ΜΙΑ ΚΑΤΣΑΡΙΔΟΥΛΑ Η ΜΙΚΡΗ ΤΕΡΕΖΑ

Όπως λοιπόν ανέφερα και σε προηγούμενη ανάρτηση, έχω σεισμοφοβία. Και είναι πολύ λογικό όταν στην τρυφερή ηλικία των οκτώ ετών με επισκέφτηκε ο Εγκέλαδος. Έλα δω μου πε και μου ρίξε 6 Ρίχτερ στο κεφάλι το 1981 να στανιάρω. Δεν μου φτανε το ΠΑΣΟΚ είχα κι αυτό. Έπειτα μετ εφηβικά στα 25 μου ρίξε και τα υπόλοιπα 6. Ναι είχε βγει η ΝΔ. Καλά το πιάσατε. Που να προλάβω λοιπόν ο άνθρωπος να συνέλθω. Απέκτησα θέμα πολιτικοψυχολογικό. Έχω κι άλλα, λίγο κλειστοφοβία, λίγο υψοφοβία, λίγο ομοφοβία, μέχρι και στο πλοίο με πιάνει ένα κάτι. Όλα αυτά όμως σε λογικά πλαίσια. Φίλη μου καλή σήμερα λοιπόν έφαγε μια φρίκη. Μην ήταν ο σεισμός? Μήπως μπήκε σε αεροπλάνο? Μην κλείστηκε στο ασανσέρ με κλόουν? Μην είδε τη Μοιραράκη νύχτα?

Όχι αγαπητοί μου. Τίποτα απ όλα αυτά. Είδε μια κατσαρίδα. Προσέξτε. Είδε. Ούτε καν πέρασε δίπλα της.

Μου ζήτησε λοιπόν βοήθεια για να ξεπεράσει τους φόβους της με τις κατσαρίδες κι επειδή εμένα οι φοβίες μου έχουν εξαντληθεί στα αεροπλάνα και στους σεισμούς  θα της περιγράψω κάνα δυό ιστοριούλες με το πόσο ατρόμητος υπήρξα με τις μικρές μου Τερέζες έτσι μπας και πάρει τα πάνω της.

Για πάμε....

Είναι μια εποχή που το παίζω καλλιτέχνης. Έχω κι εργαστήριο, ένα δωματιάκι που μου χει παραχωρήσει ο Daddy στο ισόγειο του σπιτιού μας. Έχω και ψυγείο. Daddy Cool. Εκεί αφήνω τη φαντασία μου ελεύθερη να εκφραστεί. Ζωγραφίζω, κάνω κατασκευές κι άλλα πολλά. Αλλά κατά βάσιν όλα αυτά ήταν μια μούφα πρόφαση. Απλά ήθελα να έχω το δικό μου χώρο για να κάνω τις βρομιές μου. Ως γνήσιος λοιπόν καλλιτέχνης διατηρούσα το δωματιάκι στο απαραίτητο μπάχαλο. Όχι κατ ανάγκη βρώμικο αλλά ακατάστατο. Μέσα στο γενικό χαμό λοιπόν υπήρχε παραδίπλα λεβητοστάσιο όπου οι Τερέζες την έβρισκαν με τη ζέστη και είχαν εγκατασταθεί εδώ και καιρό. Μέχρι και μαγιό αγόρασαν...:Ρ

Όπως λοιπόν ένα βράδυ ανέμελος με τα πινέλα μου ζωγραφίζω, τσουπ να τη και εμφανίζεται κάτω απ την πόρτα και κάνει πασαρέλα στη μοκέτα. Παθαίνω μια φρίκη και τα κάνω λαμπόγυαλο όλα μέσα για να την εξολοθρεύσω. Μπα μάταια. Να μην σας τα πολυλογώ λόγω λεβητοστασίου οι κατσαρίδες είχαν ανοίξει καφέ μπαρ στο εργαστήριον κι όλο και περνούσαν για ένα εσπρέσο φρέντο μέτριο ελαφρύ. Ε με τα πολλά συνήθισα τις επισκέψεις. Aroxol και μαλακίες υπόψιν δεν έκαναν τίποτα, μη με περάσετε για κανα βρωμίκουλα.

Μια μέρα λοιπόν εκαθόμουν στον καναπέ και η μικρούλα μου εμφανίζεται. Μπα λεώ βαριέμαι δεν την κυνηγάω. Θα βαρεθεί και θα φύγει. Πάει δεξά, πάει ζερβά τσουκ τσουκ τσουκ, έρχεται και κατα μένα. Ούτε κούραση, ούτε σπάσιμο βάζων ούτε τίποτα. Ο νόμος της παντόφλας έπεσε αδυσώπητος. Μετά από τον πρώτο φόνο, άρχισα τα πειράματα. Ήθελα να δοκιμάσω τις αντοχές τους να δω αν τσάμπα τους έχει βγει το όνομα ότι είναι οι μόνες που θα αντέξουν σε έναν πυρηνικό πόλεμο.

Μιά άλλη μέρα λοιπόν ξεπροβάλει στο κατώφλι μια παχιά σιχαμερή. Με κινήσεις κομάντο πάω από πίσω της και την παγιδεύω καπακώνοντας τη με ένα πλαστικό ποτήρι. Περνάω κι ένα χαρτόνι από κάτω και την βγάζω αυλή. Είχε έρθει η ώρα των βασανιστηρίων. Αυτά που τράβηξε ο Μελ Γκίμπσον στο Braveheart δεν ήταν τίποτα. Είπα για αρχή να κάνω το τεστ θαλάμου αερίων. Όπως λοιπόν παγιδευμένη κάτω απ το ποτήρι η καφετούλα, ανάβω Μαλμπουριά και τρυπάω τον πάτο του ποτηριού με το τσιγάρο. Η εικόνα ήταν κάπως έτσι...

Με το που αρχίσει και γίνεται μες το ποτήρι του Άουσβιτσ, η κατσαρίδεν παθαίνει ένα λαλά κι αρχίζει να βαράει αριστερά δεξιά στα τοιχώματα. Για κανα 5 λεπτο έχει αλαλιάσει. Μετά ηρέμησε. Α λέω την έπνιξα. Ποιος είμαι ρε πούστη. Αν ζούσε ο Χίτλερ θα μ είχε κάνει στρατηγό. Αλλά για να τσεκάρω. Σηκώνω το καπάκι...

 

Στα παπάρια της η cockroach. Είχε μαστουριάσει. Μου ζήτησε και χαρτάκια να στρίψει τρίφυλλο. Α λέω τι είν αυτό το πράγμα. Την ξανακαπακώνω. Σκέφτομαι το βασανιστήριο Νο 2. Να την πνίξω με καθαρό οινόπνευμα. Παίρνω λοιπόν αυτό το μπλε το φωτιστικό και αρχίζω να τη κάνω ντουζ μες το ποτήρι.

Όπως καταλάβατε κι απ τη φώτο, δεν κατάλαβε Χριστό. Έψαχνε και lime να φτιάξει μοχίτο. Έχω αρχίσει  να πιστεύω πως τελικά όλο αυτό με τις αντοχές των κατσαρίδων δεν είναι μύθος. Το επόμενο βήμα όπως καταλαβαίνετε είναι να την ανάψω με σπίρτο. Αλλά λέω εντάξει. Αυτό σίγουρα θα είναι το τέλος. Ας κάνω και μια τελευταία δοκιμή με άλλο υλικό. Και παίρνω που λέτε μια UHU και την αδειάζω στο ποτήρι. Η καφετούλα καλύπτεται ολόκληρη και μόνο ένα πόδι της έχει μείνει να κουνά απ όξω. Την παρατάω λοιπόν στην αυλή και μπαίνω μέσα. Πάω μετά κάνα 2ωρο. Εξακολουθούσε να κουνά το πόδι. Την πουτάνα λέω. Χωρίς οξυγόνο και δεν καταλαβαίνει τίποτα. Πάω να τη δω το επόμενο πρωί. Εκεί. Κουνούσε πόδι. Μην σας κουράζω τελικά η βρωμιάρα ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΚΟΥΝΟΥΣΕ ΤΟ ΠΟΔΙ. Terminator. Τέλος. 

Απ ότι καταλάβατε δεν κατάφερα να καταρρίψω το μύθο της αντοχής των κατσαρίδων. Όντως αντέχουν οι πουτάνες κι εγώ δεν κάνω για Mythbuster. Kαι τελικά άλλο ήθελα να πω και αλλού κατέληξα. Κουράγιο στη φίλη μου ήθελα να δώσω, σκατά τα κανα. Σόρι χρυσή μου.Δεν μπόρεσα να σου δώσω κουράγιο το καταλαβαίνω. Μήπως να το γυρίσουμε το πράγμα? Να αρχίσουμε να τις αγαπούμε για να μας φαίνονται λιγότερο σιχαμερές? Ζωάκια του θεούλη είναι κι αυτές. Λυπήσου τες. Να, για να σου αλλάξω γνώμη λοιπόν θα σου βάλω κι ένα λυπητερό σκιτσάκι μπας και συγκινηθείς....:Ρ

Be a Fan