ΚΤΕΛΤΕΛΕΣΤΑΙ

Νταξ το φχαριστήθηκα. 10 μέρες στη Δράμα ήταν κάτι παραπάνω από χορταστικές. Αλλά όλα τα όμορφα κάποτε τελειώνουν και ήρθε η δύσκολη ώρα της επιστροφής. Ας βγάλω λοιπόν εισιτήριο με πόνο ψυχής. ΚΤΕΛ Δράμα - Αθήνα. Πόση ώρα κάνει? 8 ώρες??? Αυτό ναι. Πόνεσε...

Φορώντας το τελευταίο μου καθαρό βρακί και αξιοποιημένη μέχρι και την τελευταία καθαρή κάλτσα, νιώθω πολύ υπερήφανος, που για πρώτη φορά, έκανα πολύ καλή οργάνωση στον ρουχισμό που επέλεξα να πάρω μαζί μου. Αυτό είναι πράγμα πρωτοφανές στα χρονικά για την ιδιοσυγκρασία μου, γιατί συνήθως παραγεμίζω τη βαλίτσα μου χειρότερα από γκόμενα. Φορτωμένος λοιπόν με τη βαλιτσούλα μου / σακούλα άπλυτων, φτάνω στα ΚΤΕΛ συνοδευόμενος από τους δυό μου ξα.

Περιμένοντας το λεωφορείο να σφυρίξει τρεις φορές, ανοίγουμε μια συζήτηση με τα ξαδερφάκια, που επικεντρώνεται, στο που έχει επιλέξει η μοίρα μου να καθίσω. Απ έξω περιμένει πολύς κόσμος λέμε, δεν περνάμε ένα casting, για το ποιος θα ήταν ο ιδανικός συνταξιδιώτης σ αυτόν τον μεταμεσονύκτιο γολγοθά των 8 ωρών? Για να δούμε λοιπόν τι έχει το menu:

Μανούλες με παιδάκια, φαντάροι, τύπος γύρω στα 180 κιλά, Πόντια γιαγιά με χρυσά σκουλαρίκια και κανα δυο ενδιαφέροντα γκομενάκια. Αυτά. Αν είχα επιλογή καταλαβαίνετε τι θα διάλεγα αλλά το πούλμαν δεν είναι στριπτιτζάδικο να πάρεις αυτή που γουστάρεις για prive dance. Περιμένουμε λοιπόν να δούμε τι μας έλαχε. Στον χοντρό δεν χωράω δίπλα. Η μάνα έχει το παιδί, μένει η γιαγιά, οι φαντάροι και τα κορίτσια. Απ όλα έχει ο μπαξές. Τα ξαδέρφια μου έχουν αρχίσει τα βουντού για να μην κάτσω τουλάχιστον μαζί με την Πόντια γιαγιά. Ανεβαίνω στο λεωφορείο. Η θέση μου είναι μπροστά. Ωπ κι η γιαγιά μπροστά είναι. Ω ρε πούστη. Να τρώων τα κάκκαλά μ * (Ποντιακά: Θα φάω τ αρχίδια μου)

Πλησιάζω με την ψυχή στο στόμα να βρώ την θέση Νο 6. Ο κώλος μου θα φέξει? Την βρήκα. Ωπ μου φεξε. Πάλι καλά είναι απέναντι απ την γιαγιά. Είμαι μόνος μου παράθυρο. Τη γλίτωσα την πρώτη μπόρα. Να δούμε θα γίνει Jacpot? Μπα, αφού δεν με πάει αυτό το μήνα, τι παραμυθιάζομαι. Παλικαράκι φαντάρος. Ε τώρα δεν μου φεξε. Αλλά οκ. Αφού γλίτωσα τα γριότερα κάτι είναι κι αυτό. Θα πούμε και καμιά ιστορία απ το στρατό με το παλικάρι, δεν γαμιέται. Οι σαύρες απ έξω μισογελούν υποχθόνια με την τύχη μου. Κουφάλες. Άντε γειά ρε. Λετ δε στορυ μπιγκιν.

Στριμώκωλη η κατάσταση στο λεωφορείον. Και ζέστη. Πολύ ζέστη  Ρε γαμώτ. Αρχίζω και παθαίνω ένα κάτι. Να βγάλω το μπουφάν μου? Να βγάλω τη μπλούζα μου? Το βρακί μου? Είναι και το τελευταίο. Τι να κάνω? Εντάξει μεγάλε ηρέμησε. Θα στρώσουν τα πράγματα. Α θα βάλει και ταινία για να δούμε. Ωπ. Rambo 2? Ω ρε φίλε. Είχα να το δώ από 10 χρονώ. Πω πω. Ο Σταλόνε χωρίς μπότοξ. Kill them all Συλβέστερ.

Αρχίζει η ταινία, μπαμ μπουμ, αίματα, το φάγαμε το δυωράκι με τα ψέμματα και 345 φόνους. Θεσσαλονίκη. Διάλειμμα τσιγάρο. Α και ταινία Νο 2. Χλιδή ρε το πούλμαν. Ας χαλαρώσουμε λοιπόν. Ωπ η γιαγιούλα έχει και σποράκια. Μήπως η Πόντια γιαγιούλα είναι απ την Κερασούντα να με κεράσει? Μπα δεν την κόβω για ανοιχτοχέρα. Χέστο. Ταινία σκετο.

Η ταινία νο 2 σκέτη καταστροφή. Θέμα: Τσουνάμι στο Αμβούργο. Ρε που το βρήκανε? Υπόθεσις: Μια γκόμενα παντρεύεται έναν γιατρό και τη μέρα του γάμου, σκάει ο πρώην απ το πουθενά ο οποίος έχει παιδί μαζί του και δεν το ξέρει γιατί η πεθερά του (καριόλα) του κρύβε τα γράμματα που στελνε στην γκόμενα κι αυτή δεν βρήκε ευκαιρία να του το πει στα καράβια που τον είχαν μούτσο. Για τον πούτσο. Ο γιατρός νομίζει ότι το παιδί είναι δικό του και λίγο πριν την κρεμάλα, σκάει το τσουνάμι, ο πρώην, η πεθερά, πεθαίνει ο πατέρας του, το μικρό παθαίνει μηνιγγίτιδα, ο πρώην σώζει από πνιγμό τη νυν και το μικρό, ο γαμπρός σώζει τον πρώην, το μικρο σώζων εαυτών σωθήτο, της καραπουτανάρας εν ολίγοις. 3 ώρες έργο. Γαμάτο για να το δεις σε ταξίδι. Αλλά να μην οδηγάς ταυτόχρονα.

Ναι γιατί ο οδηγός, έριχνε και καμιά κλεφτή ματιά δεξιά, έχανε και λίγο τιμονάκι, χεζόμασταν κι εμείς λιγάκι. Το μεροκάματο του τρόμου. Αλλά για εμάς όχι για αυτόν. Ρε γαμώτο να πληρωνόμασταν κιόλας να πω. 50ρικο σκάσαμε, δεν θέλουμε να δούμε το Speed 2. Ε τι το πα.  Έφτασε η ώρα για τον πραγματικό τρόμο. Το έργον τελειώνει αλλά έχουμε δρόμο ακόμα. Καμμένα Βούρλα. Ο οδηγός καμένος σκέτο. Τον έχει αρπάξει ο Μορφέας απ τον σβέρκο κι αυτός έχει αρχίσει τις μετάνοιες απ τη νύστα. Θεε μου τι ζω.

Έχω βγάλει το κεφάλι απ το κάθισμα σαν στρουθοκάμηλος και τον κοιτάω κατάματα στον καθρέφτη με στυλ, ''Πούστη άμα κοιμηθείς θα σε μαχαιρώσω πριν προλάβει ο χάρος να μας πάρει με το ΚΤΕΛ''. Αυτός το χει πιάσει και κάνει ηρωικές προσπάθειες να κρατηθεί ξύπνιος. Θήβα. Το άγαλμα του Λεωνίδα. Κι εμείς ηρωικά θα πέσουμε Λέο όπως οι 300. Ο οδηγός όμως έμπειρος τα χει 400. Και τι κάνει. Σταματάει το λεωφορείο και καλά να κατουρήσει. Χα. Ναι καλά. Νερό στη μάπα θέλει να ρίξει. Βγαίνει  Μπαίνει μουσκίδι. Το πα εγώ  Ρε να πάρω κι ένα λαχείο. Ξανά ξεκινά. Βάζει ράδιο. Πρώτο κομμάτι Πλούταρχος: ''Στο αντίθετο ρεύμα με σπασμένο τιμόνι'' Ε ρε πούστη εκεί που χα ηρεμήσει. Το σύμπαν θέλει κάτι να μου πεί. Δεν θα τη γλιτώσουμε παιδιά μου. Κτελτέλεσται.

Σαν από μηχανής Θεός όμως τυπάκος στα μπροστινά καθίσματα κάνει την κίνηση ματ και πιάνει κουβέντα στον οδηγό. Χαρά ο οδηγός που κάποιος ασχολείται μαζί του και θα μείνει ξύπνιος. Χαρά κι εμείς που δεν θα πεθάνουμε νέοι. Και λέγε λέγε μεγάλε σ ακούμε. Τα μάτια σου μόνο κράτα ανοιχτά κι εμείς σαν τα μάτια σου θα σε προσέχουμε. Φτάνουμε Σχηματάρι. Ουφ. Βλέπω φώτα και η αγωνία μου έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Κάνει βέβαια κάτι μισότρελα στριψιματάκια, αλλά πταίσματα μπροστά στα προηγούμενα. Και μετά από λίγο στο σταθμό. Ταξάκι και σπίτι. Ουφ. Γλίτωσα.

Άλλο ένα ταξίδι λοιπόν έφτασε στο τέλος του. Αίσιο ευτυχώς. Αλλά έχω μια απορία ρε παιδιά. Δεν ξέρω μου τυχαίνουν εμένα τελικά όλα τα κουλά ή εγώ τα βλέπω έτσι? Δεν το χω βρεί ακόμα. Αλλά θα το ανακαλύψω στο επόμενο ταξίδι. Μέχρι τότε, keep walking....

Be a Fan