Θέλω μαζί αγαπητοί μου φίλοι να σχολιάσουμε σήμερον το παρακάτω γεγονός το οποίο θα μας βοηθήσει να αναλύσουμε εκ βαθέων έναν τομέα των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. Το γεγονός ήταν το εξής:
Καλή μου φίλη ξέχασε το βράδυ το Facebook ανοιχτό. Αποτελέσματα: 47 μηνύματα γκόμενων αναπάντητα. Μάλιστα. Κι εμείς χαιρόμαστε που μας στέλνουν ένα το τρίμηνο. Αλλά έτσι είναι. Πως το λέει η παροιμία. Οι όμορφες ξανθιές ψηλές, έχουν τις τύχες τις καλές? Ναι κάπως έτσι νομίζω. Ψηλή δεν θα την έλεγες τη φίλη, αλλά κάνει ωραία ρίμα. Τες πα. Το αντικείμενον λοιπόν της συζητήσεως είναι το εξής: Είναι θετικό να σε γουστάρουν πολλοί? Ας αμπελοφιλοσοφίσουμε ολίγον...
Ας έρθω στη θέση της φίλης. Να ξεχάσω το chat ανοιχτό και το πρωί να έχω 47 γκομενομηνύματα. Θα μ άρεσε?. Χμμμ. Nα σκεφτώ. Ναι γιατί οχι. Θα μ άρεσε. Tην πρώτη μέρα. θα χα πάθει φαντάζομαι ένα λαλά δημοτικότητας και καυλίασης. Χαρωπά θα απαντούσα, ίσως και σε όλα, θα χλιμιτζούριαζα αβέρτα κλπ κλπ. Την επόμενη μέρα πες ότι μου ρχονται τα ίδια. Και ξανά χαρωπά θα απαντούσα κλπ κλπ. Την τρίτη μέρα μπλα μπλα μπλα. Ε νομίζω ότι σε καμιά βδομάδα άντε δύο μάλλον θα το βαριόμουν. Θα το θεωρούσα πολύ συνηθισμένο γεγονός να μου στέλνουν μηνύματα. Κι αν είχα και 5000 φίλους στο FB θα ήταν και κουραστικό. Υποσυνείδητα λοιπόν το μικρόβιο του γαμάω και δέρνω θα είχε εισχωρήσει στα κύτταρά μου. Αυτό αγαπητοί μου φίλοι θα το ονομάσω ''Famous Syndrome''. Η κάποια μαλακία τέτοια τέλος πάντων. Και εξηγώ...
Φαντάζομαι ότι κι εγώ άμα ήμουν πολύ ωραίος ή πολύ διάσημος ή και τα δύο μαζί με ολίγη σάλτσα από ευρώπουλα, θα είχα σοβαρό πρόβλημα. Οι φίλοι μας οι very popular σηκώνουν ψηλά τον αμανέ, πολλές φορές χωρίς να το συνειδητοποιούν, άλλες φορές συνειδητοποιημένα. Οι τελευταίοι, οι συνειδητοποιημένοι είναι και γνωστοί με την ονομασία ''ψώνια''. Αλλά ας μιλήσουμε για τους απονήρευτους.
Οι απονήρευτοι λοιπόν έχουν πέσει θύματα του ''Famous Syndrome''. Τους φαίνεται ρουτίνα πλέον να τους γουστάρουν μέχρι και οι πέτρες και δεν δίνουν και ιδιαίτερη σημασία στα γεγονότα που συμβαίνουν με ρυθμό πολυβόλου δίπλα τους. Έτσι είναι. Με άλλο μάτι θα δεις εσύ ο πεινασμένος μια μπριζολάρα που θα προσγειωθεί στο τραπέζι σου μια φορά το μήνα, αλλιώς θα τη δει ο χορτάτος που σε καθημερινή βάση σουβλίζει αρνιά το μεσημέρι.
Προς θεού δεν θα ήθελα να ληφθούν οι παραπάνω διαπιστώσεις που με πείρα ζωής συνέλεξα, ως κακόβουλος κριτική. Εν αντιθέσει δίνω ένα πολύ σοβαρό άλλοθι σε όποιους ζουν αυτό το δράμα να το χρησιμοποιήσουν από ψυχολογικής άποψης. Άλλωστε δεν συμβαίνει μόνο σε αυτούς. Συμβαίνει και σε μετριοπαθείς τύπους που έχουν πέσει κατά καιρούς σ αυτή τη λούμπα του μικροβίου. Ε ναι γιατί όταν το μικρόβιο του γαμάω και δέρνω ενεργοποιείται στα κύτταρα σου δύσκολα μπορείς να το ελέγξεις και πολύ λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να το κάνουν. Σε παίρνει η μπάλα ρε παιδί μου γιατί υπάρχει πλέον πλήθος επιλογών. Γιατί να στεναχωρηθείς να ουμε που χυλοπίτιασες 2 γκόμενους από τη στιγμή που σε γουστάρουν 100. Με την πλειοψηφία θα ασχοληθείς και θα στείλεις τους 2 ατυχείς ν αγοράσουν χαρτομάντιλα με άρωμα λεμόνι.
Αλλά δεν φταίνε μόνο αυτοί. Φταίνε και οι υπόλοιποι που δεν τους αντιμετωπίζουν σαν ισότιμους ανθρώπους. Όταν τους συναντάς και σου τρέχουν τα σάλια αναπάντεχα θα εισπράξεις και την ανάλογη συμπεριφορά. Είναι όπως με τα ζευγάρια ρε παιδί μου. Άμα πέφτεις στα πατώματα για τη γκόμενα η τον γκόμενο που κατάφερες να είστε μαζί θα σε πατήσει στο λαρύγγι. Τα ξέρετε μην τα αναλύω. Ε κάτι αντίστοιχο γίνεται και μ αυτή τη φάση.
Ωραία θα μου πείτε. Μια χαρά το φιλοσόφησες κύριε μαλάκα. Και τι να κάνουμε λοιπόν τώρα? Να ξεκολλήσουμε την αφίσα με τον Σάκη απ τον τοίχο? Η απάντηση είναι: Απομυθοποιήστε. Όλους και όλα. Και αρχίστε από τον ίδιο σας τον εαυτό. Όλοι ίδιοι είμαστε. Τι κι αν τραγουδάς τέλεια, τι κι αν έχεις μεγάλα βυζιά, τι κι αν βγαίνεις στην τηλεόραση, τι κι αν έχεις λεφτά. Ενα μάτσο κόκαλα είσαι κι εσύ όπως κι εγώ. Τις ίδιες ανάγκες έχουμε στον ίδιο πλανήτη ζούμε τον ίδιο αέρα αναπνέουμε. Δεν λέω να μην θαυμάζεις κάποιον με ένα ταλέντο ή με μια ωραία εμφάνιση ή οτιδήποτε άλλο που να σου κάνει γούστο. Άλλο όμως αυτό κι άλλο να κόβεις και δυό δάχτυλα για την πάρτη του. Αυτός ξέρεις μπορεί να σου πεί και να τα κόψεις. Και μετά ξέχνα το κωλοδάχτυλο. Μην χαλάς την πιάτσα λοιπόν αγαπητέ.
Έτσι που λέτε. Αυτή είναι μια οπτική. Τώρα μπορείτε να μου πείτε ότι έξω απ το χορό πολλά τραγούδια ξέρεις. Γιά να γινόσουν κι εσύ famous να δούμε πόσο ψηλά θα σήκωνες τη μύτη. Μπα. Θα είχα την ίδια άποψη πιστεύω. Αλλά ποτέ μην λες ποτέ. Για αυτό λοιπόν όσο είμαι ένας άσημος ταπεινός γραφίστας μπορείτε να μου μιλάτε ελεύθερα. Μην φοβάστε. Δεν θα σας γράψω. Θα απαντήσω....:Ρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου