25η Μαρτίου. Σαν τώρα θυμάμαι πριν χρόνια που η δασκάλα μου στο δημοτικό μου ανάθεσε να πω το ποίημα ''Της πατρίδας μου η σημαία''. Ανέβηκα λοιπόν στη σκάλα και άρχισα με το πρώτο κουπλέ.
Το πλήθος από κάτω παραληρούσε...
- Της πατριιιιιιιίδας μου η σημαίιιιιιιιιια έχει χρώωωωωωμα γαλανόοοοοοοο μπλα μπλα μπλα....
Και εκεί που λέτε στα 7 μου χρόνια με έπιασε το πρώτο μου stage fright.
Κολλάω. Δεν θυμάμαι τίποτα παρακάτω. Στέκομαι σαν αγγούρι στη σκάλα. Τα κωλόπαιδα οι συμμαθητές μου χασκογελούν. Εγώ κόκκινος, ασορτί με το μπλουζάκι μου. Από κάτω στεκόταν και ''Εκείνη με τα ροζ κοκαλάκια και τα ποιηματάκια που θα μάθετε'' που λέει και ο Δεληβοριάς.
Αμ δε που θα μάθουμε. Εγώ δεν το χα μάθει. Ξεφτίλα στο γκομενάκιον. Η μαμά μου επίσης ολίγον ντροπιασμένη ένιωθε την ανησυχία μου. Ξεφτίλα οικογενειακώς. Που να κρυφτώ. Η καλή μου δασκάλα αναλαμβάνει να σώσει την κατάσταση. Ως από μηχανής θεός, έρχεται πίσω από τη σκάλα και αρχίζει να μου λέει το ποίημα σκονάκι. Με τα χίλια ζόρια, ολοκληρώνεται η ωδή προς την πατρίδα. Έτσι που λέτε, το πρώτο σκονάκι, μου το ψιθύρισε η δασκάλα μου. Τι να πω. Πάρτε παράδειγμα για αργότερα.
Να σας πω και την πλήρη αλήθεια, είχα χάσει το ποίημα και ντρεπόμουν να το πω στη δασκάλα. Είχα μάθει το μισό όταν το χασα και αποφάσισα να ανέβω στη σκηνή με τη λογική 7χρονου που θεώρησε ότι θα του έρθει η επιφοίτηση εκείνη την ώρα. Και να, είδατε τι συνέβη? Αυτά είναι τα παιδικά τραύματα που μένουν. Και γαμώ την 25η Μαρτίου.
Να μην πω για την παρέλαση. Αυτό το ρατσιστικό, να μπαίνουν οι ψηλοί και οι ψηλές μπροστά μ έκανε πάντα να βγάζω σπυριά. Έχουμε που έχουμε τον πόνο μας ρε δάσκαλε να ούμε, εμείς οι μετρίου αναστήματος, μας έφτυναν από το νηπιαγωγείο αι ψηλαί υπάρξεις, έρχεσαι κι εσύ να μας στείλεις στα τάρταρα των πίσω σειρών. Ρε μάστορα τι θες τώρα να μας κάνεις κομπλεξικούς?
Και γιατί να μην πηγαίνουν οι κοντοί μπροστά? Αφού οι ψηλοί βλέπουν κι από πίσω. Στις συναυλίες πώς κάθονται πίσω? Αφήστε τα. Σάπιο το εκπαιδευτικό σύστημα.
Και μετά αναρωτιόταν οι καθηγητές στο Λύκειο γιατί την κοπανούσα στις παρελάσεις.
Μπα? Τι λες? Σ αρέσει ο πουρές? Δεν το ξερά να κάνω τον κομπάρσο των ψηλών, να μου παίρνουν όλη τη δόξα και εγώ να ψυχορραγώ εκεί πίσω στην ουρά. Και να μου πετάνε και στραγάλια οι απ έξω.
Αυτά. Θα ήθελα για επίλογο να ζητήσω συγνώμη από τον Θεόδωρο, τον Γεώργιο, την Λασκαρίνα και τους υπόλοιπους ήρωας που δεν τους ετίμησα με την παρουσία μου κάποιες φορές αλλά ετέθη θέμα ψυχικής υγείας και όπως καταλαβαίνετε δεν. Αλλά θα σας εκτιμώ έστω και απών. Ζήτω το Έθνος.
2 σχόλια:
ρε αυτή δεν είναι η σκάλα που κάθε χρόνο μέτραγε τα σκαλιά με το κεφάλι ο Τέζας ??
ΛΚ
αυτη....
Δημοσίευση σχολίου