ΜΑΝΑ, ΔΕΝ ΗΜΟΥΝΑ ΕΓΩ ΓΙΑ ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ

PART 1. Η Αναχώρηση 

Επιτέλους. Τα κατάφερα κι εγώ λίγο πριν τα 40 να πάω εξωτερικό. Νταξ ψέμματα είχα πάει και στη Βουλγαρία στο Μπανσκο 3 μέρες, αλλά δεν μπήκα σε αεροπλάνο. Δεν πιάνεται αυτό ε? Είχα πατήσει και το πόδι μου στην Τουρκιά στα σύνορα 1 μέτρο μέσα στη σκοπιά, αλλά μάλλον ούτε αυτό πιάνεται. Tέλος πάντων να μην σας τα ζαλίζω, πήγα που λέτε αγαπητοί μου αναγνώσται στα Βερολίνα και στα Άμστερντααααμ.

Τι ωραία τι καλά λοιπόν το ταξίδι ξεκινά. Πρέπει να μαστε πρωί στο αεροδρόμιο με τη γνωστή και μη εξαιρετέα φίλη μου Μαρίνα. Νταξ. Είναι γνωστή πλέον η φρίκη που τρώω με τα αεροπλάνα, αλλά λέω δεν γαμείς να φύγω απ αυτό τον κόσμο χωρίς να χω πάει λίγο παραέξω? Κρίμας δε θα ναι?. Κι έτσι να τος ο δικός σου εκεί στα τσεκ ιν μπροστά. Όλα καλά και πάμε στην αναμονή.

Στην αναμονή, κουλή Λαζοντόιτς οικογένεια περιμένει απέναντι μας. Θα σας περιγράψω μόνο τι φόραγε το ένα κορίτσι  Μαύρο κολλάν με νεκροκεφαλές, κίτρινο φουλάρι λαχουρέ, φούξια γαλάζια μπλούζα και μπλε πορτοκαλί αθλητικό  Πραγματικά θέλει προσπάθεια για να ντυθείς έτσι. Αλλά όχι για να σας αποδείξω ότι δεν ήταν τυχαίο και το άλλο κορίτσι της οικογένειας, ηλικίας γύρω στα επτά φορούσε μπλουζάκι με ασημί πούλιες, μωβ κολάν, λεοπάρ μπουφάν, ροζ κάλτσα και μαύρο λουστρίνι. Είχε θέμα η οικογένεια. Παραδόξως η μητέρα ήταν οκ ντυμένη. Με το τζηνακι της κλπ, όλα σε τάξη. Δεν ξέρω τι ζόρι τραβούσε με τα παιδιά της. Τέλος πάντων, κλασσικά μας πιάνουν κουβέντα. Δεν ξέρω τι γίνεται και όλοι οι παράξενοι πέφτουν πάνω μας αλλά μπλα μπλα μπλα καταλαβαίνουμε το θέμα τους και μας ειδοποιούν να μπούμε στο αεροπλάνο.

Από το παράθυρο του αεροδρομίου παρατηρώ το αεροπλανάκι. Καθαρούλι, στρουμπουλό με κάτι μηχανάρες να, φαινόταν οκ. Ε λέω ρε πούστη μου δεν μπορεί να φάω πάλι φρίκη με αυτό. Όλα καλά θα πάνε. Μπέκα μέσα. Και μπαίνω. Καθόμαστε στις θεσούλες μας, Μαρίνα παράθυρο, εγώ στη μέση και δίπλα μου ένα άλλο ταλαίπωρο παλικάρι που είχε παραμάσχαλα κάτι περιοδικά κι ένα μπλέ τετράδιο. Δεν δίνω πολύ σημασία γιατί με έχει πιάσει ένα άγχος. Οι μηχανές δουλεύουν στο φούλ. ΚΑΙ φύγαμε.

Ναι. Τελικά δεν το χω. Το αροπλάνο τρέχει με 500 χιλιάδες χιλιόμετρα την ώρα κι εγώ βρίσκομαι σε ψυχολογικό αμόκ. Σε κάποια φάση σηκώνεται και ωωωωπ. Νιώθω ακριβώς το συναίσθημα αυτό που η ψυχή φεύγει απ το σώμα σου. Βλέπω αυτό το τούνελ με το φως που λένε οι ψυχοτέτοιοι. Προσπαθώ να μείνω ψύχραιμος. Κοιτάζω απ το παραθυράκι αριστερά και μου ρχεται στο μυαλό το τραγούδι του Χατζή που το τραγουδούν κάτι χαζοί. ''Όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει η γη με ζωγραφιά''. Ναι καλά. Ποιος μαλάκας έγραψε το στίχο. Εμένα μ αρέσει αυτό που λέει ο Καζούλης που δεν είναι καθόλου χαζούλης που λέει: ''Μάνα δεν ήμουνα εγώ για αεροπλάνα''. Και όχι δεν έχω κάνει λάθος. Ο αρχικός στίχος ήταν ''Μάνα'' και όχι ''Αννα'' γιατί και αυτός είχε αεροπλανοφοβία, ασχέτως που στη δισκογραφική του πάνε να το κάνει ''Αννα'' γιατί είναι πιο πιασάρικο.  Τέλος πάντων. Η Μαρίνα από την άλλη δεν καταλαβαίνει Χριστό. Είναι μες την καλή χαρά. Ε την ξέρετε την παροιμία που λέει με τις τρελές που χουν τις τύχες τις καλές. Αυτό. Τες πα. Καλό μου κανε εμένα, έπαιρνα θάρρος.

Με τα πολλά το αεροπλανάκι, παίρνει τα ίσα του και είμαστε πάνω απ τα σύννεφα. Παίρνω ένα περιοδικό να ηρεμήσω. Είναι στα Γερμανικά μη γαμήσω. Δεν ξέρω Γερμανικά. Σε κάποια στιγμή αρχίζουν οι αναταράξεις. Γιούχου. Εκεί παρέδωσα. Κοιτάζω τους κινητήρες αν έχουν πιάσει φωτιά, κοιτάζω τo δεξί φτερό που τρέμει, κοιτάζω δεξιά, κοιτάζω αριστερά να βρώ στήριγμα. Πουθενά. Τι να κάνω, τι να κάνω. Είμαι κι άθεος δεν μπορώ να προσευχηθώ. Οι αναταράξεις σταματούν. Συνέρχομαι.
Μαρίνα: - Τι έγινε πουλάκι μη φοβάσαι, έτσι κάνουν τα αεροπλάνα.
Εγω (κίτρινος): Α ναι? Γιατί?
Μαρίνα: - Είναι τα κενά αέρος
Εγω (βαθυκίτρινος) : Και γιατί δεν τα αποφεύγει, δεν τα βλέπει? Εγώ με το μηχανάκι τις λακκούβες τις αποφεύγω.
Μαρίνα: - Βλαξ
Εγω (σχεδόν κινέζος) : Άσε μας στον πόνο μας ρε Μαρίνα. Τι τα θέλουμε τα εξωτερικά άνεργοι άνθρωποι. Φράγκο δεν έχουμε. Θα το μάθει κι η Μέρκελ και θα μας περιμένει στο αεροδρόμιο.
Μαρινά: - Παναγιώτη μου ηρέμησε, όλα είναι μια ιδέα. Γείρε πίσω να απολαύσεις το ταξίδι. Σκέψου τι ωραία που θα ναι στο Βερολίνο και...
Εγώ (πρασινος) : Θα γείρω μια κει καλή αν γείρω. Τι ιδέα μου ρε. Στις θεωρίες μανούλα είσαι. Να σε ρωτήσω. Άμα σου αμολήσω μια κατσαρίδα πάνω στο χέρι σου, θα είσαι ήρεμη?
Μαρίνα: - Θα πεθάνω
Εγώ: Κι εγώ μετά θα μαι από πάνω σου και θα σου λέω: Ηρέμησε Μαρίνα μου. Γείρε λίγο και απόλαυσε τη βόλτα της κατσαρίδας στο μπράτσο σου. Ιδέα σου είναι. Δεν θα μου πεις να πα να γαμηθώ?
Μαρίνα: - Ε θα στο πω.
Εγώ (κόκκινος) : Ε γάμησε μας λοιπόν κι άσε μας.

