Πριν από 10 περίπου χρόνια μου έφεραν τον Τζάκ. Ήταν ένας κούταβος χοντρός που τον ανακάλυψε ο αδερφός μου με μια φίλη μου την Ελένη παραμονή Χριστουγέννων δίπλα σ ένα κάδο με σκουπίδια. Τον μαζέψανε και μου τον φέρανε για παρέα στο δωματιάκι-εργαστήριο που είχα τότε. Επηρεασμένος από προηγούμενη εμπειρία κατοχής σκύλου και ξέροντας ότι δεν θα μπορούσα να τον προσέχω όσο θα έπρεπε ήμουν περίπου αρνητικός. Να μην φλυαρήσω άλλο τελικά τον κρατήσαμε υπό την προυπόθεση ότι θα συμμετείχαμε όλοι στην φροντίδα του και θα μπορούσαμε να του δώσουμε και μια υποτυπώδη ελευθερία εκτός από τα αυτονόητα που είναι η τροφή και η στέγη. Αλλιώς δεν έπαιζε. Και τώρα ο Τζάκ έχει γίνει ένα γουρούνι που τρώει μια αγελάδα για πρωινό. Παρεμπιπτόντως να πω ότι εγώ δεν τον είχα βγάλει Τζακ αλλά Ζακ, ως πιο αριστοκρατικό αλλά ένεκα που τα παιδιά της γειτονιάς μου στον Ταύρο το αριστοκρατικό δεν το χαν και πολύ, αποφάσισαν να τον λένε Τζακ. Ε το πήρα κι εγώ απόφαση, ότι τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους. Α ρε Τζακούλη σε καταδίκασαν να μείνεις κοπρίτης με πιστοποιητικό γεννήσεως.
Με αφορμή αυτό το τελευταίο επίσης δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους με τον διαχωρισμό που κάνουν στα σκυλάκια που τα χαρακτηρίζουν άλλα ως κοπρίτες και άλλα ως ράτσα. Ρατσισμός έτσι? Με την ίδια λογική τότε αν το παραλληλίσω με τους ανθρώπους, μια φίλη μου που η μαμά της είναι από Άγιο Δομίνικο, ο μπαμπάς της από το Ρίο, ο παππούς της Ελληνας με ρίζες από Αίγυπτο θα έπρεπε να την αποκαλούμε σούπερ μπάσταρδο. Ισα ισα όμως όσοι τη βλέπουν τους τρέχουν τα σάλια σαν Ροντβαιλερ. Εκεί ο διαχωρισμός όμως δεν ισχύει για τους fuckin bastards γιατί η φίλη μου είναι μελαμψή με σούπερ βυζιά ασχέτως αν δεν έχει σταθερή ράτσα. Ημίμετρα στα ημίαιμα.
Βλέπω ένα αδέσποτο σκυλάκι λοιπόν προχτές στο δρόμο, Ταλαιπωρημένο, αδύνατο, βρεγμένο ως το κόκκαλο. Με κοίταζε φοβισμένο με τα μεγάλα του καστανά μάτια.
''Τι είναι ρε'' του φώναξα. Αμέσως με πλησίασε και άρχισε να κουνάει την ουρίτσα του γρήγορα και ανάμεσα απ τα σκέλια του. Το χάιδεψα, μπήκα μέσα στο μαγαζί που είχα τον Τζακ και του κλεψα ένα κόκκαλο απ το πιάτο του, για να το δώσω στον επισκέπτη μας. Ο Τζακ στράβωσε που του πήρα το κόκκαλο αλλά δυστυχώς δεν μιλάει Ελληνικά για να μπορώ να του εξηγήσω τον όρο σκυλοαλληλεγγύη.
Το άρπαξε με τα δοντάκια του λοιπόν σε χρόνο DT και εξαφανίστηκε αστραπιαία πίσω από κάτι αμάξια. Τον κοίταξα χαμογελώντας να χάνεται και σκέφτηκα ότι αυτό δεν ήταν απ τα ''τυχερά'' σκυλάκια όπως το δικό μου που κάποιος τελικά το μάζεψε και του πρόσφερε μια στέγη κι ένα πιάτο φαΐ.
Τώρα όμως που το συζητάμε, αλήθεια τελικά είναι τόσο τυχερά τα σκυλάκια που τα μαζεύεις απ το δρόμο? ΄Η μήπως τα τυχερά είναι αυτά που τριγυρνούν αλήτικα κι ελεύθερα στους δρόμους χωρίς να έχουν πάνω απ το κεφάλι τους κανέναν? Για να δούμε τι γίνεται.
Το έχω ξανασκεφτεί και παλαιότερα το γεγονός αυτό. Αν ήμουν σκύλος τελικά τι θα ήθελα? Να έχω ένα ζεστό σπίτι, εξασφαλισμένο φαγητό, περίθαλψη και φροντίδα κι ένα αφεντικό στο κεφάλι μου ή να είμαι αδέσποτος να με χτυπάει ο καιρός όπου με βρεί, εκτεθειμένος στις αρρώστιες και τις κακουχίες, να ζητιανεύω φαγητό μέσα στην πόλη η να το ψάχνω χωμένος μέσα στα σκουπίδια και να τριγυρίζω στους δρόμους με κίνδυνο να με χτυπήσει οποιαδήποτε στιγμή κάποιο αυτοκίνητο?. Η επιλογή φαίνεται εύκολη έτσι δεν είναι? Φαίνεται εύκολη γιατί σκεφτόμαστε σαν άνθρωποι και όχι σαν σκύλοι.
Δεν υπήρξα σκύλος ποτέ για να μπορέσω να σας περιγράψω πως σκέφτεται ένας. Ίσως να γίνει και αυτό κάποτε αν ισχύει η θεωρία της μετεμψύχωσης. Θα μπω τότε στο blog να σας γράψω τις σκέψεις μου, αν και θα μου είναι δύσκολο να γράψω με την πατούσα στο πληκτρολόγιο...:Ρ
Αν κάνω μια προσπάθεια όμως διαπιστώνω πάντα υποθετικά ότι τα πράγματα βρίσκονται κάπου στη μέση. Ναι, θα ήταν πολύ ωραίο να έχω εξασφαλισμένη τροφή και στέγη καθώς και περίθαλψη για το υπόλοιπο της ζωής μου. Αν είμαι όμως δεμένος σε ένα μπαλκόνι καθ όλη τη διάρκεια αυτής, τι να το κάνω? Απ την άλλη ωραία η ελευθερία, να τριγυρίζω όπου γουστάρω να γκαστρώνω όποια σκυλίτσα θέλω κι όποτε θέλω χωρίς να αφήνω το αφεντικό μου να κανονίζει το πότε θα γουστάρει να πηδήξω, αλλά υπό συνθήκες πόλης κι όταν εμένα το στομάχι μου έχει φτάσει στα δάχτυλα και όταν το κρύο με έχει πετσοκόψει, την ελευθερία θα την έτρωγα ευχαρίστως με πατάτες στο φούρνο.
Αυτό που θέλω να τονίσω λοιπόν σχετίζεται άμεσα με την συμπεριφορά που θα έχει ο κάθε ένας από μας ως ιδιοκτήτης κατοικίδιου. Έτσι λοιπόν να πω ότι, αν αποφασίσεις κάποτε να έχεις ένα σκυλάκι θα πρέπει να γνωρίζεις ότι και αυτό έχει ψυχή. Μην είσαι τόσο παρτάκιας και το βλέπεις σαν εργαλείο για να γαληνεύει η δικιά σου ψυχή μόνο. Ένα σκυλάκι έχει την ανάγκη της ελευθερίας όσο την έχεις κι εσύ. Κι εσένα δεν θα σε χάλαγε να μείνεις αλυσοδεμένος για το υπόλοιπο της ζωής σου σ ένα στύλο? Κι αυτό χαλιέται που λες. Αν δεν μπορείς να το κάνεις, δώστο σε κάποιον που μπορεί.
Με αφορμή αυτό το τελευταίο επίσης δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους με τον διαχωρισμό που κάνουν στα σκυλάκια που τα χαρακτηρίζουν άλλα ως κοπρίτες και άλλα ως ράτσα. Ρατσισμός έτσι? Με την ίδια λογική τότε αν το παραλληλίσω με τους ανθρώπους, μια φίλη μου που η μαμά της είναι από Άγιο Δομίνικο, ο μπαμπάς της από το Ρίο, ο παππούς της Ελληνας με ρίζες από Αίγυπτο θα έπρεπε να την αποκαλούμε σούπερ μπάσταρδο. Ισα ισα όμως όσοι τη βλέπουν τους τρέχουν τα σάλια σαν Ροντβαιλερ. Εκεί ο διαχωρισμός όμως δεν ισχύει για τους fuckin bastards γιατί η φίλη μου είναι μελαμψή με σούπερ βυζιά ασχέτως αν δεν έχει σταθερή ράτσα. Ημίμετρα στα ημίαιμα.
Βλέπω ένα αδέσποτο σκυλάκι λοιπόν προχτές στο δρόμο, Ταλαιπωρημένο, αδύνατο, βρεγμένο ως το κόκκαλο. Με κοίταζε φοβισμένο με τα μεγάλα του καστανά μάτια.
''Τι είναι ρε'' του φώναξα. Αμέσως με πλησίασε και άρχισε να κουνάει την ουρίτσα του γρήγορα και ανάμεσα απ τα σκέλια του. Το χάιδεψα, μπήκα μέσα στο μαγαζί που είχα τον Τζακ και του κλεψα ένα κόκκαλο απ το πιάτο του, για να το δώσω στον επισκέπτη μας. Ο Τζακ στράβωσε που του πήρα το κόκκαλο αλλά δυστυχώς δεν μιλάει Ελληνικά για να μπορώ να του εξηγήσω τον όρο σκυλοαλληλεγγύη.
Το άρπαξε με τα δοντάκια του λοιπόν σε χρόνο DT και εξαφανίστηκε αστραπιαία πίσω από κάτι αμάξια. Τον κοίταξα χαμογελώντας να χάνεται και σκέφτηκα ότι αυτό δεν ήταν απ τα ''τυχερά'' σκυλάκια όπως το δικό μου που κάποιος τελικά το μάζεψε και του πρόσφερε μια στέγη κι ένα πιάτο φαΐ.
Τώρα όμως που το συζητάμε, αλήθεια τελικά είναι τόσο τυχερά τα σκυλάκια που τα μαζεύεις απ το δρόμο? ΄Η μήπως τα τυχερά είναι αυτά που τριγυρνούν αλήτικα κι ελεύθερα στους δρόμους χωρίς να έχουν πάνω απ το κεφάλι τους κανέναν? Για να δούμε τι γίνεται.
Το έχω ξανασκεφτεί και παλαιότερα το γεγονός αυτό. Αν ήμουν σκύλος τελικά τι θα ήθελα? Να έχω ένα ζεστό σπίτι, εξασφαλισμένο φαγητό, περίθαλψη και φροντίδα κι ένα αφεντικό στο κεφάλι μου ή να είμαι αδέσποτος να με χτυπάει ο καιρός όπου με βρεί, εκτεθειμένος στις αρρώστιες και τις κακουχίες, να ζητιανεύω φαγητό μέσα στην πόλη η να το ψάχνω χωμένος μέσα στα σκουπίδια και να τριγυρίζω στους δρόμους με κίνδυνο να με χτυπήσει οποιαδήποτε στιγμή κάποιο αυτοκίνητο?. Η επιλογή φαίνεται εύκολη έτσι δεν είναι? Φαίνεται εύκολη γιατί σκεφτόμαστε σαν άνθρωποι και όχι σαν σκύλοι.
Δεν υπήρξα σκύλος ποτέ για να μπορέσω να σας περιγράψω πως σκέφτεται ένας. Ίσως να γίνει και αυτό κάποτε αν ισχύει η θεωρία της μετεμψύχωσης. Θα μπω τότε στο blog να σας γράψω τις σκέψεις μου, αν και θα μου είναι δύσκολο να γράψω με την πατούσα στο πληκτρολόγιο...:Ρ
Αν κάνω μια προσπάθεια όμως διαπιστώνω πάντα υποθετικά ότι τα πράγματα βρίσκονται κάπου στη μέση. Ναι, θα ήταν πολύ ωραίο να έχω εξασφαλισμένη τροφή και στέγη καθώς και περίθαλψη για το υπόλοιπο της ζωής μου. Αν είμαι όμως δεμένος σε ένα μπαλκόνι καθ όλη τη διάρκεια αυτής, τι να το κάνω? Απ την άλλη ωραία η ελευθερία, να τριγυρίζω όπου γουστάρω να γκαστρώνω όποια σκυλίτσα θέλω κι όποτε θέλω χωρίς να αφήνω το αφεντικό μου να κανονίζει το πότε θα γουστάρει να πηδήξω, αλλά υπό συνθήκες πόλης κι όταν εμένα το στομάχι μου έχει φτάσει στα δάχτυλα και όταν το κρύο με έχει πετσοκόψει, την ελευθερία θα την έτρωγα ευχαρίστως με πατάτες στο φούρνο.
Αυτό που θέλω να τονίσω λοιπόν σχετίζεται άμεσα με την συμπεριφορά που θα έχει ο κάθε ένας από μας ως ιδιοκτήτης κατοικίδιου. Έτσι λοιπόν να πω ότι, αν αποφασίσεις κάποτε να έχεις ένα σκυλάκι θα πρέπει να γνωρίζεις ότι και αυτό έχει ψυχή. Μην είσαι τόσο παρτάκιας και το βλέπεις σαν εργαλείο για να γαληνεύει η δικιά σου ψυχή μόνο. Ένα σκυλάκι έχει την ανάγκη της ελευθερίας όσο την έχεις κι εσύ. Κι εσένα δεν θα σε χάλαγε να μείνεις αλυσοδεμένος για το υπόλοιπο της ζωής σου σ ένα στύλο? Κι αυτό χαλιέται που λες. Αν δεν μπορείς να το κάνεις, δώστο σε κάποιον που μπορεί.
Έτσι που λέτε έχουν τα πράγματα κατά την άποψη μου. Τα σκυλάκια, τα γατάκια, τα πουλάκια και οτιδήποτε άλλο που οι λειτουργικές αλλά ιδίως ψυχικές εκάστοτε ανάγκες μας αρέσκονται, δεν χωράνε σε κλουβιά. Αν κάποιοι πιστεύουν ότι η ψυχή τους μαλακώνει με το να φυλακίζουν μια άλλη ελπίζω να αλλάξουν γνώμη μετά από αυτό. Οι αμετανόητοι ας προσέξουν μόνο μην τους κάτσει καμιά στραβή στην μετεμψύχωση και βρεθούν να γαβγίζουν μονάχοι σε καμιά ταράτσα. Γουφ?. (Μτφρ. Εντάξει?)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου