ΠΟΝΤΙΚΟΕΞΟΛΟΘΡΕΥΤΗΣ

Πριν κάτι μέρες που λέτε, στην βεράντα, παρατήρησα σε μια γωνία κάτι ψιλούς ψιλούς μαύρους κόκκους σε μέγεθος σουσαμιού. Μα τι ειν αυτά αναρωτήθηκα? Σουσάμι αράπικο? Σπόρια? Κομματάκια καουτσούκ από γήπεδο μουντιαλίτο? Τι στο διάολο? Κάνε σέντρα να πηδήξω. Τι να ταν οεο?

Απ το βασανισμένο μου μυαλό πέρασε η υποψία ότι ίσως αυτά τα μαύρα σκατουλάκια, ήταν όντως σκατουλάκια. Αλλά από τι? Κανα πουλάκι? Μπα ρε πούστη μου λέω. Και μετά μουρθε η ιδέα. Μπας ρε κι έσκασε μύτη κάνας πόντιξ? Τα τααααααααν, τα πιάσαμε τα λεφτά μας. Μπλιαχ.  Χωρίς να χάσω χρόνο και με τη σιχαμάρα να διαπερνά ολόκληρο το κορμί μου, ντύθηκα και έτρεξα να αγοράσω παγίδες και τυρί. Μετά από μισάωρο γυρίζω, τρώω λίγο απ το τυρί (ο λιγούρης) να δοκιμάσω το προϊόν και τοποθετώ τις παγίδες με το δόλωμα.

Έπειτα καλώ την ειδική επι των θεμάτων mother να μου πει την άποψή της. Η mother αφού μου έκανε τη γνωστή ανάλυση περι καθαριότητας, μου αποκαλύπτει ότι πριν δυό τρεις μέρες έγινε απολύμανση στην πολυκατοικία και οι πόντικες για να γλιτώσουν την λαίλαπα βρήκαν στοργή και προδέρμ στα διαμερίσματα των άτυχων ενοίκων που δεν ενημερώθηκαν εγκαίρως για την απολύμανση. Ένας από αυτούς ήμουν και εγώ. Γαμώ τον μπελά μου. Ρε παλικάρια, για να διατηρήσουμε δηλαδή καθαρή την αποθήκη, φέραμε τον Μίκυ Μάους σπίτια μας?
Μα τις χίλιες πίπες (άκυρο αυτό το λεγε ο Ποπάυ)

Οι παγίδες λοιπόν ετοποθετήθησαν και το μόνο που απέμενε είναι να περιμένω. Κι έτσι οι μέρες περνούν, τα χρόνια κυλάνε στους ίδιους ρυθμούς. Τσεκ τυριού Δευτέρα. Τίποτα. Τρίτη? Τίποτα. ΤΠΠΣΚ? Τίποτα. Ρε τι έγινε μ αυτό το ποντίκι? Δεν του αρέσει το τυρί? Κεφαλοτύρι Ελλασόνας πήρα γαμάτο. Και φρέσκο. Αφού το δοκίμασα. Αρχίζω και έχω αμφιβολίες. Και τελικώς μετά από επανεξέταση του φαινομένου ανακάλυψα ότι τα πράγματα δεν είχαν έτσι.

Παρατηρώντας από πιο κοντά τις μικρές αυτές σκατούλες ανακάλυψα ότι ήταν απλά, μικρά τεζαρισμένα ζουζούνια. Πω ρε πούστη μου. Πως την πάτησα έτσι και κάθισα και απολύμανα όλο το σπίτι. Με ανακούφιση λοιπόν, προσπερνώντας και αυτόν τον σκόπελο της εργένικης ζωής μου, θυμήθηκα ένα περιστατικό στον στρατό όπου βρέθηκα αντιμέτωπος με ποντίκια. Και όχι απλά ποντίκια. Αγελάδες.

Που λέτε καλοκαίρι στο στρατόπεδον Καρατάσου στη Θεσσαλονίκη και ο Δεκανέας Παναγιώτης έχει υπηρεσία θαλαμοφύλαξ. Θεε μου. Τι βαρεμάρα. Τι άθλια υπηρεσία. Πόσο νιώθεις ότι σε μισεί ο κόσμος που τον ξυπνάς στις 4 τα χαράματα να πάει να φυλάξει σκοπιά. Τους σκουντάς να ξυπνήσουν και φοράς κράνος μη σου ρθει καμιά αρβύλα στο κεφάλι. Βασικά τους λυπόμουν. Σκεφτόμουν διάφορους τρόπους να τους ξυπνάω. Να τους βάζω κανα τραγουδάκι, η να τους χαϊδεύω απαλά στο κεφάλι και να τους ψιθυρίζω στο αυτί καυλωτικά: 
- Έλα μωράκι μου, ήρθε η ώρα να σηκωθείς....:Ρ

Αλλά δεν το τόλμησα γιατί φοβήθηκα μην τυχόν και βλέπει ο φάνταρος κάνα σεξουαλικό όνειρο και είχα μετά πρόβλημα. Ναι παιδιά γιατί αγαμία φούλ. Προτίμησα λοιπόν να φορέσω εγώ το κράνος για προφυλακτικό στο πάνω κεφάλι, παρά να φορέσει ο φαντάρος στο κάτω κεφάλι, προφυλακτικό.
Ε μέχρι όμως να φτάσει εκείνη η ώρα  που το θαλαμοφυλίκι έχει λίγο ένταση  τι κάνεις? Δυό ώρες μες τα μαύρα μεσάνυχτα? Μετράς τα πλακάκια? Παπάρια. Η πουτάνα η ώρα δεν περνά.

Εκείνη τη μέρα λοιπόν της βαρεμάρας καθόμουν στον διάδρομο του λόχου σε μια καρέκλα με ένα τραπεζάκι και κάτι έγραφα. Στο τέλος του διαδρόμου βρισκόταν οι τουαλέτες. Σε μια στιγμή με την άκρη του ματιού πιάνω κίνηση δίπλα στον νιπτήρα. Μπα λέω ιδέα μου. Μετά από λίγο τσουπ, πάλι τα ίδια. Μα ρε γαμώτο τι γίνεται εκεί μέσα. Πάω κοιτάω τίποτα. Α λέω πάει έχω χαζέψει. Ξαναγυρίζω, κάθομαι και όπως συνεχίζω και γράφω, σήκωσα το κεφάλι μου και τότε τον είδα. 

Ήταν ένας γκρί αρούραρος, σα γάτα, που έβγαινε μέσα από την τρύπα της τούρκικης τουαλέτας και κατευθυνόταν προς τον κάδο για να βρει φαγητό. Έχω μείνει παγωτό. Κάνω να πάω κατά κει και ο πόντικας την κάνει με ταχύτητα Γιουσειν Μπόλτ. Ω ρε μαλάκα τι πάθαμε. Πως θα κοιμηθώ τώρα εγώ ξέροντας ότι τριγυρίζουν τέτοια μουλάρια στο θάλαμο. Γάματα με μεγάλα γράμματα μεγάλε.
Και τώρα τι κάνουμε? Μήπως να τον πυροβολούσα? Μπα θα ξυπνήσω τα παιδιά...

Σκέφτομαι να του στήσω παγίδα. Αλλά τι παγίδα να στήσεις? Αυτός μόνο με παγίδα για Ιπποπόταμους πιανόταν και δεν είχα και καμία εύκαιρη. Τι να κάνω λοιπόν. Ακούστε σχέδιο που σκέφτηκα.

Αφού το αρούρι γουστάρει κάδο, δεν του τη χαλάμε. Πάμε αδειάζουμε τον κάδο έξω, τον φέρνουμε μέσα και τον αναποδογυρίζουμε. Τοποθετούμε ένα ξυλάκι κάθετα στη μια γωνία του κάδου και δένουμε στο ξυλάκι ένα σκοινί που καταλήγει σε ένα κομμάτι πίτσα. Έτσι το αρούρι μόλις πάει να τσακώσει το πιτσόνι,  μπουπ θα του ρθει ο κάδος σφοντύλι να τον καπακώσει. Γαμώ ε? Το ξέρω. Διάβαζα  πολλά κόμιξ μικρός.

Και το κάνω. Και πιάνει. Ντανγκ μπουμ κλατντς ακούγεται ένας πανικός απ την τουαλέτα. Τρέχω κι εγώ να δω αν έκανε δουλειά η πίτσα αλλά....Πίτσες μπλέ.
Δεν τον τσάκωσα  το αρούρι γιατί ήταν τόσο μεγάλο που άρπαξε την πίτσα, σήκωσε τον κάδο (!) και την έκανε. Ω ρε μάνγκα. την πατήσαμε. Τι να κάνουμε τώρα. Δεν είχα πεί όμως την τελευταία μου λέξη. Να μπει σε εφαρμογή το πλαν Μπε περικαλώ.

Το πλαν Μπε έλεγε ότι μόλις δω το αρούρι να πάει στον κάδο με κινήσεις κομάντο θα πλησίαζα την τουαλέτα. Εκεί θα έμπαινα μέσα και θα στεκόμουν μπροστά από την πόρτα του WC όπου θα χτυπούσα με τη σκούπα τον κάδο, ο πόντιξ θα τρόμαζε θα προσπαθούσε να φύγει κι εγώ θα τον χτύπαγα με τη σκούπα. Ναι καλά. Ωραίο σενάριο αλλά το Star Trek είχε ήδη παιχτεί.

Γειά σου κι εσένα Σποκ. Το σχέδιο που λέτε ήταν πολύ φιλόδοξο. Μέχρι ένα σημείο πάντως τα πήγε τέλεια αλλά χάλασε στην εκτέλεση με τη σκούπα. Ο πόντικας ήταν τόσο γρήγορος που μου έφυγε κάτω απ τα πόδια πριν να πω κύμινο. Που να προλάβεις τον εκτελέσεις με τη σκούπα? Με τίποτα. Έχω λυσσάξει. Βλέπετε πάντως πόσο δημιουργικά περνούν οι ώρες στον στρατό ε? Τι να κάνεις...

Αφού είδα λοιπόν ότι το σχέδιο πιάνει αλλά κάπου στις λεπτομέρειες χωλαίνει, προσπάθησα να σκεφτώ πως θα βελτιώσω εκείνο το σημείο. Πως θα γινόταν ο αρουραίος πιο αργός για να τον γκντουπώσω. Και ναι ρε παιδιά. Η μανία που είχα με τα κόμιξ από μικρός, απεδείχθησαν εγκυκλοπαίδεια. Δεν ξέρω αν θυμάστε κάτι κινούμενα σχέδια με ένα πουλί που τοκυνηγούσε τo Κογιότ? Τον Road Runner. Ναι αυτό. Του την έπεφτε το Κογιότ λοιπόν και ο Road Runner ξεκινούσε να τρέχει και τα πόδια του βρισκόταν στο ίδιο σημείο για 5-6 δευτερόλεπτα πριν κάνει την εκκίνηση. Σφαίρα το πουλί. Έπαιρνε τον πούλο που λέμε..

Καταλάβατε ε? Είπα λοιπόν να το εφαρμόσω στην προκειμένη περίπτωση. Ο πόντικας έπρεπε να επιβραδύνει. Λύσις μια και μοναδική. Σκέφτομαι λοιπόν αφού λάδια δεν είχα, να αμολήσω νερά παντού στην τουαλέτα ευελπιστώντας ο πόντιξ μόλις ξεκινήσει το σπριντ για πούλο, να γλιστρήσει στα νερά κι εκεί που μένει να κάνει επιτόπιο τρέξιμο να φάει βολ πλάνε από το πάλαι ποτέ σέντερ φόρ της Δάφνης Παλαιού Φαλήρου.

Και ω ναι. Ο Μαγκάιβερ επιβεβαιώνεται ακόμα μια φόρα. Το σχέδιο εκτελέστηκε με ακρίβεια χιλιοστού και ο πρώτος πόντικας έπεσε στην παγίδα. Με το που ακούει τη φασαρία απ τον κάδο κάνει να ξεκινήσει την κούρσα προς τη χέστρα. Μικρέ μου Ρατατούι. Την πάτησες. Το γλιστερό πάτωμα αφήνει το συμπαθές τρωκτικό να παλεύει με το πλακάκι και μου δίνει το περιθώριο να κεντράρω. Και γκντούββββ. Τρώει το σουτ από άρβυλο στρατού νο 43 και απογειώνεται προς τον απέναντι τοίχο όπου έγινε χαλκομανία.

Η χαρά ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του νυσταγμένου φαντάρου όπου βλέπει το μαλακισμένο σχέδιό του να πιάνει. Ναι ρε. Υπάρχει ελπίδα να απαλλαγούμε από τα αρούρια. Να μην σας τα πολυλογώ μέχρι και τις 4 το πρωί είχε μαζευτεί μέσα στην τουαλέτα ένας μικρός λοφίσκος από 5-6 πόντικες. Το πρωί που ξύπνησαν και οι υπόλοιποι είδαν αυτή την πτωματομάζωξη και άρχισαν να αναρωτιούνται αν φέραμε συνεργείο απολύμανσης. Όχι αγαπητοί συνάδελφοι. Δεν φέραμε τίποτα. Απλά ήρθε ο Terminator.

Έτσι που λέτε κατάφερα και εξόντωσα αρκετά τρωκτικά. Και θυμάμαι ότι γενικώς έβρισκα να κάνω πολλές τέτοιες μαλακοεφευρέσεις. Άλλα πάντα χρήσιμες για μένα και τους συναδέλφους. Ε ναι. Είχα αρκετό χρόνο να σκέφτομαι τότε. Και μετά σου λέει ότι η αργία είναι μήτηρ πάσης κακίας. Μαλακίες. Άκου Μήτηρ. Για μένα ούτε για δέκατη πέμπτη ξαδέρφη δεν κάνει...

Be a Fan