Και τώρα που ηρέμησα λίγο να σας πω και την ωραία μου ιστορία από την συναυλία των Bon Jovi.
Δεν ήθελα να πάω στην αρχή, αλλά λέω μετά πόσα να ήταν τα συγκροτήματα που θα πήγαινα να σκάσω 70άρα? Ε ήταν μέσα σ αυτά. Έχουν γίνει Βοn Tζόβενα βέβαια αλλά δε γαμεις. Και ξεκίνησα με την αυγούλα. Ανηφορίζω την Κηφησίας λοιπόν σιγοτραγουδόντας το Lay your Hands on me με την κρυφή ελπίδα να το ακούσω απ τον John αν και οι πιθανότητες δεν ήταν μαζί μου. Το ηρωικόν σκουτεράκι μου έλεγα, ότι θα με έβγαζε ασπροπρόσωπο, από τις ταλαιπωρίες του στυλ, μπες σε αμάξι φάε την κίνηση η τραίνο, στριμωξίδι και περπάτημα φουλ. Έλεγα. Και κάπου κοντά στο ''Υγεία'' μπαπ το μηχανάκιον παθαίνει έμφραγμα και μας αφήνει χρόνους. Αν το πάθαινα εγώ θα ήταν οκ θα μουν και κοντά στο νοσοκομείο, αλλά το σκούτερ τι να κάνει? Να πάει να του αλλάξουν επιδέσμους?
Ααα λέω δεν γίνεται. Κάποιος δεν θέλει να δω τη συναυλία. Δεν έχει και ταξί γαμώ την τρέλα μου. Και λεωφορεία πουθενά. Ε θα το κόψω ποδαράτο να θυμηθώ και τις παλιές καλές εποχές του στρατού. Πορεία - βολή λοιπόν προς το ΟΑΚΑ. Με 40 βαθμούς. Ας είναι.
Και φτάνω στο στάδιο. Οι διοργανωτές είχαν την εντύπωση ότι η συναυλία γίνεται για μαραθωνοδρόμους και για αυτό μας έστελναν κύκλο 80 χιλιόμετρα μέχρι να μπούμε μέσα. Ας το υποστώ και αυτό.
Ξεκινά λοιπόν η συναυλία, εοοεοεοεοεο. I ll be there for uuuuuuuu. Ω ρε καβλες. You give love a Bad name. Μούσκεμα. Και τέλος. Ωραία ήταν. Mε τι να γυρίσω πίσω? Ε αναγκαστικά με το τρένο. Ε ρε έχω να μπω και 2 χρόνια μέσα. Άιντε πάμε. Φάε ένα ποδαρόδρομο ακόμα 3 χιλιόμετρα μέχρι το σταθμό, περίμενε και να ρθει, χώσου σαρδέλα μέσα στο βαγόνι και υπομονή. Μούσκεμα όλοι απ το στριμωξίδι. Ποδαρίλα, ιδρωτίλα και τα συναφή.
Σε κάποια στιγμή γίνεται ανακοίνωση απ τα μεγάφωνα. ''Προσοχή στα προσωπικά σας αντικείμενα''
Χμμ λέω. Πορτοφολάκηδες. Αλλά εγώ είμαι πολύ έξυπνος και το έχω κουμπώσει στην τσέπη του παντελονιού. Αλλά λέω δεν κάνω μια αισθησιακή επαφή με το πορτοφόλι μου έτσι για την ιστορία. Εμμμ. Που είναι το πορτοφόλι μου? Κρύος ιδρώτας με λούζει. Ε όχι. Αυτό δεν το χω πάθει ποτέ μου ρε πούστη. Δεν μιλάω δεν λαλάω. Θέλω τσιγάρο. Και το τρένο έχει κολλήσει Ομόνοια και δεν μπορώ να καπνίσω. ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΜΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥ. Ξανακοιτώ την τσέπη μπας και γεννήσει πορτοφόλι. Τίποτα. Είναι και κουμπωμένη. Μα τι έγινε ρε πούστη μου. Μου το πήραν και την ξανακούμπωσαν? Ποιός με έκλεψε? Ο Ντειβιντ Κοπερφιλντ? Φτάνω τελικά στο σταθμό μου. Ανάβω τσιγάρο και περπατώ προς το σπίτι σε κατάσταση πυροβολήστε με. Τότε μου έρχεται και στο μυαλό η σκέψη ότι το αμάξι μου έχει μείνει από μπαταρία με μπλοκαρισμένο συναγερμό και ότι οι γονείς μου είναι διακοπές και δεν παίζει δανεικό μέσον. Είμαι για αυτοκτονίες. Με τι θα πάω στη δουλειά αύριο? Με ποδήλατο? Ε όχι δεν το ξαναζώ αυτό. Και με τι λεφτά?
Θεέ μου. Γιατί να μην υπάρχεις, που λέει κι ο φίλος Μήτσος
Αλλά όχι ρε μάγκες. Εδώ είναι που θα πρέπει να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να πας κόντρα στο πεπρωμένον σου. Εδώ είναι που πρέπει να σε πιάσει το γαμώτο. Και ξεκινώ ανασυγκρότηση. Την ίδια στιγμή. Ψάχνω την δεξιά τσέπη και βρίσκω 50άρικο που το είχα αφήσει έξω απ το πορτοφόλι για κάποιο λόγο. 1-0. Παίρνω τηλ Χριστάκη που μου δίνει τηλ τράπεζας και ακυρώνω κάρτες. 2-0. Παίρνω τηλ ψηλό όπου έρχεται και λύνουμε 2,5 το πρωί εξίσωση 3ου βαθμού σε ξεμπλοκάρισμα συναγερμού και το αμάξι παίρνει μπροστά. 3-0. Το πρωί παίρνω τηλ πελάτη μου που μου χρωστά 160 ευρώ και προτίθεται να μου τα δώσει. 4-0. Καλά πάει έ? Να με παίρναν και τηλέφωνο ότι βρήκαν το πορτοφόλι μου με 1000 ευρώ μέσα. Τι καλά. Θα έλεγα ότι μου το κλεψε ο Αη Βασίλης. Αλλά εντάξει μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας.
Αν βάλω όμως και σαν θετικό ότι το πορτοφόλι μου ήταν για τα μπάζα και δεν μου άρεσε γιατί δεν χώραγε τίποτα εκεί μέσα, ότι η ταυτότητα είχε γίνει σαν πάπυρος του 5ου προ Χριστού αιώνα και ότι η φωτογραφία που είχα στο δίπλωμα το έκανε να μοιάζει σαν βίζα Πακιστανού, τότε μιλάμε για τύχη.
Άμα σας πω ότι μοιάζω αρκετά και με τον φίλο Μπάτμαν - Μπιν - Σουπερμαν στο δίπλωμα τι θα πείτε? Καλά για πολλά γέλια. Τελoς πάντων αυτά που λέτε. Το διδακτικόν λοιπόν της υποθέσεως είναι ότι δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω παρ όλες τις ατυχίες που συμβαίνουν και ότι κάθε άσχημο γεγονός έχει και τη θετική του πλευρά. Έτσι πρέπει να λειτουργούμε. Περιμένω λοιπόν την επόμενη συναυλία που θα πάω. Κάτι άκουσα ότι θα έρθει η Kylie Minogue. Ε δεν τρελαίνομαι κι όλας. Αλλά θα πάω γιατί θα πεί σίγουρα το I Should be So Lucky...!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου