Καλή εβδομάδα φίλοι και φίλες. Και ο παλιμπαιδισμός συνεχίζεται. Οι γιορτές λένε πως μας κάνουν όλους παιδιά αλλά σε μένα το πρόβλημα απ ότι φαίνεται είναι μόνιμο. Θα ανατρέξω λοιπόν στα παιχνίδια που παίζαμε μικροί στη γειτονιά. Τότε που οι γονείς ακόμα μας άφηναν αν παίζουμε έξω. Τότε που με μια φωνή απ το μπαλκόνι μαζευόσουν σπίτι. Για να δούμε θυμάστε τίποτις?
1.Αμπάριζα
Παίρνω αμπάριζα και βγαίνω λέει το σλόγκαν. Για να δούμε τι ήταν ετούτο το παίγνιον. Ήταν συνήθως παιχνίδι που αφού είχαμε βαρεθεί όλα τα υπόλοιπα πιάναμε αυτό έτσι για αλλαγή. Οι κανόνες απλοί. Απλοί. Μαλακίες. Χωριζόμασταν λοιπόν σε 2 ομάδες όπου έπιανε η κάθε μία, μιά κολόνα της Δεη. Η κολόνα ήταν η βάση. Ένα τυπάκι από κάθε ομάδα αναλάμβανε να κρατάει την κολόνα συνεχώς. Συνήθως ο πιό άχρηστος. Αυτός ήταν η ''μάνα''. Το παιχνίδι άρχιζε και ένας παίχτης της Α ομάδος ξαμολιόταν σαν τρελός και προκαλούσε παίχτη της ομάδας Βου να τον κυνηγήσει. Σαν την Γκόλφω με τον Τάσο ένα πράμα. Ο Βου ακουμπούσε κολόνα κι έτρεχε να πιάσει τον Α. Ο Α, τον πουλο προς τα πίσω στην κολόνα όπου έβγαινε άλλος της ομάδας Α που είχε πιάσει πιο νωρίς κολόνα απ τον Βου και είχε πλεονέκτημα. Μπερδεύτηκα. Τες πα καταλάβατε το στόρυ ε? Χέσε μέσα. Για να μην τα πολυλογούμε λοιπόν, αν σε έπιαναν ήσουν φυλακισμένος. Σκοπός του παιχνιδιού να πιάσεις όλους τους παίχτες της μιας ομάδας φυλακισμένους. Πούτσες μπλέ. Για αυτό και το αφήναμε να το παίξουμε όταν δεν είχαμε τίποτε άλλο να παίξουμε. Εκτός απ το γνωστό βέβαια που ήταν classic αλλά prive. Πάμε παρακάτω
2. Μακριά Γαϊδούρα
Γαμάτο παιχνίδι. Η φράση, ''μας έσπασες τ αρχίδια'' βγήκε από το παίγνιον τούτο. Και εξηγούμε: Πάλι χωριζόμασταν ομάδα Α και ομάδα Βου. Ομάδα Α στηνόταν ολόκληρη σε στάση πισωκολλητό ο ένας πίσω απ τον άλλο με ένα παίχτη στημένο στην κολόνα για να κρατάει την κόντρα. Πάλι τον πιο άχρηστο, μην ξεχνιόμαστε. Έπειτα η ομάδα Βου έστελνε ένα ένα παίχτη με φόρα να πηδά τη γαϊδούρα. Βουκολικόν. Ο παίχτουρας απογειωνόταν και έσπαγε τα ούμπαλά του πάνω στις πλάτες της γαϊδούρας. Πόνος και δάκρυ. Αλλά κάργα σεξουαλικό έτσι? Ε τι να κάνουμε γκόμενες δεν είχαμε τότε. Αφού πηδούσαν όλοι οι παίχτες πάνω στην γαϊδούρα ο κολόνας μετρούσε μέχρι το 5 και αν άντεχε η γαϊδούρα κέρδιζες και πήδαγε η ομάδα σου. Αλλιώς σε ξαναπήδαγαν. Αν παίχτης που πήδηξε πάνω στη γαϊδούρα ακουμπούσε το έδαφος με χέρι, πόδι, παπάρι, η οτιδήποτε ακυρωνόταν η ομάδα. Τιπ. Φρόντιζες να πάρεις του πιο χοντρούς παίχτες ώστε να αντέχει η Γαϊδούρα μόλις πηδήξουν οι αντίπαλοι και μετά να τους γονατίσεις. Επίσης κέντραρες στον πιο αδύναμο παίχτη και έστελνες τον πιο ευσωμούλη να του ισιώσει τη ραχοκοκκαλιά. Πολύ πήδημα στο γαϊδούρι, αλλά είχε γέλιο. Κρίμα που δεν συμμετείχαν κοπέλες.
3. Κρυφτό
All time classic. Παντού και πάντα και κάθε μέρα. 5-10-15-20-25 κλπ και φτου ξελευθερία. Γινόταν κλήρωση για το ποιος θα φυλάξει πρώτος. Μούφα κλήρωση δηλαδή γιατί συνήθως ήταν στημένο να φυλάει ο χαζός της υπόθεσης. Ξεκινούσε λοιπόν και οι υπόλοιποι κρυβόταν σε λογικές αποστάσεις ενός στενού. Υπήρχαν και περιπτώσεις όπου πήγαινες σπίτι σου για φαί και γαμούσες όλο το παιχνίδι, αλλά αυτό είναι εξαίρεση. Ο άτυχος μετρούσε μέχρι το 100 και έβγαινε να βρει τους άλλους. Ευφάνταστες κρυψώνες, συστήματα κάλυψη-απόκρυψη και ότι ήθελες έβρισκες σ αυτό το παιχνίδι, που αργότερα αποδείχτηκε πολύ χρήσιμο στο φανταρικό. Όποιον έβλεπε λοιπόν πήγαινε στην κολόνα που φυλούσε ( Πάλι κολόνα. Τελικά πολύ χρήσιμη αποδεικνύεται ε?) έριχνε μια ροχάλα και όφειλε να πει το όνομα αυτού που είδε και που ήταν κρυμμένος. Αν έκανε λάθος ξαναφύλαγε. Ο πρώτος που έβρισκε αν ο τελευταίος παίχτης δεν έκανε ξελευθερία φύλαγε.
4. Χαλασμένο τηλέφωνο.
Σε κατάσταση απόλυτης μούχλας παίζαμε κι αυτή τη μαλακία. Αφού λοιπόν βαριόμασταν να ξεκολλήσουμε τα κουλά μας για να παίξουμε κάτι ενεργητικό καθόμασταν στα σκαλάκια του γείτονα που είχε την ατυχία η είσοδος του να γίνει στέκι των κάφρων και ξεκινούσαμε αυτό το χωρίς νόημα παιχνίδι. Ο πρώτος έλεγε μια λέξη στο αυτί του δίπλα, ολίγον γρήγορα και μπερδεψουά, ο δίπλα στον παραδίπλα και πάει λέγοντας μέχρι τον τελευταίο. Ο τελευταίος έπρεπε να βρεί την λέξη. Αν την έλεγε πήγαινε πρώτος κι έλεγε αυτός λέξη. Ξυσ' τα αρχίδια σου δηλαδή. Ρε τι έκανε η αγαμία τότε.
5. Τζαμί
Η ζολί, όπως το λέγαμε εμείς. Το αγαπημένο μου παιχνίδι. Πανικός στη γειτονιά μ αυτό. Δύο ομάδες πάλι κλασσικά η μία ομάδα είχε 7 πλακάκια που τα έστηνε το ένα πάνω στο άλλο στη μέση του δρόμου. Ομάδα Β είχε μπάλα όπου την έριχνε πάνω στα πλακάκια. Με το που έπεφταν εξαφανιζόταν όλοι γύρω γύρω και η ομάδα Α έπαιρνε την μπάλα. όπου κυνηγούσε να χτυπήσει όποιον πήγαινε να ξαναστήσει τα πλακάκια. Σκοπός του παιγνίου απ ότι καταλάβατε ήταν να στήσει τα πλακάκια η ομάδα Α χωρίς να χτυπηθούν όλοι οι παίχτες της. Χαμός στο ίσιωμα. Σουτ με τη μπάλα και καθρέφτες αυτοκινήτων στην άσφαλτο. Μόλις άρχιζε αυτό το παιχνίδι, οι γάτες της γειτονιάς εξαφανίζονταν.
6. Μήλα
Παρεμφερές με το ζολί, αλλά πιο απλό. Στόχος πάλι να χτυπήσεις αντίπαλο με μπάλα. Έχω την εντύπωση ότι ήταν κλεμμένο από κορίτσια το παιχνίδι αυτό αλλά δεν είμαι σίγουρος. Πάντως αν είχε την ατυχία κάποια κοπέλα και εμφανίζονταν στην καφροπαρέα προς τιμήν της το παίζαμε. Το παιχνίδι..:Ρ. Καθόταν λοιπόν δυό βλάκες ο ένας απέναντι στον άλλο με μια μπάλα κι όλοι οι υπόλοιποι στη μέση. Κι άρχιζε εκεί το πανηγύρι. Βολές ο ένας στον άλλο μέχρι να πετύχουν όλους όσους ήταν στη μέση. Αν κάποιος απ τους μέσα έπιανε την μπάλα στον αέρα χωρίς να πέσει κάτω τότε οι ακροβολιστές ξανάριχναν απ την αρχή. Πλάκα είχε.
7. Κυνηγητό
Μαλακίες. Δεν θα γράψω τίποτα. Ούτε καν θυμάμαι τι σκοπό είχε. Απλά έτρεχες σα μαλάκας να πιάσεις τον άλλο. Γιατί δεν ξέρω. Έπρεπε μάλλον κάπου να βγάλουμε ενέργεια. Τι να σας αναλύσω τώρα. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι έπεφτε πολύ τούμπα. Επόμενο.
8. Αγαλματάκια Ακούνητα
Αγαλματάκια ακούνητα αγέλαστα μέρα η νύχτα? Άλλο καμένο παιχνίδι. Ο γνωστός άτυχος και πάλι στην κολόνα με πλάτη τους υπολοίπους, (ήθελα να ξερα τι θα παίζαμε αν δεν υπήρχαν κολόνες) όπου λέει την παραπάνω φράση και τα αγαλματάκια δηλαδή οι υπόλοιποι του απαντάνε ''μέρα''. Αυτός γυρνάει κι αν δει κανέναν με Πάρκινσον τον βγάζει απ το παιχνίδι. Μετά πάλι κολόνα όπου δεν θυμάμαι τι λέει και οι υπόλοιποι τρέχουν προς αυτόν που γυρνάει απότομα και κοκαλώνουν σε διάφορες ζαβές στάσεις όπως βλέπετε και στη φωτό. Και το ίδιο βιολί μέχρι να βγουν έξω όλοι ή κάποιος να τον ακουμπήσει στην πλάτη για να τον κάνει να ξαναφυλάξει. Θεός φυλάξει.
Αυτά τα ολίγα που λέτε ενθυμούμαι από μικρός. Χμ, μόλις θυμήθηκα τώρα το κουτσό, το ένα δύο τρία κόκκινο φως και ένα που μου επισήμανε ο ξα Χριστόφορος με τον πρόγονο του paintball, φυσοκάλαμο με βελάκια χάρτινα. Τώρα βαριέμαι να τα γράψω. Θα το συμπληρώσω πάντως. Δεν θα αναφερθώ βεβαίως σε όλα τα παιχνίδια που παίζαμε σε σχέση με το ποδόσφαιρο, (χαρτάκια, ματς ανάμεσα στ αμάξια κλπ) γιατί το πόστ θα είχε τον ατελείωτο. Πάντως τότε υπήρχε γειτονιά, ζωή, φωνές, γέλια και όλα. Τώρα δεν ακούω τίποτα. Δεν ξέρω αν υπάρχουν τέτοιες γειτονιές στην Αθήνα κι αν τα παιδιά παίζουν ακόμα τέτοια παιχνίδια και δεν έχουν κολλήσει στο Playstation. Μακάρι να υπάρχουν. Αν με διαβάζει κανας πιτσιρικάς τον παρακαλώ να προβεί στις εξής ενέργειες. Copy- Paste - Print - και τον πούλο στο δρόμο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου