Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

ΑΣ ΗΤΑΝΕ Ο ΠΟΝΟΣ, ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ ΔΡΟΜΟΣ

Διάλογος πριν λίγο στο γραφείο...
Αφεντικό: Επ, τι ειν αυτό ρε?
Εγώ: Ηλεκτρονικό τσιγάρο.
Αφεντικό: Άντε ρε συ. Κάνει δουλειά?
Εγώ: Ε κάτι κάνει
Αφεντικό: Βλέπω έχεις και στριφτά όμως.
Εγώ: Ε ναι. Τα χω για άλλο λόγο
Αφεντικό: Τι λόγο?
Εγώ: Άμα θέλω να πάω κάπου και μου πουν ότι είναι ένα τσιγάρο δρόμος να μπορώ να το υπολογίσω..:Ρ
 

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΤΟΥΣΑ = ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ. ΙΣΧΥΕΙ?

Η είδηση της ημέρας λοιπόν είναι ότι Αγγλάκι με μεγάλες πατούσες κάνει θραύση στο γυναικείο φύλο. Στην Αγγλία έτσι? Μην ξεχνιόμαστε. Για να παρακολοθήσομεν όμως το ρεπορτάζ...


...Χαμό στο γυναικείο πληθυσμό προκαλεί ένας Βρετανός ο οποίος έχει τις μεγαλύτερες πατούσες της χώρας!
Ο λόγος για τον 19χρονο Carl Griffiths ο οποίος φορά νούμερο παπουτσιού (21 για τη Βρετανία) τη στιγμή που ο μέσος Βρετανός έχει νούμερο 9. Ο ίδιος μιλώντας στη Sun επιβεβαίωσε τον αστικό μύθο (;) σχετικά με την αναλογία πατούσας και πέους. "Μπορώ να το επιβεβαιώσω! Ήδη έχω περισσότερες από 30 ολοκληρωμένες σχέσεις", είπε γεμάτος περηφάνια.
"Οι γυναίκες ένα πράγμα θέλουν από μένα. Σε αυτή τη φάση της ζωής μου δε με χαλάει καθόλου. Αυτό που λένε για τους άνδρες με τις μεγάλες πατούσες ισχύει", είπε ο 19χρονος και ο νοών νοείτο.


Ωπα. Pause. Κατ αρχήν κόψε φάτσα και βγάλε συμπέρασμα. Αλλά όπως προείπαμε ομιλούμε για Αγγλίδες. Είδες? Ας το παραβλέψομεν όμως αυτό κι ας επεξεργαστούμε την θεωρία:
Μεγάλη πατούσα = Μεγάλο εργαλείο. Άραγε ισχύει?






Έστω ότι ισχύει λοιπόν. Μα να ρωτήσω κάτι το ασθενές φύλο? Ρε κορίτσια βλέπετε αυτό το τυπάκι σε μπαρ και τέλος πάντων ναι, έχει μεγάλη πατούσα. Θα ρισκάρατε να πάτε τη νύχτα μαζί του για να επιβεβαιώσετε τη θεωρία της μεγάλης πατούσας?  Ε δε νομίζω. ( Καλά ντε δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά...:Ρ ) Αλλά όπως προείπαμε εδώ μιλάμε για Αγγλίδες. Και οι Αγγλίδες δεν είναι να δουν μεγάλη πατούσα. Έστω κι αν είναι απ τον Clown των McDonalds..




(Τραγική φώτο. Και υπάρχουν κι άλλες τέτοιες. Φαντάζομαι αν έχεις να γαμήσεις καιρό στην Αγγλία ντύνεσαι McCLown, την πέφτεις σ ένα παγκάκι και περιμένεις για πίπα. Mmmmm. I m Loving It!!!)


O φίλος Carl λοιπόν έλαβε υπόψιν του ότι οι καμένες συμπατριώτισσές του, την πέφτουν μέχρι και σε πλαστικό κούκλο αρκεί να έχει μεγάλη πατούσα. Φρόντισε λοιπόν να το εκμεταλλευτεί. Ορίστε. 19 χρονών κι έκανε 30 ξεπέτες μέχρι τώρα. Α ρε συ Carl να σ είχαμε φίλο στο Λύκειο. Πρόεδρο του δεκαπενταμελους θα σε κάναμε.


Ας το προχωρήσω όμως το θέμα άλλο λίγο θεωρητικώς. Ας πούμε ότι δεν έχω τα προσόντα του Κάρλος αλλά θέλω να έχω επιτυχίες. Θέλω να επιτυχύσω που λένε. Αν πάω κι αγοράσω παπουτσάκι νο 48 το στουμπώσω και στο βαμβάκι μπροστά και το Σαββατόβραδο μπουκάρω στο Villa Mercedes τι θα γίνει? Θα μου την πέσουν μέχρι κι οι μεντεσέδες? Μπα. Χλωμό το βλέπω. Άρα νομίζω τελικά ότι το θέμα δεν είναι οπτικό. Έχει να κάνει σίγουρα με το γεγονός ότι τα καλά νέα μεταδίδονται από στόμα σε στόμα... Κυριολεκτικώς και μεταφορικώς...:Ρ


Ε ναι ρε παιδιά, αλήθεια δεν είναι? Άμα ήταν έτσι, όλοι όσοι έχουν μεγάλη μύτη, η χοντρά δάχτυλά η μεγάλες πατούσες στην περίπτωσή μας, δεν θα προλαβαίνανε. Και θα καταρρίψω λοιπόν αυτόν τον μύθο χρησιμοποιώντας έναν άλλο μύθο...




Χα.! Ο φίλος μας ο BIGFOOT. Τον θυμάστε?  Τον έπαιζε παλιά σε μια σειρά η TV.
Harry & The Hendersons λεγοταν νομίζω? Τες πα. Άλλο είν το θέμα. Γιατί κρύβεται ο Bigfoot λοιπόν, αφού λόγω προσόντων θα γινόταν ανάρπαστος? Ε? Γιατί?




Χμ. Μαλακίες λέει ο φίλος εδώ. Ας έβγαινε φόρα παρτίδα ο μεγαλοπόδαρος και θα σου λεγα εγώ τι θα γινόταν. Με χαρτάκι θα τον περίμεναν. Άρα μούφα η δουλειά. Ουτε Bigfoot υπάρχει ούτε είναι δεδομένο ότι αν έχεις μεγάλη πατούσα έχεις και μεγάλο ματζαφλάρι.




Άρα λοιπόν φιλαράκο Carl άσε τις παπαριές σε μας να ούμε. Και αλήθεια να ταν εξήγησε μας γιατί καμία απ τις 30 που είχες δεν σου κατσε για παραπάνω?  Θα μου πεις τώρα ότι με τέτοια προσόντα δεν θα μπορούσες να μπεις σε σχέση. Χμ ναι. Από μια άποψη σωστό. Γιατί με τη ζήτηση που θα χες θα ταν σίγουρο ότι θα την α-πατούσες..:Ρ

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

ΚΙ ΟΜΩΣ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΔΙΚΟ...

Επιτέλους! Κέρδισα κι εγώ μια φορά σε κάτι. Μετά τις εκατοντάδες αποτυχημένες προσπάθειες με SMS/e-mails/τηλέφωνα για να κερδίσω ταξίδια/αυτοκίνητο/εισιτήρια/καφετιέρες κατάφερα και κέρδισα ένα διαγωνισμό. Διαγωνισμό, προσέξετε όχι διαγώνισμα. Γιατί αν ανατρέξω στα σχολικά έτη, δεν θυμάμαι ποτέ να πήρα την πιο ψηλή βαθμολογία σε τεστ στο σχολείο. Δεν ήμουν και σκράπας βέβαια αλλά δεν το χα με την κορυφή γενικά. Με ζάλιζαν τα ύψη...:Ρ


Και ω τι εσυνέβη. Ένα κείμενο από τα 10αδες βλακώδη που έχετε διαβάσει εδώ μέσα, πήρε την υψηλότερη βαθμολογία στο POCKET THEATER FESTIVAL. Ω ναι. We Are The Champions. Με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων αισθάνθηκα κάτι όπως όταν πήρε το Οσκαρ ο Μπενίνι. Κατι σαν την Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη όταν πήραμε τους Ολυμπιακούς.



Θα ήθελα να ευχαριστήσω την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τους συναδέλφους μου, τους συμμαθητές μου και την καθηγήτρια της έκθεσης στο λύκειο. Οχι, άκυρο η τελευταία. Γιατί μου βαζε δώδεκα συνέχεια. Τέλος πάντων ευχαριστώ όλους όσους βοήθησαν για να βγεί επι της σκηνής αυτό το εξαίσιο αποτέλεσμα. Και μην νομίζετε ότι ήταν εύκολο. Παρακολουθήστε το backstage πριν πριν την παρουσίαση και μιλάμε...


Καταλάβατε. Να πω την αλήθεια νόμιζα ότι το χα. Με ελαφρά την καρδία είχα ανακοινώσει ότι θα το παρουσιάσω εγώ. Και χωρίς πρόβα. Ε ναι λεω μωρε σιγά. Ενα κείμενο θα διαβάσω στη σκηνή. Τι θα πάθω? Αλλά έλα που αλλιώς φαίνονται από κάτω τα πράγματα. Ενα θα πω μόνο. Κάθε 20 δευτερόλεπτα έψαχνα τις τσέπες μου να δω αν έχω το κείμενο η αν το χασα. Κι ο μαλακας δεν είχα κι αντίγραφο. Τες πα όλα καλά. Πιο κάτω μπορείτε να παρακολουθήσετε το θεατρικό μονόλογο από χέρι με τρέμουλο, σε παρουσίαση εμου με τίτλο ''ΑΔΙΚΟ ΘΕΟΥΛΗ ΜΟΥ, ΑΔΙΚΟ'' . Pump up the volume....


Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

ΕΛΑ ΜΠΑΜΠΑ, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ. ΤΡΑΚΑΡΑ ΛΙΓΟ ΤΟ ΑΜΑΞΙ ΣΟΥ....

Και αφού επεράσαμε την κρίση με τις αναρτήσεις πολιτικού περιεχομένου ας πάμε σε κάτι πιο ανάλαφρο. Ιστοριούλα καλοκαιρινή, απροσδόκητη, χαρωπή μα πάνω απ όλα διδακτική. Για πάμε...

Τι υπέροχο συναίσθημα είναι αυτό να έχεις τρακάρει το αμάξι του πατέρα σου και να περιμένεις την Express Service 6 το πρωί να έρθει. Και το αμέσως υπεροχότερο να πηγαίνεις σπίτι σαν κλαμένο κουτάβι να ανακοινώσεις τα αποτελέσματα. Αυτό εσυνέβη λοιπόν πριν κάποια χρόνια που μουν μικρός και άμυαλος, εις την αγαπημένη μου Λέσβο, όπου σε χαρωπή κατάστασιν προσομοίασα τον εαυτό μου ως διάδοχο του Collin McRae και κατέληξα με τη μούρη του αμαξιού μέσα σε λοφίσκο με άσπρη άμμο οικοδομής . Το αμάξι, κουραμπιές. Το αμορτισέρ, γιές σερ. Το φτερό, φύλλο και φτερό. Πού σαι Πατέρα να με δεις...


Η ευτυχής συγκυρία της υπόθεσης ήταν ότι ξημέρωνε 15Αυγουστος και είχα τη γιορτή μου. Γιορτές και πανηγύρια λοιπόν. Έτσι δεν άκουσα τίποτα καντήλια λόγω εορτής, αλλά μετά επεριφέρετο μια μουτρώδης κατάσταση εις το Λαμπριδέϊκο. Λογικό. Μετά από αυτό το γεγονός, φυσικό ήταν, αμάξι πάπαλα στας διακοπάς. Τι να κάνουμε. Είχα κάνει μαλακία. Αλλά η κατάστασις εσυνεχίσθη και εις τας Αθήνας. Πόδια, ταξί, μετρό και ο Θεός βοηθός. Ύστερα λοιπόν από κάνα μήνα αμαξοαπαγόρευσης ο Daddy με ελυπήθην που ξεποδαριαζόμουν, υπολόγισε ότι το πήρα το μάθημά μου και μια ωραία μέρα μου λέει:
- Έλα ζαβό, πάρε τ αμάξι και πήγαινε να φτιάξεις το φτερό μπροστά δεξιά που το τσάκισες.
Χμ. Ωραία το φερε ο Daddy. Δεν μου το δωσε φόρα παρτίδα, μου έβαλε να πληρώσω κατά ένα τρόπο ένα μικρό τίμημα για να αρχίσω να το ξαναπαίρνω. Σωστός. Πρέπει να ανταποκριθώ επάξια στην εμπιστοσύνη του. Και παίρνω τη Μπέμπα για να τη πάω συνεργείο. Δεν προλαβαίνω να βάλω ούτε δευτέρα και στα 100 μέτρα, σε στενό που υποτίθεται ότι τα αμάξια έρχονται μόνο από αριστερά, ένα ήρθε από δεξιά...


Και ξανά....ΜΠΑΠ  ΜΠΟΥΠ  ΚΛΑΝΤΣ  ΓΚΑΠ  ΝΤΟΝΚ. Έλεος Θεούλη μου. Τι σου χω κάνει...
Η απόγνωση είναι έκδηλη στο πρόσωπό μου καθώς βγήκα από το αμάξι. Στο άλλο όχημα, κυριούλης καμιά 50ριά ετών βγαίνει κι αυτός έξω και κοιτάζει τη ζημιά. Εγώ δεν έχω πάθει τίποτα ουσιαστικό, γιατί πήγε και με τράκαρε πάνω στο στραπατσαρισμένο φτερό. Αυτός είχε ένα ωραίο τσάκισμα αριστερά
- Αγόρι μου, πως βγήκες έτσι? Δεν ξέρεις ότι έρχονται αμάξια κι από δω?
- Δεν το ξερα κύριε μου. Τι να σας πω συγνώμη. Να σας δώσω τα στοιχεία μου για δήλωση.
- Τι να πω βρε αγόρι μου. Τέλος πάντων. Για λέγε εδώ να γράφω....
- Ναι. Π Α Ν Α Γ Ι Ω Τ Η Σ  Λ Α Μ Π Ρ Ι Δ Η Σ... αριθμος κυκλ.... (με διακόπτει)
- Λαμπρίδης? Τον Λαμπρίδη που έχει το συνεργείο στην Νέα Σμύρνη τι τον έχεις?
Εδώ αγαπητοί μου το μάτι γυαλίζει υποχθόνια και το μυαλό δουλεύει με 8000000 στροφές. Μια ζαριά μου μεινε. Ας τη ρίξω.

- Πατέρας μου είναι...:Ρ
- Σοβαρά μιλάς? Είσαι ο γιος του Λαμπρίδη του συμμαθητή μου στο Γυμνάσιο?
Ε ρε πούστη το βλεπα εγώ το έργο από τη φάτσα του. Κάπου θα τον ήξερε αυτόν τον συνονόματο Λαμπρίδη κι ότι ήταν και για καλό.
- Εεεεε ναι. Εσεις ποιός είστε?
- Α ρε αγόρι μου τι να σου λέω τώρα. Τι  μου θύμισες...
Το πρόσωπό του απέκτησε μια φόρμα νοσταλγίας και ευφορίας. Το πιάνω το υπονοούμενο αμέσως και συνεχίζω το θεατρικό. Δεν γινόταν να μην την παίξω αυτή την παρτίδα γιατί αν μάθαινε ο Daddy ότι ξανατράκαρα τ αμάξι με το που το πήρα, με έβλεπα με τα πόδια μέχρι το επόμενο καλοκαίρι.
- Κατάλαβα κύριε. Το όνομά σας? Όταν πάω σπίτι θα του πω χαιρετισμούς... (τι πούστης είμαι)
- Ο Νίκος είμαι πες του. Ο διπλανός του στο Λύκειο. Ξέρει αυτός. Θα καταλάβει.
- Εντάξει θα του το πω.
- Που είναι τώρα στο μαγαζί?
- Ναι στο μαγαζί είναι. Περάστε καμιά μέρα να τον δείτε.... (πουστης Χ 2 )
- Ναι θα περάσω. Η γιαγιά σου καλά είναι? Πως την είπαμε δεν θυμάμαι...(άρχισαν οι παγίδες)
- Ναι καλά είναι κι αυτή. Ελένη την λένε. ( Ε τι να πω, ότι δεν θυμάμαι πως τη λένε? Λέμε ένα δημοφιλές όνομα λοιπόν...:Ρ).
- Λοιπόν γράψτε και τα υπόλοιπα στοιχεία να σας κάνω μια δήλωση.
- Τι δήλωση βρε αγόρι μου. Άστη τώρα. Δεν έπαθα και τίποτα σοβαρό. Αφού είσαι και γιος του Λαμπρίδη του συμμαθητή μου, άστο δεν πειράζει... ( YESYESYES!!!! )
- Εμμμ σας ευχαριστώ. Τι να πω.
- Να μην πεις τίποτα. Άντε βρε αγόρι μου πολύ χάρηκα. Έχεις κι αδέρφια? Πόσο χρονών είσαι εσύ?...  ( Εδώ με στριμώχνει στο σχοινιά ο κυρ Νίκος.  Γιατί πρέπει σε δευτερόλεπτα να λύσω την εξίσωση :  Χ+30=Ζ όπου Χ η ηλικία η δική μου, 30 η ηλικία που υποτίθεται ότι με έκανε ο πατέρας μου και Ζ η ηλικία του κυρ Νίκου που θα έπρεπε να υπολογίσω ως συνομήλικος του μπαμπά. Άρα με υπόθεση ότι Ζ=55 το Χ μας κάνει 25...)
- Ναι έχω κι έναν αδερφό. Εγώ είμαι 25....
- 25 ε? Καλά πόσο χρονών σ έκανε ο πατέρας σου? Εγώ είμαι 44...( φτου ρε πούστη, έπεσα έξω δέκα χρόνια. Ρε κυρ Νίκο, πως άσπρισες έτσι να ούμε 40 χρονώ άνθρωπος. Μας έμπλεξες τώρα. Ο πατέρας μου θα έπρεπε να μ είχε κάνει στα 19. Δεν έβγαινε η εξίσωση αλλιώς. Πρέπει να το σώσω...)
- Ε μικρός ήταν. Τέλος πάντων κύριε Νίκο χάρηκα. πολύ. Πρέπει να φύγω γιατί βιάζομαι. Περάστε απ το μαγαζί να τα πούμε.
Και τσουπ γρήγορα γρήγορα παίρνω τον πούλον πριν καλά καλά αφήσω τον κυρ Νίκο να κάνει υπολογισμούς κι άλλες επικίνδυνες ερωτήσεις. Μπαίνω στο αμάξι, γκαζάκι και φεύγω. Ω ρε πούστη μου σκέφτομαι. Φτηνά τη γλίτωσα. Πήγα λοιπόν συνεργείο. Όχι στου πατέρα μου στο άλλο..:Ρ
Άφησα το αμαξάκι για φτιάξιμο και με χαρά γύρισα πίσω. Ουφ. Θα είχα αμάξι επιτέλους μετά από ένα μήνα.


Έτσι που λέτε αγαπητοί μου. Τη σκαπουλάραμε από την στριμόκωλον κατάσταση χωρίς γρατζουνιά. Μα θα ήταν τρομερή ατυχία να μου κάτσει τέτοια στραβή μετά απ όλο αυτό που πέρασα. Αλλά τελικά μες την ατυχία σου υπάρχει πάντα μια σπιθαμή κωλοφαρδίας η οποία μπορεί να ανατρέψει τα γεγονότα. Αρκεί να πιστέψεις ότι υπάρχει. Αυτό έχω κρατήσει από τότε και ότι δεν έχω ταλέντο ως οδηγός WRC. Για αυτό έκοψα τις μαλακίες με τα τρεξίματα. Εγώ έχω ταλέντο μάλλον στο IRC.
I Ruin Cars......

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

ΕΛΑ ΜΩΡΗ ΑΡΡΩΣΤIA

Ωραία λοιπόν. Ξυπνάς το πρωί και είσαι ψιλοχάλια. Την έχεις μυριστεί τη δουλειά από χτες όταν ένα υποχθόνιο κάψιμο στον φάρυγγα στα καλά καθούμενα σου ανακοινώνει ότι το κρύωμα είναι προ των πυλών. Μπουκώνεσαι στα ντεπόνια και τα κατεβάζεις με ένα μισόλιτρο νάτσουραλ οραντζ τζους. Μετά την πέφτεις, κάνεις και την προσευχή σου να γίνει ένα θαύμα και το πρωί να νιώθεις καλά. Παπάρια. Τι πρωί το κεφάλι σου είναι σαν τσιμεντόλιθος. Κοτσάρεις ένα θερμομετράκι παραμάσχαλα και ωπ. Να το το 38αράκι παρα τσακ. Κι εδώ τίθεται το ερώτημα. To be or not to be. Μετάφρασις. Να πας δουλειά η να μην πας?. Σαν απόφαση φαίνεται λίγο προβληματική αλλά αν την φιλοσοφήσουμε ολίγον θα δούμε καθαρά τι είναι αυτό που μας συμφέρει. Φροντίζουμε λοιπόν πριν από σας για σας. Πάρετε τα χάπια σας και ξεκινάμε.


Περίπτωση πρώτη: Πάμε δουλειά έστω κι αν έχουμε πυρετό.
Μαλακία αγαπητέ. Το ξέρεις κι εσύ κατά βάθος ότι είναι μαλακία, αλλά εξωγενείς παράγοντες σε αναγκάζουν να σκεφτείς σοβαρά αυτό το ενδεχόμενο. Ποιοι είναι αυτοί?  Τους ξέρεις πολύ καλά. Θα σου τους θυμίσω λοιπόν και θα σου παρουσιάσω αναλυτικά τα συν και πλην

Έχεις ραντεβού/συμβούλιο/project που δεν αναβάλλεται. Αν δεν πας δουλειά χάνεις μια μεγάλη παραγγελία, ένα deadline, έναν πελάτη, το κεφάλι σου. Αποφασίζεις να πας λοιπόν. Στο στο πρώτο δίωρο που βρίσκεσαι στη δουλειά ο πυρετός ανεβαίνει. Κι ανεβαίνει. Κι είμαστε κι οι δυό χαμένοι. Αρχίζεις και δεν προφέρεις καλά τα σύμφωνα, ο τόνος της φωνής σου γίνεται συρτός και βαρύς, τόσο που μοιάζεις με πρεζάκι σε τελικό στάδιο. Μπουκάρεις στο συμβούλιο και λες: ''Που στε ρε αλάνια?''
Η ιδιαιτέρα του διευθυντή με αγωνία στο βλέμμα σου κάνει νόημα να το ράψεις.
Εσύ απαντάς: ''Επ, εδώ είσαι κι εσύ, κάβλα?''  Ο διευθυντής μπαίνει στο συνεδριάσεων κι εσύ μόλις τον βλέπεις τρέχεις κατά πάνω του φωνάζοντας: ''Γιόοο μεγάλε, δώσεεεε'' προτρέποντας τον να κάνετε χαι-φαιβ. Μετά απ όλα αυτά καταλαβαίνεις ότι έχεις κλείσει εισιτήριο για το έργον ''ΟΑΕΔ, μια καινούρια ζωή ξεκινά''.


Στην περίπτωση που ο πυρετός είναι πιο light και το ελέγχεις το θέμα καλύτερα, η κατάσταση σου απλά θα χειροτερέψει μέχρι το βράδυ με αποτέλεσμα να μην πας σίγουρα δουλειά για τις επόμενες 2 μέρες. Άρα τσάμπα κόπος, τσάμπα άδειες, τσάμπα ρίσκο. Μην τρελαίνεσαι. Δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου αν δεν εμφανιστείς. Εδώ εμείς δεν είχαμε πρωθυπουργό για 5 μέρες και τελικά όλα δούλευαν καλύτερα κι από ότι όταν είχαμε. Μην ανησυχείς λοιπόν.

Υπάρχει επίσης το ενδεχόμενο το αφεντικό να σ έχει στη μπούκα. Στραβώνει μέχρι και που σε βλέπει να πας να πάρεις καφέ. Του γυρνάνε τα μάτια μόνο και μόνο που δουλεύεις σταυροπόδι. Μέχρι που χαμογελάς τα παίρνει, γιατί σου λέει, τον πούστη δεν μπορεί να χαίρεται που του κάνω μαύρη τη ζωή. Άρα με κοροϊδεύει. Αν λείψεις σήμερα λοιπόν αγαπητέ, υποτίθεται ότι την πούτσισες. Χμ. Κοίταξε καλέ μου φίλε. Για να σ έχει στην μπούκα το αφεντικό, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Η είσαι μαλάκας εσύ, ή είναι μαλάκας το αφεντικό σου. Αν ισχύει το πρώτο, δεν σώνεσαι με τίποτα γιατί ως μαλάκας θα ξανακάνεις μαλακία. Άρα τσάμπα τρως χρόνο στην συγκεκριμένη δουλειά. Χαλάρωσε και περίμενε να απολυθείς. Αν ισχύει το δεύτερο, πάλι είναι θέμα χρόνου να φας κλωτσά, γιατί το αφεντικό θα στη φυλάει στη γωνία για να σου τη σκάσει next time. Άρα πάλι χαλαρώνεις και περιμένεις να απολυθείς.
Άρα αυτός ο προβληματισμός δεν υφίσταται. Σε βοήθησα? Ας δούμε τα αποτελέσματα:
Δεν πάμε δουλειά 7 points / Πάμε δουλειά 3 points

Περίπτωση Δεύτερη: Πάμε δουλειά και νιώθουμε καλύτερα.
Αυτό το σενάριο είναι και αυτό που ευχόμαστε να συμβεί αν αποφασίσουμε λόγω των εξωγενών παραγόντων ότι θα πάμε δουλίτσα. Για αυτό άλλωστε  πλακωθήκαμε το βράδυ στις προσευχές και στα ντεπόνια, να νιώσουμε καλύτερα, να γλιτώσουμε τη γκρίνια της επόμενης μέρας κλπ κλπ. Θα μας κάτσει όμως? Μικρές οι πιθανότητες να αναστηθεί ο Λάζαρος. Μια φορά έγινε πριν 2000 χρόνια. Μην σκέφτεσαι ότι μπορεί και να επαναληφθεί. Άσε τις Λα-ζαριές. Το κέρδος σου εξάλλου θα είναι μια μέρα άδειας και παράταση σε ενδεχόμενες γκρίνιες.
Αποτελέσματα: Δεν πάμε δουλειά 8 points / Πάμε δουλειά 2 points

Περίπτωση τρία: Δεν πάμε δουλειά και νιώθουμε καλύτερα
Το πήρες απόφαση λοιπόν. Δεν θα πας δουλειά. Έχεις μια μικρή ενοχή ότι θα μπορούσες να πας. Μετά λες, ε όχι ρε φίλε δε θα πεθάνουμε κιόλας και ξαναχώνεσαι κάτω απ τα σκεπάσματα. Μετά νιώθεις ότι ο πυρετός έχει πέσει και κατά το μεσημεράκι νιώθεις σαν πουλάκι. Επειδή ο διάολος λοιπόν έχει πολλά ποδάρια τη συγκεκριμένη μέρα σε καλεί ένα αίσθημα που το περιμένεις καιρό να πάρει. Παρένθεση, πως γίνεται και σε παίρνουν τηλέφωνο για ραντεβού πάντα όταν έχει Champions League/όταν έχεις γαμοβαφτιση/όταν είσαι άρρωστος είναι μια μεγάλη συζήτηση. Και αποφασίζεις πάραυτα να βγείς έξω. Και τσουπ εκεί που ο ήλιος πέφτει γλυκά δίπλα στα μάτια της και νιώθεις τόσο απελευθερωμένος, χαλαρός και ερωτικός συμβαίνει το αναπάντεχο...


Στραβή my friend. Τι να εξηγήσεις τώρα στο αγαπημένο αφεντικό. Να του πεις όλη τη θεωρία? Δύσκολο να σε πιστέψει εκτός κι αν διαβάζει Laburdius. Πάλι δύσκολο. Κάνεις μόκο λοιπόν και παρουσιάζεσαι στο γραφείο την επόμενη με το βλέμμα λυπημένου κουταβιού όπου παρακαλάς να είναι φιλόζωος. Πάντως τα ποσοστά να το πάθεις αυτό είναι απειροελάχιστα εκτός αν ζεις σε μικρή επαρχιακή κωμόπολη. Ζύγισε και πράξε.
Αποτελέσματα: Πάμε δουλειά 2 points / Δεν πάμε δουλειά 8 points

Ενδεχόμενο τέταρτο και τελευταίο: Δεν πάμε δουλειά και όντως ο πυρετός παραμένει υψηλός
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια αγαπητοί μου. Η δικαίωση του εργαζόμενου γράφεται σε αυτές τις λίγες αράδες. Ναι είσαι άρρωστος. Ναι γιαυτό τον λόγο ανακαλύφθηκε ο όρος αναρρωτική άδεια. Ναι για αυτό τον λόγο πληρώνεις κάθε μήνα ένσημα. Και ναι υπάρχει το ΙΚΑ. (Υπάρχει?  Τέλος πάντων..) Όσο φιλότιμο και να έχεις, όταν κοντεύεις να λιποθυμήσεις στο ασανσέρ απ τον πυρετό, χτυπάς το φιλότιμο με φέτα στο μιξερ και το μαγειρεύεις au gratin.
Ευτυχώς υπάρχουν και αφεντικά που θα το καταλάβουν αυτό και θα σε στείλουν σπίτι χωρίς δεύτερη κουβέντα. Καλά εδώ παίζει και ψιλοπουστιά γιατί σίγουρα δεν θα ήθελε κι όλας να κολλήσεις και όλο το γραφείο αμυγδαλίτιδα. Άρα εν συντομία τα αποτελέσματα του τετάρτου ενδεχομένου είναι:
Πάμε δουλειά 0 points / Δεν παμε δουλειά 10 points

Φτάσαμε λοιπόν στο ρεζουμεεεεε. Το πρωτάθλημα τελείωσε και πρέπει να βγάλουμε τον πρωταθλητή. Έχουμε και λέμε λοιπόν 0+2+2+3=7 και 10+8+8+7= 33.
Πάμε δουλειά λοιπόν 7 points / Δεν πάμε δουλειά 33 points. Τι λες τώρα.
Φσσσσστ Ποιντ.
Η κατάστασις είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρη αγαπητοί μου φίλοι.
Πρωτάθλημα θα πάρουμε όλους θα τους τρελάνουμε.
Τους ρίξαμε 4 γκολάκια στην έδρα τους και θα κάτσουμε σπίτι μας. Οχι παίζουμε....


Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΙ

Ρε τι ανακάλυψη κι αυτή το Χρηματιστήριο. Σπάει η Ανγκέλα το νύχι της? Πέφτει 10 μονάδες ο δείκτης ΝΙΚΚΕΙ των σχιστομάτηδωv. Λέρωσε ο Ο Μπάμιας το πανταλόνι του ενώ την τίναζε στην τουαλέτα του Λευκού Οίκου? Ανεβαίνουνε τα Spreads της Ισπανίας. Έκλασε ο Γιώργάκης στο σινεμά ενώ έβλεπε το ''ο Ηλίθιος κι ο Πανηλίθιος''? Τρέχουν όλοι κι αγοράζουν μετοχές του Μπάρμπα Στάθη. Έλεος. Δηλαδή να σας ρωτήσω κάτι ρε παιδιά? Μόνο εγώ έχω απορίες γιατί να γίνεται αυτή η μαλακία όπου ξύνει τ αρχίδια του κάποιος στο Περού κι ένας άλλος στο Πεκίνο κερδίζει 47 δις ευρώ? Πιστεύω ότι κι εσείς οι περισσότεροι θα απορείτε. Για να κάνουμεν ελοιπόν μια χρηματοοικονομική ανάλυση των γεγονότων αν και δεν είμεθα οικονομολόγοι αλλά έτσι σαν απλοί παρατηρητές.


Ας το πιάσουμε το θεματάκι απ την αρχή λοιπόν. Να σας παραθέσω κατ αρχην την άποψη μου για τους όρους: χρηματιστήριο, κεφάλαιο, επιτόκια, ομόλογα, επιταγές κλπ κλπ για να ξέρετε ότι είμαι προκατειλημμένος απ την αρχή. Είναι συνώνυμα λοιπόν της ΑΠΑΤΗΣ και του ΤΖΟΓΟΥ με τις λέξεις όλες σε κεφαλαία όχι μόνο το πρώτο γράμμα. Βρωμάει η δουλειά απ όπου κι αν την πιάσεις. Βρίσκονται λοιπόν μερικά τυπάκια που έχουν δει πολύ Preety Woman. Ονειρεύονται λοιπόν τους εαυτούς τους ως άλλοι Richard Gere, γραβατωμένους, να τους κάνουν αέρα στ αρχίδια και να γαμούν τη Julia Roberts έστω και ως πουτάνα. Θέλουν  λοιπόν να ασχοληθούν με αυτή τη δουλειά. Δηλαδή φράγκα, πούτσα και γλύψιμο. Αυτό ήταν και το όνειρο τους από την παιδική ηλικία που προέκυψε από την παρατεταμένη χρήση καρπαζιάς στο κεφάλι από συνομηλίκους και όχι μόνο. Ε ναι τα φυσιολογικά παιδιά θέλουν να γίνουν πυροσβέστες, πιλότοι και ποδοσφαιριστές. Όχι οικονομολόγοι. Κάποιο κάλο θα έχουν αποκτήσει. Πάμε παρακάτω.

Ζούμε λοιπόν σε μια κοινωνία, όπου η οικονομία της στηρίζεται σε πολύ απλές και διαφανείς διαδικασίες. Οι μετοχές και τα επιτόκια ανεβοκατεβαίνουν οποιαδήποτε στιγμή ξύσει το μουνί της η Χίλαρυ για να υπάρχει σασπενς, ανθρωπιστές golden boys, τζογάρουν σε Spreads για το αν θα χάσει ο μαλάκας αντιπαθής γείτονας σου το σπίτι του κι αν θα αυτοπυρποληθεί, εθνοσωτήρες δανείζονται στο όνομα σου λεφτά για μέχρι το 2080. Κι επειδή το χαρτί είναι κι ακριβό μαζεύουν τα δανεικά σε ομόλογα για να σου κάνουν οικονομία. Ομολογάτε το ρε. Δεν είναι συγκινητική η προσπάθεια?

Μα τι όμορφος κόσμος είναι αυτός. Τι λειτούργημα είναι αυτό της οικονομικής επιστήμης που φροντίζει πριν από μας για μας. Πόσο άρτια εξασφαλίζει την ομαλότητα και τον δίκαιο καταμερισμό των χρημάτων σε ολόκληρο τον πλανήτη. Δεν συνεχίζω άλλο γιατί θα με πάρουν τα ζουμιά. 

Έχουμε μπλέξει αγαπητοί μου. Έχουμε μπλέξει χοντρά και όσο κομμουνιστικά κι αν σας ακούγονται αυτά που σχολιάζω είναι η πραγματική αλήθεια. Βρήκαν τρόπους για να γίνουν πιο πλούσιοι και να ευημερήσουν κάποιοι, πουλώντας αέρα κοπανιστό και παίζοντας στο μπαρμπούτι τύχες ανθρώπων και λαών. Τομάρια χρηματιστές, επιχειρηματίες του κώλου, μαριονέτες πολιτικοί και διάφορα άλλα παράσιτα αποτελούν ένα συνονθύλευμα από σιχαμένους απατεώνες του χειρότερου είδους. Όσο λοιπόν συνεχίζουν οι λαοί και ο κόσμος να ανέχονται τέτοιες καταστάσεις τόσο πιο σκληρό θα είναι το πήδημα στους κώλους μας.

Και τώρα θα μου πείτε, εγώ ρε φίλε τι είμαι για να τ αλλάξω όλα αυτά, ένας κακομοίρογλου Έλληνας είμαι. Αφού από αλλού ελέγχονται όλα. Έχεις δίκιο φίλε μου. Έχεις δίκιο αλλά όταν έχεις μια ομάδα και θες να παίξεις μπάλα θα ξεκινήσεις από την Δ Εθνική. Δεν θα πας για πρωτάθλημα με το καλημέρα. Μια δύναμη έχεις που στην έχουν ευτελίσει, αλλά στο χέρι σου είναι να της δώσεις αξία. Στο χέρι σου κυριολεκτικά, παίρνοντας την ΨΗΦΟ ΣΟΥ και δίνοντας την σε ανθρώπους που έχουν τουλάχιστον ευγένεια και ήθος. Ευγένεια και Ήθος λέω και όχι απαραίτητα το Grand Master Diploma of Economy at Cambridge. Γιατί τους είδαμε και τους διπλωματούχους. Από επιστήμονες κατάντησαν εγκληματίες. Φονιάδες των Λαών Οικονομολόγοι...


Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

ΠΑΡΑΚΜΗ

Μαλακία της ημέρας: Καλά αυτό το ΙΕΚ ΑΚΜΗ, σαράντα χρόνια λειτουργεί, ακόμα να του φύγουν τα σπυράκια?...:Ρ
 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...