Σήμερα είχα ένα ραντεβού μετά τη δουλειά. Με πήρε τηλέφωνο ο φίλος μου ο Γιώργος να συμβάλλω στην οργάνωση ενός καινούργιου περιοδικού όπου ίσως και να γράφω κανα κειμενάκι. Πήγα λοιπόν τον βρήκα και λίγο μετά στο τραπέζι μας ήρθε η Χριστίνα.
Η Χριστίνα είναι δημοσιογράφος και πάνω στην κουβέντα που ανοίξαμε, μου ανέφερε ότι συνηθίζει να βγάζει φωτογραφίες από διαφορά πρόσωπα η αντικείμενα που παρατηρεί στο δρόμο. Αυτά που συνήθως όλοι τα προσπερνάμε αδιάφορα. Μετά με βασικό σημείο αυτό, γράφει μια ιστορία... http://prospernwntas.wordpress.com/
Πόσο όμορφο αλλά και δύσκολο είναι σκέφτηκα, να γράψεις για κάτι που ξεκινά, από ένα πραγματάκι τόσο δα μικρό. Τόσο μικρό όσο είναι μια αφίσα στο φανάρι. Αυτήν παρατήρησα αμέσως μετά την κουβέντα μας και θα την προσπερνούσα αν δεν με έπιανε το κόκκινο ή αν δεν με επηρέαζε η Χριστίνα. Χριστίνα θα σ αντιγράψω σήμερα. Να με συμπαθάς αλλά εσύ φταίς. Κάθισα λοιπόν στο γραφείο μου και άρχισα...
Καθώς γύριζα σπίτι λοιπόν σήμερα το βράδυ, σταματημένος σε φανάρι στην Πειραιώς, βλέπω μια αφίσα κολλημένη πάνω στην κολόνα αριστερά μου:
''Χάθηκε σκυλάκι ράτσας τεριέ στην περιοχή του Ταύρου. Ακούει στο όνομα Ζουζού. Δίδεται μεγάλη αμοιβή. Τηλέφωνα: 6977 κλπ...''
Στα λίγα δευτερόλεπτα που στάθηκα στο φανάρι σκέφτηκα: Άραγε αν το έβρισκα εγώ, θα πήγαινα για να πάρω την αμοιβή?
Καλά, ότι θα το πήγαινα, θα το πήγαινα, αλλά η αμοιβή? Σε τέτοιες εποχές λένε, οποιοδήποτε εισόδημα πλέον είναι καλοδεχούμενο από όπου κι αν προέρχεται. Μάλιστα. Αν εξαιρέσουμε την περίπτωση να κάνω πεζοδρόμιο στην Κουμουνδούρου, η να πουλάω φούντα στα Πατήσια δεν θα είχα πρόβλημα να κάνω μια αρπαχτή. Πλέον όμως από θέμα αλλαγής νοοτροπίας και μόνο, η λέξη χρήματα, μου προκαλεί δυσφορία.
Από ένα Τζόκερ να σας πω εννοείτε πως θα τα έπαιρνα, ή μια επιταγή δώρο από τον πλούσιο θείο μου στην Αμερική. Αλλά αν έβρισκα ένα πορτοφόλι γεμάτο στο δρόμο ή μια πιστωτική κάρτα μέσα στο μηχάνημα, έτοιμη για ανάληψη, θα τα έπαιρνα?
Το τελευταίο που λέτε μου χει κάτσει μια φορά και ένιωσα ιδιαίτερα υπερήφανος που βλέποντας την κάρτα μέσα στο μηχάνημα, Gold μαλιστα, δεν το σκέφτηκα στιγμή, την τράβηξα έξω και έτρεξα στην ιδιοκτήτριά της που είχε απομακρυνθεί δυό τετράγωνα. Λαχανιασμένος και ιδρωκοπημένος μ ένα χαμόγελο στα χείλη, την προλαβαίνω και της την δίνω. Αυτή γυρίζει με σχεδόν αδιάφορο, σνομπ ύφος, με κοιτάζει, την παίρνει και μου λέει:
- Χμ ευχαριστώ...
Και φεύγει χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Θα μου πείτε, ρε φίλε κι εσύ τι περίμενες να γίνει? Μήπως να σου καθόταν κιόλας?
Ε όχι ρε παιδί μου. Αλλά τουλάχιστον, ας μου χαμογέλαγε λίγο...
Δεν έχει όμως ιδιαίτερη σημασία αυτό. Σημασία έχει ότι εγώ ένιωσα τόσο ωραία που έκανα κάτι τέτοιο και ακόμα περισσότερο όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μου πέρασε καν απ το μυαλό να τραβήξω λεφτά απ την κάρτα και να μην την επιστρέψω. Και είπαμε. Gold ε?
Εντάξει. Δεν θέλω να σας πω ότι είμαι και άγιος. Η αλήθεια είναι ότι μόλις είδα την ξυνίλα στην μούρη της, σκέφτηκα ότι έπρεπε να της τραβήξω κανα 500 ευρω και να της την στείλω ταχυδρομικώς ολίγον κουτσουρεμένη. Αλλά αυτή η σκέψη πέταξε μακρυά μου στο δευτερόλεπτο. Σαν πουλάκι...
Ας πάμε όμως στην αφορμή που κάθισα να γράψω σήμερα. Το χαμένο σκυλάκι. Θα έπαιρνα λοιπόν λεφτά απ τον ιδιοκτήτη του αν το έβρισκα?
Στάθηκα εκεί στο φανάρι κι αναρωτήθηκα. Όχι για πολύ. Δεκαπέντε δευτερόλεπτα μου έφταναν. Και η απάντηση μου ήταν, όχι. Δεν θα έπαιρνα λεφτά.
Πολλοί θα μου πουν, μα καλά, είσαι μαλάκας? Πάρε εκεί ένα πουρμπουάρ. Θα σε χάλαγε? Αλλά ας είχες ανάγκη τα λεφτά και θα δούμε αν θα τα παιρνες. Δεν ξέρω. Η πιθανότερη απάντηση είναι και πάλι όχι. Δεν θα σωθώ ούτε με 100 ούτε με 200 ούτε με 500 ευρώ. Αφήνω βέβαια ένα μικρό παράθυρο γιατί δεν ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή, αλλά ναι. Θα λεγα όχι. Γιατί?
Γιατί μια ψυχούλα που τριγυρίζει στο δρόμο το βράδυ μόνη της και μια γιαγιάκα που έχει μοναδική παρέα της πλέον αυτό το σκυλάκι δεν σου αφήνουν περιθώρια στο να χωρέσεις την λέξη χρήματα ανάμεσά τους. Θα μπορούσα ποτέ να βρω τη Ζουζου και να ζητήσω χρήματα από τον οποιονδήποτε? Κι ας μην ήταν η γιαγιά, ας ήταν μια οικογένεια, ένα παιδάκι. Ανταλλάσσεται η αγάπη και το χαμόγελο με λίγα χαρτονομίσματα?. Οχι. Και πάλι όχι. Η καλύτερη πληρωμή για μένα θα ήταν αυτό το χαμόγελο κι ένα ευχαριστώ από καρδιάς. Κι εγώ θα ένιωθα τόσο γεμάτος τότε, που αυτό, δεν θα μπορούσε να πληρωθεί με τίποτα.
Το φανάρι άναψε πράσινο κι εγώ έστριψα στην Χαμοστέρνας αριστερά και μπήκα μέσα στα στενά του Ταύρου. Πηγαίνοντας προς το σπίτι με την άκρη του ματιού μου κοίταζα δεξιά κι αριστερά τα πεζοδρόμια, μήπως και πετύχω τη Ζουζού. Γιατί το έκανα? Ήθελα σήμερα να κάνω κάποιον ευτυχισμένο. Κάποιον χαρούμενο. Δυστυχώς όμως δεν την βρήκα και μετά από λίγο έφτασα στο σπίτι. Άνοιξα την πόρτα, άφησα την τσάντα μου στο τραπέζι κι έκατσα στον καναπέ. Η σκέψη μου όμως ήταν ακόμα εκεί. Έπειτα σηκώθηκα έφαγα κάτι και πήγα στο γραφείο.
