ΜΠΑΝΑΚΙ ΜΑΝΑΚΙ

Έτσι λοιπόν μαζί με όλο το πλήθος πήγα την Κυριακή κι εγώ στην παραλίααα. 24 Ιουνίου πρώτο μπάνιο. Άργησα ε? Μπα αγαπητοί. Θυμηθείτε ότι ο Χριστός έκανε το πρώτο του στα 33 στον Ιορδάνη. Αλλά ας μην το τραβήξω τόσο. Σκεφτείτε μόνο ότι την περασμένη χρονιά δεν πήγα καθόλου. Άρα ήταν ρεκόρ. Ε ναι. Τες πα δεν το χω με τα μπάνια στην Αθήνα. Θα καταλάβετε το γιατί...

Το λοιπόν υπάρχουν τρεις λόγοι που πας για μπάνιο γενικά. Ο πρώτος είναι να δροσιστείς στη θάλασσα, ο δεύτερος να μαυρίσεις και ο τρίτος να δεις κώλους. Εεεεεμ να κάνεις εκδρομή εννοούσα. Τα βασικά είναι αυτά.

Να δούμε πόσοι από τους λόγους αυτούς πληρούνται κατα τας γραφάς. Τας δικάς μου γραφάς. Ας πιάσουμε τον τρίτο για αρχή. Εκδρομή.

Μάλιστα. Και βέβαια εκδρομή, φίλοι μου καλοί, καλοί μου φίλοι. Να αποδράσομεν. Θα μου πεις το χειμώνα γιατί δεν απέδρασες παλικάρι? Ε ναι. Ε ρε παιδί, είναι ο καιρός που σε κάνει να θες να βγεις έξω. Ωραία. Εκδρομή λοιπόν για μπάνιο. Πού θα πάμε.? Ε μακρυά να ναι καθαρά ε? Και τι όχημα έχουμε? Αυτοκίνητο.

ΑΚΥΡΟΝ. Αδερφέ ξέχνα την εκδρομή. Γιατί αν είναι να μπω μέσα στο αυτοκίνητο να κάνω τα 3 πρώτα μπάνια σερί στην θέση του οδηγού, δεν θέλω. Κοστίζει κιόλας. Απ την ιδρωτίλα τη δικιά μου και των συνεπιβατών θα χρειαστεί επειγόντως πλύσιμο την επομένη. Βάλε 10 ευρώ. Επίσης +20 για βενζίνες η σούμα έφτασε τα 30. Σταμάτα - ξεκίνα στην κίνηση, φθορά αυτοκινήτου απροσδιόριστη. Συμπέρασμα: Γάμησέ τα. Είμαι σπάγκος ε? Ε να ταν μόνο αυτό θα το λεγα αλλά δεν είναι. Συνυπολογίστε και το σπάσιμο νεύρων για να: 1) Μεταβείς στον προορισμό σου. 2) Να παρκάρεις μετά μια ώρα πάνω σε τραχανοπλαγιά 3) Να βρείς αξιοπρεπή χώρο για άπλωμα πετσέτας 4) Να μπουκάρεις στο αμάξι για να γυρίσεις με τη θερμοκρασία στο κόκπιτ να αγγίζει τους 600 βαθμούς Κελσίου. Συν άμμος, λάδια, αλάτια από όλους (το καθάρισμα δεν το γλιτώνεις). Αν επίσης πάρεις και τη Μαρίνα συνοδηγό δεν γλιτώνεις και την τρύπα στο κάθισμα από τσιγάρο. και 5) Να επιστρέψεις για τη βάση με την ουρά των αυτοκινήτων να ξεκινά από Λαύριο. Άστο μεγάλε αύριο. Θέλετε κι άλλα για να πειστείτε? Η μόνη λύση λοιπόν είναι χαλαρά σκουτεράκι με μαύρισμα 45λέπτου ολίγον ταξιτζίδικο από αριστερά, i pod στο αυτάκι και περνώντας ανάμεσα από τους μποτιλιαρισμένους συμπολίτες μας ειρωνικές χαιρετούρες φωνάζοντας ''καλό ταξίδι'' Αυτά. Και πάμε στον 2ο λόγο. Δρόσισμα.

Μετά τα προηγούμενα τώρα για ποιο δρόσισμα μιλάμε που έχεις κατακαεί στους μέσα στ αμάξι στο πήγαινε έλα για 2 βουτιές. Εντωμεταξύ κάθεσαι στρώνεις πετσέτα είσαι μουσκίδι, πέφτεις μέσα. Ξεπάγιασμα. Μετά έξω, πάλι μούσκεμα πάλι ξεπάγιασμα. Το αυτό 10 φορές επί 2000 άτομα μας κάνει 20000 ξειδρωματα στη θάλασσα σε τρεις ώρες. Να μην προσθέσω τις λαδίλες και τις λοιπές μπόχες. Τι δρόσισμα και τι καθαριότητα. Γάμα τα. Ε δεν θα επεκταθώ άλλο. Το πιάσατε το point. Και πάμε ευθύς στο τρίτο το μακρύτερο. Μαύρισμα

Προσωπικώς δεν μ ενδιαφέρει καθόλου το θέμα, γιατί γίνομαι σαν Πακιστανός μόνο και μόνο που κάνω τη διαδρομή σπίτι δουλειά για 5 λεπτά κάθε μέρα. Έχω πάρει χρωματάκι φούλ αν και φανταρίστικο. Σκέφτομαι να ξεκινήσω να πηγαίνω χωρίς μπλούζα να το κάνω ομοιόμορφο αλλά φοβάμαι μην πετύχω στο δρόμο κάνα αφεντικό και χαλάσω το πρεστίζ μου. Τέλος πάντων όμως έχω προβεί και σε άλλες ενέργειες προκειμένου να μαυρίσω. Πρόπερσι ας πούμε ξυπνούσα το Σάββατο κατά τις 3, έβγαινα στο μπαλκονάκι μου με το βρακί, έφτιαχνα καφεδάρα και γιούχου. Το μαύρισμα του Πιου. Γύριζα και την τηλεόραση προς τα έξω είχε και Μουντιάλ και όλα τέλεια. Τι τη θες την άδεια.

Μια άλλη φορά επίσης για να μην βλέπω τσιμέντα έχω κάνει και το πιο απλό. Εχω σκασει για κάποιο λόγο στο Μπλέ στον Αλιμο και μια και πήγα λέω δεν πάω εκεί στις ξαπλώστρες να πιω ενα καφε να διαβάσω και την εφημεριδούλα μου να μαυρίσω. Χωρις ταλαιπωρίες κτλ. Το σκεφτόμουν να μπω και μέσα, δεν θα μάσαγα και πολύ, γιατί η αλήθεια ήταν ότι φαινόταν καθαρά, αλλά το θέαμα με κράτησε έξω. Τι έγινε λοιπόν. Πήγα κάθησα. Παραγγέλνω καφέ, ανοίγω εφημερίδα. Τέλεια. Τα πουλάκια τσιου τσιου κλπ. Διπλα μου κάθονται δυο παλικάρια, μάλλον για τον ίδιο μαυριδερό λόγο. Σε κάποια φάση αρχίζουν τα επιφωνήματα. 

- Πωωωωωωωω. - Φφφφφφφφφφφφ - Μαλακα δες. - Δεν το πιστεύω αυτο... και άλλα πολλά. 

Κατεβάζω εφημερίδα. - Τι έγινε ρε παιδιά? Τους ρωτάω. 

- Καλά ρε μεγάλε δεν βλέπεις εδώ τι γίνεται? 

- Που ρε σεις? 

- Μα είσαι στόκος? μου λένε. Παντού. 

Ε ναι είμαι μαλάκας. Δεν έχω πάρει γραμμή ότι έχω βρεθεί στην Coppa Cabbana και δεν το χω καταλάβει. Ώρες ώρες είμαι πολύ γκάου.

- Ρε παιδιά τι γίνεται εδώ, τους ρωτάω. Πως βρέθηκαν τόσες τσίτσιδες σ ένα μέρος?. 

- Μεγάλε λίγοι το ξέρουν αυτό το μυστικό. Σ αυτήν την παραλία εδώ σκάνε όλα τα στριπτιτζάδικα Αθηνών και περιχώρων. Για αυτό ερχόμαστε κι εμείς...

Γιούχου. Ρε τι μαθαίνει κανείς. Το αποτέλεσμα που λέτε το ίδιο. Μαύρισμα και θέαμα. Κόστος ένας καφές. Και οι κώλοι? Ένας κι ένας. Οχι σαν χτες να ούμε που και η κουτσή Μαρία φόρεσε Brazilian Bikini. Και ειδικά η χοντρή κουτσή Μαρία. Και σε λένε και λιγούρη άμα κοιτάξεις. Ε ναι κοπελιά να σου πω, εγώ τον ορίζοντα προσπαθούσα να κοιτάξω αλλά δυστυχώς καλύπτεις με τον κώλο σου ένα μεγάλο μέρος. Να με συμπαθάς. Και μην το ξανακάνεις αυτό το λάθος. Κατάλαβες γιατί. Μην τα ξαναλέω. Τα ευΚΩΛΟΣ εννοούμενα παραλέιπονται...

ΣΟΡΙ ΚΟΠΕΛΙΑ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΔΩΣΩ

Ντριιιιιιιιννννν. Τελέφωνον. Ποιος να ναι άραγες? Ε ποιός να ναι. Ο παντοτινή σας φίλη που δεν σας ξεχνά ποτέ. Η τράπεζα.
Με καλούν για καθυστέρηση της δόσης δανείου, για το αμάξι που αγόρασα πριν 3ετίας. Το αμαξάκιον έχει πληρωθεί χρυσό απ ότι καταλαβαίνετε, οι 38 από τις 48 δόσεις έχουν εξοφληθεί κι από δω και μπρος θα ντυθώ γαμπρός. Δηλαδή η φίλη μας η τράπεζα εισπράττει γαμησιάτικα. Τουτέστιν τα κέρδη της.

Ε δεν λέω να μην κερδίσει κι αυτή κι από τη στιγμή που βάλαμε την υπογραφή μας όπως λέει κι άλλη καλή και πονόψυχη φίλη μας η Ανγκελα, πρέπει να την τηρήσουμε. Οκ. Δεν είπα όχι.

Αλλά εδώ γεννάται το παράλογον του θέματος. Εφόσον με την καθυστέρηση κερδίζεις τόκους, γιατί με παίρνεις και με πρήζεις? Δεν το χω καταλάβει ακόμα. Και είπα να θέσω τα ερωτήματα αυτά, στην αγαπητή κοπέλα που ανέλαβε την άχαρον τούτη αποστολή.

- Γεια σας ο Κυριος Παναγιώτης

- Μάλιστα ο ίδιος

- Για την ασφάλειά σας η συνομιλία αυτή καταγράφεται

- Τέλεια!

- Σας καλώ από την εταιρία Κύκλος όπου συνεργάζεται η τράπεζά σας να σας ρωτήσω αν τακτοποιήσατε τις 2 δόσεις που χρωστάτε

- Ναι κοπελιά μου πριν 3 μέρες έδωσα 330 ευρώ τη μια δόση αλλά μάλλον δεν έχει φανεί στα στοιχεία σας

- Α μάλιστα ωραία. Πότε βλέπετε να τακτοποιείτε και την επόμενη.?

- Όποτε έχω λεφτά

- Δηλαδή?

- Τι δηλαδή? Είναι απλό. Όταν έχω λεφτά θα βάλω και την επόμενη. Αλλά να σε ρωτήσω κάτι ρε κοπελιά μιας και η συνομιλία καταγράφεται και θα τ ακούσουν και άλλοι εκτός από σένα?

- Βεβαίως.

- Η τράπεζα με την καθυστέρηση δεν μου βάζει προσαύξηση στην δόση?

- Ναι

- Δεν κερδίζει η τράπεζα με την καθυστέρηση?

- Εεε ναι.

- Άρα από τη στιγμή που κερδίζει δεν έχω καταλάβει, ΤΙ ΖΟΡΙ ΤΡΑΒΑΤΕ? Και κερδίζετε Και μας παίρνετε τηλέφωνο στη δουλειά για να μας ζητήσετε το λόγο γιατί κερδίζετε? Πάτε καλά?

- Εμμμ ξέρετε είναι η πολιτική της τράπεζας τέτοια (η γνωστή απάντηση μόλις τα πράγματα στριμοκωλιάζουν)
- Δηλαδή να σου πω. Να καταλάβω ας πούμε ότι είμαι στην αρχή κι έχω πληρώσει 5-6 δόσεις και καθυστερώ. Μια ανησυχία καταλαβαίνω ότι την έχεις. Αλλά εφόσον έχω δώσει 38 έχεις βγάλει ήδη τα λεφτά σου κι από δώ και μπρος κερδίζεις, δεν πιάνω τον λόγο που γίνεται αυτό το τηλεφώνημα. Κι αν στο θέσω και αλλιώς εσύ με απασχολείς 5 λεπτά κάθε μήνα απ τη δουλεία μου. Επί 38 μήνες έχουμε και λέμε, 38χ5/60+5%χ45$45= 180 λεπτά περίπου. Δηλαδή 3 ώρες. Εγώ ξέρεις πόσα παίρνω την ώρα σαν γραφίστας για μια δουλειά? 35 ευρώ. Άρα επί 3 ώρες μας κάνει 105 ευρώ. Σας πήρα ποτέ εγώ να σας τα ζητήσω?
- Μα τι λέτε (της έκαψα τον εγκέφαλο)

- Τι λέω?

- Ε δεν πάει έτσι.

- Πως δεν πάει. Τέλος πάντων να στο ξεκαθαρίσω. Δεν έχω πρόβλημα. Παίρνε με όποτε θες. Δεν με νοιάζει. Ο μόνος λόγος όμως που το σηκώνω είναι για να έχεις εσύ δουλειά αλλιώς δεν θα το σήκωνα ποτέ. Είμαστε εντάξει? 

- Εεε....ναι Εντάξει!!

- Καλημέρα

Αυτός που λέτε ήταν ο διάλογος με την αγαπητή κοπελίτσα. Έχω παρατηρήσει πάντως ότι μ αρέσει πάρα πολύ να εμπλέκομαι σε τέτοιου είδους συζητήσεις. Με Τράπεζες, με εταιρίες κινητής κλπ κλπ. Δεν ξέρω ρε παιδί μου αλλά ξεδίνω. Όποτε έχω νεύρα, γουστάρω να πάρω μια τράπεζα να τα χώσω. Το αυτό έγινε και σήμερα. Να με συγχωρείς κοπελιά που σου φώναξα αλλά εκτός απ το να σας δίνω, πρέπει και να ξεδίνω...:Ρ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΠΕΟΥΣ

Μια φίλη κάποτε μας είχε ρωτήσει αν τον έχουμε μετρήσει ποτέ. Κι αν ναι η μεγαλύτερη απορία της ήταν με τι τον μετρήσαμε. Με χάρακα? Με μεζούρα. Με τι? Τώρα ρε φιλενάδα έχει σημασία αυτό? Εσύ αν είχες με τί θα τον μέτραγες? Δεν σε πιάνω. Επίσης άλλη απορία της ήταν γιατί τον μετράμε. Θα στο πω απλά. Αν με ρωτήσει κάνεις στο δρόμο να μην ξέρω?...:Ρ

Με αφορμή λοιπόν αυτή την συζήτηση βρήκα σήμερα τον παγκόσμιο χάρτη μεγέθους πέους. Για τσεκάρετε λίγο...

Εγώ δεν θα κάτσω να εξετάσω το πώς έγιναν οι μετρήσεις. Βλέπω ότι υπάρχουν και γκρίζες ζώνες όπου οι κάτοικοι μάλλον δεν δέχτηκαν να μετρήσουν τα τσουτσούνια τους. Επίσης δεν μπορώ να ξέρω αν έγινε και μέτρηση πάχους γιατί και αυτό είναι σημαντικό. Ε ναι αγαπητοί μου γιατί υπάρχουν πολλές κοπέλες που προτιμούν ένα χοντρό μακαρόνι μετρίου μεγέθους παρά μια λεπτή μακρουλή σπαγγετίνη 10 νούμερο. Τες πα άλλη κουβέντα. Ας τσεκάρουμε λίγο τον χάρτη να κάνομεν ανάλυση.

Λοιπόν ο χάρτης λέει ότι όταν ο δείκτης πρασινίζει έχουμε μακρυτσούτσουνους κατοίκους και όταν τα πράγματα χτυπάνε κόκκινο υπάρχει πρόβλημα. Άραγε υπάρχει? Για να δούμε τις χώρες.

Χμ. Πολύ πράσινο στην Αφρική. Ε λογικό. Δεν είναι μύθος λοιπόν τα προσόντα των μαύρων. Βέβαια. Επίσης και οι Βραζιλιάνοι καλά τα πάνε. Ξέρουν να παίζουν μπάλα οι άνθρωποι. Ας δούμε και την άλλη όψη.

Ωωωωπ. Στο κόκκινο οι Κινέζοι οι Ινδοί. Κι εδώ ο αστικός μύθος επιβεβαιώνεται. Και ναι ναι οι Κινέζοι δεν ξέρουν και μπάλα. (Πω και γαμώ τα συμπεράσματα έβγαλα, όσοι παίζουν καλή μπάλα την έχουν και μακρουλή. Τέλειο. Κορίτσια δεν ξέρω αν σας το χω πει αλλά έπαιζα σε ομάδα παλιά..:Ρ) 

Και οι Ινδονήσιοι στο κόκκινο. Ε ναι φιλαράκια, άλλο τσουνάμι κι άλλο τσουτσουνάμι...:Ρ

Ρε τι μαθαίνει κανείς...

Μια χαρά μέχρι εδώ. Όμως συμβαίνει και το εξής παράδοξο. Οι χώρες με τους μικροτσούτσουνους απ ότι φαίνεται κάνουν και τα περισσότερα παιδιά. Κινέζοι και Ινδοί έχουν γαμηθεί. Κυριολεκτικά. Το ερώτημα είναι ένα: Άραγε το σπέρμα του μικροτσούτσουνου είναι πιο γόνιμο και πιάνει πιο εύκολα η λόγω κόμπλεξ και θέλοντας να αποδείξουν τον ανδρισμό τους αναλώνονται σε πολλές περισσότερες προσπάθειες σε σχέση με υπόλοιπους? Δεν έχω στοιχεία δεν μπορώ να απαντήσω. Αφήνω το ερώτημα ρητορικό...

Αυτά αγαπητοί με την σημερινή έρευνα. Ακολουθεί εντός της εβδομάδος και η έρευνα για τον παγκόσμιο χάρτη στήθους. Και για επίλογο θα σας πω ένα απόφθεγμα που μου ρθε μόλις τώρα. Η αγάπη με τον τον αράπη έχουν διαφορά ένα μόλις γράμμα. Αλλά και στις 2 περιπτώσεις αυτό που νιώθεις είναι μεγάλο...:Ρ

ΤΟ ΒΡΑΚΙ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΡΙΑΣ

Και φτάνει η στιγμή αγαπητοί φίλοι όπου η κουλτούρα συγκρούεται με την καφρίλα. Τι εννοώ? Ας μιλήσουν τα γεγονότα ...

Παρευρίσκομαι με φίλη που λέτε σε βραδιά ποίησης. Εντάξει πολλοί θα μου πείτε, το χεις κάψει μεγάλε πήγαινε χτύπα κάνα Heig γιατί απαλευτέν αλλά να σας πω αν έχεις πιεί τα ξυδάκια σου από πριν η φάση γίνεται πολύ ενδιαφέρουσα. Στο πλαίσιο λοιπόν της επιμορφωτικής μου δράσης και της γενικότερης κοινωνικοποίησης με τον χώρο είπα να πάω να ακούσω ποίηση μιας και με κάλεσαν κιόλας.

Γενικότερα πάντως η πολλή κουλτούρα μου τη δίνει στα νεύρα. Ωραίο πράγμα δεν λέω να χεις ένα επίπεδο να ακούς και να λες ωραία ψαγμένα πράγματα, αλλά όταν το κάνεις μόνο και μόνο για να μας δείξεις το υψηλό σου επίπεδο είσαι για τα μπάζα. Ψαγμένες μουσικές, ψαγμένες διακοπές, ψαγμένα φαγητά και όλα γενικώς ψαγμένα είναι οκ μέχρι τη στιγμή που θα μου πεις ότι τα γεμιστά είναι ένα τίποτα μπροστά στα βρύα ταράνδων πασπαλισμένα με σκόνη μανιταριών cep, πάνω σε πράσινη πόα. Τσάκω ένα βαρύ βιβλίο φίλος και βούτα απ τον 6ο.

Ναι κάτι τέτοιες πούτσες που κάνουν ορισμένοι μόνο για το φαίνεσθαι με εκνευρίζουν. Είναι χειρότεροι κι απ τους πιο τελειωμένους φυλακόβιους που συχνάζουν σε κωλόμπαρα. Ανοίγουν ένα βιβλίο 300 σελίδων και σε 1 ώρα το χουν τελειώσει. Και την άλλη μέρα το επόμενο. Ρε μάστορα πως το κανεις αυτό? Εγώ μια φορά έχω τελειώσει βιβλίο σε μια μέρα επειδή δεν είχα παρέα σε 12ωρο ταξίδι Πειραιάς - Μυτιλήνη. Και με διαλείμματα.

Τες πα άλλο ειν το θέμα. Η βραδιά ποίησης. Μπουκάρω λοιπόν που λέτε και βλέπω όλο σχετικό κοινό μαζεμένο. Τύπισσες γύρω στα 50 με κόκκινο γυαλί, ''είμαι η μετεμψύχωση της Νικολακοπούλου'', μουσάτους κυρίους ''ξέχασα να ξυριστώ απ το πολύ διάβασμα'' και διάφορα άλλα παρεμφερή. Θέση άδεια πουθενά εκτός από δύο καρέκλες φάτσα κάρτα απέναντι στην ποιήτρια. Τι να κάνω πάω κατά κει μαζί με τη φίλη να παρακολουθήσουμε ήσυχα ήσυχα την εξέλιξη.

Η ποιήτρια κάθεται σταυροπόδι απέναντι. Αν και φουλ κουλτούρα έχει φορέσει κατακόκκινο κοντό φόρεμα ''είμαι κουμπάρα σε γάμο'' και ασορτί γόβα ουρανοξύστης ''μετά δουλεύω στο Baby O''. Ω ρε φίλε. Το χω δει το έργο. Θα δω βρακί ποιήτριας. Το μυρίζομαι. Γυρίζω στη φίλη:

 - Δεν θέλω να το δω

- Ορίστε?

- Δεν θέλω να το δω λέω.

- Τι παιδί μου?

- Την βλέπεις?

- Ποιά?

- Την ποιήτρια

- Ναι.
- Το άλλο όμως δεν το βλέπεις

- Ποιό?

- Το βρακί της ποιήτριας

- Το ποιό?

- Το βρακί της.

- Γιατί φαίνεται?

- Όχι ακόμα αλλά με μαθηματική ακρίβεια εντός 5λέπτου θα φανεί.
- Αχαχαχαχαχχα. Λες?

- Όπως σε βλέπω και με βλέπεις

Και ναι, δυστυχώς εσυνέβη. Εκεί που έχεις πάει αποφασισμένος να παρακολουθήσεις σοβαρός μια βραδιά ποίησης τσουπ στα γαμεί όλα το βρακί της ποιήτριας. Άντε μετά κάτσε εσύ να προσηλωθείς στο σοβαρό θέμα του ποιήματος. Θα το χάσεις θες δεν θες και μετά θα αναρωτιέσαι ''τι θέλει να πει ο ποιητής''. Από κάτι τέτοια πρέπει να βγήκε αυτό...

Τες πα και πα, με δυσκολία συγκρατούμε τα γέλια έως ότου η ποιήτρια σε κάποια φάση διαβάζει ποίημα άλλου συναδέλφου ο οποίος κάθεται ήσυχος στις πρώτες θέσεις. Όπως το διαβάζει λοιπόν λέει ένα στίχο προς το τέλος ''στα ολάνθιστα λιβάδια του Απριλίου''. Τελειώνει το ποίημα. Χειροκρότημα. Ένας δεν χειροκροτεί. Μα ποιός ειν τούτος? Ο ποιητής ο ίδιος. Μα γιατί? μήπως είδε κι αυτός το βρακί της ποιήτριας?

- Εμ Κατερίνα μου σ ευχαριστώ πολύ για την απαγγελία αλλά να κάνω μια διόρθωση. Στον στίχο μου τον οποίο διάβασες και έλεγε ''στα ολάνθιστα λιβάδια του Απριλίου'', δέν είναι του ΑπριλΙου, είναι του ΑπριλιοΥ''
Ντόινκκκκκκκ. Που να βρω μια μυτερή γωνία να πάρω φόρα να χτυπήσω πέστε μου. Αλλά περίμενε μεγάλε να ακούσουμε και τι θα πει η ποιήτρια. Ποιήτρια:
- Ναι Μανώλη μου έχεις δίκιο. Το χα καταλάβει πριν πεις ότι είναι του Απριλιού, απ τον ειρμό του λόγου.....
Γιούχουυυυυ. Φέρτε μου ένα κουβά με ταβανόπροκες να τον καταπιώ χωρίς νερό. Τώρα.

Ε όπως καταλαβαίνεται η κατάσταση ξέφυγε απ τα όρια σοβαρότητας που με είχα θέσει κι άρχισα με τη φίλη τα σχόλια καφρίλας μέχρι αποβολής από την αίθουσα. Ε μα πως να συγκρατηθώ τώρα μετά απ αυτό? Να εκτυλίσσεται τέτοιος διάλογος μπροστά μου σε συνδυασμό με βρακί ποιήτριας κι εγώ να κάτσω ήσυχος στο κάθισμά μου να παρακολουθώ μισοκοιμισμένος όλον τον προβληματισμό του ποιητή Φαμφάρα? Με τίποτα. Είναι σαν να μου φωνάζει, ''Ξύπνα Βασίλη''....:Ρ

ΓΚΟΜΕΝΑΚΙ ΕΚ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΚΑΛΕΙ LABURDIUS

Τελευταίως μου την πέφτουν κάτι άγνωστα γκομενάκια εκ εξωτερικού. Από Βέλγιο κατά προτίμηση. Την πρώτη φορά χάρηκα γιατί λέω wow ρε πούστη. Ποιός είσαι ρε μεγάλε ο Μπέκαμ και στην πέφτουν έτσι απροκάλυπτα τα Βελγάκια? Greek lover κι έτσι. Την δεύτερη φορά όμως η δουλειά βρώμισε. Βρώμισε κατ αρχήν γιατί τους λες ότι είσαι από Ελλάδα και δεν ξενερώνουν. Ύποπτο. Μετά ακολουθεί συζήτηση όπου προσπαθούν να σε χώσουν σε chat room κι ας μην έχεις camera. Πως ξενερώνουν? Διαβάστε τον παρακάτω διάλογο...

Isabel Vanhoutte: hi how are you.

Panagiotis Lampridis: Hi Isabel. I m fine...

Isabel Vanhoutte: Are you from?

Panagiotis Lampridis: Greece. U?

Isabel Vanhoutte: Belgium. What do you do now

Panagiotis Lampridis: speaking with u...

Isabel Vanhoutte: Do you have a camera

Panagiotis Lampridis: no i m at work

Isabel Vanhoutte: what if you get a list of addresses used in other vchater time we can directly play

Panagiotis Lampridis: play what?

Isabel Vanhoutte: vchater chat room

Panagiotis Lampridis: i m not intrested in women sorry. i m gay..

Panagiotis Lampridis: But if you have a boyfriend i ll be happy to meet him and make a nice happy sexy triangle whith you. What do you say about this?...:P

Σιγή ασυρμάτου...:Ρ

ΘΑ ΘΕΛΑ ΝΑ ΧΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΦΑΓΗΤΟ ΚΑΙ ΣΠΙΤΙ

Φίλοι μου. Θα σας πω σήμερα ένα μεγάλο μυστικό που το κρατούσα καλά κρυμμένο στα βάθη της ψυχής μου. Οι καταστάσεις ήρθαν έτσι που νομίζω ότι έφτασε η στιγμή να το αποκαλύψω. Ακούστε λοιπόν.


Όταν ήμουν πιτσιρικάς παρακάλεσα τον Άγιο Βασίλη μιά χρονιά να μου φέρει τις γιορτές μια μηχανή του χρόνου. Με χαρά του έγραψα ένα γράμμα γιατί ήθελα να ταξιδέψω στο μέλλον όπου θα έβλεπα απίστευτα πράγματα. Φανταζόμουν ότι τότε τα αυτοκίνητα θα πετούσαν, θα μπορούσαμε να διαβάσουμε τη σκέψη και θα γινόμασταν αόρατοι.!  Η τεχνολογία θα είχε αναπτυχθεί τόσο πολύ που όλοι μας θα περνούσαμε μια ζωή τέλεια!


Και ως εκ θαύματος αγαπητοί μου ο Άγιος Βασίλης μου απάντησε! Και μου έστειλε την χρονομηχανή! Αλήθεια σας λέω.! Χωρίς να χάσω χρόνο που λέτε μπούκαρα μέσα. Πάτησα το κουμπί και βγήκα 30 χρόνια μετά. Το 2012. WOW! Ρε πού είναι τα αυτοκίνητα που πετάνε? Πουθενά. Μήπως είμαι αόρατος? Παπάρια. Το μυαλό μου? Τα ίδια σκατά.  Ε είπα, ας κάνω μια βόλτα στην Αθήνα. Κάτι θα χει αλλάξει δεν γίνεται...

Ορίστε? Μα τι έγινε? Μήπως χάλασε η μηχανή του χρόνου? Πως βρέθηκα στο 1940? WTF? Μα όχι. 2012 λέει το κοντέρ. Ρεεεεεεεεε που ναι τα ιπτάμενα αυτοκίνητα ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε. Με κοροϊδέψανε...


Αναρωτήθηκα. Μα πως έγινε αυτό. Ρε μπας κι έπεσα σε πόλεμο? Μήπως είμαι σε άλλη χώρα? Μα. Για μισό λεπτό. Εκεί αριστερά δεν είναι η Ακρόπολη? Ρε πούστη μου δεν γίνεται. Ας ρωτήσω. Α μια γιαγιούλα.
- Καλημέρα γιαγιά
- Καλημέρα παιδάκι μου.
- Τι γίνεται εδώ? Στην Ελλάδα δεν βρίσκομαι?
- Προς το παρόν ναι αλλά όπου να ναι...
- Δηλαδή?
- Άστο παιδάκι μου τι να σου λέω τώρα
- Τέλος πάντων να σε ρωτήσω γιαγιά τι συμβαίνει εδώ, βλέπω κλειστά τα μαγαζιά, άστεγους στους δρόμους, κόσμο στα συσσίτια. Τι γίνεται? Μήπως έχουμε πόλεμο?
- Έχουμε παιδάκι μου. Με τους Γερμανούς.
- Ε μα πάλι? Αφού το 40 τελείωσε αυτό δεν τελείωσε?
- Ξανάρχισε αγόρι μου. Αλλά αυτή τη φορά χωρίς όπλα και σφαίρες
- Δηλαδή?
- Πολλά ρωτάς παιδί μου. Πρέπει να φύγω. Να προλάβω το συσσίτιο. Γειά σου.
- Εμμ γεια...

Αν η ιστορία αυτή ήταν αληθινή αγαπητοί μου κι εγώ ο πρωταγωνιστής, όταν θα μάθαινα για το τι συμβαίνει σήμερα, το 2012 στην χώρα μας, στην Ευρώπη, στον πλανήτη Γη γενικότερα, θα πέθαινα από ντροπή. Όχι αν το ήξερα δεν θα θελα να μπω στη μηχανή του χρόνου. Όχι.


Γιατί? Τι γιατί? Κοιτάξτε ξανά τις φωτογραφίες πιο πάνω. Οχι δεν είναι προϊον μοντάζ. Κοιτάξτε τις και πέστε μου. Αυτές είναι οι φωτογραφίες από τα όνειρα που κάναμε μικροί? Αυτές είναι οι φωτογραφίες από τα απίστευτα που θα συνέβαιναν? Αυτές είναι οι φωτογραφίες απ τον πολιτισμό? 
ΠΟΙΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ. ΠΟΙΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ. ΠΕΣΤΕ ΜΟΥ!!!!! Πόσο μπορώ να φωνάξω μέσα από τις λέξεις. Μέσα από μια σελίδα. ΠΕΣΤΕ ΜΟΥ!


Σ έναν πλανήτη όπου οι άνθρωποι κατάφεραν κι έφτασαν στο φεγγάρι.
Σ έναν πλανήτη όπου μπορείς να μαθαίνεις τι γίνεται στην άλλη άκρη του σε ένα δευτερόλεπτο.
Σ έναν πλανήτη όπου συμβαίνουν καθημερινά ιατρικά θαύματα.
Σ ένα πλανήτη όπου τα αδύνατα γίνονται δυνατά, δεν καταφέραμε να εξασφαλίσουμε σε όλο τον κόσμο τα αυτονόητα.


ΔΟΥΛΕΙΑ, ΣΠΙΤΙ, ΦΑΓΗΤΟ


ΝΑ ΧΕΣΩ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΜΕΣΑ ΡΕ. ΝΑ ΧΕΣΩ ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΛΑ. ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΜΕ ΓΡΑΒΑΤΕΣ ΟΛΟΙ.


Ζούμε όλοι ένα θέατρο του παραλόγου και παρακολουθούμε από τους δέκτες μας ένα αλισβερίσι κάτω απ το τραπέζι συσκευασμένο κάθε φορά με το κατάλληλο περιτύλιγμα. Τα ομόλογα, οι συμβάσεις, οι μετοχές, το δάνειο, η ανάπτυξη, οι δείκτες, τα spreads, οι off shore, η ισοτιμία, οι τράπεζες, οι τιμές και οτιδήποτε σάπιο ανακάλυψε ο ανθρώπινος εγκέφαλος για να πλουτίζουν οι λίγοι σε βάρος των πολλών. Αίσχος

Βρήκαν τρόπους για να γίνουν πιο πλούσιοι και να ευημερήσουν κάποιοι, πουλώντας αέρα κοπανιστό και παίζοντας στο μπαρμπούτι τύχες ανθρώπων και λαών. Τομάρια χρηματιστές, επιχειρηματίες του κώλου, μαριονέτες πολιτικοί και διάφορα άλλα παράσιτα αποτελούν ένα συνονθύλευμα από σιχαμένους απατεώνες του χειρότερου είδους χωρίς να λογαριάζουν ηθικές αξίες, αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη, σεβασμό, ευγένεια, δικαιοσύνη, αλήθεια. Κι εμείς οι υπόλοιποι? Τι κάνουμε? Τα δεχόμαστε όλα αυτά με αντάλλαγμα ψίχουλα. Τα ψίχουλα της αξιοπρέπειάς μας. Ντρέπομαι. Ντρέπομαι να συμμετέχω σε αυτό το πανηγύρι που κάποιοι ονομάζουν ανθρώπινο πολιτισμό. Αίσχος

Ζούγκλα είμαστε και τίποτα άλλο. Μια ζούγκλα του χειρότερου είδους όπου ο ένας προσπαθεί να κατασπαράξει τον άλλο. Και ούτε καν ζούγκλα. Αδικώ τη λέξη. Γιατί τουλάχιστον στη ζούγκλα ένα θηρίο θα φάει όσο χρειάζεται για να επιβιώσει. Όσο χρειάζεται. Δεν θα τα κατασπαράξει όλα γιατί μετά δεν θα έχει τίποτα. Άλλα τελικά τα θηρία δεν ζουν εκεί. Ζουν εδώ. Εδώ όπου αχόρταγα εμετικά αποβράσματα θέλουν να εξαφανίσουν  τους πάντες και τα πάντα. Εδώ που σου λένε ότι όσα περισσότερα αποκτήσεις τόσο καλύτερα. Εδώ ζούμε, στον πλανήτη των απλήστων. Εδώ.

Δεν έχω κάτσει μπροστά σε συσσίτιο. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Αλλά δεν θα ντραπώ να κάτσω. Δεν θα ντραπώ γιατί θα είμαι ήσυχος με τη συνείδησή μου. Και η μόνη ελπίδα που μας έχει μείνει είναι αυτό. Η συνείδηση. Η συνείδηση που έχει ο καθένας μέσα του.

Θα κάτσω λοιπόν μπροστά στην ουρά. Και δεν θα στεναχωριέμαι. Γιατί θα ξέρω ότι εγώ τουλάχιστον δεν άφησα κανέναν γυμνό για να φοράω ακριβά ρούχα. Γιατί θα ξέρω ότι δεν άφησα κανέναν άστεγο επειδή ήθελα να έχω δέκα σπίτια. Γιατί θα ξέρω ότι δεν άφησα κανέναν να πεινάσει αρπάζοντας το δικό του φαγητό. 
Θα σταθώ στην ουρά λοιπόν. Και δεν θα με πειράζει που δεν θα έχω δουλειά. Που δεν θα έχω χρήματα. Που δεν θα έχω φαγητό. Θα χαμογελάω. Με όλη μου την ψυχή. 
Γιατί τουλάχιστον ψυχή θα έχω. Ψυχή και συνείδηση...