Και πάλι Σύνταγμα χτες. Μετά το μαύρο δάκρυ που ρίξαμε από τα δακρυγόνα ήρθε κι ώρα του γέλιου. Με το συναγωνιστή Χρηστάκη λοιπόν, υπό το βλέμμα της συντρόφισσας Ρίας, σχολιάζουμε αιθέριες υπάρξεις. Πλέον το λέβελ έχει ανέβει τρελά στην πλατεία. Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται. Τέτοια κομμάτια δεν τα πετυχαίνεις, ούτε στο Ακρωτήρι. Θα αναφέρω ενδεικτικά τρεις περιπτώσεις και τους ανάλογους διαλόγους....
Πρώτη περίπτωση λοιπόν αστέρι επιπέδου Champions League έρχεται να παίξει μπάλα δίπλα μας. Συνοδεύεται. Πρέπει να είμαστε διακριτικοί και να μιλάμε με το βλέμμα μόνο. Εγώ είμαι καθισμένος κατάχαμα και δίπλα μου ορθώνεται το βραβευμένο με Όσκαρ αποτρίχωσης πόδι της. Κοιτάζω το Χρηστάκη. Πνιχτογελάει. Ξανακοιτάζω το πόδι και του λέω:
- Ρε συ, μου ρθε μια όρεξη για παγωτό....:Ρ
Περίπτωση νουμερο 2.
Κοπελιά από τα βάθη της συγκέντρωσης, περνάει μέσα απ το πλήθος. Τον πλήθος παραληρεί κι αυτή ως άλλη Monica Belluci στη Malena απολαμβάνει αυτάρεσκα τα βλέμματα. Φτάνει και στο σημείο που καθόμαστε. Το μάτι ακολουθεί κατά πόδας τις κινήσεις της. Περνά από μπροστά, προχωρά για να δούμε και την πίσω όψη του νομίσματος. Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν. Φορά ένα καταπράσινο ολόσωμο φόρεμα. Κοιτάζω το Χρηστάκη. ΞαναΠνιχτογελάει.
Ξανακοιτάζω το πράσινο και του λέω:
- Αυτό είναι να το βάλεις κάτω, να το κάνεις ασορτί με το χορτάρι...:Ρ
Περίπτωση νούμερο 3.
Ακόμα πιο θαρραλέα κοπελιά αποφασίζει να κάτσει δίπλα μας με τη φίλη της. Συζητούν. Σε κάποια φάση αποφασίζουν να σηκωθούν. Μα γιατί? Αφού είχα κάνει μπάνιο. Κοιτάζουμε αυτή που καθόταν δίπλα μας καθώς φεύγουν
Χρηστάκης: Πω ρε μαλάκα, κοίτα πόδι που έχει η τύπισσα. 2 μέτρα.
Λαμπ: Ναι ναι, ωραίο. Αλλά πήρε πόδι όμως...:Ρ
Αυταααααα. Κι άλλα πολλά είδαν τα ματάκια μας βέβαια που δεν περιγράφονται αλλά αυτό που έχω να πω είναι ότι η φράση ''το τερπνόν μετά του ωφελίμου'' βρίσκει την απόλυτη δικαίωση της στην περίπτωσή μας. Η διαμαρτυρία στην πλατεία είναι ο λόγος που πάμε αλλά ας κάνουμε κι ένα διάλειμμα για διαφημίσεις ρε παιδιά. Δεν είναι κακό έτσι δεν είναι? Άλλωστε τι κάνουμε? Μόνο κοιτάμε. Και τι να κοιτάγαμε? Τους αστυνομικούς που είναι παντού τριγύρω? Βαρεθήκαμε. Ε ναι. Παντού υπάρχει νόμος, στα μάτια όχι όμως....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου