ΣΤΡΙΠΤΙΖΑΔΙΚΟ: THE FIRST BLOOD

Κι έλεγα τι να γράψω τι να γράψω. Ορίστε. Βρήκα θεματάρα. Πρώτη φορά σε στριπτιζάδικο. Τέλεια. Θα βάλω και μπόλικες φώτο με καλλιτέχνιδες που θα κάνουν πάταγο. Πάρτε την πρώτη...

Oh la la. Μετά λοιπόν, από πρόσφατη επίσκεψη σε ανάλογο μαγαζί, αναλογίστηκα ότι έχω κάνει διάφορα κουλά εκεί μέσα. Αποφάσισα λοιπόν να τα μοιραστώ μαζί σας έστω κι αν τα θεωρώ λίγο εντροπής πράματα...:Ρ.
Αλλά όπως λέει κι η φίλη μου η Σάσα, άμα πεις ότι θα γράψεις, θα τα γράψεις όλα. Ένας συγγραφέας δεν μπορεί να είναι μια ντροπαλή στριπτιζέτ. Ξεβρακώσου κι εσύ λοιπόν μαζί με το θέμα σου μεγάλε...
Καλά ντε. Μη βαράτε. Θα προσπαθήσω...

Που λέτε λοιπόν αγαπητοί μου αναγνώσται , η επαφή μου με τα τοιαύτα μαγαζιά, ως καθαρόαιμο σερνικό, δεν θα μπορούσε να μην υφίσταται. Το λοιπόν σαν παιδί κι εγώ πήγαααα. Πρώτη φορά 28 ετών (!). Δεν το πιστεύετε ε? Κι όμως. Δεν ξέρω αλλά δεν με τραβούσε τίποτα προς τα κει. Γενικότερα το να πληρώνεις για να δεις βυζιά, δεν ήταν κι ότι καλύτερο για τα ηθικά μου πιστεύω, (Χριστάκη μη γελάς) αλλά να μην τα δεις και ποτέ, πως θα καταλάβεις ότι είναι τελικά ανήθικο. Ε? Κι έτσι το δοκίμασα.

Και πήγα μετά από στενό μαρκάρισμα του φίλου μου του Ψηλέα, όπου τον είχα γνωρίσει εκείνες τις εποχές που ακόμα έπαιζα μπάλα. Παίζαμε λοιπόν στην ίδια ομάδα και μετά ένα νικηφόρο αποτέλεσμα είπαμε να πάμε να το γιορτάσουμε. Που να πάμε? Τα παιδιά θελαν στριπτιζάδικο. Εγώ ανυποχώρητος. Μπα δεν έρχομαι. Έλα ρε μαλάκα μου λέγανε θα γελάσουμε. Μπα εγώ. Τραβάτε με κι ας κλαίω και καλά. Σουξου μούξου με τα πολλά με ψήνουν. Ε λέω μην με περάσουν και για κανένα που γυαλίζει τα πόμολα, ας πάω να δω τι ειν τούτο το πράμα.

Και που λέτε με πάνε στο ιστορικό Sirroco. Το ένα παλικάρι της παρέας ο Θανάσης, έχει χτίσει το μισό μαγαζί εκεί μέσα και ξέρει μέχρι και με τι απορρυπαντικό πλένουν τα στρίνγκ τα κορίτσια. Καθόμαστε λοιπόν στο τραπεζάκιον όπου καταφθάνουν τα Heig σωρηδόν. Εγώ άβγαλτο το καημένο ακόμα δεν ξέρω τι παίζεται και το πρόγραμμα αρχίζει. Wow. Κάτι άλογα χλιμιντρίζουν πάνω εις τον ιππόδρομο-πασαρέλα. Έλα παιδί μου έλα. Κλασσικά σε δίπλα τραπέζι παίζει batchelor όπου ο γαμπρός έχει χάσει τη μπάλα. Και τα ρούχα του. Έχει ανέβει στη σκηνή, όπου τα κορίτσια τον έχουν αφήσει με το βρακί. ΠωΩΩΩ ρεζίλι. Έχω αρχίσει και νιώθω μια ανασφάλεια, φοβούμενος μην γίνει καμιά στραβή και μου κάνουν τα ίδια μπροστά στον κόσμο. Με τίποτα. Οι συμπαίχτες μου όμως δεν μασάνε. Βούρ στον πατσά.

Τα φιλαράκια λοιπόν έχουν ζεσταθεί για τα καλά κι αρχίζουν και καλούν κορίτσια για χορό τετ α τετ. Άλλη ντροπή από κει. Έχω πάθει πολιτισμικό σοκ. Δεν ήξερα το καημένο τι γινόταν. Πω πω δεν το άντεχα με τίποτα. Όχι ότι δεν μ άρεσε η ιδέα, αλλά ρε παιδί μου ντρεπόμουν μπροστά σε κόσμο να ρθει να μου τρίβεται μια ξώβυζη με στρίνγκ. Τες πα με τα πολλά, τα παιδιά κάνουν τη δουλειά τους αλλά ανησυχούν για μένα γιατί με βλέπουν πολύ κουμπωμένο. Τότε λοιπόν ο Θανάσης, υπεύθυνος βασικός του ολισθήματος, αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να μου στείλει ένα πρόβλημα στα δικά μου χέρια. Oh GOd.

Ε και ήρθε το πρόβλημα. Ε και τι να κάνω. Να της πω φύγε? Έχω γίνει ένα κόκκινο πράμα απ την ντροπή και τα χέρια μου με τα πόδια μου έχουν παγώσει. Μόνο το κάτω κεφάλι λειτουργούσε. Έμοιαζα, πως να σας πω, σαν παράλυτος καυλωμένος αστακός. Αστα Κως. Χορεύει στα γόνατά μου που λέτε κι εγώ είμαι σε κώμα. Ακόμα. Οι άλλοι έχουν ψοφήσει στο γέλιο. Το ανίατο και η κουκλάρα. Ο ψηλέας αρχίζει και φωνάζει....
- Πιάσε ρε μαλακααααα τιποτααααα. Και μπραφ της σκάει ένα κωλόχερο. Εγώ τα παίρνω γιατί δεν μ αρέσει να αγγίζουν την κοπέλα μου, που ήρθε στο τραπέζι μόνο για μένα. Ζηλεύω..:Ρ. Τέλος πάντων αρχίζω και συνηθίζω λίγο την ιδέα και στο τέλος χαμογέλασα κιόλας. Η κοπελιά υπερευχαριστημένη που της έκατσε ο πιο μπάμιας πελάτης, με βρήκε πολύ γλυκό, μου χάιδεψε το κεφάλι (το πάνω) σαν υπάκουο κουτάβι, χαμογέλασε και την έκανε. Ουφ τον πέρασα αυτόν τον σκόπελο. Αλλά τελικά ήταν μόνο η αρχή του ταξιδιού...

Του ξυδιού που λέτε είχε αρχίσει να γίνεται και τα Haig έχουν αρχίσει και λειτουργούν καταλυτικά στον εγκέ-φαλλό μου. Έχω αρχίσει να αναθαρρεύω. Μέσα στο μαγαζί της κολάσεως. Ο τυπάκος-γνωστός του μαγαζιού έχει βαλθεί να το καταστρέψει. Και να μας καταστρέψει. Παραγγέλνει συνέχεια, ποτά και χορεύτριες. Χαμός. Εμένα δεν μου ξαναστείλαν άλλη κοπέλα, αλλά έχω γίνει κουρούμπελο με τα ξίδια και τελικά την παραγγέλνω μόνος μου.
- Θανάσηηηη φωνάζω στον chief.
- Έλα ρε μου λέει. Τι θες?
- Χικ. Χορρρό
- Πουλάκι μου εσύ. Ποιά θες?
- Χικ. Την ίιιιιδια, του λέω
Οκ μου απαντά και ξαναφωνάζει την Αννούλααααα
Αννούλα τη λέγαν. Και τα χε ούλα. Πάνω κάτω διαφορικό επιπέδου Champions League. Κι από πρώσωπο? Αγγελος. Ο Αγγελος-Αννούλα λοιπόν, ήταν χαρούμενη πολύ που βλέπει πάλι εμένα μπροστά της. Θεωρεί ότι πάλι θα την βγάλει αναίμακτα με τον χλεχλε που της έκατσε σήμερα. Εύκολα λεφτάκια. Ναι ε? Κούνια που σε κούναγε Αννούλα. Μόνο που δεν υπολόγισες τον παράγοντα Haig.

Κι έρχεται. Κι εκεί που περίμενε να χαϊδέψει το αρνάκι, ο λύκος άξαφνα πετάει την προβιά και της δείχνει τα δόντια του. Αυτή τα χάνει. Τρώει το πρώτο γκόλ απ τα αποδυτήρια και προσπαθεί να παίξει άμυνα. Οι επιθέσεις γίνονται καταιγιστικές. Την έχω κλείσει στα καρέ κι έχω κατεβάσει μέχρι και τον τερματοφύλακα να σκοράρει με κεφαλιά από κόρνερ. Η Αννούλα απεγνωσμένα παρατάσσει την εντεκάδα της πάνω στην γραμμή και διαμαρτυρόμενη στον ρέφερι, δέχεται πανωλεθρία από σουτ. Σουτ της λέω κι εγώ  Με κοιτάει με έκπληκτο βλέμμα του στύλ, που σουν εσύ κρυμμένος αγόρι μου? Στον πάγκο σε είχαν? Δείξε οίκτο!
- Οοοοχι, είπε ο Γιάγκος Δράκος. Με υποτίμησες Βίρνα κι αυτό δεν θα στο συγχωρήσω ποτέ. Τώρα θα υποφέρεις....

Εντάξει δεν θα περιγράψω επακριβώς τα πάντα, θα σας δώσω μόνο την τελευταία σκηνή του δράματος όπου η Αννούλα κατέληξε ξαπλωμένη ανάσκελα πάνω σε δυό τραπέζια να περιλούζεται με ουίσκι και οι μπράβοι του μαγαζιού να προσπαθούν να με συγκρατήσουν. Οι υπόλοιποι έχουν μείνει άφωνοι, βασικά όχι άφωνοι, άπραγοι, γιατί έχουν πεθάνει στο γέλιο. Τέλος πάντων το θηρίο μπήκε στο κλουβί μετά από λίγα λεπτά και με τις παραινέσεις των υπολοίπων. Το πουλάκι ηρέμησε.

Η Αννούλα δεν έχει καταλάβει λοιπόν από που της ήρθε και σιγά σιγά μαζεύει τα ερείπια που άφησε πίσω του ο τυφώνας Κατρίνα. Έψαχνε να βρει απάγκιο κι απανέμι αλλά ο ανεμοστρόβιλος τα χε σαρώσει όλα. Πουρ Αννα. Γουατ δε σιτ χάπενς του γιού γουιθ δις γκάι.

Είχα δώσει που λέτε, ένα ανεπανάληπτο show. Όταν τους είπα δε ότι αυτή ήταν η πρώτη μου φορά που πήγα σε στριπτζάδικο δεν το πίστευαν με τίποτα. Ρε παιδιά τους λέω αλήθεια, δεν έχω ξαναπάει. Δεν έτυχε.
- Αγόρι μου τι λές? Είσαι με τα καλά σου?  Εσύ είσαι τελεντάρα. Πως τ άφηνες αυτό να σου ξεφύγει τόσον καιρό. Α δεν γίνεται, πρέπει να έρχεσαι. Να μην πηγαίνεις σε τέτοια show εσύ, είναι απ το Θεό άδικο. ΣτριπτιζΑδικο που λένε. Έτσι μετά από το βάπτισμα του πυρός οι υπόλοιπες φορές που πήγα έμοιαζαν με περίπατο στο πάρκο. Πρέπει από τότε να πήγα καμιά δεκαριά ακόμα πάνω κάτω. Κι ήμουν ήσυχος. Σχετικά..:Ρ

Τώρα λοιπόν αν τύχει και πάω ποτέ, κάθομαι ήσυχος που λέτε στον καναπεδάκο μου, παίρνω την μπυρίτσα μου και απολαμβάνω το show. Όταν δε μου έρχονται όλα τα δίμετρα τούμπανα ξανθά και μου κωλοτρίβονται να κεράσω ποτό, τη βρίσκω να το παίζω και πολύ γαμάουα, λες και είμαι ο Μπραντ Πιτ. Αδιαφορώ πλήρως, δεν αγγίζω, δεν κοιτάω και τους κάνω ερωτήσεις του στυλ: Τι γνώμη έχει το αγόρι σου που δουλεύεις εδώ?..:Ρ
Ναι ρε φιλαράκια μου, παίρνω άτυπη ρεβάνς από όλες εκείνες τις ψηλομύτες που μας φτύνουν στη μάπα και πίνουν το κερασμένο σφηνάκι λες και τους δώσαμε κώνειο.
Αλλά θα μου πείτε, τι φταίνε κι οι καημένες οι κοπέλες. Τη δουλειά τους κάνουν. Ε, εντάξει. Σόρι κορίτσια αλλά κάπου έπρεπε να ξεδώσω κι εγώ...:Ρ

Be a Fan