ΕΛΑ ΜΠΑΜΠΑ, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ. ΤΡΑΚΑΡΑ ΛΙΓΟ ΤΟ ΑΜΑΞΙ ΣΟΥ....

Και αφού επεράσαμε την κρίση με τις αναρτήσεις πολιτικού περιεχομένου ας πάμε σε κάτι πιο ανάλαφρο. Ιστοριούλα καλοκαιρινή, απροσδόκητη, χαρωπή μα πάνω απ όλα διδακτική. Για πάμε...

Τι υπέροχο συναίσθημα είναι αυτό να έχεις τρακάρει το αμάξι του πατέρα σου και να περιμένεις την Express Service 6 το πρωί να έρθει. Και το αμέσως υπεροχότερο να πηγαίνεις σπίτι σαν κλαμένο κουτάβι να ανακοινώσεις τα αποτελέσματα. Αυτό εσυνέβη λοιπόν πριν κάποια χρόνια που μουν μικρός και άμυαλος, εις την αγαπημένη μου Λέσβο, όπου σε χαρωπή κατάστασιν προσομοίασα τον εαυτό μου ως διάδοχο του Collin McRae και κατέληξα με τη μούρη του αμαξιού μέσα σε λοφίσκο με άσπρη άμμο οικοδομής . Το αμάξι, κουραμπιές. Το αμορτισέρ, γιές σερ. Το φτερό, φύλλο και φτερό. Πού σαι Πατέρα να με δεις...

Η ευτυχής συγκυρία της υπόθεσης ήταν ότι ξημέρωνε 15Αυγουστος και είχα τη γιορτή μου. Γιορτές και πανηγύρια λοιπόν. Έτσι δεν άκουσα τίποτα καντήλια λόγω εορτής, αλλά μετά επεριφέρετο μια μουτρώδης κατάσταση εις το Λαμπριδέϊκο. Λογικό. Μετά από αυτό το γεγονός, φυσικό ήταν, αμάξι πάπαλα στας διακοπάς. Τι να κάνουμε. Είχα κάνει μαλακία. Αλλά η κατάστασις εσυνεχίσθη και εις τας Αθήνας. Πόδια, ταξί, μετρό και ο Θεός βοηθός. Ύστερα λοιπόν από κάνα μήνα αμαξοαπαγόρευσης ο Daddy με ελυπήθην που ξεποδαριαζόμουν, υπολόγισε ότι το πήρα το μάθημά μου και μια ωραία μέρα μου λέει:

- Έλα ζαβό, πάρε τ αμάξι και πήγαινε να φτιάξεις το φτερό μπροστά δεξιά που το τσάκισες.

Χμ. Ωραία το φερε ο Daddy. Δεν μου το δωσε φόρα παρτίδα, μου έβαλε να πληρώσω κατά ένα τρόπο ένα μικρό τίμημα για να αρχίσω να το ξαναπαίρνω. Σωστός. Πρέπει να ανταποκριθώ επάξια στην εμπιστοσύνη του. Και παίρνω τη Μπέμπα για να τη πάω συνεργείο. Δεν προλαβαίνω να βάλω ούτε δευτέρα και στα 100 μέτρα, σε στενό που υποτίθεται ότι τα αμάξια έρχονται μόνο από αριστερά, ένα ήρθε από δεξιά...

Και ξανά....ΜΠΑΠ  ΜΠΟΥΠ  ΚΛΑΝΤΣ  ΓΚΑΠ  ΝΤΟΝΚ. Έλεος Θεούλη μου. Τι σου χω κάνει...

Η απόγνωση είναι έκδηλη στο πρόσωπό μου καθώς βγήκα από το αμάξι. Στο άλλο όχημα, κυριούλης καμιά 50ριά ετών βγαίνει κι αυτός έξω και κοιτάζει τη ζημιά. Εγώ δεν έχω πάθει τίποτα ουσιαστικό, γιατί πήγε και με τράκαρε πάνω στο στραπατσαρισμένο φτερό. Αυτός είχε ένα ωραίο τσάκισμα αριστερά

- Αγόρι μου, πως βγήκες έτσι? Δεν ξέρεις ότι έρχονται αμάξια κι από δω?

- Δεν το ξερα κύριε μου. Τι να σας πω συγνώμη. Να σας δώσω τα στοιχεία μου για δήλωση.

- Τι να πω βρε αγόρι μου. Τέλος πάντων. Για λέγε εδώ να γράφω....

- Ναι. Π Α Ν Α Γ Ι Ω Τ Η Σ  Λ Α Μ Π Ρ Ι Δ Η Σ... αριθμος κυκλ.... (με διακόπτει)

- Λαμπρίδης? Τον Λαμπρίδη που έχει το συνεργείο στην Νέα Σμύρνη τι τον έχεις?

Εδώ αγαπητοί μου το μάτι γυαλίζει υποχθόνια και το μυαλό δουλεύει με 8000000 στροφές. Μια ζαριά μου μεινε. Ας τη ρίξω.

- Πατέρας μου είναι...:Ρ

- Σοβαρά μιλάς? Είσαι ο γιος του Λαμπρίδη του συμμαθητή μου στο Γυμνάσιο?

Ε ρε πούστη το βλεπα εγώ το έργο από τη φάτσα του. Κάπου θα τον ήξερε αυτόν τον συνονόματο Λαμπρίδη κι ότι ήταν και για καλό.

- Εεεεε ναι. Εσεις ποιός είστε?

- Α ρε αγόρι μου τι να σου λέω τώρα. Τι  μου θύμισες...

Το πρόσωπό του απέκτησε μια φόρμα νοσταλγίας και ευφορίας. Το πιάνω το υπονοούμενο αμέσως και συνεχίζω το θεατρικό. Δεν γινόταν να μην την παίξω αυτή την παρτίδα γιατί αν μάθαινε ο Daddy ότι ξανατράκαρα τ αμάξι με το που το πήρα, με έβλεπα με τα πόδια μέχρι το επόμενο καλοκαίρι.

- Κατάλαβα κύριε. Το όνομά σας? Όταν πάω σπίτι θα του πω χαιρετισμούς... (τι πούστης είμαι)

- Ο Νίκος είμαι πες του. Ο διπλανός του στο Λύκειο. Ξέρει αυτός. Θα καταλάβει.

- Εντάξει θα του το πω.

- Που είναι τώρα στο μαγαζί?

- Ναι στο μαγαζί είναι. Περάστε καμιά μέρα να τον δείτε.... (πουστης Χ 2 )

- Ναι θα περάσω. Η γιαγιά σου καλά είναι? Πως την είπαμε δεν θυμάμαι...(άρχισαν οι παγίδες)

- Ναι καλά είναι κι αυτή. Ελένη την λένε. ( Ε τι να πω, ότι δεν θυμάμαι πως τη λένε? Λέμε ένα δημοφιλές όνομα λοιπόν...:Ρ).

- Λοιπόν γράψτε και τα υπόλοιπα στοιχεία να σας κάνω μια δήλωση.

- Τι δήλωση βρε αγόρι μου. Άστη τώρα. Δεν έπαθα και τίποτα σοβαρό. Αφού είσαι και γιος του Λαμπρίδη του συμμαθητή μου, άστο δεν πειράζει... ( YESYESYES!!!! )

- Εμμμ σας ευχαριστώ. Τι να πω.

- Να μην πεις τίποτα. Άντε βρε αγόρι μου πολύ χάρηκα. Έχεις κι αδέρφια? Πόσο χρονών είσαι εσύ?...  ( Εδώ με στριμώχνει στο σχοινιά ο κυρ Νίκος.  Γιατί πρέπει σε δευτερόλεπτα να λύσω την εξίσωση :  Χ+30=Ζ όπου Χ η ηλικία η δική μου, 30 η ηλικία που υποτίθεται ότι με έκανε ο πατέρας μου και Ζ η ηλικία του κυρ Νίκου που θα έπρεπε να υπολογίσω ως συνομήλικος του μπαμπά. Άρα με υπόθεση ότι Ζ=55 το Χ μας κάνει 25...)

- Ναι έχω κι έναν αδερφό. Εγώ είμαι 25....

- 25 ε? Καλά πόσο χρονών σ έκανε ο πατέρας σου? Εγώ είμαι 44...( φτου ρε πούστη, έπεσα έξω δέκα χρόνια. Ρε κυρ Νίκο, πως άσπρισες έτσι να ούμε 40 χρονώ άνθρωπος. Μας έμπλεξες τώρα. Ο πατέρας μου θα έπρεπε να μ είχε κάνει στα 19. Δεν έβγαινε η εξίσωση αλλιώς. Πρέπει να το σώσω...)

- Ε μικρός ήταν. Τέλος πάντων κύριε Νίκο χάρηκα. πολύ. Πρέπει να φύγω γιατί βιάζομαι. Περάστε απ το μαγαζί να τα πούμε.

Και τσουπ γρήγορα γρήγορα παίρνω τον πούλον πριν καλά καλά αφήσω τον κυρ Νίκο να κάνει υπολογισμούς κι άλλες επικίνδυνες ερωτήσεις. Μπαίνω στο αμάξι, γκαζάκι και φεύγω. Ω ρε πούστη μου σκέφτομαι. Φτηνά τη γλίτωσα. Πήγα λοιπόν συνεργείο. Όχι στου πατέρα μου στο άλλο..:Ρ

Άφησα το αμαξάκι για φτιάξιμο και με χαρά γύρισα πίσω. Ουφ. Θα είχα αμάξι επιτέλους μετά από ένα μήνα.

Έτσι που λέτε αγαπητοί μου. Τη σκαπουλάραμε από την στριμόκωλον κατάσταση χωρίς γρατζουνιά. Μα θα ήταν τρομερή ατυχία να μου κάτσει τέτοια στραβή μετά απ όλο αυτό που πέρασα. Αλλά τελικά μες την ατυχία σου υπάρχει πάντα μια σπιθαμή κωλοφαρδίας η οποία μπορεί να ανατρέψει τα γεγονότα. Αρκεί να πιστέψεις ότι υπάρχει. Αυτό έχω κρατήσει από τότε και ότι δεν έχω ταλέντο ως οδηγός WRC. Για αυτό έκοψα τις μαλακίες με τα τρεξίματα. Εγώ έχω ταλέντο μάλλον στο IRC.

I Ruin Cars......

Be a Fan