ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΑΓΡΟΤΗΣ

Και πριν κάτι μέρες χτυπάει το τελέφωνον. Είναι ο φίλος μου ο Χρήστος από Δράμα.
- Έλα ρεμάλι τι κάνεις?
- Καλά Χρηστάρα εσύ?
- Μια χαρά. Άκου σου χω πρόταση. Έρχεσαι Ανάβυσσο, παίρνεις και τους υπόλοιπους χαμένους άνεργους φίλους σου και πάμε βουρ να φυτέψουμε ένα χωράφι με ρόδια. Μεροκάματο καλό κι αν γουστάρετε σας κλείνω και δωματιάκι στο ξενοδοχείο Μαύρο Λιθάρι να μην πηγαινοέρχεστε. Ψήνεστε?
- Μόνο ψηνόμαστε? Και σουφλέ 4 τυριά γινόμαστε. Μέσα.

Κι έτσι που λέτε αποδεχτήκαμε πρόσκληση να πάρουμε μια γεύση από αγροτική ζωή. Ναι γιατί όχι. Τώρα να σας πω, πως θα τα βγάζαμε πέρα 3 μαλάκες που έχουμε να ξεκουνήσουμε απ τον υπολογιστή 15 χρόνια, με τα φτυάρια τις τσάπες και τα χώματα, ένας θεός ξέρει. Αλλά λέμε όχι ρε πούστη θα το κάνουμε. Άλλωστε τι έχουμε να χάσουμε. Άνεργοι είμαστε, χαβαλέ θα χει, στην εξοχή θα μαστε, λεφτά θα πάρουμε, όλα υπέρ μας. Δε γαμιέται, φύγαμε.

Και να σου ένας γραφίστας, μια μανικιουρίστ κι ένας ιατρικός επισκέπτης επίσκεψη σε χωράφι. Σουρεάλ. Τα πράγματα δεν ξεκίνησαν πάντως και πολύ καλά γιατί έπρεπε να ξυπνήσουμε στις 7. Αλλά με έναν φρέντο εσπρέσσο γλυκό ελαφρύ, το προσπεράσαμε το θέμα γλυκά και ελαφρά. Η συνέχεια όμως? Με το που σκάμε στο χωράφι τι να δούμε. 60 στρέμματα χώμα. Oh my Godια. Για να σας δώσω να καταλάβετε το μέγεθος ήταν καμιά 10ρια γήπεδα ποδοσφαίρου...

- Ρε συ Χρήστο πας καλά? Θα σκάψουμε όλο αυτό το πράμα εμείς?
- Έλα σταμάτα ρε σε λέω. Μια χαρά. Τσακ μπαμ σε 3 μερούλες θα το καθαρίσουμε.
- Ρε φίλε, έχω να πιάσω φτυάρι από 4 χρονώ, όταν έπαιζα με τα playmobil είσαι σίγουρος?
- Ξεκίνα και θα δεις. Μια συνήθεια είναι.
- Καλααααα

Και ξεκινάμε. Πρωιιι με την αυγούλα, πίνω φραπέ γλυκοοό, με φτυάρι και τσαπούλα, για όργωμα θα ρθωωω. Η διαδικασία έχει ως εξής: Μετράμε χωράφι, υπολογίζουμε πόσα δέντρα θα μπούν, σημαδεύουμε, σκάβουμε, φυτεύουμε και πούλο. Απλό ε? Αμ δε.

Για να μετρήσεις ένα χωράφι 60 στρεμμάτων και να το σημαδέψεις ακριβώς έτσι ώστε ανά 5 μέτρα να μπαίνει δέντρο, δεν είναι και απλή διαδικασία. Η πρώτη μέρα είχε ως ασχολία αυτό. Και πως θα το κάνουμε λοιπόν? Ο φίλος μας ο Σήφης που είχε εμπειρία στα χωράφια ανακάλυψε ένα συστηματάκι που είχε ως εξής. Φτιάχνουμε ένα τρίγωνο από σιδερόβεργα διαστάσεων 5 ύψος 4 πλάτος και 6,40 διαγώνιο. Αυτό το σέρνεις μες το χωράφι και ανά 5 μέτρα σημαδεύεις την κορυφή του τριγώνου. Αν υπολογίσουμε ότι πρέπει να βάλουμε 3600 σημάδια όσα και τα δέντρα, αυτό σήμαινε κάπου 15 χιλιόμετρα περπάτημα μέσα σε χωράφι, κάθε 5 μέτρα σταμάτημα και σκύψιμο να σημαδέψουμε και άντε πάλι. Fuck me.

Μετά από τις πρώτες 3 ώρες είμαστε για απόσυρση έως να καλέσουμε γραφείο τελετών. Από το σκύψε-σήκω η μέση μας έχει φτάσει στο γόνατο και τα κουράγια μας περίπατο. Ε τι περιμένατε πρώτη φορά να πετάμε? Ήταν σαν να πήγαινες να παίξεις μπάλα στο Μπερναμπέου ενώ δεν έχεις κάνει ποτέ στη ζωή σου προπόνηση. Ε δεν θα φας καμιά 25ρια γκολάκια? Ήττα μεγάλη σας λέω.

Κάνουμε το πρώτο διάλειμμα. Έχω σπάσει το κεφάλι μου τι πατέντα να βρώ για να γίνει το όλο θέμα πιο ξεκούραστο και να αντέξουμε. Και ναι. Βρήκα για άλλη μια φορά τη λύση. Ω ναι. Ο Μαγκάιβερ μέσα μου ζει.

Για να μην κουβαλάμε αυτό το τρίγωνο με τα χέρια και προπάντως για να μην σκύβουμε, αφού το όλο γαμήσι της υπόθεσης ήταν αυτό, σκέφτηκα να δέσουμε στις γωνίες από ένα σκοινάκι, έτσι ώστε, όταν πάμε πάνω από τα σημάδια, απλά να το ξαμολάμε και να μην σκύβουμε. Καλό ε?

Φώτο ντοκουμέντο. Κι έπιασε που λέτε  Και όχι μόνο έπιασε, η δουλεία γινόταν όλο και πιο γρήγορα κι εμείς πιο ξεκούραστοι. Μετά από αυτό η όλη φάση ήταν απλά μια βόλτα στα χωράφια. Α ρε πουτάνα Lab αγόρι μου χαραμίζεσαι. Στη ΝΑΣΑ πρεπει να σε πάρουν να βρείς πως θα φτάσουμε στον Αρη σε 2 μέρες..:Ρ

Πέρα όμως απ την εφεύρεση η κούραση έχει κάνει τη δουλειά της. Έχει φτάσει 5 το απόγευμα και είμαστε στα όρια. Παρακαλάμε το θεό να γίνει κάτι να μείνουμε όρθιοι. Και η ευχή έπιασε...

Κι όχι απλά έπιασε. Έριξε χαλάζι κορόμηλο. Πολύ στεναχωρηθήκαμε που φύγαμε απ το χωράφι τι να σας πω. Τες πα. Κι έτσι η πρώτη μέρα τελειώνει. Ισοπεδωμένοι σχεδόν αλλά κατευχαριστημένοι που τα καταφέραμε, γυρίζουμε σπίτι. Εις αύριον τα σπουδαία.

Το αύριο όμως ήταν πολύ κοντά κι εμείς πιασμένοι μέχρι και στις βλεφαρίδες. Ε τι να κάνεις. Η απροπονησιά αυτά έχει. Αντε λοιπόν ξανά μανα το ίδιο έργο. Ξύπνημα, φρέντο, χωράφι, σημάδεμα.
Πλέον όμως έχουμε γίνει εξπερ και δουλεύουμε τραγουδώντας. Η Μαρίνα έχει αναλάβει τη διασκέδαση μας με ότι λαϊκό κομμάτι ήξερε και μεις ευλαβικά την ακούμε. Αξιοπερίεργο βέβαια που ήξερε λαϊκά τραγούδια γιατί αυτή μόνο κάτι νταμπα ντούμπα ακούει. Αλλά είναι γνωστό το άσμα του Πανούση που λέει: ''Μ αρέσει στα κρυφά κι ο Μητροπάνος''. Έτσι εξηγείται.

Και φτάνει η ώρα της αγρανάπαυσης. Σαντουιτσάρα με διπλό σουβλάκι που για μερικούς έγινε και 4πλο γιατί 2 Αιγύπτιοι εργάτες δεν τρωγαν χοιρινό και τους τα ψειρίσαν τα υπόλοιπα λαμόγια, με συνοπτικές. Εδώ ρε μάγκες πάντως μπορείτε να καταλάβετε την αξία του μεσημεριανού φαγητού και μιας σιέστας 15 λεπτων. Όταν τα πόδια σου είναι στα όρια της θλάσης και το στομάχι σου ζητά απεγνωσμένα θερμίδες η άξια ενός μεσημεριανού και ενός διαλείμματος ανεβαίνει στα ουράνια. Αρχίζω και καταλαβαίνω το φίλο Σήφη που μας έλεγε στην αρχή ότι έτρωγε 12 αυγά για πλάκα και τον δουλεύαμε. Ε ρε και να χα τώρα μια ομελέτα με 60 αυγά και 145 τυριά. Θα την έσκιζα.

Τες πα με τα πολλά ξαναγυρίζουμε στη δουλειά για να τελειώνουμε. Είμαστε προς το τέλος του σημαδέματος και έχουμε πέσει πάνω σε ένα σύννεφο από μυγάκια. Μυγάκια παντού. Στα αυτιά  στα ρούχα, στα μαλλιά, μέσα στο βρακί. Παντού. Αν καθόμουν 2 λεπτά ακίνητος, θα είχα γίνει μούμια από μυγάκια. Για το πόσα φάγαμε, αφήστε το. Πως η φάλαινα ρουφάει το πλαγκτόν? Ε κάτι τέτοιο. Σε κάποια φάση σταματούν τα μυγάκια. Γιατί άραγε? Μα γιατί αρχίζει το ψιλόβροχο βέβαια. Ω ρε μάνα μου μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα. Δεν υπάρχει γλιτωμός. Αλλά εντάξει. Δεν είχε μείνει και πολύ ώρα. Το ματς τελείωνε και μεις οδεύσαμε στα αποδυτήρια. Ώρα για ξεκούραση.

Τη δεύτερη μέρα θα μέναμε στο ξενοδοχείο. Μπουκάρουμε μέσα στο δωμάτιο και πιάνουμε σειρά για μπάνιο. Πωωω. Τι πράμα ήταν αυτό. Τι ηδονή. Το ζεστό νερό κυλούσε πάνω στο κορμί μου και δεν συγκρινόταν με το ούτε να με χάιδευαν 10 ημίγυμνα μοντέλα. Το αυτό έπραξαν και οι υπόλοιποι και μετά από ολίγη ξεκούραση πήγαμε σε ταβέρνα όπου φάγαμε το μεροκάματο που βγάλαμε το πρωί. Τρομερή διαχείριση εισοδήματος, αλλά δε γαμιέται. Μια ζωή την έχουμε.

Και φτάνει η τρίτη και φαρμακερή μέρα όπου είναι η μέρα του φυτέματος. Το χωραφάκι έτοιμο σημαδεμένο και μεις με τα φτυάρια παραμάσχαλα ξεκινάμε το σκάψιμο λακούβας και τοποθέτησης ροδιάς μέσα σε εκάστη. Θα πρέπει να ανοίξουμε 3500 λακούβες. Λέω στο Χριστακη, Χριστάκη σήμερα θα ρθει το τετέλεσθαι, δεν υπάρχει περίπτωση. Συστήματα και μαλακίες δεν βλέπω να πιάνουν. Θα πέσουν κορμιά.

Που να ξερά ό άτυχος ότι μετά από τόσο κάψιμο στο Farmville και στο Country Story θα μου λαχε να κάνω το ίδιο σε Real Time. Αλλά μάλλον το χα από τότε με τα αγροτικά θέματα. Και που λέτε τα κορμιά πέφτουν στη μάχη. Εμείς οι μεγαλύτεροι σε Γιώτα Πέντε κατάσταση, ξεκινάμε σιγά σιγά το σκάψιμο φύτεμα. Όμως το άλλο το παλικάρι ο Σήφης δεν καταλαβαίνει Χριστο. Κομπρεσερ σκέτο. Μέχρι να τελειώσουμε οι δυό μας μια σειρά ο Σήφης είχε τελειώσει μιαμιση μόνος του. Πόσα αυγά είχε φάει το πρωί δεν ξέρω. Και δεν έφτανε μόνο αυτό. Με το που σφυρίζει διάλειμμα το αφεντικό, εμείς λιποθυμάμε μαζί με τα φτυάρια και βλέπουμε τον άλλο να πηδάει σα κατσίκι μέσα στο χωράφι να πάει να φάει το σάντουιτς. Τον κοιτάω καλά καλά, μα ρε μαλάκα τι πίνει αυτό το παιδί νιτρογλυκερίνη? Αλλά έτσι είναι, άμα εσύ ο χλαπάτσας δεν ξεκουνάς τον κώλο σου απ το PC 15 χρόνια και ο άλλος οργώνει χωράφια απ τα 13 του είναι λογικό να σου μοιάζει σούπερ ήρωας.

Και το δεύτερο και τελικό στάδιο έφτασε. Έμεινε ένα γήπεδο ροδιές μόνο να φυτέψουμε. Ο Χριστάκης έχει παραδώσει, σέρνεται στο χώμα σαν παραολυμπιονίκης στον τερματισμό του Μαραθωνίου. Εγώ παίρνω κουράγια άν και πονάνε μέχρι και τα νύχια μου, αλλά βλέπω ότι το φάγαμε το γάιδαρο πάμε για τερματισμό. Και φτάνουμε στο τέρμα. Ναι ρε κουφάλες. Τα καταφέραμε.

Λοιπόν. Τέτοιο πράγμα δεν μου χει ξανατύχει. Ίσως και να ταν η κουραστικότερη δουλειά που χω κάνει ever σχεδόν ισάξια σε κούραση, όταν δούλεψα μια φορά σερβιτόρος σε δεξίωση 16 ώρες φορώντας διπατες Wehrmacht. Αλλά όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, θα την ξανάκανα. Όχι αυτή με το σερβιτοριλίκι. Την άλλη. Και οι λόγοι δεν είναι ένας και δύο, είναι πολλοί.

Θα την ξανάκανα γιατί τίποτα δεν συγκρίνεται με το να δουλεύεις έξω στη φύση και να νιώθεις ένα με τον ουρανό και το χώμα.
Θα την ξανάκανα γιατί τίποτα δεν συγκρίνεται με το να περνάς μια τέτοια κατάσταση με καλούς φίλους και να είσαι μες τη μαλακία και το χαβαλέ όλη τη μέρα παρά την κούραση.
Θα την ξανάκανα γιατί ανακαλύπτεις πόση αξία έχουν μικρά καθημερινά πράγματα που σου περνούσαν αδιάφορα όπως το να κάνεις ένα ζεστό μπάνιο ή να ξεκουραστείς 10 λεπτά στη σκιά ενός δέντρου. 

Θα την ξανάκανα γιατί μετά από τέτοιο κόπο βλέπεις με άλλο μάτι τα χρήματα που πήρες για μεροκάματο.
Θα την ξανάκανα γιατί ξύπνησε και το τελευταίο μου νεκρό κύτταρο.
Θα το ξανάκανα γιατί μετά από χρόνια θα περάσω μπροστά από αυτό το χωράφι και θα δώ τις ροδιές ανθισμένες γεμάτες καρπό και θα σκέφτομαι ότι εγώ τα φύτεψα αυτά τα δέντρα, με τα χέρια μου.

Για όλους αυτούς λοιπόν τους λόγους θα το ξανάκανα. Ίσως και να το κανα και για λιγότερους. Ισως και για έναν μόνο. Η ουσία είναι πάντως ότι είδα τα πράγματα με άλλο μάτι εν μέσω των δυσκολιών της εποχής. Είδα ότι το μυστικό του να είσαι χαρούμενος ίσως δεν κρύβεται πίσω από ένα γραφείο και μια οθόνη υπολογιστή, καθαρός και ξεκούραστος. Ίσως το μυστικό να έχει μέσα χώμα, ουρανό, κόπο και ιδρώτα. Και θα το βρώ. Να είστε σίγουροι...

Be a Fan