Φίλοι μου. Θα σας πω σήμερα ένα μεγάλο μυστικό που το κρατούσα καλά κρυμμένο στα βάθη της ψυχής μου. Οι καταστάσεις ήρθαν έτσι που νομίζω ότι έφτασε η στιγμή να το αποκαλύψω. Ακούστε λοιπόν.
Όταν ήμουν πιτσιρικάς παρακάλεσα τον Άγιο Βασίλη μιά χρονιά να μου φέρει τις γιορτές μια μηχανή του χρόνου. Με χαρά του έγραψα ένα γράμμα γιατί ήθελα να ταξιδέψω στο μέλλον όπου θα έβλεπα απίστευτα πράγματα. Φανταζόμουν ότι τότε τα αυτοκίνητα θα πετούσαν, θα μπορούσαμε να διαβάσουμε τη σκέψη και θα γινόμασταν αόρατοι.! Η τεχνολογία θα είχε αναπτυχθεί τόσο πολύ που όλοι μας θα περνούσαμε μια ζωή τέλεια!
Και ως εκ θαύματος αγαπητοί μου ο Άγιος Βασίλης μου απάντησε! Και μου έστειλε την χρονομηχανή! Αλήθεια σας λέω.! Χωρίς να χάσω χρόνο που λέτε μπούκαρα μέσα. Πάτησα το κουμπί και βγήκα 30 χρόνια μετά. Το 2012. WOW! Ρε πού είναι τα αυτοκίνητα που πετάνε? Πουθενά. Μήπως είμαι αόρατος? Παπάρια. Το μυαλό μου? Τα ίδια σκατά. Ε είπα, ας κάνω μια βόλτα στην Αθήνα. Κάτι θα χει αλλάξει δεν γίνεται...
Ορίστε? Μα τι έγινε? Μήπως χάλασε η μηχανή του χρόνου? Πως βρέθηκα στο 1940? WTF? Μα όχι. 2012 λέει το κοντέρ. Ρεεεεεεεεε που ναι τα ιπτάμενα αυτοκίνητα ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε. Με κοροϊδέψανε...
Αναρωτήθηκα. Μα πως έγινε αυτό. Ρε μπας κι έπεσα σε πόλεμο? Μήπως είμαι σε άλλη χώρα? Μα. Για μισό λεπτό. Εκεί αριστερά δεν είναι η Ακρόπολη? Ρε πούστη μου δεν γίνεται. Ας ρωτήσω. Α μια γιαγιούλα.
- Καλημέρα γιαγιά
- Καλημέρα παιδάκι μου.
- Τι γίνεται εδώ? Στην Ελλάδα δεν βρίσκομαι?
- Προς το παρόν ναι αλλά όπου να ναι...
- Δηλαδή?
- Άστο παιδάκι μου τι να σου λέω τώρα
- Τέλος πάντων να σε ρωτήσω γιαγιά τι συμβαίνει εδώ, βλέπω κλειστά τα μαγαζιά, άστεγους στους δρόμους, κόσμο στα συσσίτια. Τι γίνεται? Μήπως έχουμε πόλεμο?
- Έχουμε παιδάκι μου. Με τους Γερμανούς.
- Ε μα πάλι? Αφού το 40 τελείωσε αυτό δεν τελείωσε?
- Ξανάρχισε αγόρι μου. Αλλά αυτή τη φορά χωρίς όπλα και σφαίρες
- Δηλαδή?
- Πολλά ρωτάς παιδί μου. Πρέπει να φύγω. Να προλάβω το συσσίτιο. Γειά σου.
- Εμμ γεια...
Αν η ιστορία αυτή ήταν αληθινή αγαπητοί μου κι εγώ ο πρωταγωνιστής, όταν θα μάθαινα για το τι συμβαίνει σήμερα, το 2012 στην χώρα μας, στην Ευρώπη, στον πλανήτη Γη γενικότερα, θα πέθαινα από ντροπή. Όχι αν το ήξερα δεν θα θελα να μπω στη μηχανή του χρόνου. Όχι.
Γιατί? Τι γιατί? Κοιτάξτε ξανά τις φωτογραφίες πιο πάνω. Οχι δεν είναι προϊον μοντάζ. Κοιτάξτε τις και πέστε μου. Αυτές είναι οι φωτογραφίες από τα όνειρα που κάναμε μικροί? Αυτές είναι οι φωτογραφίες από τα απίστευτα που θα συνέβαιναν? Αυτές είναι οι φωτογραφίες απ τον πολιτισμό?
ΠΟΙΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ. ΠΟΙΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ. ΠΕΣΤΕ ΜΟΥ!!!!! Πόσο μπορώ να φωνάξω μέσα από τις λέξεις. Μέσα από μια σελίδα. ΠΕΣΤΕ ΜΟΥ!
Σ έναν πλανήτη όπου οι άνθρωποι κατάφεραν κι έφτασαν στο φεγγάρι.
Σ έναν πλανήτη όπου μπορείς να μαθαίνεις τι γίνεται στην άλλη άκρη του σε ένα δευτερόλεπτο.
Σ έναν πλανήτη όπου συμβαίνουν καθημερινά ιατρικά θαύματα.
Σ ένα πλανήτη όπου τα αδύνατα γίνονται δυνατά, δεν καταφέραμε να εξασφαλίσουμε σε όλο τον κόσμο τα αυτονόητα.
ΔΟΥΛΕΙΑ, ΣΠΙΤΙ, ΦΑΓΗΤΟ
ΝΑ ΧΕΣΩ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΜΕΣΑ ΡΕ. ΝΑ ΧΕΣΩ ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΛΑ. ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΜΕ ΓΡΑΒΑΤΕΣ ΟΛΟΙ.
Ζούμε όλοι ένα θέατρο του παραλόγου και παρακολουθούμε από τους δέκτες μας ένα αλισβερίσι κάτω απ το τραπέζι συσκευασμένο κάθε φορά με το κατάλληλο περιτύλιγμα. Τα ομόλογα, οι συμβάσεις, οι μετοχές, το δάνειο, η ανάπτυξη, οι δείκτες, τα spreads, οι off shore, η ισοτιμία, οι τράπεζες, οι τιμές και οτιδήποτε σάπιο ανακάλυψε ο ανθρώπινος εγκέφαλος για να πλουτίζουν οι λίγοι σε βάρος των πολλών. Αίσχος
Ζούγκλα είμαστε και τίποτα άλλο. Μια ζούγκλα του χειρότερου είδους όπου ο ένας προσπαθεί να κατασπαράξει τον άλλο. Και ούτε καν ζούγκλα. Αδικώ τη λέξη. Γιατί τουλάχιστον στη ζούγκλα ένα θηρίο θα φάει όσο χρειάζεται για να επιβιώσει. Όσο χρειάζεται. Δεν θα τα κατασπαράξει όλα γιατί μετά δεν θα έχει τίποτα. Άλλα τελικά τα θηρία δεν ζουν εκεί. Ζουν εδώ. Εδώ όπου αχόρταγα εμετικά αποβράσματα θέλουν να εξαφανίσουν τους πάντες και τα πάντα. Εδώ που σου λένε ότι όσα περισσότερα αποκτήσεις τόσο καλύτερα. Εδώ ζούμε, στον πλανήτη των απλήστων. Εδώ.
Δεν έχω κάτσει μπροστά σε συσσίτιο. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Αλλά δεν θα ντραπώ να κάτσω. Δεν θα ντραπώ γιατί θα είμαι ήσυχος με τη συνείδησή μου. Και η μόνη ελπίδα που μας έχει μείνει είναι αυτό. Η συνείδηση. Η συνείδηση που έχει ο καθένας μέσα του.
Θα κάτσω λοιπόν μπροστά στην ουρά. Και δεν θα στεναχωριέμαι. Γιατί θα ξέρω ότι εγώ τουλάχιστον δεν άφησα κανέναν γυμνό για να φοράω ακριβά ρούχα. Γιατί θα ξέρω ότι δεν άφησα κανέναν άστεγο επειδή ήθελα να έχω δέκα σπίτια. Γιατί θα ξέρω ότι δεν άφησα κανέναν να πεινάσει αρπάζοντας το δικό του φαγητό.
Θα σταθώ στην ουρά λοιπόν. Και δεν θα με πειράζει που δεν θα έχω δουλειά. Που δεν θα έχω χρήματα. Που δεν θα έχω φαγητό. Θα χαμογελάω. Με όλη μου την ψυχή.
Γιατί τουλάχιστον ψυχή θα έχω. Ψυχή και συνείδηση...
Όταν ήμουν πιτσιρικάς παρακάλεσα τον Άγιο Βασίλη μιά χρονιά να μου φέρει τις γιορτές μια μηχανή του χρόνου. Με χαρά του έγραψα ένα γράμμα γιατί ήθελα να ταξιδέψω στο μέλλον όπου θα έβλεπα απίστευτα πράγματα. Φανταζόμουν ότι τότε τα αυτοκίνητα θα πετούσαν, θα μπορούσαμε να διαβάσουμε τη σκέψη και θα γινόμασταν αόρατοι.! Η τεχνολογία θα είχε αναπτυχθεί τόσο πολύ που όλοι μας θα περνούσαμε μια ζωή τέλεια!
Και ως εκ θαύματος αγαπητοί μου ο Άγιος Βασίλης μου απάντησε! Και μου έστειλε την χρονομηχανή! Αλήθεια σας λέω.! Χωρίς να χάσω χρόνο που λέτε μπούκαρα μέσα. Πάτησα το κουμπί και βγήκα 30 χρόνια μετά. Το 2012. WOW! Ρε πού είναι τα αυτοκίνητα που πετάνε? Πουθενά. Μήπως είμαι αόρατος? Παπάρια. Το μυαλό μου? Τα ίδια σκατά. Ε είπα, ας κάνω μια βόλτα στην Αθήνα. Κάτι θα χει αλλάξει δεν γίνεται...
Ορίστε? Μα τι έγινε? Μήπως χάλασε η μηχανή του χρόνου? Πως βρέθηκα στο 1940? WTF? Μα όχι. 2012 λέει το κοντέρ. Ρεεεεεεεεε που ναι τα ιπτάμενα αυτοκίνητα ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε. Με κοροϊδέψανε...
Αναρωτήθηκα. Μα πως έγινε αυτό. Ρε μπας κι έπεσα σε πόλεμο? Μήπως είμαι σε άλλη χώρα? Μα. Για μισό λεπτό. Εκεί αριστερά δεν είναι η Ακρόπολη? Ρε πούστη μου δεν γίνεται. Ας ρωτήσω. Α μια γιαγιούλα.
- Καλημέρα γιαγιά
- Καλημέρα παιδάκι μου.
- Τι γίνεται εδώ? Στην Ελλάδα δεν βρίσκομαι?
- Προς το παρόν ναι αλλά όπου να ναι...
- Δηλαδή?
- Άστο παιδάκι μου τι να σου λέω τώρα
- Τέλος πάντων να σε ρωτήσω γιαγιά τι συμβαίνει εδώ, βλέπω κλειστά τα μαγαζιά, άστεγους στους δρόμους, κόσμο στα συσσίτια. Τι γίνεται? Μήπως έχουμε πόλεμο?
- Έχουμε παιδάκι μου. Με τους Γερμανούς.
- Ε μα πάλι? Αφού το 40 τελείωσε αυτό δεν τελείωσε?
- Ξανάρχισε αγόρι μου. Αλλά αυτή τη φορά χωρίς όπλα και σφαίρες
- Δηλαδή?
- Πολλά ρωτάς παιδί μου. Πρέπει να φύγω. Να προλάβω το συσσίτιο. Γειά σου.
- Εμμ γεια...
Αν η ιστορία αυτή ήταν αληθινή αγαπητοί μου κι εγώ ο πρωταγωνιστής, όταν θα μάθαινα για το τι συμβαίνει σήμερα, το 2012 στην χώρα μας, στην Ευρώπη, στον πλανήτη Γη γενικότερα, θα πέθαινα από ντροπή. Όχι αν το ήξερα δεν θα θελα να μπω στη μηχανή του χρόνου. Όχι.
Γιατί? Τι γιατί? Κοιτάξτε ξανά τις φωτογραφίες πιο πάνω. Οχι δεν είναι προϊον μοντάζ. Κοιτάξτε τις και πέστε μου. Αυτές είναι οι φωτογραφίες από τα όνειρα που κάναμε μικροί? Αυτές είναι οι φωτογραφίες από τα απίστευτα που θα συνέβαιναν? Αυτές είναι οι φωτογραφίες απ τον πολιτισμό?
ΠΟΙΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ. ΠΟΙΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ. ΠΕΣΤΕ ΜΟΥ!!!!! Πόσο μπορώ να φωνάξω μέσα από τις λέξεις. Μέσα από μια σελίδα. ΠΕΣΤΕ ΜΟΥ!
Σ έναν πλανήτη όπου οι άνθρωποι κατάφεραν κι έφτασαν στο φεγγάρι.
Σ έναν πλανήτη όπου μπορείς να μαθαίνεις τι γίνεται στην άλλη άκρη του σε ένα δευτερόλεπτο.
Σ έναν πλανήτη όπου συμβαίνουν καθημερινά ιατρικά θαύματα.
Σ ένα πλανήτη όπου τα αδύνατα γίνονται δυνατά, δεν καταφέραμε να εξασφαλίσουμε σε όλο τον κόσμο τα αυτονόητα.
ΔΟΥΛΕΙΑ, ΣΠΙΤΙ, ΦΑΓΗΤΟ
ΝΑ ΧΕΣΩ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΜΕΣΑ ΡΕ. ΝΑ ΧΕΣΩ ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΛΑ. ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΜΕ ΓΡΑΒΑΤΕΣ ΟΛΟΙ.
Ζούμε όλοι ένα θέατρο του παραλόγου και παρακολουθούμε από τους δέκτες μας ένα αλισβερίσι κάτω απ το τραπέζι συσκευασμένο κάθε φορά με το κατάλληλο περιτύλιγμα. Τα ομόλογα, οι συμβάσεις, οι μετοχές, το δάνειο, η ανάπτυξη, οι δείκτες, τα spreads, οι off shore, η ισοτιμία, οι τράπεζες, οι τιμές και οτιδήποτε σάπιο ανακάλυψε ο ανθρώπινος εγκέφαλος για να πλουτίζουν οι λίγοι σε βάρος των πολλών. Αίσχος
Βρήκαν τρόπους για να γίνουν πιο πλούσιοι
και να ευημερήσουν κάποιοι, πουλώντας αέρα κοπανιστό και παίζοντας στο
μπαρμπούτι τύχες ανθρώπων και λαών. Τομάρια χρηματιστές, επιχειρηματίες
του κώλου, μαριονέτες πολιτικοί και διάφορα άλλα παράσιτα αποτελούν ένα
συνονθύλευμα από σιχαμένους απατεώνες του χειρότερου είδους χωρίς να λογαριάζουν ηθικές αξίες, αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη, σεβασμό, ευγένεια, δικαιοσύνη, αλήθεια. Κι εμείς οι υπόλοιποι? Τι κάνουμε? Τα δεχόμαστε όλα αυτά με αντάλλαγμα ψίχουλα. Τα ψίχουλα της αξιοπρέπειάς μας. Ντρέπομαι. Ντρέπομαι να συμμετέχω σε αυτό το πανηγύρι που κάποιοι ονομάζουν ανθρώπινο πολιτισμό. Αίσχος
Ζούγκλα είμαστε και τίποτα άλλο. Μια ζούγκλα του χειρότερου είδους όπου ο ένας προσπαθεί να κατασπαράξει τον άλλο. Και ούτε καν ζούγκλα. Αδικώ τη λέξη. Γιατί τουλάχιστον στη ζούγκλα ένα θηρίο θα φάει όσο χρειάζεται για να επιβιώσει. Όσο χρειάζεται. Δεν θα τα κατασπαράξει όλα γιατί μετά δεν θα έχει τίποτα. Άλλα τελικά τα θηρία δεν ζουν εκεί. Ζουν εδώ. Εδώ όπου αχόρταγα εμετικά αποβράσματα θέλουν να εξαφανίσουν τους πάντες και τα πάντα. Εδώ που σου λένε ότι όσα περισσότερα αποκτήσεις τόσο καλύτερα. Εδώ ζούμε, στον πλανήτη των απλήστων. Εδώ.
Δεν έχω κάτσει μπροστά σε συσσίτιο. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Αλλά δεν θα ντραπώ να κάτσω. Δεν θα ντραπώ γιατί θα είμαι ήσυχος με τη συνείδησή μου. Και η μόνη ελπίδα που μας έχει μείνει είναι αυτό. Η συνείδηση. Η συνείδηση που έχει ο καθένας μέσα του.
Θα κάτσω λοιπόν μπροστά στην ουρά. Και δεν θα στεναχωριέμαι. Γιατί θα ξέρω ότι εγώ τουλάχιστον δεν άφησα κανέναν γυμνό για να φοράω ακριβά ρούχα. Γιατί θα ξέρω ότι δεν άφησα κανέναν άστεγο επειδή ήθελα να έχω δέκα σπίτια. Γιατί θα ξέρω ότι δεν άφησα κανέναν να πεινάσει αρπάζοντας το δικό του φαγητό.
Θα σταθώ στην ουρά λοιπόν. Και δεν θα με πειράζει που δεν θα έχω δουλειά. Που δεν θα έχω χρήματα. Που δεν θα έχω φαγητό. Θα χαμογελάω. Με όλη μου την ψυχή.
Γιατί τουλάχιστον ψυχή θα έχω. Ψυχή και συνείδηση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου