Έχω ένα θέμα με την τουαλέτα. Ε ναι δεν εξηγείτε, έχω γράψει 5 ιστορίες μέχρι τώρα για εκεί μέσα. Ας την πάρει το καζανάκι, εεεε το ποτάμι εννοώ κι άλλη μια λοιπόν που αναμόχλευσα...
Κάποτε που λέτε τα παλαιά χρόνια εις το νησί, υπήρχαν και δύσκολαι εποχαί. Ναι ήταν αι εποχαί που είχα απολυθεί από φαντάρος και για διακοπές δεν έπαιζε μία. Αλλά τι να κάνεις? Να ξεμείνεις στο Athens? Την τρέλα μου μέσα. Όχι βέβαια. Μια φορά έμεινα εις το κλεινόν άστυ απ ότι ενθυμούμε εκ της μακράς πορείας της καριέρος μου και παρολίγον να αρχίσω τα ψυχοφάρμακα.
Έτσι λοιπόν εαν έχεις και ένα πατρικόν οίκημα εις το χωρίον να ούμε, στην περίπτωσή μου μαμικόν, ψάχνεις να βρείς φράγκα μοναχά για τα εισιτήρια. Γιατί μετά όλο και κάποιο χαρτζηλίκι θα επαίζετο επιπρόσθετον από γονείς, θειάδες, γιαγιάδες για αρχή. Και μετά τον 15Αυγουστο που εορτάζω θα καθόταν κέντα επιχορήγησις. Έτσι κουτσά στραβά μουγκά, κάπως θα την έβγαζα. Κατηφόρισα λοιπόν με τα μπαγκάζια μου κι ένα ρημαδοπαπί που μού χε ξεμείνει από τας εποχάς της ανέμελης καγκουροεφηβείας και σπεύδω για τας διακοπάς.
Οι πιο ωραίες καταστάσεις που λέτε δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σας αυτό, σου κάθονται όταν είσαι άφραγκος. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό. Παίζει ο Θεός με τα νεύρα μας? Υπάρχει Θεός? Τες πα.
Εκεί που λέτε εις το μπιτς μπαρ του θερέτρου, επαραγγέλουσιν με φειδώ τα καψούλια που έπινα το βράδυ. Εμετρούσα καθεκάστην γουλιά προς κατάποσιν καθώς και κρατσανούσα τα παγάκια μέχρι το τέλος αυτών και μέχρι κρυοπαγήματος του δεξιού κάτω ούλου. Εκεί που κρατσανούσα που λέτε τον πάγο, γκλούπ, εεεεεμμ τσουπ, γνωρίζω κοπελίτσα που δούλευε μπαργούμαν. Έσπασε ο πάγος. Έπαθα ένα λαλά. Τα αντίστοιχα αισθήματα συμπάθειας αισθάνθηκα ότι έτρεφε κι αυτή προς εμέ. Και τα έτρεφε εως σκασμού. Κι όταν λοιπόν δυό σκασμοί συμπάθειες παρεβρίσκονται εις τόπον ειδυλλιακόν με αντηλιακόν, το οποίον έχει ποτίσει τους δερματικούς πόρους, η χημική ερωτική έκρηξις εκαθίστατο αναπόφευκτος.
Αλλά όπως προείπα η κατάστασις κυριαρχείτο από οξείαν αφραγκίαση η οποία εστέκετο ως ψαροκόκαλο τσιπούρας εις την φαρυγγικήν και τσεπικήν κοιλότητα. Πουτάνα ατυχία, δεν μ αφήνεις να κάνω ένα jackpot.
Παρ όλα ταύτα η συμπαθεστάτη, δεν με παρατά στα κρύα του λουτρού, καταλαβαίνει την κατάστασιν και αποφασίζει να συνεισφέρει εμπράκτως προς ανακούφισιν της βεβαρημένης καταστάσεως μου. Και με προσεκτικές κινήσεις, έκαστο δειλινόν, τσεκάροντας τον τσεκαδόρο μου στέλνει συνεχόμενα bonus-ξύδια στην απόξω.
Κι εδώ αρχίζει η ιστορία της τουαλέτας. Τι είδους ήταν τα ξίδια που μου έστελνε το αίσθημα? Εκείνη την εποχή και για κάποιον λόγο έχω επιλέξει ως ποτό του καλοκαιριού το Kiwi-Vodka. Το ξέρετε το Kiwi ε? Είναι ένα πράσινο εμετί ποτό με μικρά κουκούτσα από ακτινίδιο. Και κούτσα κουκούτσα το αίσθημα, μου έσπρωχνε τσάμπα drinks all over δε καλοκαίρι.
Και τάβλα το ελοιπόν κάθε βράδυ ο Παναής. Αυτά είναι τα άσχημα με το να μπλέκεις με μπαρμαν/γουμαν. Βρίσκεσαι καθ οδόν προς τους ΑΑ χωρίς να το αντιληφθείς.
Αλλά εντάξει. Την ελέγχαμε την κατάσταση προς το παρόν. Και επερνούσαμε και τέλεια. Το θέμα όμως ήταν άλλο.
Κάθε πρωί που λέτε με την αυγούλα, γύρω στις 1, εδιαταρράσετο η υπνηλιακή μου κατάστασις εκ διαταραχών στομάχου. Σκατάστασις. Και με εκκίνηση Γιουσειν Μπόλτ, εκατέβαινα δεκαπεντάκις και βάλε σκαλοπάτια μέχρι το αποχωρητήριον όπου εβρίσκετο εις υπάιθριον αυλήν, περνώντας ενδιαμέσως από κουζίνα όπου δειπνούσαν γονείς, γιαγιά, αδελφός. Διαπεραστικοί ήχοι ακούγοντο καθ όλην την διαδρομήν όπου έδιναν το στίγμα του τι επρόκειτο να συμβεί μέσα εις το Βε Σε.
Αφήνω εις την διακριτικήν σας ευχέρεια να το φανταστείτε. Έπειτα ξανάπεφτα για ύπνο.
Αυτή η γλυκειά συνήθεια με ακολουθούσε ολόκληρο το καλοκαίρι και με άφηνε με την απορία γιατί να συμβαίνει. Μέχρι που εκμυστηρεύτηκα τον πόνον μου σε φιλικόν και αδιάντροπον πρόσωπο, όπου με τα πολλά βρήκε τη ρίζα του κακού. Το Kiwi.
Μα πως δεν το είχα σκεφτεί. Το γαμοακτινίδιο αν και εμποτισμένο με αλκοόλ διατηρούσε τις ανακουφιστικές του ιδιότητες και σε έστελνε στην τουαλέτα σε χρόνους που έπιανες τα όρια για τους Ολυμπιακούς. Ρε τι έγινε. Και από τότε μαχαίρι το ακτινίδιο. Ναι γιατί με έκοβε....:Ρ
Αυτή που λέτε ήταν η μικρή μου ιστορία τουαλέτας παρτ έξι όπου αποκαλύπτει κι ένα μικρό αλλά θαυματουργό tip για τις/τους δυσκοίλιους αναγνώστας μου. Αγαπητοί μου φίλοι εκ της άνωθεν εμπειρίας μου σας εγγυώμαι ότι το Kiwi Vodka κάνει θαύματα αν υποφέρετε από παρόμοια δυσκοίλια θέματα. Μόνο μην το παρακάνετε εκτός αν σας αρέσει και το τρέξιμο...
Α και τώρα που το σκέφτομαι τελικά είδατε τι έγινε πάλι? Χωρίς να το προγραμματίσω έκανα την ανατροπή. Απέδειξα πως μπορεί να αποδειχθεί ιδιαιτέρως χρήσιμη, μια κωλοιστορία...:Ρ
Κάποτε που λέτε τα παλαιά χρόνια εις το νησί, υπήρχαν και δύσκολαι εποχαί. Ναι ήταν αι εποχαί που είχα απολυθεί από φαντάρος και για διακοπές δεν έπαιζε μία. Αλλά τι να κάνεις? Να ξεμείνεις στο Athens? Την τρέλα μου μέσα. Όχι βέβαια. Μια φορά έμεινα εις το κλεινόν άστυ απ ότι ενθυμούμε εκ της μακράς πορείας της καριέρος μου και παρολίγον να αρχίσω τα ψυχοφάρμακα.
Έτσι λοιπόν εαν έχεις και ένα πατρικόν οίκημα εις το χωρίον να ούμε, στην περίπτωσή μου μαμικόν, ψάχνεις να βρείς φράγκα μοναχά για τα εισιτήρια. Γιατί μετά όλο και κάποιο χαρτζηλίκι θα επαίζετο επιπρόσθετον από γονείς, θειάδες, γιαγιάδες για αρχή. Και μετά τον 15Αυγουστο που εορτάζω θα καθόταν κέντα επιχορήγησις. Έτσι κουτσά στραβά μουγκά, κάπως θα την έβγαζα. Κατηφόρισα λοιπόν με τα μπαγκάζια μου κι ένα ρημαδοπαπί που μού χε ξεμείνει από τας εποχάς της ανέμελης καγκουροεφηβείας και σπεύδω για τας διακοπάς.
Οι πιο ωραίες καταστάσεις που λέτε δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σας αυτό, σου κάθονται όταν είσαι άφραγκος. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό. Παίζει ο Θεός με τα νεύρα μας? Υπάρχει Θεός? Τες πα.
Εκεί που λέτε εις το μπιτς μπαρ του θερέτρου, επαραγγέλουσιν με φειδώ τα καψούλια που έπινα το βράδυ. Εμετρούσα καθεκάστην γουλιά προς κατάποσιν καθώς και κρατσανούσα τα παγάκια μέχρι το τέλος αυτών και μέχρι κρυοπαγήματος του δεξιού κάτω ούλου. Εκεί που κρατσανούσα που λέτε τον πάγο, γκλούπ, εεεεεμμ τσουπ, γνωρίζω κοπελίτσα που δούλευε μπαργούμαν. Έσπασε ο πάγος. Έπαθα ένα λαλά. Τα αντίστοιχα αισθήματα συμπάθειας αισθάνθηκα ότι έτρεφε κι αυτή προς εμέ. Και τα έτρεφε εως σκασμού. Κι όταν λοιπόν δυό σκασμοί συμπάθειες παρεβρίσκονται εις τόπον ειδυλλιακόν με αντηλιακόν, το οποίον έχει ποτίσει τους δερματικούς πόρους, η χημική ερωτική έκρηξις εκαθίστατο αναπόφευκτος.
Αλλά όπως προείπα η κατάστασις κυριαρχείτο από οξείαν αφραγκίαση η οποία εστέκετο ως ψαροκόκαλο τσιπούρας εις την φαρυγγικήν και τσεπικήν κοιλότητα. Πουτάνα ατυχία, δεν μ αφήνεις να κάνω ένα jackpot.
Παρ όλα ταύτα η συμπαθεστάτη, δεν με παρατά στα κρύα του λουτρού, καταλαβαίνει την κατάστασιν και αποφασίζει να συνεισφέρει εμπράκτως προς ανακούφισιν της βεβαρημένης καταστάσεως μου. Και με προσεκτικές κινήσεις, έκαστο δειλινόν, τσεκάροντας τον τσεκαδόρο μου στέλνει συνεχόμενα bonus-ξύδια στην απόξω.
Κι εδώ αρχίζει η ιστορία της τουαλέτας. Τι είδους ήταν τα ξίδια που μου έστελνε το αίσθημα? Εκείνη την εποχή και για κάποιον λόγο έχω επιλέξει ως ποτό του καλοκαιριού το Kiwi-Vodka. Το ξέρετε το Kiwi ε? Είναι ένα πράσινο εμετί ποτό με μικρά κουκούτσα από ακτινίδιο. Και κούτσα κουκούτσα το αίσθημα, μου έσπρωχνε τσάμπα drinks all over δε καλοκαίρι.
Και τάβλα το ελοιπόν κάθε βράδυ ο Παναής. Αυτά είναι τα άσχημα με το να μπλέκεις με μπαρμαν/γουμαν. Βρίσκεσαι καθ οδόν προς τους ΑΑ χωρίς να το αντιληφθείς.
Αλλά εντάξει. Την ελέγχαμε την κατάσταση προς το παρόν. Και επερνούσαμε και τέλεια. Το θέμα όμως ήταν άλλο.
Κάθε πρωί που λέτε με την αυγούλα, γύρω στις 1, εδιαταρράσετο η υπνηλιακή μου κατάστασις εκ διαταραχών στομάχου. Σκατάστασις. Και με εκκίνηση Γιουσειν Μπόλτ, εκατέβαινα δεκαπεντάκις και βάλε σκαλοπάτια μέχρι το αποχωρητήριον όπου εβρίσκετο εις υπάιθριον αυλήν, περνώντας ενδιαμέσως από κουζίνα όπου δειπνούσαν γονείς, γιαγιά, αδελφός. Διαπεραστικοί ήχοι ακούγοντο καθ όλην την διαδρομήν όπου έδιναν το στίγμα του τι επρόκειτο να συμβεί μέσα εις το Βε Σε.
Αφήνω εις την διακριτικήν σας ευχέρεια να το φανταστείτε. Έπειτα ξανάπεφτα για ύπνο.
Αυτή η γλυκειά συνήθεια με ακολουθούσε ολόκληρο το καλοκαίρι και με άφηνε με την απορία γιατί να συμβαίνει. Μέχρι που εκμυστηρεύτηκα τον πόνον μου σε φιλικόν και αδιάντροπον πρόσωπο, όπου με τα πολλά βρήκε τη ρίζα του κακού. Το Kiwi.
Μα πως δεν το είχα σκεφτεί. Το γαμοακτινίδιο αν και εμποτισμένο με αλκοόλ διατηρούσε τις ανακουφιστικές του ιδιότητες και σε έστελνε στην τουαλέτα σε χρόνους που έπιανες τα όρια για τους Ολυμπιακούς. Ρε τι έγινε. Και από τότε μαχαίρι το ακτινίδιο. Ναι γιατί με έκοβε....:Ρ
Α και τώρα που το σκέφτομαι τελικά είδατε τι έγινε πάλι? Χωρίς να το προγραμματίσω έκανα την ανατροπή. Απέδειξα πως μπορεί να αποδειχθεί ιδιαιτέρως χρήσιμη, μια κωλοιστορία...:Ρ
2 σχόλια:
Θα μπορούσε και εσύ να συμμετέχεις στις καθημερινές ιστορίες Activia!!!Δεν μας είπες με το γκομενάκιον έγινε δουλίτσα;
Αχαχαχαχχα. Καλόοοοο. Ε ναί τα χαμε κανα μηνα..:Ρ
Δημοσίευση σχολίου