ΟΠΟΙΟΙ ΜΑΣ ΑΓΑΠΗΣΑΝ ΘΑ ΝΑΙ ΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ

Άντε πάλι. Δηλαδή ρε παιδιά κάτι υποχθόνιο συμβαίνει μ αυτούς τους διαγωνισμούς δεν γίνεται. Πρέπει να παίζει κρυφός manager που με προμοτάρει, δεν εξηγείται αλλιώς. Και εξηγώ. Σε διαγωνισμό ποίησης αυτή τη φορά (το χω κάψει το ξέρω) που παρεμπιπτόντως πάλι δεν πήρα χαμπάρι πότε έγινε έμαθα χτες τα εξής αποτελέσματα:

Οι 16 δάσκαλοι Λογοτεχνίας του Μικρού Πολυτεχνείου έδωσαν 3 διακρίσεις για τους συμμετέχοντες στον "Κήπο Των Κρυμμένων Ποιητών" που τα έργα τους επελέγησαν ανάμεσα σε 76 συμμετοχές:

1. Απουσία (Π. Λαμπρίδη) παμψηφεί 16
2. Βασιλική (Χ. Δασκαλάκη) 15
3. Μετακόμιση (Α. Μητροπέτρου) 13

 Δηλαδή δεκαέξι κατασκευαστές πλυντηρίων εεεεμ ποιημάτων συνιστούν Λαμπρίδη. Λοιπόν άμα δεν παίζει λαμογιά στη μέση θα βάλω υποψηφιότητα του χρόνου και για τη Γιουροβίζιον. Τέλος. Και στην τελική τι, καλύτερο ήταν το Aphrodisiac που βγήκε πρώτο φέτος? Θα σκαγα να πούμε με μια τραγουδάρα που θα γραφα και θα πήγαινα Αζερμπαϊτζάν για πλάκα. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι Αζερμπαϊτζάν? Μαλακία. Άστο καλύτερα για του χρόνου.

Λοιπόν επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και δεν με παίρνει να πτωχύνω κι άλλο σας παραθέτω εδώ το ποίημα μου που κέρδισε τον διαγωνισμό. 

απουσια

 

Κι είμαι ακόμα εδώ λοιπόν.

Οι ώρες περνούν οι μέρες φεύγουν τα βράδια χάνονται.

Γράψε μου σήμερα, σου γράφω σήμερα, αύριο ίσως να μην μπορούμε να λυπόμαστε.

Σκέφτομαι

Σκέφτομαι τόσες μέρες πως δεν γέμισαν, τόση ομορφιά τόση ζωή,

πως μου ξέφυγαν.

Ψάχνω να βρω κάτι, ένα σκοπό, ένα ιδανικό.

Πες μου πως εσύ το χεις βρει.

Μακάρι να χα κάτι να αγαπώ, ή να μισώ. Όλα περνάνε κι απ τα δύο.

Προσπαθώ.

Προσπαθώ να βρω κάτι σταθερό. Μάταια.

Αλλά αυτός δεν είναι λόγος να μην κάνω τίποτα.

Έμαθα

Έμαθα να αγαπώ ότι έχω χάσει

Θα κάνω μια άρρωστη απόπειρα να βρω μια αστραπή χαράς.

Θέλω πιο πολλά

Πιο πολλά όμως...

Θέλω να σου γράψω παντοτινή μου φίλη, κορίτσι τρομαγμένο

Πρέπει να σου γράψω όμως το λυχνάρι της νύχτας μου το χουν σβήσει.

Κρίμα, κι ήθελα τόσα πολλά απόψε να σου πω.

Δεν με νοιάζει όμως θα γράψω στο σκοτάδι.

Ίσως το πρωί να το χω μετανοιώσει

Αλλά το θέλω

Το θέλω τόσο πολύ τώρα που δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο

Μπορεί αύριο να μην υπάρχω για να μπορώ να μετανιώνω.

Βυθίζομαι εδώ σε έναν ύπνο μοιραίο χωρίς όρεξη να υπάρξω.

Πες μου

Πες μου ότι εσύ ζεις, ότι υπάρχεις. Να ζηλέψω, να προσπαθήσω.

Κινδυνεύω εδώ σε ένα μέρος που δεν ξέρω και σε κάποιες μέρες που παραμονεύουν.

Φοβάμαι.

Φοβάμαι μοναχός στο σκοτάδι και κάνω θόρυβο

Γυρεύω κάποιον. Εμένα. Εσένα. Που είσαι. Που είσαι.

Βλέπω τα μάτια σου τη νύχτα μοναδική παρέα, που χάνονται όμως το ξημέρωμα.

Όλα τελειώνουν και πάλι από την αρχή. Είμαι. Θέλω.

Στιγμές έξω από τον ύπνο μου ανάβει το πάθος για τη γέννηση μου.

Ξέρεις πως εγώ δεν γεννήθηκα ακόμα κι ας λέω πως έζησα τόση ζωή

Περιφέρομαι μέσα σε πλέγματα.

Ο κόσμος με βλέπει, με ονομάζει, με αγγίζει.

Ακούει τη φωνή μου.

Δεν γνωρίζει τη μυστική μου απουσία.

Κάπου κοντά όμως θα δώσω το παρόν.

Κάθε πρωί πασχίζω να βρω το φως, μια μορφή αγαπημένη.

Σιγά σιγά περνάω προς την έξοδο.

Θα βγω και να ξέρεις, πως όποιοι μας αγάπησαν θα είναι οι αγαπημένοι...

2/2/1996

Ναι καλά διαβάσατε. Γράφτηκε το 1996 όταν υπηρετούσα στη Θεσσαλονίκη. Ήταν το πρώτο πράγμα που έγραψα ποτέ. Και τώρα μετά 16 χρόνια πήρε βραβείο από 16 καθηγητές. Τελικά ο χρόνος δεν έχει καμία σημασία. Ότι είναι να γίνει, κάποτε θα βρει το δρόμο του. Αργά η γρήγορα. Αυτό είναι και το πιο σημαντικό που θα κρατήσω απ όλη αυτήν την ιστορία. Καλημέρα.

Be a Fan