Σήμερα που λέτε το μενού έχει ιστοριούλα road trip. Είναι και ψιλοεπίκαιρη αν και εσυνέβη πρίν κάνα χρόνο γιατί έχει να κάνει με το πόσο βενζίνη αποφάσισα να βάλω σε ταξιδάκι προς Θεσσαλονίκη. Για να δούμε λοιπόν το story.
Είναι κάτι Σαββατοκύριακα που βαριέσαι οικτρά. Τα ίδια και τα ίδια. Σηκώνεσαι Σάββατο πρωί να ουμ, καφεδάκι, τσιγαράκι, ίντερνετ, φαγητό, μπάνιο, ντύσιμο, έξοδος, κάψιμο. Με την ίδια παρέα. Στα ίδια μέρη. Ουφ. Μπάφιασα. Θέλω να κάνω κάτι διαφορετικό. Να ξεφύγω. Να κάνω ένα ταξιδάκι ας πούμε. Ναι. Ταξιδάκι. Ωραία ιδέα. Αλλά πρέπει να το οργανώσω. Οργάνωση ε? Τι είν αυτό? Καλά. Στη βράση κολλάει το σίδερο. Και με βάση όλα τα προλεγόμενα έχω μια πρόταση Σάββατο 7 το απόγευμα να ξεκινήσω από Αθήνα για Θεσσαλονίκη. Ξανθούλα φίλη που είναι ήδη επάνω για δουλειά με μπριζώνει τηλεφωνικώς να κάνω τη μαλακία.
- Ελαααααα και θα περάσουμε τέλειαααα
- Μωρή τρελή, είναι 7 το βράδυ
- Ελααααα στις 12 θα είσαι εδώ. Έχω κλείσει τραπέζι σε μπουζούκια θα είναι παρέα, μπλα μπλα μπλα.
- Ρε συ, άσε με και δεν έχω και λεφτά. Ένα κατοστάρικο μου χει μείνει
- Ελααααα μου χουν δώσει απ τη δουλειά και 200 ευρώ παραπάνω για τα έξοδα, θα τα φάμε μαζί. Και σου έχω και δωμάτιο τσαμπέ στο Μακεδονία Palace.
Ε όπως καταλαβαίνετε ο συνδυασμός μουργίλα στην Αθήνα - ταξιδάκι βράδυ με το καινούργιο Corsa στην Εθνική - μπουζούκια Θεσσαλονίκη με ξανθιά - τσαμπέ διαμονή, ξίδια - καφέ Κυριακή πρωί παραλιακή Λευκό Πύργο και επιστροφή, ήταν ένα δελεαστικό πακέτο που αν προσθέσεις και το παρορμητικόν του χαρακτήρος μου είχε αποτέλεσμα να κάνω τη μαλακία.
Και το ταξίδι ξεκινά. Τι ωραία. Πολύ μ αρέσει. Εχω πάρει και τα cdακια μου να ακούω στη διαδρομή, 2,3 τσιγαράκια στριμμένα από πριν, καφεδάκι και γιούχου. Δεν το χα ξανακάνει, ταξίδι μόνος μου βράδυ και μου άρεσε πολύ η ιδέα. Μπαίνω εθνική λοιπόν. Α να βρούμε κι ένα βενζινάδικον να φουλάρουμε. Πετυχαίνω ένα μπλέ.
- Πόσο να βάλω
- Ε και δε βάζεις 30 ευρώ
- Οκ
Κατά μιά μαλακισμένη σκέψη και μη έχοντας κάνει ταξίδι για καιρό, υπέθεσα ότι με 30 ευρώ θα πήγαινα κομπλέ. Με έπιασε και λίγο το τσιφούτικο έχοντας 100 ευρά μόνο και ιδού τα αποτελέσματα. Ο δείκτης λίγο πιο πάνω απ τη μέση. Ε δεν ανησύχησα και πολύ λέω, ας πάω έτσι να δω και τι καίει το Τζερμάνιαν τεκνόλοτζι νιου μπέϊμπι και στη διαδρομή αν χρειαστεί προσθέτομεν και κατιτίς.
Και δώστου στο player Mr Cab Driver, Born to Be Wild και τα συναφή καβλογκάζικα άσματα. Διόδια. Γαμιέστε. Θήβα, Μαλιακός. Α το φτιάξανε. Λαμία. Πάμε προς Λάρισα. Χμ ο δείκτης πάει για ρεζέρβα. Συνειδητοποιώ τη μαλακία της τσιγκουνοσκέψεως που έκανα. Ε δεν γαμείς δεν έκατσε. Ας βρούμε άλλο ένα βενζίνάδικο να το φουλάρω να πάει στο διάολο. Και συνεχίζω. Λάρισα 60 χιλιόμετρα. Χμ. Βενζινάδικο πουθενά. Λάρισα 40. Η ρεζέρβα στη μέση. Λάρισα 25. Που είν το βενζινάδικο? Αδικο θεούλη μου άδικο. Ούτε για δείγμα. Η ρεζέρβα αναβοσβήνει σαν φωτορυθμικό από συναυλία του Armin Van Buuren. Γύρω σκοτάδια. ούτε φώτα στην Εθνική δεν υπάρχουν. Με λούζει ένας κρύος ιδρώτας. Ρε πούστη μου λές να πάθω τέτοιο πράγμα? Να μείνω στην Εθνική 10 το βράδυ? Ούτε να το σκέφτομαι. Απόγνωσις. Σενάρια του στυλ καλώ την Express Service να μου φέρει βενζίνη περνούν απ το μυαλό μου. Κοίτα να δεις που θα πάθω αυτά που κορόιδευα με τις γκόμενες που μένουν από βενζίνη και καλούν οδική βοήθεια. Βοήθεια. Κλαίω κι οδηγώ στην Εθνική Οδό.
Τι να κάνω τώρα. Λίγο πριν το Corsακι βγάλει χέρια να με μουτζώσει, βλέπω μια έξοδο για ένα χωριό. Και εκεί πάνω απ το κεφάλι μου σχηματίζεται όπως στα καρτούν ένα συννεφάκι με μια λάμπα στη μέση. Ιδέα. Να βγω απ την Εθνική να περάσω από πάνω την γέφυρα, να σταματήσω να βγω έξω και να αγναντέψω το πέλαγο να δω σε ποιό απ τα γύρω χωριά ανάβει ταμπέλα πρατηρίου για να πάω κατα κεί. Τρομερά ηλίθιο δεν νομίζετε? Κι όμως έπιασε! Σταματάω που λέτε πάνω στη γέφυρα και βγαίνω στην πλώρη, εεεεεμ στο κάγκελο εννοώ και Να ΤΟ! Ευθεία μπρος μου στα 2 χιλιόμετρα. Και πάνω στην Εθνική! Με λυπήθηκε ο Θεός. Αναστροφή και φεύγω. Μα ρε πούστη μου λέω ολόκληρη Εθνική οδός και δεν υπήρχε βενζινάδικο ανοιχτό 10 το βράδυ? Μη χέσω. Και οδεύω πάραυτα κατα κεί. Πλησιάζοντας όμως βλέπω ότι το βενζινάδικο είναι απ την άλλη πλευρά.
@!#$%@$!ΧΧΧ$#^!#$@Χ. Δε με θέλει ρε πούστη μου. Τι να κάνω. Το αφήνω το Corsaki alarmιασμένο δεξιά και πάω να πηδήξω το διάζωμα να βρώ έναν τρόπο να πάρω βενζίνη. Όπως πηδάω το πρώτο εμπόδιο ως άλλη Πατουλίδου, βλέπω στην απέναντι πλευρά συρματόπλεγμα ύψους 5 μέτρων να περιβάλλει το πρατήριο. Μα γαμώ την τύφλα μου. Απόγνωσις Part 2. Και τώρα? Και πριν καλά καλά κάνω κάποια υποψία σκέψης, μαυριδερό ατομάκι μέσα απ το πρατήριο ως από μηχανής Πακιστανός βγαίνει κι έρχεται να σώσει την κατάσταση.
- Eιιιιιι, ειιιιι φιλλοοοοςςςς, οκι απ εντο, απο κατου....
- Ε?
- Από κατουυυυ. Και μου δείχνει κάπου απέναντι αριστερά.
Μα τι λέει ο μαλάκας? Γυρνάω το κεφάλι και βλέπω ένα χωματόδρομο. Γυρίζω πίσω. Ο χωματόδρομος πάει κάπου προς τα κάτω. Παράδρομος που πάει από κάτω απ την Εθνική. Ω ρε μάνγκα. Και μετατρέπεται τα Corsaki σε 4Χ4. Χαμηλωμένο το θελες μεγάλε? Ρούφα τώρα κοτρόνες. Αλλά τι να κάνω. Και πάω προς τα κάτω. Στρίβω δεξιά. Τούνελ πέτρινο με νερό, λάσπη, σκοτάδια και τα πάντα. Ε θα μπώ. Γκάζια μην κολλήσω. ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ. Τι είναι αυτό? Κουκουβάγια-δεινόσαυρος πετάει δίπλα απ το παράθυρο. Θεέ μου τι ζω. Την ''Προφητεία'' σε 3D? Πούλο γρήγορα. Και με τα πολλά φτάνω στην Όαση.
Πακιστάν έρχεται κοντά. Κατεβάζω το παράθυρο με κοιτάζει και χαμογελάει. Του λείπουν 4,5,12 δόντια. Αλλά μετά από αυτή την κατάσταση, ήταν το πιο όμορφο χαμόγελο που είχα δει ποτέ..
- Φίλος, καλά που πρόλαβα σένα, μην πιντίκσει το φράκτι
- Μεγάλε δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαίρομαι που σε βλέπω
- Χιχιχιχ. Ντεν έχεις μπεντζινα ε? Να βάλω?
- Ε ΝΑ ΒΑΛΕΙ...
Φίνα τα πράγματα μάγκες. Ναι. Την είχα στερηθεί την βενζινούλα μου ρε παιδιά. Ουφ. ανακούφιση. Ρε τι πήγαμε να πάθουμε.
- Πόσο να βάλου φίλους?
- Ε βάλε 40 ευρώ να ουμε να μου μείνει και ένα 30αρι να κρατάω.
- Ιντάξει
Και γκλουπ γκλουπ γκλουπ το Corsaκι μου κατέβαζε αδηφάγα τα οκτάνια σαν διψασμένο πουλί της ερήμου. (Καλά, τι είπα. Τύφλα να χει ο Καβάφης).
Γαμώ. Δεν την ξανακάνω αυτή τη μαλακία λέω με τις βενζίνες. Ανάβω κι ένα τσιγαράκι και φύγαμεεεεεεεεε.
Παραμ παραμ παραμ, τουτ τουυυυυτ. Τι ωραία τι καλά. Ξεμπερδεψα μ όλα αυτά και τώρα όλοι οι δρόμοι είναι ανοιχτοί. Ανοιχτοί ε? Τι θέλω και τα λέω ο μάλαξ. Περνάω που λέτε τη Λάρισα και καθώς οδεύω προς Τέμπη, τι βλέπω στη μέση της Εθνικής ο άμοιρος φορολογούμενος Ελληνας? Ένα οδόφραγμα. Κανονικά. Χωρίς σήματα, μπάτσους, τίποτα. Εδώ είναι που βγαίνεις απ το αμάξι και λες γαμώ το κράτος που ζω. Μα τι έχει γίνει? Γυρίζω πίσω στις καφετέριες των Τεμπών. Ερημιά και κρύο. Μια παρείτσα με ένα αγροτικό μόνο κάθονται κάπου στα δεξιά και συζητάνε. Σταματάω.
- Ρε παιδιά, τι έχει γίνει, γιατί είναι κλειστός ο δρόμος?
- Έχει γίνει κατολίσθηση ρε φίλε, εδώ και 3 μέρες
- Μα καλά ρε παιδιά και δεν υπάρχει ένας αστυνομικός, ένα σήμα κάτι, να μας προειδοποιεί? Να μας πει τι να κάνουμε.?
Απάντηση: - Ε ήταν ένα περιπολικό πριν καμιά ώρα αλλά έφυγε επειδή έκανε κρύο. (!)
- ΟΡΙΣΤΕ?
Εδώ μπορείτε να φανταστείτε τα γαμοσταυρίδια που έριξα, δεν τα γράφω γιατί η σελίς μου έχει κι ένα επίπεδο.
- Και ρε παιδιά τώρα πως μπορώ να πάω Θεσσαλονίκη?
- Κοίτα έχεις 2 επιλογές. Μια επιλογή είναι ένας χωματόδρομος (πάλι???) εδώ δεξιά που σε βγάζει σε 30 χιλιόμετρα στην Εθνική. Αλλά όπως το βλέπω το αμαξάκι σου είναι κρίμα να το χαλάσεις. (Χαμηλωμένο το θελες ε? Φάε το 2-0 τώρα μαλάκα)
- Μάλιστα. Και η άλλη επιλογή?
- Να γυρίσεις πίσω στο δρόμο προς Ελασσόνα και να πας από παραλία από κει που πάνε τα φορτηγά.
- Ωραία. Και είναι μακρυά αυτό?
- Ε όχι πολύ.
- Οκ ευχαριστώ.
Και το ταξίδι προς την Ιθάκη συνεχίζεται. Η ώρα έχει φτάσει 11 και κάτι κι εγώ γυρίζω πίσω. Ε λέω δε με πάει ρε γαμώτη μου. Αρχίζουν και μου μπαίνουν ψύλλοι στ αυτιά ότι κάτι δεν θέλει να μ αφήσει να πάω Σαλόνικα. Αλλά λέω, όχι ρε. Δεν θα σας περάσει. Και πάω προς Ελασσόνα. Βρίζοντας.
Στη διαδρομή, έχω κατεβάσει ότι καντήλι ήξερα και το στειλα προς κάθε κυβερνητικόν αξίωμα που υπήρχε. Πάνω στη μανούρα μου σε μια γέφυρα, βλέπω ένα μπλόκο τελευταία στιγμή και μου κάνει σήμα. Σταματάω.
Να ταν έτσι όλα τα μπλόκα θα σταματούσα συνέχεια. Αλλά που τέτοια τύχη. Το πιο κοντινό που θα μπορούσα να έχω ήταν κάτι σε Λαρισαίο μπάτσο
- Καλά ρε πιδί πους τρέχς έτσ, διν βλέπς του όριου? Πήγες να μας παρτσακλιάσεις κιολας.
- Ρε παιδιά, δε μ αφήνετε κι εσεις τωρα. Έρχομαι από Αθήνα, έχω ξεκινήσει εδώ και 4 ώρες κι ακόμα είμαι Λάρισα. Είναι κλειστά τα Τέμπη, δεν υπάρχει κανείς να μου πει τίποτα. Mη μου πείτε ότι είσαστε το περιπολικό που ήταν εκεί κι έφυγε?
- Ουχι διν ήμαστι ιμεις
- Α πάλι καλά, γιατί αν ήσασταν θα έβγαζα το Καλάζνικοφ να σας έριχνα.
- Ε?
- Τίποτα
- Μάλστα. Άδεια, δίπλουμα κλπ
- Ορίστε
- Ιχετε πιεί?
- Όχι, αλλά άμα είχα μια μπουκάλα ουίσκι θα την κατέβαζα επιτόπου.
- Ηρεμήστε κύριε
- Τι να ηρεμήσω ρε παιδιά. Πάω στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, πως να ηρεμήσω
- Εντάξ παλκάρι μ. Θές να βγείς λίγο όξου να κάνς ένα τσιγάρου γιατί διν σι βλέπω σε κατάστας να οδηγείς
- Ναι θα βγω.
Και βγαίνω έξω. Είμαι σε κατάσταση Πάρκινσον απ τα νεύρα κι όσο πάει φορτώνω. Με τα πολλά ηρεμώ λίγο μπαίνω μέσα φεύγω. Πάντα σε κάτι τέτοιες καταστάσεις προσπαθώ να δω τη θετική πλευρά του πράγματος. Κι έτσι αποφασίζω να γυρίσω τον διακόπτη. Δε γαμιέται λέω. Δεν έχω πάει Ελασσόνα θα πάω από κει. Εκδρομή κι έτσι. Τώρα τι εκδρομή ήταν αυτή 12 το βράδυ ένας Θεός ξέρει αλλά αν δεν αυτοπαραμυθιαζόμουνα δεν θα την έβγαζα καθαρή. Και συνεχίζω. Αρχίζω κι ανεβαίνω ένα βουνό. Και το βουνό που μου λαχε ήταν ο Ολυμπος. Έλεος. Η θερμοκρασία πέφτει. 5,4,3,2 Κελσίου1, 0 Χρονιά πολλά. Μαλάκα μου άμα μείνω εδώ πέρα με φάγαν οι αρκούδες. Αρχίζει ο κατήφορος. Κι όχι μόνο στο δρόμο αλλά και στο ντεπόζιτο. Πάλι τα ίδια. Γαμώ το οικονομικό αμάξι που διάλεξα. Έπινε τη βενζίνα όπως πίνω εγώ με τον Ψηλό και το Χρίστο το Heig στο Μάτριξ. Έφτασα στους πρόποδες. Το ντεπόζιτο και πάλι ρεζέρβα. Και Ω. Βενζινάδικο. Απίστευτου. Μπουκάρω. Που ναι το αφεντικό?. Κανείς. Αυτόματο μηχάνημα. Α ωραία. Βγαίνω πάω κατά κει. Έχω τρία τσαλακωμένα δεκάευρα. Βάζω το ένα μέσα. Τίποτα. Το βγάζει έξω. Το άλλο. Τίποτα. Να μην τα πολυλογώ έχω βρεθεί να σιδερώνω 10ευρα στη μέση του πουθενά. Στα τέλος τα παίρνει. All In. Ουφ. Πάει κι αυτό. Και συνεχίζω. Μετά από λίγο, ταμπέλα προς Κατερίνη. Από κάτω πάλι μπάτσοι. Μα καλά ρε πούστη μου, ένα σημείο στην Ελλάδα υπήρχε που έπρεπε να είστε εκεί και βρεθήκατε στα υπόλοιπα?
- Ρε παιδιά για Θεσσαλονίκη?
- Ευθεία.
Ε τους πιστεύω. Ευθεία πήγαινε για Κοζάνη, αλλά λέω κάτι θα ξέρουν. Τώρα δεν ξέρω επίτηδες το καναν, δεν άκουσαν καλά, τι να πω. Ήμουν κι εγώ γάμησε με και πήγα. Έκανα το γύρο της Ελλάδος. Και να μαι και Κοζάνη. Ούτε εκεί είχα πάει. Τέλεια. Δεν ήξερα και τη Βίκυ τότε να με φιλοξενήσει. Και μπαίνω Εγνατία για Βέροια. Μπήκε το νερό στ αυλάκι. Και πάω για Θεσσαλονίκη. Παρκάρω στην Αριστοτέλους 3 το πρωί και φεύγω για υπόγεια μπουζούκια. Βρίσκω την ξανθιά. Κατευθύνομαι προς το τραπέζι. Δεν της μιλάω καθόλου και κατεβάζω ένα ποτήρι ουίσκι μονοκοπανιά...
- Παιδί μου τι έπαθες?
- Τι να σου λέω τώρα
- Πες μου
- Έχεις διαβάσει τον γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες?
- Ναι
- Βάλε εμένα πρωταγωνιστή και την έχεις την ιστορία.
- Μα τι λες?
- Άκου...
Και τες πα τα είπα σε περίληψη κατεβάζοντας παράλληλα και μισό μπουκάλι. Η βραδιά συνεχίστηκε σε καλύτερο mood πάντως γιατί στην παρέα υπήρχε τυπάκι πρώην μπάρμαν 25 χρόνια και κάναμε τη γνωστή μπαρότσαρκα σε ότι γνωστό μαγαζί υπήρχε για ένα σφηνάκι. Καταλαβαίνετε πως γυρίσαμε.
Εντάξει εγώ ψιλοκαλά. Η ξανθιά έγερνε. Τόσο όσο να χτυπάει το κεφάλι της στο τζάμι σε όλη τη διαδρομή προς το Μακεδονία Palace. Και δεν ξύπναγε. Το πρωί βέβαια είχε ένα χωράφι με καρούμπαλα στο κεφάλι...
Τελικά φτάσαμε. Το ξανθό μπαλάτζαρε επικίνδυνα.
- Μαλάκα κοίτα, τώρα που θα μπούμε στην είσοδο προσπάθησε να περπατάς ίσια, μην καρφωθούμε
- Νιεεεεεεεεεεεεεεεε, θα -χικ- περπατουαουωωω κκααααλλλλααααααα.
- Ναι πουλάκι μου ναι. Μη μιλάς μόνο
Και μπουκάρω είσοδο στις 7 το πρωί, υποβαστάζοντας ξανθιά. Πάλι καλά δεν μας προσέχουν κι ιδιαίτερα, μπαίνουμε Ασανσέρ.
- Σε ποιό δωμάτιο μένεις ρε?
- Χμχμχμχμχχμχ, - χικ- δεν θυμμμααααμααιαιαιααιι
- Φέρε ρε μαλάκα το κλειδί
- Δεν έεεεεεεχχεχεχοουυοου κειλειειιδιιί, έχοοοοοουουουου κάααρταααααα. Χαχαααααα
Ω ρε πούστη μου τι έχω πάθει σήμερα
- Φερτην εδώ.
Κοιτάζω δεν έχει νούμερο πάνω. Ρε γαμώ την Εύα μου. Βγαίνουμε στον όροφο.
- Έλα ρε συ μωρό μου για δοκίμασε να θυμηθείς.
- Νιααιαιαι μισσσσόοο.
ΚΛΑΤΣΜΠΟΥΜΜΠΑΝΓΚΝΤΟΥΠΚΛΑΝΦΚ.
Δεν ήταν τίποτα. Η ξανθιά είχα πάρει παραμάζωμα ένα τραπεζάκι μ ένα πορτατίφ. Του άλλαξε τα φώτα που λέμε. Με τα πολλά το βρίσκει το δωμάτιο. Και κλασσικά ντουπ λιποθυμά με τα ρούχα η μισή στο κρεββάτι η μισή έξω. Της κάνω μια ζυγοστάθμιση και λιποθυμώ κι εγώ.
Goodmorning. Όλα καλά. Ζούμε. Πάμε για καφεδάκι Σαλόνικα. Τρέλα. Πιο πολύ αυτό θα θελα να σας πω πιο πολύ απ όλα. Και κάτω απ τον Σαλονικιό ήλιο απολαύσαμε μα μαύρη γιαλούμπα τον φρέντο εσπρεσσο γλυκό ελαφρύ μας. Τα υπόλοιπα δεν έχουν ενδιαφέρον εκτός απ το γεγονός ότι στο γυρισμό κι ενώ πάμε να βγάλουμε λεφτά απ το λογαριασμό της ξανθιάς, στην τράπεζα, βάζει την κάρτα μέσα ανάποδα, το μηχάνημα της την γυρίζει πίσω και καθώς πάει να την βγάλει, απ την υπερπαραγωγή γαλλικού στο νύχι δεν μπορεί να την τσιμπήσει έξω γιατί γλιστράει πάνω εις τον όνυχα. Και τσουπ. Πάπαλα η καρτούλα. Την κρατάει μέσα το μηχάνημα. Και ποιος απ τους δυο μας έχει λεφτά? Κανεειειειειεις.... Πόση βενζίνα έχει το αμάξι? Μηδεεεεεεεεν....
Ωραία. Να πάρουμε εφημερίδα μικρές Αγγελίες να βρούμε καμιά δουλειά να βγάλουμε λεφτά για να φύγουμε...
Εντάξει. Τελικά δεν χρειάστηκε. Το πρόβλημα λύθηκε από την επιλογή εσχάτης ανάγκης που είναι η ανάληψη μετρητών από την Klefto Bank. Τι να κάνεις...
Κι έτσι αυτή η σύντομη (!) περιπετειούλα μας έλαβε τέλος. Καλά ήταν. Τώρα που τα ξαναθυμάμαι τελικά είχε πολύ πλάκα. Και η ξανθιά τώρα που το σκέφτομαι από τότε έχει αρχίζει και χαζεύει. Τι ζημιά της έκανα τη κοπέλας με το τζάμι. Άλλα καλά να πάθει γιατί κάθε φορά που τυχαίνει κι είναι μες το αμάξι με γράφει στα απαυτά της και κοιμάται. Θες παρέα φίλος? Ρούφα. Αλλά τώρα ήρθε η ώρα για την εκδίκηση του οδηγού. Άμα θες ξανακοιμήσου φιλενάδα. Τώρα που το χω, θα πηγαίνω από...χωματόδρομους...:Ρ
2 σχόλια:
τι εννοεις klefto bank?
ενοοώ την κάθε Bank που χρεωνει 20% τοκο και βάλε στην ανάληψη μετρητων απο πιστωτικη..:Ρ
Δημοσίευση σχολίου