ΟΤΑΝ ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ ΜΑΖΙ ΣΧΟΛΕΙΟ

Μετά λοιπόν από αρκετά χρόνια στο κουρμπέτι, αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να κάνω τον απολογισμό μου στο θέμα, ασθενές φύλο.

Ο ορισμός ''ασθενές φύλο'' να πω εδώ ότι είναι διφορούμενος, γιατί έκτος της γνωστής έννοιας που το ορίζει σαν ευαίσθητο, υπάρχει και δεύτερος, που προσδιορίζει τον υπαίτιο για αυτή την ασθένεια. Ποιά ασθένεια εννοώ?  Μα τον έρωτα φυσικά.

Τέλος πάντων, ο απολογισμός που σας έλεγα, δεν μπορώ να πω ότι είναι ολοκληρωμένος, γιατί δεν έχω δοκιμάσει ακόμα το σταθμό που λέγεται γάμος. Δόξα τον ύψιστο, στάθηκα τυχερός. Και αφού γλίτωσα και μπορώ να γράφω πια απελευθερωμένος, χωρίς τον φόβο της παντόφλας, είπα ας ξαναθυμηθώ τι εσυνέβη.

Που λέτε το ενδιαφέρον μου για τα κορίτσια ξεκίνησε εκεί γύρω στην ηλικία των 5. Απ' ότι θυμάμαι βέβαια. Ήταν η ηλικία που όλα τα αγοράκια είχαμε την απορία, γιατί τα τσουτσούνια μας φουσκώνουν το πρωί και ποια αυτή η χρησιμότης. Θα μάθαινα αργότερα. Ο έρωτας λοιπόν που λέτε, με χτύπησε πρώτη φορά κεραυνοβόλα εκεί. Στο νηπιαγωγείο.

Τι ωραίο και πρωτόλειο συναίσθημα, να ερωτεύεσαι για πρώτη φορά στη ζωή σου. Σου ρχεται ρε παιδί μου πως να το πω, σαν την περίοδο στα κορίτσια. Ξυπνάς μια μέρα και ωωωωωπ, θρίλερ. Έτσι και με τον έρωτα. Ξυπνάς μια μέρα και ωωωπ, να τονε ο αγγελόφτερος να πεταρίζει πάνω απ το κεφάλι σου και να σου ρίχνει βελάκια. Και σένα δεν σου χει ξανατύχει. Και λες, μα τι γίνεται τώρα γαμώτη μου. Εμένα με ένοιαζαν μέχρι τώρα, μόνο τα παγωτά και ο Ολυμπιακός, τι μου συμβαίνει; Τι να συμβαίνει φίλε μου. Γαμησέ τα. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.

Που λέτε στο νηπιαγωγείο, το πρώτο βέλος το φαγα από μια κοπέλα που τη λέγαν Ναταλία. Δεν ξέρω για ποιο λόγο το παθα αυτό. Ούτε η πιο όμορφη ήταν, ούτε μιλάγαμε, αλλά το αγγελάκι που λέγαμε, αυτό αποφάσισε. Και μου την κάρφωσε στο δόξα πατρί. Μετά κατάλαβα, ότι μου έκανε ένα πρώτο κρας τεστ. Το θέμα αυτό δεν κράτησε και πολύ και ούτε τόλμησα βέβαια να πω η να κάνω τίποτα. Πέρασε στο ντούκου.

Το κυρίως κεραυνοβόλημα τό παθα 2 χρόνια μετά με τη Δήμητρα. Η Δήμητρα ήταν το αστέρι του σχολείου. Μας έριχνε δυό κεφάλια ολωνών. Αφού να φανταστείτε, σε ηλικία 2ας δημοτικού, ήταν στο ίδιο ύψος με το δάσκαλο. Άλογο. Το παράλογο ήταν, ότι είχα την ελπίδα ότι θα την έριχνα. Τι να ριχνα, που μόνο με woki toki θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε. Τες πα βολεύτηκα με το να την ερωτευτώ. Έτσι απλά και χωρίς υστεροβουλία.

Και τότε, τόλμησα να το εξομολογηθώ στη μαμά μου. Δηλαδή δεν το εξομολογήθηκα. Με ρώτησε: Παναή, κορίτσι έχεις; Δηλαδή μου κανε την κλασική ερώτηση, που κάνουν οι γονείς για να τεστάρουν αν το παλικάρι τους, βγήκε αδερφή ή όχι. Και εγώ απάντησα: Nαι. Τη Δήμητρα. Δεν είχε βέβαια καμία σημασία, ότι αυτή δεν ήξερε καν ότι με ενδιαφέρει.

Αυτό μου άρεσε σ αυτήν την ηλικία. Άπαξ και γούσταρες γκόμενα, ήταν και δική σου. Τέλος. Κι ας μην συμφωνούσε αυτή. Α ρε τι ωραία χρόνια. Ούτε χυλόπιτες ούτε τίποτα. Όλος ο κόσμος έμοιαζε υπέροχος γιατί μπορούσες να τον πλάσεις στο κεφάλι σου όπως εσύ ήθελες.

Που λέτε η Δήμητρα απλησίαστο και λόγω ύψους. Που πας ρε Καραμήτρο, αναρωτήθηκα αργότερα.  Όμως τότε δεν με ένοιαζε η ανταπόκριση που είχα απ το θέμα που με απασχολούσε, όπως προανέφερα. Εμείς ήμασταν ερωτευμένοι, τελεία και καύλα. Και περνούσαν οι μήνες κι έμενα εκεί. Με την φαντασίωση μου παρέα. Ώσπου στο τέλος της χρονιάς, το σχολείο διοργάνωσε εκδρομή μονοήμερη στο Δήλεσι.

Τότε που λέτε, είχα την ατυχή συγκυρία να χω σπάσει για πρώτη φορά το χέρι μου. Το δεξί, το καλό. Ο κουλός εραστής. Αλλά τι να κάνω, να χανα την εκδρομή; Πήγα. Τέλος πάντων ωραία ήταν και στην επιστροφή καθόμουν γαλαρία, όπου είχα κάτσει μόνος μου ήσυχα να παίξω ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι σαν τα σημερινά Νintento, αλλά σε Νεάντερταλ version, που λεγόταν, ''Tα πουλιά''. Εγώ δηλαδή το χα βγάλει έτσι, γιατί ήταν κάτι πουλάκια που έριχναν αυγά απ τον ουρανό κι εσύ έπρεπε να προλάβεις να τα μαζέψεις.

Εκεί που έπαιζα λοιπόν το πουλάκι μου, εεεμ το ηλεκτρονικό εννοώ, να σου απ το βάθος του διαδρόμου, να πλησιάζει σαν οπτασία. Ποιά; Αυτή με τα ροζ κοκαλάκια. Η Δήμητρα. Ήρθε και έκατσε δίπλα μου, να δεί πως το παίζω. Το ηλεκτρονικό. Τα παμε. Εγώ τι να πω. Πήγα να πάθω εγκεφαλικό στην ηλικία των 7. Μούδιασα ολόκληρος κι από το παιδικό μου κορμί, περνούσαν ρίγη νηπιοκαψούρας, κάθε μισό χιλιοστό του δευτερολέπτου. Όταν δε άγγιξε και το μπράτσο της στον ώμο μου, εκεί κόντεψα να μείνω.

- Και για πες, τι προσπαθείς να κάνεις σ αυτό το παιχνίδι τελικά Πάνο;
- Εεεε ναα Δήμητρα, εεε τα πουλάκια εδώ, εεε πετάνε αυγά και μετά εεε εγώ πρέπει να τα πιάσω, εεε όχι τα πουλιά, τα αυγά και ύστερα να πατήσω αυτό το πουλί, εεε δηλαδή το κουμπί για να μαζέψω όσα περισσότερα αυγά γίνεται και μετά να τρέξω πίσω στα κουμπιά, εεε δηλαδή στα πουλιά και να προλάβω μην ρίξουν τα χόρτα πάνω στα αυγά εεε δηλαδή τα αυγά πάνω στο χορτάρι. Αυτό. Τίποτα άλλο.

Αυγάματα. Έγινα ο αντιπρόεδρος του Εδεσσαικού. http://www.youtube.com/watch?v=YPa88zWlVJM. Έχασα τα αυγά και τα πασχάλια που λένε. Καθόταν δίπλα μου και μου μιλούσε. Oh god. Και με άγγιξε. Πάει. Πήρα δουλειά για το σπίτι. Μα τι λέω, τι λέω τι λέω, τι πικρές σκέψεις κάνω και κλαίω. Ποιό σπίτι. Τότε ήταν ακόμα νωρίς. Δεν ξέραμε καν τι να κάνουμε με το τυρογαριδάκι που χαμε ανάμεσα στα πόδια μας. Και κατά συνέπεια, δεν μπορούσαμε και να ξεδώσουμε. Περιοριζόμασταν απλά να ταξιδεύουμε πάνω στο ροζ συννεφάκι μας, παίζοντας το πουλάκι μας σε ηλεκτρονικές version.

Μετά από αυτή την ιστορία και προς το τέλος του Δημοτικού, ξεψάρωσα ολίγον τι. Και είπα να βάλω μπροστά τα μεγάλα μέσα. Και προχώρησα στις πράξεις, αφήνοντας πίσω τα λόγια. Όταν τελείωνε το σχολείο λοιπόν, είχα σταμπάρει γειτόνισσα συνομήλικη σε απέναντι μπαλκόνι, την Ιωάννα. Η Ιωάννα ήταν η πρώτη ξανθιά που μου άρεσε. Μεγάλε μου. Δεν ήξερες δεν ρώταγες. Με εντυπωσίασαν όμως τα χρυσαφένια μαλλιά της. Ήταν κάτι που δεν το βλεπες εύκολα στο Δημοτικό, γιατί ως γνωστών στα οκτώ σου χρόνια δύσκολα πείθεις τη μαμά σου να σου περάσει το EO υπερξανθό της Garnier. Αργότερα εντάξει. Τα βαψε κι η κουτσή Ιωάννα.

Το Ιωάννα λοιπόν, κάτι είχε πάρει γραμμή και μόλις σχολάγαμε, στεκόταν αυτάρεσκα στο μπαλκονάκι της, ως άλλη Ιουλιέτα και περίμενε τον Ρωμαίο να περάσει από κάτω. Ο κοντός Ρωμαίος, πέρναγε που λέτε από κάτω και με κίνδυνο της ζωής του, έκοβε λουλούδια απ τους γύρω κήπους και της τα πέταγε στο μπαλκόνι. Αυτή χαιρόταν βέβαια, έστελνε αέρινα φιλάκια, αλλά από τηγανίτα τίποτα. Κι έτσι αυτός ο Πλατωνικός έρωτας, συνεχίσθηκε μέχρι το τέλος του σχολείου, με τον Καγκουρωμάιο, να πυροβολεί άσκοπα με άνθη, το μπαλκόνι της Ιουλιέτας.

Κι η ιστορία λαμβάνει τέλος κάπου εδώ. Ελπίζω να παρατηρήσατε μέσα από αυτές τις επι προσωπικού εμπειρίες, το πόσο αγνές, ευγενικές και πάνω απ όλα ανιδιοτελείς ήταν οι προθέσεις μας. Κι αυτό γιατί ακόμα σκεφτόμασταν με το πάνω κεφάλι. Ο μπήχτης μέσα μας ξύπνησε αργότερα. Όταν τα πράγματα άλλαξαν άρδην και το κάτω κεφάλι μπήκε στο παιχνίδι. Αυτή όμως είναι μια άλλη ιστορία που θα σας την περιγράψω στις αμέσως επόμενες μέρες. Θα σας πω για τότε που άρχισαν τα πραγματικά γυμνάσια. Στο Γυμνάσιο.

Be a Fan