Ήταν μια εποχή που λέτε που με είχε πιάσει κατιτις και κουρευόμουν μόνος μου. Ο Αυτόκουρος. Είχα πάρει μια μηχανούλα εκεί και τσουκ τσουκ τσουκ ο ψαλιδοχέρης, πάρε λίγο από δώ πάρε λίγο από κεί μια χαρά. Με ολίγη βοήθεια κι από τη mother για τα δύσκολα σημεία του σβέρκου κι όλα καλά.
Η φίλη μου η Ντίνα και προσωπική μου stylist-haircutter-psychologist θα με βρίζει τώρα που τα διαβάζει αυτά, αλλά ρε συ Ντινάκιον το ξέρεις ότι με τα ραντεβού δεν την παλεύω κι άμα με πιάσει να κουρευτώ, ΘΕΛΩ ΤΩΡΑ. Βάλε κι εσύ μια υπηρεσία για κούρεμα delivery. Τες πα.
Βασική αιτία λοιπόν ήταν αυτή. Αλλά αν το πάρουμε και οικονομικώς το θέμα έχουμε και λέμε: 15 εβρα το μήνα επί 12 άντε πες και 2 μήνες κάνω μια παύση. 150 τα εβρα. Ας μην κάνω και τον πολλαπλασιασμό με τα χρόνια γιατί θα καταντήσω Βέγγος στο ''Θα σε κάνω βασίλισσα''.
Θα μου πείτε σιγά το ποσό, αλλά όσο να ναι αι εποχαί δυσκολεύουσιν και όσο να ναι κάτι είναι κι αυτό. Ας αφήσω όμως αυτή την οξεία κρίση τσιγγουνίτιδας και ας μεταβώ εις το ψητόν.
Μια αποφράδα ημέρα λοιπόν, αποφάσισα πάλι να τα ψιλοπάρω στο κρανίο. Τα μαλλάκια μου εννοάω. Όλα καλά πήγαν μέχρι που ζήτησα μικρή βοήθεια από την τότε συγκάτοικό μου για τη γραμμή του σβέρκου.
- Ρε συ Τζουλάκι μου, έλα λίγο σε παρακαλώ στο μπάνιο.
- Α κουρεύτηκες?
- Ε ναι προσπαθώ. Αλλά θέλω να με βοηθήσεις να μου φτιάξεις λίγο το σβέρκο. Πάρε τη μηχανή και ξεκίνα.
- Α ναι αμέ οκ!
Και το γλυκό της χεράκι πιάνει τη μηχανή. Βζζζζζζζζζζζζζζζζζ
- ΩΧΧΧΧΧΧΧ
Οταν ακούς ένα ΩΧ τέτοιο πίσω από την πλάτη σου, είναι πραγματικά να ανησυχείς. Για οποιοδήποτε λόγο.
- Τι έγινε καλέ???
- Εμμ Παναγιωτάκη μου, να είχα ένα μικρό ατύχημα...
- TI ATYXHMA?
- E να δεν είχα βάλει το καπάκι στη μηχανή και....
Πωωωωωωωωωωωωωωωω. ΓΑΜΗΣΕ ΜΕΕΕΕΕ.
Τι θα κάνω εγώ τώρα? Το Τζουλάκιον εξαφανίζεται σε χρόνο DT γιατί έχω γίνει μπαρούτι και δεν θέλει να φάει στο κεφάλι το λουτροκαμπινέ.
Τσεκάρω τη ζημιά με το καθρεφτάκι. Μου χει κάνει μια λωρίδα όπως του νεαρούλη από πάνω, αλλά στο σβέρκο. Ελ καταστασιόν τρες απελπιστικ. Πως να το σώσω αυτό το πράγμα? Η Τζούλη φτιάχνει ήδη τα χαρτιά της για μετανάστης στην Αυστραλία. Το ξανακοιτάω. Αυτό δεν είναι λωρίδα, είναι Εθνική οδός για ψείρες. Σκέφτομαι. Υπάρχουν 2 λύσεις. Η τα παίρνω όλα, ή κάνω ένα military look...
Καλά εντάξει, δεν σκεφτόμουν και κάτι τέτοιο αλλά είπα να προσπαθήσω κάτι σε Beckam. Και λέω αϊντε λοιπόν...
Τώρα φαντάζεστε κατάσταση να προσπαθείς να κουρέψεις το σβέρκο σου ομοιόμορφα μόνος σου. Είναι σα να προσπαθείς να πάρεις πίπα στον εαυτό σου. Δράμα...:P
Τι να σας πω. Με τα πολλά τα κατάφερα (όχι την πίπα ρε ανώμαλοι, το κούρεμα). Πραγματικά άξιζα να μπω στα Guiness. Τέλειο. Εντάξει δεν είναι το στυλ μου το στρατιωτικό look αλλά ήταν οκ τελικά. Αφήστε που επανενθυμήθηκα τις ένδοξες μέρες του στρατού. Μ' έπιασε μια γλυκιά νοσταλγία. Συγχώρεσα και τη Τζούλη. Αφού την έστειλα πρώτα αγγαρεία μαγειρεία - νεροχύτη ...:P
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου