Κι αφού άρεσε πολύ απ ότι είδα η προηγούμενη ιστορία flirt, ε θα κάνω μια προσπάθεια να ανατρέξω στα υπόγεια της μνήμης μου (όση έχει απομείνει άθικτη ακόμα) για να σας παραθέσω την επόμενη. Λέω λοιπόν να συνε-χύσω..:Ρ
Έχουμε βγει λοιπόν με φιλαράκι σε μπαράκι στο Γκάζι για ένα ποτάκι Παρασκευής. Καγκουροκατάσταση, αλλά δεν μας χαλάει καθόλου γιατί έχουμε βγει για αντρικό ποτό και για κουβέντα και όχι για να πεφτουλιάσουμε ασύστολα σε ότι κινείται.
Χαλαρά λοιπόν, κουβεντούλα, γελάκια, αλλά κορακιάσαμε. Η σερβιτόρα άφαντη για την παραγγελία. Δεν γαμείς λέω γω. Κάτσε ρε Τασο λέω στο φίλο να πάω στο μπαρ γιατί προκοπή δεν βλέπω.
Πάω λοιπόν στο μπαρ. Η μπαργούμαν ξανθιά (classic) αλλά το ενδιαφέρον στοιχείο δεν ήταν αυτό. Το ενδιαφέρον, αν θα μπορούσες να το πεις έτσι, ήταν ότι η τύπισσα θα μπορούσε να ήταν και συμπαίχτης με τον Διαμαντίδη. 1.90 κάτι...
Την κοιτάζω από πάνω μέχρι κάτω (μου πήρε κανα 5λεπτο) και της κάνω νόημα να ρθει. Αυτό με τις πανύψηλες γκόμενες γενικά εμάς του μετρίου αναστήματος τύπους, μας τρομάζει λιγάκι. Εμένα προσωπικά καθόλου γιατί ξέρω ότι δεν έχω καμιά ελπίδα. Ε μα ναι. Κατ αρχήν δεν μπορείς να συνεννοηθείς. Θες να πεις κάτι και βγάζεις χαρτάκι που λέει ''πάτα ισόγειο θέλω να σου πώ''. Πατάει ισόγειο λοιπόν.
- Γειά. Ενα Heig κολα και ένα Τζιν λεμόνι θα θελα
- Γειά. Οκ
Πάει τα φτιάχνει τα φέρνει
- Α ευχαριστώ, τι χρωστάω?
- Τίποτα
- Ε? Πως τίποτα?
- Κερασμένα απ το μαγαζί. (?)
- Εμμ ναι, ευχαριστώ πολύ.
Δεν λέω τίποτα παραπάνω, μένω στο κερασμένα δεν ψάχνω λεπτομέρειες. Ε ναι φίλοι μου αν σκοράρεις ενώ είσαι οφσάιντ δεν πας στον διαιτητή να του πεις ''καλά δεν με είδες που ήμουν οφσάιντ?'' Πας και πανηγυρίζεις στην κερκίδα των φανατικών οπαδών...
Γυρίζω στον Τάσο.
- Έλα πάρε.
- Πόσο έκαναν?
- Τίποτα, μας τα κέρασε η μπαργούμαν
(την κοιτάζει μία, γυρίζει με κοιτάζει με ηλίθιο βλέμμα)
- Την ξέρεις?
- Όχι
- Και πως σε κέρασε ρε?
- Δεν ξέρω ρε μαλάκα μπορεί να με πέρασε για κάποιο γνωστό, μπορεί να είναι σύστημα του μαγαζιού, τι με ρωτάς, πίνε.
- Καλά ντε.
Περνά η ώρα, τι ωραία είχαμε να τα πούμε καιρό με τον Τάσο και έρχεται η ώρα για το ποτό Νο 2. Πάω στο μπαρ.
- Γεια και πάλι....
- Γειά
- Μια απ τα ίδια
- Οκ
Αυτό το ''μια απ τα ίδια'' είναι ένα καλό τεστ για να δεις αν η μπαργούμαν είναι επαγγελματίας η αν σε έχει προσέξει. Στο πρώτο ποτό, γιατί αν έχεις πιεί το Βόσπορο, ε θα σε θυμάται που θα πάει...
Τα φτιάχνει, τα φέρνει...
- Α ευχαριστώ πολύ, τι χρωστάω?
- Τίποτα, κερασμένα...
Εδώ πρέπει να μιλήσω γιατί το σενάριο ''το μαγαζί κερνάει και τα δεύτερα ποτά'' δεν στέκει. Κάτι άλλο τρέχει. Ρε μπας και με γουστάρει? Μπας και είναι πιο κοντή και την έχω παρεξηγήσει. Σκύβω λίγο να δω αν έχει σκαλάκι υπερυψωμένο από πίσω απ τη μπάρα. Μπα. Είναι ψηλή, ωραία κι έχει πρόβλημα. Τέλος.
- Ε τι κερασμένα πάλι? Δεν γίνεται, πρέπει να σε πληρώσω (ε ναι μη μας περάσει και για τσιπηδες)
- Κερασμένα σου λέω...
- Μα γιατί?
- Γιατί μ αρέσει η φάτσα σου (!)
Μένω μαλάκας. Τι να πώ. Σκέφτομαι, α ρε πουτάνα Μάρλον Μπράντο τι ζημιά έχεις κάνει. Πού να φόραγες και τακούνια...:Ρ
- Εμμμ (χαμογελάκι καβλέ), σ ευχαριστώ πολύ.! Πως σε λένε?
- Ναταλία
- Εμένα Παναγιώτη. Βάλε 2 σφηνακους τεκίλα να πιούμε. Αυτά από μένα έτσι?
- Οκ!
Ε ναι έπρεπε να την κεράσω και γω κάτι. Τι να της έπαιρνα? Γουόκι τόκι να συνεννοούμαστε? Δεν είχα και εύκαιρο κανένα. Πάει να βάλει τα σφηνάκια και παίρνω το χρόνο μου να σκεφτώ τι συμβαίνει. Λοιπόν μεγάλε λέω, ηρέμησε, το κορίτσι σε αρέσει, αλλά σου ρίχνει 4 κεφάλια, δεν είσαι για μπάσιμο στη ρακέτα, θα φας φρατζόλα. Σουτ απ το τρίποντο μόνο αμαρκάριστος. Έρχεται.
- Άντε στην υγειά σου
- Γεια μας!
Παίρνω τα ποτάκια μας και ξαναγυρίζω στον φίλο Τάσο.
- Έλα πάρε.
- Τι έδωσες?
- Τίποτα. Κερασμένα πάλι.
Ξανακοιτάει την μπαργούμαν, κοιτάζει και μένα με το ηλίθιο βλέμμα ''γυρίζω στο δικό μου, ο τύπος μου Νικόλα'' και λέει:
- Ρε μαλάκα με δουλεύεις?
Γελάω
- Όχι ρε συ, αλήθεια σου λέω
- Τι λες τώρα. Ρε σε γουστάρει?
- Ε απ ότι φαίνεται.
- Και τι σου βρήκε ρε μαλάκα? Κατ αρχήν σου ρίχνει ένα κεφάλι
- Ε μπορεί να γουστάρει κοντύτερους. Και να σου πω την αλήθεια άμα είσαι 1.90 γκόμενα έχεις και περιορισμένες επιλογές. Πολλές φορές αναγκαστικά, πέφτεις χαμηλά...:Ρ
- Α δεν πάμε καλά.
- Ω ρε μαλάκα, μες την ξινίλα είσαι. Μια καλή κουβέντα δεν έχεις πει. Αλλά το ποτάκι το τσαμπέ το τσακίζεις βλέπω.
- Εντάξει ρε Άδωνι. Άντε λοιπόν στην υγειά της πως την λένε.
- Στην υγειά της..
Και καθόμαστε που λέτε παίδες και τσακίζουμε το δεύτερο ποτάκι μας. Τι καλά που είναι να πίνεις τσάμπα και να στα κερνάει και ένα δίμετρο ξανθό. Γαμώ τα σενάρια έτσι ?
Και η βραδιά συνεχίζεται να μην σας τα πολυλογώ, πήρα το τηλέφωνον της και απεχώρησα.
Για να μην σας αφήσω στη μέση της ιστορίας να πω ότι δεν έγιναν και πολλά τελικά με την αμαζόνα. Μια μέρα μόνο βγήκαμε και το μόνο αξιοσημείωτο που σημειώθηκε ήταν ότι για να την φιλήσω την έβαλα να κάτσει σε σκαμπό...:Ρ
Από κει και πέρα τίποτα, αλλά ήταν πολύ καλό παιδί για παρέα. Έφτανε και τα ψηλά ράφια στο σούπερ μάρκετ....:Ρ
Να σας πω λοιπόν και το απόφθεγμα της ιστορίας για να κλείσω, που είναι ότι δεν έχει σημασία το πόσο ψηλό είναι το έτερον ήμισυ (βλέπε Τομ Κρούζ κλπ). Οι καρδιές δεν μετριούνται με μεζούρες, το τζιν λεμόνι ναι. Και οι ψηλές κοπελιές τι να κάνουν κι αυτές.? Οι μπασκετμπολίστες δεν είναι και πολλοί. Τι να κάνουμε να τις αφήσουμε στο έλεος του Θεού? Πρέπει να τις βοηθήσουμε γιατί και οι ψηλές έχουν ψυχή...:Ρ:Ρ:Ρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου