''Το Σάββατο θα κάνω πάρτυ. Θα έρθεις ε?''
Σαν γλυκειά μουσική στα αυτιά μας ακουγόταν μια τέτοια πρόταση, όταν πιτσιρικάδες γαρ, μας εκαλούμασταν σ ένα τέτοιο γεγονός. Και δώστου σχέδια, προετοιμασίες, να πάρουμε καινούργιο τζιν, να κουρευτούμε, να κόψουμε νύχια και γενικότερα να συμμαζευτούμε και να ξεβρωμιστούμε ολίγον τι. Ε ναι ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα από τη συνεχή καφρίλα με τα ποδόσφαιρα και τις υπόλοιπες αγορίστικες βρωμοασχολίες.
Τώρα τη σημερινή εποχή, δεν ξέρω τι παίζεται, έχω να παρευρεθώ καιρό σε πάρτυ under seventeen κι η ανιψιά μου δεν με πληροφορεί ενδελεχώς. Φοβάται μήπως καρφώσω τις πομπές της στον μπαμπά παύλα ξάδερφο, μπαμπούλα. Aνιψούδα μ μη φοβάσαι. Θα σου πω μια μέρα μια ιστορία με τον μπαμπά σου που μετά απ αυτό όλα τα υπόλοιπα θα σου φαίνονται πταίσματα...:Ρ
Ας επανέλθουμε όμως στο θέμα πάρτι. Της ηλικίας μου. Και που λέτε φτάνει εκείνη η ιστορική μέρα. Έχουμε συλλέξει πληροφορίες για το ποιες θα παρευρίσκονται, ποια είναι ελεύθερη, ποια θα πιει 1,5 ποτό παραπάνω και όλα εκείνα τα απαραίτητα στοιχεία που θα μας βοηθούσαν να επικεντρωθούμε στον στόχο. Και ο στόχος ήταν ένας και μοναδικός βέβαια. Το πέσιμο εν ώρα μπλούζ.
Από ηλικία σε ηλικία το επίπεδο ικανοποίησης βέβαια, ήταν και διαφορετικό, γιατί ας πούμε σε πάρτι ηλικίας 10 ετών ήσουν πολύ ευχαριστημένος αν χόρευες δύο μπλουζ συνεχόμενα με το επίμαχο πρόσωπο. Στην ηλικία των 16 ήθελες κάτι παραπάνω. Ένα φάσωμα στην κουζίνα του οικοδεσπότη θα ήταν κάτι υπέροχο ας πούμε.
Και που λέτε το πάρτι ξεκινά, τ αγοράκια δεξιά τα κοριτσάκια αριστερά και αφού ακούγαμε όλες τις παπαρο Madonna, Sandra, Michael Jackson, αηδίες έφτανε η ώρα του μπλούζ. Η ώρα του παιδιού. Η αμηχανία όλων ήταν έκδηλη στα πρόσωπα και περιμέναμε τον πρώτο ήρωα που θα σπάσει τον πάγο και θα πάει να σηκώσει κοπελιά για χορό. Συνήθως αυτός που έκανε την ταρζανιά, η δεν μάσαγε καθόλου ή είχε πούστικο σχέδιο στα υπόψιν. Και εξηγώ. Διάλεγε την κοπέλα που δεν τον ενδιέφερε αλλά απλά είχε την μεγαλύτερη άνεση και τις πιο φιλικές σχέσεις. Έτσι έσπαγε ο πάγος, παίρναν τα κουλά τους κι οι υπόλοιποι και διάλεγαν από μία για το πρώτο αναγνωριστικό. Μετά ο Ταρζάν υποχθονίως και ερπόμενος, σιγά σιγά πλησίαζε το πρόσωπο που τον ενδιέφερε. Εδώ βέβαια ελόχευε ο κίνδυνος ο ανταγωνιστής που είχε τσακώσει το αμόρε για το αναγνωριστικό, να μην ξεκολλήσει όλο το βράδυ από κει και να μείνει ο Ταρζάν με τη μπανάνα στο χέρι. Ε θα μου πείτε για την ηλικία, σιγά το πρωτότυπο..:Ρ
Και τέλος πάντων περνώντας όλες τις συμπληγάδες έφτανε η ώρα που θα είχες την ευκαιρία να χορέψεις με την καψούρα. Πω πωωω. Φύσαγες, ξεφύσαγες, ίδρωνες, ξίδρωνες και τσουπ πήγαινες δειλά δειλά να ζητήσεις χορό. Ας μην πάρουμε την περίπτωση όπου αυτή έβρισκε δικαιολογία του τύπου, αχ μόλις χόρεψα/είμαι κουρασμένη/τον επόμενο χορό/δεν έχω όρεξη/δεν έχω πόδια. Ας πούμε ότι δέχεται. Δεν θα ήσουν και τόσο μαλάκας για να πιάσεις κουβέντα την ώρα που παιζει Nothing Gonna Change my Love for u. Θα άφηνες την ερωτική αύρα να ίπταται πάνω από τα κεφάλια σας χωρίς παράσιτα. Γιατί και να μίλαγες, τι θα λεγες? Μαλακίες θα λεγες. Από την αμηχανία το πιο πιθανόν ήταν να σε θεωρήσει εγκεφαλικά παράλυτο. Άρα μούγκα κι αν ήθελε να πει αυτή κάτι απαντούσες ''ναι'' κι ας μην άκουγες τι έλεγε.
Έτσι λοιπόν άφηνες τη γλώσσα του σώματος να μιλήσει αφού εκείνη την ώρα ήταν το καλύτερο που είχες να κάνεις. Έπιανες λοιπόν τη μικρούλα απ τη μεσούλα δεν κόλλαγες πάνω της και την άφηνες να επιλέξει αυτή το επίπεδον της προσκολλήσεως. Αν κόλλαγε πάνω σου και σ άρπαζε απ το σβέρκο, τα πράγματα είχαν πάρει τον καλό δρόμο. Αν απόθετε τα χέρια της σαν παράλυτο πάνω στους ώμους σου και άφηνε ένα κενό ανάμεσά σας όσο η διώρυγα της Κορίνθου, τότε έπιανες το παρασύνθημα και περίμενες να τελειώσει αυτός ο χορός των ανιάτων. Πες όμως ότι κόλλαγε. Τι καλά. Η καρδιά σου χτυπούσε όλο και πιο δυνατά, ένιωθες τη ζεστασιά του κορμιού της κολλημένο πάνω στο δικό σου και την ανάσα της στον λαιμό σου. Καβλώσαμε.
Ωπ φρένο. Στο καβλώσαμε. Και συμβαίνει αυτό το ατυχές γεγονός εν χορώ, που ενώ είσαι σα βδέλλα κολλημένος πάνω της, το κάτω κεφάλι αποφασίζει να κάνει του κεφαλιού του και να κάνει αισθητή την παρουσία του. Τζακ κάτω. Κάτω σου ειπααα. Δεν ακούει ο Τζακ. Αυτό άραγε εννοούν τα κορίτσια όταν λένε ''σκέφτεσαι με το κάτω κεφάλι''? Αλλά ρε κορίτσια τι να κάνεις εκεί πέρα να ούμ. Αυτοσυγκέντρωση? Δεν γίνεται. Δεν είχαμε και μάθημα διαλογισμού στο σχολείο. Πως να κρύψεις την έξαψη? Λοιπόν. Είχες δύο επιλογές. Το ένα ήταν να αφήσεις τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους και να μην κρύψεις τίποτα. Αν το καταλάβαινε η κοπελιά και δεν την πείραζε, έκανε τη χαζή κι όλα οκ. Αν την πείραζε ξεκολλούσε μόνη της και την άλλη μέρα θα σ έκανε ολίγον τσιμπούκι στις φίλες της. Αλλά και τι έγινε. Τουλάχιστον άφηνες υποσυνείδητη πληροφορία στο μυαλό των κοριτσιών ότι το μπλιμπλίκι σου λειτουργεί, και τις άφηνες να χαχάνιζουν. Θα σου χρησίμευε αργότερα. Το δεύτερο ήταν να προσπαθήσεις να απομακρυνθείς ολίγον από το κορμί της νεαράς παίρνοντας στάση βιζολαβίζο και χορεύοντας το υπόλοιπο που έμενε, σαν να έπαθες λουμπάγκο στην ηλικία των δεκατεσσάρων. Μετά πήγαινες έπινες λίγο νεράκι να ρθεις στα ίσια σου κι έψαχνες τρόπους πως θα βολέψεις το εργαλείο σε στάση κάλυψη απόκρυψη. Πόνος και δράμα.
Έστω λοιπόν και πάλι ότι όλα τα προβλήματα ξεπερνιόταν και το πράγμα πάει κατ ευχήν. Χορεύετε και το δεύτερο μπλουζ καπάκι, το οποίο έχεις φροντίσει να παίξει mix ώστε να μην πέσει σιωπή στην αλλαγή του κομματιού και χάσεις το κορίτσι και τι ωραία τι καλά. Καταλαβαίνεις το λοιπόν ότι της αρέσεις, η κατάσταση είναι chick to chick και το μάγουλο γλιστράει όλο και πιο πολύ προς το χείλι. Εκεί λοιπόν αποφασίζεις ότι ήρθε η στιγμή να ξεκολλήσεις απ το μάγουλο και να εφορμήσεις. Και μπαπ. Τρως τη χυλόπιτα. Μα τι έγινε γαμώ την τρέλα μου. Οι δικαιολογίες ήταν ''Εμ ξέρεις δε νιώθω πολύ άνετα εδώ/έχω φίλο/νομίζω είναι καλύτερα να μείνουμε φίλοι/έκανα απονεύρωση χτες/έχω φάει δυο πιτόγυρα με τζατζίκι''. Εντάξει δεν ήταν πάντα έτσι η εξέλιξη, αλλά εδώ ήθελα απλά να τονίσω το παράξενο της υπόθεσης όπου η κορασίδα σου σερβίρει τραγανιστό ψητό κοτόπουλο με πατάτες και μόλις πας να δαγκανιάσεις σε στέλνει να πλύνεις τα χέρια σου. Ε όχι ρε φιλενάδα.
Και γιατί γινόταν αυτό? Αβυσσος η ψυχή των γυναικών. Τι να πεις. Αλλά εδώ πρέπει να κλείσει η ιστορία με Happy End. Και που λέτε τελικά η γλυκιά συμμαθήτρια υποκύπτει κι όλα μια χαρά. Ζουζουνιές, πειράγματα απ τους άλλους κλπ κλπ. Ααααχ τι ωραία χρόνια. Αυτά με την υπόθεση Blues. Επειδή παραήταν μεγάλο το κειμενάκι έρχεται και Part 2 με αντικείμενο ενασχόλησης, τα πιο δημοφιλή παιχνίδια των πάρτι, τη μπουκάλα, την Πυθία και το Θάρρος η Αλήθεια. Θα πιω μια μπουκάλα να βρω το θάρρος να το γράψω. Αλήθεια.
Σαν γλυκειά μουσική στα αυτιά μας ακουγόταν μια τέτοια πρόταση, όταν πιτσιρικάδες γαρ, μας εκαλούμασταν σ ένα τέτοιο γεγονός. Και δώστου σχέδια, προετοιμασίες, να πάρουμε καινούργιο τζιν, να κουρευτούμε, να κόψουμε νύχια και γενικότερα να συμμαζευτούμε και να ξεβρωμιστούμε ολίγον τι. Ε ναι ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα από τη συνεχή καφρίλα με τα ποδόσφαιρα και τις υπόλοιπες αγορίστικες βρωμοασχολίες.
Τώρα τη σημερινή εποχή, δεν ξέρω τι παίζεται, έχω να παρευρεθώ καιρό σε πάρτυ under seventeen κι η ανιψιά μου δεν με πληροφορεί ενδελεχώς. Φοβάται μήπως καρφώσω τις πομπές της στον μπαμπά παύλα ξάδερφο, μπαμπούλα. Aνιψούδα μ μη φοβάσαι. Θα σου πω μια μέρα μια ιστορία με τον μπαμπά σου που μετά απ αυτό όλα τα υπόλοιπα θα σου φαίνονται πταίσματα...:Ρ
Ας επανέλθουμε όμως στο θέμα πάρτι. Της ηλικίας μου. Και που λέτε φτάνει εκείνη η ιστορική μέρα. Έχουμε συλλέξει πληροφορίες για το ποιες θα παρευρίσκονται, ποια είναι ελεύθερη, ποια θα πιει 1,5 ποτό παραπάνω και όλα εκείνα τα απαραίτητα στοιχεία που θα μας βοηθούσαν να επικεντρωθούμε στον στόχο. Και ο στόχος ήταν ένας και μοναδικός βέβαια. Το πέσιμο εν ώρα μπλούζ.
Από ηλικία σε ηλικία το επίπεδο ικανοποίησης βέβαια, ήταν και διαφορετικό, γιατί ας πούμε σε πάρτι ηλικίας 10 ετών ήσουν πολύ ευχαριστημένος αν χόρευες δύο μπλουζ συνεχόμενα με το επίμαχο πρόσωπο. Στην ηλικία των 16 ήθελες κάτι παραπάνω. Ένα φάσωμα στην κουζίνα του οικοδεσπότη θα ήταν κάτι υπέροχο ας πούμε.
Και που λέτε το πάρτι ξεκινά, τ αγοράκια δεξιά τα κοριτσάκια αριστερά και αφού ακούγαμε όλες τις παπαρο Madonna, Sandra, Michael Jackson, αηδίες έφτανε η ώρα του μπλούζ. Η ώρα του παιδιού. Η αμηχανία όλων ήταν έκδηλη στα πρόσωπα και περιμέναμε τον πρώτο ήρωα που θα σπάσει τον πάγο και θα πάει να σηκώσει κοπελιά για χορό. Συνήθως αυτός που έκανε την ταρζανιά, η δεν μάσαγε καθόλου ή είχε πούστικο σχέδιο στα υπόψιν. Και εξηγώ. Διάλεγε την κοπέλα που δεν τον ενδιέφερε αλλά απλά είχε την μεγαλύτερη άνεση και τις πιο φιλικές σχέσεις. Έτσι έσπαγε ο πάγος, παίρναν τα κουλά τους κι οι υπόλοιποι και διάλεγαν από μία για το πρώτο αναγνωριστικό. Μετά ο Ταρζάν υποχθονίως και ερπόμενος, σιγά σιγά πλησίαζε το πρόσωπο που τον ενδιέφερε. Εδώ βέβαια ελόχευε ο κίνδυνος ο ανταγωνιστής που είχε τσακώσει το αμόρε για το αναγνωριστικό, να μην ξεκολλήσει όλο το βράδυ από κει και να μείνει ο Ταρζάν με τη μπανάνα στο χέρι. Ε θα μου πείτε για την ηλικία, σιγά το πρωτότυπο..:Ρ
Και τέλος πάντων περνώντας όλες τις συμπληγάδες έφτανε η ώρα που θα είχες την ευκαιρία να χορέψεις με την καψούρα. Πω πωωω. Φύσαγες, ξεφύσαγες, ίδρωνες, ξίδρωνες και τσουπ πήγαινες δειλά δειλά να ζητήσεις χορό. Ας μην πάρουμε την περίπτωση όπου αυτή έβρισκε δικαιολογία του τύπου, αχ μόλις χόρεψα/είμαι κουρασμένη/τον επόμενο χορό/δεν έχω όρεξη/δεν έχω πόδια. Ας πούμε ότι δέχεται. Δεν θα ήσουν και τόσο μαλάκας για να πιάσεις κουβέντα την ώρα που παιζει Nothing Gonna Change my Love for u. Θα άφηνες την ερωτική αύρα να ίπταται πάνω από τα κεφάλια σας χωρίς παράσιτα. Γιατί και να μίλαγες, τι θα λεγες? Μαλακίες θα λεγες. Από την αμηχανία το πιο πιθανόν ήταν να σε θεωρήσει εγκεφαλικά παράλυτο. Άρα μούγκα κι αν ήθελε να πει αυτή κάτι απαντούσες ''ναι'' κι ας μην άκουγες τι έλεγε.
Έτσι λοιπόν άφηνες τη γλώσσα του σώματος να μιλήσει αφού εκείνη την ώρα ήταν το καλύτερο που είχες να κάνεις. Έπιανες λοιπόν τη μικρούλα απ τη μεσούλα δεν κόλλαγες πάνω της και την άφηνες να επιλέξει αυτή το επίπεδον της προσκολλήσεως. Αν κόλλαγε πάνω σου και σ άρπαζε απ το σβέρκο, τα πράγματα είχαν πάρει τον καλό δρόμο. Αν απόθετε τα χέρια της σαν παράλυτο πάνω στους ώμους σου και άφηνε ένα κενό ανάμεσά σας όσο η διώρυγα της Κορίνθου, τότε έπιανες το παρασύνθημα και περίμενες να τελειώσει αυτός ο χορός των ανιάτων. Πες όμως ότι κόλλαγε. Τι καλά. Η καρδιά σου χτυπούσε όλο και πιο δυνατά, ένιωθες τη ζεστασιά του κορμιού της κολλημένο πάνω στο δικό σου και την ανάσα της στον λαιμό σου. Καβλώσαμε.
Ωπ φρένο. Στο καβλώσαμε. Και συμβαίνει αυτό το ατυχές γεγονός εν χορώ, που ενώ είσαι σα βδέλλα κολλημένος πάνω της, το κάτω κεφάλι αποφασίζει να κάνει του κεφαλιού του και να κάνει αισθητή την παρουσία του. Τζακ κάτω. Κάτω σου ειπααα. Δεν ακούει ο Τζακ. Αυτό άραγε εννοούν τα κορίτσια όταν λένε ''σκέφτεσαι με το κάτω κεφάλι''? Αλλά ρε κορίτσια τι να κάνεις εκεί πέρα να ούμ. Αυτοσυγκέντρωση? Δεν γίνεται. Δεν είχαμε και μάθημα διαλογισμού στο σχολείο. Πως να κρύψεις την έξαψη? Λοιπόν. Είχες δύο επιλογές. Το ένα ήταν να αφήσεις τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους και να μην κρύψεις τίποτα. Αν το καταλάβαινε η κοπελιά και δεν την πείραζε, έκανε τη χαζή κι όλα οκ. Αν την πείραζε ξεκολλούσε μόνη της και την άλλη μέρα θα σ έκανε ολίγον τσιμπούκι στις φίλες της. Αλλά και τι έγινε. Τουλάχιστον άφηνες υποσυνείδητη πληροφορία στο μυαλό των κοριτσιών ότι το μπλιμπλίκι σου λειτουργεί, και τις άφηνες να χαχάνιζουν. Θα σου χρησίμευε αργότερα. Το δεύτερο ήταν να προσπαθήσεις να απομακρυνθείς ολίγον από το κορμί της νεαράς παίρνοντας στάση βιζολαβίζο και χορεύοντας το υπόλοιπο που έμενε, σαν να έπαθες λουμπάγκο στην ηλικία των δεκατεσσάρων. Μετά πήγαινες έπινες λίγο νεράκι να ρθεις στα ίσια σου κι έψαχνες τρόπους πως θα βολέψεις το εργαλείο σε στάση κάλυψη απόκρυψη. Πόνος και δράμα.
Έστω λοιπόν και πάλι ότι όλα τα προβλήματα ξεπερνιόταν και το πράγμα πάει κατ ευχήν. Χορεύετε και το δεύτερο μπλουζ καπάκι, το οποίο έχεις φροντίσει να παίξει mix ώστε να μην πέσει σιωπή στην αλλαγή του κομματιού και χάσεις το κορίτσι και τι ωραία τι καλά. Καταλαβαίνεις το λοιπόν ότι της αρέσεις, η κατάσταση είναι chick to chick και το μάγουλο γλιστράει όλο και πιο πολύ προς το χείλι. Εκεί λοιπόν αποφασίζεις ότι ήρθε η στιγμή να ξεκολλήσεις απ το μάγουλο και να εφορμήσεις. Και μπαπ. Τρως τη χυλόπιτα. Μα τι έγινε γαμώ την τρέλα μου. Οι δικαιολογίες ήταν ''Εμ ξέρεις δε νιώθω πολύ άνετα εδώ/έχω φίλο/νομίζω είναι καλύτερα να μείνουμε φίλοι/έκανα απονεύρωση χτες/έχω φάει δυο πιτόγυρα με τζατζίκι''. Εντάξει δεν ήταν πάντα έτσι η εξέλιξη, αλλά εδώ ήθελα απλά να τονίσω το παράξενο της υπόθεσης όπου η κορασίδα σου σερβίρει τραγανιστό ψητό κοτόπουλο με πατάτες και μόλις πας να δαγκανιάσεις σε στέλνει να πλύνεις τα χέρια σου. Ε όχι ρε φιλενάδα.
Και γιατί γινόταν αυτό? Αβυσσος η ψυχή των γυναικών. Τι να πεις. Αλλά εδώ πρέπει να κλείσει η ιστορία με Happy End. Και που λέτε τελικά η γλυκιά συμμαθήτρια υποκύπτει κι όλα μια χαρά. Ζουζουνιές, πειράγματα απ τους άλλους κλπ κλπ. Ααααχ τι ωραία χρόνια. Αυτά με την υπόθεση Blues. Επειδή παραήταν μεγάλο το κειμενάκι έρχεται και Part 2 με αντικείμενο ενασχόλησης, τα πιο δημοφιλή παιχνίδια των πάρτι, τη μπουκάλα, την Πυθία και το Θάρρος η Αλήθεια. Θα πιω μια μπουκάλα να βρω το θάρρος να το γράψω. Αλήθεια.
2 σχόλια:
Ρε έχω πεθάνει στο γέλιο..Να σου πω και μια κατηγορία άλλη (εμένα δηλ.) Όταν ερχόταν ο επίδοξος χορευταράς και χτύπαγε η καρδιά μου σαν ταμπούρλο των Ζουλού φώναζα τον κολλητό μου,καθότι ήμανε κότα -αλανιάρα- αλλά κότα...Ντρεπόμουνα μωρέ το ψυχάκι..!Ιδρωνα-ξίδρωνα αλλά μετά τα 16 άρχισα να κοκκινίζω λιγότερο.Αααααχ ωραία χρόνια...
Αχαχχαχαχααχ. Τωρα να φανταστω ότι κάνεις φιγουρες μόνη στην πίστα? εχεχεχε. Τις κατηγοριες χορευταράδων δεν τις σχολίασα. Οντως υπήρχαν. Επιφυλάσσομαι...
Δημοσίευση σχολίου