ΔΙΑ..ΜΟΥΝΙ ΚΑΤ ΟΙΚΟΝ

Που λέτε αγαπητοί μου αναγνώσται η ζωή είναι όπως η μόδα. Κι αυτή κάνει κύκλους. Με βάση το γνωμικό αυτό λοιπόν κι η δική μου ζωή έκανε τον κύκλο της. Στον εργασιακό τομέα...

Προ αμνημονεύτων ετών λοιπό,ν η πρώτη δουλειά που είχα κάνει ποτέ ήταν η διανομή εντύπων. Μιλάμε για πολύ βαρετή μαλακία. Σκάσαμε τουτέστιν, με το φίλο μου τον Αλέξανδρο, σε μια πιτσαρία στην Καλλιθέα. Εγώ καβάλα σε μια 900ρα Kawasaki κι αυτός με το αμάξι του να μοιράσουμε φυλλάδια. Νταξ. Πως δεν κατεβήκαμε από λιμουζίνα...

Ο τύπος με το που βλέπει το σκηνικό, μας έκοψε ότι ήμασταν για τα πανηγύρια, αλλά οκ, είπε να μας δοκιμάσει. Την πρώτη μέρα όλα καλά. Ξεποδάριασμα φούλ συν μπινελίκια από γριές στα κουδούνια, αλλά τσιμπήσαμε ένα χαρτζιλίκι για καφέ και τσιγάρα. Not bad για 2 ώρες. Την επόμενη μέρα όμως, αρχίσαμε τις καφρίλες και πετάξαμε τα μισά έντυπα σ ένα κάδο. Το αφεντικό γατόνι, μας έδωσε πούλο με συνοπτικές. Πως το κατάλαβε? Απλό. Είχε λιγότερα τηλέφωνα για παραγγελίες, στις οδούς που μοιράσαμε. Ρε πούστη κι είχαμε σπάσει το κεφάλι μας τότε, ποιος καριόλης μας κάρφωσε. Δεν πειράζει. Εμπειρία. Που έμελλε να χρειαστεί... 

Και να που λετε χρειάστηκε. Στους δύσκολους αυτούς καιρούς η μοίρα μου χε γράψει να το επαναλάβω. Και ετσι ο κύκλος που λέγαμε έγινε φαύλος και εξαναγκαστικά ξαναγύρισα στην αφετηρία. Ποτάνα Μονόπολη.

Ε πήγα που λέτε. Βασικά για delivery πήγα να σας πω την αλήθεια αλλά ένεκα που το μαγαζάκιον ήταν στα σπάργανα και παραγγελίαι πολλαί δεν παίζουσιν, ε πως να περάσει η ώρα και να βοηθήσω την επιχείρηση, πήρα τα εντυπάκια και βγήκα στο κατόπι να θυμηθώ τα παλιά. Για 2-3 μέρες...

Κι έτσι με το γυαλάκι στο κεφάλι και τα διαφημιστικά ανα χείρας, ξεκίνησα να μοιράζω φυλλάδια, μονάχος στην πόλη βαθιά πικραμένος με σκοπό και ελπίδα καμιά.
Μονάχους μονάχους λοιπόν και σιγούλια σιγούλια, άφηνα δειλά δειλα, πόρτα πόρτα, τα εντυπάκια κάτω από εισόδους πολυκατοικιών, πάνω σε παρμπρίζ αυτοκινήτων και γενικά όπου υπήρχαν οι προϋποθέσεις κάποιος να διαβάσει αυτό το ρημαδόχαρτο.

Εντάξει να μην είμαι και ξινίλας, ήλιο είχε, βολτίτσα έκανα, με τους περαστικούς μίλαγα, λεφτάκια θα παιρνα, όλα καλά. 

Αυτό που με χάλασε και θα σας το εκμυστηρευτώ εδώ λοιπόν είναι το πολεμικό κλίμα που αντιμετώπισα στις πολυκατοικίες. Γενικότερα το ξερα ότι δεν ανοίγουν πόρτες και να σας πω ότι εγώ, δεν χτύπαγα κουδούνια. Που να μπλέκεις με την κάθε γριά στο κουδούνι. Αλλά αυτό ήταν η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη ήταν οι ανακοινώσεις που έβλεπα αναρτημένες και κολλημένες στα τζάμια σε κάποιες από τις εισόδους. Για πάρτε μάτι...

Ναι και εκτός αυτών ξέχασαν να βάλουν ότι αν τολμήσω και πατήσω το χαλάκι της εισόδου, θα με στήσουν στον ακάλυπτο και θα με γαζώσουν με Καλάσνικωφ. Μετά θα μου κόψουν και τα δύο πόδια από το γόνατο, θα με πασαλείψουν με λίπος αρσενικού γουρουνιού και πούπουλα αγριόχηνας και θα με σύρουν μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας. Στο τέλος θα μου βάλουν φωτιά και γύρω μου θα χορεύουν τσάμικο οι γριές του πρώτου σφιχταγκαλιασμένες με τους πλούσιους του ρετιρέ βαστώντας παραμάσχαλα, τις σνομπ γάτες τους παρέα με τα κομπλεξικά τους τσιουαουα.
Μιάουα. Τι μαλάκες. 

Θα μου πείτε εδώ βέβαια κάποιοι από σας: Ρε φίλε εδώ η Αθήνα έχει γίνει ζούγκλα να ουμ και μεις θα ανοίγουμε την πόρτα στον κάθε τυχαίο? Πας καλά. Φοβόμαστε. Χμ ναι σωστά. Αλλά να σου πω κάτι κύριε παπάρα. Μην ανοίξεις. Το να απειλείς με μήνυση πάει πιο μακρυά. Και να σε πληροφορήσω ότι αν σου ανοίξει κάποιος ένοικος ούτε μήνυση μπορείς να κάνεις ούτε τίποτα. Μάθε πρώτα τους νόμους και μετά γράψε ανακοίνωση. Παπαρίδη.

Επίσης επειδή καταλαβαίνω την αγωνία σου να σε πληροφορήσω ότι αν ήμουν ληστής μάλλον θα περίμενα λιγάκι να έρθει κάποιος ένοικος να μπω κι εγω από πίσω παρά να χτυπάω κουδούνια. Και μέρα μεσημέρι. Επίσης η καθαρίστρια της πολυκατοικίας σου αφήνει κάθε Τρίτη και Σάββατο την πόρτα ορθάνοιχτη 3 ώρες. Βάλτο λίγο να δουλέψει πριν το παίξεις Αυτοκράτορας του Βυζαντίου.

Επίσης δεν είναι λίγο αλληγορικό από τη μια να απειλείς με μήνυση αυτόν που σου αφήνει το προσπέκτους και το βράδυ να παραγγείλεις από αυτόν που απειλείς? Ε για πες μου τώρα. Πόσο μαλάκας είσαι?

Τες πα αυτό που κατάλαβα είναι ότι οι αγαπητοί μου συμπολίτες το αποφασίζομεν και διατάσσομεν το χουν στο αίμα τους. Και μετά αναρωτιώμαστε γιατί μερικά κόμματα έχουν υψηλά ποσοστά. Γράφουν λοιπόν ''Απαγορεύεται Αυστηρά''. Τρισμέγιστη μαλακία. Λες και υπάρχει κλίμακα απαγόρευσης, που ξεκινά απ το ''Απαγορεύεται με επιείκεια'' μετά πάει στο ''Απαγορεύεται μέτριος με γάλα'' έπειτα στο ''Απαγορεύεται αυστηρά'' και καταλήγει στο ''Απαγορεύεται αλλιώς θα σας γαμήσω το σπίτι''. Πανέξυπνο. Να σου πω κάτι φίλε μεγαλοιδιοκτήτη. Βάλε ένα ''Παρακαλώ'' αντί για ''Απαγορεύεται'' και θα εκπλαγείς από τα αποτελέσματα.



Αλλά έτσι είναι. Σε ένα σχεδόν μηδαμινό κίνδυνο, μετατρέπεις σε απειλή τον διανομέα και τον μικροπωλητή, γιατί σε κάνει να αισθάνεσαι σπουδαίος που μπορείς και απαγορεύεις. Επειδή στο δικό σου μικρόκοσμο και στη δικιά σου τη δουλίτσα σου απαγορεύουν κάθε μέρα πολύ σημαντικότερα πράγματα, θες κι εσύ να ξεκαυλώσεις και να απαγορεύσεις σε κάποιον άλλο. Αλλά ψιτ σου χω νέα. Θα ρθει κι σειρά σου που θα το κάνεις το επάγγελμα έτσι όπως πάει. Δεν στο εύχομαι, αλλά μόνο τότε θα καταλάβεις.

Και για επίλογο παραθέτω το παρακάτω απόσπασμα από πραγματικό περιστατικό. Τα λέμε...

Γυρίσαμε.
Τους αφήνω σπίτι, και πάω να παρκάρω.
Επιστρέφω.

Η ταμπέλα έξω από την πολυκατοικία
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΕ ΠΛΑΣΙΕ ΚΑΙ ΔΙΑΝΟΜΕΙΣ ΦΥΛΛΑΔΙΩΝ

Μπαίνω και προχωράω προς το ασανσέρ.
Μια γυναίκα, γύρω στα 50, κακοντυμένη, με μια στοίβα φυλλάδια από φαγάδικο.
Την κοίταξα αδιάφορα, όπως κοιτάς πολλές φορές έναν ξένο

-Θα με μαλώσετε..;
Νόμιζα ότι παράκουσα.
-Ορίστε;
-Θα με μαλώσετε...; Σας παρακαλώ, μη με μαλώσετε, έχω δυο παιδάκια..

Σάστισα. Δεν είπα τίποτα.
Καταλαβαίνω το θέμα της ασφάλειας.
Και καταλαβαίνω ότι κάποιοι μοιράζουν διαφημιστικά,για ένα κομμάτι ψωμί...
Τι να διαλέξω?

Be a Fan