ΠΑΡΤΟΥΖΑ. ΜΙΑ ΛΥΠΗΤΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Λοιπόν αφού αυτός ο πλανήτης και κατα συνέπεια το μπλόγκ ετούτο, γλίτωσε απ τον Αρμαγεδώνα με το τέλος του κόσμου και τα λοιπά, θα εξακολουθήσει να ασχολείται με σοβαρά θέματα όπως έκανε από πάντα άλλωστε. Κι ένα από αυτά τα σοβαρά θέματα, είναι και το θέμα της παρτούζας...:Ρ

Παρτούζα λοιπόν. Το πρώτο που θα με ρωτήσετε βέβαια είναι αν έχω συμμετάσχει σε τοιαύτην αμαρτωλή συνεύρεση. Και θα σας πω. Όχι δεν έχω. Αλλά μου ξέφυγε στο παρατσάκ. Θα σας διηγηθώ λοιπόν εν συντομία αυτή την λυπητερή ιστορία. Ακούσατε:

Καλοκαιράκι ήταν και είπα να πάω στη Σαντορίνη για τριήμερο, να δω τον φίλο μου τον Αντρέα που παίζει μουσική. Ξεκινάμε με παρέα λοιπόν από τον Πειραιά μεσημέρι και φτάνουμε το βράδακι. Με το που βγαίνουμε απ το καράβι παρατάμε βαλίτσες χύμα σε δωμάτιο φίλου και σκάμε καπάκι στο μαγαζί στις 2 τα μεσάνυχτα. Τέλος πάντων γίνεται της παρτόλας εκεί μέσα, η ώρα περνά ευχάριστα και το πρωί με την αυγούλα κινούμε όλοι μαζί πίσω για το σπίτι. Οι συγκάτοικοι έχουν αμάξι κι εγώ μια μηχανή μεγάλου κυβισμού. Κατά την έξοδο λοιπόν και στον δρόμο για το δωμάτιο, δύο συμπαθείς υπάρξεις μου κάνουν ωτοστόπ. Χα...

- Ωπ. Που παν τα κορίτσια?
- Καλημέρα. Να εδώ πιο κάτω στο σπίτι μας. Θα μας πας?
- Ε ναι βέβαια. Ανεβείτε...:Ρ

Ε τι θα λεγα? Οχι? Να μην σας περιγράψω το σε τι κατάσταση βρισκόμουν. Κάτι μεταξύ σαύρας και πολύ μεγάλης σαύρας αλλά το χα. Νταξ κι οι κοπελιές δεν πήγαιναν πίσω. Φαινόταν ότι θα συννενοηθούμε...

Τέλος πάντων, ξεκινάμε την διαδρομή τρικαβαλιά και δεν έχουμε κάνει 500 μέτρα όπου νιώθω κάτι πάνω στο πόδι μου. Ωχ. Τι να ναι αυτό που ξαφνικά μ αναστατώνει? Ε τι να τανε. Ένα χέρι μου χαϊδεύει το μπούτι. Αμάν λέω κέντα. Σ ευχαριστώ θεούλη μου. Αλλά όμως εκεί μπλοκάρω. Χάνω τον έλεγχο και κάνω χίλια λάθη. Ποιά άραγε από τις δύο κοπελιές έχει κάνει τη ζημιά?. Δεν είχα καταλάβει ακόμα. Σκέφτομαι και πάλι. Ε και τι σημασία έχει? λέω μέσα μου. Μετά από 200 μέτρα η κατάσταση τελικά ξεκαθαρίζει. Η ακριβώς κολλημένη πίσω μου, μου δίνει φιλάκια στο λαιμό. Α χου χουυυυυυυ. Ωραία. Το ξεμπερδέψαμε.

Το σκηνικό συνεχίζει έτσι για κανά χιλιόμετρο ακόμα όπου το πράγμα αρχίζει και σοβαρεύει. Το θερμόμετρο ανεβαίνει και η πρώτη επιλαχούσα έχει ξεφύγει. Επιστρατεύει και το άλλο χέρι της. Ε να μην σας καυλώσω πρωινιάτικα καταλαβαίνετε τώρα τι ψάχνει εκεί κοντά στις τσέπες μου. Αν η ιστορία ήταν πρόσφατη και εν περίοδο κρίσης, θα έλεγα ότι ψάχνει κάνα 20ευρω. Αλλά όχι. Η ιστορία είναι παλαιά.

Και το οδοιπορικό συνεχίζεται. Παρά τη σούρα μου όμως και τη σεξουαλική παρενόχληση που δέχομαι από τη δεσποινίδα έχω αρχίσει και αναρωτιέμαι πού στο διάολο είναι αυτό το σπίτι τους που μου παν ότι είναι και κοντά. Και τη ρωτάω:

- Ρε συ κοπελιά, που μένετε τελικά? Εδώ πιο κάτω μου πες.
- Ναι ναι. Να φτάνουμε φτάνουμε. Στρίψε από δω αριστερά.
- Ε καλά. Εντάξει.

Τώρα κι εγώ ο μαλάκας ο ξινίλας αντί να κάνω μόκο, να απολαύσω τη διαδρομή και να παρακαλάω να είναι όσο πιο μακρινή γίνεται, άρχισα την γκρίνια για το που μένετε και τέτοια. Σκάσε βρε μαλάκα βλαμμένε. Δεν πα να μένουν και στο Βόρειο Πόλο. Θα ζεσταθείς μετά...

Τέλος πάντως έρχομαι στα σύγκαλά μου και συνειδητοποιώ ότι όλο αυτό είναι προς το συμφέρον μου. Και συνεχίζω απτόητος. Ώσπου κάποια στιγμή αισθάνομαι στο μπούτι και τις πέριξ περιοχές  ένα τρίτο χέρι. Ω ρε μαλάκα λέω τι έγινε? Πήρα τη θεά Κάλι ωτοστόπ? Πήρα τη γυναίκα χταπόδι? Τι πήρα? Μα τι στον πούτσο ήπια?

Νταξ. Μερικές φορές είμαι τόσο χαλβάς που δεν εννοώ να καταλάβω ότι μια κατάσταση έχει πάρει μια τόσο ευτυχή τροπή. Ντροπή μου. Τες πα. Το πιάνω τι συμβαίνει. Οι κοπέλες το χουν πιάσει εδώ και ώρα. Ξέρετε ποιο. Και η διαδρομή συνεχίζεται.

Κοιτάξτε τώρα τι γίνεται να ουμ. Να πηγαίνεις με τη μηχανή κρατώντας το τιμόνι, να γυρίζονται πάνω στο κορμί σου τα ανεμοδαρμένα ύψη κι εσύ να μην μπορείς να κάνεις τίποτα. Και να πω ότι είχα και κάνα σκούτερ, να βγάλω κι εγώ ένα χέρι να υπερασπισθώ τον εαυτό μου πάει καλά. Είχα την κώλο χιλιοδιακοσάρα με τα αμπραγιάζ και τις μαλακίες και δεν τολμούσα να αφήσω ούτε δάχτυλο. Ω Θεέ μου. Είδατε πως μερικές φορές η ταπεινότης του να έχεις ένα σκούτερ μπορεί να βγει σε καλό? Τες πα.

Με τα πολλά τελικά φτάνουμε στο σπίτι τους όπου καλά το υποψιασθήκατε ήταν στην άλλη άκρη της Σαντορίνης. Καλός μαλάκας ήμουν. Με ψάρωσαν τα γκομενάκια με τα χαδάκια και τα φιλάκια και έκανα τον ταρίφα. Αλλά εντάξει. Κι εσείς δεν θα πηγαίνατε αγαπητοί μου αναγνώσται? Όχι πέστε μου. Αλλά προσέξετε. Δεν έγινα τελικά καληνύχτας. Δηλαδή έγινα αλλά επειδή εγώ το διάλεξα.

Σταματάμε λοιπόν έξω απ το σπίτι, ξακαβαλάνε, κατεβαίνω κι εγώ λίγο για να ξεπιαστώ.

- Σόρι μωρέ, που σε τραβήξαμε μέχρι εδώ αλλά δεν είχαμε πως να γυρίσουμε.
- Έλα εντάξει ρε κορίτσια. Δεν πειράζει. Πως θα γυρίσω τώρα ειν το θέμα που δεν ξέρω πως ήρθαμε.
- Ε μην γυρίσεις. Έλα να κοιμηθείς σε μας....
- Ε? λέτε?

Κι εκεί που κάνω την ερώτηση, κοιτάζονται μεταξύ τους, χαμογελάνε και μου την πέφτουν και οι δύο σαν τίγρεις στη μέση της σαβάνας. Και ωιμέ με σέρνουν και μέ την άτυχη γαζέλα στην φωλιά τους. Ω ρε τι έγινε πάλι. Και κάπου εκεί συρόμενος και μπαλαμουτιαζόμενος, βάζω το χέρι μου στην αριστερή τσέπη του παντελονιού. Τι το θελα. Νιώθω να πιάνω κάτι. Όχι δεν ήταν αυτό που νομίζετε. Ήταν κάτι χειρότερο...

Ήταν το κλειδί του δωματίου που μέναμε με τα παιδιά. Το χα ξεχάσει και το πήρα μαζί μου. Και γαμώ την τύχη μου γαμώ που τελικά ήταν και η μόνη που θα...απαυτό.

- Κορίτσια δεν γίνεται να κάτσω.
- Μα γιατί?
- Να έχω τα κλειδιά των δωματίων κι έχω αφήσει 5 άτομα έξω.
- Έλα μωρέ άστους, δεν πειράζει. Θα βρουν αυτόν με τα δωμάτια να τους δώσει άλλο.
- Ε ναι. Δεν υπάρχει αυτός. Είναι φίλου το δωμάτιο κι είναι Αθήνα. Δεν υπάρχει κλειδί.
- Ε και τώρα θα γυρίσεις πίσω?
- Μάλλον...

Λοιπόν ξέρω ότι με βρίζετε αυτή τη στιγμή. Μέχρι και οι φίλοι μου που δεν τους άφησα στο δρόμο άστεγους με βρίζανε τότε. Αλλά πατήστε πόουζ. Θα σας εξηγηθώ ευθύς αμέσως.

Που λέτε, πέρα απ την φιλική συμπαράσταση που ένιωθα για τα παιδιά, κάτι δεν μου πήγαινε καλά και με τη φάση με τις τίγρεις. Η μία τίγρη ήταν για απόσυρση και ζήτημα ήταν αν έβρισκε την πόρτα. Η άλλη ήταν οκ αλλά με έπαιζε πολύ επίθεση. Αφήστε που στο δωμάτιο έπαιζε κι άλλο ένα ζευγάρι. Χμ. Ταξίδι στ άγνωστο με βάρκα την ελπίδα?  Μπα. Ήταν και πολύς κόσμος ρε παιδιά. Κι έχω και μια αγοραφοβία άλφα.

Ε σοφή η γελοιογραφία?  Και τελικά συνυπολογιζόμενα όλα αυτά σύν ότι δεν μου την πέσανε κι οι αδελφές Φαρμάκη, είπα να την κάνω σιγά σιγά ε και αύριο μέρα του Θεού θα τανε. Το ένα το χα σίγουρο. Και δεν ξέρεις και τι γινόταν και με το άλλο. Κι έτσι σιγά σιγά παίρνω τον πούλον κι εγώ προς το σπίτι αφήνοντας τας τίγρεις ολίγον πεινασμένες.

Με τα πολλά γύρισα στο σπίτι, έφαγα και τις απαραίτητες μούντζες απ τους υπόλοιπους οι οποίοι με παρακάλαγαν να γυρίσουμε όλοι μαζί πίσω, αλλά δεν θυμόμουν τη διαδρομή. Όλα καλά πάντως πήγα την άλλη μέρα και βρήκα την μια τίγρη σε ένα μαγαζί όπου δούλευε ως τραγουδίστρια και αφού τσέκαρα ότι με το λαρύγγι το χε, περάσαμε 2-3 ωραίες μέρες στο κοσμοπολίτικο νησί της Σαντορίνης

Αυτά που λέτε με την προσωπική μου εμπειρία της μη - παρτούζας. Θα θελα να σας αναλύσω και τις απόψεις μου περί του θέματος εκτενέστερα, αλλά για τον λόγο ότι δεν έχω δοκιμάσει, δεν θέλω να σας παραπληροφορήσω με αμπελοφιλοσοφίες. Θα σας πετάξω μόνο μια μικρή σπόντα, παραπέμποντάς σας στον γνωστό λαϊκό στίχο που λέει: Μια γυναίκα δύο άντρες κομπολόι δίχως χάντρες.....

Be a Fan