Η ώρα 6.20 το απόγευμα. Βγαίνω από αίθουσα συνεδρίου όπου ο καλός συνάδελφος Γιάννης ήθελε να μας δείξει πως λειτουργεί ένα σύστημα στο οποίο μπορείς να κάνεις μόνος σου διορθώσεις στο site της εταιρίας. Κι όλο αυτό προεβλήθη σε προτζέκτορα υπό ελαφρύ σκοτάδι. Έγειρα λίγο προς τα δεξιά είναι η αλήθεια. Αυτό το πράγμα με τις ομιλίες/διαλέξεις/παρουσιάσεις/παραδόσεις με κυνηγά από τα παιδικά μου χρόνια. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Από την πολύ αρχή.
Νομίζω ότι δεν το χω μόνο εγώ το συνδρομάκι να τον παίρνω λιγουλάκι (τον ύπνο) σε κάθε είδους συνέδριο/διάλεξη/μάθημα κλπ κλπ ανεξαρτήτως φωτισμού ή θέματος. Το μάτι δεν μπορεί να αντισταθεί σε τέτοιου είδους γεγονότα και ο νόμος της νύστας αδυσώπητος χτυπά το βλέφαρον. Προσφάτως δε ανακάλυψα ότι ο νέος μας Πρωθυπουργός είχε αυτή την μαγική καθησυχαστική χροιά στον τόνο της φωνής του όπου μπορεί να ταβλιάσει και άλογο στο πι και φι. Δεν με πιστεύετε? Παρακολουθήστε απλά τους βουλευτές εν ώρα ομιλίας του. Εντάξει θα μου πείτε, σιγά την απόδειξη. Αυτοί κοιμούνται όρθιοι, έτσι κι αλλιώς. Τες πα το νόημα είναι παίδες ότι βάζεις ΕΤ1-Βουλή και Νταααπ. Ξερός. Και αυτό για μένα όπου το θέμα της αϋπνίας είναι ένα απ τα μεγαλύτερα που έχω στο μάταιο τούτο κόσμο, είναι μια όαση
Το κακό που λέτε έχει ξεκινήσει απ το σχολείο, όπου μεγαλώνοντας όσο να ναι τα ξενύχτια ήταν και περισσότερα με αποτέλεσμα κάθε Πέμπτη την πρώτη ώρα Κοινωνιολογία στο Λύκειο να είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι θα λιποθυμήσω. Και για να αποφεύγω τα παρατράγουδα με τη συμπαθέστατη (:Ρ) Κοινωνιολόγο μου, αποφάσισα να κάνω κοπάνα όλες τις πρώτες ώρες κάθε Πέμπτη από το Νοέμβριο και μετά...
- Σήκω παιδί μου. Είναι 8
- Άσε μάνα δεν θα πάω πρώτη ώρα.....
Μακάρι να μπορούσα να το πω και για τη δουλειά το παραπάνω. Αλλά πλέον δεν με ξυπνάει η μάνα μου..:Ρ:Ρ
Το επόμενο στάδιον μετά από αυτό ήταν στη σχολή Γραφιστικής. Είχαμε που λέτε μια συμπαθέστατη (τώρα αλήθεια) καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης, την Αγνή. Η Αγνή λοιπόν είχε την ατυχία να έχει μάθημα κάθε Δευτέρα πρωί, πρώτη και δεύτερη ώρα. Και το μάθημά της είχε ως εξής. Κλείνουμε φώτα, ανάβουμε προτζέκτορα και αναλύουμε πίνακες ζωγραφικής στις 9 τα χαράματα. Γάματα. Θεέ μου. Μα ρε παιδιά και τσόντα να είχε βάλει στον προτζεκτορα δεν θα μπορούσα να μείνω ξύπνιος. Και δεν ήταν ότι δεν μ ενδιέφερε το μάθημα. Το γούσταρα αρκετά, αλλά το να μην γείρω στο θρανίο ήταν κάτι πέρα απ τις δυνάμεις μου. Αφού αισθάνθηκα άσχημα και πήγα μια μέρα και την έπιασα να της πω δυό φωνήεντα.
- Ρε συ Αγνή να σου πω κάτι
- Έλα Παναγιώτη μου.
- Βρε καλή μου, μήπως μπορείς να πείς να σου αλλάξουν την ώρα του μαθήματος?
- Ε?
- Η τουλάχιστον να μην έχει σκοτάδι την ώρα που παραδίδεις?
- Χεχε. Γιατί?
- Να ρε συ, αισθάνομαι πολύ άσχημα να κοιμάμαι την ώρα που παραδίδεις και ξέρεις μ ενδιαφέρει πολύ το μάθημα, αλλά είναι πέρα απ τις δυνάμεις μου να κρατηθώ όρθιος.
- Χαχα. Όχι καλέ μου δεν γίνεται. Δεν πειράζει όμως μην νιώθεις άσχημα. Το καλό είναι ότι κάνετε ησυχία..:Ρ
Το λύσαμε λοιπόν το θέμα αυτό. Ας πάμε λοιπόν σε πιο HardCore καταστάσεις. Στρατός
Καλά εντάξει. Στρατός και ύπνος γενικά είναι δύο έννοιες που δεν θα συναντηθούν ποτέ. Το τραγικότερο όμως όλων το έζησα σε μια ανύποπτη στιγμή που από καθαρή ατυχία βρέθηκα μέσα στο ΚΨΜ πρώτη καρέκλα πίστα στην ομιλία του Στρατηγού. Πραγματικά αυτό μου χει μείνει τραύμα. Ο Στρατηγούλης λοιπόν θεώρησε πρέπον να κάνει την καθιερωμένη δίωρη ομιλία της χρονιάς τη μέρα που είχα σκοπιά Γερμανικό 2-4. Και επαρευρέθην σε τοιάυτο το μαρτύριο. Η ατυχία μου ήταν ότι βρισκόμουν όπως προείπα πρώτη καρέκλα πίστα και είχα το αετίσιο βλέμμα του Στρατηγούλη καρφωμένο κέντρο ανάμεσα στα δυό μου μπιρμπιλωτά ματάκια. Το πως γλίτωσα την 20ήμερο φυλάκιση μόνο ο Άγνωστος Στρατιώτης το ξέρει. Από το πρώτο 5λεπτο έχω αρχίσει τις μετάνοιες. Ωωωπ πάρτο αλλιώς. Ωωωπ ξύπνα. Ωωωωπ μαλάκα θα φας φυλάκα. Θεέ μου πως άντεξα. Πραγματικά απ τα χειρότερα μαρτύρια που τράβηξα ποτέ. Αλλά πάει πέρασαν αυτά. Να ναι καλά ο άνθρωπος. Στρατηγέ μου, και εις ανώτερα!!
Και φτάνουμε στο δια ταύτα. Εργασία και χαρά. Ε τι, θα τη γλίτωνα στη δουλειά μετά απ όλα αυτά. Σου είπανε μεγάλε. Εντάξει η δουλειά μου πάλι καλά, δεν σηκώνει και πολλά συνέδρια, ομιλίες και διάφορα τέτοια χασιμοχρόνικα. Γραφίστας κύριοι. Μπαπ σχεδιάζουμε. Σ αρέσει? Ωραία. Δεν σ αρέσει?. Άλλο. Καθαρά και ξάστερα Τι να κάτσουμε να πούμε. Για το νέο εικαστικό ρεύμα που μεσουρανεί στην Ευρώπη και που θα πρέπει την καλλιτεχνική πορεία του γραφείου να ευθυγραμμίσω? Μη γαμήσω. Αλλά είναι και στιγμές όπως η αρχική που προανέφερα που οφείλεις να παραστείς σε μια παρουσίαση ας πούμε γιατί είναι απαραίτητο. Και συνέβη και σήμερα το αυτό αλλά δόξα τον ύψιστο ήταν μια μισάωρη παρένθεση που ξεπέρασα στο τσακ μπαμ.
Έτσι λοιπόν που λέτε το σύνδρομο του σκοτεινού σωματίου όπως το ονομάζω εγώ, εξακολουθεί να με ακολουθεί. Έκανε την πορεία του απ το σχολείο, πήγε στη σχολή, μετά στο στρατό και τώρα στη δουλειά. Τι μου έμεινε? Η εκκλησία. Θα ήθελα λοιπόν με την ευκαιρία να πω στον Μεγαλοδύναμο αυτό: Κύριέ μου, αν αποφασίσω αργότερα σαν παππούλης, ότι θέλω να σώσω την ψυχή μου και να έρχομαι στην εκκλησία, μην παρεξηγηθείς αν με πάρει ο ύπνος σε κανά στασίδι. Είναι που θα έχω προϊστορία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου