Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΚΙ ΟΛΑ ΘΑ ΤΑΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ

Σήμερα είχα ένα ραντεβού μετά τη δουλειά. Με πήρε τηλέφωνο ο φίλος μου ο Γιώργος να συμβάλλω στην οργάνωση ενός καινούργιου περιοδικού όπου ίσως και να γράφω κανα κειμενάκι. Πήγα λοιπόν τον βρήκα και λίγο μετά στο τραπέζι μας ήρθε η Χριστίνα. 

Η Χριστίνα είναι δημοσιογράφος και πάνω στην κουβέντα που ανοίξαμε, μου ανέφερε ότι συνηθίζει να βγάζει φωτογραφίες από διαφορά πρόσωπα η αντικείμενα που παρατηρεί στο δρόμο. Αυτά που συνήθως όλοι τα προσπερνάμε αδιάφορα. Μετά με βασικό σημείο αυτό, γράφει μια ιστορία... http://prospernwntas.wordpress.com/

Πόσο όμορφο αλλά και δύσκολο είναι σκέφτηκα, να γράψεις για κάτι που ξεκινά, από ένα πραγματάκι τόσο δα μικρό. Τόσο μικρό όσο είναι μια αφίσα στο φανάρι. Αυτήν παρατήρησα αμέσως μετά την κουβέντα μας και θα την προσπερνούσα αν δεν με έπιανε το κόκκινο ή αν δεν με επηρέαζε η Χριστίνα. Χριστίνα θα σ αντιγράψω σήμερα. Να με συμπαθάς αλλά εσύ φταίς. Κάθισα λοιπόν στο γραφείο μου και άρχισα...



Καθώς γύριζα σπίτι λοιπόν σήμερα το βράδυ, σταματημένος σε φανάρι στην Πειραιώς, βλέπω μια αφίσα κολλημένη πάνω στην κολόνα αριστερά μου:
''Χάθηκε σκυλάκι ράτσας τεριέ στην περιοχή του Ταύρου. Ακούει στο όνομα Ζουζού. Δίδεται μεγάλη αμοιβή. Τηλέφωνα: 6977 κλπ...''
Στα λίγα δευτερόλεπτα που στάθηκα στο φανάρι σκέφτηκα: Άραγε αν το έβρισκα εγώ, θα πήγαινα για να πάρω την αμοιβή?



Καλά, ότι θα το πήγαινα, θα το πήγαινα, αλλά η αμοιβή? Σε τέτοιες εποχές λένε, οποιοδήποτε εισόδημα πλέον είναι καλοδεχούμενο από όπου κι αν προέρχεται. Μάλιστα. Αν εξαιρέσουμε την περίπτωση να κάνω πεζοδρόμιο στην Κουμουνδούρου, η να πουλάω φούντα στα Πατήσια δεν θα είχα πρόβλημα να κάνω μια αρπαχτή. Πλέον όμως από θέμα αλλαγής νοοτροπίας και μόνο, η λέξη χρήματα, μου προκαλεί δυσφορία.

Από ένα Τζόκερ να σας πω εννοείτε πως θα τα έπαιρνα, ή μια επιταγή δώρο από τον πλούσιο θείο μου στην Αμερική. Αλλά αν έβρισκα ένα πορτοφόλι γεμάτο στο δρόμο ή μια πιστωτική κάρτα μέσα στο μηχάνημα, έτοιμη για ανάληψη, θα τα έπαιρνα?


Το τελευταίο που λέτε μου χει κάτσει μια φορά και ένιωσα ιδιαίτερα υπερήφανος που βλέποντας την κάρτα μέσα στο μηχάνημα, Gold μαλιστα, δεν το σκέφτηκα στιγμή, την τράβηξα έξω και έτρεξα στην ιδιοκτήτριά της που είχε απομακρυνθεί δυό τετράγωνα. Λαχανιασμένος και ιδρωκοπημένος μ ένα χαμόγελο στα χείλη, την προλαβαίνω και της την δίνω. Αυτή γυρίζει με σχεδόν αδιάφορο, σνομπ ύφος, με κοιτάζει, την παίρνει και μου λέει:
- Χμ ευχαριστώ...
Και φεύγει χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Θα μου πείτε, ρε φίλε κι εσύ τι περίμενες να γίνει?  Μήπως να σου καθόταν κιόλας?
Ε όχι ρε παιδί μου. Αλλά τουλάχιστον, ας μου χαμογέλαγε λίγο...



Δεν έχει όμως ιδιαίτερη σημασία αυτό. Σημασία έχει ότι εγώ ένιωσα τόσο ωραία που έκανα κάτι τέτοιο και ακόμα περισσότερο όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μου πέρασε καν απ το μυαλό να τραβήξω λεφτά απ την κάρτα και να μην την επιστρέψω. Και είπαμε. Gold ε?

Εντάξει. Δεν θέλω να σας πω ότι είμαι και άγιος. Η αλήθεια είναι ότι μόλις είδα την ξυνίλα στην μούρη της, σκέφτηκα ότι έπρεπε να της τραβήξω κανα 500 ευρω και να της την στείλω ταχυδρομικώς ολίγον κουτσουρεμένη. Αλλά αυτή η σκέψη πέταξε μακρυά μου στο δευτερόλεπτο. Σαν πουλάκι...

Ας πάμε όμως στην αφορμή που κάθισα να γράψω σήμερα. Το χαμένο σκυλάκι. Θα έπαιρνα λοιπόν λεφτά απ τον ιδιοκτήτη του αν το έβρισκα?
Στάθηκα εκεί στο φανάρι κι αναρωτήθηκα. Όχι για πολύ. Δεκαπέντε δευτερόλεπτα μου έφταναν. Και η απάντηση μου ήταν, όχι. Δεν θα έπαιρνα λεφτά.

Πολλοί θα μου πουν, μα καλά, είσαι μαλάκας? Πάρε εκεί ένα πουρμπουάρ. Θα σε χάλαγε? Αλλά ας είχες ανάγκη τα λεφτά και θα δούμε αν θα τα παιρνες. Δεν ξέρω. Η πιθανότερη απάντηση είναι και πάλι όχι. Δεν θα σωθώ ούτε με 100 ούτε με 200 ούτε με 500 ευρώ. Αφήνω βέβαια ένα μικρό παράθυρο γιατί δεν ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή, αλλά ναι. Θα λεγα όχι. Γιατί?

Γιατί μια ψυχούλα που τριγυρίζει στο δρόμο το βράδυ μόνη της και μια γιαγιάκα που έχει μοναδική παρέα της πλέον αυτό το σκυλάκι δεν σου αφήνουν περιθώρια στο να χωρέσεις την λέξη χρήματα ανάμεσά τους. Θα μπορούσα ποτέ να βρω τη Ζουζου και να ζητήσω χρήματα από τον οποιονδήποτε? Κι ας μην ήταν η γιαγιά, ας ήταν μια οικογένεια, ένα παιδάκι. Ανταλλάσσεται η αγάπη και το χαμόγελο με λίγα χαρτονομίσματα?. Οχι. Και πάλι όχι. Η καλύτερη πληρωμή για μένα θα ήταν αυτό το χαμόγελο κι ένα ευχαριστώ από καρδιάς. Κι εγώ θα ένιωθα τόσο γεμάτος τότε, που αυτό, δεν θα μπορούσε να πληρωθεί με τίποτα.



Το φανάρι άναψε πράσινο κι εγώ έστριψα στην Χαμοστέρνας αριστερά και μπήκα μέσα στα στενά του Ταύρου. Πηγαίνοντας προς το σπίτι με την άκρη του ματιού μου κοίταζα δεξιά κι αριστερά τα πεζοδρόμια, μήπως και πετύχω τη Ζουζού. Γιατί το έκανα? Ήθελα σήμερα να κάνω κάποιον ευτυχισμένο. Κάποιον χαρούμενο. Δυστυχώς όμως δεν την βρήκα και μετά από λίγο έφτασα στο σπίτι. Άνοιξα την πόρτα, άφησα την τσάντα μου στο τραπέζι κι έκατσα στον καναπέ. Η σκέψη μου όμως ήταν ακόμα εκεί. Έπειτα σηκώθηκα έφαγα κάτι και πήγα στο γραφείο.

Και τότε άρχισα να γράφω. Συνειδητοποίησα λοιπόν έναν ακόμα λόγο για τον οποίο κάθομαι και παραθέτω αστείες ιστορίες. Κι αυτός είναι ότι μ αρέσει να κάνω τους άλλους να γελάνε, να τους κάνω χαρούμενους. Συνειδητοποίησα το πόσο σημαντικό να μπορείς να προσφέρεις χαμόγελα.



Μου στέλνουν μηνύματα πολλές φορές άγνωστα παιδιά, από την άλλη άκρη της Ελλάδος ότι γελάνε τόσο πολύ μ αυτά που διαβάζουν. Ότι τους φτιάχνω τη μέρα. Κι εγώ τότε αισθάνομαι όμορφα και νιώθω παράλληλα την ''υποχρέωση'' να συνεχίσω. Αλλά μακάρι να ήταν όλες οι υποχρεώσεις έτσι. Τέτοιες που θα σε έκαναν να νιώθεις πλήρης.

Ίσως λοιπόν σήμερα μπορεί να μην κατάφερα να σας κάνω να χαμογελάσετε με την ιστορία μου. Δεν τα κατάφερα ούτε και χτες το βράδυ να κάνω το ίδιο για κάποιους άλλους, με το να βρω τη Ζουζού. Δεν τα καταφέρνω πάντα. Ίσως κάποιος άλλος να μπόρεσε σήμερα να το κάνει αυτό η να στάθηκε τυχερός και να τη βρήκε. Το εύχομαι. Κάποιος άλλος που μπόρεσε και πρόσφερε ένα χαμόγελο χωρίς ανταλλάγματα. Γιατί ναι, θα πρέπει να νιώθουμε τυχεροί να μπορούμε να προσφέρουμε χαμόγελα. Τυχεροί γιατί τότε η ψυχή μας γεμίζει με όμορφα συναισθήματα. Κι αυτό νομίζω θα πρέπει να είναι για όλους μας ο σκοπός. Να κάνουμε τους άλλους να χαμογελάνε. Το ξέρω ότι πολλές φορές είναι δύσκολο αλλά θα μπορούσαμε τουλάχιστον να προσπαθήσουμε. Λίγο έστω...

Υ.Γ. Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να μην τα κατάφερα χτες με τη Ζουζού, αλλά σίγουρα έκανα κάποια και χαμογέλασε. Ξέρει αυτή...




Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

ΤΟ ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ

Εντεκάδα που κερδίζει δεν αλλάζει λένε κι έτσι μετά την εξαιρετική ανταπόκριση που είχαν οι προηγούμενες ενδελεχείς αναλύσεις στιχουργημάτων, προχωρούμε ακάθεκτοι. Σήμερον το μενού έχει γάμο. Και γάμο απ τα παλιά. Και γαμώ. Φύγαμε.

Ο Μάκαρος το λοιπόν εδώ σε στίχους Βαξεβανέλη, γαβγ.. εεεεμ, κλαίει μαζί με τα βιολιά. Μπρος στην εκκλησιά, δεν έχει πια δροσιά. Πες τα Μάκη μου.




Το προσκλητήριο μου έπεσε απ' τα χέρια
όχι δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν
εσύ που μου 'ταζες τον ουρανό, τ' αστέρια
τώρα στο γάμο σου με θες να 'μαι παρόν.


Στο ψητό κατευθείαν λέμε. Το προσκλητήριο που του πεσε απ τα χέρια. Δεν αφήνει εδώ ο στιχουργός περιθώρια για εισαγωγές και κλαψομουνιάσεις. Έλαβε ο Μάκαρος προσκλητήριο γάμου από την πρώην. Ντα ντάααααν. Tragic. Χάρε φόρα τα μαυρα σου, που ναι φρεσκοπλυμένα κι έλα εδώ και πάρε με, τον δύστυχο εμένα. Κι εσύ μανούλα κλάψε με, στον τάφο μου επάνω, φέρε καμπάνες να χτυπούν, φέρε τον Μητροπάνο.

Το αστέρι του. Το λουλούδι του. Η αγάπη του. Η ζωή του. Το μικρό του γούτσου γούτσου παντρεύεται. Οϊμέ. Και τι ειρωνία. Θέλει η άπονη να είναι κι αυτός στο γάμο της. Ω ρε πούστη γαμώ την καταδίκη μου. Χμ. Για μισό. Αυτό είναι στίχος παγίδα φίλοι μου. Τώρα που το σκέφτομαι αυτό μπορεί να συμβαίνει για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι η αγάπη του, είναι χαμούρω και θέλει να πάρει τη ρεβάνς, γιατί ο Μάκαρος κάποια λαδιά της έκανε παλαιά και τον έστειλε για ηλιόσπορο αλατισμένο. Και του βάζει το δίλημμα τώρα. Θα δείξεις υπεράνω Μακη να ρθεις στο γάμο η θα φανείς κομπλέξικος? Του γάμησε τα πέταλα της ψυχολογίας. Τι μου κάνεις Μακη μου τώρα?  Πω πω. Αγχώθηκα.




Το δεύτερο σενάριο είναι πιο χαρούμενο. Η νεαρά ξέρει τι κάνει. Δεν είναι καμιά μαλάκω να στέλνει προσκλητήρια σε πρώην. Μην κοιτάτε τον Πρίγκηπα Χάρι με την Μίντλετον που καλέσαν 40 πρώην. Αυτοί είναι άλλο λέβελ. Εκεί παρεξηγήσεις δεν χωράνε γιατί οι πρώην της πριγκιπέσας θα νιώσουν πολύ wow που κάποτε πηδούσαν την εστεμμένη. Κι ο Χάρι στ αρχίδια του. Χάρη τους έκανε. Βασιλιάς θα γινει χέστηκε. Και οι πρώην του δεν θα μείνουν στεμμαχωρημένες. Ολο και κάποιον ευγενή φραγκάτο θα τσιμπήσουν από κει μέσα. Τες πα. Μαλακίστηκα  Σενάριο 2 είπαμε.

Η νεαρά λοιπόν έχει υποχθόνιο σχέδιο να φέρει το Μάκη στο γάμο μπας και συμβεί το κλασσικό των Ελληνικών ταινιών, το στάσου μύγδαλα  Να φωνάξει δηλαδή ο Μακης, ενώ αυτή ανεβαίνει τα σκαλιά της Εκκλησιάς: ΖΩΗ ΜΟΥ, ΣΤΑΣΟΥ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ. Σ ΑΓΑΠΩ. ΜΗΝ ΤΟΝ ΠΑΝΤΡΕΥΕΣΑΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΧΛΕΜΠΟΥΡΑ. Και να κλέψει τη νύφη. Πω πω. Πάλι αγχώθηκα. Ε εντάξει τώρα. Μεταξύ μας μαλακία είναι κι αυτό. Αφού φτάνεις που φτάνεις εκεί αν δεν θες, χώρισε τον την επόμενη. Να κάνεις τσιμπούκι τωρα τον άλλον μπροστά σε σόγια, παπάδες και παρανυφάκια? Fuck Υα. Και τα έξοδα της δεξίωσης που τα βάζεις? Χαμούρω και σ αυτό το σενάριο η γκόμενα. Για να δούμε τι λέει μετά ο Μακης μπας και το ξεκαθαρίσει:


Μπρος στην εκκλησιά μια ακόμα μαχαιριά
θέλεις να μου δώσεις
Μπρος στην εκκλησιά ακόμα μια φορά
θες να με πληγώσεις.
Μπρος στην εκκλησιά, μπρος στην εκκλησιά
θες να με τελειώσεις.


Άνα γειά σου. Το λέει ξεκάθαρα στο ρεφρεν. ''Να με πληγώσεις, να με τελειώσεις, μαχαιριά να μου δώσεις''. Τέλος τα σενάρια. Ξέρει ο Μάκης. Θέλει η ποτάνα, να τον κάνει αλοιφή για κάλους. Πες τα Μάκη μου. Κλάψε αγόρι μου.




Το προσκλητήριο κοιτάζω κι ένα δάκρυ
αργοκυλάει απ' τα μάτια μου καυτό.
Που πήγε Θεέ μου η μεγάλη σου αγάπη
πως 'γιναν μίσος τα χιλιάδες σ' αγαπώ.


Να έκλαψε. Το άνοιξε το προσκλητήριο. Τι το άνοιξες βρε συ Μάκη μου. Τι περίμενες να χει μέσα. Δωροεπιταγή? Αφού βλέπεις από ποιόν είναι. Εκτός αν δεν το γραφε απ έξω. Εκεί πάσο. Αλλά αν το γραφε, ξέρετε είναι αυτά τα κλασσικά σύνδρομα, πονάω αλλά μ αρέσει. Θέλει να εξαντλήσει ρε παιδί μου ο άμοιρος, όλες τις πιθανότητες μπας κι έγινε κανα λάθος να ουμ. Και νά το δάκρυ να κυλάει κορόμηλο και νά οι αναμνήσεις να χτυπούν ρυθμικά το ταμ ταμ της καψούρας. Ω. Κι αναρωτιέται, που πήγε Θεέ μου η μεγάλη της αγάπη, γίνανε μίσος τα χιλιάδες σ αγαπώ. Αααα. Δεν τα πα εγώ. Έχει κάνει λαδιά ο Μάκαρος. Γιατί να τον μισήσει? Μήπως την είχε μικρή? Όχι βέβαια. Θα κανε μαλακία ο καημένος είμαι σίγουρος. Υποθέτω ότι σε μια στιγμή αδυναμίας που η καλή του είχε περίοδο, βγήκε με τα φιλαράκια του στο Μακούκου και εκεί του κανε κούκου μια ύπαρξη. Ε άντρας είναι. Και τι άντρας. Με τα όλα του. Αλλά άτυχος άντρας. Έφτασε από σπόντα στ αυτιά της καλής του η μαλακία και μετά δεν το σωσε ο Μακης. Κριμαμάκη. Δεν πειράζει. Εγώ λέω κοίτα μπροστά τώρα. Και να πας και στο γάμο. Δειξε υπεράνω. Δείξε ότι είσαι αντρας που αναγνωρίζει τα λαθη του και πήγες να ευχηθεις. Ετσι μπράβο. Και τώρα κλάψε λίγο ακόμα και μιλάμε.




Μπρος στην εκκλησιά μια ακόμα μαχαιριά
θέλεις να μου δώσεις.
Μπρος στην εκκλησιά ακόμα μια φορά
θες να με πληγώσεις.
Μπρος στην εκκλησιά, μπρος στην εκκλησιά
θες να με τελειώσεις.


Έτσι που λέτε ο Μάκης. Έφταιξε και πλήρωσε. Αυτό όμως δείχνει και το μεγαλείο της ψυχής του. Θα κλάψει, θα φωνάξει, θα χτυπηθεί, αλλά στο τέλος θα πάει κύριος μπροστά της και θα της πει. Να ζήσετε. Κύριος ήρθε, κύριος φεύγει. Χα ωραίο κι αυτό το άσμα ε?. Να αναλύσω μετά.? Πα να το βρώ. Να ζήσετε. Εεεμ γειά σας. Τα λέμε σύντομα...




Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗ ΜΑΜΑ: ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΕΠΑΘΑ ΟΡΤΥΚΙΑΣΗ

Εντάξει. Μετά και το χτεσινό θα φτιάξω ειδική κατηγορία που θα λέγεται: ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗ ΜΑΜΑ. Προσέξτε.

Και ανεβαίνω που λέτε σήμερα στο σπίτι της καλής μου μητερούλας, όπου μου έχει φτιάξει γεμιστά. Love u Mom. Ναι σαν την διαφήμιση με τον τύπο που ζητάει φετούλα, μόνο που αυτός κατεβαίνει όροφο και εγώ ανεβαίνω. Τες πα. Κατά το σερβίρισμά λοιπόν κι ενώ έχω σκοτώσει την πρώτη μελιτζάνα, η μάνα αρχίζει την κουβέντα. Αφορμή στάθηκε ένα ημερολόγιο με ποιηματάκια που έχει εκεί δίπλα στο τραπέζι κι εγώ κάθε φορά το τσεκάρω τρώγοντας, για να δώ τι λέει ο ποιητής από πίσω:

Οσο κι αν είμαι δυνατός
Και τον σκληρό κι αν κάνω
Μπροστά σ' ένα μελαχρινό
Τον έλεγχό μου χάνω


Άλλα ντάλα. Μπροστά λέει την ημερομηνία και ποιος γιορτάζει. ''Σύλληψις του Αγ. Ιορδάνη του Προδρόμου''...

-Μάνα σήμερα γιορτάζουμε που μπαγλαρώσανε τον Αι Γιάννη?
-Τι λες βρε βλάσφημε.
-Μα αφού λέει ''σύλληψις του Αγίου Ιωάννη''
-Μη μου κάνεις εμένα τον χαζό, ξέρεις τι εννοεί. Την μέρα που συνέλαβε η μητέρα του τον Αγιο Ιωαννή.
-Ααααα




Δεν ψάρωσε η mom με το χαζολογοπαίγνιο. Άλλα μιας και τό ανέφερα, δεν είναι λίγο κουλό να γιορτάζουμε πότε συνέλαβε η μητέρα του Αγίου Ιωάννη τον Αγιο? Και άντε και να το δεχτούμε. Πως ξέραν τότε, ποια μέρα έγινε η ωορρηξία και βγάλαν την ημερομηνία εορτής.? Εεεε? Να κάτι τέτοιες μαλακίες ρωτάω και θα πάω στην κόλαση το ξέρω. Τες πα. Είμαι στην μέση της γεμιστής ντομάτας και γλυκοκοιτάζω την πιπεριά.


-Και αύριο λέει το ημερολόγιο, είναι της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας μαμά. Καλά μα πόσες Παναγίες έχει και γιορτάζουν?
-Ε αγόρι μου γιορτάζουν πολλές, ανα περιοχή. Υπάρχει η Παναγιά η Κανάλα, η Παναγιά Σουμελά, η Παναγιά η φανερωμένη κ.α.
-Καλά ρε μάνα. Franchise έχουν ανοίξει?
-Σκάσε βρε βλάσφημε σου λέω
-Καλά

Πάω ντουγρού για το καθαρτήριο, τα παμε αυτά, αλλά δεν μπορώ και να μην σχολιάζω. Είμαι αντιδραστικό παιδί. Η μαμά λοιπόν με αφορμή την εορτή της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας ξεκινάει ιστορία όπου μου λέει ότι θυμάται όταν ήταν 4 ετών που γεννήθηκε η αδελφή της που γιορτάζει κιόλας εκείνη την μέρα. Νταξ. Τώρα πως το θυμάται η μάνα μου αυτό 67 ετών κι εγώ κοντεύω να ξεχάσω πως δένω τα κορδόνια μου δεν ξέρω. Από εκείνο το κομμάτι DNA δεν έχω πάρει μάλλον.



Και ξεκινάει:
-Που λες αγόρι μου, τότε, γιατροί και τέτοια δεν είχαμε εμείς. Είχαμε φέρει λοιπόν τη Μαμή την Κατινούλα, ξέρεις αυτή που είχε κόρη την Ειρήνη την Πετρά, που παντρεύτηκε εκείνον τον Χιώτη τον Μπαρμπασκιανό που ήταν λίγο αλλήθωρος και κάνανε τον Αλέκο και την Φρόσω, που πήγανε στην Αμερική και...
Ας μην συνεχίσω. Καταλαβαίνεται πως με κάθε όνομα, αρχίζει και μια λεπτομερής ανάλυση γενεολογικού δέντρου που είναι απάλευτη. Και κάθε φορά με ρωτάει. - Τον ξέρεις τον Αλέκο ε? Κι εγώ απαντάω - Ναι τον ξέρω μαμά. Κι ας μην τον ξέρω. Ε ναι γιατί μετά θα μου πεί άλλα 10 στοιχεία που θα χουν άλλα 10 ονόματα μέσα και δεν θα τελειώναμε ποτέ. Τέλος πάντων συνεχίζει.

- Ναι που λες και τότε περιμέναμε τη γιαγιά να γεννήσει, εγώ ήμουν τεσσάρων αλλά τα θυμάμαι. Κι ο παππούς περίμενε κι αυτός πότε θα γεννήσει κι ήταν ανυπόμονος.
- Α ήθελε να δει τι ήταν το παιδί ε?
- Οχι παιδί μου. Ήθελε να πάει στο κυνήγι, γιατί είχαν πέσει ορτύκια στο Βούρκο κι ήταν με την καραμπίνα στο χέρι.(!)
- Ποια ορτύκια ρε μαμά?
- Ορτύκια παιδί μου. Παλιά είχε πολλά ορτύκια η Μυτιλήνη γιατί είναι πέρασμα. Και έβγαινε ο κόσμος και κυνηγούσε. Ξέρεις τι νόστιμα που είναι? Πιο ωραία από κοτόπουλο. Αν και μια φορά που έφαγα πιο μεγάλη όταν ήμουν με πείραξαν κι έπαθα λέει ορτυκίαση.
-Ορίστε? Τι έπαθες λέει?
- Ορτυκίαση
-Υπάρχει τέτοια αρρώστια?
-Πως δεν υπάρχει. Άκου. Που λες μετά πιο μεγάλη, έμενα στην Αθήνα, αλλά τα καλοκαίρια ερχόμουν στο νησί. Ε μια χρονιά έμεινα και τέλη Σεπτεμβρίου όπου ο παππούς είχε έρθει ένα απόγευμα κι είχε πιάσει 25 ορτύκια. Ε μου ψήσανε κι έμενα ένα στα κάρβουνα. Λουκούμι
-Και?
-Ε να και έφαγα ένα. Και που λες πήγα με τα κορίτσια μετά μια βόλτα κι άρχισα να μην είμαι καλά. Είχα κρυάδες και μουδιάσαν τα χέρια μου. Και λέω κορίτσια δεν είμαι καλά, δεν είμαι καλά πάω σπίτι. Ε και πήγα σπίτι όπου κατά τύχη ήταν εκεί η Ειρήνη η Πετρά που με βλέπει και μου λέει: Τι παθες μωρ συ? Ε της λέω και με ρωτάει. Έφαγες ορτύκια σήμερα? Έφαγα της λέω. Αααααααα μου κάνει. Έπαθες ορτυκίαση. Πιες πολύ γάλα, ξάπλωσε και να ειδοποιήσετε τον ταξιτζή το Σκιά, αν δεν αναπνέεις καλά, να σε πάει στο νοσοκομείο.
Εγώ εκείνη την ώρα είχα κοκκαλώσει ολόκληρη. Είχαν μουδιάσει τα πάντα. Αλλά τα έκανα αυτά που λες αγόρι μου και το πρωί ήμουν λίγο καλύτερα. Την άλλη μέρα μου πέρασε.
-Άντε ρε μάνα, της λέω παθαίνεις τέτοιο πράγμα από τα ορτύκια?
-Παθαίνεις, παθαίνεις. Ξέρεις γιατί? Τα ορτύκια πριν έρθουν στο νησί περνάνε πάνω από Τουρκία κι εκεί πάνε και τρώνε κάτι σπόρια κι αυτά μάλλον προκαλούν την αρρώστια.
-Τι σπόρια?
-Ινδικής Κάνναβης....:Ρ:Ρ:Ρ:Ρ:Ρ



Εκεί, έχω φύγει κάτω απ το τραπέζι και κοπανιέμαι.
-Πω ρε μαμά και κοκκάλωσες με το ορτύκι?.  Να σε ρωτήσω. Πουλάνε πουθενά ξέρεις?...:Ρ

Εντάξει το τελευταίο δεν το ρώτησα αλλά στο τσακ ήμουν. Ρε τι έχουμε πάθει. Μα καλά την ακούς τόσο άσχημα με το ορτύκι? Που να τό ξερα. Και μ αρέσει που φέτος κάτι παλικάρια στο νησί με ρωτάγανε:
-Ρε φιλαράκι, έχεις κάνα τσιγαράκι να μας δώσεις να ουμ? Ε άμα ήξερα την ιστορία θα τους απαντούσα:. Όχι ρε φίλε. Αλλά άμα έχεις καμιά καραμπίνα κάτι θα γίνει....:Ρ



Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

ΔΕΝ ΤΑΙΡΙΑΖΕΤΕ ΣΟΥ ΛΕΩ

Ε μα εντάξει. Φτάνει πια με την κουλτούρα. Ας διαλέξουμε κάτι πιο ελαφρύ αυτή την φορά. Θα δώσω το βήμα λοιπόν σ έναν νέο καλλιτέχνη τον Παντελή Παντελίδη όπου απο το πουθενά με κάτι βιντεάκια που ανέβαζε στο U-tube ενώ έπαιζε τραγουδάκια στο σπίτι του έκανε δίσκο. Ρε μπας να ανεβάσω και γω τίποτα? Δεν ξέρεις τι γίνεται. Το παλικάρι που λέτε γράφει και τους στίχους μόνος του οι οποίοι είναι σε στύλ ''η καριόλα μ άφησε γι άλλον''. Χα. Ωραίος. Να τον αναλύσουμε? Γουστάρετε? Φύγαμε.



Το Νο 1 χιτ του είναι λοιπόν το ''Δεν ταιριάζετε σου λέω'' και με αυτό θα ασχοληθούμε την σήμερον.
Κουπλέ νάμπερ ουαν. Δώσε πόνο λέμεεεε....

Μπορεί να χάνεσαι και στην δική του αγκαλιά,
μπορεί να λιώνεις και με τα δικά του τα φιλιά,
μπορεί να νιώθεις όπως τότε ασφαλής μαζί του,
μα σε ρωτάω, αυτός μπορεί να δώσει την ζωή του?

Ε καψούρα σε βαθμό μαλάκυνσης το κομμάτι γενικώς, το θέμα είναι ότι η γκόμενα τα χει μ' άλλον και ο πρωταγωνιστής μας την παίζει μόνος του στο μπάνιο (την κιθάρα). Λέει λοιπόν ότι ''μπορεί να χάνεσαι και στη δική του αγκαλιά''... Ωπ. Θεματάκι με το καλωσήλθατε. Τι εννοεί ο Παντέλας με το ΚΑΙ στην δική του αγκαλιά? Οτι είναι καραπουταναριό?  Ότι έχει πάρει το μισό Μπουρνάζι? Η μήπως εννοεί ότι ΚΑΙ στην δική του αγκαλιά χανόταν παλαιά? Δηλαδή του τραγουδιάρη? Ε ας πάρω το τελευταίο, μην το σκίσω το παιδί με το καλημέρα κι αγαπάει κιόλας.

Μετά λέει ότι μπορεί να λιώνει και με τα φιλιά, ναι ναι και μετά, ωωπ θέμα νο 2. ''μπορεί να νιώθεις όπως τότε ασφαλής μαζί του...''. ΩΩΩ. Τι έχουμε εδώ? Αλλαξοκωλιές?. Τι ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ?  Δηλαδή Παντέλο τα ξαναείχε με το χαμούρη εκείνον, ήρθε σε σένα και ξαναπήγε σ αυτόν? Ω ρε μάνα μου. Μπέβερλι Χιλς. Πουτάνα τα χεις κάνει Παντέλο. Αλλά σε καταλαβαίνω ρε αγόρι. Σκατοκαψούρα να ουμ.

Και κλείνει ο στίχος με το καραμπαμπάμ του κουπλέ: ''μα σε ρωτάω, αυτός μπορεί να δώσει την ζωή του?'' Ώπα Παντέλο άραξε. Εδώ είσαι λίγο λάθος. Να καταλάβω ότι γουστάρεις ναι, αλλά μην το χέσουμε το θέμα. Δηλαδή όποια γκόμενα πάω να της πω ότι της δίνω και τη ζωή μου, θα μου κάτσει? Ε δεν πάει έτσι. Και στην τελική τον χλέμπουρα τον ρώτησες? Άμα τη δίνει κι ο άλλος τη ζωή του εσύ τι κάνεις? Αλλάζεις ακόρντα? Αλλαξέ το στίχο λέω, τόσο αντικειμενικά στο λεω. Πάμε ρεφρέν.


Δεν ταιριάζετε σου λέω τόσο αντικειμενικά στο λέω
και άσε οι φίλες σου να λένε το αντίθετο,
ξέρεις μάτια μου που μένω και όσο δίνεσαι θα περιμένω
από αντίδραση το ξέρω το έκανες και αυτό.

Ω τι καλά. Είμαστε στο σημείο που σκοτώνει. ''Δεν ταιριάζετε σου λέω, τόσο αντικειμενικά στο λέω''. Ωραίος. Δεν ταιριάζετε μωρή πηδούκλω σου λέει ο άνθρωπος. Τελεία και καύλα. Σου το λέει τόσο αντικειμενικά. Εντάξει Παντέλο μεταξύ μας τώρα, αντικειμενικά δεν το λες. Δικαιολογημένα βέβαια, αφού σ έχει χτυπήσει η καψουροκαυλίαση στο κεφάλι. Εγώ κοίτα, μαζί σου είμαι, αλλά μην χάσεις το δίκιο σου φοβάμαι. Για να δούμε μετά τι λες: ''και άσε οι φίλες σου να λένε το αντίθετο''.

Εδώ υποκλινόμαστε. Πέστα ρε φίλε να πούμε με τις κυρα κατίνες που σου γαμούν την υπόληψη, επειδή ο άλλος ο χλεχλές σκάει με το Cayenne στα μπουζούκια. Κάποιος έπρεπε να μιλήσει για αυτό το καρκίνωμα να ουμ. Κάθονται και σου παραμυθιάζουν την γκόμενα οι χίλιες δυό κυράτσες φίλες της, επειδή σε βλέπουν εσένα λίγο Νεάντερταλ και τον άλλο Ζαμπούνη, φρεσκοσιδερωμένο και ποτισμένο στο Σουπλιν. Να σου πλυν εγώ σώβρακο στο χέρι να πάθεις ζημιά πες της μωρή χαρχάλω. Τα ξέρουμε πες της, εμείς τα παιδιά του λαού, αυτούς τους ντιγκιντάνγκες. Άστα διάλα ρε. Ουφ φόρτωσα.

Να δούμε όμως πως το τελειώνεις. ''ξέρεις μάτια μου που μένω και όσο δίνεσαι θα περιμένω''. Pause. Ωπα. Πάρτο αλλιώς θα βρεις, πάνω που σε συμπάθησα. Τώρα τι το θελες αυτό το ΟΣΟ ΔΙΝΕΣΑΙ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ? Δηλαδή θα πάει η κυρα Χάιδω, θα κάνει τις βρομιές της και μετά θα σκάσει σπίτι σου αμπανιάριστη για δεύτερο γύρο? Πφφφφ. Όχι ρε συ. Κι εντάξει ας το αφήσουμε το θέμα υγιεινής. Συναισθηματικώς πές μου ρε Παντέλο, εσύ πως το αντέχεις να ξέρεις ότι η αγάπη σου η μονάκριβη, πηδιέται ασύστολα με τον Ζαμπούνη και σε καμιά ώρα θα σου ρθει να πάρεις σειρά. Όχι πες μου, τι σκέφτεσαι την ώρα που περιμένεις? Και μη μου πεις ότι σκέφτεσαι το ''από αντίδραση το ξέρω το έκανες και αυτό'' γιατί θ αρχίσω το χοντρό δούλεμα. Ρε μήπως είσαι περίπτωση βαράτε με κι ας κλαίω? Λοιπόν δεν θα σε κράξω ακόμα, θα τσεκάρω και το δεύτερο κουπλέ και θα σου πω. Για πάμε.


Μπορεί να καίγεσαι και στην δική του την ματιά
μπορεί να έχει χιούμορ και άλλα τόσα περιττά
μπορεί να νιώθεις σαν παιδί όταν ξυπνάς μαζί του.
μα σε ρωτάω,αυτός μπορεί να δώσει την ζωή του?

Ναι η δική του η ματιά ναι ναι καίγεσαι μπλα μπλα, και ''μπορεί να έχει χιούμορ και άλλα τόσα περιττά''? Ωπ. Θέμα νο 3. ΧΙΟΥΜΟΡ ΚΙ ΑΛΛΑ ΤΟΣΑ ΠΕΡΙΤΤΑ? Ας μην αναφερθώ στα άλλα ''περιττά'' γιατί εσύ μπορεί να βλέπεις περιττό ένα εικοσάποντο ματζαφλάρι, η άλλη όμως όνειρο το χει στο μαξιλάρι (Αυτοί είναι στίχοι ρε φίλε. Στειλε μου inbox να σου πω κανα δυο τρία ακόμα). Θα μείνω στο χιούμορ.

Κοίτα καταλαβαίνω ότι το χιούμορ δεν είναι ζαμπονοτυρόπιτα να πας στο φούρνο να στην τυλίξουν ζεστή. Το χιούμορ η το χεις η δεν τό χεις. Το ανάποδο μπορεί και να γίνει. Αν είσαι σοβαρός όμως και προσπαθήσεις να γίνεις χιουμορίστας, άστο γάμα το. Από τις χειρότερες ήττες. Διαγραφή απ το Facebook, φραγή κλήσεων και μήνυση. Ντάξει το πιάνω τι θες να πεις, αλλά δεν παίζει να τσιμπήσει το πρόσωπο. Εκτός αν μιλάμε για τελείως στόκο γκόμενα, που γελάει μόνο και μόνο που βλέπει τα φύλλα να πέφτουν. Ε περαστικά τότε. Ας συνεχίσουμε ναι ''μπορεί να νιώθεις σαν παιδί όταν ξυπνάς μαζί του, μα σε ρωτάω, αυτός μπορεί να δώσει την ζωή του?''

Ε αυτά με τη ζωή τα χουμε πει, αλλά ρε Παντέλο άμα η άλλη ξυπνάει σαν παιδί μ αυτόν, με σένα πως ξύπναγε? Βρέφος? Πως να συγκριθείς μαζί του που λέει κι ο συνάδελφος ο άλλος? Α κάτι δεν πάει καλά. Και να σε ρωτήσω, όλα αυτά στα χει πει εσένα και τα ξέρεις? Κι ήσουν τόσο ψύχραιμος ώστε κάθισες να την ακούσεις και μετά της είπες κι ένα τραγούδι? Ρε συ Παντέλο, τι μεγαλοψυχία είν αυτή αγόρι μου. Σε θαυμάζω. Έτσι αγαπούν οι λαϊκοί άντρες ρε μαλάκες. Ακούτε?

Έτσι που λέτε. Ο φίλος μας ο Παντελής κατέθεσε την ψυχή του εδώ κι από το πουθενά βρέθηκε να έχει τρία εκατομμύρια κλικ στο u-tube. Αν δείτε το βίντεο πάντως θα παρατηρήσετε ότι το ζει αυτό που λέει ρε παιδί μου. Εγώ τον πάω με χίλια πέρα από τα στιχουργικά ολισθήματα στα οποία υπέπεσε. Και το καλύτερο?. Σκέφτομαι τη ζημιά που έκανε στη γκόμενα η οποία τον είχε στο φτύσιμο και τώρα όπου και να πάει θα ακούει ''δεν ταιριάζετε σου λέω''. Εντάξει μιλάμε για ήττα τρελή. Αχ πως μ αρέσουν αυτές οι ιστορίες που γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος. Μ αναστατώνουν...




Και το αντίπαλο δέος...



Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

ΜΙΑ ΠΙΣΤΑ ΑΠΟ ΦΩΣΦΟΡΟ

Και πάλι γειά σας αγαπητοί φίλοι και φίλες. Ένας στίχος λένε ότι έχει πολλές φορές κρυφά νοήματα κι εγώ είμαι εδώ και πάλι να σας απλουστεύσω τη ζωή. Σήμερον το μενού έχει άλλο ένα στίχουργημα για το οποίο θα χρειαστούμε μετάφραση. Για πάμε.



Ο σημερινός μας στίχος το λεπόν έχει τον τίτλο ''Μια πίστα από φώσφορο'' τον οποίο έγραψε η κυρία Λίνα Νικολακοπούλου και ερμήνευσε η Χάρις Αλεξίου. Για να ιδούμε τι μας λέει:

''Αν ήτανε το έδαφός σου πρόσφορο

θα σου 'φτιαχνα μια πίστα από φώσφορο
με δώδεκα διαδρόμους 
δώδεκα τρόμους

με βύσματα κι εντάσεις φορητές
με πείσματα κι αεροπειρατές''

Χά. Γκομενοιστορία και πάλι η δουλειά. Το στιχάκι είναι unisex, πάει και για τα δύο φύλα. Αλλά ας το πάρουμε απ την θηλυκήν πλευρά. 
Το γκομενάκιον λοιπόν τα χει μπλέξει με τύπο βαρύ κι ασήκωτο
ολίγον κάφρο, που βαριέται να κουνήσει το αριστερό του. Ας τον πούμε Μήτσο. Η νεαρά λοιπόν έχει μιά κρυφή ελπίδα ότι θα στρώσει τον Μήτσο, γι αυτό και του πετάει από την σέντρα τη πρώτη σπόντα: 

''Αν ήτανε το έδαφός σου πρόσφορο θα σου φτιαχνα μια πίστα από φώσφορο'' 
Μάλιστα. Δηλαδής του λέει αγοράκι μου, αν δεν ήσουν ψιλομαλάκας, που δυστυχώς είσαι, εγώ μπορεί και να δοκίμαζα να φυτέψω κανα μαρουλάκι στον κήπο της καρδιάς σου. Χμ. Μικρή ανόητη, που πας? Προς το παρόν το έδαφος δεν προσφέρεται ούτε για χωματερή και η καρδιά του απέχει παρασάγγας από την τρυφερότητα ενός τόνου Ριο Μάρε. Για να δούμε τι θα γίνει. Συνεχίζει λοιπόν να προσπαθεί γιατί με το φτύσιμο κολλάει και του πετάει την Πίτσα από φώσφορο. Εεεμ την Πίστα ήθελα να πω. Πω ρε πούστη πείνασα. Εμμέσως πλην σαφώς δηλαδή του λέει: Φάε και λίγο ψαράκι ρε κανίβαλε, που χει ωμέγα τρία λιπαρά με μπόλικο φώσφορο μέσα να ξεστραβωθείς. Άντε γιατί φεύγει το βαπόρο και θα το χάσεις. Χαμπάρι όμως ο Μήτσουλας. Οϊμέ. Η Λίνα όμως εδώ καταλαβαίνει τον πόνο της πρωταγωνίστριας και βάζει τα μεγάλα μέσα. Συνεχίζει και πετάει το αλληγορικόν: 
''με δώδεκα διαδρόμους, δώδεκα τρόμους'' 
Πσσσς. Τι είπε η γυναίκα. Δώδεκα κι ουτ' ένα τηλεφώνημα. Δώδεκα είναι οι μήνες του χρόνου και του λέει μέσα απ αυτό ότι αν δεν ισιώσεις μπούλη, δώδεκα θα ναι η μέρες σου. Δώδεκα  μήνες τρόμου θα σου τους κάνω εγώ μαζί μου. Και του πετάει και το κερασάκι:
''με βύσματα κι εντάσεις φορητές με πείσματα κι αεροπειρατές''
δηλαδή ότι θα τον έχει στην μπρίζα προκαλώντας του fake μανούρες και επιπλέον γ
κρίνια γκρίνια γκρίνια συνέχεια, μέχρι που ο Ταλιμπάν της επιμονής της, ευελπιστεί να το ρίξει το αεροπλάνο της αναισθησίας του. Μεγάλε μου την πάτησες. Έπεσες σε ψυχάκι. Για πάμε κοπλέ δύο.


 

''Αν ήτανε η αγκαλιά σου όαση
θα σου 'φερνα δισκάκια για ακρόαση
στο λίκνισμα της άμμου στάλα η καρδιά μου
κι η διψασμένη μου ψυχή στρατός
και πάνω της ζωής ο αετός''


Χμ. Ανεβαίνουν οι νοηματικές εντάσεις εδώ όπου ο μπρουτάλ Μήτσος εγκαλείτε από την πονεμένη να κάνει τη αγκαλιά του όαση και να της πει κι ένα τραγούδι:
''Αν ήτανε η αγκαλιά σου όαση θα σου 'φερνα δισκάκια για ακρόαση
''.
Του λέει και κάνα δυό ψιλοκαβλούα, με λικνίσματα και σταγόνες όπου πιάνετε πιστεύω το υπονοούμενο ''στο λίκνισμα της άμμου στάλα η καρδιά μου'' αλλά ο παλίκαρος χαμπάρι. Ξενέρωτος μέχρι αηδίας. Ε μάλλον θα γαμεί κι αλλού. Και μένει η γλάστρα απότιστη που λέτε και η στιχουργός εδώ το τραγικοποιεί λέγοντας ότι δίψασε μέχρι κι η ψυχή της πόσο μάλλον το απαυτό της, η οποία έχει γίνει δίψα ολόκληρης ταξιαρχίας. ''κι η διψασμένη μου ψυχή στρατός''. Ε και τι μένει στο τέλος? ''και πάνω της ζωής ο αετός'' Το όρνεο της απογοήτευσης να κόβει βόλτες πάνω από το σχεδόν άψυχο κορμί της παιδούλας όπου περιμένει πότε θα τεζάρει συναισθηματικώς για να της κόψει μπριζόλα. Ποτάνα ζωή.




Όνειρα - όνειρα
φλόγες μακρινές μου
Του φευγιού μου όνειρα
κι άγνωστες φωνές μου


Ωωω και φτάσαμε στο ρεφρέν. Είδε κι απόειδε η μικρά τελικά και κοντεύει να τα παρατήσει. Τραγουδά μόνη της αγναντεύοντας το υπερπέραν λέγοντας ότι δεν υπάρχει ελπίδα με το ζαβό κι όλα μοιάζουν όνειρο θερινής νυκτός. Ακούει λοιπόν τις φωνές τις συνείδησής της και σκέφτεται να πάρει τον πούλο διακριτικά. Ε μα αγάπη μου κι εσύ, αφού το βλέπεις. Το παλικάρι δεν το χει. Χέστο.

Κοιμήσου εσύ κι εγώ θα ονειρεύομαι
σαν ήσυχος θεός θα εκπορεύομαι
απ΄τ΄άσπρο σου το χιόνι δίχως σεντόνι
στα νύχια του κακού τη νύχτα αυτή
κι ο θάνατος λυπάται να κρυφτεί


Και φτάνουμε στον επίλογο. Θέλει να κάνει την απέλπιδα προσπάθεια. Του λέει λοιπόν: ''Κοιμήσου εσύ κι εγώ θα ονειρεύομαι'', δηλαδή κοιμήσου εσύ μαλάκα κι η τύχη σου δουλεύει. Ψιλοχαμούρα η φίλη μας. Που λέτε δεν τον παρατάει να πάει στο καλό, αλλά θέλει να του κάνει και ζημιά. Γιατί ρε πουστη δηλαδή δεν γίνεσαι άνθρωπος, μονολογεί? Τώρα θα δεις.''σαν ήσυχος θεός θα εκπορεύομαι απ΄τ΄άσπρο σου το χιόνι''. Δηλαδή κύριε παπάρα, εγώ που είμαι μια Θεάρα και δεν το εκτιμάς, μια μέρα που θα με έχεις αφήσει παγωτό και πάλι, θα σου την κάνω εγώ σκέτη με το βρακί μια νύχτα και θα πάω να την πέσω στα νύχια του αμέσως επόμενου μαλάκα να μάθεις. Ούτε καν με το σεντόνι δεν θα κουκουλωθώ.
''δίχως σεντόνι στα νύχια του κακού τη νύχτα αυτή''. Μπα λέτε ο Μήτσουλας να ζηλέψει? Στα παπάρια του λέω εγώ. Σιγά μην κόψει τις φλέβες του κι όλας. Αφού κι ο Χάρος το χε τόσο σίγουρο ότι ο Μήτσος δεν υπάρχει περίπτωση, που ούτε κάν παραφυλάει μήπως την κάνει τη μαλακία. ''κι ο θάνατος λυπάται να κρυφτεί'' Και ξαναμανά όνειρα όνειρα. Μπα εφιάλτης κατάντησε η φάση.


 

Αυτά που λέτε. Παρακολουθήσατε λοιπόν αποκρυπτογραφημένο το δράμα μιας κορασίδας που είχε αμανάτι να βάλει στον ίσιο δρόμο έναν άντε γειά σου τύπο. Απ ότι καταλάβατε δεν είχε αποτέλεσμα.
Αυτό είναι και το κρυφό μήνυμα που περνάει η στιχουργός εννοώντας ότι, τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς. Μα πόσο δίκιο έχει. Αυτά τα τραγούδια είναι σοφά. Ελπίζω να σας διαφώτισα. See Ya.


Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

WHO'S AFRAID OF THE BIG BAD WOLF

Μια φορά κι έναν καιρό που λέτε, όταν ήμασταν μικροί, οι γιαγιάδες μας, οι μαμάδες μας, ή όποιος ήταν εύκαιρος τέλος πάντων, μας διάβαζε παραμύθια. Πολύ μας άρεσαν τα παραμύθια. Με βασιλοπούλες, με γουρουνάκια, με λύκους, με σπιτάκια φτιαγμένα από σοκολάτα στο δάσος κλπ κλπ. Πω πω. Πως το λιγουρευόμουν αυτό το σπιτάκι που είχε τοίχους από κέικ, καραμελωμένα τζάμια και κεραμίδια από σοκολάτα. Δεν τα αδικώ τα Σουηδάκια που δεν μάσησαν από μάγισσες και πράσινα άλογα και μπούκαραν. Κι εγώ να σας πω, θα τσίμπαγα και θα μπαινα. Και δεν πα να το χε το σπίτι ο Μητσοτάκης ντυμένος νεράιδα? Χέστηκα...


Αααχ τι ωραία χρόνια που λέτε, που άλλος σου διάβαζε αργά αργά το παραμυθάκι κι εσύ τον άκουγες χωρίς να ήσουν υποχρεωμένος να το μάθεις απ έξω. Και γλυκά γλυκά, βοοοουυυπ, σ έπαιρνε κι ένας ωραίος ύπνος στο παιδικό κρεβατάκι σου ακούγοντας την όμορφη αυτή ιστορία. Πολύ θα γούσταρα να το ζήσω και πάλι αυτό τώρα που μεγάλωσα αλλά δυστυχώς δεν παίζει. Θα αρκεστώ στο να γυρίζω απ τη δουλειά και ν ακούω στις ειδήσεις τον καλό μας Πρωθυπουργό μας να λέει κι αυτός τις δικές του φανταστικές ιστορίες. Κι έτσι μην έχοντας άλλη επιλογή, γέρνω κι εγώ στον καναπέ μου με το υποκατάστατο. Ας είναι...

Υποτίθεται λοιπόν ότι η ψυχοσύνθεσή μας ως παιδιά, ήταν ευερέθιστη και κάθε τι μπορούσε να μας επηρεάσει και μεταγενέστερα. Τα παιδικά τραύματα που λέμε? Αυτά. Τα παραμύθια λοιπόν ήταν το αθώο μέσον που αναλάμβανε τρόπον τινά, έναν ρόλο διαπαιδαγώγησης. Ας δούμε επί τούτου πόσο τα κατάφεραν.

Όπως πολλοί από εσάς, έτσι κι εγώ, ένα απ τα πρώτα παραμύθια που μου διάβασαν, ήταν η Κοκκινοσκουφίτσα κι ο Κακός Λύκος. Την ιστορία την ξέρετε όλοι, να μην αρχίσω τις φλυαρίες. Θα σταθώ μόνο στο γεγονός ότι ο Λύκος κατασπάραξε την γιαγιά και την Κοκκινοσκουφίτσα και μετά ένας Κυνηγός άνοιξε με μια μαχαίρα την κοιλιά του Λύκου με καισαρική όπου η γιαγιά ξαναγεννήθηκε και η μικρή Κοκκινοαπαυτή σώθηκε. Πω τι λε ρε παιδί. Γαμήθηκε η αθωότης. Μα απορώ δηλαδή τέτοιο splatter ούτε στο SAW4 δεν υπήρχε. Τι να πω. Ε θα έτυχε μωρέ. Δε γαμιέται. Πάμε παρακάτω.




Χμμ να θυμηθώ άλλο. Ο Λύκος και τα 7 κατσικάκια? Μα πάλι ο Λύκος? Τες πα. Σ αυτό το επεισόδιο ο Λύκος χλαπακιάζει άπατα και τα εφτά κατσίκια με τη μαμά τους να σκάει μετά και να εγχειρίζει τον λύκο ψύχραιμα. Η ψυχρή κατσίκα. Ααααααα clopy right η δουλειά. Αν θυμάμαι καλά ο Λύκος ήταν σε καταστολή χωρίς αναισθησιολόγο, όταν του κανε την εγχείρηση η κατσίκα και μετά του έβαλε πέτρες μέσα στην κοιλιά του και καλά να νομίζει ότι βαρυστομάχιασε. Και τον έραψε. Θεέ μου τι διαβάζω. Ποιός έγραψε το σενάριο, ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης? Και μετά λέει ο λύκος σηκώθηκε απ τη νάρκωση, δεν μάσησε που είχε μια τομή με 345 χιλιάδες ράμματα και πήγε στο ποτάμι να πιει νερό όπου οι πέτρες τον πήραν αμπάριζα στο βυθό και πάπαλα. Α κάλα. Δηλαδή αν λέγαν στον Φρεντι Κρούγκερ να γράψει παραμύθι πιο light θα το γραφε. Μαλάκα μου τι ειν αυτα? Κι εγώ κοιμόμουν όταν μου τα διαβάζαν? Απαπα. Κάτι αρχίζει και δεν με πάει καλά.



Ουφ. Σκιάχτηκα. Ας αλλάξουμε ζώο. Να πάμε στα γουρουνάκια. Αααα τα τρία γουρουνάκια ναι, που ήταν αδερφάκια και μετά η μαμά τους τα άφησε να βρουν την τύχη τους κι αυτά έχτισαν σπίτια όπου μετά ήρθε και τους χτύπαγε την πόρτα ο..................!!

Εεεε? Να τος πάλι ο Λύκοοοος. Αααααα μα τι γίνεται. Αυτός ο Λύκος έχει γίνει ο Αρτέμης Μάτσας της υπόθεσης. Μα καλά σ όλα τα παραμύθια ο καημένος ο λύκος θα την πληρώνει ρε παιδιά? Έλεος. Όπου και πάλι ο λύκος τρώει τα δύο απ τα τρία γουρούνια (sic) και μετά πέφτει απ την καμινάδα στο αναμμένο τζάκι και γίνεται Ιρακινός αυτόχθων. Πάλι τα ίδια. Μόνο ο τρόπος θανάτου του λύκου αλλάζει. Καημένε μου λυκάκο τι σου χουνε κάνει. Σου χουν γαμήσει την υπόληψη ρε φίλε. Κι αυτή τη φορά με γουρούνια. Πες τους να πα να κάνουν έρωτα ρε. Κι εγώ μαζί σου είμαι. Έχω φάει πολύ χοιρινό άλλωστε...



Μην αναφέρω λοιπόν όλη την ανθολογία των αδελφών Γκρίμ. Το point το πιάσατε. Και τα άλλα παραμύθια όμως που δεν είχαν Λύκο, μην νομίζετε ότι πήγαιναν πίσω σε θανατίλα. Στη Σταχτοπούτα ας πούμε η μια αδερφή έκοψε τη φτέρνα της να χωράει στο γοβάκι (μπλιαχ), στη Χιονάτη της έκατσε το μήλο στο φάρυγγα κι έγινε μπλε μαρέν στο νεκροκρέβατο με εφτά κοντούς γύρω γύρω και το Σοκολατένιο Σπίτι με τον Χανς και τη Γκρέτελ όπου ο Χανς ήταν κλεισμένος σε κλουβί που τον τάϊζε η μάγισσα να τον παχύνει, για να τον κάνει μετά κεφτεδάκια  ΙΚΕΑ. Μάνα μου, δεν μου διάβαζες καλύτερα τον Εξορκιστή? Πιο νορμάλ θα ταν.



Έτσι που λέτε. Την κατάσταση σώζουν κάτι Ασχημόπαπα παρέα με τον Λαγό και τη Χελώνα αλλά εις την πλειοψηφία τους κι αν όχι τα περισσότερα, σίγουρα τα πιο γνωστά έχουν τον Χάρο στην ατμόσφαιρα. Μ αρέσει που  οι γονείς μας μετά μας έλεγαν, να μην παίζουμε videogames με σφαγές, πολέμους και τα λοιπά και οι τηλεοράσεις έβγαλαν και σήμα, απαραίτητη η γονική συναίνεση. Ρε παλουκάρια μας δουλεύετε? Εδώ μας γαλουχήσατε με ακρωτηριασμούς, κανιβαλισμούς και ξαντεριάσματα, και τώρα μας απαγορεύετε να δούμε πυροβολισμούς στο κεφάλι? Πταίσμα.


Και μετά κάτσε μαλάκα Λαμπρίδη και γράφε εσύ για Μπλέ Χαρταετούς, τον Αχιλλέα τον Αχινό και παπάρια μέντολες. http://laburdius.blogspot.gr/2012/03/blog-post_05.html. Αίμα θέλει ο λαός ρε από τα γεννοφάσκια του ναούμ. Αίμα και Λύκους. Η συνταγή της επιτυχίας. Σωστά, αφού έτσι κι αλλιώς τα ψυχολογικά τα παιδάκια θα τα πάθουν. Φέρτε μου τον λύκο λοιπόν να γράψω. Που είναι? Λύκε λύκε είσαι εδώ?

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

16 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΜΑΘΑΝ ΛΑΘΟΣ ΤΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ


ΑΝΤΡΕΣ


Άσε τις μαλακίες μάστορα και μην διαβάζεις οδηγούς του στυλ ''Πως να ρίξεις όλες τις γυναίκες''. Αν έπιανε θα γαμούσαν και τα δέντρα. Άστο.

Το ποσοστό να κάνεις παρτούζα με την κολλητή της κοπέλας σου είναι 0,00001%. Όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορίες με ροζ ποδήλατα.

Ανάλογο είναι το ποσοστό και για την περίπτωση λεσβιακού οργίου όπου θα πρωταγωνιστήσεις. Κράτα μόνο το Στύσεις. Α και κόψε τις τσόντες.

Όχι μεγάλε μου δεν είσαι εσύ ο άτυχος που σου κάθονται μόνο κοινές θνητές με κυτταρίτιδα. Οι περισσότερες που βλέπεις στα εξώφυλλα έχουν κι αυτές. Άστα φίλος. Γαμημένο Photoshop.

Αυτό το σημείο G όποιος το βρήκε, να το πει και σε μας. Μαλακίες. Με τόση θεωρία που διαβάσαμε θα χαμε βρει όλη την αλφάβητο

Ναι. Υπάρχουν και γυναίκες που οδηγούν καλύτερα από σένα. Σουμάχερ. Ναι και υπάρχουν και έξυπνες ξανθιές.

Κοίταξε τώρα. Οι ικανοποιητικές στάσεις στο σεξ είναι 3-4. Όλα τα υπόλοιπο μελάνι που χύθηκε για το Κάμα Σούτρα ήταν απλά για να γεμίσουν οι σελίδες. Γκέγκε? Γι αυτό κατέβα απ το πολύφωτο. Αν τώρα σε εξιτάρουν τα ακροβατικά τι να πω. Στείλε βιογραφικό σε τσίρκο

Επίσης δεν είσαι ο πιο γαμάω αν αντέχεις 3 ώρες συνεχόμενο σέξ. Δεν τρέχουμε μαραθώνιο αρχηγέ μου. Ρίξτο στην ποιότητα. Μία αλλά καλή ικανοποιεί και τους δυό. Άντε και μια δεύτερη μετά από μισάωρο. Εκτός αν είσαι παγωτομηχανή που βγάζει ανάμικτο ασταμάτητα, οπότε άσε τον λεβιέ σου στα χέρια της πελάτισσας.


ΓΥΝΑΙΚΕΣ




Είναι αλήθεια. Δεν μας απασχολούν και πολύ οι ψηλοτάκουνες γόβες, ούτε τα νύχια. Προσέχουμε περισσότερο αν κυκλοφορείς χωρίς σουτιέν.

Μην ψαρώνεις με τα μακιγιάζ υπερπαραγωγή που βλέπεις στα Cosmopolitan. Δεν θα σε θέλω περισσότερο. Θέλω να μοιάζεις όσο πιο κοντά στο πρωτότυπο. Γιατί δεν θα μ άρεσε να σε πυροβολήσω μόλις σε δω άβαφτη το πρωί.

Ναι. Πολλοί προτιμούν να τους κάνεις ένα καφέ το πρωί παρά μια πίπα. Είπα και ελάλησα

Αν σου είπαν ότι το σεξ γίνεται καλύτερο αφού έχεις τσακωθεί  με τον καλό σου πρόσεξε το. Αν παρόλα αυτά έχεις το βίτσιο να χει νεύρα ο άλλος ας τον καλύτερα να δει ειδήσεις κανα τέταρτο πρίν

Δεν είμαστε όλοι προσκολλημένοι με τη μάνα μας. Πολλοί δεν αντέχουμε να της μιλάμε ούτε 30 δευτερόλεπτα στο τηλέφωνο. Μόνο αν έχει φτιάξει γεμιστά, πάμε πάσο

Δεν ψοφάμε πάντα να δούμε μπάλα. Αν έχεις κάτι πιο πρωτότυπο να προτείνεις από ένα τυπικό, νωθρό ραντεβού οκ. Αλλιώς θα προτιμήσω να δω Αστέρας Τρίπολης - Παμβωχαϊκός

Καλή μου. Δεν είναι όλες οι γυναίκες που με παίρνουν τηλέφωνο, πρώην ή επίδοξες γκόμενές μου. Δεν τα χεις φτιάξει με τον Γκουσγκούνη. Έχω και φίλες.

Τα σέξι εσώρουχα δεν κάνουν και σέξι τον κώλο. Δυστυχώς. 
Και μην αγοράζεις Wonderbra. Νιώθουμε σα να πλήρωσαμε εισιτήριο σε μούφα ταινία


Credits to http://www.oneman.gr/

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

ΣΚΟΤΩΣΤΕ ΜΕ, ΜΕ ΚΕΦΤΕΔΙΕΣ

Όπως είχα προαναφέρει αγαπητοί αναγνώσται μου, το φετεινόν καλοκαίρι ρημάξαμε τους κεφτέδες. Δεν υπήρχε ταβερνείο, ουζερί, και γενικώς φαγάδικο που να μην παραγγείλαμε ένα τουλάχιστον πιάτο που να περιείχε ετούτο το έδεσμα. Μετά λοιπόν από κατανάλωση αναρίθμητης ποσότητας κεφτέδων προέκυψαν τα παρακάτω συμπεράσματα τα οποία μην τα πάρετε και πολύ βαριά είναι καθαρά προσωπικού γούστου. Για πάμε...


 1) Σχήμα και μέγεθος.
Το σχήμα και το μέγεθος αγαπητοί φίλοι ενός κεφτέ, βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την διάμετρο που έχει το στόμα του εκάστοτε κεφτεδοφάγου. Στην περίπτωσή μου που η διάμετρος είναι αρκετά μεγάλη, δεν υπάρχει ιδιαίτερο πρόβλημα χλαπακίασης οποιουδήποτε μεγέθους. Αλλά αν υποθέσουμε ότι τον τρώει ένα άτομο λογικής διαμέτρου τα αποτελέσματα δείχνουν τα εξής: Ο ιδανικός κεφτές δεν είναι στρογγυλός. Οχι. Ο ιδανικός κεφτές έχει σχήμα οβάλ για να κουμπώνει εύκολα στο στόμα. Ο στρογγυλός σε αναγκάζει να διαμορφώσεις το στόμα σου σε σχήμα ροφού, η πεολειχίας καλύτερα για να μπορέσεις να τον καταβροχθίσεις. Άμα γουστάρεις όμως δεν μας πέφτει λόγος. Έχει βάση πάντως αγαπητοί αυτό που σας λέω γιατί αναλογιστείτε ας πούμε το σχήμα που έχουν οι τηλεοράσεις. Είναι στρογγυλές? Οχι. Είναι τετράγωνες? Οχι. Είναι ορθογώνιες παραλληλεπίπεδες, όπως περίπου είναι και το οπτικό μας πεδίο. Ετσι βλέπουμε καλύτερα τα έργα. Ε τι μαλάκες ήταν οι Γιαπωνέζοι στη Sony? Σώνει και καλά τετράγωνη TV? Μπααα. Ο κεφτές λοιπόν πρέπει να είναι οβάλ και σε μέγεθος τόσο όσο να τρώγεται σε δύο δαγκωματιές. Ναι σε δύο γιατί πρώτον πρέπει να ελέγξεις το περιεχόμενο και δεύτερον να δοκιμάσεις το πρώτο μέρος για να αποφασίσεις αν θα φας και το δεύτερο. Μην βρεθείς με καμια έκπληξη μέσα στο στόμα που δεν σ αρέσει. Συμφωνείτε?


2) Υφή και χρώμα.Ελπίζω να έχετε καταλάβει μέχρι εδώ ότι μιλάμε για τους γνήσιους κιμαδίσιους κεφτέδες και όχι για λαχανοκολοκυθοντοματοκατικεφτέδες. Τα παμε τα συμφωνήσαμε ε? Ωραία λοιπόν. Η υφή του κεφτέ που λέτε ποικίλει από ταβέρνα σε ταβέρνα και από σπίτι σε σπίτι. Μετά από εμπεριστατωμένη μελέτη λοιπόν κατέληξα ότι η τέλεια υφή του κεφτέ είναι αυτή που είναι ολίγον κρατσανιστή από έξω και όσο το δυνατόν αφράτη μέσα. Το χρώμα του πρέπει να σκουροκαφεδίζει αρκετά, όχι να μαυρίζει ούτε να ασπρίζει γιατί εκεί σημαίνει ότι ή τον έκαψαν ή τον εγαμήσαν στο αλεύρι. Μάγερα πες αλεύρι. Ο δεν ξανάρχομαι σε γυρεύει. Επίσης αν έχει καταφέρει ο σεφ να φτιάξει πάνω στον κεφτέ εκείνους τους μικρούς ξεροκαμένους υφαλίσκους που είναι αποτέλεσμα ανεπιτήδευτης ατεχνίας πλασίματος και κοψίματος κιμά, είναι το ιδανικό. Μοντέρνα τέχνη που λέμε. Εκεί δίνω το 10ρι μου.



3) Υλικά και γεύση.

Ένας κεφτές για να είναι αφράτος και γευστικός, εκτός από την τεχνική του τηγανιστή θα πρέπει να έχει και τη σωστή αναλογία υλικών. Επειδή δεν έχω φτιάξει ποτέ μου, αλλά θα μάθω, έκανα ένα γκάλοπ σε γνωστούς και φίλους όπου καταλήξαμε στα εξής: Κατ αρχήν ο κιοφτές πρέπει να τηγανιστεί σε ελαιόλαδο. Τέλος. Αφήστε τις μαλακίες με τα ελαφριά ηλιέλαια και καλά. Η θα φας κεφτέ η δεν θα φας. Η αναλογία του κρέατος λέγεται ότι θα πρέπει να είναι 70%μοσχαρίσιο και 30%αρνίσιο. Η original όμως συνταγή που βρήκα στο ίντερνετ λέει ότι ο κεφτές πρέπει να είναι από κρέας προβατίνας η τράγου. Τράγου? OMG. Μπα. Η μάλλον Μπέ. Αλλά θα το δοκιμάσω να δω τι παίζει. Ο κιμάς πρέπει να ναι λίγο χοντροκόμμένος αν γίνεται από χέρι. Να μένει κομμάτι στο δόντι. Επίσης ανά μισόκιλο κιμά βάζουμε ένα αυγό, ψωμί μπαγιάτικο 2 φέτες, ένα κρομμύδι, μια σκελίδα σκόρδο, λίγο δυόσμο, αλάτι και πιπέρι. Πλάθεις το μείγμα με τέχνη και τ αφήνεις ψυγείο για 2 ωρίτσες. Μετά είσαι έτοιμος για τηγάνι....

Έτσι που λέτε. Φτιάχνεις και μια τηγανιά πατάτες, σαλατίτσα, φέτα και τέλος. Δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο. Μιαμ. Μ όλα αυτά πείνασα. Λοιπόν την κάνω. Το τηγάνι με καλεί. Πω πω έχω μια πείνα, θα τους τσακίσω και μετά αφήστε με να πεθάνω δίπλα στο πιάτο. Κι όπως έλεγε κι ο Καραγκιόζης σε μια παράσταση, ''σκοτώστε με με κεφτεδιές....:Ρ''






Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2012

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΨΑΡΕΜΑΤΑ: ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΣΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ή ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΤΙΤΑΝΙ..ΚΩΣ

Που λέτε μια από τις πιο αγαπημένες μας ασχολίες στις διακοπές είναι το ψάρεμα. Έχουν συμβεί διάφορα διασκεδαστικά όλα αυτά τα χρόνια, τα οποία θα τα περιγράψω αργότερα μέσα στον χειμώνα, αλλά θα ξεκινήσω από την τελευταία και κορυφαία ιστορία ψαρέματος που συνέβη έβερ και η οποία εκαλύφθη και με βίντεον. Ακούστε και δείτε...


Για να προλογίσω ολίγον τι το γεγονός να πω ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε αντικαταστήσει το ψάρεμα από την ακτή με καλάμια, με ψάρεμα από βάρκα. Δεν υπάρχει πιο τέλειο πράγμα να δύει ο ήλιος, η θάλασσα λάδι κι εσύ με γυαλάκι ηλίου να απολαμβάνεις το ηλιοβασίλεμα περιμένοντας να τσιμπήσει το βραδινό σου γεύμα. Έστω κι αν το χέρι σου βρωμοκοπάει σαπιογαρίδα, το νύχι είναι κατάμαυρο, το μαλλί σου κατσιασμένο και ημίπαστο απ τη αλμύρα και τα τσιγάρα σου βρεγμένα δεν τρέχει κάστανο. Όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία μπροστά στην προαναφερθείσα απόλαυση.

Αυτό το σπόρ λοιπόν εκτός από εμάς τους θαλασσόλυκους, έχουν αρχίσει και το γουστάρουν και διάφοροι εκτός αθλήματος. Όπως παραδείγματος χάριν φίλη, που πήρε τον μπαμπά της μέσα από τη βάρκα να τον ενημερώσει που βρίσκεται. Ο Κως τότε φώναξε από μέσα το ιστορικό: ''Έλα μπαμπά είμαι σε μια βάρκα με εφτά ψαράδες''...:Ρ  


Ας τελειώνουμε όμως με τους προλόγους. Άλλο ένα ψάρεμα λοιπόν εν έτη 2012 αρχίζει. Οι συμμετέχοντες οκτώ κι η βάρκα μία. Τι να κάνουμε τώρα? Δεν χωράμε. Δεν μπορούμε όμως να αποκλείσουμε και κανέναν, γιατί είμαστε Μυτιληνιοί και μεγαλόψυχοι.
Ψάχνουμε λύση. Την λύση δίνει λοιπόν ο αρχικάπταιν όπου προτείνει να δέσουμε ένα παρατημένο ποδήλατο θαλάσσης πίσω από βάρκα ρετάλι 15 ίππων με το σχοινί από την άγκυρα και να ανοιχτούμε με όλον το λαό για ομαδικό ψάρεμα καταστροφή. Μάλιστα. Τρομερή ιδέα Χριστόφορε. Ε μπορείτε να υποψιαστείτε τη συνέχεια.

Έχω κι εγώ καταλάβει σχεδόν τι πρόκειται να συμβεί και δεν πολυψήνομαι να συμμετέχω. Αλλά δεν γίνεται και να χάσω τέτοια μαλακία. Το λοιπόν ακολουθώ...
Φου φου, ένα δύο, ένα δύο....παρακαλούνται οι ελαφριοί επιβάτες να ανεβούν στο θαλάσσιο ποδήλατο. Ελήφθη όβερ. Ζύγισις αποσκευών: Σόφη 46 κιλά, Μέρσι 54, Δεφ 60 και.... Κως 117...:Ρ Μια χαρά. Θα πάμε σφαίρα...:Ρ
Και το ταξίδι ξεκινά. Άλλος για τη βάααρκα μααααααςςςςς.


Χαρούλες στην αρχή, ο κάπτεν βλέπετε? ''Μια βάρκα ήταν μόνη της σε θααααλασσαααα γαλααααζια κι ήτανε κι ένας γλαααροοος με ολοοοολευκαααα φτερααααα''.... ωππ. Τι έγινε τώρα. Σα να μπάζει λίγο ρε παιδιά το όχημα. Γιατί άραγε? Γιατί ρε μαλάκες βάλαμε τον Κως μέσα 117 κιλά στο ποδήλατο και δεν είδαμε αν ήταν τρύπιο. Τέλεια. Πάμε για καριέρα καπετάνιου όλοι. Κι όλα αυτά βέβαια τα αναλογιστήκαμε στα ανοιχτά.

Η Σοφη δείχνει ατάραχη, αυτοκράτειρα, κάθεται στη θέση αριστερά στο ποδήλατο. Δεφ αδερφός Σόφης το ίδιο ατάραχος βαστάει τα μπόσικα. Ε το χει το DNA. Mερσι, λίγο ανήσυχη γιατί κουβαλάει τσάντα με κινητά, φωτογραφικές κλπ κλπ και Κως πολύ ανήσυχος λόγω 150 χιλιάδων λόγων όπου ένας από αυτούς είναι και η πιθανότητα εμφάνισης λευκού καρχαρία εκ βυθού. Οι υπόλοιποι τέσσερις Lab, Παπ, Κρις, Περι στην βάρκα, ασφαλείς και στ αρχίδια τους, απολαμβάνουν την κούραση που τρώνε οι ποδηλάτες και τραβάνε βίντεο και φώτο κοροϊδεύοντας.



Κάποια στιγμή όμως τα πράγματα σοβαρεύουν γιατί το ποδήλατο έχει χάσει 50 πόντους απόβαρο και από την ακτή φαίνονται μόνο 4 άτομα να περπατούν σαν τον Χριστό στα κύματα. Θαύμα! Θαύμα! Ναι καλά. Δεν παίζει να κάνουν το θαύμα και μείνουν για πολύ στον αφρό. Ας τους ρυμουλκήσουμε προς τα πίσω. Πάμε πάλι. ''Μια βάρκα ήταν μόνη της σε θααααλασσαααα γαλααααζια''..κλπ αλλά ωωωωπ2 σε κάποια στιγμή το ποδήλατο σουζάρει μονοπεταλιά. Ω ρε μαλάκες τι γίνεται. Abandon ship, abandon ship, please keep calm. Calm είπαμεεε. Και τελικά συνέβη το αναπόφευκτο. Πατάτες μπλούμ.


Αντιδράσεις ναυαγησθέντων: Σοφία κολυμπά σαν μικρό σκυλί μην βρέξει μαλλί, Μερσι κρατάει τσάντα με κινητά πάνω απ το κύμα με το κεφάλι κάτω απ τη θάλασσα, Δεφ συνεχίζει ατάραχος την προσπάθεια να σώσει το πλοιάριο και Κως ανήσυχος όσο ποτέ κοιτάει στο βυθό από που θα τού ρθει ο Λευκός και ετοιμάζεται για κλωτσιά.

Αντιδράσεις υπολοίπων: Lab στ αρχίδια του γράφει το βίντεο, ο καπετάνιος φωνάζει ψυχραιμία, Παπ στ αρχίδια του γελάει και Πέρι έχει αρπάξει σωσίβιο και καλά να το πετάξει στους ναυαγούς αλλά οι υπόλοιποι υποψιαζόμαστε ότι το πήρε για τον εαυτό του.


Σε κάποια φάση λέμε να σοβαρευτούμε παρατάμε τα βίντεο για να σώσουμε τον κόσμο. Το ποδήλατο το μισό κάτω απ τη θάλασσα κοιτάζει το βυθό και ο Δεφ προσπαθεί να το σώσει. Οι υπόλοιποι ανεβαίνουν βάρκα. Όλοι? Όχι βέβαια. Ο Κως δεν. Για να τα καταφέρει μάλλον θα πρέπει να βουλιάξουμε κι τη βάρκα. Ο καπετάν Χριστόφορος προτείνει να τον αφήσουμε μεσοπέλαγα στο ποδήλατο. Αδερφική αγάπη. Ο Κως ακούει την πρόταση και τον βάζει με τη μία Black List. Ο κάπτεν το πιάνει και δίνει μια εναλλακτική λύση. Να τον τραβήξουμε με τη βάρκα σε στυλ θαλάσσιο σκι, αλλά χωρίς σκοινί. Τέλεια. Πάει για u-tube το βίντεο..

Ο Κως ανήσυχος κοιτάζει μια την ακτή, μια τη βάρκα. Δεν θέλει να κοιτάξει τον μαύρο βυθό με τίποτα.  Κάνει μια απέλπιδα προσπάθεια να ανέβει στην βάρκα. Μπα δεν γίνεται. Αποδέχεται λοιπόν την μοίρα του. Θα έρθει μαζί συρτός...


 
Και ξεκινά η ρυμούλκησις. Ο Παπ σαν πονόψυχο παιδί που είναι κρατά το χέρι του Κως για να του δώσει κουράγιο. Με το άλλο τον τραβάει βίντεο. Ε σου λέει να τον έχω και ένα κοντινό. Τον ρωτάμε να δούμε αν πάνε όλα καλά...
- Κως όλα καλά? Αντέχεις ε?
- Όχι εντάξει. Παλεύεται. Το χειρότερο είναι όμως ότι μου φεύγει το μαγιό..:Ρ

Ρε τον Κως τον καημένο. Ήρθε η στιγμή να αντιμετωπίσει τον φόβο βουτώντας στα ανοιχτά με τον μαύρο βυθό από κάτω. Υπάρχει χειρότερο? Και βέβαια υπάρχει. Ο Δεφ που προσφέρθηκε να μείνει στο ποδήλατο να βολοδέρνει μεσοπέλαγα μέχρι να βγάλουμε τον κόσμο στην ακτή και να γυρίσουμε να τον πάρουμε. Ο κάπτεν προτείνει να πάει κι ο Κως να κρατηθεί από κέι. Ναι καλά. Κρατήσου Δεφ ερχόμαστε...



Απ ότι βλέπετε όμως το πλοιάριον μπάζει νερό. Ο Δεφ όμως είναι ακόμα χαλαρός. Αλλά ξέρει ότι δεν είναι για πολλά. Με απέλπιδες προσπάθειες προσπαθεί να το κρατήσει στην επιφάνεια, αλλά μάταια. Μέχρι να φτάσουμε στην ακτή, είχε πάρει την κάτω βόλτα να πάει να συναντήσει τα ψάρια. Οϊμέ τι πάθαμε. Ποιανού να ναι άραγε το καημένο το ποδήλατο. Ελπίζουμε να μην μας πήρε χαμπάρι γιατί θα τραβήξουμε πολύ πετάλι...


Το σκάφος βυθίζεται το λοιπόν κανα χιλιόμετρο απ την ακτή και εμείς πάμε να σώσουμε και τον Δεφ. Παρατηρούμε ότι στα 200 300 μέτρα δίπλα, μικρές βάρκες ψαρεύουν ανέμελα και δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία. Πάει χάλασε ο κόσμος. Εδώ ποδήλατα χάνονται βαρκούλες αρμενίζουν. Στα παπάρια τους οι ψαράδες. Κι εμείς αφού είναι στα παπάρια τους κι αυτοί αποφασίζουμε αφού σώσαμε τον Δεφ να πάμε κι εμείς για ψάρεμα δίπλα τους, έτσι για το γαμώτο. Αφού ήρθαμε που ήρθαμε μέχρι εδώ να κάνουμε και κάτι δημιουργικό. Να δείξουμε κι όλας ότι δεν τρέχει τίποτα κι ότι είμαστε πολύ άνετοι. Ναι ρε  γουστάρουμε να βυθίζουμε ένα σκάφος την ημέρα και μετά να πηγαίνουμε για ψάρεμα. Είμαστε πολύ large...


Ε ναι μπορείς να το πείς ότι είμαστε πολύ large γιατί φάγαμε κι ένα φορτηγό κεφτέδες όλο το καλοκαίρι αλλά τες πα αυτό είναι μιά άλλη ιστορία. Αυτά τα ολίγα λοιπόν εσυνέβησαν στο ταπεινό τούτον ψάρεμα που δοκιμάσαμε όπου βγάλαμε πολλά και χρήσιμα συμπεράσματα. Πρώτον ότι δεν πα να πνίγεσαι κανένας μαλάκας ψαράς δεν πρόκειται να ασχοληθεί μαζί σου. Δεύτερον ότι στο ποδήλατο θαλάσσης καλό θα είναι να κοιτάς πρώτα αν είναι τρύπιο και τρίτον ότι είμαστε όλοι μαλάκες ανεξαρτήτως ηλικίας. Και όσο πάει χειροτερεύει....:Ρ


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...