ΔΕΚΑΝΕΑΣ ΛΑΜΠΡΙΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ 95Ε ΕΣΣΟ ΔΙΑΤΑΞΤΕ

Λέω ν αρχίσω μιά ωραία ενότητα ιστοριών από στρατό. Το είχα στο μυαλό μου καιρό αλλά είχα κι άλλες μπούρδες να γράψω και το ανέβαλλα. Θα πώ λοιπόν τα best of έτσι και για να μην τα ξεχάσω ρε παιδί μου να χω να τα λέω και στα παιδιά μου αργότερα να γελάμε. Πάμε λοιπόν.

Επεισοδιο Νο 1. Ο Θαλαμοφύλαξ

Είμαι Θεσσαλονίκη. Στρατόπεδον Καρατάσου ή Καρα-Τσάτσου όπως το ονόμαζαν και τα καρντάσια λόγω ότι ήταν μες την πόλη και μόνο οι βυσματίες ερχόταν σ αυτό. Εγώ πως μπλέχτηκα εκεί είναι μια άλλη ιστορία. Είναι Ιούλιος λοιπόν. Κουφόβραση. Έχουμε πρωινό εγερτήριο και αναφορά. Εκείνη την εποχή δεν είμαι και στις πολύ καλές μου, έχω φάει 5-6 καμπάνες απανωτές και μ έχει πιάσει ένας αρνητισμός. Κυκλοφορώ αξύριστος, αγυάλιστος ένα χυμαδιό σκέτο. Δεν μ απασχολεί τίποτα. Οι συνάδελφοι βλέποντας με σε τέτοιο χάλι προσπαθούν να με προστατέψουν και μ αφήνουν θαλαμοφύλακα στην αναφορά για να μη με δεί κάνας αρχιλοχίας/λοχαγός/διοικητής και μ αρχίσουν στις φυλακές. Κάθομαι λοιπόν στο διάδρομο των θαλάμων και περιμένω να τελειώσει η μπουρδελοαναφορά. Στο διάδρομο βρισκόταν και οι οπλοστάτες όπου αποθέτουμε τα όπλα και υποτίθεται ότι τα πρόσεχε ο εκάστοτε θαλαμοφύλακας. Χα. Ναι. Εκεί που καθόμουν λοιπόν με φανελάκι τιράντα και μούσι καπνίζοντας λέω: Ρε δεν πάω να πάρω κάνα Μίλκο και κάνα σάντουιτς για πρωινό μέχρι να τελειώσει η μαλακία αυτή? Αργούνε. Ε και πάω έτσι χύμα μέχρι το κυλικείο. Στην επιστροφή και γεμάτος χαρά δαγκώνοντας την παντόφλα-σάντουιτς στρατού, μπαίνω στο λόχο. Στο θάλαμο με περιμένει ο λοχαγός. Λοχαγός = Νταμάρι 2 μέτρα βλάχαρος και δεν με πάει μία.

- ΛΑΜΠΡΙΔΗΗΗΗΗΗΣ,   ΠΟΥ ΗΣΟΥΝΑ?

- Εεεμ εδώ κυρ λοχαγέ μέχρι το κυλικείο πήγα να πάρω κάτι να φάω.

- ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΣΗΚΩΘΗΚΕΕΕΕΕΣ ΚΙ ΕΦΥΓΕΕΕΕΕΣ? ΚΑΙ ΑΦΗΣΕΣ ΤΑ ΟΠΛΑ ΜΟΝΑΑΑ ΤΟΥΥΥΣ?

(Απάντηση για πολλά Όσκαρ μη έχοντας συναίσθηση του τι λέω):

- Σιγά μη νιώθανε μοναξιά τα όπλα κυρ λοχαγέ....:Ρ:Ρ:Ρ

Οι άλλοι τριγύρω χτυπιούνται από το γέλιο. Ο λοχαγός γίνεται κόκκινος σαν αστακός. Αρχίζει και ουρλιάζει μου ρίχνει 5 φυλακή και κάνει σα παλαβός. Τον έχω βγάλει έξω φρενών. Αλλά έχω μια τρομερή ηρεμία και χαζογελάω. Του σπάω ακόμα πιο πολύ τα νεύρα.

- ΞΕΡΕΙΣ ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΜΙΛΑΑΑΑΑΣΣΣ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕ? ΘΑ ΣΕ ΠΑΤΗΣΣΣΣΩ ΚΑΑΑΑΤΩΩΩΩΩ ΡΕΕΕΕ. ΜΗ ΓΕΛΑΑΑΑΑΑΑΑΣΣΣ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ

Τον κοιτάζω πάλι με ένα ηλίθιο χαμόγελο και με κίνδυνο να μου ξεκολλήσει το κεφάλι με σφαλιάρα του λέω: 

- Ούτε ΤΡΙΧΑ δεν μπορείς να μου ακουμπήσεις ΜΕΓΑΛΕΕΕΕ. Και του κουνάω επιδεικτικά το δάχτυλο μπροστά στη μύτη του. Και σηκώνομαι και φεύγω.

Λοιπόν αυτός μετά απ αυτό πρέπει να έπαθε ψυχολογικά. Αλλά εγώ θα ήθελα να του πώ να το δει θετικά το θέμα. Φίλε λοχαγέ που λες σκέψου. Τώρα πια είσαι έτοιμος να προσφέρεις στην πατρίδα πιο πολλά αφού πέρασες ένα τέτοιο ψυχολογικό τεστ και δεν αυτοκτόνησες η δεν με σκότωσες. Μπορείς να πας ειδική αποστολή στο Ιράκ η σε οποιαδήποτε άλλο πόλεμο. Να γίνεις μέχρι και Στρατηγός. Στο εύχομαι. Ο καλός σου φίλος Δεκανέας Λαμπρίδης Παναγιώτης 95Ε ΕΣΣΟ

(Χα γαμάτη ε? Εβρος σύνορα με Τουρκία...κλικ πάνω για μεγέθυνση)

Be a Fan