Χωρίς πολλές εισαγωγές περνάω στο ψητό.
Διακοπές λοιπόν και παρευρίσκομαι σε πανηγύρι, όπου γνωστοί, μας έχουν καλέσει για να δούμε τα traditional γλέντια της περιοχής. Ως χωριό λοιπόν τα κουτσομπολιά δίνουν και παίρνουν, όπου από σπόντα μαθαίνω το εξής: Η αρραβωνιαστικιά τύπου που παίζει κλαρίνο στην ορχήστρα του πανηγυριού κερατώνει τον κλαρινιτζή.
Ε εντάξει λέω. Σιγά το πρωτότυπο.
Αλλά η πηγή μου ενίσταται και μου λέει ψιθυριστά στο αυτάκι:
- Ναι, αλλά δεν ξέρεις ότι έχει φέρει και τον γκόμενο στο τραπέζι της.
- Α τι εδώ είναι?
- Ε ναι ρε παλικάρι. Να εδώ στο δίπλα τραπέζι. Αυτή κι αυτός.
Κοιτάζω διακριτικά. Έχω μπλέξει σε κατάσταση θάψιμο σε χωριό. Θεέ μου. Κατάντησα σαν τη θειά μου την Δημητρούλα. Ε όχι λέω ρε φίλε. Έχεις κι ένα επίπεδο. Μην γίνεις Τατιάνα.
Και έτσι λοιπόν αδιαφορώ. Αλλά κατουριέμαι κι όλας. Πάω τουαλέτα.
Κατουράω κι αδιαφορώ. Τι μου θυμίζει αυτό? Α ναι ένα τραγούδι του Παπακωσταντίνου. Τες πα.
Βγαίνω. Πλένω τα χεράκια μου. Τι καλά. Ανοίγει η πόρτα της γυναικείας τουαλέτας και τύπος με μουστάκι βγαίνει από μέσα. Χμ. Μάλιστα. Α είναι κι άλλο άτομο μέσα. Ε ρε πούστη. Όργια στην Άνω Μακρινίτσα. Αλλά όπως είπαμε κατουράω κι αδιαφορώ. Φεύγω κάθομαι. Μετά από 5 λεπτά, αρραβωνιάρα κλαριντζή ξεπροβάλει από το κατώφλι. Α το πιασα. Ω ρε πούστη έγινα και μάρτυς.
Κοιτάζω στην ορχήστρα. Ο Κλαρίνιο δίνει ρέστα με το όργανο. Η αρραβωνιάρα κάθεται στη θέση της και κοιτάζει με ένοχο θαυμασμό τον άντρα της. Και εκεί σκέφτομαι.
Κοίτα ρε φίλε τι συνειρμούς κάνει η πουτάνα η ζωή. Εσύ να παίζεις κλαρίνο στην πίστα και την ίδια στιγμή η γυναίκα σου να παίζει κλαρίνο στην τουαλέτα...
Άραγες να πιάσαν τα ίδια ακόρντα?
Μπα.
Αρχίδια πιάσανε....:Ρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου