Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

ΚΑΨΟΥΡΑ ΑΝΙΚΑΤΕ ΜΑΧΑΝ


Κι είσαι που λες σε μια σχέση κι έχεις περάσει από όλα αυτά τα ωραία στάδια του έρωτα. Καψουρεύτηκες, είσαι ερωτευμένος, την αγαπάς, περνάτε ωραία και τα λοιπά και τα λοιπά. Έλα όμως που δυστυχώς, όλα τα όμορφα έχουν κι ένα τέλος. Και φτάνεις με τα πολλά στο στάδιο που όλα τα ροζ σου συννεφάκια γίνονται γκρίζα. Και ότι φαντάστηκες στην αρχή ότι θα συνεχιστεί κι ότι είναι ίσως ο έρωτας της ζωής σου με τη σιγουριά σου να πετάει στα σύννεφα, τελικά βρίσκεται να κάνει μπάνιο μες την αμφιβολία.

Και λες, εντάξει. Δε γαμιέται. Ας πλατσουρίσω εδώ και λιγάκι. Αλλά έλα που εκεί που κάνεις τις απλωτές σου νιώθεις να βυθίζεσαι. Και τι να κάνεις τώρα. Πως θα σωθείς; Δυστυχώς αγαπητοί φίλοι και φίλες όλοι έχουμε φτάσει σε τοιαύτην δυσάρεστον κατάστασιν. Την ώρα που θα πρέπει να ειπωθεί το τελευταίο αντίο. Και που δυστυχώς, ω ναι πρέπει να το πείς εσύ.

Πολλά σκυλοκαψουροτράγουδα έχουν ειπωθεί για τον χωρισμό. Για το χωρισμό λέγω, που προσέξτε όμως, η λεπτομέρεια είναι, ότι την γαλότσα την έχεις φάει εσύ από τον άλλο. Χωρίς να το θέλεις. Ποτάνα κενωνία άδικη. Και δώστου πόνος και δώστου Haig και δώστου κλάμα.

Συνεπαρμένοι όλοι μας, απ τον τόσο πόνο όμως, έχουμε ξεχάσει ότι υπάρχει και το αντίπαλο δέος. Κι αυτό είναι το συναίσθημα που έχεις εσύ όταν χωρίζεις τον άλλο. Ίσως λιγότερο έντονος, αλλά δεν παύει να ναι πόνος. Ας πιάσουμε κι αυτόν λοιπόν τον τομέα, γιατί ο άλλος μετά τον Πλούταρχο, τον Καρρά και τελευταία τον Παντελίδη νομίζω ότι εξαντλήθηκε.

Έστω λοιπόν ότι βρίσκεσαι στην κατάσταση που θες να χωρίσεις. Τι κάνεις. Η επεξήγηση του θέματος επιβάλλει να διαχωρίσουμε κατ αρχήν τρείς συναισθηματικές κατηγορίες. Οι οποίες είναι:

Κατηγορία νούμερο ούνο: Μαλακοπίτουρας.
Είναι η περίπτωση του είμαι βασικά κάφρος. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου το θέμα, είχα σχέση απλά για το πήδημα και ο δικός μου ή η δικιά μου νόμισε ότι είχαμε σχέση. Γενικότερα είμαι ένας άπονος σκατομαλάκας, που δείχνει την άγουσα για τα αποδυτήρια έτσι απλά και χωρίς δισταγμό, στον κακόμοιρο παίχτη που μόλις έκανε το ντεμπούτο του. Νταξει. Εδώ τι να πω. Αυτοί είναι και συνήθως οι τύποι που πληρώνονται με το ίδιο νόμισμα, αφού νεαρά φροντίζει να τους φερθεί το ίδιο σκατά η οποία της είχε φερθεί άλλος πιο πρίν σκατά και τα λοιπά και τα λοιπά. Ο κύκλος της ζωής που λέμε. Τα σπασμένα βέβαια τα πληρώνουν κι άλλοι που δεν φταίνε και που τυχαίνει να πέσουν στο διάβα του. Χωρίζει με μήνυμα ανορθόγραφο, η εξαφανίζεται μια ωραία πρωία.

Κατηγορία νούμερο ντουέ: Αγγελό-πούλος.
Είναι η κατηγορία του μετέωρου βήματος του πελαργού. Μούχλα γενικότερα κι από σένα και απ τον άλλο. Ναι ίσως κάποτε να αγαπιόσαστε, αλλά η ρουτίνα, το στρες, η κρίση, η στύση, η Βίσση και δεν ξέρω τι άλλο, σας έφερε σε κατάσταση που κοιτάτε ο ένας τον άλλο, με το ίδιο ενδιαφέρον που θα είχε να βλέπεις μπογιά να στεγνώνει στον τοίχο. Εδώ τα πράγματα είναι πιο απλά και πιο πρακτικά. Χωρίς συναισθηματισμούς και άλλα αλμυρά, ο συναινετικός χωρισμός είναι γεγονός και απλώς βρίσκεσθε εις αναμονήν του ποιός από τους δύο θα ξυπνήσει μια μέρα και θα πει στον άλλο, ''ωχ εδώ είσαι συ ρε, σε ξέχασα. Δε χωρίζουμε μωρέ να πάει στο διάολο;''. Καλή περίπτωση, χωρίς συναισθηματικά κόστη, με θετικό ότι παίζει και καβατζοκατάσταση για αργότερα, λόγω του φιλικού κλίματος. Χωρίζει συνήθως απ το Facebook η και τετ α τετ

Περίπτωση νάμπερ θρε: Κλαψομουνίδης
Τη γουστάρεις ακόμα ναι. Κι αυτή σε γουστάρει. Αλλά δυστυχώς, γνώρισες κάποια που γουστάρεις περισσότερο. Κάνεις απέλπιδες προσπάθειες να αποφύγεις τον πειρασμό, όμως τελικά ενδίδεις. Και τι να κάνεις τώρα που σαι και καλό παιδί και δεν θες να το παίζεις σε οχτακόσια ταμπλό. Ε τι, αυτό που είπαμε. Χωρίζεις. Εδώ είναι και η πιο δύσκολη των περιπτωσουά. Πως ρε άπονε να της φέρεις ετούτονε τον ταμπλά στο κεφάλι; Τι παπαριά να σκεφτείς να πεις που να κάνεις τα πράγματα πιο ευκολοχώνευτα; Μαλακίες αγαπητέ. Τίποτα δεν πιάνει. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Αφού την πήρες την απόφαση λοιπόν, σωστή η λάθος, καν το όσο πιο γρήγορα γίνεται, να γλιτώσεις κι εσύ κι ο άλλος μια ώρα αρχύτερα, από όλη αυτή την ψυχοφθόρα κατάστασιν. Χωρίζει συνήθως με γράμμα, συνοδευόμενο από λουλούδια.

Αυτές κατά βάσιν είναι οι περιπτώσεις που σας έλεγα. Αλλά δεν φτάνει μόνο να σας πω αυτό. Πρέπει να σας αναφέρω και το πως θα το πεις. Ε πως να το πεις με σήματα καπνού? Πρέπει να μιλήσεις. Με ποιον τρόπο θα βγάλεις από το στόμα σου τη λέξη αντίο. Για να δούμε μερικές περιπτώσεις που προαναφέραμε.

1) Τες α τετ. Στα ίσια που λέμε. Ε νταξ. Σιγά το νέο. Πας βγαίνεις ένα ραντεβού, λες εκεί τα διάφορα που σε απασχολούν η μη, βάζεις μπόλικες σάλτσες προσπαθώντας να κάνεις τη χυλόπιτα πιο εύγευστη. Όμως το αποτέλεσμα είναι το ίδιο φίλε μου. Ότι και να κάνεις, το ότι ο άλλος σε ακούει να τον απορρίπτεις, δεν χωνεύεται ούτε με δύο βυτία σόδα. Οι αντιδράσεις του θα είναι φυσιολογικές, από το σου πετάξει στα μούτρα το Τζιν τόνικ, μέχρι να μην μιλήσει καθόλου και απλά να σε αφήσει να δεις στα μάτια του ότι αισθάνεται. Αυτό το τελευταίο είναι και το χειρότερο απ όλα. Καλύτερα να σε πυροβολούσε. Δεν παύει να είναι όμως και ο πιο ντόμπρος τρόπος αντιμετώπισης.

2α) Από το τηλέφωνο. Ε ναι. Απόσταση ασφαλείας. Μην σου χαλάσει και το καλό σου το πουκαμισάκι, αν η δικιά σου είναι νευρική, η αν είσαι κορίτσι, μη φας καμιά ξανάστροφη αν τα χες με ημισφίχτη και μετρήσεις δόντια. Τα αποτελέσματα είναι τα ίδια πάνω κάτω. Συνήθως λόγω απόστασης, είσαι και λίγο πιο επιθετικός-η αλλά θα πεις αυτά που χεις να πεις, χωρίς να χτυπηθείς συναισθηματικώς και από τα δύο στοιχεία μαζί. Της ακοής και της οράσεως. Ολίγον κοτίστικο, αλλά σε μερικές περιπτώσεις που έχεις κάνει μαλακία ολκής και δεν έχεις μούτρα, συνίσταται.

2β) Από το τηλέφωνο, αλλά με μήνυμα. Ε νταξ. Λίγο χλιμιτζουρεϊκο και πολύ κοτοπουλίστικο, εκτός και αν συντρέχουν άλλοι λόγοι. Εδώ δεν χρησιμοποιείτε ούτε η ακοή, ούτε η όραση παρά μόνο η ανάγνωση. Τουλάχιστον αν είσαι καλός στην ορθογραφία είναι ένα συν.

3α) Γράμμα. Πσσς κουλτούρα φάση. Πάει προς την τρίτη περίπτωση συναισθηματισμού, όπου ο νεαρός από ντροπή σε συνδυασμό με ολίγην δειλία και αρκετή ενοχή, αποφασίζει να αποφύγει τη σκόπελο της κατ ιδίαν συναντήσεως η της ακουστικής οδού κι αποφασίζει να κλείσει το όλο θέμα με ρομαντισμό, ακριβώς όπως το είχε αρχίσει. Καλό ακούγεται, αλλά το άσχημο είναι ότι ξέρεις και το ρητό verba volant scripta manent. Τα λόγια πετιούνται τα γραπτά μένουν. Και αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον σου σε περίπτωση επαναπατρισμού.

3β) Μήνυμα στο Facebook. Να τα μααας. Ηλεκτρονική χυλόπιτα. Το ζήσαμε κι αυτό. Γυρίζεις σπίτι, σκέφτεσαι, γράφεις, άμα γουστάρεις διορθώνεις, send και την άλλη μέρα τρως ένα διαδικτυακό μπινελίκι και remove from friends. Οκ. Απλά και καθαρά. Το χω κάνει κι εγώ. Το πιο δύσκολο σημείο είναι όταν σέρνεις το mouse, να κλικάρεις πάνω στο send. Είναι λες και έχουν περάσει τρεις χιλιετίες. Περιλαμβάνεις όλες τις συνέπειες της προηγούμενης εκδοχής, με θετικό μόνο το ότι μπορείς να διορθώνεις χωρίς μουτζούρες. Αυτά.

Εντάξει δεν θα σας αναλύσω την περίπτωση που βάζαμε τους φίλους μας να πούν να χωρίσετε, γιατί αυτό το κάναμε στο δημοτικό.

Πάνω κάτω που λέτε αυτά έχουν υποπέσει στην αντίληψή μου και έχω ζήσει σε αρκετές περιπτώσεις είτε ως θύτης είτε ως θύμα. Το συμπέρασμα πάντως είναι ένα και το αυτό. Ότι και να γίνει όπως και να το σερβίρεις ή να στο σερβίρει το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Χωρισμός προ των πυλών. Αλλά μη μου στεναχωριέστε. Όλα σε αυτήν την ζωή για κάποιο λόγο γίνονται. Κι αν πείσεις τον εαυτό σου ότι γίνονται για καλό, τότε είναι πολύ πιθανόν το σύμπαν να συνωμοτήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Στο χέρι σου είναι.

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

ΟΤΑΝ ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ ΜΑΖΙ ΣΧΟΛΕΙΟ



Μετά λοιπόν από αρκετά χρόνια στο κουρμπέτι, αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να κάνω τον απολογισμό μου στο θέμα, ασθενές φύλο.

Ο ορισμός ''ασθενές φύλο'' να πω εδώ ότι είναι διφορούμενος, γιατί έκτος της γνωστής έννοιας που το ορίζει σαν ευαίσθητο, υπάρχει και δεύτερος, που προσδιορίζει τον υπαίτιο για αυτή την ασθένεια. Ποιά ασθένεια εννοώ?  Μα τον έρωτα φυσικά.

Τέλος πάντων, ο απολογισμός που σας έλεγα, δεν μπορώ να πω ότι είναι ολοκληρωμένος, γιατί δεν έχω δοκιμάσει ακόμα το σταθμό που λέγεται γάμος. Δόξα τον ύψιστο, στάθηκα τυχερός. Και αφού γλίτωσα και μπορώ να γράφω πια απελευθερωμένος, χωρίς τον φόβο της παντόφλας, είπα ας ξαναθυμηθώ τι εσυνέβη.

Που λέτε το ενδιαφέρον μου για τα κορίτσια ξεκίνησε εκεί γύρω στην ηλικία των 5. Απ' ότι θυμάμαι βέβαια. Ήταν η ηλικία που όλα τα αγοράκια είχαμε την απορία, γιατί τα τσουτσούνια μας φουσκώνουν το πρωί και ποια αυτή η χρησιμότης. Θα μάθαινα αργότερα. Ο έρωτας λοιπόν που λέτε, με χτύπησε πρώτη φορά κεραυνοβόλα εκεί. Στο νηπιαγωγείο.

Τι ωραίο και πρωτόλειο συναίσθημα, να ερωτεύεσαι για πρώτη φορά στη ζωή σου. Σου ρχεται ρε παιδί μου πως να το πω, σαν την περίοδο στα κορίτσια. Ξυπνάς μια μέρα και ωωωωωπ, θρίλερ. Έτσι και με τον έρωτα. Ξυπνάς μια μέρα και ωωωπ, να τονε ο αγγελόφτερος να πεταρίζει πάνω απ το κεφάλι σου και να σου ρίχνει βελάκια. Και σένα δεν σου χει ξανατύχει. Και λες, μα τι γίνεται τώρα γαμώτη μου. Εμένα με ένοιαζαν μέχρι τώρα, μόνο τα παγωτά και ο Ολυμπιακός, τι μου συμβαίνει; Τι να συμβαίνει φίλε μου. Γαμησέ τα. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.

Που λέτε στο νηπιαγωγείο, το πρώτο βέλος το φαγα από μια κοπέλα που τη λέγαν Ναταλία. Δεν ξέρω για ποιο λόγο το παθα αυτό. Ούτε η πιο όμορφη ήταν, ούτε μιλάγαμε, αλλά το αγγελάκι που λέγαμε, αυτό αποφάσισε. Και μου την κάρφωσε στο δόξα πατρί. Μετά κατάλαβα, ότι μου έκανε ένα πρώτο κρας τεστ. Το θέμα αυτό δεν κράτησε και πολύ και ούτε τόλμησα βέβαια να πω η να κάνω τίποτα. Πέρασε στο ντούκου.

Το κυρίως κεραυνοβόλημα τό παθα 2 χρόνια μετά με τη Δήμητρα. Η Δήμητρα ήταν το αστέρι του σχολείου. Μας έριχνε δυό κεφάλια ολωνών. Αφού να φανταστείτε, σε ηλικία 2ας δημοτικού, ήταν στο ίδιο ύψος με το δάσκαλο. Άλογο. Το παράλογο ήταν, ότι είχα την ελπίδα ότι θα την έριχνα. Τι να ριχνα, που μόνο με woki toki θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε. Τες πα βολεύτηκα με το να την ερωτευτώ. Έτσι απλά και χωρίς υστεροβουλία.

Και τότε, τόλμησα να το εξομολογηθώ στη μαμά μου. Δηλαδή δεν το εξομολογήθηκα. Με ρώτησε: Παναή, κορίτσι έχεις; Δηλαδή μου κανε την κλασική ερώτηση, που κάνουν οι γονείς για να τεστάρουν αν το παλικάρι τους, βγήκε αδερφή ή όχι. Και εγώ απάντησα: Nαι. Τη Δήμητρα. Δεν είχε βέβαια καμία σημασία, ότι αυτή δεν ήξερε καν ότι με ενδιαφέρει.

Αυτό μου άρεσε σ αυτήν την ηλικία. Άπαξ και γούσταρες γκόμενα, ήταν και δική σου. Τέλος. Κι ας μην συμφωνούσε αυτή. Α ρε τι ωραία χρόνια. Ούτε χυλόπιτες ούτε τίποτα. Όλος ο κόσμος έμοιαζε υπέροχος γιατί μπορούσες να τον πλάσεις στο κεφάλι σου όπως εσύ ήθελες.

Που λέτε η Δήμητρα απλησίαστο και λόγω ύψους. Που πας ρε Καραμήτρο, αναρωτήθηκα αργότερα.  Όμως τότε δεν με ένοιαζε η ανταπόκριση που είχα απ το θέμα που με απασχολούσε, όπως προανέφερα. Εμείς ήμασταν ερωτευμένοι, τελεία και καύλα. Και περνούσαν οι μήνες κι έμενα εκεί. Με την φαντασίωση μου παρέα. Ώσπου στο τέλος της χρονιάς, το σχολείο διοργάνωσε εκδρομή μονοήμερη στο Δήλεσι.

Τότε που λέτε, είχα την ατυχή συγκυρία να χω σπάσει για πρώτη φορά το χέρι μου. Το δεξί, το καλό. Ο κουλός εραστής. Αλλά τι να κάνω, να χανα την εκδρομή; Πήγα. Τέλος πάντων ωραία ήταν και στην επιστροφή καθόμουν γαλαρία, όπου είχα κάτσει μόνος μου ήσυχα να παίξω ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι σαν τα σημερινά Νintento, αλλά σε Νεάντερταλ version, που λεγόταν, ''Tα πουλιά''. Εγώ δηλαδή το χα βγάλει έτσι, γιατί ήταν κάτι πουλάκια που έριχναν αυγά απ τον ουρανό κι εσύ έπρεπε να προλάβεις να τα μαζέψεις.

Εκεί που έπαιζα λοιπόν το πουλάκι μου, εεεμ το ηλεκτρονικό εννοώ, να σου απ το βάθος του διαδρόμου, να πλησιάζει σαν οπτασία. Ποιά; Αυτή με τα ροζ κοκαλάκια. Η Δήμητρα. Ήρθε και έκατσε δίπλα μου, να δεί πως το παίζω. Το ηλεκτρονικό. Τα παμε. Εγώ τι να πω. Πήγα να πάθω εγκεφαλικό στην ηλικία των 7. Μούδιασα ολόκληρος κι από το παιδικό μου κορμί, περνούσαν ρίγη νηπιοκαψούρας, κάθε μισό χιλιοστό του δευτερολέπτου. Όταν δε άγγιξε και το μπράτσο της στον ώμο μου, εκεί κόντεψα να μείνω.

- Και για πες, τι προσπαθείς να κάνεις σ αυτό το παιχνίδι τελικά Πάνο;
- Εεεε ναα Δήμητρα, εεε τα πουλάκια εδώ, εεε πετάνε αυγά και μετά εεε εγώ πρέπει να τα πιάσω, εεε όχι τα πουλιά, τα αυγά και ύστερα να πατήσω αυτό το πουλί, εεε δηλαδή το κουμπί για να μαζέψω όσα περισσότερα αυγά γίνεται και μετά να τρέξω πίσω στα κουμπιά, εεε δηλαδή στα πουλιά και να προλάβω μην ρίξουν τα χόρτα πάνω στα αυγά εεε δηλαδή τα αυγά πάνω στο χορτάρι. Αυτό. Τίποτα άλλο.

Αυγάματα. Έγινα ο αντιπρόεδρος του Εδεσσαικού. http://www.youtube.com/watch?v=YPa88zWlVJM. Έχασα τα αυγά και τα πασχάλια που λένε. Καθόταν δίπλα μου και μου μιλούσε. Oh god. Και με άγγιξε. Πάει. Πήρα δουλειά για το σπίτι. Μα τι λέω, τι λέω τι λέω, τι πικρές σκέψεις κάνω και κλαίω. Ποιό σπίτι. Τότε ήταν ακόμα νωρίς. Δεν ξέραμε καν τι να κάνουμε με το τυρογαριδάκι που χαμε ανάμεσα στα πόδια μας. Και κατά συνέπεια, δεν μπορούσαμε και να ξεδώσουμε. Περιοριζόμασταν απλά να ταξιδεύουμε πάνω στο ροζ συννεφάκι μας, παίζοντας το πουλάκι μας σε ηλεκτρονικές version.

Μετά από αυτή την ιστορία και προς το τέλος του Δημοτικού, ξεψάρωσα ολίγον τι. Και είπα να βάλω μπροστά τα μεγάλα μέσα. Και προχώρησα στις πράξεις, αφήνοντας πίσω τα λόγια. Όταν τελείωνε το σχολείο λοιπόν, είχα σταμπάρει γειτόνισσα συνομήλικη σε απέναντι μπαλκόνι, την Ιωάννα. Η Ιωάννα ήταν η πρώτη ξανθιά που μου άρεσε. Μεγάλε μου. Δεν ήξερες δεν ρώταγες. Με εντυπωσίασαν όμως τα χρυσαφένια μαλλιά της. Ήταν κάτι που δεν το βλεπες εύκολα στο Δημοτικό, γιατί ως γνωστών στα οκτώ σου χρόνια δύσκολα πείθεις τη μαμά σου να σου περάσει το EO υπερξανθό της Garnier. Αργότερα εντάξει. Τα βαψε κι η κουτσή Ιωάννα.

Το Ιωάννα λοιπόν, κάτι είχε πάρει γραμμή και μόλις σχολάγαμε, στεκόταν αυτάρεσκα στο μπαλκονάκι της, ως άλλη Ιουλιέτα και περίμενε τον Ρωμαίο να περάσει από κάτω. Ο κοντός Ρωμαίος, πέρναγε που λέτε από κάτω και με κίνδυνο της ζωής του, έκοβε λουλούδια απ τους γύρω κήπους και της τα πέταγε στο μπαλκόνι. Αυτή χαιρόταν βέβαια, έστελνε αέρινα φιλάκια, αλλά από τηγανίτα τίποτα. Κι έτσι αυτός ο Πλατωνικός έρωτας, συνεχίσθηκε μέχρι το τέλος του σχολείου, με τον Καγκουρωμάιο, να πυροβολεί άσκοπα με άνθη, το μπαλκόνι της Ιουλιέτας.

Κι η ιστορία λαμβάνει τέλος κάπου εδώ. Ελπίζω να παρατηρήσατε μέσα από αυτές τις επι προσωπικού εμπειρίες, το πόσο αγνές, ευγενικές και πάνω απ όλα ανιδιοτελείς ήταν οι προθέσεις μας. Κι αυτό γιατί ακόμα σκεφτόμασταν με το πάνω κεφάλι. Ο μπήχτης μέσα μας ξύπνησε αργότερα. Όταν τα πράγματα άλλαξαν άρδην και το κάτω κεφάλι μπήκε στο παιχνίδι. Αυτή όμως είναι μια άλλη ιστορία που θα σας την περιγράψω στις αμέσως επόμενες μέρες. Θα σας πω για τότε που άρχισαν τα πραγματικά γυμνάσια. Στο Γυμνάσιο.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...