Και τότε άρχισα να γράφω. Συνειδητοποίησα λοιπόν έναν ακόμα λόγο για τον οποίο κάθομαι και παραθέτω αστείες ιστορίες. Κι αυτός είναι ότι μ αρέσει να κάνω τους άλλους να γελάνε, να τους κάνω χαρούμενους. Συνειδητοποίησα το πόσο σημαντικό να μπορείς να προσφέρεις χαμόγελα.
Μου στέλνουν μηνύματα πολλές φορές άγνωστα παιδιά, από την άλλη άκρη της Ελλάδος ότι γελάνε τόσο πολύ μ αυτά που διαβάζουν. Ότι τους φτιάχνω τη μέρα. Κι εγώ τότε αισθάνομαι όμορφα και νιώθω παράλληλα την ''υποχρέωση'' να συνεχίσω. Αλλά μακάρι να ήταν όλες οι υποχρεώσεις έτσι. Τέτοιες που θα σε έκαναν να νιώθεις πλήρης.
Ίσως λοιπόν σήμερα μπορεί να μην κατάφερα να σας κάνω να χαμογελάσετε με την ιστορία μου. Δεν τα κατάφερα ούτε και χτες το βράδυ να κάνω το ίδιο για κάποιους άλλους, με το να βρω τη Ζουζού. Δεν τα καταφέρνω πάντα. Ίσως κάποιος άλλος να μπόρεσε σήμερα να το κάνει αυτό η να στάθηκε τυχερός και να τη βρήκε. Το εύχομαι. Κάποιος άλλος που μπόρεσε και πρόσφερε ένα χαμόγελο χωρίς ανταλλάγματα. Γιατί ναι, θα πρέπει να νιώθουμε τυχεροί να μπορούμε να προσφέρουμε χαμόγελα. Τυχεροί γιατί τότε η ψυχή μας γεμίζει με όμορφα συναισθήματα. Κι αυτό νομίζω θα πρέπει να είναι για όλους μας ο σκοπός. Να κάνουμε τους άλλους να χαμογελάνε. Το ξέρω ότι πολλές φορές είναι δύσκολο αλλά θα μπορούσαμε τουλάχιστον να προσπαθήσουμε. Λίγο έστω...
Υ.Γ. Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να μην τα κατάφερα χτες με τη Ζουζού, αλλά σίγουρα έκανα κάποια και χαμογέλασε. Ξέρει αυτή...
Η Χριστίνα είναι δημοσιογράφος και πάνω στην κουβέντα που ανοίξαμε, μου ανέφερε ότι συνηθίζει να βγάζει φωτογραφίες από διαφορά πρόσωπα η αντικείμενα που παρατηρεί στο δρόμο. Αυτά που συνήθως όλοι τα προσπερνάμε αδιάφορα. Μετά με βασικό σημείο αυτό, γράφει μια ιστορία... http://prospernwntas.wordpress.com/
Πόσο όμορφο αλλά και δύσκολο είναι σκέφτηκα, να γράψεις για κάτι που ξεκινά, από ένα πραγματάκι τόσο δα μικρό. Τόσο μικρό όσο είναι μια αφίσα στο φανάρι. Αυτήν παρατήρησα αμέσως μετά την κουβέντα μας και θα την προσπερνούσα αν δεν με έπιανε το κόκκινο ή αν δεν με επηρέαζε η Χριστίνα. Χριστίνα θα σ αντιγράψω σήμερα. Να με συμπαθάς αλλά εσύ φταίς. Κάθισα λοιπόν στο γραφείο μου και άρχισα...
Καθώς γύριζα σπίτι λοιπόν σήμερα το βράδυ, σταματημένος σε φανάρι στην Πειραιώς, βλέπω μια αφίσα κολλημένη πάνω στην κολόνα αριστερά μου:
''Χάθηκε σκυλάκι ράτσας τεριέ στην περιοχή του Ταύρου. Ακούει στο όνομα Ζουζού. Δίδεται μεγάλη αμοιβή. Τηλέφωνα: 6977 κλπ...''
Στα λίγα δευτερόλεπτα που στάθηκα στο φανάρι σκέφτηκα: Άραγε αν το έβρισκα εγώ, θα πήγαινα για να πάρω την αμοιβή?
Καλά, ότι θα το πήγαινα, θα το πήγαινα, αλλά η αμοιβή? Σε τέτοιες εποχές λένε, οποιοδήποτε εισόδημα πλέον είναι καλοδεχούμενο από όπου κι αν προέρχεται. Μάλιστα. Αν εξαιρέσουμε την περίπτωση να κάνω πεζοδρόμιο στην Κουμουνδούρου, η να πουλάω φούντα στα Πατήσια δεν θα είχα πρόβλημα να κάνω μια αρπαχτή. Πλέον όμως από θέμα αλλαγής νοοτροπίας και μόνο, η λέξη χρήματα, μου προκαλεί δυσφορία.
Από ένα Τζόκερ να σας πω εννοείτε πως θα τα έπαιρνα, ή μια επιταγή δώρο από τον πλούσιο θείο μου στην Αμερική. Αλλά αν έβρισκα ένα πορτοφόλι γεμάτο στο δρόμο ή μια πιστωτική κάρτα μέσα στο μηχάνημα, έτοιμη για ανάληψη, θα τα έπαιρνα?
Το τελευταίο που λέτε μου χει κάτσει μια φορά και ένιωσα ιδιαίτερα υπερήφανος που βλέποντας την κάρτα μέσα στο μηχάνημα, Gold μαλιστα, δεν το σκέφτηκα στιγμή, την τράβηξα έξω και έτρεξα στην ιδιοκτήτριά της που είχε απομακρυνθεί δυό τετράγωνα. Λαχανιασμένος και ιδρωκοπημένος μ ένα χαμόγελο στα χείλη, την προλαβαίνω και της την δίνω. Αυτή γυρίζει με σχεδόν αδιάφορο, σνομπ ύφος, με κοιτάζει, την παίρνει και μου λέει:
- Χμ ευχαριστώ...
Και φεύγει χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Θα μου πείτε, ρε φίλε κι εσύ τι περίμενες να γίνει? Μήπως να σου καθόταν κιόλας?
Ε όχι ρε παιδί μου. Αλλά τουλάχιστον, ας μου χαμογέλαγε λίγο...
Δεν έχει όμως ιδιαίτερη σημασία αυτό. Σημασία έχει ότι εγώ ένιωσα τόσο ωραία που έκανα κάτι τέτοιο και ακόμα περισσότερο όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μου πέρασε καν απ το μυαλό να τραβήξω λεφτά απ την κάρτα και να μην την επιστρέψω. Και είπαμε. Gold ε?
Εντάξει. Δεν θέλω να σας πω ότι είμαι και άγιος. Η αλήθεια είναι ότι μόλις είδα την ξυνίλα στην μούρη της, σκέφτηκα ότι έπρεπε να της τραβήξω κανα 500 ευρω και να της την στείλω ταχυδρομικώς ολίγον κουτσουρεμένη. Αλλά αυτή η σκέψη πέταξε μακρυά μου στο δευτερόλεπτο. Σαν πουλάκι...
Στάθηκα εκεί στο φανάρι κι αναρωτήθηκα. Όχι για πολύ. Δεκαπέντε δευτερόλεπτα μου έφταναν. Και η απάντηση μου ήταν, όχι. Δεν θα έπαιρνα λεφτά.
Πολλοί θα μου πουν, μα καλά, είσαι μαλάκας? Πάρε εκεί ένα πουρμπουάρ. Θα σε χάλαγε? Αλλά ας είχες ανάγκη τα λεφτά και θα δούμε αν θα τα παιρνες. Δεν ξέρω. Η πιθανότερη απάντηση είναι και πάλι όχι. Δεν θα σωθώ ούτε με 100 ούτε με 200 ούτε με 500 ευρώ. Αφήνω βέβαια ένα μικρό παράθυρο γιατί δεν ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή, αλλά ναι. Θα λεγα όχι. Γιατί?
Γιατί μια ψυχούλα που τριγυρίζει στο δρόμο το βράδυ μόνη της και μια γιαγιάκα που έχει μοναδική παρέα της πλέον αυτό το σκυλάκι δεν σου αφήνουν περιθώρια στο να χωρέσεις την λέξη χρήματα ανάμεσά τους. Θα μπορούσα ποτέ να βρω τη Ζουζου και να ζητήσω χρήματα από τον οποιονδήποτε? Κι ας μην ήταν η γιαγιά, ας ήταν μια οικογένεια, ένα παιδάκι. Ανταλλάσσεται η αγάπη και το χαμόγελο με λίγα χαρτονομίσματα?. Οχι. Και πάλι όχι. Η καλύτερη πληρωμή για μένα θα ήταν αυτό το χαμόγελο κι ένα ευχαριστώ από καρδιάς. Κι εγώ θα ένιωθα τόσο γεμάτος τότε, που αυτό, δεν θα μπορούσε να πληρωθεί με τίποτα.
Το φανάρι άναψε πράσινο κι εγώ έστριψα στην Χαμοστέρνας αριστερά και μπήκα μέσα στα στενά του Ταύρου. Πηγαίνοντας προς το σπίτι με την άκρη του ματιού μου κοίταζα δεξιά κι αριστερά τα πεζοδρόμια, μήπως και πετύχω τη Ζουζού. Γιατί το έκανα? Ήθελα σήμερα να κάνω κάποιον ευτυχισμένο. Κάποιον χαρούμενο. Δυστυχώς όμως δεν την βρήκα και μετά από λίγο έφτασα στο σπίτι. Άνοιξα την πόρτα, άφησα την τσάντα μου στο τραπέζι κι έκατσα στον καναπέ. Η σκέψη μου όμως ήταν ακόμα εκεί. Έπειτα σηκώθηκα έφαγα κάτι και πήγα στο γραφείο.
Και τότε άρχισα να γράφω. Συνειδητοποίησα λοιπόν έναν ακόμα λόγο για τον οποίο κάθομαι και παραθέτω αστείες ιστορίες. Κι αυτός είναι ότι μ αρέσει να κάνω τους άλλους να γελάνε, να τους κάνω χαρούμενους. Συνειδητοποίησα το πόσο σημαντικό να μπορείς να προσφέρεις χαμόγελα.
Ίσως λοιπόν σήμερα μπορεί να μην κατάφερα να σας κάνω να χαμογελάσετε με την ιστορία μου. Δεν τα κατάφερα ούτε και χτες το βράδυ να κάνω το ίδιο για κάποιους άλλους, με το να βρω τη Ζουζού. Δεν τα καταφέρνω πάντα. Ίσως κάποιος άλλος να μπόρεσε σήμερα να το κάνει αυτό η να στάθηκε τυχερός και να τη βρήκε. Το εύχομαι. Κάποιος άλλος που μπόρεσε και πρόσφερε ένα χαμόγελο χωρίς ανταλλάγματα. Γιατί ναι, θα πρέπει να νιώθουμε τυχεροί να μπορούμε να προσφέρουμε χαμόγελα. Τυχεροί γιατί τότε η ψυχή μας γεμίζει με όμορφα συναισθήματα. Κι αυτό νομίζω θα πρέπει να είναι για όλους μας ο σκοπός. Να κάνουμε τους άλλους να χαμογελάνε. Το ξέρω ότι πολλές φορές είναι δύσκολο αλλά θα μπορούσαμε τουλάχιστον να προσπαθήσουμε. Λίγο έστω...
Υ.Γ. Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να μην τα κατάφερα χτες με τη Ζουζού, αλλά σίγουρα έκανα κάποια και χαμογέλασε. Ξέρει αυτή...
6 σχόλια:
Τελικά είσαι και μεγάλη ψυχούλα!
Δεν πειράζει που δεν βρήκες τη Ζουζού αρκεί που σκέφτηκες ότι θα την έδινες χωρίς να πάρεις την αμοιβή!
Δεν ξέρεις μπορεί και να'ρθει να σε βρεί εκείνη!
Τα θαλασσινά μου φιλιά για καλό ΣΒΚ!
Μην στεναχωριέσαι όλο και κάποια Ζουζού θα βρεθεί μπροστά σου .....
Πάντως να χαμογελάς είναι πολύ σημαντικό αυτό για τους ανθρώπους γύρω σου.
Laburdius κάτι δεν πάει καλά!
Η εσύ ζεις την δική μου ζωή η εγώ ζω την δική σου.
Δεν εξηγείται αλλιώς η ομοιότητα του περιστατικού με την κάρτα(Gold παρακαλώ) που περιγράφεις, με την δική μου περίπτωση και την αδιάφορη έως σνομπ αντίδραση της ιδιοκτήτριας ,η οποία θεώρησε ότι είμαι υποχρεωμένη να την κυνηγάω από πίσω για να τις ενεχειρήσω την κάρτα που είχε ξεχάσει στο ΑΤΜ.
Ένα ψυχρό μασημένο ευχαριστώ άκουσα μόνο.
Και εγώ βρε παιδί μου ένα χαμόγελο περίμενα,δεν περίμενα να μοιραστεί μαζί μου το περιεχόμενο του λογαριασμού της.
Άι στον κόρακα και συγχύστηκα!
Σε αντίθεση με σένα εγώ δεν ένιωσα καθόλου ωραία με την πράξη μου και μου πέρασε από το μυαλό........ξέρεις εσύ τώρα.
Είμαι πολύ κακιά γιατρέ μου;
Υ.Γ
Βρε συ laburdius,καλά το λέει η zoyzoy,είσαι και πολύ ψυχούλα λέμε!
Μπορει να την αφησε επιτηδες την καρτα η βλαμμενη. Πχ να την ειχε υπερχρεωσει και μετα να επαιρνε τηλεφωνο και να ελεγε "δεν εκανα εγω αυτες τις αγορες, μου την κλεψανε".
Οσο για το σκυλακι, ουτε εγω θα επαιρνα λεφτα, γιατι εχω χασει σκυλακι και ξερω τον πονο. Μπορω να σου πω ομως οτι τοτε που ειχα χασει το σκυλακι μου, αν καποιος μου το εφερνε, χωρις δευτερη σκεψη ευχαριστως θα του τα εδινα.
Αν και δεν σε ξέρω καθόλου, μόνο δύο αναρτήσεις σου διάβασα (με αυτήν), θα συμφωνήσω κι εγώ στο ότι είσαι ψυχούλα!
Να περνάς όμορφα!!
Τα πα εγώ. Πολύ μελό το κανα..:Ρ
Τι να σας πω ρε παιδιά. Εχω και ευαίσθητες πλευρές μάλλον εξω από το πλάισιο της καφρίλας που λειτουργώ. Η μάλλον που θέλω να λέω ότι λειτουργω.
@xristin λες να ζούμε σ ένα παράλληλο συμπαν? Η ότι τελικά υπάρχουν πάρα πολλοί αχάριστοι εκει έξω? @zoyzoy συννονόματη με το σκυλάκι σ ευχαριστω και καλό ΣΚ επίσης @Flora, the same. @yvris λές να έπαιζε τέτοιο θέμα? Δεν το αποκλειω αν και δύσκολο...και @tina σ ευχαριστω πολύ κι εσένα για τα καλά σου λόγια. Να περνάτε όλοι καλά. Σας φιλω.
Δημοσίευση σχολίου