Λοιπόν. Θα το ξεκινήσω σαν ταινία που σου πετάει το τυράκι, σου δείχνει μια βασική σκηνή του έργου και μετά ξεκινάει 5 μέρες πίσω να εξιστορεί για να σε κρατήσει σε αγωνία. Προσέξτε λοιπόν:
Γύρω στα 15 άτομα, έχουν μαζευτεί στις 7 το πρωί έξω από το αστυνομικό τμήμα χωριού σε ακριτικό νησί, όχι γιατί ξύπνησαν να πάνε εκκλησία, αλλά γιατί είναι ντίρλα απ το προηγούμενο βράδυ. Τους μάζεψαν για αυτό? Όχι βέβαια. Δύο ώρες πριν έξω από το καμένο Bitch Bar (η ορθογραφία είναι σωστή) είχε συμβεί ένα ατύχημα. Συνάδελφος των αστυνομικών με πολιτικό αμάξι, παρασύρει με το αυτοκίνητό του δύο κοπέλες που περπατούσαν 5 το πρωί σε σκοτεινό δρόμο. Η μία κοπέλα τραυματίζεται, και πέφτει μέσα σε χαντάκι. Η άλλη σε κατάσταση σοκ αλλά σώα. Με τα πολλά έρχονται ασθενοφόρα, περιπολικά και τελικά όλοι οι συμμετέχοντες καταφθάνουν στο τοπικό τμήμα όπου καλούνται να δώσουν κατάθεση. Η μία εκ των δύο κοριτσιών φανερά σοκαρισμένη, μπαίνει μέσα στο γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας να εξιστορήσει τα γεγονότα, φορώντας διαφανές λευκό φόρεμα χωρίς εσώρουχα...
Δηλαδή, όχι πέστε μου, αν ήταν ταινία θα είχατε παραγγείλει πίτσα ναι η όχι? Αλλά όπως προείπα αυτό ήταν το τυράκι. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν κανονικά. Απ το κουβέρ...
Εν έτη λοιπόν 2010 καλοκαιράκι στο νησί και ως συνήθως έχουμε ξεμείνει οι γνωστοί παρακμιακοί, στο παραθαλάσσιο Bitch Bar, όπου barwoman/φίλη μας έχει αναλάβει την καταστροφή μας. Ο χρόνος περνά, χαχαχα και έφτασε κατά τις πέντε η ώρα του αποχωρισμού. Δεν γαμεί κανείς κανέναν απ ότι φαίνεται και λέμε να πληρώσουμε. Ε άντε να βρεις πορτοφόλι τώρα. Οι φίλες μας όμως είναι ανυπόμονες. Θέλουν να φύγουν. Δεν μας άντεχαν άλλο? Δεν έπαιζε θέμα στο μπαρ? Θέλουν να πάνε για ψάρεμα το πρωί? Δεν ξέρω. Πάντως ξεκινούν ποδαράτο χωρίς εμάς να καλύψουν μια απόσταση 2 χλμ προς το σπίτι.
Εμείς προσφερθήκαμε αλλά η απάντηση ήταν αρνητική. Τέλος πα, ξεκινούν μπας και κάψουν καμιά θερμίδα απ τα Heig.
Ο ήλιος βρίσκεται στη φυσούνα του γηπέδου και είναι έτοιμος να μπει στον αγωνιστικό χώρο, όπου θα κάνει το πλήθος να αλαλιάζει. Οι αγαπητές μου φίλες προχωρούν ακάθεκτες προς την ζεστή θαλπωρή των σπιτιώνενε και εμείς λέμε τις τελευταίες μαλακίες προς την μπαργούμαν, μπας και, φορώντας τα μπουφάν μας. Και ξάφνου.....μπαμ...
Είχε συμβεί το μοιραίο. Από το πουθενά αμάξι μες την ερημιά, συνάντησε άλλο μηχανάκι μες την ερημιά, που συνάντησαν τις δυο κοπέλες μες την ερημιά, ακριβώς στην ίδια κάθετη ευθεία σε δρόμο μήκους 8 χιλιομέτρων μες την ερημιά. Ναι. Έγινε αυτό. Ε άμα δεν σε πάει. Η κατάσταση μου θύμισε παλαιότερο περιστατικό, όπου ένα βράδυ, καθόμαστε σε κλειστή καφετέρια και πίνουμε ούζα μέχρι το ξημέρωμα. Δεν έχει περάσει ούτε ποδήλατο για τρεις ώρες, όπου σε κάποια στιγμή ακούγεται θόρυβος από μηχανή εντούρο να φτάνει από μακρυά. Εκεί, γάτα αποφασίζει ότι ήρθε η ώρα της και πάει να διασχίσει το δρόμο. Και μπούπ. Δηλαδή τι timing είχε η γάτα και ο μοτοσικλετιστής, ώστε να συναντηθούν εκείνο ακριβώς το νανοδευτερόλεπτο?. Ε είπαμε. Άμα δεν σε πάει όσο γάτος και να είσαι...
Δεν χώρεσε λοιπόν τόσος κόσμος στην ίδια ευθεία και κάποιος έπρεπε να βρεθεί εκτός. Ποιος? Ο χωρίς πανοπλία. Ε και χτύπησε η φίλη μας. Εντάξει ακολούθησαν σκηνές που μας έκαναν να ξεχάσουμε τα πόσα ουίσκι είχαμε πιει, αλλά τες πα δεν θα πιάσω την βαριά πλευρά του θέματος. Όπως προείπα λοιπόν, κατέφθασαν μπατσικά, ασθενοφόρα, άσχετοι πιωμένοι και γκομενάκια που δεν τα βλέπαμε καλά στο σκοτάδι. Είχε αρχίσει να ξημερώνει. Το ασθενοφόρο παίρνει τη φίλη μας και την μεταφέρει στην πόλη, καμιά ώρα μακρυά απ το σημείο. Οι υπόλοιποι διαπλεκόμενοι πάμε να δώσουμε κατάθεση στο τμήμα. Γαμώ.
Τυχερή φίλη, δεν έχει υπολογίσει όμως ότι θα βρεθεί σε δημόσια υπηρεσία στα καλά καθούμενα πιωμένη, 7 το πρωί με διαφανές λευκό φόρεμα χωρίς εσώρουχα. Ευελπιστούσε η βραδιά να καταλήξει αλλιώς. Κι εμείς αγαπημένη μου πόσες φορές να ξερες το χουμε πει αυτό. Αλλά η πουτάνα η ζωή πως τα φέρνει, είπαμε. Και να μαστε όλοι μαζί μια ωραία ατμόσφαιρα σε χάλια κατάσταση να προσπαθούμε να εξηγήσουμε το τι εσυνέβη στους κυρίους πόλισμαν.
Κι εκεί λοιπόν, ο ήλιος ο ηλιάτορας που λέγαμε, έχει βγει τελείως από τα αποδυτήρια και ρίχνει τις πρώτες αστραφτερές του ακτίνες πάνω στο λευκό υπέροχο φόρεμα της φίλης μας, όπου διαγράφει τις υπέροχες καμπύλες της. Τότε διαπιστώνουμε χωρίς λύπη ότι κάτι λείπει. Η φίλη μας δεν φοράει εσώρουχα. Oh god. Επειδή έχουμε πιεί ολίγον τι, το εξετάζουμε εξονυχιστικά το θέμα από πολλές οπτικές γωνίες Ω ναι. Το κανε. Και περιμένει να δώσει κατάθεση. Εμείς χαμογελάμε σε ήπιους τόνους, μην μας περάσουν και για γουρούνια. Ώσπου γίνεται το εξής: Μύγα Β-52 ολίγον όρτσα ψάχνει ελεύθερο διάδρομο προσγείωσης και τελικά τον βρίσκει. Που? Πάνω στα οπίσθια της καλής μας φίλης. Εκεί εντάξει, κάθε ίχνος σοβαρότητας χάθηκε όταν βλέποντας τη διαδρομή και την κατάληξη σκουντάω τον Χριστάκη δίπλα του δείχνω τη μύγα πάνω στα οπίσθια και του λέω:
Τότε που λέτε άρχισε η μαλακία. Πως την λένε ρε παιδί μου την παροιμία που λέει ότι δεν γίνεται γάμος χωρίς κλάμα και κηδεία χωρίς γέλιο. Ε κάτι τέτοιο πάθαμε. Μπουκάρουμε λοιπόν όλοι στο τμήμα και αρχίζουμε να δοκιμάζουμε τα αλκοτέστ κάνοντας διαγωνισμό να δούμε ποιος έχει πιει πιο πολύ. Μόνο φωτογραφίες να φοράμε τα καπέλα των αστυνομικών δεν βγάλαμε. Λίγο θέλαμε όμως. Καλά δεν σας θυμίζει λίγο εκείνη την ταινία το Hangover? Τώρα μου ρθε ο παραλληλισμός...
Τελειώνουμε το λοιπόν τις καταθέσεις και ξεκινάμε να πάμε στο νοσοκομείο να δούμε τι γίνεται με την φίλη μας. Μπροστά κάθεται ο Χριστάκης δίπλα φίλη άσπρο φόρεμα και πίσω εγώ. Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει κι έχω αρχίσει να λέω μαλακίες βαθμολογίας 10/10. Σοβαρότης μηδέν. Ρε γαμώτο δεν θυμάμαι τις ατάκες. Μια που μου ρθε είναι που η φίλη μας ψάχνει να βάλει ζώνη στο αμάξι αλλά επειδή είναι ολίγον κοντή, δεν της έρχεται και πολύ στα μέτρα της και την τραβάει πάνω απ τα βυζιά να τη φορέσει. Εκεί βγήκε η λέξη που μας συνόδεψε όλο το καλοκαίρι του 2010.
Να ανέβει η ζώνη = Ανεβυζόνι.
Αρχίζουν και οι άλλοι να λένε ανάλογες μαλακίες και τελικά φτάνουμε στο νοσοκομείο σχεδόν κλαίγοντας απ τα γέλια. Καμία επαφή με την κατάσταση. Αλλά είπαμε. Η παροιμία. Και τότε...
Και τότε η φίλη μας ως άλλη γιατρίνα σκάει στους διαδρόμους του νοσοκομείου με το αποκαλυπτικό της φόρεμα ψάχνοντας την φίλη μας. Το νοσοκομείο σε κατάσταση συναγερμού. Κεφάλια γιατρών βγαίνουν σαν τα σαλιγκάρια έξω από τις πόρτες και παππούδες καταπίνουν πέντε πέντε τα Σαλοσπιρ μην τους έρθει κάνας ταμπλάς. Απτόητη συνεχίζει την διαδρομή όπου βρίσκουμε την άλλη φίλη μας. Έχει χτυπήσει το χέρι της αλλά πάλι καλά δεν έχει κάτι σοβαρότερο. Όλα υπό έλεγχο.
Κι έτσι που λέτε η αφήγησή μας τελειώνει κάπου εδώ. Δεν θέλω να γράψω επίλογο σ αυτήν την ιστορία γιατί έτσι κι αλλιώς άρχισε απ το κέντρο με το τυράκι που σας πέταξα. Θα κλείσω λοιπόν με την σκηνή όπου έχουμε στεναχωρηθεί πολύ με το συμβάν και βγαίνουμε όλοι μαζί στο προαύλιο. Εκεί προσπαθούμε να της φτιάξουμε λίγο το κέφι, φίλης με το άσπρο φόρεμα.
- Ρε συ άμα έβαζες κάνα σαμπό θα σουν ίδια νοσοκόμα με τα λευκά.
- Είστε μαλάκες
- Αλλά νομίζω ότι χάνεις λίγο στο ύψος. Μήπως αντί για σαμπό θα πρεπε να φορέσεις σκαμπό?..:Ρ
Ε της το φτιάξαμε....
Γύρω στα 15 άτομα, έχουν μαζευτεί στις 7 το πρωί έξω από το αστυνομικό τμήμα χωριού σε ακριτικό νησί, όχι γιατί ξύπνησαν να πάνε εκκλησία, αλλά γιατί είναι ντίρλα απ το προηγούμενο βράδυ. Τους μάζεψαν για αυτό? Όχι βέβαια. Δύο ώρες πριν έξω από το καμένο Bitch Bar (η ορθογραφία είναι σωστή) είχε συμβεί ένα ατύχημα. Συνάδελφος των αστυνομικών με πολιτικό αμάξι, παρασύρει με το αυτοκίνητό του δύο κοπέλες που περπατούσαν 5 το πρωί σε σκοτεινό δρόμο. Η μία κοπέλα τραυματίζεται, και πέφτει μέσα σε χαντάκι. Η άλλη σε κατάσταση σοκ αλλά σώα. Με τα πολλά έρχονται ασθενοφόρα, περιπολικά και τελικά όλοι οι συμμετέχοντες καταφθάνουν στο τοπικό τμήμα όπου καλούνται να δώσουν κατάθεση. Η μία εκ των δύο κοριτσιών φανερά σοκαρισμένη, μπαίνει μέσα στο γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας να εξιστορήσει τα γεγονότα, φορώντας διαφανές λευκό φόρεμα χωρίς εσώρουχα...
Δηλαδή, όχι πέστε μου, αν ήταν ταινία θα είχατε παραγγείλει πίτσα ναι η όχι? Αλλά όπως προείπα αυτό ήταν το τυράκι. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν κανονικά. Απ το κουβέρ...
Εν έτη λοιπόν 2010 καλοκαιράκι στο νησί και ως συνήθως έχουμε ξεμείνει οι γνωστοί παρακμιακοί, στο παραθαλάσσιο Bitch Bar, όπου barwoman/φίλη μας έχει αναλάβει την καταστροφή μας. Ο χρόνος περνά, χαχαχα και έφτασε κατά τις πέντε η ώρα του αποχωρισμού. Δεν γαμεί κανείς κανέναν απ ότι φαίνεται και λέμε να πληρώσουμε. Ε άντε να βρεις πορτοφόλι τώρα. Οι φίλες μας όμως είναι ανυπόμονες. Θέλουν να φύγουν. Δεν μας άντεχαν άλλο? Δεν έπαιζε θέμα στο μπαρ? Θέλουν να πάνε για ψάρεμα το πρωί? Δεν ξέρω. Πάντως ξεκινούν ποδαράτο χωρίς εμάς να καλύψουν μια απόσταση 2 χλμ προς το σπίτι.
Εμείς προσφερθήκαμε αλλά η απάντηση ήταν αρνητική. Τέλος πα, ξεκινούν μπας και κάψουν καμιά θερμίδα απ τα Heig.
Ο ήλιος βρίσκεται στη φυσούνα του γηπέδου και είναι έτοιμος να μπει στον αγωνιστικό χώρο, όπου θα κάνει το πλήθος να αλαλιάζει. Οι αγαπητές μου φίλες προχωρούν ακάθεκτες προς την ζεστή θαλπωρή των σπιτιώνενε και εμείς λέμε τις τελευταίες μαλακίες προς την μπαργούμαν, μπας και, φορώντας τα μπουφάν μας. Και ξάφνου.....μπαμ...
Είχε συμβεί το μοιραίο. Από το πουθενά αμάξι μες την ερημιά, συνάντησε άλλο μηχανάκι μες την ερημιά, που συνάντησαν τις δυο κοπέλες μες την ερημιά, ακριβώς στην ίδια κάθετη ευθεία σε δρόμο μήκους 8 χιλιομέτρων μες την ερημιά. Ναι. Έγινε αυτό. Ε άμα δεν σε πάει. Η κατάσταση μου θύμισε παλαιότερο περιστατικό, όπου ένα βράδυ, καθόμαστε σε κλειστή καφετέρια και πίνουμε ούζα μέχρι το ξημέρωμα. Δεν έχει περάσει ούτε ποδήλατο για τρεις ώρες, όπου σε κάποια στιγμή ακούγεται θόρυβος από μηχανή εντούρο να φτάνει από μακρυά. Εκεί, γάτα αποφασίζει ότι ήρθε η ώρα της και πάει να διασχίσει το δρόμο. Και μπούπ. Δηλαδή τι timing είχε η γάτα και ο μοτοσικλετιστής, ώστε να συναντηθούν εκείνο ακριβώς το νανοδευτερόλεπτο?. Ε είπαμε. Άμα δεν σε πάει όσο γάτος και να είσαι...
Δεν χώρεσε λοιπόν τόσος κόσμος στην ίδια ευθεία και κάποιος έπρεπε να βρεθεί εκτός. Ποιος? Ο χωρίς πανοπλία. Ε και χτύπησε η φίλη μας. Εντάξει ακολούθησαν σκηνές που μας έκαναν να ξεχάσουμε τα πόσα ουίσκι είχαμε πιει, αλλά τες πα δεν θα πιάσω την βαριά πλευρά του θέματος. Όπως προείπα λοιπόν, κατέφθασαν μπατσικά, ασθενοφόρα, άσχετοι πιωμένοι και γκομενάκια που δεν τα βλέπαμε καλά στο σκοτάδι. Είχε αρχίσει να ξημερώνει. Το ασθενοφόρο παίρνει τη φίλη μας και την μεταφέρει στην πόλη, καμιά ώρα μακρυά απ το σημείο. Οι υπόλοιποι διαπλεκόμενοι πάμε να δώσουμε κατάθεση στο τμήμα. Γαμώ.
Τυχερή φίλη, δεν έχει υπολογίσει όμως ότι θα βρεθεί σε δημόσια υπηρεσία στα καλά καθούμενα πιωμένη, 7 το πρωί με διαφανές λευκό φόρεμα χωρίς εσώρουχα. Ευελπιστούσε η βραδιά να καταλήξει αλλιώς. Κι εμείς αγαπημένη μου πόσες φορές να ξερες το χουμε πει αυτό. Αλλά η πουτάνα η ζωή πως τα φέρνει, είπαμε. Και να μαστε όλοι μαζί μια ωραία ατμόσφαιρα σε χάλια κατάσταση να προσπαθούμε να εξηγήσουμε το τι εσυνέβη στους κυρίους πόλισμαν.
Κι εκεί λοιπόν, ο ήλιος ο ηλιάτορας που λέγαμε, έχει βγει τελείως από τα αποδυτήρια και ρίχνει τις πρώτες αστραφτερές του ακτίνες πάνω στο λευκό υπέροχο φόρεμα της φίλης μας, όπου διαγράφει τις υπέροχες καμπύλες της. Τότε διαπιστώνουμε χωρίς λύπη ότι κάτι λείπει. Η φίλη μας δεν φοράει εσώρουχα. Oh god. Επειδή έχουμε πιεί ολίγον τι, το εξετάζουμε εξονυχιστικά το θέμα από πολλές οπτικές γωνίες Ω ναι. Το κανε. Και περιμένει να δώσει κατάθεση. Εμείς χαμογελάμε σε ήπιους τόνους, μην μας περάσουν και για γουρούνια. Ώσπου γίνεται το εξής: Μύγα Β-52 ολίγον όρτσα ψάχνει ελεύθερο διάδρομο προσγείωσης και τελικά τον βρίσκει. Που? Πάνω στα οπίσθια της καλής μας φίλης. Εκεί εντάξει, κάθε ίχνος σοβαρότητας χάθηκε όταν βλέποντας τη διαδρομή και την κατάληξη σκουντάω τον Χριστάκη δίπλα του δείχνω τη μύγα πάνω στα οπίσθια και του λέω:
Τότε που λέτε άρχισε η μαλακία. Πως την λένε ρε παιδί μου την παροιμία που λέει ότι δεν γίνεται γάμος χωρίς κλάμα και κηδεία χωρίς γέλιο. Ε κάτι τέτοιο πάθαμε. Μπουκάρουμε λοιπόν όλοι στο τμήμα και αρχίζουμε να δοκιμάζουμε τα αλκοτέστ κάνοντας διαγωνισμό να δούμε ποιος έχει πιει πιο πολύ. Μόνο φωτογραφίες να φοράμε τα καπέλα των αστυνομικών δεν βγάλαμε. Λίγο θέλαμε όμως. Καλά δεν σας θυμίζει λίγο εκείνη την ταινία το Hangover? Τώρα μου ρθε ο παραλληλισμός...
Τελειώνουμε το λοιπόν τις καταθέσεις και ξεκινάμε να πάμε στο νοσοκομείο να δούμε τι γίνεται με την φίλη μας. Μπροστά κάθεται ο Χριστάκης δίπλα φίλη άσπρο φόρεμα και πίσω εγώ. Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει κι έχω αρχίσει να λέω μαλακίες βαθμολογίας 10/10. Σοβαρότης μηδέν. Ρε γαμώτο δεν θυμάμαι τις ατάκες. Μια που μου ρθε είναι που η φίλη μας ψάχνει να βάλει ζώνη στο αμάξι αλλά επειδή είναι ολίγον κοντή, δεν της έρχεται και πολύ στα μέτρα της και την τραβάει πάνω απ τα βυζιά να τη φορέσει. Εκεί βγήκε η λέξη που μας συνόδεψε όλο το καλοκαίρι του 2010.
Να ανέβει η ζώνη = Ανεβυζόνι.
Αρχίζουν και οι άλλοι να λένε ανάλογες μαλακίες και τελικά φτάνουμε στο νοσοκομείο σχεδόν κλαίγοντας απ τα γέλια. Καμία επαφή με την κατάσταση. Αλλά είπαμε. Η παροιμία. Και τότε...
Και τότε η φίλη μας ως άλλη γιατρίνα σκάει στους διαδρόμους του νοσοκομείου με το αποκαλυπτικό της φόρεμα ψάχνοντας την φίλη μας. Το νοσοκομείο σε κατάσταση συναγερμού. Κεφάλια γιατρών βγαίνουν σαν τα σαλιγκάρια έξω από τις πόρτες και παππούδες καταπίνουν πέντε πέντε τα Σαλοσπιρ μην τους έρθει κάνας ταμπλάς. Απτόητη συνεχίζει την διαδρομή όπου βρίσκουμε την άλλη φίλη μας. Έχει χτυπήσει το χέρι της αλλά πάλι καλά δεν έχει κάτι σοβαρότερο. Όλα υπό έλεγχο.
Κι έτσι που λέτε η αφήγησή μας τελειώνει κάπου εδώ. Δεν θέλω να γράψω επίλογο σ αυτήν την ιστορία γιατί έτσι κι αλλιώς άρχισε απ το κέντρο με το τυράκι που σας πέταξα. Θα κλείσω λοιπόν με την σκηνή όπου έχουμε στεναχωρηθεί πολύ με το συμβάν και βγαίνουμε όλοι μαζί στο προαύλιο. Εκεί προσπαθούμε να της φτιάξουμε λίγο το κέφι, φίλης με το άσπρο φόρεμα.
- Ρε συ άμα έβαζες κάνα σαμπό θα σουν ίδια νοσοκόμα με τα λευκά.
- Είστε μαλάκες
- Αλλά νομίζω ότι χάνεις λίγο στο ύψος. Μήπως αντί για σαμπό θα πρεπε να φορέσεις σκαμπό?..:Ρ
Ε της το φτιάξαμε....
10 σχόλια:
Laburdius ρώτα την φίλη σου αν η μόδα αυτήν την εποχή επιτάσσει εμφάνιση άνευ βρακιού.
Αν ναι, ενημέρωσε μας να ξέρουμε αν θα το.....βγάλουμε και εμείς το βρακί η θα το κρατήσουμε για......λίγο ακόμη!
Δεν είναι δυνατόν εμείς να μείνουμε
πίσω από τις τάσεις της μόδας.
Το θέμα επείγει!
Να είσαι καλά!
Της έστειλα το σχόλιο. Θα σ απαντήσει...:Ρ
Απάντηση: 1) Ήταν το 2010, τουτέστιν "λαστ λαστ γίαρ", άρα να μην την απασχολούν οι τάσεις της μόδας. 2) Απλά ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΕΙ βρακί, σου λέω! 3) Αν της προκύψει παρόμοιο φόρεμα-τσιγαρόχαρτο με το οποίο πάλι δεν μπαίνει βρακί, έχω μια συμβουλή: Ας πάει από το πεζοδρόμιο.
Το κορίτσι ήταν σε ετοιμότητα κι εσείς δεν το εκτιμήσατε.
Και δεν φτάνει που δεν το εκτιμήσατε κάνατε και πλάκα από πάνω.
Ου να χαθείτε να χάνεστε....
Ποσα να συμπληρωσω και τι να πρωτοθυμηθω!! Μηπως... λεω μηπως, να ανεβαζες και σχετικες φωτο απο το συμβαν ? :P
Εσυ ο τελευταιος που συμμετειχες, πες κανα παραλειπόμενο που δεν θυμαμαι να προσθεσω..
Πως δεν το εκτιμήσαμε FLORA. Με το παραπάνω. Ακόμα γελάμε...:Ρ
Αυτά είναι...
Κ.ΠΑΠ.
Καλά όλη νύχτα στο μπάρ ούτε μύγες έβλεπες στο επίμαχο σημείο ούτε το φόρεμα οτι είχε μια διαφάνεια!
Τουλάχιστον το επίμαχο ήταν αναδασωτέο ή όχι:))
Φοβερή η ιστορία σου!!
Δεν κοιτάω τον κώλο της φιλης μου zoyzoy. Είμαστε από παιδιά μαζί, ντρέπομαι..:Ρ
Δημοσίευση σχολίου