Που λέτε, δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε αγαπητοί μου αναγνώσται, αλλά άμα έχεις φοβία με κάτι έχεις. Δεν πα να σαι δυό μέτρα με κάτι μπράτσα σα κουπιά πάλι φοβάσαι. Καλά ούτε δυο μέτρα είμαι ούτε μπράτσα έχω αλλά λέμε τώρα. Τις κατσαρίδες πάντως δεν τις φοβάμαι και θα προτιμούσα να φάω μια παρά να ξαναζήσω αυτό με το αεροπλάνο. Αλλά το ταξίδι δεν τελείωσε εδώ.

Συνεχίζει που λέτε απτόητο το αεροπλανάκι να γυρνοβολά ανάμεσά στα σύννεφα. Προσπαθώ να το ξεπεράσω, αλλά οι αναταράξεις συνεχίζονται. Δεν γίνεται πρέπει να βρώ μια λύση. Δεν θα πάθω εγώ ψυχολογικά επειδή ο πιλότος δεν ξέρει να οδηγάει. Και τη βρήκα. Κάθε φορά που αρχίζουν τα πάνω κάτω, κουνάω και εγώ το κεφάλι μου δεξά κι αριστερά σα ζαβό γιατί έτσι δεν καταλαβαίνω το τράνταγμα. Το διπλανό τυπάκι με το μπλέ τετράδιο, έχει φάει κι αυτός το ίδιο χέσιμο και μου κλέβει το κόλπο. Και που λέτε βρισκόμαστε δύο ανίατα στα διπλανά καθίσματα να κουνάμε τα κεφάλια μας σαν τα σκυλάκια εκείνα που τα κολλάς στο καντράν του αυτοκινήτου και τα κεφάλια τους πάνε πέρα δώθε στις λακούβες. Και δώστου κούνημα. Το Μαρίνα ροχαλίζει, κουράγιο μηδέν από κει. Τι να κάνω άλλο. Αρχίζω και κοιτάζω στα μάτια τους αεροσυνοδούς. Έχουν αυτό το ατάραχο χαμογελαστό βλέμμα ρε παιδί μου που σε κάνουν να νιώθεις μια ασφάλεια. Σου λένε με τον τρόπο τους, μεγάλε μου, όλα καλά πάνε μην ανησυχείς. Αρκεί να μην πέσεις σε Gay Γερμανό αεροσυνοδό και τον κοιτάς επίμονα στα μάτια γιατί εκεί υπάρχει πρόβλημα. 

Μα ρε πούστη μου κι αυτή η EasyJet μου χει βάλει λούγκρες να μου κάνουν τις προισταμένες. Ελεος. Πες και να γίνει καμιά στραβή, να με αρπάξει και κανένας κινεδουάρδος να μου δώσει τον τελευταίο ασπασμό? Ε όχι. Είναι κρίμα απ το Θεό. Τουλάχιστον άμα πέφταμε να άρπαζα μια δίμετρη ξανθιά να παω ο άτυχος με μια ικανοποίηση. Χέσε μέσα. Τίποτα δεν με πάει.

Με τα πολλά, περνάμε κι αυτόν το σκόπελο με τις αναταράξεις και είμαστε πάνω απ το Germany. Και σε κάποια στιγμή ωωωωπ, χάνω τον κόσμο κάτω απ τα πόδια μου. Αρχίζει και κατεβαίνει το μηχάνημα. Ωωωωωωωωπαααα. Βλέπω απ το παραθύρι τα συννεφάκια αρχίζουν και μας πλησιάζουν. Ηρέμησε αγόρι μου ηρέμησε. Σε λίγο θα χουν τελειώσει όλα. Κι εκεί που μπαίνουμε μες το σύννεφο, τι κάνει το άτομο ο πιλότας? Στρίβει 580 μοίρες να πάρει ευθεία για το διάδρομο. Τι κάνεις ρε μάστορα έχεις τρελλαθεί? Που βλέπεις να πούμε μες την ομίχλη και κάνεις μαγκιές? Τι νομίζεις ότι γυρίζουμε το Aviator? Τα χω παίξει.

Έχω παρατηρήσει επίσης το διπλανό τυπάκι με το μπλέ τετράδιο κάθε φορά που γίνεται μαλακία το ανοίγει και κάτι σημειώνει. Γαμώ την τρέλα μου τι κάνει αναρωτιέμαι. Τι γράφει. Θέλω να τον ρωτήσω αλλά δεν έχω κουράγιο. Μάλλον αφήνει αποχαιρετιστήριο γράμμα στους γονείς του. Καημένε μου φίλε πόσο σε καταλαβαίνω. Θα θελα να σκίσω μια σελίδα, να γράψω κι εγώ αλλά δεν γίνεται. Το ζωντανό δίπλα μου ξυπνάει επιτέλους. 
- Τι έγιεεειενεεεε? Φταααασαμεεεε? Αααχμμμφφφ (τέντωμα)
- Ναι σκάσε.
- Α καλά. Τι έπαθες?
- Θα σου πω μετά.
- Καλά

Μαρίνα κοίτα φώτο που βρήκα με αεροπλανάκι της EasyJet. Καλά. Ξαναπες μου εμένα τίποτα για ασφαλείς προσγειώσεις. Παρένθεσις αυτό. Πάλι καλά που λέτε τελικά όμως το πουλί δεν έκανε ότι το παραπάνω και προσγειώνεται με ασφάλεια. Θέλω να λύσω τη ζώνη μου και να πανηγυρίσω. Ναι ρε. Τη σκαπουλάραμε στο πήγαινε. Τώρα μας μένει μόνο το γύρνα.  Δε γαμιέται. Τουλάχιστον θα ζήσω να απολαύσω την εκδρομή μου και μετά ας πεθάνω.

PART 2. Η  Επιστροφή 

Ε λέω τώρα που τα μαθα τα κόλπα πέρασα και όμορφα, θα μαι πιο ήρεμος. Η αναχώρηση είναι γύρω στις 6 το πρωί και λέμε που να κοιμηθούμε τώρα. Θα βγούμε έξω να γίνουμε λιάρδα, να μην καταλάβω και τίποτα. Δοκιμάζω λοιπόν αυτό το κόλπο. 

Είμαστε σε Ελληνικό μαγαζί Βερολίνου όπου τυπάκια με μπουζούκι το χουν κάνει Ακρόπολη. Πίνω πίνω πίνω, δεν ξέρω τι θα γίνω η κατάσταση και φτάνει η στιγμή να φύγουμε να πάμε στο ξενοδοχείο να πάρουμε τα πράγματά μας για το αεροδρόμιο. Πλερώνουμε και σηκωνόμαστε. Την ώρα λοιπόν που ανοίγουμε την πόρτα για να φύγουμε, το τελευταίο τραγούδι που παίζει είναι ''Το τελευταίο βράδυ μου''
Ρε να γαμήσω να ούμε. Θες να αγιάσεις και δεν μπορείς. Εκεί που ήμουν καλά μου ξαναμπαίνει η μπρίζα με τα αεροπλάνα. Ουφ ρε πούστη μου. Πάμε για ξενοδοχείο.

Όλοι είμαστε έτοιμοι και ποιόν άραγε να περιμένουμε να ετοιμάσει βαλίτσα στις 4 το πρωί  Ποιόν? Τη Μαρίναααα. Είναι το άτομο για το μπάζα τέλος (φάε κι ένα κράξιμο διαδικτυακό μπας και στρώσεις). Τέλος πάντων φτάνουμε αεροδρόμιο 4 το πρωί  Ψοφόκρυο και σκοτεινιά παντού.  Γερμανοί μπάτσοι ακροβολισμένοι στις γωνίες και νεκρική σιγή σε όλο το αεροδρόμιο. Μανούλα μου. Νιώθω ότι παίζω σε θρίλερ. Τα ξίδια μου χουν γυρίσει την κατάσταση ανάποδα και τώρα με έχει πιάσει ακόμα χειρότερα από την αναχώρηση. Είμαι σε κατάσταση, δεν μπαίνω μέσα θα πάρω το τρένο. Στο σταθμό του Μονάχου, παρατήστε με άχου. Αλλά σκέφτομαι ότι δεν παίζει μια και ότι η Μαρίνα θα με κάνει ρόμπα παντού. Και με πιάνει και το εγωιστικό μου. Όχι ρε. Θα το πολεμήσω. Δεν είμαι κότα εγώ ρε χαμούρες.

Και να μαι στο κοκπιτ. Το σκηνικό ίδιο με την αναχώρηση. Εγώ στη μέση τυπάκι δίπλα κι η Μαρίνα στο παράθυρο. Την μουγκαμάρα σπάει αεροσυνοδός που κάνει το αστειάκι. 
- Αθήνα πάτε? - Εμ ναι - Κι εμείς...χαχαχα
Χα πολύ καλό ρε μεγάλε, ψοφήσαμε. 
Κι ξεκινάει πάλι το μαρτύριο  Το τζετ μες τα μαύρα σκοτάδια πιάνει ταχύτητα φωτός και εγώ τα μπράτσα της καρέκλας. Θα κλείσω τα μάτια, θα δώσεις τα χέρια παντού θα φωλιάσουν λευκά περιστέρια. Μαλάκα μου τι σοκ. Κάνω μόνο θετικές σκέψεις, ότι δε 2-3 ώρες θα μαι σπιτάκι μου στη γωνίτσα μου να χουχουλιάσω στο παπλωματάκι μου που δεν έχω κοιμηθεί κιόλας. Αχ τι δε θα δινα να μουν εκεί..

Κι εκεί που η θετική μου σκέψη αρχίζει να με αγαλλιάζει, το μάτι μου πιάνει στο παραδιπλανό κάθισμα γκομενάκι που διαβάζει βιβλίο. Και το βιβλίο τι τίτλο έχει λέτε? Ε? Τι τίτλο γαμώ την τρέλα μου. Να σας δείξω εγώ τι τίτλο είχε.

ΑΑΑΑΑΑΑ ΡΕ ΠΛΑΚΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΤΕ ΡΕΕΕΕΕ. ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΡΕ ΝΑ ΚΑΤΕΒΩ. ΔΕΝ ΘΑ ΓΥΡΙΣΩ ΕΓΩ ΡΕ ΜΕ ΨΥΧΙΚΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ. ΑΡΚΕΤΑ ΕΧΩ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ.
Ε ρε παιδιά δεν ξέρω τώρα, σύμπτωση είναι αυτό? Ε όχι πείτε μου δηλαδης να καταλάβω κι εγώ να ουμ. Αλλά μάλλον έτσι είναι. Όταν ένα θέμα  σε απασχολεί τα πάντα γύρω στο θυμίζουν. Όλα σε θυμίζουν παλιά κι αγαπημένα, πράγματα δικά σου καθημερινά που λέει κι η Χαρούλα. Μια χαρούλα τα λέει. Ουφ.

Ο διπλανός μου εντωμεταξύ κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Ούτε αναταράξεις καταλαβαίνει ούτε τίποτα. Η Μαρίνα τα ίδια. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Το γκομενάκι απέναντι δεν κοιμάται. Και είναι και νοστιμουλι. Με κοιτάζει στα μάτια. Τη κοιτάζω κι εγώ. Και τότε.........
Άντε ξανά μανα πάλι κενά αέρος. Και βλέπει στα μάτια μου τον τρόμο. Ω ρε πούστη  Μου χάλασε και το καμάκι. Εγώ ξεκινάω το γνωστό σύστημα αποφυγής τρόμου που είναι να κάνω το ανίατο. Δυστυχώς ο διπλανός μου δεν συμμετέχει αυτή τη φορά και το γκομενάκι μένει να κοιτά τον παραπληγικό μόνο του στη θέση 20Β της EasyJet. Και το ταρακούνημα συνεχίζεται για 20λεπτο.

Κι εκεί λύγισα. Κι έκανα την προσευχή μου. Κι εκεί κατάλαβα πολύ καλά και την ανάγκη του ανθρώπου για τη θρησκεία. Ας μην το βαρύνω όμως. Η ώρα πέρασε τελικά και έφτασαμεν στην ηλιόλουστη Αθήνα. Εκεί στην προσγείωση δεν φοβήθηκα καθόλου να σας πω. Μάλλον τοχα πάρει απόφαση. Αλλά έπαιξε ρόλο και ο ήλιος. Η αλήθεια είναι ότι με τον ήλιο τα βλέπεις αλλιώς τα πράγματα. Ηλιόλουστα.

Αυτό ήταν που λέτε το ταξιδάκι μας στο εξωτερικό. Λείπει το κεντρικό κομμάτι βέβαια με τις περιπέτειές μας εκεί, αλλά θα επακολουθήσει κι αυτό εντός ολίγων ημερών και υπόσχομαι ότι θα χει κι αυτό πολύ πλάκα. Stay tuned...

Be a Fan