Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ ΖΩΔΙΩΝ ΓΙΑ ΑΥΓΟΥΣΤΟ 2012 ΚΑΤΑ LABURDIUS


 Αυτές φίλοι μου είναι οι προβλέψεις μου για το καλοκαίρι. Θέλω να τις πάρετε στα σοβαρά γιατί στηρίζονται σε πολύωρη παρατήρηση των πλανητών. Για τσεκάρετε.


Κριός 
Φίλοι φίλοι καριοφίλι που λεν το ξέρετε? Ε να το μάθετε. Κάποιοι σας σκάβουν το λάκκο. Κάντε τους κίνηση πίβοτ και αφήστε τους να πέσουν μέσα. Στα επαγγελματικά ευκαιρίες προβάλλουν στον ορίζοντα. Ίσως για τα αγόρια να βρείτε δουλειά σε μπαρ νυμφομανών και για τα κορίτσια έναν πλούσιο γκόμενο. Η οικογένειά σας αυτή την περίοδο σας παρέχει στήριξη παρ όλες τις διαμάχες που είχατε στο παρελθόν. Κατάλαβαν πως δεν υπάρχει θεραπεία με σας κι αποφάσισαν να καταπιούν απο 2 λεξοτανίλ ο καθένας και να σας αποδεχτούν. Δείξτε τους κι εσείς ότι δεν κρατάτε κακίες. Λέμε τώρα.

Ταύρος
Αλλαγή αλλαγή αλλαγή. Αυτό πρέπει να ναι το μότο σας για αυτό το μήνα. Αγοράστε ρούχα, αλλάξτε ταπετσαρία, αντικαταστήστε το λευκό βαρετό καπάκι της τουαλέτας σας με ένα μπλε διάφανες με ψαράκια. Λουστείτε με μπογιά, δεν ξέρω. Κάντε κάτι. Εμφανισιακά προβλέπεται να κάνετε θραύση. Θα ξεχωρίζετε στα Beach Bar σαν το δυόσμο στο Μοχίτο. Εντάξει μην το παρακάνετε και καταλήξετε καρναβάλι γιατί το χετε και αυτό. Πολύ αισιοδοξία βλέπω γενικώς κι αυτό είτε είναι λόγω άστρων είτε λόγω βλακείας. Τέλος πάντων δεν σας απασχολεί. Χαμογελάστε. Έτσι μπράβο. Πολύ ρέντα επίσης θα χετε στα ερωτικά. Όλοι θα θέλουν να σας κατακτήσουν. Διαλέξτε έναν. Μην πάτε με όλους. Αυτό ισχύει μόνο για τις γυναίκες Ταύρους. Αυτά.


Δίδυμοι
 Παίδες θέλω ποσοστά για αυτό που θα σας αποκαλύψω. Θα βγάλετε φράγκα με το σπίτι σας. Πως τι που δεν ξέρω αλλά τα άστρα λένε ότι πενηντάευρα φυτρώνουν στους τοίχους. Τι να πω. Πουλήστε το. Έτσι κι αλλιώς δεν είστε του σπιτιού. Στα εργασιακά τώρα προβλέπονται ευχάριστες εξελίξεις. Μάλλον θα σας απολύσουν. Αυτό είναι καλό γιατί καταπιέζεστε ψυχολογικά από το αυστηρό ωράριο 9-5 και αυτό θα απελευθερώσει εσάς αλλά θα απαλλάξει και τους άλλους από το βάρος σας. Επίσης τα άστρα λένε ότι πρέπει να είστε συνεπείς με τις συναλλαγές σας και εγκρατείς στα έξοδα διασκέδασης. Χα καλό! Αισθηματικώς τώρα ο συνδυασμός Δίδυμοι και Αύγουστος δεν δύναται για προβλέψεις. Καλό κάψιμο.

Καρκίνος
Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου. Ανασφάλεια. Αμάν πια μ αυτόν τον νταλκά. Είστε ικανοί να λύσετε όλα σας τα προβλήματα και να σας χαλάσει τη μέρα η πιθανότητα να πέσει ένας μετεωρίτης στο κεφάλι σας. Ηρεμήστε. Προσπαθήστε αυτό τον μήνα να επικοινωνήστε με τον κόσμο σε χαμηλούς τόνους και όχι με τον γνωστό όπου όποιος διαφωνεί του πετάμε ότι βρούμε στο κεφάλι. Ηρεμήστε είπαμε. Ο Αύγουστος σας ευνοεί να αρχίσετε διατροφή και γυμναστική. Ναι θα χαλάσετε λεφτά μην το παίρνετε στραβά. Τελευταία είστε λίγο ανοργάνωτοι πράγμα περίεργο για σας αλλά το σώζει ότι με την εργασία σας συνεχίζετε και είστε άψογοι. Περαστικά. 

 Λέων
Τα άστρα λένε ότι πρέπει να προσέξετε περισσότερο την εικόνα σας. Μα πόσο πια? Γέμισε καθρέφτες το σπίτι. Προβλήματα βλέπω για όσους Λέοντες είναι σε σχέση. Ε Αυγουστιάτικα και σχέση είναι πρόβλημα έτσι κι αλλιώς μην το παίρνετε κατάκαρδα. Οικονομικώς σκατά. Παρασύρεστε εύκολα. Θα είστε οι ευκολότεροι πελάτες των Πακιστανών. Όσοι έχετε εκκρεμότητες οικονομικές είναι η κατάλληλη περίοδος για μετανάστευση. Εργασιακά κάτι συμβαίνει πίσω απ τη πλάτη σας. Σας σχολιάζουν δεν ξέρω κάτι γίνεται πάντως. Θάψτε τους κι εσείς να είστε ήσυχοι. Για τις διακοπές σας διαλέξτε κάπου να χει θάλασσα και βουτάτε συχνά το κεφάλι σας.

Παρθένος

Το τελευταίο διάστημα βρίσκετε πιο εύκολα ανταπόκριση από άτομα του άλλου φύλου. Πρόσεξέ το αυτό φίλε άντρα Παρθένε γιατί είναι κρίμα δυό μέτρα παλικάρι να το γυρίσεις. Η σύντροφός σας και η οικογένειά σας αυτό το μήνα σας έχουν για τις κλωτσιές. Όχι ότι σας είχαν και σε καλύτερη εκτίμηση παλαιότερα, αλλά δεν χειροδικούσαν κιόλας. Οι πλανήτες λένε να αρχίσετε να κάνετε οικονομία. Μπα? Πότε δεν κάνατε? Πολύ ελεύθερος χρόνος αυτό τον μήνα πολλή κοινωνικότητα, πολλές γνωριμίες. Δηλαδή οι δεσμευμένοι θα πικραθείτε λίγο. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά για έναν χωρισμό τέλη Ιουλίου. Τέλεια.!

Ζυγός

Είστε επιπόλαιοι. Σιγά το νέο. Είστε ανώριμοι. Σιγά τα ωα. Αλλά όλα αυτά έχουν κι ένα όριο που τείνετε να το ξεπεράσετε τον Αύγουστο. Μαζευτείτε. Αισθηματικώς θα σας ξεχέσουν ουκ ολίγες φορές αυτό τον μήνα. Το ξέρετε ήδη δεν χρειάζεστε εμένα να σας το πω. Παρ όλα αυτά η ψυχολογική σας διάθεση είναι ανεβασμένη για το λόγο ότι είστε τελείως αναίσθητοι. Μην κάνετε σοβαρές επαγγελματικές συζητήσεις αυτό το μήνα. Αλλά και να θέλατε δεν θα μπορούσατε γιατί είστε σούργελα. Οικονομικά έχετε να ρυθμίσετε κάποια χρέη. Ε όπως και όλοι. Σιγά την πρόβλεψη. Από πλευράς υγείας η γιαγιά σας βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση από σας. Κάντε ένα τσεκ απ. Τα άστρα μίλησαν.

Σκορπιός
Ωπ. Τζακπότ έχω για σας φίλοι και φίλες Σκορπιοί. Ένα πολύ κοντινό σας άτομο θα σας την πέσει ερωτικά. Τώρα θα ναι ο κουμπάρος θα ναι η αδελφή της γυναίκας σας δεν ξέρω αλλά  θα πέσει παντόφλα απ ότι φαίνεται. Γενικότερα τα ερωτικά σας αυτό το μήνα είναι για τα μπάζα. Αν έχετε γκόμενα/ο θα σας πεθάνει στην γκρίνια κι αν δεν έχετε θα γκρινιάζετε που δεν βρίσκετε. Έτσι είν η ζωή τι να κάνεις. Καλύτερα θα ναι να το παρατήσετε και να ασχοληθείτε με τα επαγγελματικά σας όπου εκεί βλέπω επιτυχίες. Ίσως βρείτε δουλειά με 500 ευρώ το μήνα. Wow. Και γαμώ.

Τοξότης
Παρτάκηδες εκ γενετής αλλά αυτό το μήνα θα δώσετε ρέστα. Για calm down μην σας πάρουν με τις ντομάτες. Έχετε ένα πρόβλημα σε όλα αυτό το μήνα. Τι να πρωτοπιάσω? Σχέσεις? Σκατά Δουλειά? Σκατά. Λεφτά? Σκατά. Μια λύση θα ήταν να πάτε μόνος σας διακοπές σε ερημική παραλία αλλά εκτός των άλλων είστε τόσο γκαντέμηδες που μπορεί να σας καταπιεί τσουνάμι στη Σαλαμίνα. Χέστε μέσα. Η μόνη λύση είναι να μπείτε σε καταστολή για 20 μέρες ώστε να μην νιώθετε τι γίνεται στον περιβάλλοντα χώρο. Αυτό θα ήταν μια πολύ καλή λύση και για τους υπόλοιπους που συναναστρέφονται μαζί σας. Μην στεναχωριέσαι όμως φίλε τοξότη. Θα χω καλύτερα νέα για σένα τον άλλο μήνα. Ε ναι πιο κάτω δεν πάει.

Αιγόκερως

Σκωτσέζικο ντουζάκι έχω για σας Αυγουστιάτικα αιγοκεράκια μου. Όχι δεν φταίω εγώ. Φταίει ο κάλος που έχετε στον εγκέφαλο. Δεν σας χαλάει πάντως με τέτοια ζέστη. Ας αρχίσουμε από τα αισθηματικά σας. Τη μια είστε μια χαρά κι ύστερα για την πυρά. Οι σύντροφοί σας είναι οι πιο πιθανοί υποψήφιοι για το ψυχιατρείο. Η μόνη λύση είναι να βρείτε μια μυτερή γωνία και να πάρετε φόρα. Οικονομικά πολλές σπατάλες προβλέπονται για τις διακοπές και θα ταν καλό να τρώτε και κανα πιτόγυρο που και που παρά να χαλάσετε 2 μηνιάτικα σε τσιπούρες. Μην ανησυχείτε για το λίπος έρχεται χειμώνας. Στα εργασιακά κάποιο άσχημο περιστατικό θα σας κάνει να δυσανασχετήσετε. Δεν ξέρω τι είναι. Ίσως να σας πιάσει κόψιμο από χαλασμένα αυγά και καπάκι να μπει τουαλέτα η όμορφη νέα συνάδελφος.

Υδροχόος

Γκομενιλίκι φούλ αυτό το μήνα, σας γουστάρουν μέχρι κι οι πέτρες. Αν είστε δεσμευμένοι/ες κακό του κεφαλιού σας. Αυτό θα σας επηρεάσει ώστε να κάνετε μαύρη τη ζωή του συντρόφου σας με τις γνωστές πια σε όλους ζήλιες σας. Από διάθεση πάντως θα είστε μια χαρά κι αν βρείτε κι ένα χόμπι να ασχοληθείτε εκτός από το να σπάτε τα νεύρα των άλλων θα ναι σούπερ. Οικονομικά χάλια. Αρχίστε μαθήματα κιθάρας μήπως και καταλήξετε στο δρόμο. Επαγγελματικά ψόφια τα πράγματα δεν συμβαίνει τίποτα. Ζητήστε αύξηση εν μέσω κρίσης για να τσακωθείτε με το αφεντικό ώστε να υπάρχει ένα ενδιαφέρον. Γενικότερα χαλαράουα ο μήνας.

Ιχθείς

Καλοί μου φίλοι ιχθείς. Αφήστε αυτό το μήνα τις γνωστές ψευτοαναστολές σας και αποκαλυφθείτε στον σύντροφό σας και στον κόσμο. Θα χει πλάκα. Μπορεί φέτος τον Αύγουστο να καταλάβετε ότι τόσα χρόνια σας παραμυθιάζουν όλοι με μπαρούφες. Συγχαρητήρια. Ανακαλύψατε την Αμερική. Αν έχετε παιδιά, αυτά θα σας κάνουν περήφανους με κάποιον τρόπο κι αυτό θα σας τονώσει γιατί δεν θα αισθάνεστε πλέον ολοκληρωτικά άχρηστοι. Γενικότερα είναι πάντως μια καλή περίοδος για σας. Χαλαρώστε λοιπόν, απολαύστε το καλοκαίρι και Αυγουστάρετε.

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

ΜΕ ΜΙΑ ΠΙΡΟΓΑ

Καλοί μου φίλοι. Θα ήθελα να σας ανακοινώσω ότι πλέον μπορώ άνετα να ερμηνεύω κάποιους στίχους που ήταν και είναι αρκετά δυσνόητοι προς όλους μας. Θα ήθελα λοιπόν να σας προσφέρω απλόχερα τις γνώσεις που απέκτησα και να σας βοηθήσω να καταλάβετε τα βαθύτερα νοήματα που κρύβουν κάποια τραγούδια. Έτσι λοιπόν δεν θα χορεύουμε πια σαν τα ζαβά στις πίστες μην ξέροντας τι θα ήθελε να πεί ο ποιητής. Ξεκινάμε λοιπόν.


Και αρχίζομε από τα δύσκολα. Θα σας αποκαλύψω το βαθύ νόημα της ''Πιρόγας'' του ποιητή και στιχουργού Αλκη Αλκαίου όπου όλοι μας ασχέτως κουλτούρας το τραγουδήσαμε σε εντεχνάδικα, μπουζούκια κλπ. Για πάμε.

Ερωτικό (με μια πιρόγα)

Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις
τις ώρες που αγριεύει η βροχή
στη γη των Βησιγότθων αρμενίζεις
και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί
μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις

Τι έχουμε εδώ. Το τραγουδάκιον αν και δεν του φαίνεται είναι παραδόξως γραμμένο για έναν άνδρα. Η ηρωίδα λοιπόν είναι Ελληνίδα και έχει ερωτευθεί έναν Ινδιανοαμερικάνο εκ Αλαμπάμας όπου πηγαινοέρχεται και την έβλεπει από τας Αμερικάς (με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις). Όμως αυτό δεν της φτάνει και αυτός της την κάνει πάντα όταν αυτή είναι μούσκεμα απ τις κάβλες (αγριεύει η βροχή). Αυτός όμως έχει τους λόγους του που δεν πάει μόνιμα να μείνει μαζί της γιατί είναι ατακτούλης. Έχει σχέση παράλληλα και με μια Σουηδέζα που την ξεπετάει όποτε (στη γη των Βησιγότθων αρμενίζεις). Η Σουηδή είναι μούναρος που λέτε και τον έχουν κερδίσει τα πλούσια ελέη της (και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί). Η ηρωίδα αφήνει εδώ υπονοούμενο ότι τα ξέρει όλα και του την έχει στημένη για να τον τακτοποιήσει αργότερα (μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις). Δηλαδή κούνια που σε κούναγε μαλακάκο. Πάμε δεύτερο κουπλέ.

Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου
σου 'φερα απ' τους Δελφούς γλυκό νερό
στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου
και πριν προλάβω τρις να σ' αρνηθώ
σκούριασε το κλειδί του παραδείσου

Μάλιστα. Αυτός που λέτε σε κάποια φάση καλοψυχίας κάλεσε την ηρωίδα μας να περάσουν μαζί ένα ρομαντικό weekend στο Μαϊάμι. Εκεί λοιπόν που είχαν πάει για μπάνιο (σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου) αυτή προσφέρθηκε να τον δροσίσει με ένα μπουκαλάκι εμφιαλωμένο από Ελλάδα που της είχε ξεμείνει απ το αροπλάνο (σου 'φερα απ' τους Δελφούς γλυκό νερό). Αυτός συγκινημένος από την καλοσύνη της, νιώθει ενοχές που πηδιέται και με τη Σουηδέζα. Tης λέει λοιπόν μέσω Λαμίας ότι και καλά έχει πολλά προβλήματα και δεν πρέπει να συνεχίσουν τη σχέση τους (στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου). Αυτή αν και ξέρει ότι ο Αλαμπάμιας της λέει πίπες, δείχνει σοκαρισμένη γιατί της χαλάει κι όλο το σχέδιο που του χε στήσει για να τον πιάσει στα πράσα. Θέλει να συμφωνήσει αλλά δυστυχώς επειδή όσο σε φτύνουν κολλάς περισσότερο δεν μπορεί να το δεχτεί εύκολα (και πριν προλάβω τρις να σ' αρνηθώ) Σκεπτόμενη επίσης ότι άμα χάσει το κελεπούρι no sex for a long time, θα πιάσει και τυρί από κάτω (σκούριασε το κλειδί του παραδείσου) Αρα πως να το πάρει απόφαση?.

Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη

και την τρελή σου κυνηγάει σκιά
πώς να ημερέψει ο νους μ' ένα σεντόνι
πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά
αγάπη που σε λέγαμ' Αντιγόνη

Καλά. Δεν τα πάω και γαμώ μέχρι εδώ ε? Ας συνεχίσω λοιπόν. Αυτή που λέτε βλέποντας ότι πάει το παπόρο το χάνουμε κάνει απέλπιδες προσπάθειες να τον κερδίσει (το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη). Όλα αυτά αποδεικνύονται όμως μια αυταπάτη και η αγαπητή ηρωίδα βρίσκεται να κυνηγά μάγισσες (και την τρελή σου κυνηγάει σκιά) γιατί αυτός την απόφασή του την έχει πάρει. Τι να κάνει λοιπόν η μικρή Ελληνίδα προσπάθησε να κάνει μια αρπαχτή μ έναν τυχαίο μπας και τον ξεπεράσει αλλά που (πώς να ημερέψει ο νους μ' ένα σεντόνι) Θέλει τον Αλαμπαμέζο πίσω δεν μπορεί να τον ξεπεράσει έτσι μ ένα πήδημα. Ομως δεν μπορεί να τον καταφέρει να τον κρατήσει στην Ελλάδα με κανέναν τρόπο (πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά). Και αποκαλύπτει και το Ελληνικό της όνομα (αγάπη που σε λέγαμ' Αντιγόνη) που είναι ακριβώς αυτό που ταιριάζει για να δείξει την τραγικότητα των γεγονότων. Ρε μιλάμε για στιχάρα.

Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει

και σε ποιο γαλαξία να σε βρω
εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι
κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό
που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι


Και φτάνουμε στο τέλος. Ο Αλαμπαμέζος την κάνει τελικά με ελαφρά και η Αντιγόνη μας κουρασμένη πια να τον ψάχνει σε γή και ουρανούς (ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει και σε ποιο γαλαξία να σε βρω) αποφασίζει να ξεσπάσει. Σ αυτήν την ιστορία λοιπόν happy end δεν υπάρχει και η ηρωίδα μας ξεμένει τελικά στην Αθήνα μόνη της (εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι) Η ερωτική της απογοήτευση είναι τόσο μεγάλη που ξεπουλά τα αισθήματά της όπου βρεί (κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό) και φτάνει σε σημείο να πάρει το μισό ΚΕΒΟΠ σε ένα μήνα (που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι). Α ρε Αλαμπαμέζε ζημιά που κανες στην κοπέλα.

Αυτά λοιπόν αγαπητοί μου. Ελπίζω οι απορίες σας να λύθηκαν και να μπορείτε να απολαύσετε τώρα ενημερωμένοι το υπέροχο αυτό άσμα. Να είστε καλά και θα έχουμε συνέχεια.



ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΥΨΗΛΗΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ

Αγαπητοί Κύριοι της ΕΡΤ, DIGEA και λοιπών παρατρεχάμενων. 

Με μεγάλη μου χαρά πληροφορήθηκα ότι στην ταπεινή χώρα μας φέρατε την τεχνολογία της ψηφιακής τηλεόρασης. Δεν ξέρετε πόσο χαρούμενο με κάνατε με την κίνησή σας αυτή, αφού πλέον θα μπορώ να απολαμβάνω τις υψηλής ευκρίνειας υπηρεσίες σας. 


Με ανυπομονησία και κρεμασμένος πάνω από τον δέκτη φιλικού μου σπιτιού που αγόρασε αποκωδικοποιητή, περίμενα δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο στις 20 του μήνα, πότε θα αλλάξει η ανάλυση στην μούρη της κυρίας Στάη. Ήταν πραγματικά συγκλονιστικό. Μόλις άλλαξε από αναλογική σε ψηφιακή μπόρεσα να δω και την παραμικρή ρυτίδα που έχει το πρόσωπό της και να υπολογίσω ακριβώς πόσο γριά είναι έστω κι αν έχει βάλει 40 κιλά μεικ απ. Τέλειο. Όσο για τον ήχο δεν το συζητώ.  Κάνοντας ένα απλό zapping, σταμάτησα στο Mega όπου οι μαλακίες του κυρίου Πρετεντέρη ακούγονται τόσο καθαρά που πλέον δεν έχω καμιά δικαιολογία στο μην τις ακούσω. Σας ευχαριστώ. Δεν θα είμαι πιά ένα απλό πρόβατο. Μου ανοίξατε τα μάτια. Αυτό που κάνατε ήταν τεράστιο αφού μέχρι και στο Alter να φανταστείτε τα χιόνια φαίνονται τόσο καθαρά που έτσι μου ρχεται να φτιάξω χιονάνθρωπο καλοκαιριάτικα. Είναι απίστευτο. 

Θα ήθελα λοιπόν να σας παρακαλέσω, για τον λόγο ότι δεν έχω 40 ευρώ να αγοράσω κι εγώ αποκωδικοποιητή για το σπίτι μου, αν θα μπορούσατε να μου τον παρείχατε δωρεάν. Νομίζω ότι θα ήταν προς όφελός σας να το κάνατε για τους παρακάτω λόγους:

Πρώτον, θα μπορώ να βλέπω και να ακούω καθημερινά τα δελτία ειδήσεων καθαρά, από όλα τα αντικειμενικά κανάλια σας και να ενημερώνομαι σωστά χωρίς να με παρασύρουν οι διάφοροι κακόβουλοι και απληροφόρητοι τύποι στο ίντερνετ που γράφουν ότι θέλουν και με μπερδεύουν. Άλλος λέει ας πούμε ότι πρέπει να βγούμε απ το ευρώ, άλλος λέει να μείνουμε. Ε τι στο διάολο να πιστέψω. Άνθρωπος είμαι τα μπλέκω. Ενώ αν ακούω μόνον εσάς που έχετε μια κοινή γραμμή, θα είμαι ήσυχος πλέον και δεν θα ξυπνάω κάθε πρωί μ αυτήν την αγωνία. Σε προέκταση αυτού θα είμαι ήρεμος και θα περνάω όλο και περισσότερες ώρες στον βολικό καναπέ μου σαν άβουλο όν. Σωστό ε?



Δεύτερον, θα μπορώ να βλέπω τα υπέροχα τούρκικα σήριαλ που μας προβάλετε και μας επιμορφώνετε με την πολύ ενδιαφέρουσα τούρκικη γλώσσα. Που να ξερα ο δύστυχος ότι έκτός απ το ιμάμ μπαιλντί και η τουλούμπα, το τσιμπούκι, το μαραφέτι, η μπάμια, το μπουρί, τα τσίσα, ο μπινές και ο πούστης έχουν τουρκική ρίζα. Πραγματική εγκυκλοπαίδεια. Να μην εξετάσω και το γεγονός ότι συμβάλουν αποφασιστικά στην καλή γειτονιά και τις ομαλοποίηση των σχέσεων των δύο χωρών. Στο νταβαντούρι δηλαδή. Είναι εθνικό το ζήτημα!!!



Τρίτον, θα μπορώ να βλέπω αυτά τα αριστουργήματα που λέγονται διαφημίσεις τα οποία πραγματικά να σας πω πολλές φορές αλλάζω κανάλι για να παρακολουθώ μόνον αυτές αφού σε ποιότητα πραγματικά είναι πολύ ανώτερες από οποιαδήποτε άλλη χαζομάρα προβάλετε. Και  καταλαβαίνετε βέβαια (δεν είστε και χαζοί) ότι όσο εγώ θα τις βλέπω, θα μου γίνεται πλύση εγκεφάλου και θα αγοράζω ευκολότερα τα προϊόντα που προβάλουν. Κατ επέκτασιν κι εσείς θα κερδίζετε. Δίκαιο ε?



Όχι δεν είμαι τσαμπατζής αλλά νομίζω ότι είναι πολύ θεμιτό να μου στείλετε τον αποκωδικοποιητή σπίτι μου δωρεάν καθώς και κάποιον να μου ρυθμίσει τα κανάλια. To λέει και το μνημόνιο δεν το λέει ότι πρέπει να έχουμε όλοι ψηφιακό σήμα? Ε θα θελα να είμαι και γω στην γραμμή που χαράζουν οι Ευρωπαίοι φίλοι μας που ανησυχούν αν θα βλέπουμε την εικόνα καθαρή χωρίς να Τρέμη. Συμφωνείτε?

Αν δεν γίνει δεκτή η πρότασή μου θα σας παρακαλούσα τότενες στον επόμενο λογαριασμό της ΔΕΗ να μην συμπεριλάβετε και το τέλος υπέρ της ΕΡΤ
γιατί δεν νομίζω να είναι λογικό να με χρεώνετε για μια υπηρεσία που δεν απολαμβάνω. Άρα τέλος με το τέλος. Ε? Έχετε νομίζω τη νοημοσύνη να το καταλάβετε. Σωστά?

Και τέλος αν δεν δεν γίνεται ούτε αυτό, θα ήθελα να ζητήσω κάτι ελάχιστο. Σαν χάρη ρε παιδιά. Μια και εσείς έχετε αποκωδικοποιητές αν μπορείτε θα ήθελα με όλον τον σεβασμό, να μου αποκωδικοποιήσετε την εξής φράση: Ρεδενπάτεμουστοδιάολοκαλοκαιριάτικαμπινέδεςμηνσαςαρχίσωστακαντήλια.
Αυτά

Μετά τιμής
Ένας πιστός τηλεθεατής σας

Υ.Γ.
Αν τελικά μου φτιάξετε την εικόνα θα σας στειλω κι εγω ως γραφίστας σαν δωρο μια φωτογραφία υψηλής ανάλυσης. Για να δείτε τι καλός είμαι...
 




 

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

18 ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ


Αυτές αγαπητοί μου είναι οι προσωπικές μου διαπιστώσεις για αυτά που συμβαίνουν κάθε καλοκαίρι στον αγαπημένο μου προορισμό διακοπών. Την όμορφη Λέσβο. Οι συνδιακοπίτες φίλοι μου και όχι μόνο θα με καταλάβουν...
  

Το φαγητό στο πλοίο δεν έχει καμία εξέλιξη εδώ και 30 χρόνια. Καθώς και οι φάτσες των λοστρόμων.

Πάντα παίρνεις 2 βιβλία που ποτέ δεν θα καταφέρεις να διαβάσεις. Καλά ίσως λίγο την αρχή.


Ούτε φέτος κατάφερες να φτιάξεις κορμί για παραλία. Ε δεν γαμεις. Είδες και καμιά προκοπή όταν έφτιαξες?

Ο κεφτές οποιασδήποτε μορφής εξακολουθεί να είναι το hit των καλοκαιρινού τραπεζιού. Κολοκυθοντοματομελιζανορεβιθο όλα με κατάληξη κεφτές συνεχίζουν να τα σπάνε.

Οι ντομάτες στη σαλάτα βγάζουν πάντα κόκκινο ζουμί. Μα τι γίνεται?

Ο ταβερνιάρης θα σου πει ότι και φέτος δεν έχει ψάρι. Και μετά βλέπεις στο διπλανό τραπέζι κάτι συναγριδάρες γάμησέ τα.


Κλέβεις πάντα την πληροφορία από τα διπλανά τραπέζια των ντόπιων για το ποιο είναι το καλύτερο ούζο για φέτος. Παύει βέβαια να έχει σημασία μετά το 2ο ποτήρι

Το hangover υφίσταται μόνο την πρώτη ημέρα. Μετά εξαφανίζεται.

Και φέτος δεν θα σου κάτσει ο γκόμενος / γκόμενα που έχεις σταμπάρει από αντιπρόπερσι. Πιες.


Πάντα λες οτι θα πάς και κάπου αλλού φέτος. Όμως κι αυτή τη χρονιά πάλι εδώ.

Κάθε μεσημέρι η πιο συνηθισμένη δήλωση είναι ότι σήμερα δεν θα πιεις. Αυτό ισχύει μέχρι το πρώτο ποτήρι ούζο γύρω στις 10 το βράδυ.

Σχεδόν πάντα καταλήγεις να κουράζεσαι περισσότερο απ ότι αν δούλευες. Μου λείπει το γραφειάκι μου. Oh my God.

Έπειτα λες ότι φέτος θα βάλεις air contition/ θα αγοράσεις βάρκα/ θα βάψεις το σπίτι. Ποτέ δεν υπάρχει χρόνος και λεφτά.

Ξεκινάς πάντα έναν σχεδιασμό του τι θα κάνεις τον χειμώνα. Δεν ακολουθείτε ποτέ.

Κάθε χρόνο θα ακούσεις ότι φέτος δεν έχει κόσμο. Αλλά κατά έναν μαγικό τρόπο όλα τα δωμάτια είναι κλεισμένα.

Κάθε καλοκαίρι ξεκινάς τη γνωστή συζήτηση του να ανοίξεις μπαράκι ή να μετακομίσεις στο νησί. Σταματά μετά από ένα τέταρτο.

Δεν υπάρχει ποτέ εισιτήριο για το αυτοκίνητο σου την μέρα που θα ήθελες να πας η να γυρίσεις. Σακβουαγιαζ.

Ο Πειραιάς έχει την ίδια σιχαμερή μυρωδιά κάθε χρόνο. Κάτι σαν χαλασμένη κονσέρβα καλαμαράκια.

Αυτά και άλλα πολλά. Καλές διακοπές


Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

ΜΑΡΙΝΑ ΜΕ ΤΑ ΚΙΤΡΙΝΑ, ΜΗΝ ΤΟ ΦΟΡΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ

Τελέφωνον. Μαρίνα. Έχει τρομερό πρόβλημα. Τι χρώμα να βάψει τα νυχιά της
- Ε για πες. Τι χρώμα να τα βάψω? Μπλέ η τυρκουάζ ? Θα πάω σ ένα γάμο και θα φοράω κίτρινο φόρεμα με καφέ παπούτσια.
Απάντηση:
- Μην τα βάψεις καθόλου. Απλά μην φορέσεις σουτιέν και κανένας δεν θα προσέξει τα νύχια σου..:Ρ


Να Μαρίνα. Είδες η Drew? Πόσο της πάει το κιτρινάκι με τη ρώγα κάγκελο? Ούτε που είδα ότι φορούσε σκούφο...:P
Υ.Γ. Ούτε και το κάγκελο από πίσω είδα..:Ρ

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ ΚΙ ΕΓΩ

Και μια και βρισκόμαστε ντάλα καλοκαίρι, θα ήθελα σήμερα να μοιραστώ μαζί σας μια καλοκαιρινή ιστορία αγάπης. Ίσως την πιο παλαβή ιστορία που έχω ζήσει ποτέ. Αβάντι.

Που λέτε μια φορά και έναν καιρό ερωτεύτηκα κι εγώ. Όχι δεν ήταν κάτι απλό, ούτε ερωτεύομαι εύκολα. Ήταν love στο δόξα πατρί που λέμε πράγμα ολίγον σπάνιο για τα δεδομένα μου. Αλλά δόξα τον ύψιστο εφόσον βρέθηκα σ αυτήν την κατάσταση αποφάσισα να το ζήσω.
Λε περιπτωσιέν, δυσκολουά, πορκέ ανταπόκρισις φρομ λα μετωπέ, ασθενής. Πάρα ταύτα όμως κατά έναν αξιοζήλευτο τρόπο, επέμεινα. Συνήθως οι περιπτώσεις που με βάζουν σε διαδικασία τρεξίματος με ξενερώνουν απιστεύταμπλ. Γιατί, ναι μεν είναι πολύ ωραίο το συναίσθημα, να πεταρίζουν οι πεταλουδίτσες στο στομάχι σου, να έχεις γίνει στυλάκι απ τη ανορεξία και τα λοιπά αλλά όταν αυτό παρατραβάει και ο παράγων Χ σε έχει κάνει Βέγγο, οι πεταλούδες πάν για βρούβες και εμείς για πιτόγυρα. Με τη συγκεκριμένη περίπτωση όμως δεν ξέρω τι έγινε και κόλλησα. Κάτι έβλεπα στους ορίζοντας ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως φαίνονται και με δυό σταγόνες βενζίνη στο ντεπόζιτο ξεκίνησα να κάνω διαδρομές. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.


Η γνωριμία με το πρόσωπο έγινε σε μπουζουκλερί παρακμιακών προαστείων, όπου από αστείον εκαλέσθη από φίλο, ειδικό σε γαβ καταστάσεις. Ε ο δικός σου λοιπόν, πάω, κάθομαι, το φιλαράκι από δίπλα, ποτάκι, τα τσιγάρα στο τραπέζι, η ορχήστρα να παίζει κι όλα καλά. Μέχρι που έφτασε η στιγμή. Εκείνη, μπήκε απ την πόρτα και κατευθύνθηκε προς τα μας. Φίλος σκουντάει πόδι.
- Ήρθε
- Ποιός?
- Το θέμα που σου λεγα.
- Πούντο?
- Νατο απέναντι.
Γυρίζω το βλέμμα και να τη σαν ψέμα. Παθαίνω οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου μαζί με διπλό εγκεφαλικό. Με τη φάτσα μπλέ μαρέν και επαναφέροντας με μεγάλη προσπάθεια τη γλώσσα που είχα καταπιεί στην κανονική της θέση, κατάφερα και ψέλλισα στο φίλο:
- Τι είν αυτό ρεεεε????????
Απάντηση:
- Ο Θάνατος....

Όντως. Ήταν από τις υπάρξεις που κατατάσσονται στην κατηγορία τούμπανο, πρός παίρνεις δουλειά για το σπίτι. Καταλαβαίνετε λοιπόν το μέγεθος της λαμαρίνας που επρόκειτο να δαγκώσω.  Η κοπελιά πλησίασε προς το μέρος μας και μου φάνηκε σαν να έβλεπα διαφήμιση του Μartini σε slow motion. Τα πάντα γύρω είχαν σκοτεινιάσει, μια θολούρα κάλυψε το οπτικό μου πεδίο και το μόνο που έβλεπα καθαρά ήταν η φιγούρα της και μια αύρα που τη φώτιζε ολόγυρα λες και την είχαν περάσει Photoshop για εξώφυλλο του Νίτρο. Σύνελθε Μήτρο. Τελικά φτάνει, πρέπει να πέρασε μισός αιώνας και κάθεται μια θέση παραδίπλα με τον φίλο ανάμεσά μας. Πάλι καλά. Είχα απόσταση ασφαλείας. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πολύ σύνηθες να λέω μαλακίες από την αμηχανία κι αν δεν βοηθά και ο άλλος τότε το παρατάω για λίγο, πίνω 3-4 Heig μονοκοπανιά για να στρώσω και ξαναπάλι. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε γιατί είχα πάρει μπροστά, ήταν κι αυτή δεκτική και η βραδιά προχώρησε με διαλόγους του στύλ:
- Λεφτά έχεις?
- Ορίστε? Ναι γιατί?
- Γιατί μου χρωστάς 6 ευρώ προς το παρόν και βλέπουμε
- ??? Ε?? Και γιατί παρακαλώ?
- Γιατί έχω καπνίσει ήδη δυό πακέτα τσιγάρα εδώ πέρα με σένα απέναντι...:Ρ


Καλά τώρα που το γραψα, μαλακία μου φάνηκε, αλλά τότε, το χα ότι είπα και γαμώ τις ατάκες. Τες πα πρέπει να πα κι άλλα ωραία γιατί το τέλος ήταν αίσιο. Ενεπλακήκαμεν τελικώς εις τρυφεράς καταστάσεις και γύρισα σπίτι με ένα τηλέφωνο στην τσέπη και ένα χαμόγελο καρφωμένο στα μούτρα. Τι ωραίο πράγμα να σε παίρνει ο ύπνος στο μαξιλάρι με θλάση από χαμόγελο στο σαγόνι. Ωραίες εποχές.

Και ξυπνάω το πρωί που λέτε και ο κόσμος είναι υπέροχος. Έχω διάθεση να τρέξω μαραθώνιο. Τα περιστέρια κουτσουλούν με τέχνη τα μπαλκόνια και οι κόρνες των αυτοκινήτων παίζουν μια θεσπέσια μουσική. Το γκρί των πολυκατοικιών είναι το αγαπημένο μου χρώμα. Ζω σε άλλο πλανήτη. Τέλος πάντων δεν έκανα κίνηση την ίδια μέρα εφαρμόζοντας το σύστημα οπού αφήνεις να περάσει ένα διάστημα 2-3 ημερών για να πάρεις τηλέφωνο, κάτι που τώρα το θεωρώ μαλακία, αλλά είπα, γιατί ρε φίλε να μην κάτσεις 2 μερούλες ευτυχής? Δεν ξέρεις τι γίνεται. Παίρνω λοιπόν τηλέφωνο μετά 2 μέρες. Ε δεν έτρωγα σκατούλες? Το γνωστό σενάριο συνέβη και εδώ.

- Γεια τι κάνεις. Ο Παναγιώτης είμαι.
- Γεια. Μια χαρά, μπλα μπλα μπλα..........θα τα πούμε κάποια στιγμή γιατί είμαι σε περίεργη κατάσταση κτλ....... :(

Ωπ. Το πιάσαμε το υπονοούμενο. Πάνε οι πεταλούδες. Τις έπιασε η απόχη. Εποχή Μάιο συνέβη αυτό και για να μην τα πολυλογώ μέχρι και Αύγουστο που έφευγα διακοπές, έζησα το έργο, ''Με θέλεις, δεν θέλω, δεν θέλεις σε θέλω, τελείως μπουρδέλο''. Με τα πολλά το νευρικό μου σύστημα δεν άντεξε αυτό τον πλήρη παραλογισμό. Ο λογικός Δίδυμος μην αντέχοντας τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας του Καρκίνου, έβγαλε τον καρκίνο. Αποφασίζει λοιπόν να κατευθυνθεί προς τον θεραπευτικό προορισμό του ''πάω διακοπές Μυτιλήνη μόνος μου''. Τον Σεπτέμβριο ελέγχεται αν θα πήγαινα να δω τη Βου προβολή του έργου.


Με την νεαρά δεν είχε προχωρήσει το θέμα και πολύ. Είχαμε μείνει σε πιο πλατωνικές μορφές σχέσης, όχι ότι προσωπικώς δεν ήθελα αλλά δεν σκέτο. Τρείς μήνες όμως, ζώντας το μαρτύριο της σταγόνας, ήταν αρκετοί ώστε να τα παρατήσω μην βλέποντας προκοπή. Ένιωθα ότι το θέμα, ήταν μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα. Τι ωραία λοιπόν να την κάνουμε σιγά σιγά. Και τι πιο σωστό να πάμε στο νησί σε freelancer κατάσταση να ξεχάσουμε. Όμως ο βελζεβούλ έχει πολλά ποδάρια.

Δεν είχε περάσει λοιπόν πενθήμερο και εκεί που βρίσκομαι στο beach bar του νησιού με τη μοχιτάρα μου ανα χείρας και με τον κόσμο να παραληρεί απ το ντάμπα ντουμπα, το κινητόν εγκντούμπα. Λοιπόν από τη στιγμή που εφευρέθηκε αυτή η μαλακία, εκτός εξαιρετικών περιπτώσεων δεν μου χει βγει σε καλό. Γιατί εκεί που είμαι χαλαρός, τα χω αφήσει όλα πίσω, τσουπ να τη η μπρίζα στο hands free μου. Το θέμα καλεί. Η κατάσταση νιάου.

- Γειά σου Παναγιωτάκη Μου. (νιάου). Πως περνάς? (νιάου) (το ΜΟΥ το προσέξατε ε?)
- Γάβ. Εεεεμμ ναι καλά να εδώ είμαι σ ένα πάρτι στην παραλία κι όλα ωραία
- Α ναι ε? Καλά. Ξέρεις εμείς λέμε να πάμε τελικά με τα παιδιά στο Πήλιο τον 15 Αυγούστου. Τι λες? Θες να ρθεις? (νιαουουουυουοουυοουου!!)

Ο τριμμένος πάγος έλιωσε αυτόματα στο ποτήρι και ο φρεσκοκομμένος δυόσμος μαράθηκε σε χρόνο DT. Η ζάχαρη εδιασπάσθει σε νετρόνια κώνειου. Μα τι μου λέει η ψιψίνα? Αφού τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε. Δεν ξανακάνω φυλακή με τον Καπετανάκη.
- Ε τι να σου πω ρε συ της λέω, αφού ήρθα εδώ τώρα δεν γίνεται. Πως να ρθω Πήλιο από Λέσβο? Δύσκολο. Άλλωστε τα είχαμε πει και στην Αθήνα. Ας κάτσουμε να ηρεμήσουμε λίγο κι από Σεπτέμβριο βλέπουμε.
- Καλά (νιαου λυπημένο). Έχεις δίκιο. Οκ μιλάμε.


Ουφφφφ. Μα τώρα τι ειν αυτά που μου κάνει? Δεν τα χαμε πει?. Τες πα. Αλλά έτσι είναι αγαπητοί φίλοι. Μόλις ο αντίπαλος καταλάβει ότι η στάση σου είναι σκληρή και αδιάλλακτη τότε δέχεται να επαναδιαπραγματευτεί το μνημόνιο. Δεν περνάν άλλες δυό μέρες να το πάλι το γκντούμπ. Με πετυχαίνει σε κατάσταση ουζοποσίας εν ταβερνείο. Μα με GPS δορυφόρο με παρακολουθεί, να μου γαμήσει τις καλύτερες φάσεις? Έλεος.

- Τι κάνεις. Πως περνάς? (classic)
- Είμαι καλά καλό μου, να εδώ πίνουμε ουζάκια με τα παιδιά
- Α τι ωραία, εγώ εδώ στην Αθήνα ακόμα μπλα μπλα μπλα, τυχερέ. Τελικά το σκέφτηκες? Μήπως θες να ρθεις?
Ρε τι έχουμε πάθει. Το χει πιάσει η εξυπνίδου εντωμεταξύ ότι είμαι επιρρεπής τύπος στη μαλακία και σου λέει, θα τον κάνω Κεντέρη τώρα τον μπάμια. Κοίτα να δεις. Δεν τσιμπάω πάραυτα, ούτε εκείνη τη φορά και ευγενικά προσπαθώ να της δώσω να καταλάβει, ότι απλά δεν παίζει το σενάριο να κάνω το γύρο του κόσμου σε 2 μέρες. Εγκαταλείπει με λύπη την προσπάθεια και τότε λέω επιτέλους ας αφεθώ να απολαύσω τις διακοπές μου, που πες μου φίλε αναγνώστη δεν θα τις είχα τόσο ανάγκη μετά από 3μηνο τρέξιμο?

Αλλά μεγάλε κούνια που σε κούναγε να μου πείτε. Το ρητό που θαύμαζε η νεαρά περισσότερο από όλα, ήταν το ''η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία''. Και κάνει την τελευταία προσπάθεια λίγο πριν αποσυρθούμε στα αποδυτήρια. 14 Αυγούστου τηλεφώνημα. Σπίτι λίγο πριν βγώ έξω. Άντε πάλι νιάου νιάου, εγώ πάλι το ίδιο αδιαπραγμάτευτος και τότε αποφασίζει να βάλει τα μεγάλα μέσα. Θα με χτυπούσε στο φιλότιμο και στην ανδρική μου αξιοπρέπεια. Το παλιοθήλυκο. Η συζήτηση ανάβει έπειτα από μισάωρο και κουβέντα στην κουβέντα πετάει και μια ρουκέτα:
- Αυτό είναι τελικά που έλεγες ενδιαφέρον? Τελικά τσάμπα μάγκας είσαι κι εσύ. Μόνο λόγια....
Ντόινκκκκκκκκ. Τι είπε καλέ? Εμένα είπε τσάμπα μάγκα? Που χω πληρώσει τα μαλλιοκέφαλά μου σε συναισθηματικούς λογαριασμούς?. Αααααααααα. Θα καραφλιάσει ο κάθε αναμαλλιασμένος, κάτσε να δεις. Απαντώ:
-  Λοιπόν σε κλείνω, θα τα πούμε Πήλιο. Γειά. Κλάαανγκ και το κλείνω.

Τι έκανα? Πάω καλά? Δεν έχω σκεφτεί καν τι έχω πει. Έχω γίνει σαν αστακός απ τα νεύρα. Πρέπει να πιώ. Ντύνομαι σφαίρα και πάω στα ούζα. Ο ταβερνιάρης πρέπει να με αγάπησε εκείνη τη μέρα. Νομίζω έχω και μετοχές. Μέσα στο μυαλό μου όλα είναι μαλλιοκούβαρα και καταλήγω σε μπαράκι με ξάδερφο να συζητώ το θέμα.
- Θα πάω
- Ρε μαλάκα είσαι τρελός? Πως θα πάς? Αύριο είναι η γιορτή σου. Έχουμε κανονίσει πανηγύρι εδώ με όλους.
- Θα πάω
- Ρε μαλάκα σε τρέχει δεν το χεις καταλάβει? Είναι 2 τα μεσάνυχτα
- Θα πάω
- Δεν έχεις λεφτά, τα ρούχα σου είναι άπλυτα
- Θα πάω
- Εξωγήινοι έχουν καταλάβει στο νησί και σου έχουν στήσει ενέδρα στην Αγιάσο.
- Θα πάω
Μην το τραβήξω άλλο καταλαβαίνετε ότι δεν με κρατούσε τίποτα. Ο εγωισμός του Διδύμου χτυπήθηκε καίρια από την ευαισθητομπαρουφίαση της Καρκίνου και σε συνδυασμό ότι είχα ψιλολυγίσει κι από την επιμονή, ενέδωσα στο Παπαζόγλειο απόφθεγμα:
Θα πάω κι ας μου βγεί και σε κακό....


Και ναι αγαπητοί. Έκανα την τεραστιότερη παλαβομάρα που έχω κάνει ποτέ, με εξαίρεση τις τρισμέγιστες μαλακίες που έχω κάνει στο στρατό. Γύρισα σπίτι στις 3, πήρα τηλέφωνο την Ολυμπιακή, βρήκα εισιτήριο 6 το πρωί για Αθήνα. Έπιασα μια μάζα από ρούχα, πλυμένα και άπλυτα, τα στρίμωξα παρτσαλιασμένα σε ένα σακ βουαγιάζ και ξεχύθηκα στον πηγαιμό για το αεροδρόμιο.  Καβαλάω τη μηχανή μου με αμάνικο μπλουζάκι, μισοτύφλα, να κάνω 45λεπτη διαδρομή μες το δάσος, μαύρα μεσάνυχτα με ψόφο, για ποιό λόγο? Να πάω να παίξω τα ρέστα μου σε αγώνα που είχε απόδοση 9,50. Οκ. Και τι έγινε? Eδώ ο ψηλός πήγαινε και πόνταρε να σκοράρει ο Αβραάμ με απόδοση 45, εγώ δεν θα παίξω με 9,50? Όχι θα παίξω.

Έχω συνέλθει απ το ψοφόκρυο λοιπόν πάνω στη μηχανή και φτάνω στο αεροδρόμιο. Εκεί το ξενέρωμα σε συνδυασμό με το ότι δεν πολυσυμπαθώ τα αεροπλάνα αρχίζουν και με φέρνουν  στα σύγκαλά μου. Αλλά όχι στα τόσο σύγκαλά μου ώστε να μην κάνω τη μαλακία. Παρκάρω την μηχανή απ έξω και με φόβο ψυχής, γιατί μου χουν κλέψει άλλη μία, την παρατάω και μπαίνω μέσα. Πηγαίνω στο γκισέ η ώρα 4:30. Ανοίγω πορτοφόλιους, δεν παίζει μια. Κανα 30ευρω έχω αλλά έχω υπολογίσει ότι θα το βγάλω με πιστωτική. Δίνω στην μανδάμ την κάρτα, non acceptable. Γιούχου. Να πλύνω κανα πιάτο? Που ειν η κουζίνα? Παπαριές. Τι κάνουμε τώρα? Έχω άλλη μία που δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ, είναι απ αυτές που ξέρετε σας τις φορτώνουν οι τράπεζες και την είχα πάρει δεν ξέρω για ποιο λόγο. Τες πα σε καλό μου βγήκε γιατί το κάρτα λειτουργεί και βγάζω το πολυπόθητο.

Και να μαι στη θέση μου παράθυρον. Βζουμ βζουμ το αεροπλάνακι. Είναι απ αυτά με το κάρβουνο, που γυρνούν τον έλικα δύο μαύροι και απογειώνεται. Με 8 μποφώρ. Ωωωωωπ. Να μια δεξά, να μια πάνω, να μια δίπλα. Μόνο στο Allou Fun Park είχα φοβηθεί έτσι. Παθαίνω ένα λαλα κι αρχίζω να κατεβάζω ότι καντήλι ήξερα. Τι μαλάκας είμαι. Τι μαλάκας είμαι. Έκατσα και στο παράθυρο λες κι θα χει σημασία αμα πέσει το αεροπλάνο, αν θα χω ωραία θέα. Βλέπω το θάνατό σου επεισόδιο IV. Τέλος πάντων ηρεμώ μετά από 10λεπτο. Το ταξίδι ήταν λογικά 45λέπτου αλλά για κάποιο λόγο έχει περάσει η ώρα κι ακόμα βλέπω θάλασσες. Τα όνειρα μου χάλασες. Μα τι γίνεται.? Ο από μηχανής θεός, ο πιλότος, με προλαβαίνει και απαντά στο εσωτερικό μου προβληματισμό:
- Αγαπητοί επιβάτες, η πτήση μας παρουσιάζει καθυστέρηση λόγω της αυξημένης κίνησης στο Ελ. Βενιζελος. Σε δέκα λεπτά υπολογίζουμε να προσγειωθούμε. Μας συγχωρείτε για την αναστάτωση...
Ρε σεις. Ρε τι γίνεται ρε? Όχι ρε δεν σας συγχωρούμε για την αναστάτωση. Να μας πληρώσετε ρε την επίσκεψη στον ψυχολόγο ρε. Ρε δεν αφήνετε τις μαλακίες λέω εγώ. Τόσες ταινίες με συντριβές έχω δεί και σε όλες αυτή την παπαριά τους λένε. Και καλά κίνηση και καλά ένα μικρό πρόβλημα στον διάδρομο και βοουουυουουουπ! Γκντούπα της. Και βρίσκεσαι να πίνεις γλυκύ βραστό στο El Paradice καφέ με την αναστάτωση παρέα. Σε τα μας ρε χλεχλέδες? Αφήστε τα σάπια ρε. Όχι απαιτώ να έρθει εδώ ο πιλότος να με κοιτάξει στα μάτια και να μου το πεί. Εγώ θα καταλάβω αν λέει αλήθεια. Όχι πήραμε ένα μικρόφωνο και λέμε ότι μαλακία μας κατέβει πίσω απ τον τοίχο. Αν είσαι άντρας βγες έξω απ το κόκπιτ να μας τα πεις ρε.

Θέλω να βγάλω τη ζώνη, θέλω να βγάλω το παντελόνι, θέλω να βγάλω το βρακί μου, θέλω να βγάλω κάτι άλλο τέλος πάντων, εκτός από την ψυχή μου, που έχει βγει ήδη και οδεύει προς Κούλουρη. Που να ναι τα σωσίβια? Τα αλεξίπτωτα? Τα αλεξίσφαιρα που ναναι? Πού είναι ένα εικονοστάσι στην τελική να κάνουμε τον σταυρό μας εδώ μέσα.  Εξηντατρία ευρώ ρε το πληρώσαμε το εισιτήριο, χάθηκε ρε να βάλετε ένα εικονοστάσι μες το θάλαμο. Είμαστε και θεοσεβούμενοι άνθρωποι, γαμώ την τρέλα μου μέσα μην αρχίσω τα καντήλια πάλι. Ουφφφφφφφφφφφ.

Με τα πολλά λοιπόν καταλάβατε ότι προσγειωθήκαμε, αφού είμαι εδώ και ζω για να σας τα γράφω. Αθήνα τον 15 Αύγουστο. Ωραία και τώρα? Ταξί για το σπίτι να πάρω τ αμάξι. Με τα τελευταία λεφτά μου φτάνω έξω από το πατρικό μου όπου η μανούλα μου η αγαπημένη βλέπει το γιόκα της στο κατώφλι
- Παναγιώτη εσύ είσαι?
- Μάνα δεν με γνώρισες? Μαύρισα ε?
- Τι κάνεις εδώ παιδάκι μου?
- Ήρθα να μου πεις χρόνια πολλά από κοντά!
- Είσαι τρελό παιδί μου? Έγινε κάτι?
- Όχι ρε μάνα. Απλά είπα να πάω 3 μέρες Πήλιο με κάτι φίλους. Όλο Μυτιλήνη θα κάθομαι? Όλο ούζο ούζο ούζο το βαρέθηκα...
- Ε τι να πω παιδάκι μου. Εσύ ξέρεις.
- Αχ μανούλα μου. Ξέρω που να μην ήξερα....
Κάθομαι ολίγον που λέτε σπίτι με χαρτζιλικώνει και ο Daddy με μια κατοστάρα για τα χρόνια πολλά και ώπ βγάλαμε τα έξοδα του ταξιδιού. Του ξυδιού δεν τα βγάλαμε, αλλά μην είμεθα και πλεονέκται. Και παίρνω που λέτε το άλλο ηρωικόν όχημα το Corsaki μου να πάω να κορσέψω το Πήλιον. Γιούγριαααα...

Ντάλα στον ήλιον η διαδρομή, εγώ άυπνος κοντά 24ωρο, αλλά πλυμένος, φαγωμένος και χαρτζιλικωμένος ξεκινάω από τον σπίτι μου στον Ταύρον, προς το βουνό των Κενταύρων. Με καφεδάρα στο χέρι, τσιγαράκι και στο τέρμα να παίζει ''Σαν να μην πέρασε μια μέρα'', που όντως δεν είχε περάσει, μπαίνω Εθνική. Αυτά είναι οχήματα ρε, αίντε με τα αεροπλάνα και τις μαλακίες. Μια χαρά που λέτε φτάνω Βόλο. Παίρνω τηλέφωνο το θέμα. Το θέμα μάλλον δεν έχει πιστέψει ότι τελικά με μπρίζωσε τόσο ώστε να κάνω αυτό το ΥπερΕλληνικό ταξίδι και χαχανίζει.
- Έλα τι κάνεις? Πως ήταν το ταξίδι με το αεροπλάνο? αχχαχχααχαχοχιχιχιχιιχιχιχιχι
Τώρα της ρίχνεις κανα μπινελίκι Βολιώτικο? Δεν τα ξέρω κι όλας. Κάτσε να googlάρω. Μπα.
- Έλα καλά. Κοροϊδεύεις ε?
- Έλα Παναγιωτάκη μου (να το πάλι το Μου) μην τσατίζεσαι. Τελικά δεν το κανες ε? Εντάξει κι εγώ ήμουν υπερβολική αλλά θα θελα να ήσουν εδώ να κάνουμε μαζί λίγες μέρες διακοπές...(μαζί ε?)
- Ε ναι τελικά ήταν δύσκολο δεν γινόταν καλό μου. Αλλά για μισό λεπτό. Να σε ρωτήσω. Εδώ βλέπω μια ταμπέλα.
- Ε? Τι ταμπέλα?
- Να λέει ευθεία Βόλος, αριστερά Πήλιο. Να στρίψω?
- Ορίστε?????? Πλάκα μου κάνεις!!
- Καθόλου πλάκα. Και να μου παραγγείλεις ένα Φρέντο εσπρέσο γλυκό ελαφρύ σε κανα μισάωρο που θα φτάσω. (Σιγή)
Ε η νεαρά έπαθε ένα κοκομπλόκο γιατί δεν ήξερε με τι στόκο είχε μπλέξει. Με τα πολλά μου λέει τοποθεσίες κλπ και πάω καρφί για το μέτωπο.

Όλοι σας θα υποθέτετε αυτή την στιγμή, ότι ο υποφαινόμενος με την Σπαϊντερμανιά που έκανε το κορίτσι εσυγκινήθη, ήταν και η γιορτή του και τα ευκόλως εννοούμενα παραλέιπονται. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Όχι αγαπητοί μου δεν έγιναν έτσι. Γιατί της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος, πότε κόλαση και πότε ο παράδεισος. Τώρα αρχίζει η πλάκα. Φτιάξτε καφέ.


Κι εγώ λοιπόν στο μυαλό μου αυτό το σενάριο είχα. Το κι αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Ναι καλά καημένε εραστή. Υποσυνειδήτως όμως, σαν αξιοπρεπής Δίδυμος που σέβεται τον εαυτό του, κάθε φορά φτιάχνω ένα σενάριο διαφυγής, ασχέτως αν τα πράγματα πάνε στραβά η όχι. Και κάτι μου έλεγε ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Σκάω λοιπόν στον Αγ. Νικόλαο Πηλίου υποψιασμένος για τα χειρότερα.

Και το χειρότερα ήταν: α) Παίζει ανταγωνιστής β) Έχει βίτσιο να τρέχει κόσμο κι έπεσα μέσα και γ) είναι σε άλλο μέρος και μου κάνει τη χειρότερη πλάκα ever. Πάλι καλά το τελευταίο δεν επαληθεύτηκε, αλλά τα υπόλοιπα δύο έπαιζαν, καθώς με το που σκάω στην παραλία που μπανιαριζόταν η ''αφροδίτη'', αντί να με περιμένει με τον καφέ μου παραμάσχαλα και με ανοιχτές αγκάλες, πλατσούριζε αυτάρεσκα το κορμί της, εις τον αφρό του Αιγαίου πελάγους. Τρώω την πρώτη κατραπακιά. Η υπόλοιπη παρέα με υποδέχτηκε εγκαρδίως, αν και σε όλους ένιωθες το βλέμμα που έχουν όλοι, όταν στο κούτελό σου γράφει, είμαι μαλάκας.

Δεν ξενερώνουμε όμως ποτέ ρε. Εδώ ξεπεράσαμε ολόκληρον κικαιώνα στον αέρα, στο έδαφος θα κολλάγαμε? Φέρτε μου πιλότους να τους σκίσω. Ότι και να γινόταν το χα για πλάκα. Τες πα λέω μέσα μου, χαλαρά Παναγιωτάκη πες ότι ήρθες τρεις μέρες διακοπές κάπου αλλού. Χρόνια μου πολλά.
Και καλά έκανα. Το Afrodite κάποια στιγμή αναδύεται και έρχεται λές και είδε το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου.
- Καλώωωως τον Παναγιώτηηηη (Πάει το Μου). Ε δεν σε πιστεύω ότι το κάνες αυτό
- Ε σάμπως εγώ το πιστεύω. Αφού τσιμπιέμαι απ την ώρα που ήρθα.
- Χαχα. Όχι εδώ είσαι. Θα σαι και κουρασμένος. Κάτσε ξεκουράσου.
- Κάθομαι, κάθομαι.... (ούτε φιλάκι ούτε τίποτα,  @%!!#^#!@^ μέσα!)

Που κάθομαι. Σ αναμμένα κάρβουνα κάθομαι, σκεφτόμουν. Αλλά είπαμε. Αυτοέλεγχος κι αξιοπρέπεια. Σα να χω κάνει 35 χρόνια γιόγκα. Συγκεντρώσου Πανούλη, συγκεντρώσου. Το ελέγχεις το θέμα. So relax, πάμε τρώμε κάτι και μετά σε άλλη παραλία που ονομάζεται Αγίοι Σαράντα να χαλαρώσουμε. Βρε ποιοί Άγιοι Σαράντα. Ούτε οι Άγιοι Πάντες δεν με κάνουν καλά τώρα εμένα. Ας είναι. Παίρνω το καϊπιρίνι μου. Το χω ψυχολογήσει το θέμα. Έχει το πόδι πατημένο στο φρένο και η μηχανή της έχει κολλήσει από λάδια. Τι άλλη προσπάθεια να κάνω άραγε? Να τη σπρώξω? Μπα δεν τραβάει το μηχάνημα. Τα παρατάω. Την πάτησες μεγάλε μου, σκέφτομαι. Με τις υγείες σου. Αλλά όμως αγαπητοί δεν είχα πει την τελευταία μου κουβέντα. Το μεγάλο όπλο ενός Διδύμου είναι ότι μπορεί να αλλάξει διάθεση και να προσαρμοσθεί υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Και ετούτον έπραξα. Και εν τούτο νίκα.


Παίρνω και δεύτερον Καϊπιρίνιαου λοιπόν και αποφασίζω να πάω βόλτα  με το ποτό μου ανα χείρας στην παραλία, η οποία πρέπει να ήταν στο τοπ 5 των παραλιών που χω πάει στη ζωή μου. Νερά γαμάτα, άμμος γαμάτη, και φούλ στο μάτι. Έχει και ένα μπιτσόμπαρο στα ψηλά όπου γίνεται της εκδιδομένης. Όπως λοιπόν βολτάρω σαν τον Ψάλτη σε παραλία γυμνιστών στο ''Έλα να γυμνωθούμε Ντάρλινγκ'' πέφτω πάνω σε κοπελίτσα level 9. Και σούξου μούξου μανταλάκια , κάτι τη βοήθησα να κάνει δεν θυμάμαι, να το το γυμνό αγγελάκι πάνω απ τα κεφάλια μας, να προσπαθεί να μας κεντράρει. Αυτή νηπιαγωγός εγώ αγωγός σκέτο επικοινωνίας, τα βρίσκουμε πολύ στο μπλα μπλα. Σας το πα. Δεν είχα πει την τελευταία μου κουβέντα. Έπειτα από συζήτηση ενός τετάρτου αυτή με καλεί το βράδυ στο αυτό μπαράκιον που έχει πάρτι να χορέψουμε και ότι προσκύψει. Εγώ γιούχου. Δέχομαι και γυρίζω στη βάση. Ηθικόν ακμαιότατον. Το θέμα έχει πιάσει το χλιμιτζούριασμα με την άλλη και ο ανταγωνισμός αρχίζει και λειτουργεί ανταποδοτικά. Δεν το κανα επίτηδες αλλά πέτυχε. Δυστυχώς για τους Καρκίνους η ζήλια είναι το αδύνατο σημείο τους και δεν πα να είσαι ο Κουασιμόδος, αν υποψιαστούν παρεμβολές εκεί τρώνε τη φόλα. Ε εκεί εξέπνευσε και αυτή. Εγώ πλέον φοράω το ύφος χιλίων καρδιναλίων κι αυτή βλέπει ότι το παπόρι φεύγει ακόμα δεν ήρθε. Φροντίζω να μάθει και για το πάρτι μέσω τρίτου για να μην καρφωθώ κι εκεί τα κάρβουνα μεταφέρονται σε άλλο κάθισμα. Είμαι κακός ε? Εκδικητικός ε?. Δεν σας είπα ότι έχω Σκορπιό ωροσκόπο κι είχε πιάσει τόπο...:Ρ

Η ώρα περνά και τελικώς γυρίζουμε σπίτι. Είμαι ένα πτώμα από την κούραση και χρειάζομαι επειγόντως μια δυό ώρες ύπνο γιατί θα καταρρεύσω. Το δωμάτιο πολυμορφικόν, χωράει 6 άτομα. Δυο για ζευγάρια και άλλο ένα που παίζουν δύο ράντζα. Εγώ θα παιρνα το ένα. Τελικά όμως το πρόσωπο προτείνει να βάλει το ράντζο μέσα στο δικό της δωμάτιο δίπλα της, όπου θα κοιμόμασταν εγώ, αυτή και φίλος. Jackpot. Καλά που το κανε δηλαδή, γιατί τώρα θα μουν φυλακή. Γιατί? Γιατί το πρωί που ξυπνήσαμε, ο ανταγωνιστής που κοιμόταν στο ένα ράντζο, από τον καημό του είχε πιει τόσα Johnny, που το βράδυ σηκώθηκε μη βρίσκοντας τουαλέτα και κατούρησε στο σημείο όπου θα τοποθετείτο το ράντζο που θα κοιμόμουν. Τώρα για πέστε μου φαντάζεστε σκηνή, όπου θα ξύπναγα και εκεί που θα ονειρευόμουν παραδείσια λουτρά με την ύπαρξη αγκαλιά, να έβλεπα τον ουρολάγνο ανταγωνιστή από πάνω μου, να με λούζει με χρυσή βροχή? Και κερατάς και κατουρημένος? Ε όχι. Νομίζω ότι δεν θα τον βρίσκανε μετά από αυτό. Για αυτό λέω. Δόξα τον Κύριο. Και γι αυτόν.


Όλα καλά λοιπόν. Το σήμα ελήφθη. Την πέφτω λοιπόν για ολίγον τι και ξυπνάω για να ετοιμαστούμε. Το πρόσωπο αναρωτιέται αν θα πάω στο πάρτι τελικά. Εγώ σκέφτομαι ότι θα της άξιζε κάτι τέτοιο αλλά ο Δίας μου βρέθηκε εκείνη τη στιγμή στην Αφροδίτη και τελικά βλέποντας ότι ο τροχός τείνει να γυρίσει και μια και ήταν και η γιορτή μου είπα ότι δεν θα πάω. Και σωστός έπραξα. Και βγαίνουμε.

Δεν θα περιγράψω το τι έγινε μετά, αλλά θα πω ότι όλα τελικά πήγαν καλά, περάσαμε 2 μέρες μαζί όπως δεν περάσαμε ποτέ και ένιωσα ότι είχε αρχίσει κάτι που δεν θα έμενε εδώ. Και ήταν αλήθεια. Δεν έμεινε μόνο εκεί. Πάλι δεν είναι αυτό που φαντάζεστε. Φτιάξτε δεύτερο καφέ.

Επιστρέφοντας λοιπόν στην Αθήνα, είμαστε με τη νεαρά σε κατάσταση γούτσου γούτσου, την οποία ευελπιστούσα για αρκετό καιρό. Και είχε συμβεί. Ω ναι ήταν αλήθεια. Ένιωθα ότι ήμασταν τελικά μαζί. Κυκλοφορούσα σ ένα ροζ συννεφάκι όλη την ώρα. Χαρούμενος όσο ποτέ, απολάμβανα την στιγμή. Αλλά ένα μικρό αγκαθάκι ήταν εκεί και με ενοχλούσε. Το γαμίδι. Έπρεπε να γυρίσω στο νησί να μαζέψω τα πράγματά μου και τη μηχανή μου. Δυστυχώς. Εδώ μπορείτε να αναφωνήσετε. Που πα ρε Καραμήτρο. Τώρα που πιτσι πίτσι το χεις ρίξει το κορίτσι πας να φύγεις? Είσαι με τα καλά σου? Κάτσε εδώ ρε μην αλλάξει γνώμη. Ε εγώ δεν το σκέφτηκα ρε χαλβάδες νομίζετε? Αλλά
 έπρεπε αγαπητοί φίλοι να την κάνω, ένεκα η μηχανή. Με βαριά καρδιά το λοιπόν, μπουκάρω σε παπόρι για το νησί. Σιγά μην έμπαινα στο αεροπλάνο. Άλλη μια διαδρομή. Φτάνω εις Λέσβο και μπαίνω καπάκι σε ταξί. Ταρίφας με τσιτώνει, λέγοντας ότι έξω απ το αεροδρόμιο κλέβουν μηχανές. Με την ψυχή στο στόμα παρακαλώ τους Άγιους Σαράντα να είναι σώα η μηχανή μου. Εντάξει όλα οκ. Εκεί ήταν. Την παίρνω και γυρίζω χωριό.

Η παρέα μου μόλις έφτασα, αδημονούσε να μάθει τα νέα. Τους τα περιγράφω εν ολίγοις και όλοι ικανοποιημένοι τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας. Εγώ από την έκβαση της υπόθεσης και αυτοί που θα είχαν άλλη μια μαλακισμένη ιστορία να θυμούνται ,απ τον καμμένο φίλο τους. Αλλά η ιστορία δεν είχε τελειώσει εδώ δυστυχώς. Μην τα ξαναλέω με τους καφέδες λοιπόν, έκατσα κανα δυό μέρες ακόμα και πάω να βγάλω εισιτήριο με το καράβι για πίσω όπου με περίμενε το darling.

Στη Μυτιλήνη που λέτε όταν φτάνει η μέρα της επιστροφής, αν είσαι συνεπής και τακτικός άνθρωπος έχεις βγάλει εισιτήριο από τη μέρα που ήρθες. Το συνεπής και τακτικός είναι δύο λέξεις, που δεν τις συναντάς και πολύ εύκολα πάνω μου. Και για το άνθρωπος ελέγχομαι. Πάω λοιπόν να το βγάλω το ρημάδι και κλασσικά δεν υπάρχει εισιτήριο για τη μηχανή. Μόνο μέχρι Χίο. Ε καταλάβατε. Έκανα τη γνωστή λαμογιά που κάνουν κάθε χρόνο όλοι οι Αθηναίοι. Εισιτήριο μέχρι Χίο και μετά σφυρίζεις κλέφτικα μέχρι να φτάσεις λαθρεπιβάτης ως τον Πειραιά. Το διαπράττω το έγκλημα λοιπόν και έχω συνταξιδιώτη και συνένοχο τη φίλη μου τη Σοφία. Για κακή μου τύχη η μηχανή μου μπαίνει σχεδόν τελευταία από την μπουκαπόρτα και έχω μισοκλείσει ένα αμάξι. Ε σκέφτομαι δεν γαμείς. Θα τα κανονίσουν οι μούτσοι αν εμποδίζει. Δεν είναι δα και τόσο βαριά. Μόλις 330 κιλά...:Ρ 


Το ταξιδάκι μια χαρά, κυματάκια, γλάροι ολούθε κι όλα τέλεια. Μετά από τρίωρο φτάνουμε Χίο. Έχω μια ενδόμυχη ανησυχία όμως για την μηχανή. Ρε μου χει φάει τη ζωή αυτό το πράγμα. Ανησυχώ μήπως τελικά κλείσω κανένα αμάξι και πάνε και τη σηκώσουν και κάνουν καμιά ζημιά. Στις μύτες των ποδιών, τσίκι τσίκι, κατεβαίνω στο γκαράζ. Σαν άλλος Αρτέμης Μάτσας παρακολουθώ πίσω από ένα τοίχο τη διαδικασία. Ανέγγιχτο το μηχάνημα. Όλα καλά. Πα να φύγω και ωωωπ. Με πετυχαίνει ο μούτσος που με είχε βοηθήσει να παρκάρω.
- Ειιιιιπ. Που πας εσύ?
- Ι dont speek Greek I m sorri
- Ρε άστα αυτά ,εσύ δεν είσαι με τη μηχανή τη μεγάλη που πήγαινε μέχρι Χίο? Έλα εδώ, βγάλτην έξω
- Ποιά να βγάλω? Εεεεμ I dont understaint what you said, sorri.
- Nαι καλά. Παιδιαααααα ελάτε να βγάλουμε έξω αυτή τη μηχανή. Σηκωτή.
- Καλά ντε πως κάνεις έτσι. Αφήστε τη μηχανή κάτω ρε. Άντε τη γλίτωσε ο πιλότος μη δείρω κανα μούτσο τώρα.
- Μεγάλε όπως είσαι βάλτην μπροστά κι έξω.
 
- Μα ρε παιδιά θα βγάλω εισιτήριο μέχρι Πειραιά, μην μπλέξουμε τώρα.
- Δεν ακούω κουβέντα έξω
- Δεν έχω τα κλειδιά, τα χω πάνω πως να τη βγάλω
- Έξω
- Δεν έχω δίπλωμα
- Έξω
- Δεν έχω χέρια
- Έξω
Ουφφφφ. Γκασμάς. Δεν καταλάβαινε Χριστό. Τι τα θέλω κι εγώ γαμώ την καλοψυχία μου μέσα να πάω να δω αν ενοχλεί η μηχανή μη χέσω. Ρούφα τώρα δέσποτα.

Αναγκάζομαι που λέτε να πάω να βγάλω τη μηχανή έξω. Με χίλια μύρια παρακάλια και αρχίζοντας μανούρα, ένας λιμενικός με καθησυχάζει ότι θα τη βάλει τη μηχανή μέσα στο τέλος απλά να μην κάνω φασαρία. Πείθομαι κι εγώ ως ευκολόπιστος και φιλήσυχος πολίτης για να μην του γαμήσω τα πέταλα.

Εκεί που περιμένω λοιπόν στον λιμένα της Χίου να δω εξέλιξη, γίνεται της ψιλοπουτάνας. Καμιά 50ρια φαντάρια έχουν πάρει άδεια τελευταία στιγμή και δεν τους αφήνουν να γυρίσουν στην ζέστη θαλπωρή του πατρικού τους σπιτιού. Φωνές, σειρήνες, επεισόδια συνθέτουν όλο το σκηνικό. Εγώ έχω μια περίεργη ηρεμία. Η φίλη μου η Σοφία παρακολουθεί από την κουπαστή τα τεκταινόμενα. Μου κάνει νόημα ''τι συμβαίνει'' κι εγώ της απαντώ ''ολα ΟΚ''. Οκ είν το μάτι σου χαλβά. Με κίνηση Cobe Bryant οι λοστρόμοι λύνουν τους κάβους, ενώ η μπουκαπόρτα αρχίζει να ανεβαίνει.. Τι να κάνω? Ποιόν να βαρέσω? Ποιόν να δαγκώσω? Να βάλω μπρος τη μηχανή, να πάρω φόρα κάνοντας άλμα αλα Ντιουκς και να πηδήξω στο κατάστρωμα ή να κοπανήσω τον πρώτο λιμενικό που θα βρω μπροστά μου? Τρομερό το δίλημμα. Δεν έκανα τίποτα από τα 2 γιατί δεν είχα πάνω μου το τσαντάκι με το πορτοφόλι, το κινητό μου και τα υπόλοιπα είδη πρώτης ανάγκης. Κοιτάζω τη Σοφία που κάνει τη σοφή κίνηση να τρέξει στα πράγματα να πάρει το τσαντάκι μου. Χώνει μέσα ένα 20 ευρό και ενώ το πλοίο απομακρύνεται, εκσφενδονίζει το τσαντάκι από τον 3ο όροφο του ''Θεόφιλος''. Θεός φυλάξει. Σαν σκηνή από αμερικάνική ταινία, βλέπω το τσαντί να πλησιάζει στο έδαφος και με πισωπλάγια βήματα, σαν αμυντικός των New England Patriots, μπλοκάρω το πεπόνι, εεεμ το τσαντόνι. Το Σόφη πάνω έχει πάθει παράκρουση και θέλει να πλακώσει τον καπετάνιο στο ξύλο. Εγώ με το που έχω πιάσει την τσάντα, μπουκάρω στον όχλο με τα φαντάρια και αρχίζω τα γαμοσταυρίδια. Γίνεται της πόπης, ένα αλαλούμ άνευ προηγουμένου αλλά το αποτέλεσμα δεν θα άλλαζε. Θα έμενα στη Χίο. ΔυστυΧΙο μου.....

 Πέστε μου τώρα εσείς πως θα αισθανόσασταν στη θέση μου? Μονάχος στη Χίο, βαθιά νυχτωμένος, σκοπός και ελπίδα καμιά. Με 20 ευρώ, που δεν φτάνει όχι για εισιτήριο, αλλά ούτε για τσίχλες, χωρίς δωμάτιο, με τις βαλίτσες μου να ταξιδεύουν για Αθήνα και το love να περιμένει να γυρίσω. Σου γυρίζει το μάτι ναι η όχι? Και μετά σου λένε πως γίνονται τα εγκλήματα. Έχω πάθει ζαβαρακατρανέμια. Θα γίνει φονικό Μπάμπη μου. Δεν θυμάμαι καν τι έλεγα στους λιμενικούς, οι οποίοι θέλουν να ηρεμήσω και να πάμε στο λιμεναρχείο για να βρούμε μια λύση. Τι να ηρεμήσω ρε. Ποιά λύση ρε. Μία είναι η λύση, δώστε μου ένα τρίφυλλο γεμάτο με χασίσι. Με τα πολλά τελικά πείθομαι να πάω, γιατί ένας λευκοντυμένος μου σφύριξε, ότι έχει κι άλλο πλοίο σε κάνα δυο ώρες. Ε έρχομαι λίγο στα λογικά μου και ακολουθώ. Πάμε λιμεναρχείο.

Από την επεισοδιακή, μη απόβαση του Ελληνικού στρατού στο πλοίο, τοπικά κανάλια έχουν μυριστεί θέμα και έχουν σκάσει συν γυναιξί και τέκνοις. Η χαρά του ντόπιου ρεπόρτερ. Έχει παρακολουθήσει όλο το σκηνικό και ακολουθεί κι αυτός όλον το συρφετό προς το λιμεναρχείο. Εκεί καταγράφει με κάμερα τον παρακάτω διάλογο, σχεδόν μονόλογο με τον αρχιλιμενάρχη:
- Ρε πάτε καλά ρε. Ρε τι ειν αυτά που κάνετε? Θα τρελαθούμε τελείως? Πάτε και βγάζετε ανθρώπους από το πλοίο ρε? Χωρίς τα πράγματά τους ρε? Κι εμένα τη βαλίτσα μου που έχω 20000 ευρώ μέσα (ναι καλά) ποιος θα μου τα πληρώσει άμα τα χάσω εεεεεεεεε? Μου ΛΕΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ (ουρλιαχτό σε Μι ματζόρε, τελευταία οκτάβα δεξιά)
- Ηρεμήστε κύριε, θα πάρουμε τηλέφωνο να σας τη φυλάξουν τη βαλίτσα σας.
- Σιγά μη μου ετοιμάσουν και Νέσκουικ Φραπέ ρε, που θα τη φυλάξουν. Να πάρεις τηλέφωνο να τους φυλάξει αυτούς ο Θεός πες τους
- Μα τι λέτε κύριε. Σας παρακαλώ. Όλα θα τακτοποιηθούν
- Τι θα τακτοποιηθεί κύριε Ναύαρχε, πως θα φύγω εγώ από δώ μου λέτε χωρίς λεφτά? Μήπως θα με χαρτζιλικώσετε κιόλας? Πέστε μου τι να κάνω κύριε υποπτέραρχε μου. Να πιάσω καμιά δουλειά να βγάλω λεφτά? Ψάχνει κανένας DJ σήμερα το βράδυ? Δεν έχω και τα δισκάκια μου γαμώ την καταδίκη μου.
- Θα τα βρούμε κύριε μου. Θα σας βάλουμε δωρεάν στο επόμενο πλοίο μην ανησυχείτε.
- Και πότε είναι το επόμενο?
- Εχμ να ξέρετε έρχεται ένα τώρα σε 1 ώρα αλλά είναι φούλ και αυτό. Δυστυχώς πρέπει να περιμένετε μέχρι το πρωί τον Άγιο Ραφαήλ.
- Α δεν ξέρω κανόνισε να μπώ μέσα μην δούμε τον Άγιο Ραφαήλ παρέα όλοι μαζί.
- Θα προσπαθήσω. Δεν το υπόσχομαι αλλά θα προσπαθήσω....

Τα νεύρα μου τσατάλια. Δεν ξέρω αν έχω βγει απ τα ρούχα μου περισσότερο από εκείνη τη φορά. Κοιτάζομαι συνέχεια να δω αν είμαι γυμνός. Και να και το κερασάκι στην τούρτα όπου ο δαιμόνιος Χιώτης ρεπόρτερ με το μικρόφωνο στο χέρι με προτρέπει να κάνω μια δήλωση. Και βέβαια αγαπητέ. Δήλωση δεν θα κάνω?.
 
- ΝΑ ΠΑ ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ ΡΕ, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ....

Αφήνω τα πράγματα στο λιμεναρχείο και πάω να κάνω μια βόλτα μπας και συνέλθω. Σε λίγη ώρα το πλοίο νο 2 έχει δέσει κι αυτό. Νέα επεισόδια εκτυλίσσονται στην προβλήτα, αλλά δεν μου χε μείνει κουράγιο να εμπλακώ. Έχω αποδεχτεί τη μοίρα μου. Απογοητευμένος, αποκαμωμένος και αποβλακωμένος, καπνίζω ένα τσιγάρο στα σκαλάκια του κτιρίου.
Περνάει καμιά ώρα και λίγο πιο ήρεμος επιστρέφω στο λιμεναρχείο. Τα τυπάκια εκεί περιμένουν round 2 αλλά ο Balboa τους απογοητεύει και κάθεται ήσυχος στη γωνία του. Μετά από λίγο πιάνουμε και την κουβέντα. Από που είσαι μπλα μπλα μπλα, α κι εσύ, έχω ένα φίλο, μπλα μπλα μπλα και για να μην σας κουράσω άλλο ψήνω τους 2 λιμενάρχες να με ξεναγήσουν στην νυχτερινή Χίο...:Ρ
Λεφτά παίζουν μόνο για σουβλάκια αλλά οι παλίκαροι λιμενάρχες προσφέρονται να κεράσουν ότι πιώ. Ε δεν με ξέρανε τα παιδιά. Με πάνε λοιπόν σ ένα σκυλε λιμανίσιο μπαρ, όπου τελικά το κλείνουμε μετά από και γω δεν ξέρω πόσες τεκίλες. Σε κατάσταση σαύρας λοιπόν κι ενώ η ώρα πλησιάζει 6, φεύγω σφαίρα για το πρακτορείο, όπου θα μου έβγαζαν το εισιτήριο.
Όπως τα δεκατριάχρονα που περιμένουν να ανοίξουν οι πόρτες σε συναυλία της Madonna, έτσι κι εγώ έχω στηθεί απ όξω και περιμένω τον πράκτορα. Ο Πράκτωρ τελικά μου την κάνει από άλλη πόρτα σαν άλλος
007 και αιφνιδιαστικά ανοίγει από μέσα αυτήν που είχα γείρει. Ωπα της. Ισωμα. Με το που καταλαβαίνω ότι άνοιξε το πρακτορείο, μπουκάρω αστραπιαία και φωνάζω:
- ΤΟ ΕΙΣΗΤΗΡΙΟ ΜΟΥ, ΤΩΡΑ!!!!

Έντρομος ο πράκτωρ μου το βγάζει. Εκεί ησύχασα. Δεν θα μπορούσε τίποτα πια να με κρατήσει εδώ. Ένα πρόβλημα μόνο υπήρχε. Το πλοίο έφευγε 8 το απόγευμα. Τι κάνεις λοιπόν 14 ώρες στη Χίο? Ε τι να κάνεις? Τον τουρίστα. Τα παμε οι Διδυμάρες μπορούν να γυρίσουν αυτόματα, μια άσχημη κατάσταση καπάκι προς όφελος τους. Έτσι λοιπόν είπα να γνωρίσω τις χαρές του όμορφου αυτού νησιού μη χέσω. Αλλά πρώτα έπρεπε να κοιμηθώ. Τι να κάνω λοιπόν είχε ξημερώσει για τα καλά. Παίρνω την μηχανή και ξεκινάω στ άγνωστο με βάρκα την ελπίδα να βρώ την πρώτη παραλία που θα συναντήσω και να αράξω εκεί. Και να τη πετιέται. Στα 5 χιλιόμετρα ήταν εκεί και με περίμενε η αγαπημένη μου παραλία με την ξαπλώστρα. Παρκάρω και φεύγω σφαίρα. Αποθέτω πράγματα, βγάζω μπλουζάκι κι αράζω, Τον καφέ μου παρακαλώ. Πίνω δυό γουλιές και αααααααχ η απόλαυση. Ερημιά η παραλία στις 9 το πρωί και μου μπαίνει και η ιδέα να ρίξω και μια βουτιά με το βρακί μιας και μετά από 18 ώρες ιδρωκοπανήματος μια μπίχλα άλφα την είχα μαζέψει. Τσαπ, νταπ, ντουκ, μπλουμ και μέσα. Αααααααααχχχ. Τέλεια. Ετσι ρε. Greek Summer. Γυρίζω ξαπλώστρα φοράω και τη βερμούδα μου πάλι και η ώρα για ύπνο έφτασε. 

Η μέρα ήταν Δευτέρα και δεν σας ανέφερα μέχρι εδώ ότι υποτίθεται ότι θα ήμουν και στην δουλειά. Ε δεν το θεώρησα σημαντικό...:Ρ  Και μετά από αυτό εδώ που τα λέμε, ποιά δουλειά, εντάξει. Θα φάω ένα κράξιμο, αλλά ήταν υπεράνω των δυνατοτήτων μου. Θα τους εξηγούσα. Ευτυχώς όμως δεν χρειάστηκε. Γιατί? Γιατί κατά τις μία το μεσημέρι τα κανάλια είχαν αρχίσει και παίζανε ειδήσεις. Και ποιός σκάει πρώτη είδηση, αλλόφρων να ρίχνει μπινελίκια στο λιμάνι της Χίου? Ποιοοοοοος? Εγωωωωωωωωω. Που στάθηκα μπροστά σου και είπα όλα δικά σου, σ αγαπώ. Άσχετο. Έγινα πρωτοσέλιδο. Είναι αυτά τα γαμημένα τα 15 λεπτά δημοσιότητας που σου αντιστοιχούν τελικά και μένα μου έκατσαν σ αυτήν την περίπτωση. Πάλι καλά γιατί αν ξέφευγα άλλο λίγο θα είχα δημοσιότητα για φόνο. Αρχίζουν λοιπόν και χτυπάνε τηλέφωνα από παντού. Μανάδες, φίλοι, συγγενείς, κοπέλες που χαν να με πάρουν 345 χρόνια τηλέφωνο. Όλοι. Τι έγινε, αν είμαι καλά κλπ κλπ. Νιώθω ότι είμαι τουλάχιστον ο Σάκης και το κιν δεν σταματάει να χτυπά. Τελικά είδατε, μέχρι και αρνητική η δημοσιότητα, δεν παύει να είναι δημοσιότητα. Σοφόν.  

Το ευτυχές λοιπόν ήταν, ότι και τ αφεντικά μου είδαν την είδηση και έτσι δεν είχαμε γκρίνιες κτλπ. Κατάλαβαν. Ε δεν θα μπορούσα και άλλες. Η ώρες περάσαν λοιπόν, πήγα και για καφεδάκι μετά, βρήκα και κάτι παλαιούς συμμαθητάς όπου ταξιδεύαμε μαζί και τελικά όλα καλά. Όλα? Ε όχι κι όλα. Είχα κι ένα θέμα αν ενθυμίστε που με αφορμή αυτό συνέβησαν όλα αυτά τα κουλά. Το θέμα/νιαου/afrodite/πρόσωπο λοιπόν όλο αυτό το διάστημα δεν τα πολυσήκωνε τα τηλέφωνα και όταν τα σήκωνε τα Παναγιωτάκια Μου και όλα γενικά τα Μου είχαν κοπεί. Την ψιλοσακουλεύτηκα τη δουλειά που λέτε αλλά εκείνες τις ώρες είχα άλλα προβλήματα να ασχοληθώ. Και είπα. Θα γυρίσω πίσω και τότε πια θα καθαρίσω. Ε και τελικά ο Οδυσσέας έφτασε, μετά από όλη αυτήν την ταλαιπωρία, στην Ιθάκη. 

Και που ναι η Πηνελόπη οεο?
Μήπως με περίμενε στο λιμάνι?
Μπά.
Μήπως με περίμενε σπίτι που μου χε φτιάξει Ιμαμ Μπαιλντι?
Μπα.
Μήπως είχε κόψει τις φλέβες τις μην αντέχοντας την απουσία μου?
Μπα Μπα Μπα.
Ψιλοαδιάφορη εν ολίγοις η κατάσταση κι εγώ ξαναμπαίνω στο τριπάκι κυνήγι. Καταλαβαίνετε λοιπόν αγαπητοί τι είχα τραβήξει όλους αυτούς τους μήνες. Το παρακάτω απόσπασμα περιγράφει απόλυτα την κατάσταση:


Ήθελα να με θέλεις. Εγώ σε ήθελα κι εσύ έκανες πως με θέλεις ενώ δεν ήθελες. Κι ήθελες να σε θέλω. Κι εγώ σε ήθελα αλλά μετά κατάλαβα ότι τελικά δεν ήθελες. Και είπα αφού δεν με θέλεις εγώ γιατί να σε θέλω? Και δεν ήθελα να σε θέλω. Εσύ όμως είδες ότι σταμάτησα να σε θέλω και άρχισες να με θέλεις ενώ εγώ δεν σε ήθελα. Και σκέφτηκα, τώρα γιατί να με θέλεις ενώ δεν με ήθελες. Μήπως κάνεις πάλι ότι με θέλεις ή τελικά με θέλεις? Κι αν με θέλεις στ αλήθεια πως θέλεις να ξέρω αν σε λίγο καιρό δεν θα θέλεις και θα κάνεις ότι με θέλεις? Κι εγώ τώρα που δεν θέλω πως να αρχίσω να σε θέλω ενώ νιώθω ότι δεν θέλω? Θα θελα να ξερα τι γίνεται. Με θέλεις δεν θέλω, δεν θέλεις σε θέλω, τελείως μπουρδέλο.

Όπως τα λέγαμε. Γαμήστε τα κι αφήστε τα. Και κάπου εδώ το love story φτάνει στο τέλος του. Επειδή όμως κάθε πιασάρικη  ιστορία οφείλει να έχει κι ένα happy end κι εγώ έτσι θα κλείσω την μικρή (!) αυτή ιστορία. Με happy end.

Ο παραλογισμός που λέτε λοιπόν συνεχίστηκε για άλλους 2 μήνες. Πως άντεξες ρε κακομοίρη θα αναρωτιέστε. Ε μα με όλα αυτά που τράβηξα αγαπητοί αν το παρατούσα, θα ήταν κρίμα απ τον Θεό. Και εκτός αυτού, έχω αντιληφθεί ότι η βενζίνα στο ντεπόζιτο που λέγαμε  μέρα με την μέρα είχε και περισσότερες σταγόνες. Και μετά από τόσο χρόνο που πέρασε είχε σχεδόν γεμίσει. Και τελικά με το ρεζερβουάρ γεμάτο, το μόνο που απέμενε ήταν, αυτός που διάλεξες για συνεπιβάτη σου, να αποφασίσει να σε ακολουθήσει στο ταξίδι που σχεδίασες. Και κάποια μέρα τελικά το πήρε απόφαση. Κι έτσι ξεκίνησε ένα ταξίδι που κράτησε 5 χρόνια και που είχε μέσα όλα τα συστατικά. Όμορφα κι άσχημα, γλυκά και πικρά, έντονα και ήρεμα. Τα πάντα. Πάνω από όλα όμως είχε κάτι πιο σημαντικό και αυτό ήταν που κράτησα στο τέλος. Γνώση. Γνώση για καταστάσεις, για όνειρα, για όλους όσους συνάντησες και γνώρισες, μα πάνω απ όλα γνώση για σένα. Και τώρα μετά από τόσα χρόνια σκέφτομαι καμιά φορά όλη αυτή την περιπέτεια και αναρωτιέμαι. Άξιζε τελικά τον κόπο? Άξιζε τελικά το ταξίδι? Δεν θα απαντήσω εγώ. Το έχουν κάνει άλλοι για μένα. Πρίν από χρόνια...





Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...