Παρασκευή στο γραφείο. Η κούραση της εβδομάδας μ έχει καταβάλλει. Όσο περνά η ώρα βυθίζομαι όλο και πιο πολύ στην καρέκλα. Σε ανύποπτη στιγμή, ΜΠΑΑΑΠΚΡΑΑΑΚ, σπάει η πλάτη της καρέκλας. Με μιά κίνηση αλά Νάντια Κομανέτσι κρατάω ισορροπία πάνω στη δοκό πριν φάω ιστορική σαβούρα. Δόξα τον Πανάγαθο. Σηκώνομαι. Με απαλές χειρουργικές κινήσεις προσπαθώ να επαναφέρω στη ζωή την ταλαιπωρημένη μου καρέκλα. Την ξαπλώνω στο γραφείο και ξαναβιδώνω την πλάτη. Ο Δόκτωρ Φρανκεστάϊν ξαναχτυπά. Ξαναχύνομαι πίσω. Η αντίστροφη μέτρηση για την επόμενη σαβούρα έχει αρχίσει. Στο 5λεπτο λοιπόν, ΜΠΑΑΑΠΚΡΑΑΑΚ. 2-0. Μεταμορφώνομαι σε Μελισσανίδης και γλιτώνω την τούμπα στο τσακ και πάλι. Μπά ο ασθενής μας άφησε χρόνους. Εκείνη την ώρα το αφεντικό περνά απ το γραφείο.
- Λαμπρίδη τι έγινε?
- Ε να αφεντικό εδώ, έσπασε η καρέκλα
- Μα τι έκανες πάλι?
- Ε τίποτα, χάλασε. Την έχω και τόσο καιρό
- Τώρα θα σου πάρουμε και καρέκλα δηλαδή?
- Ε τι να κάνω αφεντικό?
Σηκώνεται να φύγει και καθώς απομακρύνεται μου λέει...
- Λαμπρίδη, πρόσεχε...........τρίζει η καρέκλα σου...:Ρ:Ρ:Ρ
Υ.Γ.
Δεν του ζητάω καινούργια. Είμαι σίγουρος ότι αν του ζητήσω θα μου πάρει αυτή....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου