Σάββατο 24 Μαρτίου 2012

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΩΝ ΣΤΗΝ ΕΡΩΤΗΣΗ: ΠΩΣ ΠΑΝΕ ΟΙ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ?

Ηλεκτρολόγος: "Δεν βλέπω φως"
Φαρμακοποιός: "Με το σταγονόμετρο"
Φούρναρης: "Ψίχουλα"
Μανάβης: "Κολοκύθια"

Ηθοποιός: ''Δράμα''
Αγρότης: "Δεν κουνιέται φύλλο"

Αστρολόγος: ''Απρόβλεπτα''
Ανθρακωρύχος: ''Πιάσαμε πάτο''
Ταξιτζής: ''Στάσιμα''
Ανθοπώλης: "Μαρασμός"
Υφασματέμπορος: "Πανί με πανί"
Ψαράς: "Ούτε λέπι"

Λογιστής: ''Μηδέν εις το πηλίκον''
Αισθητικός: ''Άσχημα''
Ζαχαροπλάστης: ''Πίκρα''
Έμπορος χαλιών: "Χάλια"

Υδραυλικός: "Μούφα"
Μηχανικός αυτοκινήτων: "Στο ρελαντί"
Μπάρμαν: ''Ξενέρωτα''
Κομμωτής: "Τρίχες"

Γιατρός: ''Ασθενικά''
Ψιλικατζής: "Ψιλοπράγματα"
Νεκροθάφτης: "Νέκρα" 

Χρηματιστής: "Δεκάρα τσακιστή"
Φωτογράφος: ''Αρνητικά''
Οικοδόμος: ''Για τα μπάζα''
Μάγειρας: ''Βράστα''
Τυπογράφος: "Ούτε φύλλο"
Βοθρατζής: "Σκατά" 
Τσατσα: "Πούτσες" 



Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

ΟΠΟΙΟΙ ΜΑΣ ΑΓΑΠΗΣΑΝ ΘΑ ΝΑΙ ΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ

Άντε πάλι. Δηλαδή ρε παιδιά κάτι υποχθόνιο συμβαίνει μ αυτούς τους διαγωνισμούς δεν γίνεται. Πρέπει να παίζει κρυφός manager που με προμοτάρει, δεν εξηγείται αλλιώς. Και εξηγώ. Σε διαγωνισμό ποίησης αυτή τη φορά (το χω κάψει το ξέρω) που παρεμπιπτόντως πάλι δεν πήρα χαμπάρι πότε έγινε έμαθα χτες τα εξής αποτελέσματα:

Οι 16 δάσκαλοι Λογοτεχνίας του Μικρού Πολυτεχνείου έδωσαν 3 διακρίσεις για τους συμμετέχοντες στον "Κήπο Των Κρυμμένων Ποιητών" που τα έργα τους επελέγησαν ανάμεσα σε 76 συμμετοχές:

1. Απουσία (Π. Λαμπρίδη) παμψηφεί 16
2. Βασιλική (Χ. Δασκαλάκη) 15
3. Μετακόμιση (Α. Μητροπέτρου) 13


 Δηλαδή δεκαέξι κατασκευαστές πλυντηρίων εεεεμ ποιημάτων συνιστούν Λαμπρίδη. Λοιπόν άμα δεν παίζει λαμογιά στη μέση θα βάλω υποψηφιότητα του χρόνου και για τη Γιουροβίζιον. Τέλος. Και στην τελική τι, καλύτερο ήταν το Aphrodisiac που βγήκε πρώτο φέτος? Θα σκαγα να πούμε με μια τραγουδάρα που θα γραφα και θα πήγαινα Αζερμπαϊτζάν για πλάκα. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι Αζερμπαϊτζάν? Μαλακία. Άστο καλύτερα για του χρόνου.

Λοιπόν επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και δεν με παίρνει να πτωχύνω κι άλλο σας παραθέτω εδώ το ποίημα μου που κέρδισε τον διαγωνισμό. 


απουσια
 
Κι είμαι ακόμα εδώ λοιπόν.
Οι ώρες περνούν οι μέρες φεύγουν τα βράδια χάνονται.
Γράψε μου σήμερα, σου γράφω σήμερα, αύριο ίσως να μην μπορούμε να λυπόμαστε.
Σκέφτομαι
Σκέφτομαι τόσες μέρες πως δεν γέμισαν, τόση ομορφιά τόση ζωή,
πως μου ξέφυγαν.
Ψάχνω να βρω κάτι, ένα σκοπό, ένα ιδανικό.
Πες μου πως εσύ το χεις βρει.
Μακάρι να χα κάτι να αγαπώ, ή να μισώ. Όλα περνάνε κι απ τα δύο.
Προσπαθώ.
Προσπαθώ να βρω κάτι σταθερό. Μάταια.
Αλλά αυτός δεν είναι λόγος να μην κάνω τίποτα.
Έμαθα
Έμαθα να αγαπώ ότι έχω χάσει
Θα κάνω μια άρρωστη απόπειρα να βρω μια αστραπή χαράς.
Θέλω πιο πολλά
Πιο πολλά όμως...
Θέλω να σου γράψω παντοτινή μου φίλη, κορίτσι τρομαγμένο
Πρέπει να σου γράψω όμως το λυχνάρι της νύχτας μου το χουν σβήσει.
Κρίμα, κι ήθελα τόσα πολλά απόψε να σου πω.
Δεν με νοιάζει όμως θα γράψω στο σκοτάδι.
Ίσως το πρωί να το χω μετανοιώσει
Αλλά το θέλω
Το θέλω τόσο πολύ τώρα που δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο
Μπορεί αύριο να μην υπάρχω για να μπορώ να μετανιώνω.
Βυθίζομαι εδώ σε έναν ύπνο μοιραίο χωρίς όρεξη να υπάρξω.
Πες μου
Πες μου ότι εσύ ζεις, ότι υπάρχεις. Να ζηλέψω, να προσπαθήσω.
Κινδυνεύω εδώ σε ένα μέρος που δεν ξέρω και σε κάποιες μέρες που παραμονεύουν.
Φοβάμαι.
Φοβάμαι μοναχός στο σκοτάδι και κάνω θόρυβο
Γυρεύω κάποιον. Εμένα. Εσένα. Που είσαι. Που είσαι.
Βλέπω τα μάτια σου τη νύχτα μοναδική παρέα, που χάνονται όμως το ξημέρωμα.
Όλα τελειώνουν και πάλι από την αρχή. Είμαι. Θέλω.
Στιγμές έξω από τον ύπνο μου ανάβει το πάθος για τη γέννηση μου.
Ξέρεις πως εγώ δεν γεννήθηκα ακόμα κι ας λέω πως έζησα τόση ζωή
Περιφέρομαι μέσα σε πλέγματα.
Ο κόσμος με βλέπει, με ονομάζει, με αγγίζει.
Ακούει τη φωνή μου.
Δεν γνωρίζει τη μυστική μου απουσία.
Κάπου κοντά όμως θα δώσω το παρόν.
Κάθε πρωί πασχίζω να βρω το φως, μια μορφή αγαπημένη.
Σιγά σιγά περνάω προς την έξοδο.
Θα βγω και να ξέρεις, πως όποιοι μας αγάπησαν θα είναι οι αγαπημένοι...

2/2/1996

Ναι καλά διαβάσατε. Γράφτηκε το 1996 όταν υπηρετούσα στη Θεσσαλονίκη. Ήταν το πρώτο πράγμα που έγραψα ποτέ. Και τώρα μετά 16 χρόνια πήρε βραβείο από 16 καθηγητές. Τελικά ο χρόνος δεν έχει καμία σημασία. Ότι είναι να γίνει, κάποτε θα βρει το δρόμο του. Αργά η γρήγορα. Αυτό είναι και το πιο σημαντικό που θα κρατήσω απ όλη αυτήν την ιστορία. Καλημέρα.


Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

ΜΑΝΑ ΕΦΕΡΑ ΓΛΥΚΑ

Είπα κι εγώ μια φορά να πάω γλυκά στο σπίτι της μαμάς μου. Ε να νιώσω ότι συνεισφέρω ρε παιδί μου σε κάτι αφού η πολυαγαπημένη μου μανούλα με ταΐζει, με φροντίζει, μου πλένει τα ρουχαλάκια μου και γενικότερα με supportάρει. Μην πηγαίνω και με άδεια χέρια συνέχεια. Ε?





Ε και που λέτε μετά τη δουλειά σταματάω σ ένα ζαχαροπλαστείο ν αγοράσω κάνα γλυκό. Κοπελίτσα με σκούφο Μαμαλάκη προσφέρεται να με εξυπηρετήσει.
- Γεια σας, πως μπορώ να βοηθήσω?
- Γεια. Θα ήθελα να μου πεις το hit του μαγαζιού
- Ορίστε?
- Τη σπεσιαλιτέ σας ρε παιδί μου...
- Α, μάλιστα. Τι θα θέλατε, κάτι σε πάστα, σε τούρτα σε τι ακριβώς?
- Πάστα
- Έχουμε εδώ αυτές τις ωραίες τιραμισού, αυτές τις lemon pie που ναι πολύ καλές και κάτι προφιτερολ εκεί δεξιά που είναι τέλεια.
- Χμ ωραία. Βάλε 2 προφιτερόλ, δυο λεμόνια και θέλω και δυο να χουν σοκολάτα μέσα, σοκολάτα έξω, σοκολάτα από κάτω από πάνω παντού. Με πιάνεις ε?
- Ναι βέβαια...
Τις βάζει σ ένα κουτί λοιπόν, πάω να πληρώσω.
- Πόσο?
- Έχουν 12.30 ευρώ παρακαλώ
Ψάχνομαι. Έχω ένα 50αρικο ένα 10αρικο και κάτι ψιλά. Σκάω το 50άρικο. Με το αετίσιο βλέμμα της η υπάλληλος τσεκάρει το δεκάρι και μου λέει:
- Αααχ δεν έχετε ψιλά.?
- Εμ έχω ρε κοπελιά αλλά δεν φτάνουν. Μισό να δω
Τα αραδιάζω λοιπόν στον πάγκο. 1.50. Μπα. Θέλει άλλα 80 λεπτά
- Δεν φτάνουν κοπελιά άστο
Μισομουρτζουφλιασμένη δέχεται να χαλάσει το 50αρικο. Εκεί που ψάχνει ρέστα, ψάχνομαι κι εγώ μπας και βρώ κανα κέρμα ξεχασμένο σε τσέπη παντελονιού. Βάζω το χέρι μου μέσα σε δεξιά τσέπη και...
- Ωπ περίμενε κοπελιά κάτι πιάνω.




Εντάξει. Είναι λίγο αστείο το σκηνικό όπου λες σε κοπέλα έχοντας το χέρι σου στην τσέπη του παντελονιού ''Ωπ περίμενε κοπελιά κάτι πιάνω.'' Παραπέμπει σε έναρξη τσόντας αλλά δεν θα το ισοπεδώσω το θέμα. Και που λέτε βρίσκω 50 λεπτά.
- Χμμ 50 λεπτά βρήκα μόνο. Λείπουν άλλα 30 λεπτά
Η κοπελιά χαμογελάει βλέποντας όλη αυτήν την προσπάθεια και μου λέει:
- Καλά άστο δεν πειράζει. Είμαστε εντάξει μ αυτά.
- Ε πως δεν πειράζει, χάλασε το 50άευρω αν θες. Μη σε βάλω και μέσα.
- Ε δεν πειράζει είμαστε εντάξει
- Σίγουρα?
- Σίγουρα.
- Μήπως να ανοίξω το κουτί να σου δώσω μια κουταλιά προφιτερόλ να πατσίσουμε?..:Ρ


Ε να μην πω και μια μαλακία? Γελάει. Παίρνω το κουτί μου και φεύγω ολοταχώς για mother. Φτάνω σπίτι.
Ντριιιινννννννννν.
Μαμά: - Έλα παιδί μου ήρθες?
Εγώ:    - Ναι μαμά
Ανοίγει πόρτα
- Καλώς τον μου. Καλέ τι είναι αυτά που κρατάς?
- Έφερα λίγα γλυκά μαμά.
- Ε γιατί βρε, έχουμε καμιά γιορτή?
- Όχι καλέ, έτσι είπα να φέρω γλυκά
Με κοιτάζει με υποχθόνιο ύφος, σκάει χαμόγελο μέχρι τ αυτιά και πετάει τo τρίποντο:
- Βρε συ. Αρραβωνιάστηκες?.........:Ρ:Ρ:Ρ:Ρ


Καθένας με τον πόνο του. Ε όπως καταλαβαίνετε μετά από αυτό δεν μπόρεσα να φάω από το γέλιο. 10 points to mother. Α ρε μάνα. U R Ανπαίκταμπλ.



Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

ΠΑΡΤΥ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ: ΘΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ ΜΠΟΥΚΑΛΑ

Σας είχα υποσχεθεί την συνέχεια του ''Πάρτι στο σχολείο'' Ε πάρτε τη. Η ανάλυσις έχει να κάνει με τα δημοφιλή παίγνια με ονομασία ''Μπουκάλα'', ''Πυθία'' και ''Θάρρος ή Αλήθεια''. Για να δούμε...

Και που λέτε λεβέντες το κολπάκι με το χορεύουμε μπλούζ έστω ότι δεν πιάνει ( klick me ). 
Τι να κάνεις τώρα που έχεις βάλει στο μάτι τη νεαρά συμμαθήτρια τρία θρανία μπροστά? Οι καγκουροεφευρέτες υποχθόνιων παιγνίων για χαμούρεμα είχαν τη λύση: 


1) Πυθία
Γνωστό και ως ''τι να κάνει ο κύριος στην κυρία''. Τι να της κάνει λοιπόν?. Αυγά με μπέικον. Ε τι να της κάνει ρε φίλος. Να της δώσει κάνα φιλάκι, να ρίξει κάνα χουφτωματάκι, αυτά. Είπαμε ήμασταν μικροί. Και που λέτε αρχίζει το παιχνίδι, μετά πάντα από τα μπλούζ, αφού έχουν ανάψει λίγο τα αίματα κι αφού είχαν γίνει οι πρώτες προσεγγίσεις. Τρομερή λύση σε ντροπαλές καταστάσεις όπου η ''κυρία'' δεν ήθελε να χαμουρευτεί πάνω στο μπλούζ με τον ''κύριο'' και το βολικόν αυτό παιχνίδι την έβγαζε από τη δύσκολή θέση. Επίσης τρομερό για το ημιχυλοπιτιασμένιο παλικάρι όπου η νεράιδα δεν του κάθισε στο μπλουζ αλλά εδώ του δίνεται η δεύτερη ευκαιρία. Τι γίνεται λοιπόν στο παιχνίδι. 
Δύο ατομάκια ο ένας όρθιος ο άλλος καθιστός είναι οι οργανωτές. Ο όρθιος κλείνει τα μάτια του καθιστού ο οποίος είναι και η ''Πυθία'' και τον ρωτά δείχνοντας με τα μάτια τα υποψήφια θύματα: ''Τι να κάνει, ο Κυριος (βλέμμα1) στην Κυρία (βλέμμα2)''. Η Πυθία αρχίζει συνήθως χαλαρά και λέει μαλακίες του στυλ, να τις κάνει ερωτική εξομολόγηση, να της φιλήσει το χέρι και τέτοιες περίπου παπαριές για να σπάσει ο πάγος. Μετά αρχίζουν οι χοντράδες. Οι οργανωτές, συνεννοημένοι βέβαια με τους υπόλοιπους κάφρους αρχίζουν και κανονίζουν χαμουρέματα εως και 20 δευτερόλεπτα σε κολλητους που δεν τους κάθησε η νεράιδα που είπαμε στο μπλούζ. Κανονίζουν βέβαια και κανά ξεκάρφωτο, αλλά συνήθως τα πράγματα ήταν κανονισμένα όπου η Πυθία με τσιμπιά, καταλάβαινε ότι πρέπει να πει κάτι ζουμερό γιατί το θέμα είχε να κάνει με δικό μας άνθρωπο ή και με τον ίδιο. Μη νομίζετε πάντως ότι τα κορίτσια δεν το καταλάβαιναν. Το καταλάβαιναν αλλά έκαναν τις Γερμανίδες γιατί κι αυτές είχαν ιδίον όφελος αφού ήθελαν να χαμουρέψουν τον ωραίο του πάρτι. Ε τώρα κι άμα χαμούρευαν και καναν Β εθνική τι να γίνει. Κομμάτια να γίνει. Σ αυτή την αδυναμία στηριζόταν λοιπόν και η καγκουροσύνη των υπολοίπων για να χλιμιτζουριάσουν. Κι όλα καλά. Είχαν φτιαχτεί πάντως ζευγαράκια άπειρα από τη μαλακία αυτή γιατί η κοπελιά αν και έτρωγε καταναγκαστικό φίλημα, πολλές φορές άρχιζε και σ έβλεπε με άλλο μάτι μετά το φιλί. Η δύναμη της οικειότητας που λέμε. Πάμε παρακάτω.



2) Μπουκάλα
Ε εντάξει. Αυτό το παιζε μέχρι κι η μάνα μου. Τι να εξηγήσω. Γυρνούσες τη μπουκάλα κι όποιον πετύχαινες τον φιλούσες. Οκ. Η διαφοροποίηση του παιχνιδιού είχε να κάνει με τους όρους που έβαζε η εκάστοτε παρέα. Δηλαδή γινόταν συμφωνία απ την αρχή για το αν θα το φιλί θα ήταν Regular η Super αμόλυβδη και αν θα φιλιόταν άτομα του ίδιου φύλου. Εμάς να σας πω, δεν μας χάλαγε αν θα φιλιόταν οι γυναίκες αλλά δυστυχώς έπρεπε να βάλουμε αυτόν τον όρο γιατί αν τον δεχόμασταν θα πρεπε να γίνει και με τους άντρες το αντίστοιχο. Και δεν θέλαμε να φιλήσουμε το Μητσο που είχε φάει και Δρακουλίνια. Εντάξει δεν έχω να πω και πολλά για αυτό. Αλλά γενικώς άλλο ένα ωραίο παιχνίδι για σαλιαμπάλιασμα.


3) Θάρρος η Αλήθεια
Και φτάσαμε και στο τέλοος. Το πιο extreme παιχνιδάκι απ όλα γιατί δεν ήταν μόνο πιασοκωλίδικο αλλά είχε και κοινωνικοταρζανικές προεκτάσεις. Μπορούσες να το κρατήσεις βέβαια στο επίπεδο του του Φίλα με Ακόμα, που στο τέλος βέβαια πάντα εκεί κατέληγε, αλλά επειδή είχε τον τίτλο ''Αλήθεια'' μέσα είχε και alternative gaming. To ''Αλήθεια'' όμως όσο προχωρούσε το παίγνιον εξαλειφόταν γιατί όλοι θέλαν να αφήσουμε τις παπαριές με το μάθουμε σε ποιά ηλικία την έπαιξε για πρώτη φορά ο Μπάμπης και να μπούμε στο ψητό. Κι ας τον Χατζηγιάννη να τραγουδάει...


Κι εδώ λοιπόν κλείνει το κεφάλαιο παιδικό πάρτι. Ωραία χρόνια ρε παιδιά. Δεν έχω καταλάβει πάντως γιατί δεν βάζουμε στα πάρτι τώρα και κάνα μπλουζ έτσι να σπάσει λίγο η μονοτονία του νταμπα ντουμπα. Να δημιουργήσουμε έτσι και μια ρομαντικήν ατμόσφαιρα όπου ο καβαλιέρος θα ζητήσει τη δεσποινίδα για χορό. Ωραία δε θα ταν? Αλλά τώρα περιμένεις τον DJ βάλει το ''Push it'' για να αρχίσετε να κωλοτρίβεστε όλοι μαζί και να γίνει η δουλειά στο τσακ μπαμ. Τι κυνισμός, τι ωμότης. Και πάει ο ρομαντισμός. Απέθανε. Κρίμας. Τι να πω. Ρε μπας και γέρασα?

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

5 ΕΦΕΥΡΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΥΠΗΡΧΑΝ

Γειά σααααας και πάλι. Μετά από ολιγοήμερον διάλειμμα μου ρθε ξανά η μαλακία στον εγκέφαλο. Και αποφάσισα να γράψω για τις εφευρέσεις που θα θελα να χαν ανακαλυφθεί. Δεν θα αναλωθώ σε παπαριές που έχουμε όλοι σκεφθεί δηλαδή το να τρως και να μην παχαίνεις, τηλεμεταφορές κλπ κλπ αλλά σε πιο χειροπιαστά καθημερινά πράγματα. Θα θελα λοιπόν να είχε ανακαλυφθεί.....

1) Μαρουλοπήρουνο: 
Συγνώμη ρε παιδιά, δεν σας σπάει τα αρχίδια αυτή η σαλάτα? Εννοώ τη σαλάτα μαρούλι. Παίρνεις το πιρουνάκι και πας να φας το υγιεινό σου χορταρικό που λένε οι ιατροί και η μαμά. Και τσουπ ρίχνεις μια φτυαριά να πιάσεις μια ικανοποιητική ποσότητα μαρουλίου. Καθώς σηκώνεις το πηρούνιον ελοιπόν, ελείπει το χορταρικόν, καθώς ξεγλιστρά λόγω σχήματος από το πηρουνάκιον και πέφτει λαδωμένο στο πιάτο στο τραπέζι στα μούτρα σου. Δεν σου επιτρέπει να το φχαριστηθείς ρε παιδί μου. Υπάρχει και ο άλλος τρόπος που έχω δει σε κάτι τραπέζια συγγενικά όπου ο έμπειρος θείος Λευτέρης κάνει το πιρούνι κομπρεσέρ, τακ τακ τακ τακ τακ και σηκώνει μισό βουνό μαρούλι. Σίχαμα. Σε κοιτάζουν όλοι σαν τον αρχιλιγούρη. Αυτό το πρόβλημα που λέτε έχει το μαρουλάκι. Δεν είναι κεφτές ας πούμε, που μπαααπ κάρφωμα χλούμπ και τελος. Two points. Πρέπει να εφευρεθεί κάτι σαν μαγνήτης μαρουλιού σε πηρούνι η ένα ειδικό πιρούνι η κάτι στον πούτσο τέτοιο.


Ανα μπράβο κοιτάξτε εδώ τι βρήκα. Πιρούνι με ανεμιστήρα που κρυώνει τη μπουκιά. Ευγε Rod Ryan. Γαμώτο δεν έχει το τηλέφωνο του να του ζητήσω να φτιάξει τον μαρουλοκαρφωτή...

2) Gps ελεύθερου πάρκινγκ
 Καλά αυτό θα κανε πάταγο. Έχεις αργήσει στη δουλειά και ψάχνεις απεγνωσμένα πάρκινγκ. Έχεις φάει 356 κλήσεις απ το δήμο και δεν σε παίρνει πια να το αμολήσεις πάνω σε πεζοδρόμιο ως Ταρζάν. Αφήστε που πάνε και σου κολλάνε κάτι αυτοκόλλητα με ένα γαϊδούρι που λένε ''Παρκάρω όπου γουστάρω, είμαι γαίδαρος''  Έχεις και τύψεις που ενοχλείς τον κόσμο. Και δεν ξεκολλάνε κι όλας γαμώ το στανιό μου. Γάμα τα. Με την εφεύρεση που λέτε θα πατούσες κουμπάκι και θα σου βγάζει τις νόμιμες θέσεις πάρκινγκ σε κύκλο 500 μέτρων χωρίς να γίνεις Μάρκο Πόλο. Θα μπορούσε να βγεί και σπασμένο το προγραμματάκι με τις παράνομες θέσεις...:Ρ


3) Αντηλιακό για άμεσο μαύρισμα
Και λέμε για άμεσο όχι μαλακίες. Που λέτε εγώ ως μελαχροινός να μου είναι πιο εύκολο να μαυρίσω μέσα σε 3 μέρες, αλλά η καημένη Αγγλίδα δίπλα που έχει γίνει μπορδοροδοκόκκινη τι να πει. Δράμα. Ενώ με το λαδάκι αυτό θα το βαζε και σε μια ωρίτσα τσούπ θα γινόταν Beyonce. Κάτι σαν sorarium ρε παιδί μου αλλά σε λάδι και πιο γρήγορο χωρίς να αναγκαστείς να γίνεις κοτόπουλο. Πας στην παραλία Πάγκαλος και γυρνάς Μπαρακ Ομπάμα. Σε χρώμα όχι σε βάρος ε. Είπαμε. Γαμώ πάντως ε?


4) Βρύση με κόκα κόλα
 Η με ότι γουστάρει να πιει ο καθένας. Είσαι να πούμε σπίτι και βλέπεις το Γαύρο και σου τελειώσαν οι μπύρες. Που στο διάολο να τρέχεις τώρα να πάρεις μπύρες. Θα χάσεις το μισό ημίχρονο. Ενώ αν έπαιζε βρυσούλα δίπλα στην αυτή του νερού, τσακ πας γέμιζες το μπυροπότηρον και μια χαρά. Βέβαια θα μου πείτε μπορείς να πας να αγοράσεις ένα βαρέλι και να το χεις δίπλα. Αλλά εγώ θέλω πιο πολλά. Θέλω να βγάζει και κοκα κόλα, θέλω και κρασί θέλω και βυσσινάδα Λούξ. Κι όλα αυτά με μια απλή συνδρομή στην ΕΥΔΑΠ με μετρητή και ειδικό διακόπτη. Αντε ρε παιδιά τι κάνετε? Εδώ στείλατε διαστημόπλοιο στον Αρη μη χέσω...:Ρ


5) Αναστροφέας απεσταλμένων μηνυμάτων
Για να το εξηγήσω και λίγο καλύτερα, θα πω το παράδειγμα όπου στέλνεις στην αγαπημένη σου που τη λένε Μαρία το παρακάτω μήνυμα. ''Κι εγώ σε θέλω πάλι μωρό μου. Χτες ήταν καταπληκτικά'' Ωραίο ε? Αλλά τη Μαρία έχεις να τη δεις 3 μέρες. Μαλακία ολκής φίλε. Και τι κάνεις τώρα. Περιμένεις την καταιγίδα. Αλλά με τον Αναστροφέα Απεσταλμένων Μηνυμάτων θα μπορούσες αν η αγαπημένη σου δεν το έχει ανοίξει, να κάνεις undo και να σβηστεί κι από το κινητό της. Ε και γαμώ ε? Θα μπορούσε να εφαρμοστεί και σε e-mail και όχι μόνο για υποχθόνιους σκοπούς όπως προανέφερα, αλλά και σε πιο αθώους όπως ας πούμε αν ρίξεις ένα μπινελίκι σε κάποιον και  το μετανιώσεις. Πσσσσσ καλά μιλάμε για επανάσταση.


Λοιπόν για να μην σας κουράσω άλλο έχω και κανα δυό τρείς ακόμα που τις σκέφτομαι αλλά θα μουν πολύ χαρούμενος να ακούσω και τις δικές σας εφευρέσεις. Εμπρός λοιπόν μικροί μου εφευρέτες....


Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

ΠΑΡΤΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ: ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΧΟΡΕΥΕΤΕ?

''Το Σάββατο θα κάνω πάρτυ. Θα έρθεις ε?'' 
Σαν γλυκειά μουσική στα αυτιά μας ακουγόταν μια τέτοια πρόταση, όταν πιτσιρικάδες γαρ, μας εκαλούμασταν σ ένα τέτοιο γεγονός. Και δώστου σχέδια, προετοιμασίες, να πάρουμε καινούργιο τζιν, να κουρευτούμε, να κόψουμε νύχια και γενικότερα να συμμαζευτούμε και να ξεβρωμιστούμε ολίγον τι. Ε ναι ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα από τη συνεχή καφρίλα με τα ποδόσφαιρα και τις υπόλοιπες αγορίστικες βρωμοασχολίες.




Τώρα τη σημερινή εποχή, δεν ξέρω τι παίζεται, έχω να παρευρεθώ καιρό σε πάρτυ under seventeen κι η ανιψιά μου δεν με πληροφορεί ενδελεχώς. Φοβάται μήπως καρφώσω τις πομπές της στον μπαμπά παύλα ξάδερφο, μπαμπούλα. Aνιψούδα μ μη φοβάσαι. Θα σου πω μια μέρα μια ιστορία με τον μπαμπά σου που μετά απ αυτό όλα τα υπόλοιπα θα σου φαίνονται πταίσματα...:Ρ


Ας επανέλθουμε όμως στο θέμα πάρτι. Της ηλικίας μου. Και που λέτε φτάνει εκείνη η ιστορική μέρα. Έχουμε συλλέξει πληροφορίες για το ποιες θα παρευρίσκονται, ποια είναι ελεύθερη, ποια θα πιει 1,5 ποτό παραπάνω και όλα εκείνα τα απαραίτητα στοιχεία που θα μας βοηθούσαν να επικεντρωθούμε στον στόχο. Και ο στόχος ήταν ένας και μοναδικός βέβαια. Το πέσιμο εν ώρα μπλούζ.




Από ηλικία σε ηλικία το επίπεδο ικανοποίησης βέβαια, ήταν και διαφορετικό, γιατί ας πούμε σε πάρτι ηλικίας 10 ετών ήσουν πολύ ευχαριστημένος αν χόρευες δύο μπλουζ συνεχόμενα με το επίμαχο πρόσωπο. Στην ηλικία των 16 ήθελες κάτι παραπάνω. Ένα φάσωμα στην κουζίνα του οικοδεσπότη θα ήταν κάτι υπέροχο ας πούμε.


Και που λέτε το πάρτι ξεκινά, τ αγοράκια δεξιά τα κοριτσάκια αριστερά και αφού ακούγαμε όλες τις παπαρο Madonna, Sandra, Michael Jackson, αηδίες έφτανε η ώρα του μπλούζ. Η ώρα του παιδιού. Η αμηχανία όλων ήταν έκδηλη στα πρόσωπα και περιμέναμε τον πρώτο ήρωα που θα σπάσει τον πάγο και θα πάει να σηκώσει κοπελιά για χορό. Συνήθως αυτός που έκανε την ταρζανιά, η δεν μάσαγε καθόλου ή είχε πούστικο σχέδιο στα υπόψιν. Και εξηγώ. Διάλεγε την κοπέλα που δεν τον ενδιέφερε αλλά απλά είχε την μεγαλύτερη άνεση και τις πιο φιλικές σχέσεις. Έτσι έσπαγε ο πάγος, παίρναν τα κουλά τους κι οι υπόλοιποι και διάλεγαν από μία για το πρώτο αναγνωριστικό. Μετά ο Ταρζάν υποχθονίως και ερπόμενος, σιγά σιγά πλησίαζε το πρόσωπο που τον ενδιέφερε. Εδώ βέβαια ελόχευε ο κίνδυνος ο ανταγωνιστής που είχε τσακώσει το αμόρε για το αναγνωριστικό, να μην ξεκολλήσει όλο το βράδυ από κει και να μείνει ο Ταρζάν με τη μπανάνα στο χέρι. Ε θα μου πείτε για την ηλικία, σιγά το πρωτότυπο..:Ρ




Και τέλος πάντων περνώντας όλες τις συμπληγάδες έφτανε η ώρα που θα είχες την ευκαιρία να χορέψεις με την καψούρα. Πω πωωω. Φύσαγες, ξεφύσαγες, ίδρωνες, ξίδρωνες και τσουπ πήγαινες δειλά δειλά να ζητήσεις χορό. Ας μην πάρουμε την περίπτωση όπου αυτή έβρισκε δικαιολογία του τύπου, αχ μόλις χόρεψα/είμαι κουρασμένη/τον επόμενο χορό/δεν έχω όρεξη/δεν έχω πόδια. Ας πούμε ότι δέχεται. Δεν θα ήσουν και τόσο μαλάκας για να πιάσεις κουβέντα την ώρα που παιζει Nothing Gonna Change my Love for u. Θα άφηνες την ερωτική αύρα να ίπταται πάνω από τα κεφάλια σας χωρίς παράσιτα. Γιατί και να μίλαγες, τι θα λεγες? Μαλακίες θα λεγες. Από την αμηχανία το πιο πιθανόν ήταν να σε θεωρήσει εγκεφαλικά παράλυτο. Άρα μούγκα κι αν ήθελε να πει αυτή κάτι απαντούσες ''ναι'' κι ας μην άκουγες τι έλεγε.


Έτσι λοιπόν άφηνες τη γλώσσα του σώματος να μιλήσει αφού εκείνη την ώρα ήταν το καλύτερο που είχες να κάνεις. Έπιανες λοιπόν τη μικρούλα απ τη μεσούλα δεν κόλλαγες πάνω της και την άφηνες να επιλέξει αυτή το επίπεδον της προσκολλήσεως. Αν κόλλαγε πάνω σου και σ άρπαζε απ το σβέρκο, τα πράγματα είχαν πάρει τον καλό δρόμο. Αν απόθετε τα χέρια της σαν παράλυτο πάνω στους ώμους σου και άφηνε ένα κενό ανάμεσά σας όσο η διώρυγα της Κορίνθου, τότε έπιανες το παρασύνθημα και περίμενες να τελειώσει αυτός ο χορός των ανιάτων. Πες όμως ότι κόλλαγε. Τι καλά. Η καρδιά σου χτυπούσε όλο και πιο δυνατά, ένιωθες τη ζεστασιά του κορμιού της κολλημένο πάνω στο δικό σου και την ανάσα της στον λαιμό σου. Καβλώσαμε.




Ωπ φρένο. Στο καβλώσαμε. Και συμβαίνει αυτό το ατυχές γεγονός εν χορώ, που ενώ είσαι σα βδέλλα κολλημένος πάνω της, το κάτω κεφάλι αποφασίζει να κάνει του κεφαλιού του και να κάνει αισθητή την παρουσία του. Τζακ κάτω. Κάτω σου ειπααα. Δεν ακούει ο Τζακ. Αυτό άραγε εννοούν τα κορίτσια όταν λένε ''σκέφτεσαι με το κάτω κεφάλι''? Αλλά ρε κορίτσια τι να κάνεις εκεί πέρα να ούμ. Αυτοσυγκέντρωση? Δεν γίνεται. Δεν είχαμε και μάθημα διαλογισμού στο σχολείο. Πως να κρύψεις την έξαψη? Λοιπόν. Είχες δύο επιλογές. Το ένα ήταν να αφήσεις τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους και να μην κρύψεις τίποτα. Αν το καταλάβαινε η κοπελιά και δεν την πείραζε, έκανε τη χαζή κι όλα οκ. Αν την πείραζε ξεκολλούσε μόνη της και την άλλη μέρα θα σ έκανε ολίγον τσιμπούκι στις φίλες της. Αλλά και τι έγινε. Τουλάχιστον άφηνες  υποσυνείδητη πληροφορία στο μυαλό των κοριτσιών ότι το μπλιμπλίκι σου λειτουργεί, και τις άφηνες να χαχάνιζουν. Θα σου χρησίμευε αργότερα. Το δεύτερο ήταν να προσπαθήσεις να απομακρυνθείς ολίγον από το κορμί της νεαράς παίρνοντας στάση βιζολαβίζο και χορεύοντας το υπόλοιπο που έμενε, σαν να έπαθες λουμπάγκο στην ηλικία των δεκατεσσάρων. Μετά πήγαινες έπινες λίγο νεράκι να ρθεις στα ίσια σου κι έψαχνες τρόπους πως θα βολέψεις το εργαλείο σε στάση κάλυψη απόκρυψη. Πόνος και δράμα.




Έστω λοιπόν και πάλι ότι όλα τα προβλήματα ξεπερνιόταν και το πράγμα πάει κατ ευχήν. Χορεύετε και το δεύτερο μπλουζ καπάκι, το οποίο έχεις φροντίσει να παίξει mix ώστε να μην πέσει σιωπή στην αλλαγή του κομματιού και χάσεις το κορίτσι και τι ωραία τι καλά. Καταλαβαίνεις το λοιπόν ότι της αρέσεις, η κατάσταση είναι chick to chick και το μάγουλο γλιστράει όλο και πιο πολύ προς το χείλι. Εκεί λοιπόν αποφασίζεις ότι ήρθε η στιγμή να ξεκολλήσεις απ το μάγουλο και να εφορμήσεις. Και μπαπ. Τρως τη χυλόπιτα. Μα τι έγινε γαμώ την τρέλα μου. Οι δικαιολογίες ήταν ''Εμ ξέρεις δε νιώθω πολύ άνετα εδώ/έχω φίλο/νομίζω είναι καλύτερα να μείνουμε φίλοι/έκανα απονεύρωση χτες/έχω φάει δυο πιτόγυρα με τζατζίκι''. Εντάξει δεν ήταν πάντα έτσι η εξέλιξη, αλλά εδώ ήθελα απλά να τονίσω το παράξενο της υπόθεσης όπου η κορασίδα σου σερβίρει τραγανιστό ψητό κοτόπουλο με πατάτες και μόλις πας να δαγκανιάσεις σε στέλνει να πλύνεις τα χέρια σου. Ε όχι ρε φιλενάδα.


Και γιατί γινόταν αυτό? Αβυσσος η ψυχή των γυναικών. Τι να πεις. Αλλά εδώ πρέπει να κλείσει η ιστορία με Happy End. Και που λέτε τελικά η γλυκιά συμμαθήτρια υποκύπτει κι όλα μια χαρά. Ζουζουνιές, πειράγματα απ τους άλλους κλπ κλπ. Ααααχ τι ωραία χρόνια. Αυτά με την υπόθεση Blues. Επειδή παραήταν μεγάλο το κειμενάκι έρχεται και Part 2 με αντικείμενο ενασχόλησης, τα πιο δημοφιλή παιχνίδια των πάρτι, τη μπουκάλα, την Πυθία και το Θάρρος η Αλήθεια. Θα πιω μια μπουκάλα να βρω το θάρρος να το γράψω. Αλήθεια.





Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...