Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΜΑΤΣ. ΑΓΑΠΗ ΕΧΟΥΜΕ ΜΠΥΡΕΣ?

Και είναι Τετάρτη. Και ο Γαύρος παίζει τον υπέρ πάντων αγώνα στο Τσού Λού. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια έχει φορέσει η ομάδα τα μακρυμάνικα και πάει για φουλ πρόκριση στους 8. Στο μυαλό σου κόβουν βόλτες τα διάφορα περιπαικτικά σχόλια των φίλων βάζελων, χανουμιών, βούλγαρων και λοιπών ομαδίσκων από προηγούμενες αποτυχημένες χρονιές και αισθάνεσαι ότι πλέον ήρθε η ώρα να τους πεις να κάτσουν αναπαυτικά στον καναπέ τους. Τι ωραία. Εσύ θα κάτσεις άραγε?


Και γιατί να μην κάτσεις? Έχεις αγοράσει καναπεδάρα από τα ΙΚΕΑ με σουπερ Swedish σταιλινγκ πλας 852 υποπόδια, τσεπάκια, πορτάκια, σκατάκια, προσκολλημένα πάνω στο έπιπλο. Επίσης τραπεζάκι με άλλες 852 πίπες του στυλ, μου ρθε να κόψω τα νύχια μου στο σαλόνι γιατί να μην έχει το τραπεζάκι ενσωματωμένο νυχοκόπτη και άλλα πολλά αλμυρά που έχει ανακαλύψει ο Σουηδός σχεδιαστής γιατί σκέφτηκε ότι μπορεί να σου φανούν χρήσιμα την ώρα που τα ξύνεις μπροστά στην TV. Τέλος πάντων να μην σας ζαλίζω τα παπάρια με λογοτεχνικές μαλακίες έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για τη σέντρα.

Ωωωω. Τι να κάνουμε. Να καλέσουμε και τους κάφρους φίλους μας να κάνουμε μπούγιο. Ααααα να φέρουμε κι έναν βάζελο μέσα και καλά να δούμε πολιτισμένα το μάτς ως αντικειμενικοί φίλαθλοι. Η ατυχής περίπτωση είναι όταν έχεις φέρει το βάζελο να δείτε Ολυμπιακός - Παναθηναικός. Εκεί ο πολιτισμός διακόπτεται τη στιγμή του γκόλ όπου τα κωλοδάχτυλα πάνε σύννεφο και καταλαβαίνει ο φίλος Πανάθας ότι τον έφερες για live καζούρα. Ατύχησες αγαπητέ. Βέβαια το σκηνικό μπορεί να σου γυρίσει και τούμπαλιν όπου έχεις φάει το 0-2 στο 20λεπτο και το πράσινο σκουλήκι πνιχτογελάει ως άλλος Σακελλαρόπουλος. Επειδή όμως παίζει εκτός έδρας προσπαθεί να κρύψει τη χαρά του πετώντας ατάκες της μορφής: ''Ε σας αδίκησε τώρα, το πρώτο γκολ ήταν 4 εκατοστά οφσάιντ'' και διάφορα τέτοια  Αλλά φαίνεσαι απ τη φάτσα φίλε βάζελε. Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί...


Δε γαμείς όμως. Μες το παιχνίδι είναι αυτά, αρκεί να επικρατεί ψυχραιμία. Λοιπόν. Να οργανωθούμε. Τι θα χρειαστούμε: 
1) Κατάλογο από σουβλατζίδικο δοκιμασμένο. Ε βέβαια. Και να τα φέρνει γρήγορα ε. Όχι στο 85. Να χουμε την αγωνία μας να ουμ να κρυώσουν και τα σουβλάκια? Ε όχι. 
2) Μπυρόνια βεβαίως. Μια εξάδα κατάψυξη και οι υπόλοιπες να παίζουν μπάλα παντού μέσα στο ψυγείο. Δίπλα στο Βιτάμ, πάνω από τις ντομάτες, ανάμεσα στο Μίλκο και τον χυμό αχλάδι, όπου χωράνε. Βάλε και στις αυγοθήκες.
3) Κινητό. Απαραιτήτως. Γιατί η επικοινωνία με εξωθεσμικούς παράγοντες είναι δεδομένη. Δεν πρέπει να ακούσει το καντήλι του ο ξάδερφος που χαιρόταν με το 0-1 όταν ισοφαρίσεις? Έλα ξα, σου ρχεται και το δεύτερο. Πιάσε κινητό.
Αυτά τα βασικά. Προαιρετικώς μπορείς να έχεις και Playstation με το Pro μέσα για ένα ματσάκιον στο ημίχρονο, Laptop με στοίχημα live για διπλές αγωνίες και για πολύ καμένους, φανέλα και κασκόλ της ομαδάρας μαζί με καπνογόνα, καραμπίνες, Καλάσνικοφ και άλλα πολλά. αναλόγως την όρεξη των παρευρισκομένων.
Αυτά είναι τα παρελκόμενα. Εδώ όμως πρέπει να αναφερθούμε και στον παράγοντα Χ όπου αυτός είναι το ασθενές φύλο. Τι γίνεται λοιπόν μ αυτό? Οι περιπτώσεις αντιμετώπισης εξαρτώνται πάντα από το ενδιαφέρον που έχει ο Χ για το αντικείμενο. Έχουμε και λέμε λοιπόν.


Περίπτωση Α+ όπου η αγαπουλίτσα είναι fun της ομάδος και σου οργανώνει αυτή όλο το συνέδριο με τους κάφρους και συμμετέχει στα μπινελίκι και στους πανηγυρισμούς. Too good to be true. Αλλά συμβαίνει, ιδίως τα τελευταία χρόνια και μετά το 2004 όπου οι γυναίκες έμαθαν τι είναι το οφσάιντ.

Περίπτωση Α- όπου ναι μεν η αγαπουλίτσα likes football αλλά είναι οπαδός του μισητού εχθρού. Αυτή είναι και η πιο δύσκολη περίπτωση γιατί καλύτερα να μην ασχολούνταν καθόλου παρά να μην μπορείς να την μπινελικώσεις. Αν τολμήσεις πρόσεχε γιατί μετά η παντόφλα θα πέσει σύννεφο.

Περίπτωση Β όπου το μωρουλίνι βλέπει χόρτο και βγάζει σπυριά. Τι να κάνεις τώρα. Εδώ χρειάζεται διπλωματία. Συνήθως γίνεσαι ανησυχητικά γλυκός από το Σάββατο το απόγευμα καθώς αρχίζεις τις υποσχέσεις για εκδρομές χαράματα Κυριακής, αγορά εισιτηρίων στο σινεμά για να δείτε την τελευταία  μπαρούφα shopping love κομεντι με τη Σαρα Τζεσικα Παρκερ και διάφορα τέτοια παρεμφερή. Σε περίπτωση παντρεμένων το σινεμά μεταφράζεται σε διήμερο σε Spa και η εκδρομή σε τραπέζωμα στο σπίτι των πεθερικών.

Περίπτωση Γ όπου η ζουζουνίτσα, αδιαφορεί πλήρως για το αντικείμενο σ αφήνει στην ησυχία σου και κανονίζει έξοδο με φίλες της. Εδώ έχουμε ένα θέμα προς συζήτησιν γιατί παλαιότερα, όταν ο Γαύρος δεν έκανε σεφτέ στο Τσου Λού κι είχαμε Βάζελο κάθε Τετάρτη, αν έβγαινες έξω το βράδυ, παντού γυναίκες. Ύποπτη για κέρατο η περίπτωση. Φτου φτου, μακριά από μας.


Πάνω κάτω λοιπόν παίδες αυτές είναι οι παρατηρήσεις που έχω επισημάνει όταν βλέπω ματς στην τηλεόραση ως γνήσιος τηλεχούλιγκαν. Μια χαρά περνάω στο σαλονάκι μου που λέτε με τα φιλαράκια μου και στην τελική άμα με πιάσει και καμιά φανατίλα, ανάβω κι ένα καπνογόνο στη βεράντα άμα γουστάρω. Ναι γιατί με το γήπεδο πλέον δεν το χω. Η δουλειά μου μυρίζει πολύ καφρίλα  Προτιμώ να μυρίζω τα σουβλάκια απλωμένα στο σαλόνι με το χέρι να κρατάει παγωμένο το μπυρόνι. Και πάμε να τους πατήσουμε ρε Τζιμπούραρε...


Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

ΓΑΜΑΤΕ ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ

Λοιπόν αγαπητοί. Επειδή τα μεγαλύτερα μυαλά αυτής της χώρας τα έχουν στην απ όξω, αποφάσισα να μην περιμένω να με εκαλέσουν για να λύσω το πρόβλημα του χρέους. Έτσι σκέφτηκα να το καταθέσω εδώ στο ταπεινόν blog μου, σαν μια προσφορά για την πατρίδα. Δεν θέλω αγάλματα, ούτε να ονομάσετε τη Σταδίου, οδός Laburdius. Θα παραμείνω ταπεινός μέχρι εσχάτων. Ετσι ξηγιούνται οι μετριόφρονες. Έχουμε και λέμε λοιπόν. 




Είμαστε 11 κατομυρια νοματαίοι και χρωστάμε 300 δισεκατομμύρια. Τι κάνομεν? Λύσις πρώτη. Παίρνουμε ένα χοντρό σκοινί και απαγχονιζόμαστε στα μπαλκόνια μας. Αλλά όχι δεν συμφέρει. Πολύ σχοινί. Λύσις δεύτερη. Αγγίζουμε όλοι ταυτόχρονα γυμνά καλώδια στις 8 το βράδυ την 1η Μάρτη του 2012. Χμ πάλι όχι. Πολύ ρεύμα. Λύσις τρίτη. Γεμίζουμε τη μπανιέρα μας, δένουμε ένα βαράκι 10κιλο στο σβέρκο και βουτάμε. Μπα. Πολύ νερό. Τι γίνεται ρε πούστη μου, μέχρι και για να πεθάνεις κοστίζει. Χέσε μέσα. Αλλά εντάξει το γάμησα το θέμα. Ας σοβαρευτώ λίγο γιατί έχω πραγματικά τρομερή λύση.


Με πολύ πρόχειρους υπολογισμούς λοιπόν αν μας βάλω ισοτίμως όλους να συμμετέχομεν εις το αυτο αίσχος, η λυπητερή έρχεται 27,227 χιλιάδας ευρώ το κεφάλι περίπου. Τίποτα. Ούτε μια BMW Coupe X1. Που σημαίνει ότι για να ξεχρεώσουμε θα πλερω για 6-7 χρονάκια από 300 έκαστον μήνα χωρίς να αγγίξομεν το γκάζι. Όπως τα βλέπω μάλλον θα το ανοίξομεν. Αλλά ας αφήσουμε τα θανατικά σενάρια.




Με πολύ μπακαλίστικους υπολογισμούς λοιπόν αν πούμε ότι από τα 11 μύρια τα 5 μόνο συμμετέχουν ενεργά δηλαδή δουλεύουν, πως θα γίνει η μοιρασά του χρέους? Έχουμε και 1 μύριο άνεργους και 1 μύριο συνταξιούχους. Άρα μείναν άλλα 4 μύρια που φτιάχνουν μουσακά στο σπίτι. Ρε πούστη, είμαστε νοικοκυραίοι δεν μπορείς να πεις. Άρα το χρέος μοιράζεται στα υπόλοιπα 7 μύρια. Δηλαδή...3/98*6-9+9+5674= 42,857.
Καλά πάμε. Το BMW έγινε Cayenne

Από αυτά λοιπόν τα 7 μύρια τα 5 είναι γραμμένα σε IKA ΣΥΚΑ ΜΙΚΑ ΤΙΚΑ. Ο μέσος όρος μισθού είναι λέει 1300 ευρά. Από το 1 μύριο συνταξιούχων η μέση σύνταξη είναι 600 ευρά. Από το 1 μύριο ανέργους ο μέσος όρος επιδόματος ανέργου είναι 400 ευρά. Και από τα υπόλοιπα 4 εκατομμύρια είπαμε ο μέσος όρος τους είναι μισό αρχίδι.





Τι γίνεται λοιπόν. Για να μην σας εμπλέξω με την άλγεβρα κι επειδή κι εγώ βαριέμαι ας πούμε ότι ο καθένας από μας χρωστάει περίπου τους μισθούς, τη σύνταξη, το επίδομα ή το αρχίδι μιας χρονιάς. Αυτό πως το διαχειριζόμαστε? Δεν είναι τίποτα αγαπητοί φίλοι. Μετά το κούρεμα του χρέους και σε 8 χρόνια από σημερα, άκουσα ότι θα είμαστε σε θέση να χρωστάμε μόνο το 120% του ΑΕΠ. Τι καλά!
Με τα σημερινά δεδομένα λοιπόν αν παραμείνουν σταθερά και με την προϋπόθεση ότι το 2020 θα αρχίσουμε να έχουμε περισσότερα έσοδα από έξοδα, θα αρχίσουμε από το ευτυχές αυτό έτος να μειώνουμε σιγά σιγά το χρέος. Τι λε ρε παιδί μου. Δηλαδή in the year 2525 θα είμαστε τζετ. Μαλακίες. Εδώ λοιπόν έρχεται η επαναστατική λύση που προτείνω. 




Σύμφωνα με τους μέσους όρους για να γίνει βιώσιμο το χρέος και σύντομα, θα πρέπει να συμβεί ένα απ τα 3 παρακάτω σενάρια. 
Το Πρώτο είναι να αυξηθούν οι μισθοί οι συντάξεις κτλπ και να παραμείνουν σταθερές οι τιμές (αχαχααχχαχαχααχχααχαχχα ) 
Το Δεύτερον είναι να μείνουν σταθεροί οι μισθοί και οι τιμές και να μειωθεί το χρέος (ΑΧΑΧΑΑΧΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ) και τρίτον να μεγαλώσει ο συντελεστής  ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ. Ναι φίλοι μου. Αυτό δεν το χει σκεφτεί κανείς. Γιατί άλλο είναι να μοιράζεις 300 δις χρέος σε 11 μύρια και άλλο σε 22 εκατομμύρια έτσι δεν είναι. Άρα? 


Αρά αγαπητοί αναγνώσται μου η  λύση είναι να βρούμε ο καθένας ένα ταίρι, να κλειστούμε στο σπίτι και να εξαφανίσουμε μαζί με την υπογεννητικότητα και το χρέος. Ε βέβαια. Βλέπετε εσείς πιο εύκολη, οικονομική και απολαυστική λύση?  Και μην μου πείτε ότι σας χάλασε? Γιούργια στα κουλούρια λοιπόν και.... γαμάτε γιατί χανόμαστε....:Ρ



Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

ΣΚΥΛΙΣΙΑ ΖΩΗ

Πριν από 10 περίπου χρόνια μου έφεραν τον Τζάκ. Ήταν ένας κούταβος χοντρός που τον ανακάλυψε ο αδερφός μου με μια φίλη μου την Ελένη παραμονή Χριστουγέννων δίπλα σ ένα κάδο με σκουπίδια. Τον μαζέψανε και μου τον φέρανε για παρέα στο δωματιάκι-εργαστήριο που είχα τότε. Επηρεασμένος από προηγούμενη εμπειρία κατοχής σκύλου και ξέροντας ότι δεν θα μπορούσα να τον προσέχω όσο θα έπρεπε ήμουν περίπου αρνητικός. Να μην φλυαρήσω άλλο τελικά τον κρατήσαμε υπό την προυπόθεση ότι θα συμμετείχαμε όλοι στην φροντίδα του και θα μπορούσαμε να του δώσουμε και μια υποτυπώδη ελευθερία εκτός από τα αυτονόητα που είναι η τροφή και η στέγη. Αλλιώς δεν έπαιζε. Και τώρα ο Τζάκ έχει γίνει ένα γουρούνι που τρώει μια αγελάδα για πρωινό. Παρεμπιπτόντως να πω ότι εγώ δεν τον είχα βγάλει Τζακ αλλά Ζακ, ως πιο αριστοκρατικό αλλά ένεκα που τα παιδιά της γειτονιάς μου στον Ταύρο το αριστοκρατικό δεν το χαν και πολύ, αποφάσισαν να τον λένε Τζακ. Ε το πήρα κι εγώ απόφαση, ότι τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους. Α ρε Τζακούλη σε καταδίκασαν να μείνεις κοπρίτης με πιστοποιητικό γεννήσεως.




Με αφορμή αυτό το τελευταίο επίσης δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους με τον διαχωρισμό που κάνουν στα σκυλάκια που τα χαρακτηρίζουν άλλα ως κοπρίτες και άλλα ως ράτσα. Ρατσισμός έτσι? Με την ίδια λογική τότε αν το παραλληλίσω με τους ανθρώπους, μια φίλη μου που η μαμά της είναι από Άγιο Δομίνικο, ο μπαμπάς της από το Ρίο, ο παππούς της Ελληνας με ρίζες από Αίγυπτο θα έπρεπε να την αποκαλούμε σούπερ μπάσταρδο. Ισα ισα όμως όσοι τη βλέπουν τους τρέχουν τα σάλια σαν Ροντβαιλερ. Εκεί ο διαχωρισμός όμως δεν ισχύει για τους fuckin bastards γιατί η φίλη μου είναι μελαμψή με σούπερ βυζιά ασχέτως αν δεν έχει σταθερή ράτσα. Ημίμετρα στα ημίαιμα.




Βλέπω ένα αδέσποτο σκυλάκι λοιπόν προχτές στο δρόμο, Ταλαιπωρημένο, αδύνατο, βρεγμένο ως το κόκκαλο. Με κοίταζε φοβισμένο με τα μεγάλα του καστανά μάτια.
''Τι είναι ρε'' του φώναξα. Αμέσως με πλησίασε και άρχισε να κουνάει την ουρίτσα του γρήγορα και ανάμεσα απ τα σκέλια του. Το χάιδεψα, μπήκα μέσα στο μαγαζί που είχα τον  Τζακ και του κλεψα ένα κόκκαλο απ το πιάτο του, για να το δώσω στον επισκέπτη μας. Ο Τζακ στράβωσε που του πήρα το κόκκαλο αλλά δυστυχώς δεν μιλάει Ελληνικά για να μπορώ να του εξηγήσω τον όρο σκυλοαλληλεγγύη.




Το άρπαξε με τα δοντάκια του λοιπόν σε χρόνο DT  και εξαφανίστηκε αστραπιαία πίσω από κάτι αμάξια. Τον κοίταξα χαμογελώντας να χάνεται και σκέφτηκα ότι αυτό δεν ήταν απ τα ''τυχερά'' σκυλάκια όπως το δικό μου που κάποιος τελικά το μάζεψε και του πρόσφερε μια στέγη κι ένα πιάτο φαΐ.
Τώρα όμως που το συζητάμε, αλήθεια τελικά είναι τόσο τυχερά τα σκυλάκια που τα μαζεύεις απ το δρόμο? ΄Η μήπως τα τυχερά είναι αυτά που τριγυρνούν αλήτικα κι ελεύθερα στους δρόμους χωρίς να έχουν πάνω απ το κεφάλι τους κανέναν? Για να δούμε τι γίνεται.




Το έχω ξανασκεφτεί και παλαιότερα το γεγονός αυτό. Αν ήμουν σκύλος τελικά τι θα ήθελα? Να έχω ένα ζεστό σπίτι, εξασφαλισμένο φαγητό, περίθαλψη και φροντίδα κι ένα αφεντικό στο κεφάλι μου ή να είμαι αδέσποτος να με χτυπάει ο καιρός όπου με βρεί, εκτεθειμένος στις αρρώστιες  και τις κακουχίες, να ζητιανεύω φαγητό μέσα στην πόλη η να το ψάχνω χωμένος μέσα στα σκουπίδια και να τριγυρίζω στους δρόμους με κίνδυνο να με χτυπήσει οποιαδήποτε στιγμή κάποιο αυτοκίνητο?. Η επιλογή φαίνεται εύκολη έτσι δεν είναι? Φαίνεται εύκολη γιατί σκεφτόμαστε σαν άνθρωποι και όχι σαν σκύλοι.
Δεν υπήρξα σκύλος ποτέ για να μπορέσω να σας περιγράψω πως σκέφτεται ένας. Ίσως να γίνει και αυτό κάποτε αν ισχύει η θεωρία της μετεμψύχωσης. Θα μπω τότε στο blog να σας γράψω τις σκέψεις μου, αν και θα μου είναι δύσκολο να γράψω με την πατούσα στο πληκτρολόγιο...:Ρ




Αν κάνω μια προσπάθεια όμως διαπιστώνω πάντα υποθετικά ότι τα πράγματα βρίσκονται κάπου στη μέση. Ναι, θα ήταν πολύ ωραίο να έχω εξασφαλισμένη τροφή και στέγη καθώς και περίθαλψη για το υπόλοιπο της ζωής μου. Αν είμαι όμως δεμένος σε ένα μπαλκόνι καθ όλη τη διάρκεια αυτής, τι να το κάνω? Απ την άλλη ωραία η ελευθερία, να τριγυρίζω όπου γουστάρω να γκαστρώνω όποια σκυλίτσα θέλω κι όποτε θέλω χωρίς να αφήνω το αφεντικό μου να κανονίζει το πότε θα γουστάρει να πηδήξω, αλλά υπό συνθήκες πόλης κι όταν εμένα το στομάχι μου έχει φτάσει στα δάχτυλα και όταν το κρύο με έχει πετσοκόψει, την ελευθερία θα την έτρωγα ευχαρίστως με πατάτες στο φούρνο.




Αυτό που θέλω να τονίσω λοιπόν σχετίζεται άμεσα με την συμπεριφορά που θα έχει ο κάθε ένας από μας ως ιδιοκτήτης κατοικίδιου. Έτσι λοιπόν να πω ότι, αν αποφασίσεις κάποτε να έχεις ένα σκυλάκι θα πρέπει να γνωρίζεις ότι και αυτό έχει ψυχή. Μην είσαι τόσο παρτάκιας και το βλέπεις σαν εργαλείο για να γαληνεύει η δικιά σου ψυχή μόνο. Ένα σκυλάκι έχει την ανάγκη της ελευθερίας όσο την έχεις κι εσύ. Κι εσένα δεν θα σε χάλαγε να μείνεις αλυσοδεμένος για το υπόλοιπο της ζωής σου σ ένα στύλο? Κι αυτό χαλιέται που λες. Αν δεν μπορείς να το κάνεις, δώστο σε κάποιον που μπορεί. 




Έτσι που λέτε έχουν τα πράγματα κατά την άποψη μου. Τα σκυλάκια, τα γατάκια, τα πουλάκια και οτιδήποτε άλλο που οι λειτουργικές αλλά ιδίως ψυχικές εκάστοτε ανάγκες μας αρέσκονται, δεν χωράνε σε κλουβιά. Αν κάποιοι πιστεύουν ότι η ψυχή τους μαλακώνει με το να φυλακίζουν μια άλλη ελπίζω να αλλάξουν γνώμη μετά από αυτό. Οι αμετανόητοι ας προσέξουν μόνο μην τους κάτσει καμιά στραβή στην μετεμψύχωση και βρεθούν να γαβγίζουν μονάχοι σε καμιά ταράτσα. Γουφ?. (Μτφρ. Εντάξει?)



Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΥΔΡΟΧΟΟ

Δεν γράφω πολύ για ζώδια γιατί δεν ξέρω αν τα πιστεύω κατά βάθος. Αλλά τα γαμίδια είναι κι αυτά σαν τα φαντάσματα. Δεν πιστεύεις, δεν πιστεύεις και τσουπ μια ωραία νύχτα, να τος ο μπαμπούλας μπροστά σου. Και μετά γάμα τα.  Πας κι αγοράζεις μια πλεξούδα σκόρδα και το Άστρα και Όραμα. Άστα δικέ μου...

Τέλος πάντων πως μου ρθε να γράψω για ζώδια και ειδικά για τον Υδροχόο. Να σας πω. Ήρθε ο Φλεβάριος που λέτε που είναι και ο μήνας του εγκλήματος. Λόγω λοιπόν αυτού του κοινωνικού ξεκατινιασμού που ονομάζεται Facebook ξέρουμε να πούμε ανά πάσα στιγμή πότε ο καθ ένας από τους πεντακόσιους σαράντα φεύγα φίλους μας έχει ψυχοσωματικά, πότε έσπασε το νύχι του παράμεσου της η Γιώτα, με ποιόν γκόμενο χλιμιτζούριαζε χτες βράδυ η Αλέκα, ποιά έχασε ένα στρινγκ στην τουαλέτα του Τζίντζερ κλπ κλπ. Το πότε έχει γενέθλια θα μας ξέφευγε? Και κάθε μέρα εμφανίζεται ελοιπόν η πληροφορία πάνω δεξά στο παραθυράκιον των γενεθλίων. Δεν τολμάς να ξεχάσεις τίποτα πλέον. Σου λένε: Μα καλά δεν το είδες στο Facebook ότι γιόρταζα? Αδικαιολόγητος. Και μπαίνω και κάθε μέρα στο γαμίδι, γαμώ το άλλοθι μου μέσα.


Έτσι λοιπόν τον αγαπητό αυτό μήνα παρατήρησα, ότι έχουν γενέθλια τα άτομα με τα οποία είχα, έχω και μάλλον θα έχω ισχυρούς επικοινωνιακούς δεσμούς. Παρεμπιπτόντως είναι και ο πιο φεύγα μήνας, γιατί του καυλώνει κάθε τέσσερα χρόνια να προσθέτει και μια μέρα. Προβληματικός εξ αρχής. Αυτό εξηγεί μάλλον και το άντε γειά του ζωδίου. Και δεν είναι μόνο ότι βάζει και μια μέρα plus όποτε γουστάρει, είναι και αυτός που έχει τις πιο λίγες απ όλους. Όσο πιο λιγότεροι δηλαδή γεννηθούν αυτό το μήνα τόσο το καλύτερο. Τα άστρα μίλησαν.

Αλλά αρκετά τους έκραξα. Ήρθε η ώρα των θετικών. Τι να πω. Τους αγαπώ. Ήταν η μοίρα μου μάλλον να μπλέξω με τα παιδιά αυτά. Γεννηθείς και ο ίδιος από μητέρα Υδροχόα στον αστερισμό των Διδύμων, όλο αυτό έμοιαζε αναπόφευκτο. Το μπλέξιμο των καμένων. Κι όπως είχε πει κι ένας ωροσκοπικός αναλυτής οι περισσότεροι Υδροχόοι είναι στο ψυχιατρείο. Γιατί άραγε? Ω ρε φίλε. Κι εμένα με βλέπω σε ένα κελί διπλανό....


Ας ξεκινήσω όμως αυτό το ταξίδι αναφερόμενος στον σκόπελο των Υδροχόων την πολυαγαπημένη μου mother. Τι να πεις για τη μαμά. Καρτούν. Νομίζω ότι είναι το κατάλληλο άτομο για να έχεις μαζί σου σε ταξίδι με νταλίκα για Ντίσελντορφ. Μιλάει ακατάπαυστα, πετάγεται απ το ένα θέμα στο άλλο με απίστευτη ευκολία και έχει πάντα μια ιστορία που δεν την ξέρεις. Γελάει συνέχεια, δεν βαριέται ποτέ, αεικίνητη και ακούραστη. Εκτός από το αεικίνητο και το ακούραστο καταλαβαίνετε όσοι με ξέρετε και ειδικά όσοι ξέρετε και τη mother από που πήρα το επικοινωνιακό μου στοιχείο. Γονίδια...


Μετά λοιπόν από αυτό το σοκ, δεν ήταν δυνατόν η συνέχεια να μην ήταν και ανάλογη. Και άρχισα που λέτε να κάνω παρέα με τα κατεστραμμένα αυτά άτομα που γεννήθηκαν στο ζώδιον αυτό του αέρος. Καθόλου τυχαίο βεβαίως βεβαίως ότι κι εγώ ως Δίδυμος είμαι ζώδιο του αέρος, για τους μη γνωρίζοντες κι αν προσθέσουμε κι έναν Ζυγό στη μέση, το οποίο κενό το κάλυψε ο Daddy, καταλαβαίνετε ότι το θέμα του αέρα το εξαντλήσαμε. Δεν είναι οικογένεια αυτή. Είναι σαλάμι του αέρος...

Μετά λοιπόν από αυτή την ενδελεχή ενδοοικογενειακή ανάλυση, ο βοριάς που τ αρνάκια παγώνει, με πήρε και με σήκωσε και στο θέμα φιλία. Σαν Δίδυμος λοιπόν για να μην τους τα φορτώσω και όλα πάνω τους, με έτρωγε ο κώλος μου από τότε για κολλητιλίκια. Την βρίσκω τρελά ρε παιδί μου μαζί τους, γιατί είναι τυπάκια που λειτουργούν πέρα από συμφέροντα, στο μπλα μπλά δίνουν ρέστα, ξέρουν να το γλεντάνε και είναι τέλειοι αν έχετε βίτσιο να βρίσκετε άτομα να θέλουν να συζητούν οποιονδήποτε πνευματικό παραλογισμό σας κατέβει στον εγκέφαλο. Από την άλλη είναι απρόβλεπτοι και ασυμβίβαστοι σε βαθμό μπινελικώματος. Είναι σχεδόν κολλημένοι με αυτό ώρες ώρες, αλλά η πνευματική τους ιδιομορφία είναι τόσο ελκυστικό που σε κάνει εύκολα να το προσπερνάς. Ω ρε φίλε τι ανάλυση έκανα. Μα ποιός είμαι, η Λίτσα Πατέρα?


Α ρε Λίτσα. Δεν λές που δεν ήρθε κι ο μπουμπούκος μαζί. Αλήθεια αυτός τη Σελήνη την έχει στον Μαλάκα? Απλά αναρωτιέμαι. Τες πα. Αν περάσω τώρα στο ερωτικό του θέματος απ όσο ξέρω είναι τύποι που εκτιμούν πολύ περισσότερο την παρέα παρά σε γουστάρουν σαν γκόμενο. Αλλά επειδή το moto μου είναι ότι πρώτα πρέπει να είσαι φίλος με τον άλλο και μετά να αναπτυχθεί το ερωτικό, (έχω βίτσια το ξέρω), είναι ένας συνδυασμός που μου αποφέρει Jackpot. Το πρόβλημα είναι στην μετάβαση από τη φιλία στο ερωτικό, ενώ υποτίθεται ότι οι ρόλοι αλλάζουν, ο Δίδυμος έχει μείνει στη φιλική συμπεριφορά ενώ ο Υδροχόος περνάει στο επόμενο κεφάλαιο. Που θα πάει δεσποινίς Υδροχόα, δεν θα σε πετύχω σε καμιά σελίδα? Φιλιά πολλά σε μια ψυχή. Επίσης δεν θα μου προκαλέσει έκπληξη αν βρω μια μέρα στον τηλεφωνητή μου το μήνυμα: « Αγάπη μου, πάω για  διαλογισμό στο Θιβέτ. Θα γυρίσω σε κάνα 6μηνο, οπότε μάλλον χωρίζουμε.» Και θα μείνω με το κάμα σούτρα παραμάσχαλα. 


Θα μου πείτε τώρα μετά από αυτή την ανάλυση, ρε φίλε είσαι Δίδυμος και έχεις το θράσος να μιλάς για ελαττώματα οποιουδήποτε ζωδίου? Αυτό το πράγμα είναι τουλάχιστον αναίδεια. Δεν κοιτάς τα χάλια σου? Χμμ. Ναι αγαπητοί μου φίλοι. Έχετε δίκιο. Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάμε για σχοινί. Αλλά τι να κάνω. Η φλυαρία και η υπερανάλυση των πάντων είναι κι αυτά μέσα στα ελαττώματά μου...:Ρ

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

ΑΓΑΠΑ ΣΗΜΕΡΑ ΤΣΑΜΠΑ, ΓΙΑΤΙ ΜΕΤΑ ΘΑ ΚΟΣΤΙΖΕΙ...

Κι έφτασε η Άγια τούτη μέρα. Τι μας έλειπε ανάμεσα στα Χριστούγεννα και το Πάσχα για να ξεφαντώσουμε? Μια γιορτή αγάπης. Ε μα βέβαια. Είναι δυνατόν να λείπει το ζαμπόν ανάμεσα απ τα ψωμάκια του τόστ. Αν κι έτσι όπως πάμε ούτε τα ψωμάκια δεν βλέπω να χουμε. Φτώχεια καταραμένη.

Εν μέσω κρίσης λοιπόν καλούμαστε να εορτάσουμε την ημέρα του έρωτος. Και ερωτώ. Με τι λεφτά αγαπητοί φίλοι? Μα καλά ρε χλιμίτζουρα θα μου πείτε, δεν μπορείς εκεί να ανάψεις δυό κεράκια στο τραπέζι να μαγειρέψεις και μια καρμπονάρα να ούμε και να πεις δύο ''αγάπη μου'' παραπάνω απ το κανονικό? Τόσο πολύ θα σου κοστίσει? Ε όχι ρε παιδιά αλλά να σας πω. Δεν θα πρέπει να ανάψω και το καλοριφέρ να ζεσταθεί η αγαπημένη μου? Αυτό που το βάζετε?. Και πως να πω ένα ''κρύο'' σ αγαπώ? Δεν γίνεται, δεν είναι του χαρακτήρος μου...:Ρ


Για το ιστορικόν του θέματος να πω ότι ο Αγιος Βαλεντίνος ήταν ένας χριστιανός ιερέας που έζησε το 270μΧ, επί Κλαύδιου. Ο Αγιος Βαλεντίνος λοιπόν, θέλοντας να διαδώσει τη χριστιανική πίστη τελούσε γάμους ανάμεσα σε ζευγάρια, προσπαθώντας να δημιουργήσει πυρήνες ανάπτυξης του χριστιανισμού, και φυσικά οικογένειες...
Ακούσατε αγαπητοί μου.? Παραπληροφόρησις κάργα. Γάμους έκανε ο άνθρωπος τι έρωτες μας τσαμπουνάτε? Και μην μου πείτε ότι δεν ξέρετε το παρακάτω απόφθεγμα γιατί θα φέρω τους μπάτσους...


Αλλά εντάξει, ας μην το ισοπεδώσουμε το θέμα. Ας μην την πάρουμε και τόσο στραβά τη γιορτή, γιατί να σας πω και την αλήθεια εντάξει, πέρα από το εμπορικό του θέματος οποιαδήποτε εκδήλωση που έχει σαν θέμα θετικά συναισθήματα είναι αποδεκτή γενικά.  Εξάλλου ο καθένας μας μπορεί επιλέξει ποιο σκέλος της γιορτής θα κρατήσει κι έτσι να κρατήσει το γεγονός στα δικά του θέλω. Ο άλλος μπορεί ας πούμε να τη βρίσκει με το οικονομικό του θέματος. Δεν έχετε ακούσει κάποιες να λένε ότι, τον αγάπησα για τα λεφτά του.?..:Ρ

Και εντάξει λοιπόν. Είσαι από αυτούς που δεν θέλουν να το γιορτάσουν. Τι κάνεις όμως αν το έτερον σου ήμισυ, τη βρίσκει με λούτρινα αρκούδια,  μαλλιαρές καρδούλες, ρομαντικές κομεντί και το λοιπό ερωτικό συνονθύλευμα? Το μαλάκα? Ίσως. Αν δεν βγάζεις σπυράκια με οτιδήποτε τέτοιο, δεν Χριστοπαναγιάζεις τα λουλουδάδικα και τα ζαχαροπλαστεία που σου ρήμαξαν την τσέπη για τη γαμογιορτή τότε είσαι έτοιμος για μια ιστορική performance. Για το romance ρε φίλε μην κάνεις έτσι...


Αλλά στην τελική είπαμε μπορείς και να αγαπήσεις χωρίς να ξοδευτείς. Μην ακολουθήσεις την πεπατημένη και αγοράσεις αρκούδι. Δες το μια ευκαιρία για να πεις ένα σ αγαπώ. Δωρεάν. Και όπως λέει κι ένας σοφός: Τώρα που είναι τζάμπα αγάπα γιατί μετά θα κοστίζει κι αυτό...

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Και που λέτε ενίοτε, έχω υποκλέψει συζητήσεις από φίλες μου, οι οποίες φαντασιώνονται το πως θα ήθελαν να είναι ο ιδανικός άντρας. Έτσι αγαπητοί συναγωνιστές. Πρέπει να μπούμε στο μυαλό του εχθρού να τον κατανοήσουμε για να νικήσουμε. Κι έτσι λοιπόν λέω ας κρυφακούσω να πάρω κανένα τιπ...

- Εγώ κορίτσια αυτό που έχω να πω είναι, ότι θέλω να είναι ευγενικός και να μ αγαπάει. Δεν μ ενδιαφέρουν τα υπόλοιπα
- Πέστα ρε Δήμητρα. Το ίδιο ακριβώς κι εγώ. Οι ψηλοί και γυμνασμένοι δεν μου λένε τίποτα.  Πρέπει ο άλλος να έχει τύπο.
- Αχ κορίτσια. Πόσο χαίρομαι που είμαστε φίλες. Επίσης για μένα τα λεφτά δεν έχουν καμία σημασία αρκεί να έχει τρόπους....


Ορίστε? Κορίτσια ο Μπάρκουλης. Να μαι. Ευγενικός τύπος, μετρίου εισοδήματος και αναστήματος  με τρόπους. Σας αγαπώ. Λιποθυμήστε....
Υποψιάζεστε τι έγινε μετά αγαπητοί μου φίλοι.

Ακριβώς αυτό που υποψιάζεστε. Λιποθύμησαν οι πέτρες απ το γέλιο. Μια ξινίλα στα μούτρα των εμφανίσθη από το υπερπέραν. Ε βέβαια. Αν ήταν αλήθεια όλα αυτά που είπαν, τότε οι μέτριοι όλου του κόσμου δεν θα προλαβαίναμε. Αλήθεια συμβαίνει αυτό?  Παπάρια συμβαίνει. Αυτοί που συνεχίζουν να μην προλαβαίνουν είναι οι ψηλοί, τούμπανοι, κάφροι με λεφτά.
Και βρείτε μου λύση. Τι να κάνω? Να ψηλώσω? Αν και ποτέ δεν ξέρεις. Η επιστήμη έχει προοδεύσει πολύ...:Ρ


Εντάξει. Μαλακίες σας λέω. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν θέλω να ψηλώσω. Μ αρέσει το 1.74 που είμαι. Έχω συνηθίσει τον καιρό εδώ κάτω. Η μόνη περίπτωση που με χαλάει είναι όταν πηγαίνω σε συναυλίες και κάθεται το ντερέκι μπροστά μου. Ρε. Κάτσε πίσω ρε παπάρα. Τι το πέρασες εδώ? Παρέλαση?


Αλλά ξέφυγα απ το θέμα. Ας επανέλθω. Αφορμή που λέτε για να γράψω αυτό το πόστ ήταν κάτι που διάβασα από μια φίλη μου που έλεγε: ''Μην ψάχνεις το όμορφο πρόσωπο να αγαπήσεις, αλλά την όμορφη ψυχή! Η αξία της είναι διαχρονική.....''  Καλή μου φίλη. Τι μαλακίες λες. Τα πιστεύεις κιόλας? Το καταλαβαίνω ότι για να γράψεις αυτό το απόφθεγμα θα πρέπει να έχεις φάει τον μαλάκα με το κουτάλι. Να με συγχωρείς που θα στο πω αυτό, αλλά δεν μαθαίνεις. Το πιο πιθανό είναι την ίδια μέρα που έγραψες την παραπάνω μπαρούφα, να σε πετύχω σε κλαμπάκι παρέα με ημισφίχτη μαλακοπίτουρα. Τα υπόλοιπα που λες είναι χλωρίνες χωρίς αμμονιαζόλ. Και την επόμενη θα μου γράψεις το επόμενό σου απόφθεγμα που θα λέει: Μα τι γίνεται, έχω μαλακομαγνήτη? Η απάντηση είναι, ναι έχεις. Αλλά να σου πω ένα μυστικό? Δεν θες να τον ξεφορτωθείς...
 

Εννοείτε βέβαια ότι δεν είναι μαλάκες όλοι οι τούμπανοι και χαζές όλες οι ξανθιές. Το πρόβλημα υπάρχει στην επιμονή και την ηλιθιότητα των υπολοίπων που ασχολούνται μαζί τους να ξεχωρίσουν τους μαλάκες απ τους νορμάλ. Η μάλλον δεν θέλουν να τους ξεχωρίσουν. Βλέπεις αγαπητή μου ότι ''Δεν''. Γιατί επιμένεις? Μετά σου φταίει ο μαλακομαγνήτης. Ας δούμε μια ενδεικτική συζήτηση.
- Γεια, είμαι η Εύα.
- Ε?
(Δε γαμιέται ωραίοι κοιλιακοί)
- Ωραία δεν είναι εδώ?
- Που εδώ? στο μπαρ?
(Δε γαμιέται ωραίοι κοιλιακοί)
- Στο μαγαζί εννοώ. Έρχεσαι συχνά?
- Ε? Δεν ξέρω.
(Δε γαμιέται ωραίοι κοιλιακοί)
Και τα λοιπά και τα λοιπά. Το ίδιο αντίστοιχα βέβαια ισχύει και με τους άντρες οι οποίοι δεν πάνε πίσω αρκεί να βάλουμε όπου τη φράση ''Δε γαμιέται ωραίοι κοιλιακοί'' το ''Δε γαμιέται ωραία βυζιά''. Μετά από αυτό καταλαβαίνετε νομίζω βέβαια προς τα που κατευθύνεται η συζήτηση...


Έτσι λοιπόν αγαπητή φίλη ξέρω και ξέρεις ότι δεν πρόκειται να ασχοληθείς με κανέναν ''ομορφάντρα'' με την ίδια ευκολία που θα μίλαγες σ έναν ''Σάκη''  γιατί υποπτεύεσαι ότι έχει όμορφη ψυχή. Με τον τούμπανο θα ασχοληθείς όλο το βράδυ παρά με τον ''Να βάλω και σως για να γλιστράει'' παραδίπλα. Ωραία. Δεκτόν. Μαζί σου. Δεν λέω να μην το κάνεις αφού γουστάρεις. Αλλά μετά όμως μην προσπαθείς να παραμυθιάσεις εμένα και τον εαυτό σου αν σου κάτσει στραβή, ότι για όλα φταίει η κακή σου τύχη και ο μαλακομαγνήτης. Το ξέρεις ότι εσύ φταίς πέρα από τα άλλοθι που ψάχνεις να βρείς. Με την αυτογνωσία σου τα έχω, όχι με τις επιλογές σου. Δεν είναι ενοχλητικό να επικεντρώνεσαι κατ αρχήν στο εμφανισιακό, αφού όλοι, θέλουμε δεν θέλουμε, είναι το πρώτο που κοιτάμε. Αλλά για να σου δώσω να καταλάβεις τι σημαίνει να επικεντρώνεσαι στο εμφανισιακό και μόνο θα σου πω τα εξής.


Όπως ξέρεις κι εσύ, τρεις είναι οι σημαντικές κατηγορίες που πρέπει να πληρούνται για να μπει το νερό στ αυλάκι. Κι αυτές είναι: Το εμφανισιακόν, το επικοινωνιακόν και το σεξουαλικόν. Κοίτα, μίλα, πράξε. Αν κάτι λείπει απ τα τρία, παστίτσιο χωρίς μπεσαμέλ η δουλειά. Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις όπου μπορεί να εκλείπουν η μια η και οι δύο κατηγορίες και να στηρίζει μια τρίτη το όλον συνονθύλευμα του θέματος. Δηλαδή να χεις φτιάξει και γαμώ τον κιμά για παστίτσιο να ουμε που να τρώγεται με το κουτάλι. Συνήθως η τρίτη αυτή κατηγορία που μπορεί να σώσει την κατάσταση και μόνη της είναι ή το επικοινωνικόν ή το σεξουαλικόν.  Και εξηγώ:

Η σημαντικότητα της κατηγορίας ''επικοινωνία'' για αρχή εξηγεί και την αυτάρκειά της. Είναι πολύ σημαντικό το να μπορείς να πεις δυό κουβέντες με τον άλλο. Αυτό δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη προσπάθεια για να το καταλάβεις. Η κολλάς ή δεν κολλάς. Φαίνεται αυτόματα. Κάθεσαι σ ένα τραπεζάκι για καφέ και τα θέματα προς συζήτισιν διαδέχονται το ένα το άλλο. Η πέφτουν στη μούγκα. Και η μούγκα όπως θα γνωρίζεις καταλήγει εν ολίγοις στην στρούγκα.
Επίσης σημαντική κατηγορία είναι το σεξουαλικόν. Μεγάλη υπόθεση. Υπάρχουν σχέσεις που στηρίζονται μόνο σ αυτό αποκλειστικά. Κιμάς σκέτος. Τι να σου πω για αυτό. Ο καθένας τη βρίσκει με διαφορετικά πράγματα. Δεν μπορώ να περιγράψω μια κατάσταση στάνταρ. Άλλωστε σ αυτήν την κατηγορία τα πράγματα είναι όπως στην σκηνή του προφιτερόλ με τον Κωνσταντίνου. Δεν θέλω να το μάθω, να το φάω θέλω.


Και πάμε τέλος στο εμφανισιακόν. Το εμφανισιακόν λοιπόν δεν μπορεί να σταθεί σ αυτή την κατηγορία με τίποτα. Τα προηγούμενα δύο έχουν μέσα ενέργεια. Μίλα, πράξε. Αυτό είναι τελείως παθητικό. Ε θα κοιτάξεις τον άλλο την Δευτέρα. Και γαμώ. Την Τρίτη. Κούκλος. Την Τέταρτη. Ωραίος. Την Πέμπτη. Ε μ αρέσει. Την Παρασκευή. Ε καλός είναι. Το Σάββατο. Χμ εντάξει. Την Κυριακή? Μήπως βαρέθηκες? Και η Κυριακή είναι κοντή γιορτή φιλενάδα. Τα χρονικά πλαίσια διαφέρουν για τον καθένα μας βέβαια αλλά η Κυριακή θα ρθει στο τέλος. Αυτή είναι η σημαντικότητα του εμφανισιακού για μένα. Αν εσύ πιστεύεις κάτι άλλο, εγώ θα σου πώ, ότι είναι σα να έχεις μια καινούργια BMW με καμμένη μηχανή και να τη βρίσκεις να την κοιτάζεις κάθε πρωί απ τη βεράντα σου. Ε άμα τη βρίσκεις, τι να πω. Περαστικά.

Ελπίζω καλή μου φίλη να εμπέδωσες αυτές τις ολίγες σκέψεις που κάθισα να σου γράψω. Κι εσύ λοιπόν μετά απ αυτό ελπίζω να ξαναγράψεις το '' Μην ψάχνεις το όμορφο πρόσωπο να αγαπήσεις, αλλά την όμορφη ψυχή! Η αξία της είναι διαχρονική.....''.  Αλλά την άλλη μέρα μην μου γράψεις τίποτα για μαλακομαγνήτες, γιατί θα σου πάρω την κόλλα....

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

ΣΥΝΔΡΟΜΟΝ ΤΟΥ ΣΚΟΤΕΙΝΟΥ ΔΩΜΑΤΙΟΥ

Η ώρα 6.20 το απόγευμα. Βγαίνω από αίθουσα συνεδρίου όπου ο καλός συνάδελφος Γιάννης ήθελε να μας δείξει πως λειτουργεί ένα σύστημα στο οποίο μπορείς να κάνεις μόνος σου διορθώσεις στο site της εταιρίας. Κι όλο αυτό προεβλήθη σε προτζέκτορα υπό ελαφρύ σκοτάδι. Έγειρα λίγο προς τα δεξιά είναι η αλήθεια. Αυτό το πράγμα με τις ομιλίες/διαλέξεις/παρουσιάσεις/παραδόσεις με κυνηγά από τα παιδικά μου χρόνια. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Από την πολύ αρχή.

Νομίζω ότι δεν το χω μόνο εγώ το συνδρομάκι να τον παίρνω λιγουλάκι (τον ύπνο) σε κάθε είδους συνέδριο/διάλεξη/μάθημα κλπ κλπ ανεξαρτήτως φωτισμού ή θέματος. Το μάτι δεν μπορεί να αντισταθεί σε τέτοιου είδους γεγονότα και ο νόμος της νύστας αδυσώπητος χτυπά το βλέφαρον. Προσφάτως δε ανακάλυψα ότι ο νέος μας Πρωθυπουργός είχε αυτή την μαγική καθησυχαστική χροιά στον τόνο της φωνής του όπου μπορεί να ταβλιάσει και άλογο στο πι και φι. Δεν με πιστεύετε? Παρακολουθήστε απλά τους βουλευτές εν ώρα ομιλίας του. Εντάξει θα μου πείτε, σιγά την απόδειξη. Αυτοί κοιμούνται όρθιοι, έτσι κι αλλιώς. Τες πα το νόημα είναι παίδες ότι βάζεις ΕΤ1-Βουλή και Νταααπ. Ξερός. Και αυτό για μένα όπου το θέμα της αϋπνίας είναι ένα απ τα μεγαλύτερα που έχω στο μάταιο τούτο κόσμο, είναι μια όαση


Το κακό που λέτε έχει ξεκινήσει απ το σχολείο, όπου μεγαλώνοντας όσο να ναι τα ξενύχτια ήταν και περισσότερα με αποτέλεσμα κάθε Πέμπτη την πρώτη ώρα Κοινωνιολογία στο Λύκειο να είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι θα λιποθυμήσω. Και για να αποφεύγω τα παρατράγουδα με τη συμπαθέστατη (:Ρ) Κοινωνιολόγο μου, αποφάσισα να κάνω κοπάνα όλες τις πρώτες ώρες κάθε Πέμπτη από το Νοέμβριο και μετά...
- Σήκω παιδί μου. Είναι 8
- Άσε μάνα δεν θα πάω πρώτη ώρα.....
Μακάρι να μπορούσα να το πω και για τη δουλειά το παραπάνω. Αλλά πλέον δεν με ξυπνάει η μάνα μου..:Ρ:Ρ


Το επόμενο στάδιον μετά από αυτό ήταν στη σχολή Γραφιστικής. Είχαμε που λέτε μια συμπαθέστατη (τώρα αλήθεια) καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης, την Αγνή. Η Αγνή λοιπόν είχε την ατυχία να έχει μάθημα κάθε Δευτέρα πρωί, πρώτη και δεύτερη ώρα. Και το μάθημά της είχε ως εξής. Κλείνουμε φώτα, ανάβουμε προτζέκτορα και αναλύουμε πίνακες ζωγραφικής στις 9 τα χαράματα. Γάματα. Θεέ μου. Μα ρε παιδιά και τσόντα να είχε βάλει στον προτζεκτορα δεν θα μπορούσα να μείνω ξύπνιος. Και δεν ήταν ότι δεν μ ενδιέφερε το μάθημα. Το γούσταρα αρκετά, αλλά το να μην γείρω στο θρανίο ήταν κάτι πέρα απ τις δυνάμεις μου. Αφού αισθάνθηκα άσχημα και πήγα μια μέρα και την έπιασα να της πω δυό φωνήεντα.
- Ρε συ Αγνή να σου πω κάτι
- Έλα Παναγιώτη μου.
- Βρε καλή μου, μήπως μπορείς να πείς να σου αλλάξουν την ώρα του μαθήματος?
- Ε?
- Η τουλάχιστον να μην έχει σκοτάδι την ώρα που παραδίδεις?
- Χεχε. Γιατί?
- Να ρε συ, αισθάνομαι πολύ άσχημα να κοιμάμαι την ώρα που παραδίδεις και ξέρεις μ ενδιαφέρει πολύ το μάθημα, αλλά είναι πέρα απ τις δυνάμεις μου να κρατηθώ όρθιος.
- Χαχα. Όχι καλέ μου δεν γίνεται. Δεν πειράζει όμως μην νιώθεις άσχημα. Το καλό είναι ότι κάνετε ησυχία..:Ρ


Το λύσαμε λοιπόν το θέμα αυτό. Ας πάμε λοιπόν σε πιο HardCore καταστάσεις. Στρατός
Καλά εντάξει. Στρατός και ύπνος γενικά είναι δύο έννοιες που δεν θα συναντηθούν ποτέ. Το τραγικότερο όμως όλων το έζησα σε μια ανύποπτη στιγμή που από καθαρή ατυχία βρέθηκα μέσα στο ΚΨΜ πρώτη καρέκλα πίστα στην ομιλία του Στρατηγού. Πραγματικά αυτό μου χει μείνει τραύμα. Ο Στρατηγούλης λοιπόν θεώρησε πρέπον να κάνει την καθιερωμένη δίωρη ομιλία της χρονιάς τη μέρα που είχα σκοπιά Γερμανικό 2-4. Και επαρευρέθην σε τοιάυτο το μαρτύριο. Η ατυχία μου ήταν ότι βρισκόμουν όπως προείπα πρώτη καρέκλα πίστα και είχα το αετίσιο βλέμμα του Στρατηγούλη καρφωμένο κέντρο ανάμεσα στα δυό μου μπιρμπιλωτά ματάκια. Το πως γλίτωσα την 20ήμερο φυλάκιση μόνο ο Άγνωστος Στρατιώτης το ξέρει. Από το πρώτο 5λεπτο έχω αρχίσει τις μετάνοιες. Ωωωπ πάρτο αλλιώς. Ωωωπ ξύπνα. Ωωωωπ μαλάκα θα φας φυλάκα. Θεέ μου πως άντεξα. Πραγματικά απ τα χειρότερα μαρτύρια που τράβηξα ποτέ. Αλλά πάει πέρασαν αυτά. Να ναι καλά ο άνθρωπος. Στρατηγέ μου, και εις ανώτερα!!


Και φτάνουμε στο δια ταύτα. Εργασία και χαρά. Ε τι, θα τη γλίτωνα στη δουλειά μετά απ όλα αυτά. Σου είπανε μεγάλε. Εντάξει η δουλειά μου πάλι καλά, δεν σηκώνει και πολλά συνέδρια, ομιλίες και διάφορα τέτοια χασιμοχρόνικα. Γραφίστας κύριοι. Μπαπ σχεδιάζουμε. Σ αρέσει? Ωραία. Δεν σ αρέσει?. Άλλο. Καθαρά και ξάστερα  Τι να κάτσουμε να πούμε. Για το νέο εικαστικό ρεύμα που μεσουρανεί στην Ευρώπη και που θα πρέπει την καλλιτεχνική πορεία του γραφείου να ευθυγραμμίσω? Μη γαμήσω. Αλλά είναι και στιγμές όπως η αρχική που προανέφερα που οφείλεις να παραστείς σε μια παρουσίαση ας πούμε γιατί είναι απαραίτητο. Και συνέβη και σήμερα το αυτό αλλά δόξα τον ύψιστο ήταν μια μισάωρη παρένθεση που ξεπέρασα στο τσακ μπαμ. 


Έτσι λοιπόν  που λέτε το σύνδρομο του σκοτεινού σωματίου όπως το ονομάζω εγώ, εξακολουθεί να με ακολουθεί. Έκανε την πορεία του απ το σχολείο, πήγε στη σχολή, μετά στο στρατό και τώρα στη δουλειά. Τι μου έμεινε? Η εκκλησία. Θα ήθελα λοιπόν με την ευκαιρία να πω στον Μεγαλοδύναμο αυτό: Κύριέ μου, αν αποφασίσω αργότερα σαν παππούλης, ότι θέλω να σώσω την ψυχή μου και να έρχομαι στην εκκλησία, μην παρεξηγηθείς αν με πάρει ο ύπνος σε κανά στασίδι. Είναι που θα έχω προϊστορία...


Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

ΤΙ ΠΑΙΖΑΜΕ ΠΑΛΙΑ ΣΤΗΝ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΟΥ

Καλή εβδομάδα φίλοι και φίλες. Και ο παλιμπαιδισμός συνεχίζεται. Οι γιορτές λένε πως μας κάνουν όλους παιδιά αλλά σε μένα το πρόβλημα απ ότι φαίνεται είναι μόνιμο. Θα ανατρέξω λοιπόν στα παιχνίδια που παίζαμε μικροί στη γειτονιά. Τότε που οι γονείς ακόμα μας άφηναν αν παίζουμε έξω. Τότε που με μια φωνή απ το μπαλκόνι μαζευόσουν σπίτι. Για να δούμε θυμάστε τίποτις?

1.Αμπάριζα

Παίρνω αμπάριζα και βγαίνω λέει το σλόγκαν. Για να δούμε τι ήταν ετούτο το παίγνιον. Ήταν συνήθως παιχνίδι που αφού είχαμε βαρεθεί όλα τα υπόλοιπα πιάναμε αυτό έτσι για αλλαγή. Οι κανόνες απλοί. Απλοί. Μαλακίες. Χωριζόμασταν λοιπόν σε 2 ομάδες όπου έπιανε η κάθε μία, μιά κολόνα της Δεη. Η κολόνα ήταν η βάση. Ένα τυπάκι από κάθε ομάδα αναλάμβανε να κρατάει την κολόνα συνεχώς. Συνήθως ο πιό άχρηστος. Αυτός ήταν η ''μάνα''. Το παιχνίδι άρχιζε και ένας παίχτης της Α ομάδος ξαμολιόταν σαν τρελός και προκαλούσε παίχτη της ομάδας Βου να τον κυνηγήσει. Σαν την Γκόλφω με τον Τάσο ένα πράμα. Ο Βου ακουμπούσε κολόνα κι έτρεχε να πιάσει τον Α. Ο Α, τον πουλο προς τα πίσω στην κολόνα όπου έβγαινε άλλος της ομάδας Α που είχε πιάσει πιο νωρίς κολόνα απ τον Βου και είχε πλεονέκτημα. Μπερδεύτηκα. Τες πα καταλάβατε το στόρυ ε? Χέσε μέσα. Για να μην τα πολυλογούμε λοιπόν, αν σε έπιαναν ήσουν φυλακισμένος. Σκοπός του παιχνιδιού να πιάσεις όλους τους παίχτες της μιας ομάδας φυλακισμένους. Πούτσες μπλέ. Για αυτό και το αφήναμε να το παίξουμε όταν δεν είχαμε τίποτε άλλο να παίξουμε. Εκτός απ το γνωστό βέβαια που ήταν classic αλλά prive. Πάμε παρακάτω


2. Μακριά Γαϊδούρα

Γαμάτο παιχνίδι. Η φράση, ''μας έσπασες τ αρχίδια'' βγήκε από το παίγνιον τούτο. Και εξηγούμε: Πάλι χωριζόμασταν ομάδα Α και ομάδα Βου. Ομάδα Α στηνόταν ολόκληρη σε στάση πισωκολλητό ο ένας πίσω απ τον άλλο με ένα παίχτη στημένο στην κολόνα για να κρατάει την κόντρα. Πάλι τον πιο άχρηστο, μην ξεχνιόμαστε. Έπειτα η ομάδα Βου έστελνε ένα ένα παίχτη με φόρα να πηδά τη γαϊδούρα. Βουκολικόν. Ο παίχτουρας απογειωνόταν και έσπαγε τα ούμπαλά του πάνω στις πλάτες της γαϊδούρας. Πόνος και δάκρυ. Αλλά κάργα σεξουαλικό έτσι? Ε τι να κάνουμε γκόμενες δεν είχαμε τότε. Αφού πηδούσαν όλοι οι παίχτες πάνω στην γαϊδούρα ο κολόνας μετρούσε μέχρι το 5 και αν άντεχε η γαϊδούρα κέρδιζες και πήδαγε η ομάδα σου. Αλλιώς σε ξαναπήδαγαν. Αν παίχτης που πήδηξε πάνω στη γαϊδούρα ακουμπούσε το έδαφος με χέρι, πόδι, παπάρι, η οτιδήποτε ακυρωνόταν η ομάδα. Τιπ. Φρόντιζες να πάρεις του πιο χοντρούς παίχτες ώστε να αντέχει η Γαϊδούρα μόλις πηδήξουν οι αντίπαλοι και μετά να τους γονατίσεις. Επίσης κέντραρες στον πιο αδύναμο παίχτη και έστελνες τον πιο ευσωμούλη να του ισιώσει τη ραχοκοκκαλιά.  Πολύ πήδημα στο γαϊδούρι, αλλά είχε γέλιο. Κρίμα που δεν συμμετείχαν κοπέλες.


3. Κρυφτό

All time classic. Παντού και πάντα και κάθε μέρα. 5-10-15-20-25 κλπ και φτου ξελευθερία. Γινόταν κλήρωση για το ποιος θα φυλάξει πρώτος. Μούφα κλήρωση δηλαδή γιατί συνήθως ήταν στημένο να φυλάει ο χαζός της υπόθεσης. Ξεκινούσε λοιπόν και οι υπόλοιποι κρυβόταν σε λογικές αποστάσεις ενός στενού. Υπήρχαν και περιπτώσεις όπου πήγαινες σπίτι σου για φαί και γαμούσες όλο το παιχνίδι, αλλά αυτό είναι εξαίρεση. Ο άτυχος μετρούσε μέχρι το 100 και έβγαινε να βρει τους άλλους. Ευφάνταστες κρυψώνες, συστήματα κάλυψη-απόκρυψη και ότι ήθελες έβρισκες σ αυτό το παιχνίδι, που αργότερα αποδείχτηκε πολύ χρήσιμο στο φανταρικό.  Όποιον έβλεπε λοιπόν πήγαινε στην κολόνα που φυλούσε ( Πάλι κολόνα. Τελικά πολύ χρήσιμη αποδεικνύεται ε?) έριχνε μια ροχάλα και όφειλε να πει το όνομα αυτού που είδε και που ήταν κρυμμένος. Αν έκανε λάθος ξαναφύλαγε. Ο πρώτος που έβρισκε αν ο τελευταίος παίχτης δεν έκανε ξελευθερία φύλαγε. 


4. Χαλασμένο τηλέφωνο.

Σε κατάσταση απόλυτης μούχλας παίζαμε κι αυτή τη μαλακία. Αφού λοιπόν βαριόμασταν να ξεκολλήσουμε τα κουλά μας για να παίξουμε κάτι ενεργητικό καθόμασταν στα σκαλάκια του γείτονα που είχε την ατυχία η είσοδος του να γίνει στέκι των κάφρων και ξεκινούσαμε αυτό το χωρίς νόημα παιχνίδι. Ο πρώτος έλεγε μια λέξη στο αυτί του δίπλα, ολίγον γρήγορα και μπερδεψουά, ο δίπλα στον παραδίπλα και πάει λέγοντας μέχρι τον τελευταίο. Ο τελευταίος έπρεπε να βρεί την λέξη. Αν την έλεγε πήγαινε πρώτος κι έλεγε αυτός λέξη. Ξυσ' τα αρχίδια σου δηλαδή. Ρε τι έκανε η αγαμία τότε. 


5. Τζαμί

Η ζολί, όπως το λέγαμε εμείς. Το αγαπημένο μου παιχνίδι. Πανικός στη γειτονιά μ αυτό. Δύο ομάδες πάλι κλασσικά η μία ομάδα είχε 7 πλακάκια που τα έστηνε το ένα πάνω στο άλλο στη μέση του δρόμου. Ομάδα Β είχε μπάλα όπου την έριχνε πάνω στα πλακάκια. Με το που έπεφταν εξαφανιζόταν όλοι γύρω γύρω και η ομάδα Α έπαιρνε την μπάλα. όπου κυνηγούσε να χτυπήσει όποιον πήγαινε να ξαναστήσει τα πλακάκια. Σκοπός του παιγνίου απ ότι καταλάβατε ήταν να στήσει τα πλακάκια η ομάδα Α χωρίς να χτυπηθούν όλοι οι παίχτες της. Χαμός στο ίσιωμα. Σουτ με τη μπάλα και καθρέφτες αυτοκινήτων στην άσφαλτο. Μόλις άρχιζε αυτό το παιχνίδι, οι γάτες της γειτονιάς εξαφανίζονταν.


6. Μήλα

Παρεμφερές με το ζολί, αλλά πιο απλό. Στόχος πάλι να χτυπήσεις αντίπαλο με μπάλα. Έχω την εντύπωση ότι ήταν κλεμμένο από κορίτσια το παιχνίδι αυτό αλλά δεν είμαι σίγουρος. Πάντως αν είχε την ατυχία κάποια κοπέλα και εμφανίζονταν στην καφροπαρέα προς τιμήν της το παίζαμε. Το παιχνίδι..:Ρ.  Καθόταν λοιπόν δυό βλάκες ο ένας απέναντι στον άλλο με μια μπάλα κι όλοι οι υπόλοιποι στη μέση. Κι άρχιζε εκεί το πανηγύρι. Βολές ο ένας στον άλλο μέχρι να πετύχουν όλους όσους ήταν στη μέση. Αν κάποιος απ τους μέσα έπιανε την μπάλα στον αέρα χωρίς να πέσει κάτω τότε οι ακροβολιστές ξανάριχναν απ την αρχή. Πλάκα είχε. 


7. Κυνηγητό

Μαλακίες. Δεν θα γράψω τίποτα. Ούτε καν θυμάμαι τι σκοπό είχε. Απλά έτρεχες σα μαλάκας να πιάσεις τον άλλο. Γιατί δεν ξέρω. Έπρεπε μάλλον κάπου να βγάλουμε ενέργεια. Τι να σας αναλύσω τώρα. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι έπεφτε πολύ τούμπα. Επόμενο.


8. Αγαλματάκια Ακούνητα

Αγαλματάκια ακούνητα αγέλαστα μέρα η νύχτα? Άλλο καμένο παιχνίδι. Ο γνωστός άτυχος και πάλι στην κολόνα με πλάτη τους υπολοίπους, (ήθελα να ξερα τι θα παίζαμε αν δεν υπήρχαν κολόνες) όπου λέει την παραπάνω φράση και τα αγαλματάκια δηλαδή οι υπόλοιποι του απαντάνε ''μέρα''. Αυτός γυρνάει κι αν δει κανέναν με Πάρκινσον τον βγάζει απ το παιχνίδι. Μετά πάλι κολόνα όπου δεν θυμάμαι τι λέει και οι υπόλοιποι τρέχουν προς αυτόν που γυρνάει απότομα και κοκαλώνουν σε διάφορες ζαβές στάσεις όπως βλέπετε και στη φωτό. Και το ίδιο βιολί μέχρι να βγουν έξω όλοι ή κάποιος να τον ακουμπήσει στην πλάτη για να τον κάνει να ξαναφυλάξει. Θεός φυλάξει.


Αυτά τα ολίγα που λέτε ενθυμούμαι από μικρός. Χμ, μόλις θυμήθηκα τώρα το κουτσό, το ένα δύο τρία κόκκινο φως και ένα που μου επισήμανε ο ξα Χριστόφορος με τον πρόγονο του paintball, φυσοκάλαμο με βελάκια χάρτινα. Τώρα βαριέμαι να τα γράψω. Θα το συμπληρώσω πάντως. Δεν θα αναφερθώ βεβαίως σε όλα τα παιχνίδια που παίζαμε σε σχέση με το ποδόσφαιρο, (χαρτάκια, ματς ανάμεσα στ αμάξια κλπ) γιατί το πόστ θα είχε τον ατελείωτο. Πάντως τότε υπήρχε γειτονιά, ζωή, φωνές, γέλια και όλα. Τώρα δεν ακούω τίποτα. Δεν ξέρω αν υπάρχουν τέτοιες γειτονιές στην Αθήνα κι αν τα παιδιά παίζουν ακόμα τέτοια παιχνίδια και δεν έχουν κολλήσει στο Playstation. Μακάρι να υπάρχουν. Αν με διαβάζει κανας πιτσιρικάς τον παρακαλώ να προβεί στις εξής ενέργειες. Copy- Paste - Print - και τον πούλο στο δρόμο...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...