Είχα ένα φίλο στο γυμνάσιο, το Νικολή. Κολλητός σε όλο το σχολείο και για ένα διάστημα καθόμασταν και στο ίδιο θρανίο. Ο Νικολής που λέτε αδερφός και καλό παιδί. Είχε όμως δυό κολλήματα. Το Γκάλη και το Μάικλ Τζάκσον.
Για το Γκάλη, πάει στο διάολο είχε και το ίδιο όνομα. Έκανε και κάτι αεροπλανικά στο μπάσκετ και γουστάραμε. Για τον Μάικλ όμως, τι να του πω. Δεν πέρναγε πάρτι, που ο Νικ να μην έβγαινε πίστα με άσπρη κάλτσα, να χορέψει Moonwalk και τα ρέστα. Ω ρε φίλε. Εντάξει, μεταξύ μας, σούπερ το χόρευε, αλλά δεν κρατιόμουν να μην του ρίξω κορόιδεμα φουλ. Πρέπει να με έχει γράψει και σ' ένα βίντεο μια φορά, όπου την ώρα που χόρευε, εγώ έκανα το ανίατο από πίσω. Σόρι Νικ. Ήμουν μικρός. Ε εντάξει όμως. Μεταξύ φίλων θα μου πείτε, αυτά είναι συνηθισμένα. Έτσι σκέφτηκα κι εγώ. Άλλωστε κι αυτός δεν πήγαινε πίσω. Εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον τη δική μου ατέλεια. Με έλεγε Αναστόπουλο μικρό, γιατί είχα μουστάκι απ τα 12. Γαμημένη τεστοστερόνη. Μία του και μία μου λοιπόν.
Με αφορμή λοιπόν το Νικ μου 'ρθε να γράψω ένα κειμενάκι, για τους χορευταράδες όλων των εποχών. Shall we have this dance? Of course.
Στην πρώτη περίπτωση το λοιπόν, συναντούμε τον συμπαθή Γκιράπα, που είναι και γνωστός ως καρεκλάς. Clap your hands everybody, everybody clap your hands. Φωτιά στην πίστα. Ο καρεκλάς σύχναζε σε ''δισκοτέκς'', που λέει κι η φίλη της μαμάς μου η Δήμητρα και το ''The Breaks'' από Kurtis Blow ήταν ο ύμνος. Το όνομα το χαν βγάλει υποτιμητικά οι ροκάδες, με τους οποίους ήταν σε κόντρα, υπονοώντας ότι θυμίζουν γύφτους. Αλλά οι γκιράπες στα παπάρια τους, δε μάσησαν και το ''καρεκλάς'' έγινε ένας τιμητικός τίτλος, ιδίως αν ήσουν και καλός στο χορό. Από τους πιο συμπαθείς χορευταράδες. Είχα προσπαθήσει και γω κάποτε, αλλά κλάϊν.
Δεύτερη κατηγορία και Break Dance. Σ αυτή την κατηγορία, του break dancer, έχω παίξει μπάλα. Η καριέρα μου τέλειωσε άδοξα όταν σε ένα πάρτι μου, προσγειώθηκα με το σαγόνι, προσπαθώντας να κάνω το ''φιδάκι''. Γαμάτος. Έκανα 4 ράμματα. Κυριακή ήταν θυμάμαι κι είχα γενέθλια. Sunday bloody Sunday. Γέμισα τον κόσμο αίματα. Μετά έμαθα. Παρηγορήθηκα μόνο όταν η γκόμενα που γούσταρα, έσκασε με τα μπούτια στο μάρμαρο προσπαθώντας να κάνει τη ''ρόδα''. Ο πόνος μας έφερε πιο κοντά. Η μόδα έχει επιστρέψει και στις μέρες μας μου φαίνεται, αν και τότε στα 80s είχαμε τρέλα. Θυμάμαι κάποτε χόρεψα break με γύψο στο πόδι. Brake a leg που λένε. Ήμασταν φιγουρατζήδες, αλλά τι να κάνουμε. Όταν έμπαινε κομμάτι, έπρεπε να χορέψει κάποιος. Κι όσοι πιστοί λοιπόν, προσερχόταν. Και προσευχόταν.
Τρίτη και φαρμακερή. Χτυποκέφαλος. Η αλλιώς Headbanger. Ο γνωστός μεταλλάς. Maiden, σωλήνες παντελόνια, μαύρες μπλούζες και τα ρέστα. Ε δεν ήταν φιγουρατζήδες, άλλωστε τι φιγούρα να κάνεις, με το να κουνάς το κεφάλι με τη μαλλούρα πάνω κάτω. Περιέργως ρίχναν γκόμενες με αυτό το χορό. Του ίδιου βεληνεκούς βέβαια. Ήσυχοι τύποι οι περισσότεροι, αλλά αν βρισκόταν στο στοιχείο τους σε κάνα μαύρο καταγώγιο, του δίναν και καταλάβαινε. Μετά, γραμμή για το περίπτερο απέναντι, που χε ντεπόν. Αυτό τον χορό δεν τον δοκίμασα. Α όχι, μόνο στο αμάξι, όποτε βάζαμε Bohemian Rapsody.
Ας πιάσουμε και την εγχώρια παραγωγή. Ζεϊμπέκος. Ο γνωστός, παραγγελιά ρε κλπ. Η επιτομή του φιγουρατζή. Έχει λιώσει στον καθρέφτη, να μάθει εκεί δυο τρεις μαγκιές σε στροφές, αλλαγή ποδιού, τσιγάρο στο χέρι, μισάνοιχτο πουκάμισο, για να κάνει τη νεαρά που χτυπάει το παλαμάκι από κάτω να πάθει ωορρηξία. Μητροπάνος και κόψε φλέβα. Μερικοί το χουν το άθλημα, έχουν και το timing πότε να το χορέψουν. Άλλοι ψοφάνε, χορεύουν ζεϊμπέκικο μέχρι και το πουλάκι τσίου. Unforgetable moment της βραδιάς, όταν ο χορευταράς πατάει γαρούφαλο και φεύγει σούμπιτος στην πίστα με κάκωση πλαγίου. Δυστυχώς έχω χορέψει κι εγώ. Ρεζιλίκι ολκής. Οι γύρω νόμιζαν, ότι είμαι από κάποια φυλή ιθαγενών της Νέας Ζηλανδίας. Από τότε υποσχέθηκα στον εαυτό μου, να μην ξαναχορέψω ζεϊμπέκικο. Α όχι. Το κάνα μια φορά στο γάμο του αδερφού μου, μετά από πίεση. Τους ανέβηκε η πίεση.
Και συνεχίζουμε Ελληνικά. Τσιφτετελού. Για χάρη της πέφτουν τα μισά λουλούδια στα μπουζούκια. Ξέρει ρε παιδί μου, ότι θα ανέβει στην πίστα, φορώντας το καβλέ, δυό πόντους πιο πάνω και είδαμε βρακί, φορεματάκι και θα πάρουν όλοι δουλειά για το σπίτι. Με γειά της με χαρά της. Εμάς δε μας χαλάει. Αυτό που μας χαλάει, είναι να ανέβει η θεία Φώφη, με το λαχουρέ φόρεμα κουβέρτα και να αρχίσει να κουνάει τα 130 κιλά της στην πίστα. Τώρα θα μου πείτε γιατί είσαι ρατσιστής. Όλοι έχουν δικαίωμα στο χορό. Ναι ρε παιδιά, αλλά ανάλογα με τα κυβικά, κάνεις και τις πρέπουσες κινήσεις. Αν η θεία Φώφη κουνιέται, σαν να κατάπιε κομπρεσέρ, έκτος του αντιαισθητικού, κινδυνεύουν και οι γύρω να βρεθούν σε καναν εξώστη απ το παλιρροϊκό κύμα. Αυτά. Αποφεύγω να πω αν το χω κάνει, γιατί δεν θέλω να θυμάμαι αυτή την ντροπιαστική, μετά 10 Heig ιστορία.
Πάμε να δούμε μια περίπτωση τώρα πιο επαγγελματική. Σάλτσας. Είναι ο έχω φάει τη ζωή μου στη σχολή χορού. Σάλσα και τάνγκο δώστε του, σαν βγεί το φως της μέρας και να πεθάνει αφήστε τον στα χέρια του Μπαντέρας. Αυτά τα τυπάκια εντάξει, μαζεύονται στα δικά τους μέρη, όπου κανείς δεν τους παρεξηγεί κι αρχίζουν τα τραβολογήματα. Και δώσε μάστορη χορό και να όποιος γουστάρει, σε τραβάει να χορέψετε και καλά για τη χαρά της ρούμπας. Γκομενοφωλιά απ τις λίγες. Υπάρχουν κάνα δυό τρεις χορευταράδες στην υπόθεση, που χουν πιάσει το νόημα, βάζουν και το παπουτσάκι με το τακούνι και καυλαντάν στο repeat. Όχι πως κι οι γκομενίτσες δεν γουστάρουν. Μια χαρά το πάνε το γράμμα. Άλλο αν σου λένε, ότι πήγα για τη γυμναστική/για το χορό/για να χάσω κιλά. Μαλακίες. Φουλ χλιμιτζουρίαση. Λοιπόν έχω πάει κι εκεί. Μια Παρασκευή με πήγε μια φίλη μου που είχε open party για τους κοινούς θνητούς, για να δω αν μου αρέσει. Ε νταξ. Μόλις είδα να χορεύουν tango το ''Γυναίκες πολλές, παρά πολλές'' κατάλαβα περί τίνος πρόκειται.
Και last but not least, ο Θείος Αργύρης. Είναι ο κλασσικός θείος που δε χάνει ευκαιρία σε γάμο ή βάφτιση, να χορέψει τσάμικο, καλαματιανό κλπ αφού δε βρίσκει που αλλού να ξεδώσει μιας και το πανηγύρι στο χωριό αργεί κι έχουμε Δεκέμβριο. Τσακώνει εκεί ένα μυξομάντηλο, όπου αναθέτει στον ξάδερφο να τον κρατάει ενώ σέρνει το χορό. Ο ξάδερφος είναι στα όρια να πάθει εξάρθρωση καρπού, ενώ κρατάει το θείο Αργύρη μη σαβουριαστεί. O Θειος Αργύρης δίνει ρέστα, κάνοντας φιγούρες Σπαίντερμαν στην πίστα. Στο τέλος, αναψοκοκκινισμένοι κι οι δύο απ την προσπάθεια και το ζάχαρο, κάθονται ικανοποιημένοι στο τραπέζι να τσακίσουν το υπόλοιπο της μπριζόλας και με νοσταλγία να αναπολήσουν την εποχή που σαλαγούσαν τα πρόβατα, στα εύφορα λιβάδια των Γρεβενών.
Άλλους δε θυμάμαι να σας πω. Υπήρχαν βέβαια και διάφορα μεμονωμένα περιστατικά, όπως οι χοροί Macarena, Lambada, το Πουλάκι Τσίου, αλλά δεν δημιούργησαν τόσο ισχυρό ρεύμα, για αυτό και δεν θα αναφερθώ περαιτέρω. Α ναι, μόλις θυμήθηκα ότι πριν δυό τρεις μήνες, παραβρέθηκα σε event με τυπάκια που χόρευαν rock n roll. Γαμάτοι. Πολύ μου άρεσαν. Μια κοπελιά με τράβηξε και στην πίστα. Αλλά σκέφτηκα τα ρεζιλίκια που τράβηξα στις προηγούμενες κατηγορίες και δεν εδέχθηκα. Ε πέρασαν και τα χρόνια. Που κουράγιο για νέες περιπέτειες. Πλέον με βλέπω να δοκιμάζω μόνο το βάλς. Ε ναι. Για ξεμούδιασμα, θα ναι βάλσαμο...
Για το Γκάλη, πάει στο διάολο είχε και το ίδιο όνομα. Έκανε και κάτι αεροπλανικά στο μπάσκετ και γουστάραμε. Για τον Μάικλ όμως, τι να του πω. Δεν πέρναγε πάρτι, που ο Νικ να μην έβγαινε πίστα με άσπρη κάλτσα, να χορέψει Moonwalk και τα ρέστα. Ω ρε φίλε. Εντάξει, μεταξύ μας, σούπερ το χόρευε, αλλά δεν κρατιόμουν να μην του ρίξω κορόιδεμα φουλ. Πρέπει να με έχει γράψει και σ' ένα βίντεο μια φορά, όπου την ώρα που χόρευε, εγώ έκανα το ανίατο από πίσω. Σόρι Νικ. Ήμουν μικρός. Ε εντάξει όμως. Μεταξύ φίλων θα μου πείτε, αυτά είναι συνηθισμένα. Έτσι σκέφτηκα κι εγώ. Άλλωστε κι αυτός δεν πήγαινε πίσω. Εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον τη δική μου ατέλεια. Με έλεγε Αναστόπουλο μικρό, γιατί είχα μουστάκι απ τα 12. Γαμημένη τεστοστερόνη. Μία του και μία μου λοιπόν.
Με αφορμή λοιπόν το Νικ μου 'ρθε να γράψω ένα κειμενάκι, για τους χορευταράδες όλων των εποχών. Shall we have this dance? Of course.
Στην πρώτη περίπτωση το λοιπόν, συναντούμε τον συμπαθή Γκιράπα, που είναι και γνωστός ως καρεκλάς. Clap your hands everybody, everybody clap your hands. Φωτιά στην πίστα. Ο καρεκλάς σύχναζε σε ''δισκοτέκς'', που λέει κι η φίλη της μαμάς μου η Δήμητρα και το ''The Breaks'' από Kurtis Blow ήταν ο ύμνος. Το όνομα το χαν βγάλει υποτιμητικά οι ροκάδες, με τους οποίους ήταν σε κόντρα, υπονοώντας ότι θυμίζουν γύφτους. Αλλά οι γκιράπες στα παπάρια τους, δε μάσησαν και το ''καρεκλάς'' έγινε ένας τιμητικός τίτλος, ιδίως αν ήσουν και καλός στο χορό. Από τους πιο συμπαθείς χορευταράδες. Είχα προσπαθήσει και γω κάποτε, αλλά κλάϊν.
Δεύτερη κατηγορία και Break Dance. Σ αυτή την κατηγορία, του break dancer, έχω παίξει μπάλα. Η καριέρα μου τέλειωσε άδοξα όταν σε ένα πάρτι μου, προσγειώθηκα με το σαγόνι, προσπαθώντας να κάνω το ''φιδάκι''. Γαμάτος. Έκανα 4 ράμματα. Κυριακή ήταν θυμάμαι κι είχα γενέθλια. Sunday bloody Sunday. Γέμισα τον κόσμο αίματα. Μετά έμαθα. Παρηγορήθηκα μόνο όταν η γκόμενα που γούσταρα, έσκασε με τα μπούτια στο μάρμαρο προσπαθώντας να κάνει τη ''ρόδα''. Ο πόνος μας έφερε πιο κοντά. Η μόδα έχει επιστρέψει και στις μέρες μας μου φαίνεται, αν και τότε στα 80s είχαμε τρέλα. Θυμάμαι κάποτε χόρεψα break με γύψο στο πόδι. Brake a leg που λένε. Ήμασταν φιγουρατζήδες, αλλά τι να κάνουμε. Όταν έμπαινε κομμάτι, έπρεπε να χορέψει κάποιος. Κι όσοι πιστοί λοιπόν, προσερχόταν. Και προσευχόταν.
Τρίτη και φαρμακερή. Χτυποκέφαλος. Η αλλιώς Headbanger. Ο γνωστός μεταλλάς. Maiden, σωλήνες παντελόνια, μαύρες μπλούζες και τα ρέστα. Ε δεν ήταν φιγουρατζήδες, άλλωστε τι φιγούρα να κάνεις, με το να κουνάς το κεφάλι με τη μαλλούρα πάνω κάτω. Περιέργως ρίχναν γκόμενες με αυτό το χορό. Του ίδιου βεληνεκούς βέβαια. Ήσυχοι τύποι οι περισσότεροι, αλλά αν βρισκόταν στο στοιχείο τους σε κάνα μαύρο καταγώγιο, του δίναν και καταλάβαινε. Μετά, γραμμή για το περίπτερο απέναντι, που χε ντεπόν. Αυτό τον χορό δεν τον δοκίμασα. Α όχι, μόνο στο αμάξι, όποτε βάζαμε Bohemian Rapsody.
Ας πιάσουμε και την εγχώρια παραγωγή. Ζεϊμπέκος. Ο γνωστός, παραγγελιά ρε κλπ. Η επιτομή του φιγουρατζή. Έχει λιώσει στον καθρέφτη, να μάθει εκεί δυο τρεις μαγκιές σε στροφές, αλλαγή ποδιού, τσιγάρο στο χέρι, μισάνοιχτο πουκάμισο, για να κάνει τη νεαρά που χτυπάει το παλαμάκι από κάτω να πάθει ωορρηξία. Μητροπάνος και κόψε φλέβα. Μερικοί το χουν το άθλημα, έχουν και το timing πότε να το χορέψουν. Άλλοι ψοφάνε, χορεύουν ζεϊμπέκικο μέχρι και το πουλάκι τσίου. Unforgetable moment της βραδιάς, όταν ο χορευταράς πατάει γαρούφαλο και φεύγει σούμπιτος στην πίστα με κάκωση πλαγίου. Δυστυχώς έχω χορέψει κι εγώ. Ρεζιλίκι ολκής. Οι γύρω νόμιζαν, ότι είμαι από κάποια φυλή ιθαγενών της Νέας Ζηλανδίας. Από τότε υποσχέθηκα στον εαυτό μου, να μην ξαναχορέψω ζεϊμπέκικο. Α όχι. Το κάνα μια φορά στο γάμο του αδερφού μου, μετά από πίεση. Τους ανέβηκε η πίεση.
Και συνεχίζουμε Ελληνικά. Τσιφτετελού. Για χάρη της πέφτουν τα μισά λουλούδια στα μπουζούκια. Ξέρει ρε παιδί μου, ότι θα ανέβει στην πίστα, φορώντας το καβλέ, δυό πόντους πιο πάνω και είδαμε βρακί, φορεματάκι και θα πάρουν όλοι δουλειά για το σπίτι. Με γειά της με χαρά της. Εμάς δε μας χαλάει. Αυτό που μας χαλάει, είναι να ανέβει η θεία Φώφη, με το λαχουρέ φόρεμα κουβέρτα και να αρχίσει να κουνάει τα 130 κιλά της στην πίστα. Τώρα θα μου πείτε γιατί είσαι ρατσιστής. Όλοι έχουν δικαίωμα στο χορό. Ναι ρε παιδιά, αλλά ανάλογα με τα κυβικά, κάνεις και τις πρέπουσες κινήσεις. Αν η θεία Φώφη κουνιέται, σαν να κατάπιε κομπρεσέρ, έκτος του αντιαισθητικού, κινδυνεύουν και οι γύρω να βρεθούν σε καναν εξώστη απ το παλιρροϊκό κύμα. Αυτά. Αποφεύγω να πω αν το χω κάνει, γιατί δεν θέλω να θυμάμαι αυτή την ντροπιαστική, μετά 10 Heig ιστορία.
Πάμε να δούμε μια περίπτωση τώρα πιο επαγγελματική. Σάλτσας. Είναι ο έχω φάει τη ζωή μου στη σχολή χορού. Σάλσα και τάνγκο δώστε του, σαν βγεί το φως της μέρας και να πεθάνει αφήστε τον στα χέρια του Μπαντέρας. Αυτά τα τυπάκια εντάξει, μαζεύονται στα δικά τους μέρη, όπου κανείς δεν τους παρεξηγεί κι αρχίζουν τα τραβολογήματα. Και δώσε μάστορη χορό και να όποιος γουστάρει, σε τραβάει να χορέψετε και καλά για τη χαρά της ρούμπας. Γκομενοφωλιά απ τις λίγες. Υπάρχουν κάνα δυό τρεις χορευταράδες στην υπόθεση, που χουν πιάσει το νόημα, βάζουν και το παπουτσάκι με το τακούνι και καυλαντάν στο repeat. Όχι πως κι οι γκομενίτσες δεν γουστάρουν. Μια χαρά το πάνε το γράμμα. Άλλο αν σου λένε, ότι πήγα για τη γυμναστική/για το χορό/για να χάσω κιλά. Μαλακίες. Φουλ χλιμιτζουρίαση. Λοιπόν έχω πάει κι εκεί. Μια Παρασκευή με πήγε μια φίλη μου που είχε open party για τους κοινούς θνητούς, για να δω αν μου αρέσει. Ε νταξ. Μόλις είδα να χορεύουν tango το ''Γυναίκες πολλές, παρά πολλές'' κατάλαβα περί τίνος πρόκειται.
Και last but not least, ο Θείος Αργύρης. Είναι ο κλασσικός θείος που δε χάνει ευκαιρία σε γάμο ή βάφτιση, να χορέψει τσάμικο, καλαματιανό κλπ αφού δε βρίσκει που αλλού να ξεδώσει μιας και το πανηγύρι στο χωριό αργεί κι έχουμε Δεκέμβριο. Τσακώνει εκεί ένα μυξομάντηλο, όπου αναθέτει στον ξάδερφο να τον κρατάει ενώ σέρνει το χορό. Ο ξάδερφος είναι στα όρια να πάθει εξάρθρωση καρπού, ενώ κρατάει το θείο Αργύρη μη σαβουριαστεί. O Θειος Αργύρης δίνει ρέστα, κάνοντας φιγούρες Σπαίντερμαν στην πίστα. Στο τέλος, αναψοκοκκινισμένοι κι οι δύο απ την προσπάθεια και το ζάχαρο, κάθονται ικανοποιημένοι στο τραπέζι να τσακίσουν το υπόλοιπο της μπριζόλας και με νοσταλγία να αναπολήσουν την εποχή που σαλαγούσαν τα πρόβατα, στα εύφορα λιβάδια των Γρεβενών.
Άλλους δε θυμάμαι να σας πω. Υπήρχαν βέβαια και διάφορα μεμονωμένα περιστατικά, όπως οι χοροί Macarena, Lambada, το Πουλάκι Τσίου, αλλά δεν δημιούργησαν τόσο ισχυρό ρεύμα, για αυτό και δεν θα αναφερθώ περαιτέρω. Α ναι, μόλις θυμήθηκα ότι πριν δυό τρεις μήνες, παραβρέθηκα σε event με τυπάκια που χόρευαν rock n roll. Γαμάτοι. Πολύ μου άρεσαν. Μια κοπελιά με τράβηξε και στην πίστα. Αλλά σκέφτηκα τα ρεζιλίκια που τράβηξα στις προηγούμενες κατηγορίες και δεν εδέχθηκα. Ε πέρασαν και τα χρόνια. Που κουράγιο για νέες περιπέτειες. Πλέον με βλέπω να δοκιμάζω μόνο το βάλς. Ε ναι. Για ξεμούδιασμα, θα ναι βάλσαμο...
1 σχόλιο:
Είναι να το'χεις μέσα σου το χορευτικό για να'αποδίδεις σε όλα!
Βλέπεις άλλους βρε παιδί μου και σε όλα είναι καλοί γιατί έχουν ρυθμό ακόμα και όταν περπατάνε.
Τι μου θύμισες σε ζεμπεκιά επάνω ένας φίλος ρίχνει τη στροφή και σαβουρόνεται αρκετά πιωμένος οπότε σηκώνεται με θράσος και λέει γύρω του:
-Τι γελάτε μωρέ! Φιγούρα ήταν !
Κόκαλο εμείς απ'τα γέλια!
Φιλούθια!
Δημοσίευση σχολίου