Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΧΥΝΟΥΝ

Θέλω να φάω κάτι. Ωραία. 2 με πίτα λοιπόν. Παίρνω τηλ.
- Ναι γειά σας 2 με πίτα θα ήθελα
- Τίποτα άλλο?
- Όχι αυτά
- Ε ξέρετε έχουμε ελάχιστη παραγγελία 5 ευρώ.
- Ναι. Κι εγώ τι να κάνω τώρα? Να φάω άλλα 2 να γίνω σαν τον Πάγκαλο?
- Ε πάρτε και μια πατάτες
- Μπα? Γιατί? Για να μην χρεωθείτε 10 λεπτά βενζίνη του ντελίβερα τον οποίο τον πληρώνετε με τα λεφτά των πουρμπουάρ? Όχι δεν θέλω ευχαριστώ. Και μην μου ξαναστείλετε έντυπο θα παίρνω από αλλού. Καλημέρα...

Ο παραπάνω διάλογος έγινε προχτες. Ο ξύπνιος σουβλακέμπορας έβγαλε κατάλογο με ελάχιστη κατανάλωση 5 ευρώ. Είναι μεγάλος επιχειρηματίας γιατί σου λέει μαλάκας είμαι να έχω τον ανασφάλιστο Πακιστανό μου να τρέχει από δω κι από κει για 3 ψωροευρώ που θα μου δώσεις εσύ πεινάλα? Ε βέβαια.
Ηθικόν δίδαγμα: Τους κλείνουμε το τηλέφωνο στη μάπα. Τέρμα η ανοχή και η κοροϊδία από όλους ανεξαιρέτως. Κράξιμο ανελέητο παντού. Μόνο έτσι καταλαβαίνουν κάποιοι Ελληνάρες. Δεν μπορούν να αλλάξουν νοοτροπία από μόνοι τους? Θα τους την αλλάξουμε εμείς....
 

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

ΜΙΑ ΚΑΤΣΑΡΙΔΟΥΛΑ Η ΜΙΚΡΗ ΤΕΡΕΖΑ

Όπως λοιπόν ανέφερα και σε προηγούμενη ανάρτηση, έχω σεισμοφοβία. Και είναι πολύ λογικό όταν στην τρυφερή ηλικία των οκτώ ετών με επισκέφτηκε ο Εγκέλαδος. Έλα δω μου πε και μου ρίξε 6 Ρίχτερ στο κεφάλι το 1981 να στανιάρω. Δεν μου φτανε το ΠΑΣΟΚ είχα κι αυτό. Έπειτα μετ εφηβικά στα 25 μου ρίξε και τα υπόλοιπα 6. Ναι είχε βγει η ΝΔ. Καλά το πιάσατε. Που να προλάβω λοιπόν ο άνθρωπος να συνέλθω. Απέκτησα θέμα πολιτικοψυχολογικό. Έχω κι άλλα, λίγο κλειστοφοβία, λίγο υψοφοβία, λίγο ομοφοβία, μέχρι και στο πλοίο με πιάνει ένα κάτι. Όλα αυτά όμως σε λογικά πλαίσια. Φίλη μου καλή σήμερα λοιπόν έφαγε μια φρίκη. Μην ήταν ο σεισμός? Μήπως μπήκε σε αεροπλάνο? Μην κλείστηκε στο ασανσέρ με κλόουν? Μην είδε τη Μοιραράκη νύχτα?


Όχι αγαπητοί μου. Τίποτα απ όλα αυτά. Είδε μια κατσαρίδα. Προσέξτε. Είδε. Ούτε καν πέρασε δίπλα της.
Μου ζήτησε λοιπόν βοήθεια για να ξεπεράσει τους φόβους της με τις κατσαρίδες κι επειδή εμένα οι φοβίες μου έχουν εξαντληθεί στα αεροπλάνα και στους σεισμούς  θα της περιγράψω κάνα δυό ιστοριούλες με το πόσο ατρόμητος υπήρξα με τις μικρές μου Τερέζες έτσι μπας και πάρει τα πάνω της.
Για πάμε....


Είναι μια εποχή που το παίζω καλλιτέχνης. Έχω κι εργαστήριο, ένα δωματιάκι που μου χει παραχωρήσει ο Daddy στο ισόγειο του σπιτιού μας. Έχω και ψυγείο. Daddy Cool. Εκεί αφήνω τη φαντασία μου ελεύθερη να εκφραστεί. Ζωγραφίζω, κάνω κατασκευές κι άλλα πολλά. Αλλά κατά βάσιν όλα αυτά ήταν μια μούφα πρόφαση. Απλά ήθελα να έχω το δικό μου χώρο για να κάνω τις βρομιές μου. Ως γνήσιος λοιπόν καλλιτέχνης διατηρούσα το δωματιάκι στο απαραίτητο μπάχαλο. Όχι κατ ανάγκη βρώμικο αλλά ακατάστατο. Μέσα στο γενικό χαμό λοιπόν υπήρχε παραδίπλα λεβητοστάσιο όπου οι Τερέζες την έβρισκαν με τη ζέστη και είχαν εγκατασταθεί εδώ και καιρό. Μέχρι και μαγιό αγόρασαν...:Ρ


Όπως λοιπόν ένα βράδυ ανέμελος με τα πινέλα μου ζωγραφίζω, τσουπ να τη και εμφανίζεται κάτω απ την πόρτα και κάνει πασαρέλα στη μοκέτα. Παθαίνω μια φρίκη και τα κάνω λαμπόγυαλο όλα μέσα για να την εξολοθρεύσω. Μπα μάταια. Να μην σας τα πολυλογώ λόγω λεβητοστασίου οι κατσαρίδες είχαν ανοίξει καφέ μπαρ στο εργαστήριον κι όλο και περνούσαν για ένα εσπρέσο φρέντο μέτριο ελαφρύ. Ε με τα πολλά συνήθισα τις επισκέψεις. Aroxol και μαλακίες υπόψιν δεν έκαναν τίποτα, μη με περάσετε για κανα βρωμίκουλα.


Μια μέρα λοιπόν εκαθόμουν στον καναπέ και η μικρούλα μου εμφανίζεται. Μπα λεώ βαριέμαι δεν την κυνηγάω. Θα βαρεθεί και θα φύγει. Πάει δεξά, πάει ζερβά τσουκ τσουκ τσουκ, έρχεται και κατα μένα. Ούτε κούραση, ούτε σπάσιμο βάζων ούτε τίποτα. Ο νόμος της παντόφλας έπεσε αδυσώπητος. Μετά από τον πρώτο φόνο, άρχισα τα πειράματα. Ήθελα να δοκιμάσω τις αντοχές τους να δω αν τσάμπα τους έχει βγει το όνομα ότι είναι οι μόνες που θα αντέξουν σε έναν πυρηνικό πόλεμο.

Μιά άλλη μέρα λοιπόν ξεπροβάλει στο κατώφλι μια παχιά σιχαμερή. Με κινήσεις κομάντο πάω από πίσω της και την παγιδεύω καπακώνοντας τη με ένα πλαστικό ποτήρι. Περνάω κι ένα χαρτόνι από κάτω και την βγάζω αυλή. Είχε έρθει η ώρα των βασανιστηρίων. Αυτά που τράβηξε ο Μελ Γκίμπσον στο Braveheart δεν ήταν τίποτα. Είπα για αρχή να κάνω το τεστ θαλάμου αερίων. Όπως λοιπόν παγιδευμένη κάτω απ το ποτήρι η καφετούλα, ανάβω Μαλμπουριά και τρυπάω τον πάτο του ποτηριού με το τσιγάρο. Η εικόνα ήταν κάπως έτσι...


Με το που αρχίσει και γίνεται μες το ποτήρι του Άουσβιτσ, η κατσαρίδεν παθαίνει ένα λαλά κι αρχίζει να βαράει αριστερά δεξιά στα τοιχώματα. Για κανα 5 λεπτο έχει αλαλιάσει. Μετά ηρέμησε. Α λέω την έπνιξα. Ποιος είμαι ρε πούστη. Αν ζούσε ο Χίτλερ θα μ είχε κάνει στρατηγό. Αλλά για να τσεκάρω. Σηκώνω το καπάκι...

 

Στα παπάρια της η cockroach. Είχε μαστουριάσει. Μου ζήτησε και χαρτάκια να στρίψει τρίφυλλο. Α λέω τι είν αυτό το πράγμα. Την ξανακαπακώνω. Σκέφτομαι το βασανιστήριο Νο 2. Να την πνίξω με καθαρό οινόπνευμα. Παίρνω λοιπόν αυτό το μπλε το φωτιστικό και αρχίζω να τη κάνω ντουζ μες το ποτήρι.



Όπως καταλάβατε κι απ τη φώτο, δεν κατάλαβε Χριστό. Έψαχνε και lime να φτιάξει μοχίτο. Έχω αρχίσει  να πιστεύω πως τελικά όλο αυτό με τις αντοχές των κατσαρίδων δεν είναι μύθος. Το επόμενο βήμα όπως καταλαβαίνετε είναι να την ανάψω με σπίρτο. Αλλά λέω εντάξει. Αυτό σίγουρα θα είναι το τέλος. Ας κάνω και μια τελευταία δοκιμή με άλλο υλικό. Και παίρνω που λέτε μια UHU και την αδειάζω στο ποτήρι. Η καφετούλα καλύπτεται ολόκληρη και μόνο ένα πόδι της έχει μείνει να κουνά απ όξω. Την παρατάω λοιπόν στην αυλή και μπαίνω μέσα. Πάω μετά κάνα 2ωρο. Εξακολουθούσε να κουνά το πόδι. Την πουτάνα λέω. Χωρίς οξυγόνο και δεν καταλαβαίνει τίποτα. Πάω να τη δω το επόμενο πρωί. Εκεί. Κουνούσε πόδι. Μην σας κουράζω τελικά η βρωμιάρα ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΚΟΥΝΟΥΣΕ ΤΟ ΠΟΔΙ. Terminator. Τέλος. 


Απ ότι καταλάβατε δεν κατάφερα να καταρρίψω το μύθο της αντοχής των κατσαρίδων. Όντως αντέχουν οι πουτάνες κι εγώ δεν κάνω για Mythbuster. Kαι τελικά άλλο ήθελα να πω και αλλού κατέληξα. Κουράγιο στη φίλη μου ήθελα να δώσω, σκατά τα κανα. Σόρι χρυσή μου.Δεν μπόρεσα να σου δώσω κουράγιο το καταλαβαίνω. Μήπως να το γυρίσουμε το πράγμα? Να αρχίσουμε να τις αγαπούμε για να μας φαίνονται λιγότερο σιχαμερές? Ζωάκια του θεούλη είναι κι αυτές. Λυπήσου τες. Να, για να σου αλλάξω γνώμη λοιπόν θα σου βάλω κι ένα λυπητερό σκιτσάκι μπας και συγκινηθείς....:Ρ

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙΣ ΤΑΛΕΝΤΟ

Αυτός που δεν είχε αρκετό ταλέντο για να δημιουργήσει, έγινε κριτικός τέχνης. 
Αυτός που δεν είχε αρκετό ταλέντο για να παίξει ποδόσφαιρο, έγινε διαιτητής.
Κι αυτός που δεν είχε αρκετό ταλέντο για να δουλέψει, έγινε πολιτικός.....
Καλημέρα σας....
 

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

ΨΟΦΟΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ

Σας τα πα? Σήμερα θα πάρει ψήφο εμπιστοσύνης το νέο Κυβερνητικό σχήμα. Άσχημα τα πράγματα. 
Ε ναι ρε παιδιά γιατί όσο και να ανασχηματίσεις το τετράγωνο, κύκλος δεν γίνεται....
Η νέα κυβέρνηση λέει επίσης ότι εμπνέει εμπιστοσύνη. Ναι όντως. Φαίνεται άλλωστε κι απ τα επίθετα των υπουργών που την στελεχώνουν. ''Κουκουλόπουλος'' και ''Σκανδαλίδης''...Ρ
 

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

ΔΩΣ ΜΟΥ ΤΟΥΣ ΧΥΜΟΥΣ ΣΟΥ

Με το αγαπημένο μου σκουτεράκι χτες κατεβαίνω Θησείο. Στο σταθμό έχουν κιόσκι κορίτσια από promotion. Μοιράζουν δωρεάν χυμούς. Να κάτι δωρεάν σ αυτόν τον τόπο. Χωρίς να σταματήσω με το σκούτερ αλλά χαμηλώνοντας ταχύτητα, τσακώνω ως σαν σκυταλοδρόμος το χυμούλι που μου προσφέρει η κοπελίτσα. Α τι βλέπω. Νέος χυμός. Πεπόνι. Ωραία! Κινώ να φύγω και κοπελίτσα από Ανατολικό μπλοκ που δουλεύει κι αυτή στο Promotion δεν μ έχει δεί ότι έχω πάρει ήδη χυμό και μου φωνάζει από μακρυά με προφορά Λένινγκραντ κρατώντας ψηλά στο χέρι ένα κουτάκι χυμό.
- ΠΙΠΟΝΙΙΙΙΙ????
Πέφτω κάτω απ το γέλιο πάω να μπω με το μηχανάκι σ ένα μαγαζί απέναντι και της λέω:
- Μόνο Πιπώνει.? Ότι γουστάρεις κάνει....:Ρ:Ρ:Ρ:Ρ


Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

ΠΑΝΤΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΝΟΜΟΣ, ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΟΧΙ ΟΜΩΣ

Και πάλι Σύνταγμα χτες. Μετά το μαύρο δάκρυ που ρίξαμε από τα δακρυγόνα ήρθε κι ώρα του γέλιου. Με το συναγωνιστή Χρηστάκη λοιπόν, υπό το βλέμμα της συντρόφισσας Ρίας, σχολιάζουμε αιθέριες υπάρξεις. Πλέον το λέβελ έχει ανέβει τρελά στην πλατεία. Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται. Τέτοια κομμάτια δεν τα πετυχαίνεις, ούτε στο Ακρωτήρι. Θα αναφέρω ενδεικτικά τρεις περιπτώσεις και τους ανάλογους διαλόγους....
Πρώτη περίπτωση λοιπόν αστέρι επιπέδου Champions League έρχεται να παίξει μπάλα δίπλα μας. Συνοδεύεται. Πρέπει να είμαστε διακριτικοί και να μιλάμε με το βλέμμα μόνο. Εγώ είμαι καθισμένος κατάχαμα και δίπλα μου ορθώνεται το βραβευμένο με Όσκαρ αποτρίχωσης πόδι της. Κοιτάζω το Χρηστάκη. Πνιχτογελάει. Ξανακοιτάζω το πόδι και του λέω:
- Ρε συ, μου ρθε μια όρεξη για παγωτό....:Ρ


Περίπτωση νουμερο 2.
Κοπελιά από τα βάθη της συγκέντρωσης, περνάει μέσα απ το πλήθος. Τον πλήθος παραληρεί κι αυτή ως άλλη Monica Belluci στη Malena απολαμβάνει αυτάρεσκα τα βλέμματα. Φτάνει και στο σημείο που καθόμαστε. Το μάτι ακολουθεί κατά πόδας τις κινήσεις της. Περνά από μπροστά, προχωρά για να δούμε και την πίσω όψη του νομίσματος. Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν. Φορά ένα καταπράσινο ολόσωμο φόρεμα. Κοιτάζω το Χρηστάκη. ΞαναΠνιχτογελάει.
Ξανακοιτάζω το πράσινο και του λέω:
- Αυτό είναι να το βάλεις κάτω, να το κάνεις ασορτί με το χορτάρι...:Ρ


Περίπτωση νούμερο 3.
Ακόμα πιο θαρραλέα κοπελιά αποφασίζει να κάτσει δίπλα μας με τη φίλη της. Συζητούν. Σε κάποια φάση αποφασίζουν να σηκωθούν. Μα γιατί? Αφού είχα κάνει μπάνιο. Κοιτάζουμε αυτή που καθόταν δίπλα μας καθώς φεύγουν
Χρηστάκης: Πω ρε μαλάκα, κοίτα πόδι που έχει η τύπισσα. 2 μέτρα.
Λαμπ: Ναι ναι, ωραίο. Αλλά πήρε πόδι όμως...:Ρ


Αυταααααα. Κι άλλα πολλά είδαν τα ματάκια μας βέβαια που δεν περιγράφονται αλλά αυτό που έχω να πω είναι ότι η φράση ''το τερπνόν μετά του ωφελίμου'' βρίσκει την απόλυτη δικαίωση της στην περίπτωσή μας. Η διαμαρτυρία στην πλατεία είναι ο λόγος που πάμε αλλά ας κάνουμε κι ένα διάλειμμα για διαφημίσεις ρε παιδιά. Δεν είναι κακό έτσι δεν είναι? Άλλωστε τι κάνουμε? Μόνο κοιτάμε. Και τι να κοιτάγαμε? Τους αστυνομικούς που είναι παντού τριγύρω? Βαρεθήκαμε. Ε ναι. Παντού υπάρχει νόμος, στα μάτια όχι όμως....

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Και πάλι σήμερα στη δουλειά. Είμαι από αυτούς τους μη προνομιούχους που δεν παίρνουν άδεια του Αγίου Πνεύματος. Τώρα εντάξει, μεταξύ μας, η γιορτή είναι για τον πούτσο πραγματικά. Αυτοί λέει που κάνουν πνευματικές εργασίες πρέπει να έχουν μια μέρα γιορτής/αργίας  γιατί κουράζεται ο νωτιαίος μυελός τους. Μαλακίες. Ποιος μαλάκας συνδικαλιστής του Δημοσίου να το ανακάλυψε αυτό. Γιατί ρε μάστορη να ούμε, ο οικοδόμος που ανεβάζει τα τούβλα στον τέταρτο δεν κάνει πνευματική εργασία? Δεν θέλει μυαλό ώστε να βάλεις τον κατάλληλο αριθμό τούβλων στον τενεκέ, να τα βάλεις και με τη διαρρύθμιση που πρέπει για να μην τα φάει κανας χριστιανός στην καρκάλα όταν τα ανεβάζει? Για βάλε κανα δικηγόρο να στο κάνει αυτό να δούμε θα είναι το ίδιο αποτελεσματικός? Παπάρια. Θα χρειαστεί δικηγόρο μετά γιατί θα χει στείλει κανα δυό εργολάβους στο ΚΑΤ. Κατάλαβες φίλε μου...


Έτσι που λέτε τέτοια εποχή πέρσι, τα τυχερά μου φιλαράκια έχουν άδειες για Δευτέρα κι εγώ δουλεύω. Και θέλουν και να βγούμε λέει την Κυριακή να ξενυχτήσουμε. Ε τι να κάνω και γω, λέγε λέγε παρεσύρθην.
Και παρεσύρθην ολοκληρωτικώς. Λίγο η μουσική, λίγο η θάλασσα, λίγο το άρωμά της να μην πιώ κανα δυό σκατς παραπάνω? Αλλά, ο Johny.... Walker κι εγώ σέρνομαι.... Και ποιος σηκώνεται για να πάει δουλειά? Εγωωωωω....
Και να μαι. Χάλια μαύρα αλλά στην ώρα μου. Οι πρώτες ώρες στη δουλειά με Hangover είναι οι χειρότερες. Κι αν συνοδεύονται από νύστα είναι ένα δράμα. Δοκιμάζω μια απ τις γνωστές συνταγές (Κοκα κόλα - ηλιόσπορος) αλλά μπα. Δεν πιάνει. Κατά τις δώδεκα έχω αρχίσει τις μετάνοιες μπροστά στο PC απ τη νύστα. Ε του Αγίου Πνεύματος δεν είναι? Να μην προσκυνήσω?..:Ρ
Σε κάποια φάση μπαίνει τ αφεντικό στο γραφείο...
- Εεειι χωριοοό
- Ειιιπππππ
- Τι έπαθες ρε συ, κοιμάσαι?
- Εγώ? Τι ειν αυτά που λες αφεντικό.
- Αφού είχες κλειστά τα μάτια σου ρε..
- Εγώ αφεντικό δουλεύω και με κλειστά ματιά...:Ρ
- Ρε άσε τις μαλακίες, τι έκανες πάλι χτές?
- Ε βγήκα αφεντικό, ξενύχτησα...
- Αφού έχεις δουλειά ρε το πρωί, τι ξενυχτάς?
- Ε τι να κάνω αφεντικό, αφού όλη η παρέα μου έχει άδεια σήμερα του Αγίου Πνεύματος. Κανονικά κι εγώ δεν έπρεπε να δουλεύω. Έπρεπε να μου δώσεις άδεια και μένα...
- Ναι αγόρι μου. Καλά. Εσένα μόνο αν υπήρχε του Αγίου Οινοπνεύματος θα σου έδινα...:Ρ


Κι έτσι που λέτε ετελειώσε από τότε άδοξα κάθε προσπάθεια συζήτησης περί αδείας για την επικείμενη ημέρα. Εντάξει, όπως είπα και πιο πάνω όμως δεν με χαλάει και πολύ γιατί δεν την πιστεύω κιόλας.
Παρέλειψα όμως αγαπητοί μου αναγνώσται να σας πω με τι ασχολούμαι για να δικαιούμαι άδεια. Τι δουλειά κάνω. Τι επαγγέλλομαι. Να σας το πω κι αυτό λοιπον.
Πουλάω πνεύμα....:Ρ

Σάββατο 11 Ιουνίου 2011

ΣΙΓΑ ΤΟΝ ΠΟΛΥΕΛΑΙΟ ΜΩΡΗ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

Είμαι λοιπόν εγκατεστημένος που λέτε στο νέο μου γραφειάκι  και αποφασίζω ένα πρωινό να κάνω αναγνώριση εδάφους αέρος. Πηγαίνω λοιπόν να χαζέψω από τα παράθυρα γύρω γύρω τη γειτονιά να δω τι παίζει. Υποσυνείδητα ψάχνω και τις εξόδους διαφυγής μου γιατί ως γνωστόν είμαι και σεισμοφοβικός. Πάω στη δεξιά τζαμαρία, η Eurobank απέναντι και η Ηλία Ηλίου στα πόδια μου τέσσερις ορόφους πιο κάτω. Μάλιστα. Δεν τη γλιτώνω ούτε με Πάρα Πέντε. Πάω και στα αριστερά μπας κι αλλάξει η τύχη μου κι εκεί ανάμεσα στις μπουγάδες των πίσω μπαλκονιών, το οπτικό μου νεύρο συναντά αυτή την εικόνα...


 Ε? Τι θέλει να μας πει ο ποιητής?
Ξανακοιτάω καλά. Φέρνω και συνάδελφο να μου πει μια γνώμη.
- Ρε μαλάκα, φωτιστικό είναι αυτό εκεί που κρέμεται?
- Ωχ, ναι.
- Και τι κάνει εκεί πέρα.?
- Ξέρω γω....
Προβληματίστηκα. Γιατί άραγε η συμπαθής οικοκυρά να κρέμασε εκεί τον πολυέλαιο?
Θα βρώ τη λύση. Πιθανά σενάρια λοιπόν. Έχουμε και λέμε:

Σενάριον 1ο: Η οικονομική κρίση γονάτισε το σπιτικόν τούτο και δεν είχαν να αγοράσουν λαμπάκια για τα Χριστούγεννα. Έτσι είπαν να κρεμάσουν ένα περισσευούμενο φωτιστικό. Αλλά μετά σκέφτομαι ότι είναι Μάιος. Τι σκατά. Το έκαναν το κομμάτι τους δεν έπρεπε μετά να τον μαζέψουν? Μπας και τον ξέχασαν? Όχι όχι δεν παίζει αυτό. Άλλο.

Σενάριον 2ο: Η οικογένεια ταύτη προσχώρησε σε νέα θρησκευτική αίρεση με την ονομασία ''Πεφωτισμένοι'' όπου κάθε πιστός κρεμάει έξω απ το μπαλκόνι του ένα φωτιστικό....
Χμμμ και πως δεν την έχω ακούσει. Κάτσε να googlάρω μία. Μπα δεν υπάρχει τέτοιο πράμα. Neeeext...

Σενάριον 3ο: Η οικονομική κρίση γονάτισε το σπιτικόν τούτο και μια μέρα με βροχή έβγαλαν το φωτιστικόν να ξεπλυθεί τσαμπέ, όπως κάνω εγώ με το Corsa τις βροχερές μέρες....
Ναι. Αλλά σιγά τώρα μωρέ μια σαπουνάδα υπόθεση είναι τι θα χαλάσεις. Τόσο τσίπηδες? Και τι κάνει εκεί τώρα στεγνώνει? Ελπίζω πάντως να μην τον είχαν και στο ρεύμα ενώ έβρεχε.  Τι να πω. Ψιλοστέκει, αλλά ας σκεφτώ και κάτι ακόμα.

Σενάριον 4ο: Η συγκεκριμένη οικογένεια είναι τόσο ψωνάρες που θέλουν να δείξουν στη γειτονιά ότι: ''Εμείς κυρίες μου είμαστε τόσο large που κρεμάμε πολυελαίους μέχρι και στα μπαλκόνια μας...''
Ναι καλά. Και μετά οι γειτόνισσες απαντούν: ''Σιγά τον πολυέλαιο μωρή Αγγελοπούλου Δασκαλάκη''... Ε σωστό ναι. Αλλιώς δεν θα έμενε σε 2αρι στον Νέο Κόσμο....

Σενάριον 5ο: Η οικονομική κρίση γονάτισε το σπιτικόν τούτο και είπαν να πουλήσουν τον περισσευούμενον λαμπτηροστάτη. Κι επειδή δεν είχαν ίντερνετ να το βάλουν στο e-Bay είπαν να το διαλαλήσουν στην γειτονιά μπας και γυαλίσει στης κυρα Φρόσως απέναντι το μάτι και τον χτυπήσει. Είχε και χαρτάκι με τιμή που έφυγε απ τον αέρα.....
Μπα ούτε αυτό στέκει. Δεν θα καταδεχόταν καμιά κυρα Φρόσω ν αγοράσει τον πολυέλαιο της διπλανής. Δεν είναι ούτε αυτό...

Λοιπόν δεν ξέρω τι να σκεφτώ άλλο, θα το κάψω. Αν έχετε καμιά ιδέα κι εσείς αγαπητοί μου αναγνώσται ευχαρίστως να την ακούσω. Τείνω λοιπόν που λέτε στο σενάριο 3 που κρεμάσαμε απ έξω τον πολυέλαιο να ξεπλυθεί. Ε κάπως στέκει αυτό γιατί τα άλλα με τις θρησκευτικές οργανώσεις τα Χριστούγεννα και τα e-Bay είναι πολύ γειά σου. Όσο για το glamoyr σενάριο κι εγώ μαζί με τις γειτόνισσες είμαι. Θα φώναζα κι εγώ μαζί τους από απέναντι, ''Σιγά τον πολυέλαιο''.....

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

ΚΟΚΑ ΚΟΛΑ? ΜΠΑ. ΚΟΚΑ ΣΚΕΤΟ...

Και διαβάζω σήμερις τα μέτρα που προτίθεται η καλή μας κυβέρνηση να λάβει εν προκειμένω να ξεχρεώσουμε το 2094. 
Και κάπου λέει μέσα σε όλα. ''Φορολογούνται και τα αναψυκτικά...''
Μάλιστα. Η 7Up λοιπόν με ένα φόρο της τάξης του 23% μετονομάζεται σε 8,61Up.
H Fanta θα γίνει άFαντη απ τα ψυγεία μας ως είδος πολυτελείας και η Sprite θα χορηγείτε μόνο με ιατρική συνταγή.
Όσο για την Κοκα κόλα, 
πλέον θα συμφέρει ν αγοράζεις κόκα σκέτη....


Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011

ΚΑΙ ΟΙ ΨΗΛΕΣ ΕΧΟΥΝ ΨΥΧΗ

Κι αφού άρεσε πολύ απ ότι είδα η προηγούμενη ιστορία  flirt, ε θα κάνω μια προσπάθεια να ανατρέξω στα υπόγεια της μνήμης μου (όση έχει απομείνει άθικτη ακόμα) για να σας παραθέσω την επόμενη. Λέω λοιπόν να συνε-χύσω..:Ρ

Έχουμε βγει λοιπόν με φιλαράκι σε μπαράκι στο Γκάζι για ένα ποτάκι Παρασκευής. Καγκουροκατάσταση, αλλά δεν μας χαλάει καθόλου γιατί έχουμε βγει για αντρικό ποτό και για κουβέντα και όχι για να πεφτουλιάσουμε ασύστολα σε ότι κινείται.
Χαλαρά λοιπόν, κουβεντούλα, γελάκια, αλλά κορακιάσαμε.  Η σερβιτόρα άφαντη για την παραγγελία. Δεν γαμείς λέω γω. Κάτσε ρε Τασο λέω στο φίλο να πάω στο μπαρ γιατί προκοπή δεν βλέπω.
Πάω λοιπόν στο μπαρ. Η μπαργούμαν ξανθιά (classic) αλλά το ενδιαφέρον στοιχείο δεν ήταν αυτό. Το ενδιαφέρον, αν θα μπορούσες να το πεις έτσι, ήταν ότι η τύπισσα θα μπορούσε να ήταν και συμπαίχτης με τον Διαμαντίδη. 1.90 κάτι...


Την κοιτάζω από πάνω μέχρι κάτω (μου πήρε κανα 5λεπτο) και της κάνω νόημα να ρθει. Αυτό με τις πανύψηλες γκόμενες γενικά εμάς του μετρίου αναστήματος τύπους, μας τρομάζει λιγάκι. Εμένα προσωπικά καθόλου γιατί ξέρω ότι δεν έχω καμιά ελπίδα. Ε μα ναι. Κατ αρχήν δεν μπορείς να συνεννοηθείς. Θες να πεις κάτι και βγάζεις χαρτάκι που λέει ''πάτα ισόγειο θέλω να σου πώ''. Πατάει ισόγειο λοιπόν.


- Γειά. Ενα Heig κολα και ένα Τζιν λεμόνι θα θελα
- Γειά. Οκ
Πάει τα φτιάχνει τα φέρνει
- Α ευχαριστώ, τι χρωστάω?
- Τίποτα
- Ε? Πως τίποτα?
- Κερασμένα απ το μαγαζί. (?)
- Εμμ ναι, ευχαριστώ πολύ.
Δεν λέω τίποτα παραπάνω, μένω στο κερασμένα δεν ψάχνω λεπτομέρειες. Ε ναι φίλοι μου αν σκοράρεις ενώ είσαι οφσάιντ δεν πας στον διαιτητή να του πεις ''καλά δεν με είδες που ήμουν οφσάιντ?'' Πας και πανηγυρίζεις στην κερκίδα των φανατικών οπαδών...
Γυρίζω στον Τάσο.
- Έλα πάρε.
- Πόσο έκαναν?
- Τίποτα, μας τα κέρασε η μπαργούμαν
(την κοιτάζει μία, γυρίζει με κοιτάζει με ηλίθιο βλέμμα)
- Την ξέρεις?
- Όχι
- Και πως σε κέρασε ρε?
- Δεν ξέρω ρε μαλάκα μπορεί να με πέρασε για κάποιο γνωστό, μπορεί να είναι σύστημα του μαγαζιού, τι με ρωτάς, πίνε.
- Καλά ντε.
Περνά η ώρα, τι ωραία είχαμε να τα πούμε καιρό με τον Τάσο και έρχεται η ώρα για το ποτό Νο 2. Πάω στο μπαρ.
- Γεια και πάλι....
- Γειά
- Μια απ τα ίδια
- Οκ

Αυτό το ''μια απ τα ίδια'' είναι ένα καλό τεστ για να δεις αν η μπαργούμαν είναι επαγγελματίας η αν σε έχει προσέξει. Στο πρώτο ποτό, γιατί αν έχεις πιεί το Βόσπορο, ε θα σε θυμάται που θα πάει...
Τα φτιάχνει, τα φέρνει...
- Α ευχαριστώ πολύ, τι χρωστάω?
- Τίποτα, κερασμένα...
Εδώ πρέπει να μιλήσω γιατί το σενάριο ''το μαγαζί κερνάει και τα δεύτερα ποτά'' δεν στέκει. Κάτι άλλο τρέχει. Ρε μπας και με γουστάρει? Μπας και είναι πιο κοντή και την έχω παρεξηγήσει. Σκύβω λίγο να δω αν έχει σκαλάκι υπερυψωμένο από πίσω απ τη μπάρα. Μπα. Είναι ψηλή, ωραία κι έχει πρόβλημα. Τέλος.
- Ε τι κερασμένα πάλι? Δεν γίνεται, πρέπει να σε πληρώσω (ε ναι μη μας περάσει και για τσιπηδες)
- Κερασμένα σου λέω...
- Μα γιατί?
- Γιατί μ αρέσει η φάτσα σου (!)
Μένω μαλάκας. Τι να πώ. Σκέφτομαι, α ρε πουτάνα Μάρλον Μπράντο τι ζημιά έχεις κάνει. Πού να φόραγες και τακούνια...:Ρ
- Εμμμ (χαμογελάκι καβλέ), σ ευχαριστώ πολύ.! Πως σε λένε?
- Ναταλία
- Εμένα Παναγιώτη. Βάλε 2 σφηνακους τεκίλα να πιούμε. Αυτά από μένα έτσι?
- Οκ!

Ε ναι έπρεπε να την κεράσω και γω κάτι. Τι να της έπαιρνα? Γουόκι τόκι να συνεννοούμαστε? Δεν είχα και εύκαιρο κανένα. Πάει να βάλει τα σφηνάκια και παίρνω το χρόνο μου να σκεφτώ τι συμβαίνει. Λοιπόν μεγάλε λέω, ηρέμησε, το κορίτσι σε αρέσει, αλλά σου ρίχνει 4 κεφάλια, δεν είσαι για μπάσιμο στη ρακέτα, θα φας φρατζόλα. Σουτ απ το τρίποντο μόνο αμαρκάριστος. Έρχεται.
- Άντε στην υγειά σου
- Γεια μας!
Παίρνω τα ποτάκια μας και ξαναγυρίζω στον φίλο Τάσο.
- Έλα πάρε.
- Τι έδωσες?
- Τίποτα. Κερασμένα πάλι.
Ξανακοιτάει  την μπαργούμαν, κοιτάζει και μένα με το ηλίθιο βλέμμα ''γυρίζω στο δικό μου, ο τύπος μου Νικόλα'' και λέει:
- Ρε μαλάκα με δουλεύεις?
Γελάω
- Όχι ρε συ, αλήθεια σου λέω
- Τι λες τώρα. Ρε σε γουστάρει?
- Ε απ ότι φαίνεται.
- Και τι σου βρήκε ρε μαλάκα? Κατ αρχήν σου ρίχνει ένα κεφάλι
- Ε μπορεί να γουστάρει κοντύτερους. Και να σου πω την αλήθεια άμα είσαι 1.90 γκόμενα έχεις και περιορισμένες επιλογές. Πολλές φορές αναγκαστικά, πέφτεις χαμηλά...:Ρ
- Α δεν πάμε καλά.
- Ω ρε μαλάκα, μες την ξινίλα είσαι. Μια καλή κουβέντα δεν έχεις πει. Αλλά το ποτάκι το τσαμπέ το τσακίζεις βλέπω.
- Εντάξει ρε Άδωνι. Άντε λοιπόν στην υγειά της πως την λένε.
- Στην υγειά της..


Και καθόμαστε που λέτε παίδες και τσακίζουμε το δεύτερο ποτάκι μας. Τι καλά που είναι να πίνεις τσάμπα και να στα κερνάει και ένα δίμετρο ξανθό. Γαμώ τα σενάρια έτσι ?
Και η βραδιά συνεχίζεται να μην σας τα πολυλογώ, πήρα το τηλέφωνον της και απεχώρησα.
Για να μην σας αφήσω στη μέση της ιστορίας να πω ότι δεν έγιναν και πολλά τελικά με την αμαζόνα. Μια μέρα μόνο βγήκαμε και το μόνο αξιοσημείωτο που σημειώθηκε ήταν ότι για να την φιλήσω την έβαλα να κάτσει σε σκαμπό...:Ρ
Από κει και πέρα τίποτα, αλλά ήταν πολύ καλό παιδί για παρέα. Έφτανε και τα ψηλά ράφια στο σούπερ μάρκετ....:Ρ


Να σας πω λοιπόν και το απόφθεγμα της ιστορίας για να κλείσω, που είναι ότι δεν έχει σημασία το πόσο ψηλό είναι το έτερον ήμισυ (βλέπε Τομ Κρούζ κλπ). Οι καρδιές δεν μετριούνται με μεζούρες, το τζιν λεμόνι ναι. Και οι ψηλές κοπελιές τι να κάνουν κι αυτές.? Οι μπασκετμπολίστες δεν είναι και πολλοί. Τι να κάνουμε να τις αφήσουμε στο έλεος του Θεού? Πρέπει να τις βοηθήσουμε γιατί και οι ψηλές έχουν ψυχή...:Ρ:Ρ:Ρ


Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΩ

Τι βρίσκει κανείς όταν ψάχνει τα παλιά του mail. Περιγραφή ιστορίας από τη δουλειά, προϊστορική. (ο ίδιος μαλάκας ήμουν και τότε). Πάμε λοιπόν: 

Πρωί με την αυγούλα σκάω δουλειά. Στις 11. Δεν ξύπναγα με τίποτα, δεν θυμάμαι για ποιο λόγο...:Ρ
Εντωμεταξύ μ έχουν γαμήσει στα τηλέφωνα απ τις 9 για κάτι χαρτιά από μια τράπεζα. Δεν τα σηκώνω. Το χειρότερο μου το πρωί είναι να έχω να πάω γιατρό ή εφορία ή να μου χτυπάνε το κουδούνι για να τραβήξω το αμάξι. 
Εμφανίζομαι λοιπόν στη δουλειά και πατάω το κουμπί ν ανοίξει το PC. Περιμένω το μηχάνημα. Αργεί ν ανοίξει γιατί το χω γαμήσει τελευταία να το φορτώνω προγράμματα.. 
Εμφανίζεται το αφεντικό.
- Που είσαι ρε?
- Εεεεε να εδώ
Θέλει να με κράξει που άργησα. Δικαιολογημένα. Κοιτάζει το μηχάνημα
- Γιατί αργεί μου λέει να ανοίξει αυτό ρε?
Απάντηση: Άσε αφεντικό τα χει παίξει. Απ το πρωί είμαι εδώ και περιμένω.....:Ρ:Ρ:Ρ

Ξεχνά το κράξιμο, με κοιτάει, γελάει και λέει: Είσαι πολύ μαλάκας....
Είμαι. 


ΕΙΡΗΝΗ, ΑΣΕ ΚΑΤΩ ΤΗ ΧΛΩΡΙΝΗ

Ο τελευταίος μου σοβαρός προβληματισμός ήταν:
- Μα γιατί δεν φυτεύουν στις πόλεις καμιά πορτοκαλιά, καμιά λεμονιά και έχει όλο νεραντζιές που ο καρπός δεν τρώγεται, άντε για κανα γλυκό κουταλιού κάνει μόνο?.
Το αντιδραστικό μου, που αυτές τις μέρες είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένο βάρεσε τίλτ.
- Τα λαμόγια, ούτε ένα φρουτάκι να μην αφήνουν στον δύσμοιρο πολίτη να απολαύσει ελεύθερο. Μα καλά τι φοβούνται, μην πέσουν έξω οι πορτοκαλοπαραγωγοι της Λακωνίας? Ούστ ρε.
Αλλά λέω, όπως κάνω και πάντα βεβαίως βεβαίως, πρώτα να το ψάξω κι ύστερα να κράξω. Μέχρι που σκέφτηκα να πάρω τον ξάδερφο Χριστόφορο, γεωπόνο, να μου εξηγήσει την κατάσταση.
Ε δεν χρειάστηκε γιατί το Google έκανε καλή δουλεια.


Τα αιματολογικά αποτελέσματα λοιπόν ήταν τα εξής:
- Οι νεραντζιές αντέχουν πιο πολύ στο κρύο τον χειμώνα.
Μπα δεν το ξερα αυτό. Από Ρωσία τις φέρνουν?
- Έχουν ωραίο άρωμα και την άνοιξη μυρίζει πολύ όμορφα στην πόλη.
Μάλιστα. Δεκτόν. Αν και υπάρχουν κι άλλα δεντράκια που μυρίζουν ωραία. Οι ιτιές ας πούμε λένε ότι μυρίζουν σαν σπέρμα (!). Ειρήνη, άσε τη χλωρίνη και φύτεψε ιτιά στον κήπο...:Ρ ( Κατά τη θεωρία της φίλης μου η χλωρίνη μυρίζει σαν σπέρμα. Καθένας με τον πόνο του)
- Σε αποτρέπουν να δοκιμάσεις τον καρπό, γιατί ότι φυτεύεται μέσα στην πόλη γίνεται από το καυσαέριο mix με το φρούτο και θα ήταν πολύ καλό να μην το φας.
Αυτό πολύ σωστό γιατί η γνωστή παροιμία θα άλλαζε και θα γινόταν ''ένα μήλο την ημέρα, τον γιατρό τον φέρνει σφαίρα''
- Το δεντράκιον είναι αειθαλή και δεν γεμίζει ξερά φύλλα τους δρόμους
Κι αυτό σωστό αν και χαλάει το ρομαντικόν του φθινοπώρου. Καθαριότης - Ρομαντισμός 1-0
- Ο καρπός γίνεται πολύ καλό πολεμοφόδιον σε περίπτωση που γείτονας σου έχει φέρει την αστυνομία στο πάρτι σου.
Ε ναι. Το χω κάνει με αυγά, αλλά η οντότητα του νεραντζιού όπου μπορείς να καταβάσεις και τζαμαρία, είναι σε άλλο επίπεδο.


Μου λύθηκε λοιπόν άλλη μια απορία. Ξέρω και ότι εσείς δεν μπορούσατε να κοιμηθείτε το βράδυ απ την αγωνία γιατί υπάρχουν νεραντζιές στο πεζοδρόμιο. Αλλά κάτι δεν πρέπει να μαθαίνεις κάθε μέρα? Μπορεί να σας το ρωτήσουν στο Trivial κάποια φορά  ή μπορεί να συμμετέχετε σε τηλεπαιχνίδι και να είναι η ερώτηση των 100000 ευρώ. Να μην το ξέρετε? (Αν σας κάτσει. θέλω ποσοστά, εντάξει?)

Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΝΟΜΠΕΛ ΚΑΨΙΜΑΤΟΣ

Kαι μια κι έχω γενέθλια σήμερα θα επαναφέρω το θεώρημα της ''Ηλικιακής εξίσωσης'' που είχα γράψει κάποτε γνωστόν και ως ''Λαμπούρδειο''.
Και εξηγώ:

Όταν ο πατέρας μου έγινε 73 εγώ γινόμουν 34. Ήταν γεννημένος το '34 και εγω το '73. Μπα λέω σύμπτωση θα 'ναι. Ας το κάνω με τη μάνα μου...(οιδιπόδειο...:Ρ) 
Λοιπόν η μαμά το 2018 γίνεται 73 γεννημένη το '45. Κι εγώ τότε γίνομαι 45 γεννημένος το '73. Κουφό ε? :Ρ 
Μπορείτε να το δοκιμάσετε κι εσείς και μετά να με προτείνετε για Νόμπελ Μαθηματικών η Νόμπελ Καψίματος...:Ρ 
Κι αν δεν υπάρχει πουθενά αλλού το κατοχυρώνω με την ονομασία ‘’Λαμπoύρδειο θεώρημα’’....


Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Μην ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΕΤΕ έτσι εύκολα όσοι ΑγαναΚΤΙΣΑΤΕ

Μ αρέσει αυτή η διαμαρτυρία της πλατείας. Γιατί πάνω απ όλα είναι ειρηνική. Όσο κι αν κάποιοι προσπάθησαν να μεταφράσουν κάποιες μούντζες σε συνδυασμό με την ρίψη 2 μπουκαλιών νερού (που προσωπικά δεν συμφωνώ) ως το λιντσάρισμα δια πετροβολισμού αμαρτωλής μουσουλμάνας. Να πέταγαν γλάστρες να το συζητήσω...:Ρ


Ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη (τι ειρωνικός τίτλος ε?) με δηλώσεις του είπε ότι αυτές οι ενέργειες που απαξιώνουν τη βουλή και προπηλακίζουν τους βουλευτές δεν τιμούν το δημοκρατικό πολίτευμα. Αλήθεια? Ησυχία παιδιά ν ακούσουμε. Ομιλούν οι τιμητές. Που τώρα θα έπρεπε να λέγονται... Άτιμοι-τές. Που αν ζούσαμε στην εποχή της αρχαίας Ελληνικής Δημοκρατίας, τα 3/4 από αυτούς θα είχαν εξοστρακίστει στην Ζουαζιλάνδη με συνοπτικές. Εγώ θα πρότεινα κιόλας να εκδιωχθούν δια θαλάσσης κωπηλατώντας. Ε ναι. Αφού τα έκαναν θάλασσα....


Βλέπετε λοιπόν? Παραπονιούνται που τρώνε μούντζα και καντήλι καθημερινά. Και τι θέλετε δηλαδή να κάνει ο απλός πολίτης αγαπητοί μου? Να σας ραίνει με άνθη? Αν και θα ταίριαζαν τα ΑΝΘΗ στους σχεδόν ΑΝΘ-έλληνες. Για come to δώθε στη θέση του παππούλη που του πετσοκόβεις τη σύνταξη και πες μου αν θα είχες τον πολιτισμό και την υπομονή να το συζητήσεις με ηρεμία. Αλλά που να καταλάβετε. Η σύνταξη του παππούλη θα γίνει από 600 ευρώ 400 και σ εσάς θα σας κάνουν τα τρία, δύο.


Παρακολούθησα λοιπόν και μερικά ΜΜΕ για να... εν-ημερωθώ. Εξ-αγριώθηκα
Έχω βρεθεί ξανά σε θέση όπου ζω τα γεγονότα από κοντά και μετά τα παίζω replay από την τηλεόραση ή τις εφημερίδες και να λέω:. Μα καλά είχα πάει αλλού εγώ? Πότε έγιναν αυτά και δεν τα είδα. Τι ήπια χτες? Είχα καταλάβει από παλιά ότι πολλοί από αυτούς που κάνουν το λειτούργημα του δημοσιογράφου, δυσλειτουργούν.  Επιβεβαιώθηκα μία ακόμα. Αλλά τι λέω μωρέ. Πόσοι από αυτούς μετά τη δημοσιογραφία δεν έγιναν μετά βουλευτές? Βο(υ)λεύτηκαν τα παλικάρια....


Από την άλλη δεν πιστεύω ότι αν σπας και κόσμο στο ξύλο, (αν και μερικοί τη θέλουν τη βρεγμένη σανίδα), αν πετάς πέτρες, αν κάψεις τη βουλή και τα αμάξια των βουλευτών θα βγάλεις κάτι. Πιστεύω ότι είναι πολύ πιο εποικοδομητική η μούντζα και να φωνάξεις ''κλέφτες, κλέφτες''. Ίσως κάποιοι να ντραπούν και παραιτηθούν. (χαχα) Κάποιοι που ας μην έχουν κάνει και τίποτα. Που έχουν ακόμα τσίπα. Ή έστω Τσίπρα. Έτσι συμβολικά να το κάνουν ρε παιδί. Αλλά βλέπω προς το παρόν ότι προτιμούν το ''βολικά'' απ το ''συμβολικά''. Γιατί δεν φταίμε εμείς λένε. Αμ δε. Φταίτε όλοι. Κι εμείς φταίμε. Αφού μαζί τα φάγαμε. Ε?. Αλλά εμείς μόνο πληρώνουμε το λογαριασμό προς το παρόν. Εσείς τη βγάζετε με το να σας ρίχνουν μερικές μούντζες έξω απ τα παράθυρα των Lexus. Στα παπάκια σας. Να μην φοβάστε. Γιατί εκεί θα μείνουν. Στα λόγια. Δεν πρόκειτε να τα ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΟΥΝ όλα έτσι εύκολα όσοι αγαναΚΤΙΣΑΝ.....
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...