Για να ολοκληρώσω λοιπόν το προηγούμενο post που σε περίληψη έλεγε ότι δεν πα να κυνηγάς κάτι που θες 50 χρόνια, τσάμπα κουράζεσαι, όταν θέλει αυτό θα σου κάτσει τελικά, παραθέτω και την παρακάτω ιστορία έτσι για την επιβεβαίωση του θέματος.
Είναι Σεπτέμβρης λοιπόν και βρίσκομαι σε κατάσταση ανασύνθεσης από καλοκαιρινές διακοπές. Έχω αφήσει πίσω στο νησί κάτι θέματα, καθώς και ένα κοτεράκι το οποίο δεν πρόκανε να με πάει για ένα ψάρεμα της προκοπής, αφού από μηχανικής άποψης ήταν για τα μπάζα και αν επέμενα άλλο λίγο στην προσπάθεια ''άντε πάρε μπρος να γυρίσουμε στην στεριά'' το πιθανότερο θα ήταν να κάναμε το remake του ''ο Γέρος και η Θάλασσα''. Ο Γέρος θα μουν εγώ...
Με συνοπτικές διαδικασίες λοιπόν το κοτεράκιον αποστέλεται πακέτο πίσω στην πρωτεύουσα για επανεξέταση. Το δύσκολο σημείο της υπόθεσης δεν είναι τόσο ότι πρέπει να μπουκάρω με το Corsaκι στο πλοίο να κοτσάρω το κοτεράκιον και να το οδηγήσω σε γκαράζ, όσο ότι το πλοίο φτάνει 6 το πρωί και πρέπει να ξυπνήσω και να το περιμένω στην προβλήτα. Θεέ μου. Ούτε για γκόμενα δεν το χω κάνει αυτό.
Τέλος πάντων ξυπνάω και βρίσκομαι στο λιμάνι 6 το πρωί. Το πλοίο έχει καθυστέρηση (τι πρωτότυπο) κι εγώ νεύρα. Το Corsaki μου παρκαρισμένο πίσω δεξιά στο μώλο περιμένει κι αυτό να φανεί στον ορίζοντα το Ε/Ο Μυτιλήνη. Δίπλα ακριβώς παρκαρισμένο Λευκό Φιατάκι 500αρι κι αυτό αγναντεύει το πέλαγο. Μαζί του γκομενάκιον μελαχροινέστατο κάθεται στην εμπρόσθια θέση και ασχολείται με το στερεοφωνικό/κινητό/τασάκι/νύχια/μακιγιάζ/μαλλί. Από τη μέση και πάνω φαίνεται καλό. Ε και?. Δεν έχω πιει καφέ/δεν έχω όρεξη/δεν/δεν/δεν/δεν δίνω σημασία. Δεν είμαι για δημόσιες σχέσεις. Καπνίζω αδιάφορα.
Το μελαχροινέστατο λοιπόν σε κάποια δόση κάνει κίνηση μάτ και βγαίνει από το 500άρι για να κάνει πασαρέλα. Στέκει μπροστά από τη μαύρο μου Corsa και τεντώνεται. Yoga της!!
Ε διάολε δεν θα τσιμπήσω. Φύγε από μπροστά ρε κοπέλα μου. Χαλάς τη θέα και έβλεπα ένα ωραίο μούτσο...:Ρ
Αλλά αυτή δεν καταθέτει τα όπλα. Πλησιάζει το Corsa μου σκύβει στο παράθυρο και λέει το κλασσικό: Έχεις φωτιά?
- Και μπούρμπερη έχω...
Μπλα μπλα μπλα να μη λέω τις χλιμιτζουριές που αράδιασα, η κοπελιά περιμένει κι αυτή το Αργω-Μυτιλήνη γιατί ξέχασε τα κλειδιά του σπιτιού της στο νησί και οι γονείς της της τα στέλνουν πίσω με ένα λοστρόμο του οποίου έχει το τηλ για να τον βρει κατά την άφιξη. Τι ωραία τι καλά, η ώρα περνά ευχάριστα, περιφέρεται ένα love feeling στον λιμανίσιο αγέρα, γελάκια κι αστειάκια συμπληρώνουν την εξαίσια ατμόσφαιρα και δεν πά να γαμηθεί το Ε/Ο Μυτιλήνη. Να βουλιάξει γίνεται να της κάνω πρόταση για φιλοξενία?
Οι ευχές μου δεν εισακούονται και το παπόρι φτάνει στον λιμενοβραχίονα. Είναι η ώρα του αποχωρισμού. Μετά από τέτοια οικεία κουβέντα το να ζητήσεις τηλέφωνο είναι ευκολάκι. Και μου το κάνει ακόμα πιο ευκολάκι ζητώντας το δικό μου η ίδια. Αυτά είναι. Τιτ τουτ τιτ τιτ τουτ. Αποθήκευσις. Ναι θα τα πούμε κλπ. Τι καλά που άρχισε η μέρα. Να ξυπνάω στις 6 πάντα αν είναι έτσι. Μπαίνω λοιπόν στο παπόρο κοτσάρω και το κοτερέισον και πάω σπίτι. Τη πέφτω για ύπνο πάραυτα και ξυπνάω απόγευμα.
Να πάρω τηλέφωνο.? Οι παροιμίες ''Αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι'' και ''Στη βράση κολλάει το σίδερο'' κάνουν πόλεμο μέσα μου. Μπα δεν θα πάρω σήμερα. Αύριο να μου φύγει και λίγο ο ενθουσιασμός.
Και μια νέα μέρα ξεκινά. Ηλιόλουστη, υπέροχη, τα πουλάκια τσίου τσίου να φτερουγίζουν ολούθε από τις κολόνες της ΔΕΗ στα μπαλκόνια και τούμπαλιν. Θα πάρω τηλέφωνο. Κάτι δεν μου κάθεται καλά σαν διαίσθηση αλλά λέω: Μαλακίες. Για πάμε. Έξι οχτώ έξι οχτώ τρία πέντε εφτά, το τηλέφωνο πες γιατί δεν χτυπά. Τίποτα. Μπα ας ξαναπάρω... Τιτ τουτ τιτ τιτ τουτ.
- Ναι (φωνή γκόμενου)
(Ωπ τα πιάσαμε τα λεφτά μας, τι λέμε τώρα.?)
- Εμμμ γεια, την Όλγα θα ήθελα
- Ε ναι δεν είναι εδώ αυτή τη στιγμή. Τι θα την θέλατε.?
- Ε τίποτα ένας φίλος της είμαι, εσείς ποιος είστε ο αδερφός της?
- Όχι, είναι η γιαγιά μου... (?)
(Ωχ τι έγινε ρε πούστη μου. Στη Ζωζώ Σαπουντζάκη την έπεσα και δεν το κατάλαβα?)
- Η γιαγιά σου? Εμμμ. Μάλλον έχω κάνει λάθος το νούμερο. Σ ευχαριστώ
Και γκλάτσ το κλείνω.
Μα τι έγινε ρε την τρέλα μου μέσα, έγραψα λάθος το νούμερο? Α ρε παπάρα. Μα όμως αφού το θυμάμαι καλά, άκουσα κάθε νούμερο τόσο ευλαβικά να βγαίνει απ τα χειλάκια της. Ψηφίο ψηφίο.
Λες ρε γαμώτη να το άκουσα λάθος? Το remake θα μετονομαστεί σε ''Ο γέρος τα κανε Θάλασσα'' Και τι να κάνω τώρα? Ποιό νούμερο να μην άκουσα καλά.?
Γαμήστε με.
Μαζεύω τα συντρίμμια μου, τα πουλάκια τσιου τσίου γαμιούνται η ηλιόλουστη μέρα γίνεται καύσωνας και όλα μαύρα. Απογοήτευση. Δεν είμαι για προκοπές. Το σκέφτομαι όλη μέρα. Και η πουτάνα η τύχη μου μου κάνει και πλάκα γιατί πέτυχα στο λάθος νούμερο, όνομα Ολγα και ήταν γιαγιά. Τώρα πέστε μου τι πιθανότητες έχετε να πάρετε λάθος νούμερο και να βρείτε Ολγα? Και γιαγιά? Γαμιέται το σύμπαν.
Και εκείνη την ώρα παίρνω μια μεγάλη απόφαση. Μου έρχεται στο νου ένα ρητό που λέει: '' Τη μοίρα μας τη φτιάχνουμε μόνοι μας''... Με πιάνει και το γαμώτο και λέω, ε όχι ρε πούστη μου θα το παλέψω.
Γυρίζω λοιπόν τον διακόπτη του μυαλού μου στην ένδειξη Μαγκάιβερ και σκέφτομαι πως θα μπορούσα να επανορθώσω.
Εντάξει αν το πρόβλημα ήταν ότι δεν είχα κολόχαρτο θα ήταν εύκολο. Έχω πάει και φαντάρος. Αλλά εδώ πρέπει να βρώ ένα τηλέφωνο. Και ναι το βρίσκω. Πως? Ακούστε...
Βρίσκω το επόμενο δρομολόγιο του Ε/Ο Μυτιλήνη και κατεβαίνω λιμάνι. Στήνω καραούλι να πετύχω το λοστρόμο, ο οποίος είχε τα κλειδιά της και κατ επέκτασιν και το σωστό τηλέφωνο. Και τον πετυχαίνω...
- Εεεεεεεεε κόψεεεεε αριστεραααααααααα. Αριστεραααααααα είπαμε, εκεί που βάζουμε το ρολόιιιιιι. Ωωωωωωωωπααααααα. Ωπααααααααααααααα είπαμε κυρία μου θα μας βουλιάξετε το πλοίοοοοο...
- Εμμμ γειά σας
- Μπιιι μπιιιιιιιιπ. Εεεεεεελαααααα. Πάααρτο δεξιάάάά.. Ναι, έλα ρε φίλε τι θες?
- Ξέρετε το Σάββατο, σας πήρε τηλέφωνο μια κοπέλα να της δώσετε κάτι κλειδιά που είχατε.
- Το Σάββατο? Κοπέλα? Κλειδιά? Είχαμε? Τι λες ρε μάστορα που να θυμάμαι τώρα εδώ γίνεται χαμός. Λευτέρηηηηηηηηη. Βάλε το ψυγείο πρώτα ρεεεεεε. Εκείνο το Mercedes το κίτρινοοοο.
- Μα ξέρετε είναι απόλυτος ανάγκη να τη βρώ, της έπεσε ένα πορτοφόλι και πρέπει να της το δώσω...
Με κοιτάζει. Δεν το τρώει. Το μάτι του γυαλίζει. Είναι ένας τεράστιος τύπος ιδρωμένος από πάνω μέχρι κάτω και μες τη μαυρίλα. Σκέφτομαι ότι έχω πιθανότητες 80% να με πετάξει απ την προβλήτα.
- Ρε μεγάλε τι μου λες τώρα, δεν βλέπεις εδώ τι γίνεται. Που να το βρω το τηλέφωνό της?
- Μα κύριε αντιναύαρχε μου, κοιτάξτε λίγο το Σάββατο τις κλήσεις σας και θα το δώ εγώ. Να δείτε το έχω κι εγώ αλλά πρέπει να μου το έδωσε λάθος.
Κοιτάζει το χαρτάκι και κάπου εκεί πείθεται ότι όντως συμβαίνει αυτό. Ψάχνει στο κινητό του και με τα πολλά το βρίσκει. Μου το δίνει. Το παίρνω. Έχω γράψει λάθος ένα μεσαίο νούμερο. Με χαρά φεύγω. Γυρίζω σπίτι.
Αλλά κάπου εκεί αρχίζω και ψυλλιάζομαι ένα σενάριο που ναι μεν είχε περάσει σαν υποψία απ το μυαλό μου αλλά το έβαλα στην κατηγορία ''Επιστημονική Φαντασία'' γιατί η τύπισσα είχε ζητήσει από μόνη της να ανταλλάξουμε τηλέφωνα. Ο τίτλος του σεναρίου ήταν ο κάτωθι...
''ΣΟΥ ΕΔΩΣΕ ΕΠΙΤΗΔΕΣ ΛΑΘΟΣ ΤΗΛΕΦΩΝΟ''
Και το σενάριο πλέον είχε πολλές πιθανότητες να επιβεβαιωθεί γιατί το να κάνεις λάθος στα πρώτα νούμερα που στο κινητό μπερδεύεις την εταιρία, στέκει. Το να σου φύγει και να γράψεις λάθος το τελευταίο, πάλι στέκει. Το μεσαίο όμως?
''Στο μεσαίο δεν γίνεται λάθος - Γκουσγκούνης ''
Αλλά πέστε μου αγαπητοί μου αναγνώσται, πόσο γεια σου πρέπει να είσαι ώστε να δώσεις από μόνη σου επίτηδες λάθος τηλέφωνο σε τύπο που δεν στο ζήτησε καν? Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Και για να τελειώνουμε εδώ με το μυθιστόρημα, τελικά το πήρα τηλέφωνο. Να εξαντλήσω και τις τελευταίες μου πιθανότητες. Ε ναι λέω καμιά φορά τα φαινόμενα απατούν. Αλλά αυτή ήταν πιστή.. Το μελαχροινότατον έπαθε ένα πατατράκ με το που με άκουσε. Εγώ κατάλαβα ότι ''δεν'' η κατάστασις και το έπαιξα χαζός ότι πολύ χαίρομαι που την άκουσα και την άφησα κλείνοντας να αναρωτιέται αν αυτή τελικά έδωσε το σωστό τηλέφωνο ή αν εγώ ήμουν τόσο καμένος που πήρα 4999 τηλέφωνα για να πετύχω το σωστό νούμερο. Με συνοπτικές διαδικασίες λοιπόν κλείνω το ακουστικό και σβήνω και τον αριθμό της που τόσο κόπο έκανα για να τον αποκτήσω. Ε ναι ρε παιδιά δεν ήταν ένας άθλος να πας να ζητήσεις τηλέφωνο από ιδρωμένο αγριεμένο λοστρόμο? Τι λες τώρα?. Los-Tromos...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου