Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

ΚΛΙΚ

Τέσσερις το πρωί.
Ο ύπνος πάλι δεν έρχεται και τι να κάνεις.
Κάθεσαι στον υπολογιστή σου και χώνεσαι ανάμεσα σε παλιά αρχεία,
κείμενα και φωτογραφίες.

Και κολλάς. Κολλάς εκεί όπως συνήθως. Στις φωτογραφίες.
Όλη η ζωή σου σε ένα φάκελο.
Και ανοίγεις και βλέπεις.
Και ψάχνεις και γελάς και θυμάσαι και νοσταλγείς κι αναθεωρείς.
Παλιές αγάπες, η φάτσα σου παιδί, χαμένοι φίλοι.
Όλα τόσο συμπυκνωμένα.
Ένα κλικ στην επόμενη κι αμέσως το μυαλό σου πλημμυρίζει συναισθήματα.
Συναισθήματα και γιατί.
Τόσα χαμόγελα, τόσα αστεία. Τόση αγάπη. Που πήγαν?
Θέλεις κι άλλα. Ανοίγεις ένα νέο φάκελο.
Κι όσο πηγαίνεις προς τα πίσω τόσο ζητάς περισσότερα.
Η Μαρία, ο Βασίλης, η Έλενα, Ο Χρίστος, η Σοφία, ο Αλέξανδρος.
Όλοι μαζί. Τόσο δίπλα και τόσο μακρυά. Ένα δευτερόλεπτο και μια δεκαετία.
Όλα ένα κλικ.

Και μοιάζουν όλοι τους τόσο αληθινοί.
Τα μάτια τους, τα ρούχα τους, το χαμόγελό τους.
Όλα τόσο χρωματιστά και τόσο ασπρόμαυρα.
Και τόσο σιωπηλά. Κουβέντα δεν παίρνεις.
Αλλά δεν πειράζει. Τι να τα κάνεις τα λόγια.
Μόνο υποσχέσεις σου χουν αφήσει κι ασυνέπειες.
Οι φωτογραφίες όμως σχεδόν ποτέ.
Κάθονται εκεί απέναντι να σου λένε με χίλιες λέξεις τις αλήθειες σου.
Μόνος μαζί τους στο δωμάτιο να τις κοιτάς.
Να πολεμάς τις στιγμές σου.

Κι έχεις την αίσθηση ότι είναι όλοι εδώ δίπλα.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Τους ακούς όλους να μιλούν, να φωνάζουν, να γελάνε.
Και θυμάσαι μόνο τα όμορφα.
Δεν μπορείς να κρατήσεις κακία σε μια φωτογραφία.
Ούτε σ αυτούς που είναι μέσα.
Είναι τόσες στιγμές τραβηγμένες τυχαία μαζί αλλά δεμένες τόσο όμορφα.
Και την ομορφιά τους την βλέπεις μόνο εσύ.
Γιατί μόνο εσύ ξέρεις τα μυστικά που κρύβονται από πίσω.
Μόνο εσύ ξέρεις τις κρυφές τους ιστορίες.
Την βραδιά της Τσικνοπέμπτης, την εκδρομή στη Δράμα, το πάρτι των γενεθλίων σου.
Είναι η δική σου ιστορία.
Το δικό σου soundrack, που ναί.
Μπορεί να μοιάζει τόσο μικρό μπροστά στις απέραντες μελωδίες του χρόνου,
όμως είναι δικό σου.
Και μόνο δικό σου.
Τα τσιγάρα τελειώνουν.
Ένα τελευταίο άλμπουμ.
Μια τελευταία δόση από τη ζωή σου.
Να ψάχνεις να βρεις γιατί σε τρομάζει το παρόν σου και να βουτάς στο χτες.
Μήπως βρεις το μυστικό.
Μήπως το άφησες κάπου εκεί πίσω κάπου χωμένο ανάμεσα στα κίτρινα φόλντερ.
Πόσο ωραία θα ταν να μπορούσες να βουτήξεις μέσα σε ένα από αυτά.
Η έστω σε μία μόνο φωτογραφία.
Να ξαναζήσεις ότι σ έκανε να νιώθεις υπέροχα.
Δεν γίνεται όμως και το ξέρεις.
Δεν μπορείς να διαλέξεις χρόνια.
Δεν μπορείς να διαλέξεις στιγμές.
Όμως μπορείς να κάνεις κάτι άλλο.
Μπορείς να ψάξεις για καινούργιες.
Όσες γίνεται.
Όσες η ζωή και η τύχη σου ορίσουν.
Μια νέα μέρα αρχίζει σήμερα.
Κι είναι γεμάτη κλικ.
Καλημέρα.


4 σχόλια:

ΦΛΩΡΑ είπε...

Τι να γράψεις. Τι να πεις.
Πόσες παλιές στιγμές μείνανε στη φωτογραφία σαν στιγμές οικογενειακής και φιλικής ευτυχίας και αργότερα αποδείχτηκε ότι οι περισσότεροι εκεί μέσα στις φωτογραφίες άλλα άφηναν να φανούν και άλλα έκρυβαν.
Οι φωτογραφίες λοιπόν νομίζω ότι μπορούν να κρύψουν μέσα τους πιο καλά απ' οτιδήποτε τα ρηχά αισθήματα, τις υποκριτικές συμπεριφορές.
Το κακό είναι ότι μένουν και γίνονται αγκάθι στην καρδιά που την πληγώνουν ακόμη και αν τις σκίσεις.
Γιατί μπορεί να μην θυμάσαι ότι κάποτε έβγαλες μια φωτογραφία αλλά πάντα θα θυμάσαι ότι την έσκισες.
Γι αυτό τελευταία εγώ δεν βγάζω φωτογραφίες...
Καλύτερα στις φωτογραφίες να απεικονίζονται αντικείμενα. Αυτά σκιαγραφούν μια εποχή αλλά δεν πληγώνουν.

zoyzoy είπε...

Τελικά εκτός από χιούμορ έχεις και όμορφα αισθήματα!
Μ'αρέσουν αυτά του είδους τα γραπτά ξετυλίγεις τον εσωτερικό σου κόσμο που εμείς δεν γνωρίζουμε.
Τώρα οι φωτό έχουν ψηφιακή μορφή μ'ενα κλίκ μπορούν να γίνουν ατμός να εξαφανιστούν τόσο γρήγορα και να σβηστεί το παρελθόν σε χρόνο dt.
Ομως οι πληγές που άφησε αυτό το παρελθόν πιστεύω δεν κλείνουν και ας εξαφανίζουμε τα σημάδια τους!

Η ζωή είναι ένας κύκλος σίγουρα κάποιοι εκεί έξω ψάχνουν ένα άτομο με τα δικά σου αισθήματα μην κλείνεσαι, άνοιξε την καρδιά σου!

Θαλασσινά!!

xristin είπε...

Laburdius δεν ξέρω αν γνωρίζεις ότι αυτό που περιγράφεις τόσο όμορφα και συγκινητικά ονομάζεται στην ψυχιατρική Φωτοθεραπεία.
Λοιπόν βγάζεις τις φωτογραφίες,μπαίνεις σε διάλογο μαζί τους κάνοντας ερωτήσεις, και εξερευνάς τι σημαίνουν για σένα συναισθηματικά αυτές οι προσωπικές φωτογραφίες.
Κάνεις λοιπόν μια εσωτερική ενδοσκόπηση με εικόνες, καθότι οι λέξεις δεν είναι πάντα ικανές να προσφέρουν μια εσωτερική αναζήτηση.
Δηλαδή η φωτό λειτουργούν σαν σύμβολα που σε βοηθούν να κάνεις αυτήν την ενδοσκόπηση.
Λοιπόν,καταλήγοντας θα σου πω ,ότι προφανώς άθελα σου την έκανες την ψυχοθεραπεία σου πουλάκι μου και αναζήτησες τα οπτικά ίχνη σου και τους ανθρώπους που πορεύτηκαν δίπλα σου.
Έχε δε υπόψη ότι η μέθοδος αυτή της αναζήτησης οπτικών χναριών μπορεί να μας δείξει και την κατεύθυνση που θα επιλέξουμε για το μέλλον.
Αυτά και τρέχω και εγώ να ανοίξω τα αρχεία μου με τις φωτό να κάνω την..... Φωτοθεραπεία μου!
Χα!

Laburdius είπε...

FLORA δεν ξερω. ισως να χεις δίκιο. Καθε χαρακτηρας ειναι διαφορετικός και το βλέπεις με την δική του οπτικη. οταν τις κοιτάζεις και τα συναισθηματα που εχεις εκείνη την στιγμη είναι θετικά, τότε βλεπεις και απο τις φωτο τα θετικα. Δεν ειναι η λυση να μην βγαζεις φωτο.
ΖΟΥΖΟΥ σ ευχαριστω. Καμια φορα γραφω και κανα τετοιο που τα μαζευω στο blog μικρες ιστοριες που θα δεις στ αριστερα σου. Δεν κλεινομαι, καθε μερα οπως σου ειπα ειναι για νεα κλικ
ΧΡΙΣΤΙΝ
Ρε συ δεν το ξερα αυτο με την φωτοθεραπεια. γαματο. και εψαχνα πως να το εξηγησω. Thanks for the tip!!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...