Πριν δυό μέρες είχα πάει στο σπίτι του φίλου μου του Χρίστου να δούμε Παναθηναικός - Ολυμπιακός. Εγω ως γνωστόν γαύρος εξαπανέκαθεν και ο Χριστάκος βάζελος από κούνια.
Είμαστε δύο τύποι που μπορούμε να δούμε πλάι πλάι αγώνα χωρίς μανούρες και φανατισμούς. Μπορώ να πω φτάνουμε σε επίπεδο να λέει ο ένας ότι το γκολ της ομάδας του ήταν οφσάιντ κι ο άλλος να λέει ότι, όχι κανονικό ήταν. Τέτοιος αλτρουισμός.
Τέλος πάντων υποψιάζομαι ότι υπάρχει κι άλλος τέτοιος πολιτισμένος και υγιείς σκεπτόμενος κόσμος που απλά αγαπά το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό και μπορεί να χαρεί έναν αγώνα. Σε κάποια φάση ο Χρίστος με ρωτάει.
- Ρε συ μπουρδάκι, από πότε έχεις να πας γήπεδο?
Βάζω μπροστά τη μηχανή του χρόνου και του λέω: Χμ. Πρέπει να ήταν ένα παιχνίδι πριν 6-7 χρόνια φιλικό, Ολυμπιακός - Μαγιόρκα όπου σιχάθηκα τη ζωή μου. Από τότε είμαι απλά τηλεχούλιγκαν - Και γιατί ρε συ? μου λέει. Να σου πω Χριστάκη μου.
Μετά από αυτό, δεν ξαναπήγα γήπεδο. Θα μου πεις σιγά ρε φίλε και τι περίμενες να ακούσεις τη θεία λειτουργία Θα πω όχι, αλλά οκ πλάκα έχει να ακούσεις το μπινελίκι στο διαιτητή στον αντίπαλο παίχτη στον προπονητή, αλλά να το ακούσεις μια, δυο, τρεις. Όταν κολλάει η βελόνα καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με απλούς στόκους που το μόνο που ξέρουν είναι απλά να αλαλάζουν. Κι εγώ μέρος αυτού του όχλου δεν υπήρξα ούτε θα ήθελα να γίνω.
Τέλος πάντων υποψιάζομαι ότι υπάρχει κι άλλος τέτοιος πολιτισμένος και υγιείς σκεπτόμενος κόσμος που απλά αγαπά το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό και μπορεί να χαρεί έναν αγώνα. Σε κάποια φάση ο Χρίστος με ρωτάει.
- Ρε συ μπουρδάκι, από πότε έχεις να πας γήπεδο?
Βάζω μπροστά τη μηχανή του χρόνου και του λέω: Χμ. Πρέπει να ήταν ένα παιχνίδι πριν 6-7 χρόνια φιλικό, Ολυμπιακός - Μαγιόρκα όπου σιχάθηκα τη ζωή μου. Από τότε είμαι απλά τηλεχούλιγκαν - Και γιατί ρε συ? μου λέει. Να σου πω Χριστάκη μου.
Γιατί ρε συ, πάω στο γήπεδο, παίρνω την κοκακολίτσα μου, τα πασατεμπάκια μου και κάθομαι ήρεμος να απολαύσω έναν αγώνα και πρόσεξε, φιλικό. Ε στο πρώτο λεπτό ακούω γύρω μου: - Να να να το μουνί της μάνας σου μαλάκα Μπασινά. Ε λέω εντάξει. Γήπεδο Καφρίλα. Αλλά δεν είχε τελειωμό αυτό το πράγμα. Μέχρι και το 90 το μόνο που άκουγες ήταν - Να να να το μουνί της μάνας σου μαλάκα Μπασινά όπου το παράπτωμα του άτυχου Μπασινά ήταν ότι υπήρξε κάποτε παίχτης του Παναθηναϊκού Ω ναι. Κόψτε του τα πόδια και αφήστε τον να πεθάνει από αιμορραγία.
Μετά από αυτό, δεν ξαναπήγα γήπεδο. Θα μου πεις σιγά ρε φίλε και τι περίμενες να ακούσεις τη θεία λειτουργία Θα πω όχι, αλλά οκ πλάκα έχει να ακούσεις το μπινελίκι στο διαιτητή στον αντίπαλο παίχτη στον προπονητή, αλλά να το ακούσεις μια, δυο, τρεις. Όταν κολλάει η βελόνα καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με απλούς στόκους που το μόνο που ξέρουν είναι απλά να αλαλάζουν. Κι εγώ μέρος αυτού του όχλου δεν υπήρξα ούτε θα ήθελα να γίνω.
Να το χουν βγάλει και πανό. Μόνοι τους τα λένε. Επίπεδο. Τι να πεις. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι να ομολογήσω ότι είπα ένα ψεμματάκι πριν. Κι αυτό ήταν ότι υπήρξα μέρος του όχλου κι εγώ. Πότε? Στα 14 μου. Ολυμπιακός , Θύρα 7, εποχή προ Κωσκωτά όπου οι Βαρδινογιανναίοι κι ο βάζελος κυριαρχούσε. Στα 10 πέτρινα χρόνια. Θυμάμαι πήγαινα σχεδόν κάθε Κυριακή γήπεδο κι όποτε η ομάδα εφερνε καμια ισοπαλία ή έχανε, εγώ δεν μιλιόμουν για όλη τη βδομάδα μέχρι τον επόμενο αγώνα. Ο φανατισμός και η καφρίλα κυλούσαν στο αίμα μου. Η αρρώστια αυτή με είχε κυριεύσει και αντίδοτο δεν υπήρχε.
Δεν ήμουν βέβαια από τα τυπάκια που μπουκάρουν στο γήπεδο, πετάνε πέτρες ή παίζουν ξύλο με τους μπάτσους αλλά αν το συνέχιζα δεν θα αργούσε να συμβεί και αυτό. Όμως τελικά σώθηκα. Πως? Με το να μπώ στο γήπεδο και να συμμετέχω όχι να είμαι απλός θεατής. Πως έγινε αυτό? Απλά ένα Σάββατο πήγα να με δοκιμάσει η τοπική ομάδα σε ένα φιλικό, τους άρεσα και με πήρανε. Απλά.
Έτσι ξεκίνησε μια ιστορία που κράτησε σχεδόν 20 χρόνια και είχε μέσα τα πάντα που θα περίμενε ένας ποδοσφαιριστής να ζήσει. Εντάξει δεν έπαιξα Champions League ούτε στον τελικό το Μουντιάλ, αλλά βρέθηκα να έχω παίξει σε όλα σχεδόν τα γήπεδα του νομού Αττικής σε κατηγορίες από Γ Εθνική μέχρι Γ τοπικό, να έχω κερδίσει πρωταθλήματα, να έχω ζήσει υποβιβασμό, να χω βγει πρώτος σκόρερ να χω χάσει πέναλτι, να κοιμηθώ πρώτη φορά σε ξενοδοχείο με αποστολή ομάδας, να πάω προετοιμασία 15 μέρες Αύγουστο στο βουνό, να βγάλω τα πρώτα μου λεφτά σαν επαγγελματίας, να με γνωρίζει ο κόσμος στη γειτονιά μου στο δρόμο, μεχρι που με γράψαν κι οι εφημερίδες...(!)
Καλά αυτή την εφημερίδα όταν τη δείχνω στο φίλο μου το Σπύρο μου λέει: Ασε ρε μαλάκα Photoshop την έκανες...:Ρ
Τες πα. Αλήθεια είναι. Βρέθηκα λοιπόν στη θέση του παίχτη. Το παίχτη που του βρίζουν τη μάνα οι αντίπαλοι οπαδοί, που του πετάνε μπουκάλια. Του παίχτη που θα πρεπε να κάνει σωστή διατροφή, να κοιμάται νωρίς, να λιώνει μες το γήπεδο στην προπόνηση, να κάνει θυσίες. Εν ολίγοις να ζήσει όλο το αντικείμενο που λέγεται ποδόσφαιρο εκ των έσω.
Τες πα. Αλήθεια είναι. Βρέθηκα λοιπόν στη θέση του παίχτη. Το παίχτη που του βρίζουν τη μάνα οι αντίπαλοι οπαδοί, που του πετάνε μπουκάλια. Του παίχτη που θα πρεπε να κάνει σωστή διατροφή, να κοιμάται νωρίς, να λιώνει μες το γήπεδο στην προπόνηση, να κάνει θυσίες. Εν ολίγοις να ζήσει όλο το αντικείμενο που λέγεται ποδόσφαιρο εκ των έσω.
Και δεν το μετάνιωσα που το κανα αυτό. Με βοήθησε να καταλάβω πολύ καλύτερα τις έννοιες, αθλητισμός, φίλαθλος, φανατισμός και αντικειμενικότητα. Και με βάση αυτό να μπορέσω να βλέπω τα πράγματα στη συνέχεια από άλλο μάτι.
Τώρα πια παλαίμαχος γαρ και αποστασιοποιημένος απ όλα, το μόνο που μου χει μένει είναι να κάθομαι να παρακολουθώ από την τηλεόραση την ομάδα μου ή το πολύ πολύ να παίξω κάνα αγώνα μουντιαλίτο μια φορά στους 5 μήνες. Με καλύπτει όμως, δεν έχω παράπονο.
Το μόνο παράπονο που έχω είναι ότι εδώ και πόσα χρόνια το θέμα του πολιτισμού και του σεβασμού μέσα στα γήπεδα δεν έχει αλλάξει. Οι ίδιοι κάφροι που υπήρχαν πριν 20 χρόνια ζούν και βασιλεύουν μέχρι σήμερα. Και κάθε χρονιά αναθρέφονται και νέα φυντάνια. Λες και υπάρχει ένας υπόγειος μηχανισμός κατασκευής οπαδών, που δημιουργείτε μέσα από τις ίδιες τις ομάδες με σκοπό τι άλλο? Τα χρήματα.
Και δεν είναι δύσκολο να το καταλάβεις ότι υπάρχει. Όταν η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, είναι πρώην η νυν υπόδικοι, λαμόγια του κερατά, επιχειρηματίες που θέλουν να ξεπλύνουν λεφτά, μπράβοι της νύχτας και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ο νους σου από βρωμιά και δυσωδία, τότε μπορείς εύκολα να φανταστείς ποιοι είναι οι φίλαθλοι που αναζητούν.
Αναζητούν εσένα φίλε που δουλεύεις 50 ώρες για 3,60 που σιχαίνεσαι τη ζωή σου, αναζητούν εσένα που έχεις βρεθεί στα παγκάκια του Ζαππείου και ψάχνεις τη δόση σου, αναζητούν οποιαδήποτε ευάλωτη κατηγορία ανθρώπων που θέλει να ξεσπάσει και που θα μπορούν να χειριστούν εύκολα, με αντίτιμο την ''αγάπη'' για την ομάδα. Όταν η κοινωνία σου ρίχνει καρπαζιές, εσύ ψάχνεις να ανήκεις κάπου για να τρώς λιγότερες και εκεί στηρίζεται ο εκάστοτε Ολυμπιακάρας η Παναθηναικάρας πρόεδρος σου που σου πουλάει οπαδιλίκι για να έχει εξασφαλισμένο έναν πολυπληθή στρατό για την όποια στραβή του κάτσει στο μέλλον. Και σου τα παίρνει κι από πάνω.
Κι εσύ μαλάκα μου τσιμπάς στο τυράκι που σου πετάνε αυτοί, διαβάζεις με καμάρι στην παραλία και στην καφετέρια την ''αντικειμενική'' εφημερίδα της εκάστοτε ομάδας σου και επιβεβαιώνεσαι ότι είσαι στο σωστό δρόμο. Μήπως να το παιρνες αλλιώς?
Το παιχνίδι είναι στημένο και από πρίν ξεπουλημένο. Παρ το χαμπάρι. Εσύ πρέπει να το καταλάβεις πρώτος αυτό κι εσύ είσαι αυτός που πρέπει να ζητήσεις πρώτος να κόψουν 5 βαθμούς απ την ομάδα σου γιατί μπούκαραν στο γήπεδο οι ''φίλαθλοι'' ζητώντας δικαιοσύνη. Εσύ είσαι αυτός που πρέπει να ζητήσεις υποβιβασμό της ομάδας σου στη Δ Εθνική γιατί έχει καταχραστεί τα λεφτά του Δημοσίου. Εσύ είσαι αυτός που δεν πρέπει να ξαναγοράσεις βαμμένη εφημερίδα στηρίζοντας το σάπιο τους σύστημα. Εσύ είσαι αυτός που πρέπει να απαιτήσεις την αλλαγή. Μόνο τότε θα μπορείς να χαρείς την επιτυχία και να νιώσεις τη χαρά που μπορεί να προσφέρει ο αθλητισμός. Αλλά φοβάμαι ότι μέχρι τότε θα περάσουν πάρα πολλά χρόνια.
Το ματς τελειώνει, φέραμε ισοπαλία και οι οπαδοί μας γιουχάρουν την ομάδα μας που έχει πάρει το πρωτάθλημα απ το Μάρτιο με 345 βαθμούς διαφορά και που δεν κατάφερε να ρίξει στο βάζελο 7 γκόλ. Αλλάζουμε κανάλι και βλέπουμε στο ΟΑΚΑ να χουν μπουκάρει μέσα οι οπαδοί της ΑΕΚ να ρίχνουν ξύλο σε 19χρονα παιδάκια και να διακόπτουν το παιχνίδι καταδικάζοντας την ομάδα σε υποβιβασμό στη Β Εθνική για πρώτη φορά στην 89χρονη ιστορία της. Γιατί? Γιατί η ΑΕΚ δεν πέφτει ρε μουνιά για αυτό. Τρομερή δικαιολογία...
Η λογική λοιπόν του όχλου εξακολουθεί να υφίσταται. Ούτε και σε αυτή την τραγική της στιγμή δεν την άφησαν να πέσει τουλάχιστον με αξιοπρέπεια. Αλλά τί να περιμένεις. Όταν υπάρχει πρόσφορο έδαφος και όταν βρίσκονται οι κατάλληλοι να στηρίξουν τέτοιες απόψεις με δηλώσεις του στυλ:
Τι να πείς απο κεί και πέρα. Περαστικά μας....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου