ΤΟΥΡΤΑ ΣΠΑΝΑΚΙ ΣΚΕΠΑΣΤΗ

Αύγουστος στο σπίτι. Και είσαι μόνος. Οι πιο μαλακισμένες ιδέες αν έχετε παρατηρήσει έρχονται τέτοια εποχή όπου η αντίστροφη μέτρησις πριν τας διακοπάς σου έχει κάνει το μυαλό γιαούρτι. Γιαούρτι δεν είχε βέβαια στο ψυγείο, αλλά είχε αυγά. Τι να φτιάξουμε με τα αυγά εκτός από το γνωστό ''της πουτάνας το φαΐ''?

Παρένθεσις για επεξηγήσεις: ''Της πουτάνας το φαΐ'' είναι το γνωστό αυγά με πατάτες όπου η καλή μου μαμά μου εξήγησε ότι λέγεται έτσι, γιατί οι πουτάνες ήταν τόσο πολυάσχολες που δεν προλαβαίνουν να φτιάξουν τίποτα άλλο εκτός από πατάτες μ αυγά. Τότε τόστ δεν υπήρχαν. Πάμε παρακάτω.

Αυγά λοιπόν. Πάλι αυγά? Σκατά μ αυγά. Βαρέθηκα. Τι άλλο έχει? Φέτα. Αχα. Και μπόλικη. Να κι ένας μπάρμπα Στάθης σπανάκι στο ψυγείο χαμογελαστός. Ω ρε πούστη θα φτιάξω σπανακόπιτα.

Αυτά είναι. Και φύλο που θα βρω? Που να βρεις ένα φύλο όταν το(ν) χρειάζεσαι? Στο Σούπερ Μάρκετ βέβαια. Προλαβαίνω. Τσακ, μπαμ, τσουκ, πατ, να μαι με τη σφολιάτα  Καλά ε θα φτιάξω μια σπανακόπιτα, τύφλα να χει ο Μαμαλάκης. Συνταγή υπάρχει? Μα μαλάκας είσαι? Τα ξέρω εγώ απ έξω κι ανακατωτά να ουμ. Για πάμε.

Κατσαρόλα μεγάλη? Στα άπλυτα. Χεστήκαμε. Θα πάρω το κινέζικο Γουοκ τηγάνι. Ε αφού δεν φτιάχνω τίποτα εκεί μέσα ας χρησιμέψει και σε κάτι. Θα πάρει και μυρωδιά ανατολής. Χλουμπ. Πάρτο σπανάκιον μέσα. Και κρεμμυδάκια και άνηθο κι απ όλα θα βάλω. Τηγανάκι νο 2 για τσιγάρισμα. Χμ σκέφτομαι. 2ο σκέυος να λερώσω τώρα? Μαλακία. Αλλά τι να κάνω. Το να βράζει, τ άλλο ψήνει. Δεν γίνεται. Θα παραβιάσω τον πρώτο μου βασικό κανόνα  Βασικός κανόνας που λέτε  παιδιά, στο εργένικο μαγείρεμα είναι να προσπαθήσεις να λερώσεις όσα λιγότερα σκεύη γίνεται όταν μαγειρεύεις μια μαλακία. Επόμενος βασικός κανόνας είναι να τρώγεται. Ας συνεχίσω.

Μια χαρά πάει το υλικόν, πράσινο πράσινο και μύρισε και το σπίτι. Τι ωραία. Πάμε γι 3ο σκεύος. Ταψί. Δεν πειράζει ας το λερώσω κι αυτό. Ταψί και ψύχραιμος που λένε. Βουτυρώνουμε το σκεύος. Πολύ σεξουαλικό το πασάλειμμα. Ας βγάλω το έτοιμο φύλο Κανάκη που αγόρασα. Μα γιατί δεν ξεκολλάει.? Γάμα τα. Έχει κολλήσει. Τι να κάνω.? Το έτοιμο φύλο θα γίνει πλαστελίνη. Ε δε γαμιέται λέω θα γίνει και χειροποίητο. Πλουφ το απλώνω σιγά σιγά λοιπόν στον πάτο του ταψακίου. Χμ κάνει κάτι τρύπες η ζύμη. Δεν πειράζει. Έχω τη λύση. Κόβω κομματάκια απ τις άκρες και στοκάρω με προσοχή τα τυφλά σημεία. Α τι ωραία που έγινε. Πουα. Λες και το φτιαξε η μάνα μου. Πάμε για το υλικό.

Απλώνω το spinach και μετά με το χεράκι συνθλίβω σπάταλα τη φέτα από πάνω. Ωραία. Ήρθε η ώρα για το καπάκι. Ελπίζω να μην έχει κολλήσει κι αυτό. Α χειρότερα. Άλλη μια μπάλα ζύμης λοιπόν. Αλλά αυτή πως την απλώνουμε? Καθαρίζω πάγκο λοιπόν και αρχίζω. Πλάστης δεν υπάρχει. Αλεύρι επίσης. Αρχίζω και την χτυπάω. Την ξέρετε την παροιμία με το μουνί και το χταπόδι ε?

Ε με τη ζύμη δεν πιάνει. Δεν απλώνει με τίποτα. Η ζύμη γίνεται ένα με τον πάγκο. Α δεν υπάρχει λύση. Ξαναπιάνω τη ζύμη στο χέρι. Ήρθε η ώρα για μάθημα πίτσας. Κάνω μια προσπάθεια να την πετάξω ψηλά μπας και απλώσει. Μπα την κόβω να κολλάει ταβάνι. Ουφ κουράστηκα. Λοιπόν. Όσο άνοιξε άνοιξε. Τι καλλιτέχνες είμαστε. Δεν θα ακολουθήσουμε και πιστά την συνταγή.

Και μπλούφ πάρτη καπάκι πάνω στο σπανάκι. Έβγαλα και ρεφραινάκι. Για να τη δω. Είναι όπως όταν προσπαθείς να κλείσεις μια κατσαρόλα με πιατάκι του καφέ. Κάνω και μια τελευταία προσπάθεια να απλώσει όσο γίνεται αλλά εντάξει. Μοιάζει με πίτα γύρο σκεπαστή. Δηλαδή τι σκεπαστή. Περισσεύουν και 5 τετραγωνικά μέτρα σπανάκι παραλιακώς. Ε τώρα εντάξει. Τη βάζω στο φούρνο κι ότι γίνει έγινε. Άλλωστε τα υλικά και το μαγείρεμα έχουν σημασία όχι το σχήμα.. Αναμένω ολίγον. Και βουαλά. Πίτσα σπανάκι ημισκεπαστή αλαμπρίδη. Ε εντάξει. Δεν κάηκε τουλάχιστον. Κι από εμφάνιση καλούλα είναι μωρέ. Βέβαια δεν θυμίζει σπανακόπιτα. Πιο πολύ σε τούρτα φέρνει. Κανα κομματάκι παιδιά να κεράσω?

Be a Fan