ΤΟ ΒΡΑΚΙ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΡΙΑΣ

Και φτάνει η στιγμή αγαπητοί φίλοι όπου η κουλτούρα συγκρούεται με την καφρίλα. Τι εννοώ? Ας μιλήσουν τα γεγονότα ...

Παρευρίσκομαι με φίλη που λέτε σε βραδιά ποίησης. Εντάξει πολλοί θα μου πείτε, το χεις κάψει μεγάλε πήγαινε χτύπα κάνα Heig γιατί απαλευτέν αλλά να σας πω αν έχεις πιεί τα ξυδάκια σου από πριν η φάση γίνεται πολύ ενδιαφέρουσα. Στο πλαίσιο λοιπόν της επιμορφωτικής μου δράσης και της γενικότερης κοινωνικοποίησης με τον χώρο είπα να πάω να ακούσω ποίηση μιας και με κάλεσαν κιόλας.

Γενικότερα πάντως η πολλή κουλτούρα μου τη δίνει στα νεύρα. Ωραίο πράγμα δεν λέω να χεις ένα επίπεδο να ακούς και να λες ωραία ψαγμένα πράγματα, αλλά όταν το κάνεις μόνο και μόνο για να μας δείξεις το υψηλό σου επίπεδο είσαι για τα μπάζα. Ψαγμένες μουσικές, ψαγμένες διακοπές, ψαγμένα φαγητά και όλα γενικώς ψαγμένα είναι οκ μέχρι τη στιγμή που θα μου πεις ότι τα γεμιστά είναι ένα τίποτα μπροστά στα βρύα ταράνδων πασπαλισμένα με σκόνη μανιταριών cep, πάνω σε πράσινη πόα. Τσάκω ένα βαρύ βιβλίο φίλος και βούτα απ τον 6ο.

Ναι κάτι τέτοιες πούτσες που κάνουν ορισμένοι μόνο για το φαίνεσθαι με εκνευρίζουν. Είναι χειρότεροι κι απ τους πιο τελειωμένους φυλακόβιους που συχνάζουν σε κωλόμπαρα. Ανοίγουν ένα βιβλίο 300 σελίδων και σε 1 ώρα το χουν τελειώσει. Και την άλλη μέρα το επόμενο. Ρε μάστορα πως το κανεις αυτό? Εγώ μια φορά έχω τελειώσει βιβλίο σε μια μέρα επειδή δεν είχα παρέα σε 12ωρο ταξίδι Πειραιάς - Μυτιλήνη. Και με διαλείμματα.

Τες πα άλλο ειν το θέμα. Η βραδιά ποίησης. Μπουκάρω λοιπόν που λέτε και βλέπω όλο σχετικό κοινό μαζεμένο. Τύπισσες γύρω στα 50 με κόκκινο γυαλί, ''είμαι η μετεμψύχωση της Νικολακοπούλου'', μουσάτους κυρίους ''ξέχασα να ξυριστώ απ το πολύ διάβασμα'' και διάφορα άλλα παρεμφερή. Θέση άδεια πουθενά εκτός από δύο καρέκλες φάτσα κάρτα απέναντι στην ποιήτρια. Τι να κάνω πάω κατά κει μαζί με τη φίλη να παρακολουθήσουμε ήσυχα ήσυχα την εξέλιξη.

Η ποιήτρια κάθεται σταυροπόδι απέναντι. Αν και φουλ κουλτούρα έχει φορέσει κατακόκκινο κοντό φόρεμα ''είμαι κουμπάρα σε γάμο'' και ασορτί γόβα ουρανοξύστης ''μετά δουλεύω στο Baby O''. Ω ρε φίλε. Το χω δει το έργο. Θα δω βρακί ποιήτριας. Το μυρίζομαι. Γυρίζω στη φίλη:

 - Δεν θέλω να το δω

- Ορίστε?

- Δεν θέλω να το δω λέω.

- Τι παιδί μου?

- Την βλέπεις?

- Ποιά?

- Την ποιήτρια

- Ναι.
- Το άλλο όμως δεν το βλέπεις

- Ποιό?

- Το βρακί της ποιήτριας

- Το ποιό?

- Το βρακί της.

- Γιατί φαίνεται?

- Όχι ακόμα αλλά με μαθηματική ακρίβεια εντός 5λέπτου θα φανεί.
- Αχαχαχαχαχχα. Λες?

- Όπως σε βλέπω και με βλέπεις

Και ναι, δυστυχώς εσυνέβη. Εκεί που έχεις πάει αποφασισμένος να παρακολουθήσεις σοβαρός μια βραδιά ποίησης τσουπ στα γαμεί όλα το βρακί της ποιήτριας. Άντε μετά κάτσε εσύ να προσηλωθείς στο σοβαρό θέμα του ποιήματος. Θα το χάσεις θες δεν θες και μετά θα αναρωτιέσαι ''τι θέλει να πει ο ποιητής''. Από κάτι τέτοια πρέπει να βγήκε αυτό...

Τες πα και πα, με δυσκολία συγκρατούμε τα γέλια έως ότου η ποιήτρια σε κάποια φάση διαβάζει ποίημα άλλου συναδέλφου ο οποίος κάθεται ήσυχος στις πρώτες θέσεις. Όπως το διαβάζει λοιπόν λέει ένα στίχο προς το τέλος ''στα ολάνθιστα λιβάδια του Απριλίου''. Τελειώνει το ποίημα. Χειροκρότημα. Ένας δεν χειροκροτεί. Μα ποιός ειν τούτος? Ο ποιητής ο ίδιος. Μα γιατί? μήπως είδε κι αυτός το βρακί της ποιήτριας?

- Εμ Κατερίνα μου σ ευχαριστώ πολύ για την απαγγελία αλλά να κάνω μια διόρθωση. Στον στίχο μου τον οποίο διάβασες και έλεγε ''στα ολάνθιστα λιβάδια του Απριλίου'', δέν είναι του ΑπριλΙου, είναι του ΑπριλιοΥ''
Ντόινκκκκκκκ. Που να βρω μια μυτερή γωνία να πάρω φόρα να χτυπήσω πέστε μου. Αλλά περίμενε μεγάλε να ακούσουμε και τι θα πει η ποιήτρια. Ποιήτρια:
- Ναι Μανώλη μου έχεις δίκιο. Το χα καταλάβει πριν πεις ότι είναι του Απριλιού, απ τον ειρμό του λόγου.....
Γιούχουυυυυ. Φέρτε μου ένα κουβά με ταβανόπροκες να τον καταπιώ χωρίς νερό. Τώρα.

Ε όπως καταλαβαίνεται η κατάσταση ξέφυγε απ τα όρια σοβαρότητας που με είχα θέσει κι άρχισα με τη φίλη τα σχόλια καφρίλας μέχρι αποβολής από την αίθουσα. Ε μα πως να συγκρατηθώ τώρα μετά απ αυτό? Να εκτυλίσσεται τέτοιος διάλογος μπροστά μου σε συνδυασμό με βρακί ποιήτριας κι εγώ να κάτσω ήσυχος στο κάθισμά μου να παρακολουθώ μισοκοιμισμένος όλον τον προβληματισμό του ποιητή Φαμφάρα? Με τίποτα. Είναι σαν να μου φωνάζει, ''Ξύπνα Βασίλη''....:Ρ

Be a Fan