Δεν είναι ένα σίχαμα να σηκώνεσαι το πρωί με hangover να πας στη δουλειά? Ενα Απαλευτέν των 500ων κύριε φαρμακοποιέ περικαλώ.
Με ρομποτικές κινήσεις πλενοντύνομαι μαζεύω τα συντρίμμια μου, κλείνω πόρτα και μπαίνω στο ασανσέρ. Γιες σερ. Τσεκάρω καθρέφτη να δω αν έχω φορέσει παντελόνι και βγαίνοντας αναρριχώμαι εις το σκουτεράκιον μου να πάω να βγάλω τα προς το ζην. Εργασία και χαρά. (ποιος μαλάκας να το χει βγάλει αυτό, τες πα). Στον πηγαιμό λοιπόν για το γραφείο, ενώ σιχτιρίζω από μέσα μου και απ έξω μου γιατί γαμώ την πουτάνα μου γαμώ, να μαλακιστώ έτσι χτες με τα κολοσφηνάκια, σταματώ στο πρώτο φανάρι με το μηχανάκι. Μηχανικά. Περιμένοντας, σιγοψιθυρίζω κανα δυό κουπλέ από ότι καντήλι μου έρχεται εκείνη την ώρα. Το μάτι είναι ακόμη γλαρό, και θωρακισμένο πίσω από μαύρο γυαλί. Ανοίγει μόνο με τούμπα στο κράσπεδο ή με μπάτσουλα που σου κάνει σήμα να σταματήσεις. Ευτυχώς τίποτε απ τα δύο δεν εσυνέβη. Κάτι πολύ καλύτερο μάλιστα. Μηχανάκιον μεγάλου κυβισμού σταματά μπροστά μου και προσφέρει το παρακάτω θέαμα...
Καλά εντάξει υπερβάλλω μη βαράτε. Αλλά γαμώ το Google μου γαμώ η καλύτερη φώτο που βρήκα μετά από την επάνω ήταν αυτή ...
Ε τι να έβαζα? Τες πα φαντάζεστε περίπου τι είδα σε πιο light. Αυτομάτως το μάτι ανοίγει χωρίς στάλα καφέ και το γυαλί ανασηκώνεται σχεδόν μόνο του λες και το πάτησες με τηλεκοντρόλ. Αυτό είναι ξύπνημα. Το φανάρι πρασινίζει κι ενώ είμαι πολύ κατά της ταχύτητας για ανεξήγητους λόγους (..Ρ) κολλάω πίσω από τη μηχανή. Το μάτι μου έχει καρφωθεί στην κωλοχαράδρα η οποία εξέχει 5 εκατοστά και 3,5 χιλιοστά από το παντελόνι. Για στρίνγκ ούτε λόγος. Δεν ξέρω πάντως αλλά δεν έχετε παρατηρήσει ότι κολλάει το βλέμμα σου μόλις δεις κάτι τέτοιο? Μέχρι και σε οικοδόμο μού χει τύχει (καλά αυτό πρέπει να το προσέξω..:Ρ). Ακολουθώντας λοιπόν τη μηχανάρα με τη -νάρα έτσι από ένστικτο, παρατηρώ όλο και περισσότερο κόσμο με μηχανάκια να κάνει το ίδιο. Και φτιάχνουμε ένα κομβόι λες και ακολουθούσαμε ασθενοφόρο. Πονηρά γελάκια παίζουν δεξιά κι αριστερά. Μουρτζούφληδες ταρίφες και σκυθρωποί κούριερς μεταμορφώνονται σε χαρωπούς εργαζόμενους. Ώσπου ήνηκεν η ώρα το θέαμα να τερματίσει αναπάντεχα για μένα γιατί έπρεπε να στρίψω στην Ιερά Οδό. Η στροφή στην πραγματικότητα...
Αλλά δεν με πείραξε, ήταν πολύ ωφέλιμο όλο αυτό τελικά γιατί:
1) Ξύπνησα
2) Σταμάτησα τα καντήλια
3) Χαμογέλασα
και 4) Μου ήρθε όρεξη για δουλεία.
Αυτά είναι. Συμπέρασμα: Αν αι θυληκαί υπάρξεις εφάρμοζαν όλο και πιο συχνά το συνδυασμό: Ανάβαση σε μηχανή - χαμηλοκάβαλο παντελόνι - διαδρομή από λακκούβες - σε σημεία με πολλή κίνηση, θα μας έκαναν όλους πιο ευγενικούς, χαμογελαστούς και με όρεξη για δουλειά.
Τόσο απλά...
Με ρομποτικές κινήσεις πλενοντύνομαι μαζεύω τα συντρίμμια μου, κλείνω πόρτα και μπαίνω στο ασανσέρ. Γιες σερ. Τσεκάρω καθρέφτη να δω αν έχω φορέσει παντελόνι και βγαίνοντας αναρριχώμαι εις το σκουτεράκιον μου να πάω να βγάλω τα προς το ζην. Εργασία και χαρά. (ποιος μαλάκας να το χει βγάλει αυτό, τες πα). Στον πηγαιμό λοιπόν για το γραφείο, ενώ σιχτιρίζω από μέσα μου και απ έξω μου γιατί γαμώ την πουτάνα μου γαμώ, να μαλακιστώ έτσι χτες με τα κολοσφηνάκια, σταματώ στο πρώτο φανάρι με το μηχανάκι. Μηχανικά. Περιμένοντας, σιγοψιθυρίζω κανα δυό κουπλέ από ότι καντήλι μου έρχεται εκείνη την ώρα. Το μάτι είναι ακόμη γλαρό, και θωρακισμένο πίσω από μαύρο γυαλί. Ανοίγει μόνο με τούμπα στο κράσπεδο ή με μπάτσουλα που σου κάνει σήμα να σταματήσεις. Ευτυχώς τίποτε απ τα δύο δεν εσυνέβη. Κάτι πολύ καλύτερο μάλιστα. Μηχανάκιον μεγάλου κυβισμού σταματά μπροστά μου και προσφέρει το παρακάτω θέαμα...
Καλά εντάξει υπερβάλλω μη βαράτε. Αλλά γαμώ το Google μου γαμώ η καλύτερη φώτο που βρήκα μετά από την επάνω ήταν αυτή ...
Ε τι να έβαζα? Τες πα φαντάζεστε περίπου τι είδα σε πιο light. Αυτομάτως το μάτι ανοίγει χωρίς στάλα καφέ και το γυαλί ανασηκώνεται σχεδόν μόνο του λες και το πάτησες με τηλεκοντρόλ. Αυτό είναι ξύπνημα. Το φανάρι πρασινίζει κι ενώ είμαι πολύ κατά της ταχύτητας για ανεξήγητους λόγους (..Ρ) κολλάω πίσω από τη μηχανή. Το μάτι μου έχει καρφωθεί στην κωλοχαράδρα η οποία εξέχει 5 εκατοστά και 3,5 χιλιοστά από το παντελόνι. Για στρίνγκ ούτε λόγος. Δεν ξέρω πάντως αλλά δεν έχετε παρατηρήσει ότι κολλάει το βλέμμα σου μόλις δεις κάτι τέτοιο? Μέχρι και σε οικοδόμο μού χει τύχει (καλά αυτό πρέπει να το προσέξω..:Ρ). Ακολουθώντας λοιπόν τη μηχανάρα με τη -νάρα έτσι από ένστικτο, παρατηρώ όλο και περισσότερο κόσμο με μηχανάκια να κάνει το ίδιο. Και φτιάχνουμε ένα κομβόι λες και ακολουθούσαμε ασθενοφόρο. Πονηρά γελάκια παίζουν δεξιά κι αριστερά. Μουρτζούφληδες ταρίφες και σκυθρωποί κούριερς μεταμορφώνονται σε χαρωπούς εργαζόμενους. Ώσπου ήνηκεν η ώρα το θέαμα να τερματίσει αναπάντεχα για μένα γιατί έπρεπε να στρίψω στην Ιερά Οδό. Η στροφή στην πραγματικότητα...
Αλλά δεν με πείραξε, ήταν πολύ ωφέλιμο όλο αυτό τελικά γιατί:
1) Ξύπνησα
2) Σταμάτησα τα καντήλια
3) Χαμογέλασα
και 4) Μου ήρθε όρεξη για δουλεία.
Αυτά είναι. Συμπέρασμα: Αν αι θυληκαί υπάρξεις εφάρμοζαν όλο και πιο συχνά το συνδυασμό: Ανάβαση σε μηχανή - χαμηλοκάβαλο παντελόνι - διαδρομή από λακκούβες - σε σημεία με πολλή κίνηση, θα μας έκαναν όλους πιο ευγενικούς, χαμογελαστούς και με όρεξη για δουλειά.
Τόσο απλά...
1 σχόλιο:
αυτά είναι!!!
Δημοσίευση σχολίου